Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Ο μόνος πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που είναι απαλλαγμένος από τα πάθη του».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Κόκκινη καρδιά κι ας έχει και πληγές
----------------------------
Όταν ο άνθρωπος κλείνεται στον εαυτό του τότε η καρδιά του είναι βουτηγμένη στην μοναξιά της, στην θλίψη της, στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. Είναι άδεια και διαμαρτύρεται όπως το στομάχι που μένει άδειο συνεχώς γουργουρίζει, παραπονιέται.
Μπορεί όμως αυτό να συμβεί και με ανθρώπους που δεν έχουν κλειστεί στον εαυτό τους. Μπορεί να συμβεί και σε ανθρώπους που είναι επικοινωνιακοί όμως όχι κοινωνικοί. Μπορεί να έχουνε πολλές συναναστροφές με άλλους ανθρώπους όμως δεν κοινωνούν με τους άλλους. Βλέπουν τους άλλους απαξιωτικά, αφ' υψηλού, κρατούν αποστάσεις, μένουν απόμακροι. Οι άλλοι μόνο φταίνε, οι άλλοι έχουνε άδικό, οι άλλοι είναι υπεύθυνοι. Βλέπουνε στα πρόσωπα των άλλων έναν υποψήφιο προδότη και όχι έναν υποψήφιο φίλο.
----------------------------
Και στις δύο περιπτώσεις η καρδιά του ανθρώπου μένει κλειστή προς τους άλλους. Η μοναξιά μας είναι η απουσία της εγγύτητας του άλλου.
----------------------------
Τον καθένα τον βλέπω ως ξένο. Εγώ και ο άλλος-ο ξένος.
Το θέλημά μου, το θέλημά του, η αγάπη μου, η αγάπη του.
Γι'αυτό και πάντα ρωτάμε: "Άραγε με θυμάται ο άλλος, άραγε με σκέπτεται, άραγε με αγαπάει";
Αυτό δείχνει ότι βιώνω την παρουσία του άλλου ως κάτι το ξένο, το απόμακρο. Αναζητώ μία επιβεβαίωση επειδή πάσχει και η δική μου αγάπη και αποδοχή. Σκέφτομαι τον άλλον μόνο και μόνο για να αναρωτηθώ εάν με σκέφτεται. Είναι φυσικό να μου προκαλεί αυτός ο λογισμός στεναχώρια. Πρέπει να τον σκέφτομαι χωρίς την απαίτηση να με σκέφτεται, να τον αγαπώ χωρίς την απαίτηση να με αγαπά. Αυτό είναι πραγματική αγάπη.
Επειδή όμως μας δυσκολεύει η πραγματική αγάπη, προτιμούμε την μοναξιά, την απομόνωση στο εγώ μας.
----------------------------
Η μοναξιά μας όμως είναι ένα μεγάλο σμπαράλιασμα, είναι το αλληλοφάγωμα του είναι μας. Αλληλοσυγκρούονται τα πάθη μας, οι πόθοι μας, οι επιθυμίες μας, τα άγχη μας και χωρίς να το καταλάβουμε γράφουμε την ιστορία της δυστυχίας μας. "Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνο" (Γεν. 2.18).
----------------------------
Εάν δεν γνωρίσουμε, δεν αποδεχτούμε τον μεγάλο ξένο της ζωής μας που είναι ο εαυτός μας τότε ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βιώσουμε και τους άλλους ως οικείους, ως φίλους.
Είναι πολύ επικίνδυνο να συνηθίσεις την μοναξιά, να συνθηκολογήσεις με την μοναξιά.
----------------------------
Μπαίνει κάποιος στην ζωή μας και ταρασσόμαστε. Γιατί; Διότι η μοναξιά έγινε φυσική, διότι η κλειστή καρδιά μας, η ψυχρότητα του είναι μας έγινε κατάσταση εσωτερική.
Άλλο να είσαι μοναχικός και άλλο μόνος...
----------------------------
Ανοίξτε την καρδιά σας. Μην φοβάστε μην πληγωθεί. Αν πληγωθεί τουλάχιστον θα ματώσει, θα δείξει ότι ζει, ότι προσπαθεί, ότι υπάρχει αίμα μέσα της.
Νεκρή όμως είναι εκείνη η καρδιά που μένει πάντα μόνη, κι ας μην έχει πάνω της καμία πληγή.
----------------------------
Και στον Χριστό αρέσουν οι καρδιές που έχουνε τα σημάδια της αγάπης, του έρωτα, της μάχης, της ήττας, της προδοσίας, ακόμα και της αμαρτίας. Πιο πολύ αυτές οι καρδιές Του αρέσουν, που αν και πληγωμένες δεν το έβαλαν κάτω, δεν παραδόθηκαν, δεν συνθηκολόγησαν.
Ο Χριστός έλεγξε εκείνες τις καρδιές τις "αψεγάδιαστες" που όμως αντί για το κόκκινο χρώμα της ζωής και του πόνου είχανε το γκρι. Το γκρι της μοναξιάς, της ψευτοευσέβειας, της ψευταρετής, της ανέραστης ζωής, της άρνησης της αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου, της άρνησης του πόνου για χάριν της αγάπης Του.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ξεχνούμε να ζήσουμε το τώρα γιατί δουλωθήκαμε σε προσδοκίες μελλοντικές.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο Χριστός είναι ο Θεός για όλους, είναι Αγάπη προς όλους, για όλους.
--------------------------------
Ο Χριστός ωράθη από τους κακούργους, από τους ληστές, από τελώνες και πόρνες. Ωράθη, δηλαδή αναγνωρίστηκε γιατί αναζητήθηκε, γιατί ο άνθρωπος μέσα στην σκοτεινιά του έψαχνε για φως, μέσα στα αδιέξοδα της ζωής του αναζητούσε την ζωή, μέσα στην αμαρτία του είπε το "ήμαρτον".
Ωράθη ο Χριστός από καθαρούς αλλά και από ακάθαρτους που μετανόησαν.
--------------------------------
Ωράθη ο Χριστός τότε, μα και τώρα γίνεται ορατός σε όλους μας. Τον βλέπουμε να κινείται μέσα στην ζωή μας με την διάκριση που έχει η ταπείνωση, με την ταπείνωση που έχει η αγάπη, με την αγάπη που έχει η αλήθεια.
--------------------------------
Όλοι μας μπορούμε όχι μόνο να Τον δούμε φευγαλέα, αλλά να Τον συναντήσουμε, να Τον γνωρίσουμε, να Τον φάμε και να Τον πιούμε, να γίνουμε ένα μαζί Του για πάντα.
--------------------------------
Ο Χριστός είναι για όλους μας ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας.
Το θέμα είναι εάν Τον αναγνωρίζουμε και Τον αφήνουμε να γίνει ορατός στην αορασία μας, να γίνει ο Κύριος της καρδιάς μας, να γίνει Ζωή της ζωής μας.
--------------------------------
Αυτός που δεν θέλει να δει τον Χριστό το κάνει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι για το συμφέρον του· δηλώνει άθεος, αδιάφορος. Κι όμως το μόνο καλό στην ζωή του (αθέου), το μόνο καλό στην ζωή μας γενικότερα είναι ότι (ευτυχώς) υπάρχει Θεός, υπάρχει ο Χριστός, και είναι η μοναδική Αλήθεια που δυστυχώς κάποιοι αρνούνται να δεχτούν ενώ δέχονται χίλια δυο ψεύδη.
Ακόμα και τον άθεο ο Χριστός τον αγκαλιάζει, τον αγαπά, τον συγχωρεί. Ο άθεος όμως δεν συγχωρεί τον Χριστό, αποφεύγει την αγκαλιά Του, αρνείται την Αγάπη Του, την αποδοχή Του.
--------------------------------
Κλάψτε. Όχι γιατί δεν υπάρχει Θεός, αλλά γιατί υπάρχουν αρνητές της Αλήθειας. Κλάψτε και προσευχηθείτε γι'αυτούς τους δυστυχείς που πιστεύουν σε όλα εκτός από την Αλήθεια, ξεπερνόντας ακόμα και τον διάβολο, ο οποίος πιστεύει στην Αλήθεια, πιστεύει στον Χριστό όμως χωρίς μετάνοια.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Χωρίς εξομολόγηση ο Λόγος του Θεού θα μένει πάντα απρόσιτος και ακατανοήτος, διότι χωρίς εξομολόγηση ο άνθρωπος γεμίζει με το σκοτάδι της αμαρτίας.
-----------------------------------
Ο άνθρωπος από μικρός θα πρέπει να εξομολογείται, να καθαρίζεται από κάθε ρύπο αμαρτίας. Πολλές φορές μπορεί οι γονείς να εξομολογούνται αλλά δεν αφήνουν τα παιδιά τους να εξομολογηθούν λέγοντας ότι είναι ακόμα μικρά και δεν έχουνε αμαρτίες. Σίγουρα ένα μικρό παιδί δεν έχει τις αμαρτίες ενός μεγάλου όμως και το μικρό παιδί έχει εγωισμό και το μικρό παιδί μπορεί να αδικεί, να πέφτει σε μικρές αμαρτίες οι οποίες όμως σιγά σιγά νεκρώνουν την αγαθότητα και την αγνότητα της ψυχής του.
-----------------------------------
Το μικρό παιδί με την εξομολόγηση μαθαίνει να παραδέχεται τα λάθη του, μαθαίνει ότι δεν έχει πάντα δίκαιο, μαθαίνει να αποδέχεται την ήττα, την αποτυχία, μπαίνει στην διαδικασία της ταπείνωσης.
-----------------------------------
Τα μικρά παιδιά συνεχώς τα επαινούμε, τα λέμε "μπράβο, εύγε". Το κάνουμε από αγάπη, όμως με αυτόν τον τρόπο πολύ φοβάμαι ότι μεγαλώνουμε εγωιστές που όταν μεγαλώσουν δεν θα σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, δεν θα τολμούν οι γονείς να τους συμβουλέψουν, δεν θα τολμά κανείς να τους αμφισβητήσει, γιατί μάθανε ότι έχουν πάντα δίκαιο, τους μάθαμε (όταν ήταν μικροί) ότι πάντα υπάρχει μια δικαιολογία γι'αυτούς, τους μάθαμε ότι μόνο το "μπράβο και το εύγε" τους αξίζει.
-----------------------------------
Η εξομολόγηση λοιπόν από μικρή ηλικία είναι απαραίτητη ώστε ο χριστιανός να μάθει να ταπεινώνεται από μικρός, ν' αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του.
Είναι μεγάλο πράγμα από μικρή ηλικία να μάθει ο χριστιανός να κάνει αυτοέλεγχο, αποφεύγοντας δι'αυτού του τρόπου την πλάνη της αυτοδικαίωσης.
-----------------------------------
Χωρίς λοιπόν εξομολόγηση από μικρή ηλικία οι χριστιανοί άλλα θα διδάσκονται στο κατηχητικό άλλα θα καταλαβαίνουν, άλλο θα διαβάζουν άλλα θα κατανοούν και στο τέλος θα καταλήγουμε σε χριστιανούς που ενώ ήταν από μικροί στην Εκκλησία τελικά πιστεύουν λάθος διότι κατανόησαν λάθος.
-----------------------------------
Όπως οι άνθρωποι πάνε μικροί στο σχολείο ώστε να μάθουν σωστά και να αποκτήσουν βάσεις, έτσι και οι χριστιανοί από μικροί πρέπει να έχουνε βάσεις σωστές. Και η βάση της πνευματικής ζωής είναι η ταπείνωση, η μετάνοια, η αποδοχή της ανεπάρκειάς μας που πραγματώνονται δια της εξομολογήσεως.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η αποστολή των ιερέων είναι να οδηγούν τους ανθρώπους στην Αλήθεια, η οποία ελευθερώνει και όχι να τους καταπιέζουν γεμίζοντάς τους κόμπλεξ, ευνουχίζοντας την ίδια την ζωή, αποδεικνύοντας τελικά ότι γίνανε ιερείς όχι για να διακονήσουν τον άνθρωπο αλλά για να νιώσουν σπουδαίοι, εξουσιαστές, δυνατοί, σημαντικοί.
Δυστυχώς όμως και κάποιοι χριστιανοί αρέσκονται στο να εξουσιάζονται. Έχουμε μπερδέψει την υπακοή με την αδιάκρατη καταπίεση. Νομίζουν ότι επειδή καταπιέζονται προοδεύουν πνευματικά, επειδή υποφέρουν θα σωθούν. Δι'αυτού του τρόπου όμως τα πάθη πνίγονται και μεταλλάσονται σε ιδιοτροπίες ενώ θα έπρεπε τα πάθη να μεταμορφώνονται σε αρετές.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η σχέση μας με τους άλλους έχει μεγάλη σημασία.
-------------------------
Όμως και πάλι να μου επιτραπεί να πω ότι δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός.
Ο χριστιανός δεν έχει αυτοσκοπό να έχει καλές σχέσεις με όλους τους άνθρώπους. Υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και Άγιοι απομακρύνθηκαν από ανθρώπους που είχε εδραιωθεί μέσα τους τόσο πολύ το εγώ που είχε γίνει ψυχασθένεια.
Απομακρύνθηκαν γιατί ως άνθρωποι δεν τα βρήκανε μεταξύ τους, γιατί δεν υπήρχε ωφέλεια, συννενόηση.
Απομακρύνθηκαν μα ποτέ δεν πάψανε να προσεύχονται γι'αυτούς.
-------------------------
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να τα πάμε καλά με όλους, αλλά να ζούμε θεάρεστα έχοντας μέσα στην καρδιά μας την συγχώρεση και την ανεξικακία.
-------------------------
Το τί κάνουνε οι άλλοι μην μας ενδιαφέρει.
Εμείς θα δώσουμε λόγο για τον εαυτό μας.
-------------------------
Αν λοιπόν απομακρύνθηκες από κάποιον, μην τον αφήσεις και έξω από την προσευχή σου, μην τον αφήσεις έξω από την καρδιά σου.
Μπορεί να σε πλήγωσε, να σε πρόδωσε, όμως εσύ μιμήσου τον Χριστό, τους Αγίους...μην μιμηθείς τους πολλούς που στο όνομα της δικαιοσύνης μνησικακούν. Δεν υπάρχει καμία ωφέλεια, το αντίθετο μάλιστα.
-------------------------
Κατα την διάρκεια της ζωής μας θα γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους, άλλοι θα γίνουν μια όαση και άλλη έρημος, άλλοι θα είναι για μας αναψυχή και άλλοι θα είναι βάσανο. Όλοι όμως συμβάλουν στην πνευματική μας κατάσταση· και οι μεν και οι δε.
-------------------------
Προσευχόμαστε συνήθως για τους ανθρώπους που αγαπούμε και μας αγαπάνε. Είναι όμως διπλή η πνευματική μας ωφέλεια και ένδειξη ισορροπημένου νου και καρδιάς όταν προσευχόμαστε και για εκείνους με τους οποίους δεν τα βρήκαμε, δεν τα βρίσκουμε και ίσως ποτέ μας δεν θα τα βρούμε...
-------------------------
Θα πρέπει όμως να δούμε και το βάθος της καρδιάς μας και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας "μήπως τελικά εγώ ήμουν ο ιδιότροπος, ο κακός, ο ανάποδος...μήπως τελικά εγώ είμαι ο υπαίτιος, ο προδότης, ο θύτης";
Διότι πολλές φορές νιώθουμε προσβεβλημένοι από τους άλλους όμως αυτό δεν οφείλεται στους άλλους αλλά στους κακούς μας λογισμούς που πηγάζουν από την πλάνη της εγωπάθειάς μας.
-------------------------
Κάποιες φορές δηλαδή αποκαλούμε κάποιον εγωιστή γιατί τόλμησε να καπελώσει το δικό μας εγώ ;)

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αν θέλεις να βρεις σούπερ ήρωες, ψάξε για κάποιες νοικοκυρές που τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, ψάξε για άνδρες που κάνουνε δυο και τρεις δουλείες να για συντηρήσουν την οικογένειά τους, ψάξε για δικηγόρους που παλεύουν με το ψέμα, ψάξε για ανθρώπους της νύκτας που παλεύουν με το σκότος, ψάξε για ιερείς που παλεύουν με τα ανίερα, ψάξε για ζευγάρια που παλεύουν για την σχέση τους, ψάξε για καρκινοπαθείς που δεν το βάζουν κάτω, ψάξε για αμαρτωλούς που μετανοιώνουν, ψάξε για παπούδες και γιαγιάδες που κοιτούνε τα εγγόνια τους, ψάξε για ηλικιωμένους που δεν λένε να γεράσουν, ψάξε για ανθρώπους που υπομένουν την αδικία, που σιωπούν στην συκοφαντία, που χαμογελούν και συγχωρούν…γιατί τελικά ήρωες είναι ο κάθε ένας που κάνει μια υπέρβαση, είναι ο κάθε ένας που βάζει στην άκρη το εγώ του για χάρη κάποιου άλλου, είναι ο κάθε ένας που αγωνίζεται να ζήσει, να ζήσει και όχι απλά να υπάρχει.

Είναι όλοι οι άνθρωποι που τολμούν να μην το βάζουν κάτω, στον πόνο, στην αποτυχία, στην δοκιμασία, στον σταυρό.
Σούπερ ήρωες είναι όλοι εκείνοι, οι εραστές της αγάπης και της ζωής, που πίνουν σε κάποια γωνιά του κόσμου τούτου το τσαγάκι τους αθόρυβα, ή μία κρύα μπύρα ή κουρασμένοι έχουν αποκοιμηθεί στον καναπέ τους, και όμως χωρίς να το καταλαβαίνουν κάνουν το κόσμο τούτο τόσο όμορφο με την παρουσία τους.
Τελικά υπάρχουν πολλοί σούπερ ήρωες...μα κρύβονται καλά. :)

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Το να νηστεύεις από λάδι δεν σου δίνει το δικαίωμα να βγάζεις το λάδι απ'τους άλλους.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Έρχονται στιγμές που η προσευχή χάνεται, σαν μια πηγή που σε δρόσιζε και τώρα την κατάπιε η δίψα της γης. Λόγια δεν βρίσκεις να πεις. Κάποτε χάνεται ακόμη κι αυτή η διάθεση να μιλήσεις με τον Θεό. Όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη ψυχή και η ζωή μας ολάκερη. Μια άστατη θάλασσα που πότε η γαλήνη της γλυκαίνει την ματιά μας και πότε τα κύματα της φοβίζουν την καρδιάς μας. Εκείνες τις στιγμές λοιπόν που όλα μοιάζουν δύσκολα και ράθυμα, ίσως και τεντωμένα στα άκρα της υπομονής ή στις αντοχές της θλίψης μας, ας μάθουμε την σχέση ειλικρίνειας με τον Θεό. «Ναι Θεέ μου, δεν έχω όρεξη για προσευχή, ούτε να σου μιλήσω δε μπορώ. Νιώθω να σε ποθώ, μα είμαι τόσο κουρασμένος και τόσο ψυχρός που λέξεις δε βρίσκω να σου πω. Ίσως και να μην θέλω….» Αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η σιωπή, η αποδοχή ότι τώρα δεν μπορώ, δεν νιώθω, περνάω μια μεγάλη νύχτα, δίχως ενοχές γι αυτό, και χωρίς να απολογούμαι ή να στριμώχνω τον εαυτό μου, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο ή παράδοξο, είναι προσευχή. Γιατί η προσευχή είναι ειλικρινής ζωντανός διάλογος με τον Θεό. Ο Θεός αναζητά πάντα το ειλικρινές κομμάτι του εαυτού μας για να συνδεθεί. Οχι τον ρόλο ή την μάσκα μας. Η αυθεντικότητα είναι η γη που ανθίζει η σχέση με τον Θεό. Να μπορείς να του πεις ότι, τον αγαπάς με την ίδια ελευθερία που θα του έλεγες, ότι έχω παράπονα από σένα. Να έχεις την δίψα να τον κυνηγάς και άλλοτε να αφήνεις σε Εκείνον κάθε πρωτοβουλία του Έρωτα σας.

π. Λίβυος