Η αγιοτητα ως τροπος ζωης και χαρισμα βιωνεται μονο μεσα στην Εκκλησια του Χριστου. Και Εκκλησια στην περιπτωση μας νοειται μονο η Ορθοδοξη.
Οριζοντας την αγιοτητα θα μπορουσαμε μα πουμε οτι ειναι η πληρης απαθεια και θεοπτια. Ως τετοιο χαρισμα μπορει να βιωθει μονο μεσα στην Ορθοδοξο Εκκλησια.
Όμως, χαμηλοτερα χαρισματα (που τα συνανταμε στη ζωη ορθοδοξων αγιων) μπορουν να δωθουν σε απλους ανθρωπους εκτος Εκκλησιας. Στο χωρο του Καθολικισμου (για οποιον στοιχειωδως γνωριζει το χωρο) εχουν υπαρξει ανθρωποι μεγαλης πιστης, ιδιαιτερα τα πρωτα χρονια που ακολουθησαν το σχισμα, οταν δηλαδη το τελευταιο δεν ειχε γινει κοινη συνειδηση.
Ο πρωην γαλλος καθολικος μοναχος και τωρα σιμωνοπετριτης μοναχος Πλακιδας, ελεγε χαρακτηριστικα οτι ο καθολικος γεροντας του ειχε τοσο μεγαλη πιστη που ειχε σβησει φωτια πετωντας σε αυτην το καθολικο του κομποσχοινι (ροζαριο)! Τετοιου ειδους χαρισματα νομιζω υπαρχουν στο καθολικισμο, οχι ομως η πληρης αγιοτητα.
Αυτο φαινεται οτι δεν το αμφισβητουσε και ο μεγαλος παποφαγος Ευγενιος Βουλγαρης. Σε σχετικη επιστολη του σε γαλλο διακονο, ο οποιος του ειχε παρουσιασει θαυματα που σημειωθηκαν στην κηδεια ενος ευσεβους καθολικου μοναχου, ο οποιος ειχε αγωνιστει εναντιον των παπικων αδικιων της εποχης του, δεν αποκλειει ενα τετοιο ενδεχομενο.
Χαρισματικα στοιχεια νομιζω υπαρχουν και στη ζωη αλλων καθολικων αγιων. Αγιοι θεοπτες στα υψη των Ορθοδοξων γερονταδων, ομως οχι.
Το θεμα βεβαια ειναι μεγαλο. Σιγουρα στους πρωτους αιωνες μετα το σχισμα οι λατινοι εχουν να επιδειξουν χαρισματα, οπως στη λατινικη Αμερικη, στα πλαισια των ιεραποστολικων προσπαθειων των λατινων μισσιοναριων. Αυτο ειναι βεβαια ενα μυστηριο στα χερια του Θεου.
Θαυματουργοι ανθρωποι εκτος Εκκλησιας, για λογους οικονομιας και προνοιας του Θεου, μπορουν να υπαρξουν και μεταξυ των αιρετικων (χωρις αυτο να εχει να κανει απαραιτητα με παρεμβαση του διαβολου, αλλα με την αδολη πιστη των ανθρωπων αυτων) κατα τον Αγιο Θεοδωρο το Στουδιτη.
Αγιοτητα-τελειοτητα, ομως, μονο στους Ορθοδοξους.
Θα ημουν παντως επιφυλακτικος να σπευσω σε γενικευσεις που προδιδουν ημιμαθεια. Θεωρω ακραιο να θεωρησω μυθους καποια θαυμαστα που συναντα κανεις στη ζωη μετασχισματικων καθολικων πιστων, οπως αυτα παρουσιαζονται σε καθολικα συναξαρια. Αυτο οφειλεται στην οικονομια του Θεου, στην αδολη πιστη τους, και οχι στο οτι μετεχουν στο σωμα της Εκκλησιας. Μην ξεχναμε οτι υπαρχουν καθολικοι (οπως και μονοφυσιτες κοπτες) που εχουν μαρτυρησει για την πιστη τους στο Χριστο, χωρις να αλλαξοπιστησουν.
Επαναλμβανω, ομως, οτι πρεπει να ειμαστε πολυ επιφυλακτικοι, χωρις να αποκλειουμε καποιες εξαιρεσεις, και γνωριζοντας οτι η αγιοτητα ως τελειοτητα-θεοπτια ανηκει μονο στους Ορθοδοξους.
Για το θεμα του Padre Pio διατηρω πολλες επιφυλαξεις καθως εφερε τα "στιγματα", φαινομενο που για το μεγαλο Σωφρονιο Σαχαρωφ ειναι ξενο της εν Χριστω ασκησης-ζωης.
Το ενλογω θεμα με ειχε απασχολησει παρα πολυ και πεντε ολοκληρα χρονια, και πανω κατω αυτη ειναι η αποψη μου, αποψη που δεν διαφερει νομιζω απο του σπουδαιου θεολογου, πρωην καθολικου μοναχου και νυν σιμωνοπετριτη, Πλακιδα Ντεσειγ.
Με εκτιμηση,
Παρμενας
apelpis έγραψε:Υπάρχουν στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μορφές αντίστοιχες με τους δικούς μας σύγχρονους χαρισματικούς γέροντες;
Έχουν υπάρξει ποτέ χαρισματικές μορφές με παγκόσμια ακτινοβολία στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία;