Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης

[g_aggelos]

Ο άγιος Γέροντας υπήκουσε αμέσως στη Μονή, και έκτοτε κατέλυαν λάδι κάθε Σαββατοκύριακο και έβραζαν και λάχανα.
Κάποτε ένας μεγάλος αγριόχοιρος έμπαινε στον κήπο τους και τους κατάστρεφε τα λάχανα, και τα Καλογέρια το ανέφεραν στον Γέροντα. Εκείνος τους είπε να παρακολουθήσουν και μόλις τον ειδούν, να τον ειδοποιήσουν. Ένα βράδυ λοιπόν, την στιγμή που έσπαζε τον φράχτη το θηρίο για αν μπει, έτρεξαν και το είπαν στον Γέροντα. Ο Χατζη-Γεώργης, μόλις το είδε, το σταύρωσε και εκείνο έμεινε ακίνητο επί τόπου. Το έπιασε μετά από το αυτί ο Γέροντας, και ο αγριόχοιρος τον ακολούθησε σαν αρνάκι μέχρι τον σταύλο, όπου και τον έκλεισε για κανόνα τρεις ώρες νηστικό. Μετά από τρεις ώρες, άνοιξε τον σταύλο, τον άφησε ελεύθερο και του είπε : «Ευλογημένο ζώο, δεν σου φτάνει ολόκληρος Άθωνας και έρχεσαι εδώ και καταστρέφεις αυτά τα λίγα λάχανα, με τα οποία περιμένουν τόσες ψυχές να τραφούν; Πήγαινε τώρα στο καλό και άλλη φορά μην ξανάρθεις, γιατί θα σου βάλω διπλό κανόνα». Πράγματι, από τότε δεν ξαναφάνηκε.

[g_aggelos]

Φυσικά, αυτό δεν ήταν κάτι το σπουδαίο στην ώριμη πια πνευματική κατάσταση του Γέροντα, αφού είχε κάνει και άλλα πολλά, πιο μεγάλα, και στην παιδική του ηλικία και ως δόκιμος Γαβριήλ.
Ένα δε παρόμοιο με αυτό που ανέφερα είχε συμβεί και στα Καυσοκαλύβια. Έμπαινε και εκεί στον κήπο τους ένας αγριόχοιρος και τους έκανε ζημιά. Ο Παπα-Νεόφυτος έστειλε τον Γαβριήλ να τον πιάσει, να τον δέσει με το λουρί του και να τον φέρει, όπως και έγινε. Έδωσε τότε εντολή ο Γέροντας να τον ταϊσουν με ρίζες και χόρτα, να του φτιάξουν παχνί στον σταύλο, και είπε στον αγριόχοιρο : «όποτε πεινάς, να έρχεσαι εδώ να σε ταϊζουν τα Καλογέρια και να μην καταστρέφεις τους κήπους των Πατέρων της περιοχής». Ο αγριόχοιρος πια ήταν οικότροφος και όποτε πεινούσε, πήγαινε για συσσίτιο στο κελλί τους.
Άλλοτε πάλι, από την Κερασιά ο Γέροντας είχε πάει με τον υποτακτικό του Αβραάμ ψηλά στον Άθωνα για κάτι χρειαζούμενα ξύλα. Αφού έκοψαν αρκετά, άπλωσε το σκοινί, τα στοίβαξε και λέει στον Πατέρα Αβραάμ να τα φορτωθεί. Εκείνος παραξενεύτηκε, γιατί ήταν πολλά –ούτε τέσσερα ζώα δεν θα μπορούσαν να τα μεταφέρουν -, αλλά πίστευε στην αγιότητα του Γέροντά του και κάθησε να τα φορτωθεί. Ο Χατζη-Γεώργης σταύρωσε το φορτίο και βοήθησε τον Αβραάμ να σηκωθεί. Έλεγε δε αργότερα ο ίδιος : «λες και είχα στην πλάτη μου ένα ελαφρό πάπλωμα».
Είχε και το διορατικό χάρισμα ο Γέροντας, δηλαδή πνευματική τηλεόραση. Πολλές φορές, άφηνε ξαφνικά την δουλειά του και βγαίνοντας στον δρόμο πλησίαζε ανθρώπους που έρχονταν σε απόγνωση και τους παρηγορούσε και τους βοηθούσε να σωθούν.
Στο πρόσωπο του Χατζη-Γεώργη έβλεπαν οι άνθρωποι θεϊκή λιακάδα και εύκολα άνοιγαν τις πονεμένες τους καρδιές και θεραπεύονταν. Όλοι μιλούσαν με θαυμασμό και ευλάβεια για τον Γέροντα. Έλληνες και Σλαύοι Αγιορείτες τον παραδέχονταν για την ασκητικότητά του και την αγιότητα που σκορπούσε και ακτινοβολούσε στον Άθωνα.

[g_aggelos]

Θεοφώτιστες ήταν οι νουθεσίες του και η φιλοξενία του Αβραμιαία! Διπλή τροφή προσέφερε στους επισκέπτας. Είχε και δύο Πνευματικούς στην Συνοδία του για να εξομολογούν τους προσκυνητάς, τον Παπα-Ισαάκ και τον Παπα-Αντώνη.
Το εργόχειρό τους ήταν η Αγιογραφία. Ένας από τους σπουδαίους Αγιογράφους ήταν και ο ευλαβέστατος Ιερομόναχος Μηνάς. Έκαναν δε και άλλα εργόχειρα, αλλά δεν έπαυαν να εργάζονται και νοερώς την αδιάλειπτη προσευχή. Όσους Πατέρες έβλεπε να αγαπούν περισσότερο από τους άλλους τις μετάνοιες και την προσευχή, τους απάλλασσε από τα διακονήματα και τους έλεγε να κάνουν συνέχεια προσευχή και μετάνοιες για όλο τον κόσμο, επειδή ο Άγιος Γέροντας ενδιαφερόταν και για την σωτηρία των ψυχών όλου του κόσμου.
Προσπαθούσε ακόμη να βαπτίσει και Τούρκους, όπως και βάπτισε με την Χάρη του Θεού. Μεταξύ αυτών ήταν και ένας Τμηματάρχης αγάς του Αγίου Όρους, τον οποίο βάπτισε μετά από πολλή προσευχή και νηστεία που έκανε ο Γέροντας, γιατί ο αγάς αυτοταλαντευόταν.
Παρόλο που έκανε συνέχεια σκληρή άσκηση, εν τούτοις όμως ήταν υγιής και περπατούσε τόσο ελαφρά, θαρρείς και πετούσε. Τα μάτια του ήταν φωτεινά και πάντα ανοιχτά. Τοπρόσωπό του ἐλαμπε και είχε ένα γλυκό κοκκινωπό χρώμα. Ο λαιμός του έγερνε με το κεφάλι του σαν ψωμωμένο στάχυ. Είχε μέτριο ανάστημα, ήταν λεπτός και αποτελείτο σχεδόν από κόκκαλα, νεύρα και δέρμα, γιατί τις σάρκες του τις θυσίασε με την άσκηση στον Θεό από φιλότιμο. Χαιρόταν στις αγρυπνίες και τρεφόταν απ’ αυτές πνευματικά. Όλοι ξεκουράζονται στο κρεββάτι, και ο Χατζη-Γεώργης ξεκουραζόταν στο στασίδι όρθιος. Το κελλί του σχεδόν δεν τον έβλεπε, γιατί την νύχτα τον έβλεπε η Εκκλησία, και την ημέρα οι πονεμένοι άνθρωποι.

(Συνεχίζεται...)

[g_aggelos]

Οι υποτακτικοί του δεν τον κούραζαν, γιατί είχαν ωριμότητα πνευματική, παρόλο που ήταν και μικροί στην ηλικία. Με μια ματιά που έριχνε ο Γέροντας στα Καλογέρια, πριν του πουν τους λογισμούς τους, αυτός τους διάβαζε τους λογισμούς τους, καθώς και τις καρδιές τους, με το διορατικό του χάρισμα.
Κάποτε, είχε προβλέψει κι ένα ατύχημα που θα συνέβαινε στην οικογένεια του Τσάρου και έγραψε στον Τσάρο να μην περάσει την τάδε ημέρα από την τάδε γέφυρα νε το οικογενειακό του αμάξι. Ο Τσάρος, όταν διάβασε το γράμμα του Γέροντα, χαμογέλασε και είπε : «ο Καλόγηρος θέλει καμία ευλογία, στείλε του μερικά ρούβλια». Μετά όμως από έξι μήνες, καθώς περνούσε με το αμάξι του, οικογενειακώς, ακριβώς από το σημείο και την ημέρα που του είχε προσδιορίσει ο Γέροντας, τουμπάρισε το αμάξι του, αλλά δεν έπαθαν τίποτα, γλύτωσαν όλοι εκ θαύματος! Τότε θυμήθηκε τα προφητικά λόγια του Χατζη-Γεώργη και κατάλαβε πως σώθηκαν με τις ευχές του.
Έκτοτε ο Τσάρος τον είχε σε πολλή ευλάβεια και του έστελνε επίσημους ανθρώπους για να τον συμβουλεύωνται. Επόμενο όμως ήταν να δημιουργήσει ζήλειες σε μερικούς Ρώσους Μοναχούς το ότι πήγαιναν οι Ρώσοι στον Χατζη-Γεώργη, που ήταν Έλληνας, και δεν πήγαιναν να συμβουλευτούν αυτούς που ήταν Ρώσοι.
Έστελναν δε και ευλογίες στον Γέροντα πολλοί Ρώσοι που θεραπεύονταν με τις προσευχές του. Επειδή όμως ζούσε πολύ ασκητικά με την Συνοδία του, τις έδινε και αυτός ευλογία στους άλλους συνασκητάς ή σε φτωχούς με αφθονία. Γι’ αυτό και είχε επικρατήσει να λένε : «δίνει σαν Χατζη-Γεώργης», όταν κανείς σκορπούσε ευλογίες με απλοχεριά στους φτωχούς.
Ο ίδιος ο Γέροντας ήταν μονοχίτων, μ’ ένα ζωστικό (αντερί) και ένα παντελόνι. Περπατούσε πάντα ξυπόλυτος και μόνο στον Ναό φορούσε κάτι χονδρές κάλτσες.
Ο καλός Θεός όμως τον θέρμαινε με την πολλή αγάπη Του, αφού και ο πιστός δούλος Του αγωνιζόταν φιλότιμα για την αγάπη του Χριστού. Αλλιώς δεν εξηγείται ανθρωπίνως, να ζη κανείς ψηλά στην Κερασιά, όπου κατεβάζει ο Άθωνας πολύ κρύο, και να περνάει χειμώνα σχεδόν γυμνός και με ελάχιστη λιτή τροφή!

(Συνεχίζεται... )

[g_aggelos]

Όσοι γνώρισαν τον Γέροντα τον ευλαβούνταν ως Άγιο, όπως φυσικά και ήταν Άγιος. Μάλιστα, πολλοί ευλαβείς προσκυνηταί Ρώσοι έπαιρναν φωτογραφίες του Χατζη-Γεώργη και τις πήγαιναν στους αρρώστους στην Ρωσία, οι οποίοι τις ασπάζονταν με πίστη και θεραπεύονταν. Οι φωτογραφίες του Χατζη-Γεώργη βρίσκονταν στα εικονοστάσια των Ρώσων μαζί με τις εικόνες των Αγίων. Και οι πονεμένοι άνθρωποι τον επικαλούνταν στις προσευχές τους και βοηθούσε ο Άγιος Γέροντας με την Χάρη του Θεού, όπως οι Άγιοι, ενώ βρισκόταν ακόμη στην Κερασιά του Άθωνος.
Όλα αυτά όμως τα θαυμαστά σημεία, μεζί με τήν ευλάβεια των ανθρώπων, ακόμη και του Τσάρου, στο πρόσωπο του Χατζη-Γεώργη, είχαν δημιουργήσει, όπως ανέφερα, μεγάλη ζήλεια με φθόνο σε ορισμένους Ρώσους Αγιορείτας. Γι’ αυτό τον συκοφάντησαν στους Έλληνες ότι δήθεν αγαπάει την Ρωσία και τον Τσάρο ο Χατζη-Γεώργης, ενώ αυτοί αγαπούσαν τάχα την Ελλάδα…. Βρέθηκαν δυστυχώς τότε μερικοί καχύποπτοι Έλληνες και τα πίστεψαν, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχαν ανθρώπινα μίση, επειδή υπήρχε και προπαγάνδα Ρωσική. Οι σχέσεις όμως του Αγίου Γέροντα με τους Ρώσους, ήταν καθαρά πνευματικές.
Την ίδια εποχή είχε πέσει και ένας άλλος πειρασμός μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων στην Ι.Μ. Αγίου Παντελεήμονος, διχόνοια μεγάλη. Είχαν καλέσει τον Γέροντα Χατζη-Γεώργη, για να τους συμφιλιώσει, και εκείνος πηγαινοερχόταν δύο μήνες και έκανε προσευχή. Μετά είδε σε όραμα την Παναγία να μοιράζει εξ ίσου ευλογίες στους Έλληνες και στους Ρώσους, και κατάλαβε ο Γέροντας από το όραμα αυτό, ότι έπρεπε να μείνουν και οι Έλληνες και οι Ρώσοι στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος και να έχουν αγάπη. Οι σκανδαλοποιοί όμως που υπήρχαν στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και των δύο παρατάξεων, επειδή δεν τους συνέφερε η ειρήνη και η αγάπη, όχι μόνο δεν υπάκουσαν στην συμβουλή του Γέροντα Χατζη-Γεώργη, που ήταν επιθυμία της Παναγίας, αλλά και συμφώνησαν να τον διώξουν από την Μονή, για να συνεχίσουν τις προστριβές τους, όπως και έγινε.
Ο Γέροντας επέστρεψε στην Κερασιά, αλλά και εκεί είχε συνέχεια πόλεμο και από Ρώσους και από Έλληνες. Οι Ρώσοι που ζήλευαν, επειδή πήγαιναν στον Χατζη-Γεώργη, τον Έλληνα, επίσημοι Ρώσοι και τον συμβουλεύονταν, συκοφαντούσαν τον Χατζη-Γεώργη στους Έλληνες ότι είναι φιλορώσος ο Γέροντας. Ορισμένοι δε καχύποπτοι Έλληνες, επειδή ήταν ερεθισμένη η κατάσταση τότε, τα πίστεψαν, όπως ανέφερα, και διέλυσαν την Αγγελική Αδελφότητα του Χατζη-Γεώργη από την Κερασιά. Άφησαν μόνο έναν Ιερομόναχο Μηνά και άλλους τρεις Μοναχούς, Έλληνες, τον Γαβριήλ, Βικέντιο και Συμεών στον Άγιο Δημήτριο.
Οι μεγάλοι Πατέρες σκόρπισαν σε διάφορα μέρη του Αγίου Όρους από δυο-δυο και από τρεις-τρεις. Εδώ στην Κουτλουμουιανή Σκήτη είχαν έρθει τρεις Πατέρες από την Συνοδία του Χατζη-Γεώργη, ο Πατήρ Αβραάμ, ο Πατήρ Ισαάκ και ο Πατήρ Γεώργιος, ο οποίος πήγεστην πατρίδα του, την Ράχωβα της Βορείου Ηπείρου, και έφερε και δύο αδέρφια του κατά σάρκα στην Συνοδεία τους, τον Περικλή (Πατέρα Λουκά) και τον Γεράσιμο, και έγιναν Μοναχοί στην Καλύβη τους, στον Άγιο Γεράσιμο. Αργότερα προστέθηκε και ο Στόγιας Γεράσιμος, ο κοντοχωριανός τους, από το Πληκάτι της Κονίτσης, ο οποίος πολλά μου διηγήθηκε γύρω από την αγία ζωή του Παπππού του Χατζη-Γεώργη. Πιο πάνω από τις Καρυές, όπου αρχίζει η Καψάλα, στο Κελλί του Αγίου Γεωργίου «Φανερωμένου», έμεναν άλλοι έξι Χατζη-Γεωργιάτες με Γέροντα τον μεγαλύτερο παραδελφό τους, τον ευλαβέστατο Πατέρα Ευλόγιο. Επίσης, κοντά στην Μονή Κουτλουμουσίου στο κελλί «Άγιοι Θεόδωροι» ήταν άλλοι δύο.

(Συνεχίζεται...)

[g_aggelos]

Ο Γέροντας Χατζη-Γεώργης όμως είχε και την ευθύνη των μικρών. Πήγε στη πρώτη του μετάνοια, στην Ι.Μ. Γρηγορίου, και έκτισε ένα κελλί του Αγίου Στεφάνου, ψηλά στο δάσος, και σύμμασε όλα τα μικρά Καλογέρια της Συνοδίας του, σαν καλός Πατέρας και σαν στοργική μάνα και τα προστάτευε. Επειδή όμως υπήρχαν πολλοί εργάτες κοσμικοί στο Γρηγοριάτικο δάσος, που ξύλευαν, ο Γέροντας έλεγε στους μικρούς (Μοναχούς), όχι μόνο να μην συζητάνε με κοσμικούς, αλλά και να τους αποφεύγουν. Όταν λοιπόν βρίσκονταν σε διακόνημα στην περιοχή τους και έβλεπαν κοσμικούς, τα μικρά Καλογέρια κρύβονταν στα κλαριά και έλεγαν την ευχή, μέχρι εκείνοι να απομακρυνθούν.
Δυστυχώς όμως, αυτό το εκμεταλλεύτηκαν πάλι ορισμένοι… και ξανά συκοφαντούν τον άγιο Γέροντα στη Μονή Γρηγορίου λέγοντας : «Ο Χατζη-Γεώργης έχει κι άλλους πολλούς Μοναχούς κρυμμένους στο βουνό, τους οποίους δεν έχει γραμμένους στη Μονή, και κρύβει τα σχέδιά του…». Επόμενο ήταν να μπουν σε λογισμούς οι Γρηγοριάτες και να τον διώξουν από την περιοχή τους. Ο Γέροντας τότε αναγκάστηκε να φιλοξενηθεί στον υποτακτικό του Πατέρα Ευλόγιο, στον Άγιο Γεώργιο «Φανερωμένο», και μετά πήρε το Ρώσικο κελλί του Αγίου Στεφάνου στην Καψάλα.
Δεν έπαψαν όμως και από εκεί, δυστυχώς, να βάζουν σκλάνδαλα οι άνθρωποι που τον ζήλευαν και τον φθονούσαν, μέχρι που έπεισαν και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και υπέγραψαν την εξορία του Χατζη-Γεώργη, να διωχθεί δηλαδή από το Άγιο Όρος! «Η Ιερά Κοινότης δια πράξεως αυτής ληφθείσης τη 27η Οκτωβρίου του 1882 έτους εν τη ΝΒ’ συνεδρία αυτής, ίνα παραλίπωμεν τας προγενεστέρας, προέβη τη αιτήσει της Ιεράς Μονής του Ρωσικού εις την έξωσιν του Έλληνος Χατζη-Γεωργίου εκ του Ρωσικού Κελλίου «΄Αγιος Στέφανος» ως μη συμμορφουμένου προς τα καθεστώτα του Ιερού ημών τόπου».
Έφθασε λοιπόν ο άνθρωπος του Θεού Πατήρ Γεώργιος στον τόπο της εξορίας του, στον Μαρμαρά, στην Κωνσταντινούπολη, πληγωμένος και αποχωρισμένος πια από τα πνευματικά του παιδιά και από το Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιο Όρος.
Ενώ πετούσε σαν Σταυραετός ψηλά στον Άθωνα, δυστυχώς όμως, μερικά ζωηρά παιδιά, όχι της Συνοδίας του, αλλά ξένα, συνέχεια του έσπαζαν τα φτερά και του χαλούσαν την φωλιά, μέχρι που τον φυγάδευσαν τον Χατζη-Γεώργη. «Το αγκωνάρι όμως, όπου κι αν πεταχτεί, πάλι για αγκωνάρι θα χρησιμοποιηθεί». Είχε βρει ένα ερημωμένο Μοναστήρι, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, στον Μαρμαρά, του Αγίου Ερμολάου και Αγίου Παντελεήμονος, και εκεί συνέχισε πάλι την ασκητική ζωή του.
Η παρουσία του Χατζη-Γεώργη στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη την εποχή, ήταν βάλσαμο θεϊκό στις ψυχές των πονεμένων Χριστιανών, διότι υπέφεραν πολύ από τον βάρβαρο Σουλτάνο Αβδούλ-Χαμίτ κατά το 1883. Ο άγιος Γέροντας δεν σκορπούσε μόνο θεϊκή παρηγοριά στις πονεμένες ψυχές, αλλά και θεράπευε πονεμένα σώματα με την χάρη του Θεού που διέθετε, έκανε Θαύματα! Ακόμη και η ζώνη του θαυματουργούσε! Άρρωστοι την φορούσαν και θεραπεύονταν, γυναίκες που κινδύνευαν στον τοκετό ζητούσαν την ζώνη του αγίου Γέροντα και μόλις την ζώνονταν, αμέσως ελευθερώνονταν και διαμονισμένοι απαλλάσσονταν από τα δαιμόνια.

(Συνεχίζεται...)

[g_aggelos]

Εκεί στον Μαρμαρά, τον είχε επισκεφθεί και ο υποτακτικός του, Πατήρ Συμεών, και ο Γέροντας του έδωσε μία ευλογία, για να επισκευάσει τα ερρειπωμένα κελλιά του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά. Αυτό φυσικά ήταν στο τυπικό του Χατζη-Γεώργη, να δίνει ευλογίες τις ευλογίες που του έδιναν, και ο ίδιος να είναι πάντα πιο φτωχός από τους φτωχούς. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο, πλούτισε πνευματικά και έγινε Αρχοντόπουλο, δηλαδή παιδί του Θεού. Σε αυτό φυσικά βοήθησε και η φιλότιμή του άσκηση, την οποία συνέχισε μέχρι τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, τον οποίο πέρασε στο κρεββάτι. Του πονούσε πια όλο το σώμα του και περισσότερο τα πόδια του, και δεν μπορούσε να περπατήσει. Ενώ οι σωματικές του δυνάμεις τον άφησαν, αυτός όμως την άσκησή του δεν την άφηνε ούτε κι από το κρεββάτι. Ούτε και ο κόσμος ο πονεμένος τον άφηνε, γιατί υπήρχε μεγάλη ανάγκη κι έτρεχαν οι πονεμένοι για βοήθεια, για πνευματικές συμβουλές. Ο άγιος Γέροντας και από το κρεββάτι του πόνου, ενδιαφερόταν για τον πόνο των άλλων.
Πολύ του είχε συμπαρασταθεί του Γέροντα ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Ρώσος) από την Κερασιά, ο οποίος είχε σωθεί από τον Χατζη-Γεώργη από βέβαιο θάνατο, και μετά έγινε υποτακτικός του και τον είχε σε ευλάβεια τον Γέροντα. Η όλη όμως συμπεριφορά του Ρώσου Ιερομόναχου Παρθενίου είχε ερεθίσει και αυτή πολύ την όλη εκείνη κατάσταση, για την εξορία του Χατζη-Γεώργη. Διότι ο Ιερομόναχος Παρθένιος, επειδή αγαπούσε λίγο την δόξα και ήθελε να αναδειχθεί, χρησιμοποιούσε το όνομα του Οσίου Χατζη-Γεώργη, σε όλες του τις ενέργειες, εκμεταλλευόμενος την Αγιότητα του Γέροντα, και δημιουργούσε προβλήματα. Αλλά όμως και τον αγαπούσε και παρέμεινε δίπλα του στα τελευταία της ζωής του.
Ο Άγιος Πατέρας, μέχρι την τελευταία στιγμή τηςζωής του, είχε το νου του φωτεινό και συμβούλευε με Θεία διαύγεια. Μεταξύ των άλλων που έρχονταν για βοήθεια πνευματική, τον επισκέφτηκαν στα τελευταία του και άνθρωποι που είχαν ανάγκη οικονομική, γιατί νόμιζαν πως θα είχε στην τράπεζα πολλά χρήματα. Ο Χατζη-Γεώργης τότε από το κρεββάτι, δείχνοντας με το χέρι του τον Ουρανό, τους είπε : «Εκεί είναι η τράπεζά μου, εδώ δεν έχω χρήματα. Μόνο ένα χρέος έχω ακόμη». Εννοούσε να παραδώσει την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Μετά ζήτησε και κοινώνησε και ανεπαύθει εν Κυρίω στις 17 Δεκεμβρίου του 1886 (παλαιό εορτολόγιο) και ετάφη στο Μπαλουκλή, στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής της Θεοτόκου, στον ίδιο τάφο που είχε θαφτή και ο αδελφός του Αναστάσιος, τρία χρόνια πριν από την κοίμηση του Γέροντα.

(Συνεχίζεται... )

[g_aggelos]

Εκείνες δε τις ημέρες στο Άγιον Όρος ήταν στο κρεββάτι και ο Παπα-Νεόφυτος (κυρά του Παπα-Νεόφυτου του Καραμανλή), ο παράδελφός του, που έμενε στα Κατουνάκια, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ενώ το Γεροντάκι ήταν στο κρεββάτι και κοίταζε ψηλά, ξαφνικά έγινε εκτός εαυτού κι έχασε τις αισθήσεις του! Σε λίγο, αφού συνήλθε, λέει :
-Τώρα δα, ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, στου Χατζη-Γεώργη.
-Και τι μας έφερες από εκεί; Τον ρώτησε ο υποτακτικός του ΠαπαῙγνάτιος.
-Να, σας έφερα κόλλυβα.
-Και τι σου είπε;συνέχισε να ρωτάει ο Παπα-Ιγνάτιος.
-Μου είπε, «σε τρεις ημέρες, θα έρθω για σένα», απάντησε ο Γέροντας κι έπαψε να μιλάει.
«Εμείς, έλεγε ο Παπα-Ιγνάτιος, δεν δώσαμε σημασία στα λόγια του Γέροντα».
Αλλά προς έκπληξη των υποτακτικών του ο Παπα-Νεόφυτος, χωρίς να έχει καμία αρρώστεια, εκτός από την γεροντική εξάντληση, πράγματι, μέσα σε τρεις ημέρες, δηλαδή στις 20 Δεκεμβρίου 1886, παρέδωσε ειρηνικά και αυτός την ψυχή του, ενώ ο Χατζη-Γεώργης είχε φύγει στους Ουρανούς στις 17 Δεκεμβρίου 1886, ακριβώς την ημέρα και την ώρα που είχε δει το όραμα ο Παπα-Νεόφυτος.
Με την εντολή του Παναγιώτατου Πατριάρχου Ιωακείμ Γ’ έγινε επίσημη νεκρόσιμη ακολουθία από τον επίσκοπο Δυρραχίου Βησσαρίωνα και ολόκληρο τον κλήρο, και εκφωνήθηκε συγκινητικός επικήδειος. Συνόδευσε τον Άγιο Γέροντα Χατζη-Γεώργη πολύ πλήθος λαού, ανάμεσά τους υπήρχαν παιδιά – αγόρια και κορίτσια – μαθητές του Σχολείου, τους οποίους ο μακαρίτης, όσο ζούσε, πολύ βοήθησε.
Όλοι πόνεσαν που έχασαν τον προστάτη τους, ακόμη και οι Τούρκοι, διότι και πολλοί από αυτούς είχαν ευεργετηθεί και θεραπευθεί από διάφορες αρρώστιες, και τον είχαν σε ευλάβεια. Τον αποκαλούσαν μάλιστα οι Τούκοι «μπιζίμ μπαμπά» τον Χατζη-Γεώργη, δηλαδή «Πατέρα μας».
Ο Χατζη-Γεώργης είχε πολλή αγάπη για όλους, άδολη. Ήταν πάντοτε ειρηνικός, ανεξίκακος και συγχωρούσε. Είχε μεγάλη καρδιά, γι’ αυτό όλα και όλους τους χωρούσε, όπως ήταν. Είχε εξαϋλωθεί κατά κάποιον τρόπο. Ζώντας την Αγγελική ζωή, έγινε Άγγελος και πέταξε στους Ουρανούς, διότι δεν κρατούσε τίποτα, ούτε ψυχικά πάθη ούτε υλικά πράγματα. Όλα τα πετούσε, γι’ αυτό και πέταξε ψηλά.
Επειδή ο άγιος Γέροντας είχε ταλαιπωρηθεί άδικα από ανθρώπους, πιστεύω να αξιώθηκε διπλό Στεφάνι από τον Χριστό, του σίου και του Μάρτυρος. Αν και σε αυτήν την περίπτωση, όταν δηλαδή βασανίζεται κανείς από Χριστιανούς, είναι οδυνηρότερος ο πόνος, γιατί οι άνθρωποι του Θεού πονάνε πιο πολύ για την σκληρή συμπεριφορά των άλλων, που δεν αρμόζει σε Χριστιανούς.
Από τα λίγα λοιπόν που ανέφερα πιο πάνω, μπορεί να καταλάβει κανείς την Αγιότητα του Οσίου Πατρός Γεωργίου (Χατζη-Γεώργη)! Ο Άγιος Πατέρας φυσικά, προσπαθούσε να ζεί στην αφάνεια, όπως συνήθως και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό αδικείται με τα λίγα αυτά που γνωρίζω και γράφω.
Δεν έχει σημασία που η Εκκλησία μας ακόμη δεν τον έχει ανακηρύξει Άγιο, για να του δώσει το φωτοστέφανο. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η φωτεινή ζωή του Γέροντα, το απλό και άκακο σιωπηλό του παράδειγμα. Ήταν γεμάτος από αρετές και από δθνάμεις Θεϊκές, τις οποίες διέθετε μαζί με τον εαυτό του για να βοηθάει τους συνανθρώπους του.
Κήρρυτε Χριστό και από μακριά. Έκανε θαύματα, έβλεπε οράματα θεϊκά, και είχε και το διορατικό χάρισμα. Πολλή χάρη Θεού, η οποία αι τον πρόδωσε! Όταν έγινε η εκταφή των Ιερών Λειψάνων του, άρρητη ευοδία σκόρπισε από τα Άγιά του Λείψανα!
Ο Ιερομόναχος Παρθένιος έδωσε μερικά ευλογία σε Ρώσους ευλαβείς και τα επίλοιπα τα είχε τότε στο Χειλιανδαρινό Κελλί του, στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στις Καρυές.
Εύχεσθε να βρεθούν για να πάρουμε και εμείς λίγη ευλογία από τα Άγια Λείψανα, μια που δεν ζούσαμε στην εποχή του, για να ευλογηθούμε από τον ίδιο. Αμήν.

Όσιε του Θεού Γεώργιε, ρίξε ένα ευσπλαγχνικό βλέμμα και σ’ εμένα τον ταλαίπωρο Παϊσιο.

«Άξιόν Εστιν» τη 11η Ιουνίου 1983.
Κουτλουμουσιανό Κελλί «Παναγούδα», Άγιον Όρος.
Δόξα τω Θεώ.

[g_aggelos]

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗ-ΓΕΩΡΓΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΧΙΟΥ

Τω Πανιερωτάτω Αγίω Μητροπολίτη Χίου
Κυρίω Γρηγορίω προσκυνητώς.
Πανιερώτατε Άγιε Δέσποτα, ταπεινώς προσκυνώ την αγία δεξιά σου.
Σας παρακαλώ και σας βεβαιώνω ότι ο Γερο-Ιερόθεος και Γερο-Μακάριος, Μοναχοί, όπου ησυχάζουν εις μίαν καλύβην στην ενορίαν σας, αγάπησαν και εδιάλεξαν την αγαθήν μερίδα, άμποτε να βαστάξουν μίαν τοιαύτην ζωήν, επειδή ωρκίσθηκαν μόνοι τους, ήτον υπερηφάνεια, όμως από την σήμερον ας είναι με την ευλογίαν σας, ας γίνει διά κανόνα να μην καταλούν, επειδή όποιος νηστεύει με ταπείνωσιν ως αμαρτωλός ή δια άσκησιν ή δια αγάπην Θεού, οι κανόνες των Αγίων Πατέρων δεν τον εμποδίζουν. Μάλιστα έχομεν μαρτυρίας από πολλά μέρη, πολλοί Άγιοι επέρασαν την ζωή τους με χορτάρια, άλλοι με όσπρια, ο Άγιος Χρυσόστομος, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος εις όλην του την ζωήν δεν εκατάλυσε, ούτε έμψυχον πράγμα εκατάλυσε, και άλλοι πολλοί αναχωρηταί, και τώρα εγώ ο ελάχιστος. Είμεθα ως τριάντα αδελφοί εις ένα κελλίον, έχω σαράντα χρόνια, και περνούμεν ομοίως τοιαύτην ζωήν και ούτε Πάσχα ούτε αποκρηά δεν καταλούμεν. Ομοίως είναι και άλλοι μερικοί ασκητάδες, άλλοι δύο, άλλοι τρεις, και ησυχάζουν, και αυτοί με νηστείαν περνούν την ζωήν τους.
Όταν δογματικά νηστεύη τινάς, τότε είναι εμποδισμένος, δια δε τους αγωνιζομένους, λέγει, εις τους τοιούτους ουκ έστι νόμος, και ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται. Ας γίνει τώρα με την ευχήν και ευλογίαν της Πανοσιότητλος σας, να μην τους πειράζει η συνείδησης ως παρηκόους. Ο καλόγερος πάντοτες πρέπει να γίνει καλόν παράδειγμα εις τον λαόν –ούτω λαμψάτω το φως έμπροσθεν των ανθρώπων.
Μάλιστα τώρα είναι ανάγκη πολλή να φροντίζετε μάλιστα ως ποιμήν, όπου είσθε, να αντιμάχεσθε τους νηστειομάχους, ότι εξέκλιναν πολύ οι Χριστιανοί την σήμερον. Πότε με φοβέραν, πότε με νουθεσίαν να τους διδάσκετε να μην παραβαίνουν τους νόμους των Αγίων Πατέρων και Αγίων Συνόδων της Εκκλησίας μας, διότι γράφουν, όποιος δεν φυλάγει τας Τετράδας και Παρασκευάς, την Τεσσαρακοστήν και άλλας διωρισμένας νηστείας, να είναι αφωρισμένος. Δια τούτο πρέπει όσον ημπορούμεν να δυσκολεύωμε τους ανθρώπους, να μην παραβαίνουν τους νόμους του Θεού και πράττουν τα άτοπα έργα, και τοιούτοις παραβάτας πρέπει να κατατρέχης. Δια δε τους αδελφούς, όπου θέλουν να νηστεύουν όχι με κακόν σκοπόν, να μην τους εμποδίζης, αλλά βλέποντάς τους ότι αγωνίζονται να χαίρεσαι, ότι έχεις τοιούτους εναρέτους ανθρώπους εις την ενορίαν σου, και ως καύχημα να τους έχης. Μάλιστα, εάν τους τύχει και ανάγκη καμμίαν φοράν, να τους βοηθήσης. Ελπίζω να έχης μεγάλον μισθό, όταν οικονομής τοιούτους ανθρώπους.
Κοίταξε, Άγιε Δέσποτά μου, καλά, επειδή έχομεν και θάνατον, Κρίσις μας περιμένει, και τότε ο Θεός καθ’ έναν θέλει κρίνει με τον όμοιόν του. Συγχώρησόν με τον ελάχιστον και την αυθάδειάν μου, επειδή και δεν είμαι άξιος να ανοίξω το στόμα μου να σας ειπώ λόγον, μάλιστα ακούοντας και την καλήν φήμη σας. Άμποτε αι άγιαι ευχαί σας να είναι πάντοτες μεθ’ημών. Αμήν.

ΧηΓεώργιος Μοναχός
Άγιον Όρος Άθω Κερασιά
15 Απριλίου 1872

[g_aggelos]

Εάν όλοι μας έχουμε ιερό καθήκον να μνημονεύουμε και να ευγνωμονούμε τους προγόνους μας, γιατί πολλά οφείλουμε σ’ αυτούς, πόσο μάλλον τους Αγίους Πνευματικούς προγόνους, που μας βοηθούν με την παρησία που έχουν στον Χριστό! Γι’ αυτό καλά θα είναι να αναφέρω λίγα για τον Πνευματικό Πατέρα του Χατζη-Γεώργη, τον Παπα-Νεόφυτο, και τον Πνευματικό του Παππού Γερο-Αυξέντιο.
Ο μεν Παπα-Νεόφυτος, ο Καραμανλής, όταν ήταν μικρό παιδί ακόμη στην Καισάρεια, άκουγε για το Άγιον Όρος και με την παιδική του απλότητα σκέφτηκε ότι οι Ερημίτες Μοναχοί τρώνε όταν ακούσουν κουδούνισμα στον Ουρανό. Έτσι αποφάσισε να τους μιμηθή· περίμενε πότε θα ακούσει και αυτός το κουδούνισμα στην ενάτη ώρα, όπως και άκουγε, και τότε καθόταν και έτρωγε. Το τυπικό αυτό το συνέχισε αρκετά, μέχρι τα δέκα οκτώ του χρόνια, που ήρθε στο Άγιον Όρος και έγινε Μοναχός στον Γέροντα Αυξέντιο στα Καυσοκαλύβια και αγωνίσθηκε φιλότιμα ογδόντα οκτώ χρόνια.
Ο Σεβασμιώτατος Πορφύριος Ουσπένσκυ, τότε Αρχιμανδρίτης ακόμη, είχε επισκεφθεί τον Παπα-Νεόφυτο και συνομίλησε μαζί του. Έγραψε δε τα εξής :
«Ο πατήρ Νεόφυτος γεννήθηκε και ανατράφηκε στην Ανατολή. Από καιρό αγωνίζεται εδώ για την σωτηρία την δική του και των άλλων. Είναι Πνευματικός, και σ’ αυτόν εξομολογούνται οι Μοναχοί πέντε Μοναστηριών και οι Αρχιερείς που μένουν στο Άγιον Όρος. Σύμφωνα με όσα λέει, οι Μοναχοί των Κοινωβίων κοινωνούν συχνά των Αγίων Μυστηρίων, αλλά χωρίς αυστηρή νηστεία. Το πνεύμα αυτό δεν αναπαύει τον Παπα-Νεόφυτο. Αυτός είναι αυστηρός. Μου είχε κάνει εντύπωση, όταν διάβασα από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ότι όσοι μεταλαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, πρέπει να είναι πιο καθαροί κι απ’ την ηλιακή ακτίνα, και ρώτησα τον συνομιλητή μου να μου πει κάτι προς ωφέλειαν.
Με κοίταξε με το διορατικό του βλέμμα και μου είπε :
o Να έχεις φόβο Θεού και να είσαι εγκρατής.
o Αμήν. Του απάντησα και στην συνέχεια τον ρώτησα για την ζωή τους.
o Έχω δέκα υποτακτικούς, μου είπε. Πουθενά δεν πηγαίνουν. Την ημέρα καλλιεργούν τον κήπο και το αμπέλι, και την νύχτα κάνουν πολλές μετάνοιες ο καθένας χωριστά. Όποιος από αυτούς αγαπάει περισσότερο από τους άλλους τις μετάνοιες, τότε απαλλάσσεται απ’ την δουλειά… Αρκούνται στην ξηροφαγία. Μεταλαμβάνουν μια φορά την εβδομάδα μετά από την εξομολόγηση των λογισμών και την συγχωρητική ευχή».
Ο Γέρων Πνευματικός Νεόφυτος, κατά την κρίση των συγχρόνων του, ήταν Άγιος άνθρωπος ενώπιον του Θεού. Την ημέρα του θανάτου του την προγνώρισε πριν από σαράντα ημέρες. Διάβασε το Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι, έσκαψε ο ίδιος τον τάφο του, μετέλαβε των Αγίων Μυστηρίων, έδωσε την ευλογία του στους υποτακτικούς του, έκανε τον σταυρό του και εν ειρήνη παράδωσε την ψυχή του στον Κύριο.
Κοιμήθηκε το 1860, σε ηλικία εκατόν έξι χρόνων, από τα οποία τα ογδόντα οκτώ τα έζησε στον Άθωνα.
Σχετικά δε για τον Πνευματικό Παππού του Χατζη-Γεώργη, Γερο-Αυξέντιο, ο Πατήρ Γερμανός Χαΐρ αναφέρει τα εξής :
«Παλιά, στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, υπήρχαν αξιοσέβαστοι Γεροντάδες, σαν τους αρχαίους μεγάλους Πατέρες, μπροστά από τους οποίους εμείς, έλεγε ο Γέρων, και όλη η Αδελφότητα της Σκήτης περνούσαμε με μεγάλο σεβασμό και δέος. Στέκονταν σαν ακλόνητοι στύλοι στις αγρυπνίες, απ’ το βράδυ ως το πρωί, κοιτάζοντας κάτω, στις πλάκες τις Εκκλησίας. Η Εκκλησία ήταν γεμάτη από τέτοιους Γεροντάδες. Όλοι τους ήταν σιωπηλοί, αργολογία δεν υπήρχε σ’ αυτούς, ακόμη και για τα απαραίτητα μιλούσαν λίγο και όταν ήταν καιρός, όταν έπρεπε. Φύλαγαν με ακρίβεια την πνευματική ζωή. Απ’ αυτούς έλαμπε ιδιαίτερα με την φωτεινή του ζωή ο Γέρων Μοναχός Αυξέντιος. Ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους Γεροντάδες αγωνιστάς, αυτός ήταν σαν ένα άστρο. Έμενε στο Κελλί του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Είχε ένα πήλινο αγγείο, όπου έβραζε για τον εαυτό του χόρτα, που τα μάζευε στην έρημο, και μόνο με αυτά τρεφόταν. Καμμιά φορά έτρωγε και ψωμί, αλλά τίποτε περισσότερο. Έζησε πολλά χρόνια στην Σκήτη ο Γέρων Αυξέντιος, περίπου εξήντα.
Μετά τον θάνατό του έμεινε ο υποτακτικός του Νεόφυτος «Καραμανλής», που πέθανε το 1860 πάνω από εκατό χρονών».
Μετά λοιπόν από τον Παπα-Νεόφυτο «Καραμανλή» έλαμψε στην Κερασιά του Άθωνα ο υποτακτικός του, ο Χατζη-Γεώργης, σαν αυγερινός!
Ο μεγάλος Ασκητής και πολύ Νηστευτής, ο οποίος άφησε «Όνομα!» και το όνομά του επίθετο για τους πολύ νηστευτάς. «Αυτός είναι Χατζη-Γεώργης!».
Τις άγιες ευχές του να έχουμε. Αμήν.