Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η Επανάσταση του 1821 είχε ένα σύνθημα "για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία".
Το λέγω αυτό γιατί κάποιοι βάλθηκαν να παρουσιάζουν την Επανάσταση των Χριστιανών Ελλήνων ως μία ταξική επανάσταση.
Το θέμα δεν ήταν ταξικό, αλλά θέμα πίστης και έθνους.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι σύγχρονοι επαναστάτες του καναπέ και αριστεροί με δεξιές τσέπες καλό ειναι να διαβάσουν τις πηγές της ιστορίας και να μην αρκούνται στο να αναμασούν αναληθή κείμενα και απόψεις περί της ιστορίας τούτου του Έθνους.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ζεις χριστιανικά και ελέγχεις του άλλους; Θυμήσου μόνο αυτό, ότι ο Χριστός έλεγξε μόνο εκείνους που έλεγχαν την ζωή των άλλων.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ποιος να ευχαριστήσει ποιον;
--------------------------------
Μου έπιασες και το χέρι και μου είπες "σ'ευχαριστώ που μ'άκουσες...".
Και όντως σε άκουσα σχεδόν δύο ώρες.
Μα αν μ'άφηνες να σου πω κάτι πριν φύγεις θα ήταν... "εγώ σ'ευχαριστώ που για δύο ώρες μου εμπιστευόσουν τα βαθιά σου", γιατί τελικά τόση ώρα μπορεί εσύ να ξελάφρωνες από τα βάρη της ψυχής σου μα και γω κοινωνούσα την ψυχή σου, σε κοινωνούσα. Κοινωνούσα την αποτυχία σου, την αμαρτία σου, το σκοτάδι σου, μα και την μετάνοιά σου, την αρετή σου, το φως σου.
Κοινωνούσα την αγωνία σου και τον πόθο σου για την σωτηρία σου.
--------------------------------
Πολλές φορές -το λέγω συχνά, μην με παρεξηγείται- πιο πολύ εγώ ωφελούμε από την εξομολόγηση των ανθρώπων· γιατί όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που αγωνιούν για την σωτηρία τους και συ (ως ο πνευματικός τους) θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις στην διαδικασία να δεις κατα πόσο έχεις συμβιβαστείς με μία ανέραστη ζωή μέσα στην Εκκλησία, κατα πόσο έπεσες και εσύ στην παγίδα μιας κατα τ' άλλα νομοκανονικής ζωής όμως χωρίς πόθο και έρωτα για τον Χριστό...και τότε αρχίζεις να αποκτάς και συ μια καλή ανησυχία. Την ανησυχία ενός ερωτευμένου.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η μόνη μας προίκα για τον Νυμφίο της ψυχής μας είναι τα δάκρυα της μετανοίας μας.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο άνθρωπος της αμαρτίας δεν αισθάνεται τι είναι η αμαρτία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το βάθος της υπαρξιακής του αστοχίας. Μπορεί να αισθανθεί ίσως την μοναξιά της αμαρτίας, την απάτη της και ίσως γίνει αυτό αιτία να μετανοήσει.
Αυτοί όμως που ρωτάνε: «μα, γιατί αυτό είναι αμαρτία»; δείχνουν ότι δεν γεύτηκαν ποτέ τους την ζωή με τον Χριστό. Αν δεν γνωρίσεις τον Χριστό δεν μπορείς να καταλάβεις το σκοτάδι σου, την ανεπάρκειά σου, την αμαρτία σου. Μπορεί να το υποψιάζεσαι αλλά δεν θα έχεις αληθινή αίσθηση.
----------------------------
Οι Άγιοι βλέπουμε ρίχνανε δάκρυα στη προσευχή τους γιατί πλησιάζοντας τον Θεό αισθάνθηκαν την αμαρτία τους στο πραγματικό της μέγεθος. Δεν ήταν συναισθηματικοί αλλά βίωσαν την Αλήθεια και έτσι κατάλαβαν το ψεύδος και γι’αυτό κλαίγανε. Κλαίγανε για την αμαρτία τους, κλαίγανε όμως και για την αγάπη, την υπομονή και την καρτερία του Θεού στο πρόσωπό τους.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν θέλουμε να μετανοήσουμε για να βρούμε την Αλήθεια. Μπορεί να γυροφέρνουμε την Αλήθεια αλλά δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να την ζήσουμε.
----------------------------
Υπάρχουν κάποιοι χριστιανοί που βιώνουνε αυτήν την Αλήθεια, δηλαδή τον Χριστό στην ζωή τους και στα μάτια των υπολοίπων χριστιανών μοιάζουν εξωγήινοι, ακαταλαβίστικοι, ακραίοι.
Χριστιανοί τα βάζουν με χριστιανούς. Λένε: «φτάνει! είπαμε να πας στον ναό κάθε Κυριακή όχι κάθε ημέρα, φτάνει πια! Να προσεύχεσαι όχι όμως πρωί και βράδυ...να πηγαίνεις στον πνευματικό μια φορά τον χρόνο όχι κάθε λίγο και λιγάκι...τί, να αγιάσεις θέλεις;» λένε κοροϊδευτικά. Και είναι δήθεν χριστιανοί όλοι αυτοί που κοροϊδεύουν εκείνους τους χριστιανούς που ζούνε πιο συνειδητοποιημένα αγωνιζόμενοι να μην χάσουν την Αλήθεια, να μην χαραμίσουν την Χάρη που δέχτηκαν.
----------------------------
Άλλο ειναι να πέφτεις και να παραδέχεσαι την πτωση σου και άλλο να πέφτεις και να βολεύεσαι μέσα στην πτώση σου, να την δικαιολογείς και να την προβάλεις και στους άλλους ως φυσιολογική. Αυτό κάνουνε κάποιοι χριστιανοί σε κάποιους άλλους θέλοντας να τους κρατήσουν μαζί τους στην πτώση, στην αμαρτία που πλέον γίνεται κατάσταση ζωής, συνήθεια.
---------------------------
Μπορεί να λέμε ότι είμαστε χριστιανοί αλλά δυστυχώς πολλές φορές αρνούμαστε τον Χριστό και εμποδίζουμε και τους άλλους να ζήσουνε μαζί Του.
Επειδή ζούμε εμείς μια συνθηκολόγηση με την αμαρτία μας, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι χριστιανική ζωή. Επειδή ζούμε εμείς μέσα στην κόλαση του εγωισμού δεν σημαίνει ότι είναι αυτή η αλήθεια· ο παράδεισος είναι η αλήθεια που είναι σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
----------------------------
Αν κάποιος λοιπόν στην ζωή μας αγωνίζεται να ζήσει αληθινά χριστιανικά, αληθινά θεάρεστα τουλάχιστον μην τον εμποδίζουμε και μακάρι να προβληματιστούμε και εμείς και να μπούμε στην διαδικασία εύρεσης του δρόμου μας προς τον Χριστό.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Κάθε μας πρόβλημα και δοκιμασία θα πρέπει να λαμβάνεται ως ο σταυρός μας και όχι ως η δικαιολογία μας.
--------------------------------
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως δικαιολογία για την αποτυχία μας να ζήσουμε Χριστομίμητα και αυτό είναι μεγάλο λάθος.
Το πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίζουμε εάν το αγκαλιάσουμε ως τον σταυρό μας τότε το πρόβλημά μας τελικά γίνεται το μέσο για να ζήσουμε θεάρεστα.
--------------------------------
Το θέμα είναι κατα πόσο έχουμε ανδρείο φρόνημα ώστε να υπομείνουμε τον σταυρό μας έως τέλους.
--------------------------------
Συνήθως ξεχνούμε ότι ο Χριστός έμεινε στον Σταυρό Του μέχρι τέλους και γι'αυτό ζητούμε απ' Αυτόν να μας πάρει τον σταυρό μας. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι θα πρέπει να υπομείνουμε την ήττα, ότι πρέπει να υπομείνουμε την δοκιμασία μέχρι τέλους.
--------------------------------
Ζητουμε δικαίωση εδώ και τώρα, ζητούμε την παύση του σταυρού, ζητούμε την λυση του προβλήματος.
Μα ο Χριστός μας δείχνει ξανά τον Σταυρό Του, μας δείχνει τον εξευτελισμό Του, την κατα κόσμον αποτυχία Του, την ήττα Του, τον θάνατό Του ως το μέσο της ανάστασης και σωτηρίας· μας τα δείχνει χωρίς να ντρέπεται γι'αυτά, μας τα δείνχει ως το τρόπο να μείνουμε κοντά Του.
--------------------------------
Εάν θέλουμε να δούμε κατα πόσο ζούμε Χριστομίμητα, ας δούμε κατα πόσο έχουμε αποδεχτεί τον οποιοδήποτε σταυρό στην ζωή μας. Και αυτός ο σταυρός μπορεί να είναι μία αρρώστια, ένα πάθος, ένα πρόσωπο.
Όμως εάν κοιτάξουμε στο βάθος θα δουμε ότι τελικά ο πραγματικός μας σταυρός (αυτός που μας κάνει να υποφέρουμε και να ταλαιπωρούμαστε απο χίλια δυο πράγματα και καταστάσεις) είναι ότι δεν έχουμε σταυρώσει ακόμα το εγώ μας...
--------------------------------
Εάν δεν σταυρώσουμε το εγώ μας, τότε όλη μας η ζωή θα (νομίζουμε ότι) είναι σταυρική και χωρίς ανάσταση· όλη μας η ζωή θα είναι ένα "γιατί" που δεν οδηγεί πουθενά.
Εάν σταυρώσουμε το εγώ μας, τότε οι σταυροί που θα έρχονται στην ζωή μας θα μεταμορφώνονται από κατάρες σε ευλογίες...και κάθε που βραδιάζει δεν θα μας πιάνει λύπη και απογοήτευση μιας και μέσα μας θα ξέρουμε ότι θα ξημερώσει.
--------------------------------
Πάντα θα ξημερώνει, μέχρι τότε που θα πάψει να νυχτώνει, γιατί τότε θα ναι πάντα μια αιώνια αυγή...μέχρι τότε όμως μην λιγοψυχούμε μέσα στα βράδια της ζωής μας.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Όσο μπορεί να σε αιχμαλωτίσει το πάθος σου,
άλλο τόσο μπορεί να σε αιχμαλωτίσει και η αρετή σου.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Σου λέει ο πνευματικός σου, θα νηστεύεις τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όχι μόνο με αποχή από τροφές αλλά και εγκράτεια παθών και θα προσέρχεσαι να κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Και εσύ το κάνεις αυτό, όμως δεν το δέχεσαι, ταράσσεσαι γιατί θεωρείς ότι θα πρέπει να νηστέψεις και επιπλέον για να κοινωνήσεις. Αυτό τι σήμαίνει; ότι δεν με απασχολεί ο Χριστός, δεν βλέπω την άσκηση ως υπακοή, ταπείνωση και ενέργεια ερωτική προς τον Θεό αλλά με ενδιάφέρει το πως νιώθω εγώ, η προβολή του εγώ μου. Είναι σαν να λέγω, “ δεν μου αρκεί αυτό που μου λέγει ο πνευματικός, δεν αρκεί η αγάπη του Θεού για να συγχωρεθώ θα πρέπει εγώ να κάνω κάτι επιπλέον για να συγχωρεθώ και να μετέχω στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Πάλι δηλαδή βάζουμε το εγώ μας, την δική μας νοοτροπία, την δική μας σκέψη πάνω από του πνευματικου, πάνω από την Εκκλησία, πάνω και από τον Θεό.
---------------------------------
"Δεν αρκεί ο Θεός, αλλά χρειάζεται η αρετή μου για να σωθώ, η επιπλέον νηστεία μου, η επιπλέον εγκράτειά μου", έτσι σκεφτόμαστε. Χάνεται δηλαδή ο Χριστός που μου προσφέρεται και κάθομαι και προσπαθώ μόνος μου να βρω τον τρόπο για να γίνω του Χριστού, όπως ο λογισμός μου υπαγορεύει και όχι όπως ο πνευματικός μου είπε.
---------------------------------
Θεωρείς ότι το μέτρο της υπακοής που καλείσαι να κάνεις είναι πολύ λίγο. Και το θεωρείς αυτό γιατί θεωρείς τον εαυτούλη σου πιο πνευματικό, πιο ασκητικό, πιο “προχωρημένο”. Δεν αρκεί μια απλή νηστεία, δεν αρκεί ένας μικρός κανόνας. Έτσι όμως θεοποιείται η νηστεία, η ασκητικότητα, η εγκράτεια και χάνεται ο Χριστός. Προσπαθούμε να αυξήσουμε το μέσο χωρίς όμως προορισμό σωστό.
Η υπακοή που κάνουμε στον πνευματικό μας δείχνει την ταπείνωσή μας, εμείς προσπαθούμε να το “παίξουμε” πνευματικοί άνθρωποι ζητώντας από τον πνευματικό να μας βάλει επιτίμια ή κανόνες μεγάλους κτλ. Νομίζοντας ότι εάν έχουμε έναν μεγάλο κανόνα ή κάνουμε μεγάλες νηστείες πριν κοινωνήσουμε προοδεύουμε πνευματικά. Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά.
---------------------------------
Φυσικά και θα ασκούμαστε όπως μας προτείνει η Εκκλησία μας, από κει και πέρα όμως ότι επιπλέον κάνουμε θα πρέπει να γίνεται με την ευλογία του πνευματικού μας. Μην μας πιάνει ο ζήλος και φτάνουμε στα άκρα, γιατί υπάρχουν πολλά παραδείγματα που ο Θεός επέτρεψε τις πτώσεις ώστε οι άνθρωποι να δούνε ότι η άσκηση χωρίς υπακοή η οποία ασφαλίζει την πορεία μας στον Χριστό είναι άδικος κόπος.
---------------------------------
Ένας πνευματικός είπε σε μία κυρία να μην νηστεύσει μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή από λάδι και γαλακτοκομικά διότι είχε πρόβλημα υγείας, αυτή όμως τον παράκουσε θεωρώντας ότι θα ήταν μεγάλη “αποτυχία” εάν το έκανε. Το αποτέλεσμα; Ο οργανισμός της να μην αντέξει και έτσι την Μεγάλη Εβδομάδα να εισαχθεί στο νοσοκομείο και έτσι όχι μονο δεν μπόρεσε να κρατήσει το αλάδωτο αλλά να τρώει κρέας την Μεγάλη Παρασκευή.
---------------------------------
Όταν γίνονται με την ευλογία του πνευματικού μας, όταν γίνονται με ταπείνωση για χάρη της αγάπης του Χριστού μας τότε έρχεται στην ζωή μας η Χάρης του Παρακλήτου.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Μεγάλη αρετή είναι να αποδέχεσαι την αγάπη των άλλων, όπως κι αν εκδηλώνεται αυτή. Ακόμα και τότε που ο τρόπος έκφρασης της αγάπης προς το πρόσωπό σου δεν είναι ο "ιδανικός", καλείσαι να μην μείνεις στον τρόπο αλλά στα κίνητρα του άλλου που θέλει να σου δείξει την αγάπη του.
-------------------------------
Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά. Μην αποπαίρνουμε τους άλλους για τον τρόπο εκδήλωσεις των συναισθημάτων τους και ιδιαιτέρως της αγάπης τους.
Να θυμάσαι μόνο ότι κι ο Χριστός δέχεται όλους τους τρόπους αγάπης προς το πρόσωπό του, άλλος νηστεύει, άλλος αγρυπνεί, άλλος παρθενεύει, άλλος κοιμάται χάμο, άλλος σιωπά, άλλο ψέλνει, άλλος υπομένει, άλλος κάνει ελεημοσύνες, άλλος κυρήττει...
-------------------------------
Διαβάζουμε στο Γεροντικό ότι κάποτε ήταν ένας γέροντας ο οποίος ήταν μεγάλος στην ηλικία και καθόταν σε ένα πεζούλι μιας μεγάλης πόλης. Πέρασαν από κει δύο μοναχοί και σκανδαλίστηκαν με το θέαμα που είδαν. Είδανε τον γέροντα να κουνά τα πόδια του πέρα δώθε όπως τα μικρά παιδιά. Τον πλησίασαν για να τον νουθετήσουν. Γέροντα, του είπανε, τι κάνεις εδώ, ντροπιάζεις την μοναχική σου ιδιότητα κουνώντας τα πόδια σου σαν τα μικρά παιδιά.
Ο γέροντας χαμογέλασε και είπε «Να εύχεστε πατέρες μου αλλά τώρα που γέρασα ούτε μετάνοιες μπορώ να κάνω, ούτε μεγάλες νηστείες, ούτε ορθοστασία και αγρυπνίες, το μόνο που μπορώ να κάνω για την αγάπη του Χριστού μου είναι να κάθομαι εδώ και να κουνώ τα πόδια μου. Αυτό μπορώ να κάνω για τον Χριστό μου και το κάνω».
Θαύμασαν τότε οι μοναχοί, για το πώς τελικά ο άνθρωπος του Θεού πάντα βρίσκει τρόπους και να ταπεινώνεται και να δείχνει την αγάπη του στον Θεό.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Να σκύβει ο Θεός και να σου λέγει, "είμαι εδώ για σένα, μην ανησυχείς, ήρθε η ώρα να μ' εμπιστευθείς".
Και νιώθεις ότι είναι το προαιώνιο μυστικό Του που εμπιστεύθηκε η αγάπη Του σε όλους μας.

π. Παύλος Παπαδόπουλος