Αποφάσισα να παραθέσω λίγα πράγματα για τη ζωή και το έργο ενός μακαριστού πλέον γέροντος, τού Ιωσήφ τού Ησυχαστή και Σπηλαιώτη, ο οποίος υπήρξε ένας πνευματικός γίγαντας, που έζησε στο πρώτο μισό τού περασμένου αιώνα και επανέφερε τη μονολόγιστη ευχή στο Αγιον Όρος.
Πρόκειται για τον γέροντα, που έφερε μια καινούργια εποχή στον μοναχισμό του Αγίου Όρους, αν και πολλοί στα χρόνια του τον θεωρούσαν πλανεμένο, στην αρχή τουλάχιστον. Από την συνοδεία του προήλθαν μοναχοί, οι οποίοι σκορπίσθηκαν στο Όρος και έγιναν ηγούμενοι σε έξι μονές. Ενας δε από αυτούς (ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης) πήγε στην Αμερική και ίδρυσε δεκαεννιά μοναστήρια για τη διάδοση τής ορθοδοξίας, με πιο γνωστό αυτό τού Αγίου Αντωνίου τής Αριζόνας.
Ο γέρων Ιωσήφ γεννήθηκε στο χωριό Λεύκες τής Πάρου το 1898 και πήρε το όνομα Φραγκίσκος. Η μητέρα του, πιστή και ευλογημένη ψυχή, έμεινε πολύ νωρίς χήρα και ρίχτηκε με όλες της τις δυνάμεις στη βιοπάλη για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά της. Ελεγε μάλιστα η μητέρα του, το όνομα τής οποίας ήταν Μαρία, ότι σε όραμα που είχε μόλις τον γέννησε, είδε να ανοίγει η στέγη τού σπιτιού της και να μπαίνει μέσα ένας ωραίος νέος που έλαμπε ολόκληρος (προφανώς άγγελος) και άρχισε να ξεσκεπάζει το μωρό για να το πάρει μαζί του. Εκείνη φυσικά φοβήθηκε και δεν ήθελε, αλλά ο Άγγελος τής έδειξε και ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε ότι ήταν υποχρεωμένος να πάρει το μωρό. Μάλιστα όταν το πήρε, τής άφησε και ένα λαμπρό κόσμημα σε σχήμα σταυρού. Αυτό την έκανε να καταλάβει ότι ο μικρός Φραγκίσκος θα ακολουθούσε τον Χριστό.
Σε ηλικία 17 ετών, το 1914, έρχεται ο Φραγκίσκος στην Αθήνα μαζί με τον αδελφό του Λεονάρδο. Δούλεψε σε διάφορες δουλειές (εργάτης σε μεταλλεία, μάγειρας, φούρναρης, εισπράκτορας). Στα 1918 υπηρετεί στο Ναυτικό για μια διετία και μετά ως πολίτης ασχολείται με το εμπόριο, βγάζοντας αρκετά χρήματα. Μια θεία του τον αρραβωνιάζει με κάποια κοπέλλα και ετοιμάζεται για γάμο. Τότε είναι που τού συμβαίνει κάτι σημαντικό, ένα όνειρο, που θα τον κάνει να αλλάξει πορεία. Συγκεκριμμένα είδε στο όνειρό του ότι περνώντας από κεντρικό δρόμο των Αθηνών, τον παρέλαβε κατά παραγγελία του βασιλιά, κάποιος άνθρωπος τής ανακτορικής φρουράς και τον οδήγησε στα ανάκτορα, παρ’όλο που ο ίδιος δεν ήθελε, όπου τού φόρεσαν μια υπέρλαμπρη στολή και τού είπαν ότι από την στιγμή εκείνη θα υπηρετούσε εκεί.
Ενώ τον απασχολούσε το όνειρο αυτό, και εξωτερικά φαινόταν πολύ θλιμμένος, οι κόρες τής ιδιοκτήτριας τού σπιτιού που έμενε, τού έδωσαν ένα βιβλίο (Νέον Εκλόγιον) τού Αγ. Νικοδήμου με βίους Αγίων και Μαρτύρων και από κεί έμαθε πόσο σκληρά αγωνίσθηκαν αυτοί οι άνθρωποι για τον Θεό και πως με τη βοήθειά του έκαναν θαύματα. Από τότε εγκατέλειψε πλέον τον κοσμικό βίο και πήγαινε σε δάση, μικρά μονύδρια ή άλλα ερημικά μέρη, όπου αγωνιζόταν να εφαρμόσει στον εαυτό του όσα διάβαζε για τους Μεγάλους Πατέρες. Εγκαταλείπει το εμπόριο με το οποίο ασχολούταν με επιτυχία μέχρι τότε και άρχισε να δουλεύει σε διάφορες μικροδουλειές, ώστε να βγάζει τα προς το ζειν, και άρχισε να μοιράζει τα χρήματά του στους φτωχούς. Τότε είναι που μαθαίνει από κάποιον αγιορείτη μοναχό για το Άγιον Όρος και αποφασίζει να πάει εκεί να μονάσει. Θα περάσουν όμως δύο-τρία χρόνια κατά τα οποία θα ζει στην Αθήνα σαν κοσμοκαλόγερος, επισκεπτόμενος διάφορες ερημικές τοποθεσίες τής Πεντέλης. Πριν φύγει θα διαθέσει την περιουσία του, που ήταν αρκετή για την εποχή εκείνη, σε διάφορους έχοντες ανάγκη. Η αναχώρησή του για το Όρος γίνεται στα 1921, ενώ βρίσκεται στο 23ο έτος τής ηλικίας του.
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
Συντονιστής: Συντονιστές
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
Μη φοβήσαι τους πειρασμούς.
Καν πέσης πολλάκις, ανάστα.
Μη χάνης την ψυχραιμίαν σου.
Μην απογοητεύεσαι.
Σύννεφα είναι και θα περάσουν.
Γέροντας Ιωσήφ ο Αγιορείτης († 1959 μ.Χ.)
Καν πέσης πολλάκις, ανάστα.
Μη χάνης την ψυχραιμίαν σου.
Μην απογοητεύεσαι.
Σύννεφα είναι και θα περάσουν.
Γέροντας Ιωσήφ ο Αγιορείτης († 1959 μ.Χ.)
+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
-
Alexk
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Τρί Σεπ 13, 2011 8:40 am
- Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.
Σαν πρώτη του στάση ο Φραγκίσκος επέλεξε τα Κατουνάκια, και έμεινε μικρό διάστημα στην καλύβα των «Αγιορειτών Πατέρων» υπό τον παπά-Δανιήλ, στη συνέχεια έμεινε μικρό διάστημα κοντά στον ησυχαστή και νηπτικό γέροντα Καλλίνικο και έπειτα πήγε στη Βίγλα κοντά στη ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί έμεινε ως «καβιώτης» δηλαδή φιλοξενούμενος κοντά σε ένα γεροντάκι. Σκόπιμα απεύφευγε να γίνει υποτακτικός κάποιου μέχρι να διαπιστώσει το πνεύμα που επικρατούσε στο μέρος που πήγαινε. Δυστυχώς όμως και στη Βίγλα δεν μπόρεσε να ικανοποιηθεί. Εδώ αξίζει να αναφερθούμε σε μια εμπειρία του νεαρού τότε Φραγκίσκου. Πρόκειται για την πρώτη εμπειρία του από την επίσκεψη τής Θείας Χάριτος. Συγκεκριμμένα όταν κάποτε θέλησε να συμβουλευθεί τον πνευματικό τής Βίγλας, το γεροντάκι κοντά στο οποίο ζούσε ως καβιώτης, εξοργίσθηκε πάρα πολύ και συμπεριφέρθηκε άσχημα στον Φραγκίσκο. Αυτός έφυγε και πήγε κάπου εκεί κοντά σε απόμερο σημείο, όπου έκλαιγε όλη την ημέρα, τόσο που τα μάτια του πρήσθηκαν και κοκκίνισαν. Αφού είχε αποκάμει από τον κόπο και την κούραση κοιτάζοντας προς την κορυφή τού Άθωνα βλέπει μια ακτίνα φωτεινή σαν λεπτός προβολέας να βγαίνει από το εκκλησάκι τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος, και να πέφτει επάνω του. Έλεγε μετά «έγινα όλο φως και ευωδία, και το πλείστον, ότι το φως ήτο όχι μόνον απ’έξω αλλά και μέσα μου και άρχισε μέσα εις την καρδιά μου να λέγεται με πολλήν γλυκύτητα η ευχή. Τόσην αλλοίωσιν μού προκάλεσε, που δεν καταλάβαινα αν είμαι ζωντανός και βρίσκομαι κάτω εις την γην». Η καρδιά του έλεγε μόνη της την ευχή χωρίς κόπο και δεν ήξερε αν ήταν μόνος του ή είχε δύο εαυτούς. Από τότε δεν έφυγε εκείνη η χάρη μέσα του στο να λέει την ευχή.
Ο Φραγκίσκος λοιπόν είχε καταφέρει να κερδίσει αυτό που τον ενδιέφερε δηλαδή να λέει την Νοερά Προσευχή και να γεύεται τους καρπούς της. Επρεπε όμως να καταφέρει και να την κρατήσει. Πήγε λοιπόν στο γέροντα Δανιήλ και τού φανέρωσε αυτό που τού συνέβη. Τότε ο σοφός γέροντας τού είπε: «πρόσεχε παιδί μου, επειδή τώρα είναι εύκολο να πέσεις σε πλάνη και να χάσεις τα μυαλά σου». Αυτό πού είπε ο γερο-Δανιήλ ήταν εξαιρετικά σημαντικό, επειδή η κατάκτηση τής Νοεράς προσευχής από έναν τόσο νεαρό και άπειρο, όπως ο Φραγκίσκος, θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην συνέχεια σε υπερηφάνεια και φυσικά πτώση. Ετσι στην αρχή ο γερο-Δανιήλ φρόντισε να τού βρει και ένα συνασκητή. Αυτός ήταν ο γέρων Αρσένιος, μαζί με τον οποίο έζησε όλη του την υπόλοιπη ζωή. Αρχικά έζησαν οι δυό τους μαζί μόνοι, και στην συνέχεια πήγαν και υποτάχθηκαν (μετά από συμβουλή και παρότρυνση του γέροντος Δανιήλ), σε δύο γέροντες ασκητές τον γερο-Εφραίμ τον Βαρελά και τον γερο-Ιωσήφ. Μαζί τους έμειναν μέχρι που πέθαναν τα δύο γεροντάκια-γύρω στα εφτά χρόνια.
Το τυπικό τού γέροντα Ιωσήφ (που το αντέγραψε από τον γέροντα Δανιήλ) ήταν:
Το μεσημέρι φαγητό: 75 γραμμάρια παξιμάδι και μετά στα κελλιά τους για ξεκούραση 3-4 ώρες (ο γέροντας κοιμόταν συνήθως καθιστός σε καρέκλα ή όρθιος στηριζόμενος σε μπαστούνι σχήματος Τ).
Με τη δύση τού ήλιου αφού έπιναν έναν καφέ αποσύρονταν στα κελλιά τους και άρχιζαν ολονύκτια προσευχή, συνήθως όρθιοι για να καταπολεμούν τη νύστα.
Στη συνέχεια μετάνοιες περί τις 3500 ή και περισσότερες αν είχε κρύο.
Μετά από αυτά αν ήταν δυνατόν πήγαιναν να παρακολουθήσουν κάποια θεία Λειτουργία.
Ο γέροντας ήταν ολιγογράμματος, αλλά εκτός από τη νοερά προσευχή τού άρεσε και η μελέτη εκκλησιαστικών ή θρησκευτικών εν γένει βιβλίων. Αχώριστος σύντροφός του ήταν τα Ασκητικά του Αββά Ισαάκ του Σύρου. Φυσικά μελετούσε και εντατικά την Αγία Γραφή, ιδίως την Καινή Διαθήκη όπως και τους Ψαλμούς, την Φιλοκαλία, αλλά και άλλα βιβλία όπως οι Περιπέτειες ενός προσκηνητή (που το συνιστούσε ιδιαίτερα σε όλους) ή τα συγγράματα και οι επιστολές του Αγ. Νεκταρίου.
Σαν πρώτη του στάση ο Φραγκίσκος επέλεξε τα Κατουνάκια, και έμεινε μικρό διάστημα στην καλύβα των «Αγιορειτών Πατέρων» υπό τον παπά-Δανιήλ, στη συνέχεια έμεινε μικρό διάστημα κοντά στον ησυχαστή και νηπτικό γέροντα Καλλίνικο και έπειτα πήγε στη Βίγλα κοντά στη ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί έμεινε ως «καβιώτης» δηλαδή φιλοξενούμενος κοντά σε ένα γεροντάκι. Σκόπιμα απεύφευγε να γίνει υποτακτικός κάποιου μέχρι να διαπιστώσει το πνεύμα που επικρατούσε στο μέρος που πήγαινε. Δυστυχώς όμως και στη Βίγλα δεν μπόρεσε να ικανοποιηθεί. Εδώ αξίζει να αναφερθούμε σε μια εμπειρία του νεαρού τότε Φραγκίσκου. Πρόκειται για την πρώτη εμπειρία του από την επίσκεψη τής Θείας Χάριτος. Συγκεκριμμένα όταν κάποτε θέλησε να συμβουλευθεί τον πνευματικό τής Βίγλας, το γεροντάκι κοντά στο οποίο ζούσε ως καβιώτης, εξοργίσθηκε πάρα πολύ και συμπεριφέρθηκε άσχημα στον Φραγκίσκο. Αυτός έφυγε και πήγε κάπου εκεί κοντά σε απόμερο σημείο, όπου έκλαιγε όλη την ημέρα, τόσο που τα μάτια του πρήσθηκαν και κοκκίνισαν. Αφού είχε αποκάμει από τον κόπο και την κούραση κοιτάζοντας προς την κορυφή τού Άθωνα βλέπει μια ακτίνα φωτεινή σαν λεπτός προβολέας να βγαίνει από το εκκλησάκι τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος, και να πέφτει επάνω του. Έλεγε μετά «έγινα όλο φως και ευωδία, και το πλείστον, ότι το φως ήτο όχι μόνον απ’έξω αλλά και μέσα μου και άρχισε μέσα εις την καρδιά μου να λέγεται με πολλήν γλυκύτητα η ευχή. Τόσην αλλοίωσιν μού προκάλεσε, που δεν καταλάβαινα αν είμαι ζωντανός και βρίσκομαι κάτω εις την γην». Η καρδιά του έλεγε μόνη της την ευχή χωρίς κόπο και δεν ήξερε αν ήταν μόνος του ή είχε δύο εαυτούς. Από τότε δεν έφυγε εκείνη η χάρη μέσα του στο να λέει την ευχή.
Ο Φραγκίσκος λοιπόν είχε καταφέρει να κερδίσει αυτό που τον ενδιέφερε δηλαδή να λέει την Νοερά Προσευχή και να γεύεται τους καρπούς της. Επρεπε όμως να καταφέρει και να την κρατήσει. Πήγε λοιπόν στο γέροντα Δανιήλ και τού φανέρωσε αυτό που τού συνέβη. Τότε ο σοφός γέροντας τού είπε: «πρόσεχε παιδί μου, επειδή τώρα είναι εύκολο να πέσεις σε πλάνη και να χάσεις τα μυαλά σου». Αυτό πού είπε ο γερο-Δανιήλ ήταν εξαιρετικά σημαντικό, επειδή η κατάκτηση τής Νοεράς προσευχής από έναν τόσο νεαρό και άπειρο, όπως ο Φραγκίσκος, θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην συνέχεια σε υπερηφάνεια και φυσικά πτώση. Ετσι στην αρχή ο γερο-Δανιήλ φρόντισε να τού βρει και ένα συνασκητή. Αυτός ήταν ο γέρων Αρσένιος, μαζί με τον οποίο έζησε όλη του την υπόλοιπη ζωή. Αρχικά έζησαν οι δυό τους μαζί μόνοι, και στην συνέχεια πήγαν και υποτάχθηκαν (μετά από συμβουλή και παρότρυνση του γέροντος Δανιήλ), σε δύο γέροντες ασκητές τον γερο-Εφραίμ τον Βαρελά και τον γερο-Ιωσήφ. Μαζί τους έμειναν μέχρι που πέθαναν τα δύο γεροντάκια-γύρω στα εφτά χρόνια.
Το τυπικό τού γέροντα Ιωσήφ (που το αντέγραψε από τον γέροντα Δανιήλ) ήταν:
Το μεσημέρι φαγητό: 75 γραμμάρια παξιμάδι και μετά στα κελλιά τους για ξεκούραση 3-4 ώρες (ο γέροντας κοιμόταν συνήθως καθιστός σε καρέκλα ή όρθιος στηριζόμενος σε μπαστούνι σχήματος Τ).
Με τη δύση τού ήλιου αφού έπιναν έναν καφέ αποσύρονταν στα κελλιά τους και άρχιζαν ολονύκτια προσευχή, συνήθως όρθιοι για να καταπολεμούν τη νύστα.
Στη συνέχεια μετάνοιες περί τις 3500 ή και περισσότερες αν είχε κρύο.
Μετά από αυτά αν ήταν δυνατόν πήγαιναν να παρακολουθήσουν κάποια θεία Λειτουργία.
Ο γέροντας ήταν ολιγογράμματος, αλλά εκτός από τη νοερά προσευχή τού άρεσε και η μελέτη εκκλησιαστικών ή θρησκευτικών εν γένει βιβλίων. Αχώριστος σύντροφός του ήταν τα Ασκητικά του Αββά Ισαάκ του Σύρου. Φυσικά μελετούσε και εντατικά την Αγία Γραφή, ιδίως την Καινή Διαθήκη όπως και τους Ψαλμούς, την Φιλοκαλία, αλλά και άλλα βιβλία όπως οι Περιπέτειες ενός προσκηνητή (που το συνιστούσε ιδιαίτερα σε όλους) ή τα συγγράματα και οι επιστολές του Αγ. Νεκταρίου.
-
Alexk
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Τρί Σεπ 13, 2011 8:40 am
- Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης.
Το 1924 η Ελληνική Εκκλησία αποφάσισε να υιοθετήσει το νέο ημερολόγιο, θέση που επέφερε μεγάλη αναταραχή στο Άγ. Όρος. Η συνοδεία στην οποία ανήκε ο Φραγκίσκος στάθηκε αντίθετη με την αλλαγή και προσχώρησε στους Ζηλωτές, αυτούς δηλαδή που έκοψαν κάθε επαφή με τον Πατριάρχη και με το υπόλοιπο Άγ. Όρος. Ετσι όταν ο γέρο- Εφραίμ ο Βαρελάς θέλησε να τον κάνει μεγαλόσχημο βρήκε αρκετά εμπόδια από την γεροντία τής Μεγίστης Λαύρας. Τελικά όμως ξεπεράστηκαν όλα και στις 31 Αυγούστου τού 1925, ο Φραγκίσκος εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός, με το όνομα Ιωσήφ (το όνομα τού δεύτερου γέροντός τους, ο οποίος είχε κοιμηθεί πρόσφατα). Τότε ήταν 28 ετών.
Επειδή στο κελί που έμεναν υπήρχε αρκετή φασαρία αποφάσισαν όλοι μαζί να μετακομίσουν αλλού και για το λόγο αυτό βρήκαν ως καταλληλότερο μέρος τη σκήτη τού Αγ. Βασιλείου. Εκεί έζησαν ησυχαστικά μέχρι την κοίμηση του γέροντά τους, του γερο-Εφραίμ τού Βαρελά. Τώρα ο πατήρ Ιωσήφ ήταν 32 ετών και έγινε κανονικός γέροντας.
Λίγο μετά την κοίμηση τού γέροντος Εφραίμ, στα 1929, βγαίνει ο γέροντας Ιωσήφ για πρώτη φορά από το Άγιον Όρος μετά από δεκαετή παραμονή εκεί. Στο διάστημα αυτό τής εξόδου του θα κάνει τη μητέρα του καλόγρια και με την ευκαιρία αυτή ο γέρων Αρσένιος, που τον συνόδευε, θα συναντηθεί με τον αδελφό του, Λεωνίδα, με τον οποίο δεν είχαν ειδωθεί από είκοσι χρόνια.
Σύντομα επιστρέφουν στο Όρος, όπου θα βιώσουν την απώλεια δύο πολύ αγαπητών τους γερόντων, τού Δανιήλ Κατουνακιώτη και τού παπά-Δανιήλ τού Πνευματικού. Στο διάστημα αυτό πηγαίνουν μαζί με τον γερο-Αρσένιο σε διάφορα ερημικά μέρη, αλλά και δέχονται αρκετό κυνηγητό, με τους Λαυριώτες μοναχούς μάλιστα, να τους διώχνουν επειδή τους θεωρούσαν «πλανεμένους».
Στα 1930 ιδρύει ένα γυναικείο μοναστήρι κοντά στο Κάτω Νευροκόπι, αλλά μετά από κάποιο διάστημα, ορισμένοι τον κατηγόρησαν για θέματα ηθικής φύσεως στον οικείο Μητροπολίτη και εκείνος άρχισε να τον κυνηγάει συστηματικά, μέχρι που ο γέροντας έφυγε ξανά για το Άγιον Όρος, στα 1933, και από κει επικοινωνούσε με αλληλογραφία συμβουλεύοντας τις μοναχές.
Στο διάστημα αυτό ο γέροντας αγωνίζεται με φιλότιμο κάνοντας κάθε είδους άσκηση και προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να ελκύσει τη Θεία Χάρη. Πριν αποκτήσει συνοδεία ο γέροντας έζησε ως έγκλειστος για ένα χρόνο περίπου, σε ένα μικρό κελλί σκοτεινό και τόσο στενό, που πάθαινε δύσπνοια. Εκεί κάθε λίγες ημέρες ο πατήρ Αρσένιος του έφερνε λίγο παξιμάδι για τροφή. Ήταν ένα διάστημα που μετά το θυμόταν ως «χρυσή εποχή».
Στον Αγ.Βασίλειο δημιουργείται η πρώτη συνοδεία τού γέροντος. Παρακάτω αναφέρουμε μερικούς από αυτούς.Πρώτος μοναχός ο Ιωάννης από τη Β.Ηπειρο. Ο Αθανάσιος κατά σάρκα αδελφός τού γέροντα που ήρθε γύρω στα 1933, μετά από ατύχημα που είχε στο Ναυτικό. Ο πατήρ Ερμόλαος. Επίσης πέρασαν από κοντά του ο φαρμακοποιός Αθανάσιος Βαλσαμάκης, ο γιατρός Καμπανάος και ο γνωστός πατήρ Γεράσιμος Μενάγιας ο χημικός.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει επίσης και για τον πασίγνωστο παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Αυτός ναι μεν δεν υπήρξε υποτακτικός του γέροντα Ιωσήφ, αλλά επί χρόνια υπήρξε πνευματικοπαίδι του. Ο παπά Εφραίμ ήταν υποτακτικός τού παπα-Νικηφόρου που αρχικά πήγαινε και λειτουργούσε στο γέροντα Ιωσήφ. Στη συνέχεια όμως αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στενός δεσμός ανάμεσα στον γέροντα Ιωσήφ και τον παπά Εφραίμ, επειδή και ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης ήταν άνθρωπος τής προσευχής και ήθελε να λέει συνέχεια την ευχή. Το ξεκίνημα τής σχέσης αυτής έγινε όταν ο παπά Εφραίμ διηγήθηκε στο γέροντα Ιωσήφ τρείς υψηλές πνευματικές καταστάσεις που τού συνέβησαν και έδειχναν ότι είχε βρει τη Χάρη τού Θεού.
Ο γέροντας στην αρχή ήταν ανυποχώρητος στον τομέα της αρρώστειας και των γιατρών, όπως λέει ο υποτακτικός του, γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης. Και παρακάτω συνεχίζει (έλεγε ο γέρων Ιωσήφ) «ήλθαν κοντά μου πολλοί και με νηστείαν και προσευχήν εθεραπεύθησαν. Τώρα όμως δεν με ακούει ο Κύριος, διά να μάθω και τα φάρμακα και τους ιατρούς. Να γίνω συγκαταβατικός εις τους άλλους……..τώρα μανθάνω ότι χρειάζονται και τα φάρμακα και η Χάρις».
Επειδή στο κελί που έμεναν υπήρχε αρκετή φασαρία αποφάσισαν όλοι μαζί να μετακομίσουν αλλού και για το λόγο αυτό βρήκαν ως καταλληλότερο μέρος τη σκήτη τού Αγ. Βασιλείου. Εκεί έζησαν ησυχαστικά μέχρι την κοίμηση του γέροντά τους, του γερο-Εφραίμ τού Βαρελά. Τώρα ο πατήρ Ιωσήφ ήταν 32 ετών και έγινε κανονικός γέροντας.
Λίγο μετά την κοίμηση τού γέροντος Εφραίμ, στα 1929, βγαίνει ο γέροντας Ιωσήφ για πρώτη φορά από το Άγιον Όρος μετά από δεκαετή παραμονή εκεί. Στο διάστημα αυτό τής εξόδου του θα κάνει τη μητέρα του καλόγρια και με την ευκαιρία αυτή ο γέρων Αρσένιος, που τον συνόδευε, θα συναντηθεί με τον αδελφό του, Λεωνίδα, με τον οποίο δεν είχαν ειδωθεί από είκοσι χρόνια.
Σύντομα επιστρέφουν στο Όρος, όπου θα βιώσουν την απώλεια δύο πολύ αγαπητών τους γερόντων, τού Δανιήλ Κατουνακιώτη και τού παπά-Δανιήλ τού Πνευματικού. Στο διάστημα αυτό πηγαίνουν μαζί με τον γερο-Αρσένιο σε διάφορα ερημικά μέρη, αλλά και δέχονται αρκετό κυνηγητό, με τους Λαυριώτες μοναχούς μάλιστα, να τους διώχνουν επειδή τους θεωρούσαν «πλανεμένους».
Στα 1930 ιδρύει ένα γυναικείο μοναστήρι κοντά στο Κάτω Νευροκόπι, αλλά μετά από κάποιο διάστημα, ορισμένοι τον κατηγόρησαν για θέματα ηθικής φύσεως στον οικείο Μητροπολίτη και εκείνος άρχισε να τον κυνηγάει συστηματικά, μέχρι που ο γέροντας έφυγε ξανά για το Άγιον Όρος, στα 1933, και από κει επικοινωνούσε με αλληλογραφία συμβουλεύοντας τις μοναχές.
Στο διάστημα αυτό ο γέροντας αγωνίζεται με φιλότιμο κάνοντας κάθε είδους άσκηση και προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να ελκύσει τη Θεία Χάρη. Πριν αποκτήσει συνοδεία ο γέροντας έζησε ως έγκλειστος για ένα χρόνο περίπου, σε ένα μικρό κελλί σκοτεινό και τόσο στενό, που πάθαινε δύσπνοια. Εκεί κάθε λίγες ημέρες ο πατήρ Αρσένιος του έφερνε λίγο παξιμάδι για τροφή. Ήταν ένα διάστημα που μετά το θυμόταν ως «χρυσή εποχή».
Στον Αγ.Βασίλειο δημιουργείται η πρώτη συνοδεία τού γέροντος. Παρακάτω αναφέρουμε μερικούς από αυτούς.Πρώτος μοναχός ο Ιωάννης από τη Β.Ηπειρο. Ο Αθανάσιος κατά σάρκα αδελφός τού γέροντα που ήρθε γύρω στα 1933, μετά από ατύχημα που είχε στο Ναυτικό. Ο πατήρ Ερμόλαος. Επίσης πέρασαν από κοντά του ο φαρμακοποιός Αθανάσιος Βαλσαμάκης, ο γιατρός Καμπανάος και ο γνωστός πατήρ Γεράσιμος Μενάγιας ο χημικός.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει επίσης και για τον πασίγνωστο παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Αυτός ναι μεν δεν υπήρξε υποτακτικός του γέροντα Ιωσήφ, αλλά επί χρόνια υπήρξε πνευματικοπαίδι του. Ο παπά Εφραίμ ήταν υποτακτικός τού παπα-Νικηφόρου που αρχικά πήγαινε και λειτουργούσε στο γέροντα Ιωσήφ. Στη συνέχεια όμως αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στενός δεσμός ανάμεσα στον γέροντα Ιωσήφ και τον παπά Εφραίμ, επειδή και ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης ήταν άνθρωπος τής προσευχής και ήθελε να λέει συνέχεια την ευχή. Το ξεκίνημα τής σχέσης αυτής έγινε όταν ο παπά Εφραίμ διηγήθηκε στο γέροντα Ιωσήφ τρείς υψηλές πνευματικές καταστάσεις που τού συνέβησαν και έδειχναν ότι είχε βρει τη Χάρη τού Θεού.
Ο γέροντας στην αρχή ήταν ανυποχώρητος στον τομέα της αρρώστειας και των γιατρών, όπως λέει ο υποτακτικός του, γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης. Και παρακάτω συνεχίζει (έλεγε ο γέρων Ιωσήφ) «ήλθαν κοντά μου πολλοί και με νηστείαν και προσευχήν εθεραπεύθησαν. Τώρα όμως δεν με ακούει ο Κύριος, διά να μάθω και τα φάρμακα και τους ιατρούς. Να γίνω συγκαταβατικός εις τους άλλους……..τώρα μανθάνω ότι χρειάζονται και τα φάρμακα και η Χάρις».
-
Alexk
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Τρί Σεπ 13, 2011 8:40 am
- Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
Πιο κάτω θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός που τού συνέβη τρείς μήνες μετά την έναρξη του εγκλεισμού του.
Κάποια ημέρα έστειλε τον πατέρα Αρσένιο να κοινωνήσει, αλλά ο ίδιος δεν πήγε, επειδή δεν μπορούσε, από τη νηστεία, ούτε τα πόδια του να σύρει Τότε του συνέβει κάτι που μόνο σε ξακουστούς ερημίτες των πρώτων χριστιανικών χρόνων είχε συμβεί. Εκεί που ελεεινολογούσε τον εαυτό του, ότι είναι τόσο αμαρτωλός που δεν μπόρεσε να πάει να κοινωνήσει, άνοιξε ξαφνικά η στέγη του κελλιού του και εμφανίστηκε μπροστά του ένας Άγγελος Κυρίου, ο οποίος και τον κοινώνησε λέγοντας : «Σώμα και αίμα Χριστού, μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Ιωσήφ μοναχός».
ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ.
Όπως αναφέρει ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης, γνώριζε ο γέρων Ιωσήφ από πριν όσα επρόκειτο να τού εξομολογηθούν και τούς εξηγούσε με λεπτομέρεια το πρόβλημά τους και τη λύση του.
Κάποτε όταν ένας θεολόγος τούς επισκέφθηκε, ο γέροντας καθώς τον πλησίασε αισθάνθηκε να βγαίνει από αυτόν μια αποφορά, μια βρώμα. Και όπως αποδείχθηκε μετά από συζήτηση ο επισκέπτης είχε γράψει βιβλίο που υποστήριζε την δαρβινική θεωρία για την εξέλιξη τών ειδών. Το ίδιο συνέβη και όταν ο παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης τού πήγε ένα γράμμα από μια ανηψιά του, στο οποίο αυτή ζητούσε βοήθεια μέσω προσευχής τού γέροντα Ιωσήφ. Αυτός διεπίστωσε ότι μύριζε άσχημα το γράμμα και όπως διαπιστώθηκε αργότερα επρόκειτο για μάγια.
Φρόντιζε να κάνει οτιδήποτε, πάντα μετά από «πληροφορία» από το Θεό. Μάλιστα έλεγε πως όταν θέλει κανείς να πληροφορηθεί το θέλημα του Θεού (αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του) τότε αφού αφήσει τελείως κάθε δική του σκέψη, πρέπει να κάνει τρείς φορές προσευχή και όπου κλίνει η καρδιά του εκείνο και να κάνει, διότι θα είναι κατά Θεόν. Και μάλιστα όσοι έχουν κάνει πρόοδο, μπορεί την πληροφορία να την έχουν με φωνή ή οπτασία.
Επίσης τον μετέπειτα ηγούμενο, γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη, όταν ήταν υποταγμένος σ’αυτόν, τον αποκαλούσε «Άγιε καθηγούμενε».
ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ.
Ο γέροντας καλλιεργούσε τη νοερά προσευχή με όλες του τίς δυνάμεις. Προσπαθούσε να βάλει το νου του μέσα στην καρδιά και προσευχόταν με επιμονή, βία, συντριβή και ταπείνωση. Πολλές φορές μπορούσε να προσεύχεται επί οχτώ ή και δέκα ώρες και μάλιστα τόσο έντονα ώστε να γίνεται μούσκεμα στον ιδρώτα. Γράφει συγκεκριμμένα ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης για τη διδασκαλία τού γέροντα Ιωσήφ «μετά την προφορική επίκληση, η ευχή γίνεται εσωτερική. Ανοίγεται δρόμος μέσα στο νου και την λέγει κατόπιν ο ευχόμενος, χωρίς να κάνει προσπάθεια. Σηκώνεται από τον ύπνο και αμέσως αρχίζει η ευχή μόνη της….. Η προφορική επίκληση ανοίγει το δρόμο στο νου και κατόπιν αρχίζει η ευχή να προφέρεται με τον ενδιάθετο λόγο άνετα».
Με την ησυχία και την ευχή γίνεται η πνευματική κατάσταση. Αυτή εξαρτάται από το μέτρο τής καθαρότητας τής καρδιάς τού ανθρώπου και τής θείας ελλάμψεως όπου η Χάρη τού Θεού φωτίζει το νου τού ανθρώπου. Ενώ λέει κανείς την ευχή ξαφνικά φωτίζεται ο νους του με ένα φως αϋλο, λευκό σαν χιόνι ενώ μια λεπτή ευωδία περιχύνεται σε όλα του τα μέλη. Έτσι βγαίνει από τον εαυτό του και στέκεται σε μιαν άλλη κτίση, χωρίς πια να λέει την ευχή, αλλά μόνο θεωρεί και θαυμάζει τα θεία μεγαλεία. Μάλιστα για να διευκρίσει το σημείο αυτό έλεγε στους υποτακτικούς του ότι κάποτε ενώ καθόταν και έλεγε την ευχή είδε ότι «άνοιξε ο νους του» και έβλεπε ανεμπόδιστα παντού. Με τον τρόπο αυτό είδε τον πατέρα Αθανάσιο τής συνοδείας τους να ανεβαίνει στο δρόμο τής Αγ.Άννας και τον παρακολούθησε μέχρι που έφτασε μπροστά στην πόρτα τους και την χτύπησε να τού ανοίξουν. Και μάλιστα όπως έλεγε τον έβλεπε τόσο καθαρά και παρακολουθούσε όσα έκανε σαν να ήταν κοντά του και βάδιζε μαζί του.
Κάποια ημέρα έστειλε τον πατέρα Αρσένιο να κοινωνήσει, αλλά ο ίδιος δεν πήγε, επειδή δεν μπορούσε, από τη νηστεία, ούτε τα πόδια του να σύρει Τότε του συνέβει κάτι που μόνο σε ξακουστούς ερημίτες των πρώτων χριστιανικών χρόνων είχε συμβεί. Εκεί που ελεεινολογούσε τον εαυτό του, ότι είναι τόσο αμαρτωλός που δεν μπόρεσε να πάει να κοινωνήσει, άνοιξε ξαφνικά η στέγη του κελλιού του και εμφανίστηκε μπροστά του ένας Άγγελος Κυρίου, ο οποίος και τον κοινώνησε λέγοντας : «Σώμα και αίμα Χριστού, μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Ιωσήφ μοναχός».
ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ.
Όπως αναφέρει ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης, γνώριζε ο γέρων Ιωσήφ από πριν όσα επρόκειτο να τού εξομολογηθούν και τούς εξηγούσε με λεπτομέρεια το πρόβλημά τους και τη λύση του.
Κάποτε όταν ένας θεολόγος τούς επισκέφθηκε, ο γέροντας καθώς τον πλησίασε αισθάνθηκε να βγαίνει από αυτόν μια αποφορά, μια βρώμα. Και όπως αποδείχθηκε μετά από συζήτηση ο επισκέπτης είχε γράψει βιβλίο που υποστήριζε την δαρβινική θεωρία για την εξέλιξη τών ειδών. Το ίδιο συνέβη και όταν ο παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης τού πήγε ένα γράμμα από μια ανηψιά του, στο οποίο αυτή ζητούσε βοήθεια μέσω προσευχής τού γέροντα Ιωσήφ. Αυτός διεπίστωσε ότι μύριζε άσχημα το γράμμα και όπως διαπιστώθηκε αργότερα επρόκειτο για μάγια.
Φρόντιζε να κάνει οτιδήποτε, πάντα μετά από «πληροφορία» από το Θεό. Μάλιστα έλεγε πως όταν θέλει κανείς να πληροφορηθεί το θέλημα του Θεού (αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του) τότε αφού αφήσει τελείως κάθε δική του σκέψη, πρέπει να κάνει τρείς φορές προσευχή και όπου κλίνει η καρδιά του εκείνο και να κάνει, διότι θα είναι κατά Θεόν. Και μάλιστα όσοι έχουν κάνει πρόοδο, μπορεί την πληροφορία να την έχουν με φωνή ή οπτασία.
Επίσης τον μετέπειτα ηγούμενο, γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη, όταν ήταν υποταγμένος σ’αυτόν, τον αποκαλούσε «Άγιε καθηγούμενε».
ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ.
Ο γέροντας καλλιεργούσε τη νοερά προσευχή με όλες του τίς δυνάμεις. Προσπαθούσε να βάλει το νου του μέσα στην καρδιά και προσευχόταν με επιμονή, βία, συντριβή και ταπείνωση. Πολλές φορές μπορούσε να προσεύχεται επί οχτώ ή και δέκα ώρες και μάλιστα τόσο έντονα ώστε να γίνεται μούσκεμα στον ιδρώτα. Γράφει συγκεκριμμένα ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης για τη διδασκαλία τού γέροντα Ιωσήφ «μετά την προφορική επίκληση, η ευχή γίνεται εσωτερική. Ανοίγεται δρόμος μέσα στο νου και την λέγει κατόπιν ο ευχόμενος, χωρίς να κάνει προσπάθεια. Σηκώνεται από τον ύπνο και αμέσως αρχίζει η ευχή μόνη της….. Η προφορική επίκληση ανοίγει το δρόμο στο νου και κατόπιν αρχίζει η ευχή να προφέρεται με τον ενδιάθετο λόγο άνετα».
Με την ησυχία και την ευχή γίνεται η πνευματική κατάσταση. Αυτή εξαρτάται από το μέτρο τής καθαρότητας τής καρδιάς τού ανθρώπου και τής θείας ελλάμψεως όπου η Χάρη τού Θεού φωτίζει το νου τού ανθρώπου. Ενώ λέει κανείς την ευχή ξαφνικά φωτίζεται ο νους του με ένα φως αϋλο, λευκό σαν χιόνι ενώ μια λεπτή ευωδία περιχύνεται σε όλα του τα μέλη. Έτσι βγαίνει από τον εαυτό του και στέκεται σε μιαν άλλη κτίση, χωρίς πια να λέει την ευχή, αλλά μόνο θεωρεί και θαυμάζει τα θεία μεγαλεία. Μάλιστα για να διευκρίσει το σημείο αυτό έλεγε στους υποτακτικούς του ότι κάποτε ενώ καθόταν και έλεγε την ευχή είδε ότι «άνοιξε ο νους του» και έβλεπε ανεμπόδιστα παντού. Με τον τρόπο αυτό είδε τον πατέρα Αθανάσιο τής συνοδείας τους να ανεβαίνει στο δρόμο τής Αγ.Άννας και τον παρακολούθησε μέχρι που έφτασε μπροστά στην πόρτα τους και την χτύπησε να τού ανοίξουν. Και μάλιστα όπως έλεγε τον έβλεπε τόσο καθαρά και παρακολουθούσε όσα έκανε σαν να ήταν κοντά του και βάδιζε μαζί του.
-
Alexk
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Τρί Σεπ 13, 2011 8:40 am
- Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
Ο γέροντας αξιώθηκε να δει το άκτιστο φως. Τη δόξα τής τριαδικής θεότητας. Έτσι γράφει σε μια επιστολή του «τον δε φωτισμόν διαδέχονται διακοπή τής ευχής και συχναί θεωρίαι, αρπαγή νοός, κατάπαυσις των αισθήσεων, ακινησία και άκρα σιγή των μελών, ένωσις Θεού και ανθρώπου εις εν». θεωρούσε μάλιστα ο γέροντας το ανθρώπινο λεξιλόγιο φτωχό για την απόδοση των σχετικών εμπειριών του.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν η ακτημοσύνη τού γέροντα η οποία γινόταν όχι μόνο για άσκηση αλλά κυρίως για να βοηθηθούν στην καλλιέργεια τής ευχής.
Κάποια στιγμή άρχισε να αισθάνεται μεγάλη αγωνία κατά τη διάρκεια τής προσευχής του. Τελικά ενώ προσευχόταν μια μέρα πήρε την πληροφορία ότι κάποιο μεγάλο κακό θα συμβεί στην ανθρωπότητα. Και πράγματι σε λίγες ημέρες έγινε η Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Με την έναρξη τού πολέμου και την πείνα που επακολούθησε ο γέροντας άνοιξε τις πόρτες τού ασκητηρίου του (που παλιότερα τίς έκλειναν για να μην αποσπώνται από την προσευχή) και φιλοξενούσε όσους μπορούσε με τα πενιχρά μέσα που υπήρχαν.
ΥΠΑΚΟΗ.
Από τους μαθητές του απαιτούσε πάλι πλήρη υπακοή. Έτσι όταν τους έστελνε σε κάποιο διακόνημα πολλές φορές τούς ζητούσε να μην πουν τίποτε περισσότερο από τα απολύτως αναγκαία και να μην απαντήσουν σε οποιαδήποτε άλλη ερώτηση. Αυτό βέβαια η απόλυτη σιωπή που επέβαλε ο γέροντας γινόταν για τη βοήθεια και την πνευματική τους πρόοδο.
Η ζωή γενικά κοντά στο γέροντα ήταν σκληρή. Όπως την περιγράφει ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης «όταν ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα δεν μπορούσα να αντέξω ….με πονούσε το στομάχι μου και έκανα εμετούς, τον ένα πίσω από τον άλλο. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Να κάνω το βράδυ τα καθήκοντά μου: χίλιες μετάνοιες, ορθοστασία δέκα ώρες ολόκληρες μέσα στο κελί με κομποσκοίνι, μελέτη και νοερά προσευχή. Και όλη την ημέρα σιωπή και αχθοφορίες.
Ο γέρων Ιωσήφ όμως αποφάσιζε μαζί με τον γέροντα Αρσένιο και επιπλέον νηστείες τις οποίες έκαναν οι δύο τους. Έτσι μπορεί για ένα μήνα να μην έτρωγαν καθόλου ψωμί ή άλλοτε έτρωγαν μόνο ψωμί και τίποτε άλλο.
Έλεγε ο γέροντας ότι η μοναχική ζωή δεν έχει ανάγκη από μακρόσυρτες διδασκαλίες. Λίγα πράγματα χρειάζεται να ακούσει ο μοναχός, που όμως πρέπει να τα κάνει πράξη.
«Σιώπα, λέγε την ευχή, διώχνε τού κακούς λογισμούς, μην κάθεσαι να αργολογείς. Αναφέρει ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης ότι κάποια μέρα που τραβούσε κομποσχοίνι και τού έλεγε ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης κάποιες εμπειρίες του, αυτός ένοιωσε έντονη μυρωδιά από κρίνα και τριαντάφυλλα, που δεν υπήρχαν εκεί και το είπε στον γέροντα Ιωσήφ. Τότε εκείνος τον προέτρεψε να πάει να μυρίσει στην είσοδο τού κελλιού του, που και εκεί μύριζε υπέροχα και ο λόγος ήταν το ότι ο γέρων Ιωσήφ «είχε προσευχή».
Κατά τον ίδιο, ο γέροντας Ιωσήφ είχε ξεπεράσει τις δύο πρώτες πνευματικές καταστάσεις (τής κάθαρσης και τού φωτισμού) και είχε φτάσει στη θέωση πλέον.
Οι πολλοί του κόποι, οι νηστείες και οι σκληροί αγώνες είχαν αντίκτυπο στη σωματική του υγεία, που την επιδείνωσαν και εξωτερικά φαινόταν υπέργηρος αν και ήταν μόνο 60 ετών. Άντεχε πλέον να περπατάει μόνον μικρές αποστάσεις, με τα πρησμένα από το λεύκωμα πόδια του, ενώ γρήγορα τον έπιανε δύσπνοια. Στη Νέα Σκήτη όπου πλέον είχε μεταβεί η συνοδεία έζησε μέχρι το τέλος τής επίγειας ζωής του.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν η ακτημοσύνη τού γέροντα η οποία γινόταν όχι μόνο για άσκηση αλλά κυρίως για να βοηθηθούν στην καλλιέργεια τής ευχής.
Κάποια στιγμή άρχισε να αισθάνεται μεγάλη αγωνία κατά τη διάρκεια τής προσευχής του. Τελικά ενώ προσευχόταν μια μέρα πήρε την πληροφορία ότι κάποιο μεγάλο κακό θα συμβεί στην ανθρωπότητα. Και πράγματι σε λίγες ημέρες έγινε η Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Με την έναρξη τού πολέμου και την πείνα που επακολούθησε ο γέροντας άνοιξε τις πόρτες τού ασκητηρίου του (που παλιότερα τίς έκλειναν για να μην αποσπώνται από την προσευχή) και φιλοξενούσε όσους μπορούσε με τα πενιχρά μέσα που υπήρχαν.
ΥΠΑΚΟΗ.
Από τους μαθητές του απαιτούσε πάλι πλήρη υπακοή. Έτσι όταν τους έστελνε σε κάποιο διακόνημα πολλές φορές τούς ζητούσε να μην πουν τίποτε περισσότερο από τα απολύτως αναγκαία και να μην απαντήσουν σε οποιαδήποτε άλλη ερώτηση. Αυτό βέβαια η απόλυτη σιωπή που επέβαλε ο γέροντας γινόταν για τη βοήθεια και την πνευματική τους πρόοδο.
Η ζωή γενικά κοντά στο γέροντα ήταν σκληρή. Όπως την περιγράφει ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης «όταν ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα δεν μπορούσα να αντέξω ….με πονούσε το στομάχι μου και έκανα εμετούς, τον ένα πίσω από τον άλλο. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Να κάνω το βράδυ τα καθήκοντά μου: χίλιες μετάνοιες, ορθοστασία δέκα ώρες ολόκληρες μέσα στο κελί με κομποσκοίνι, μελέτη και νοερά προσευχή. Και όλη την ημέρα σιωπή και αχθοφορίες.
Ο γέρων Ιωσήφ όμως αποφάσιζε μαζί με τον γέροντα Αρσένιο και επιπλέον νηστείες τις οποίες έκαναν οι δύο τους. Έτσι μπορεί για ένα μήνα να μην έτρωγαν καθόλου ψωμί ή άλλοτε έτρωγαν μόνο ψωμί και τίποτε άλλο.
Έλεγε ο γέροντας ότι η μοναχική ζωή δεν έχει ανάγκη από μακρόσυρτες διδασκαλίες. Λίγα πράγματα χρειάζεται να ακούσει ο μοναχός, που όμως πρέπει να τα κάνει πράξη.
«Σιώπα, λέγε την ευχή, διώχνε τού κακούς λογισμούς, μην κάθεσαι να αργολογείς. Αναφέρει ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης ότι κάποια μέρα που τραβούσε κομποσχοίνι και τού έλεγε ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης κάποιες εμπειρίες του, αυτός ένοιωσε έντονη μυρωδιά από κρίνα και τριαντάφυλλα, που δεν υπήρχαν εκεί και το είπε στον γέροντα Ιωσήφ. Τότε εκείνος τον προέτρεψε να πάει να μυρίσει στην είσοδο τού κελλιού του, που και εκεί μύριζε υπέροχα και ο λόγος ήταν το ότι ο γέρων Ιωσήφ «είχε προσευχή».
Κατά τον ίδιο, ο γέροντας Ιωσήφ είχε ξεπεράσει τις δύο πρώτες πνευματικές καταστάσεις (τής κάθαρσης και τού φωτισμού) και είχε φτάσει στη θέωση πλέον.
Οι πολλοί του κόποι, οι νηστείες και οι σκληροί αγώνες είχαν αντίκτυπο στη σωματική του υγεία, που την επιδείνωσαν και εξωτερικά φαινόταν υπέργηρος αν και ήταν μόνο 60 ετών. Άντεχε πλέον να περπατάει μόνον μικρές αποστάσεις, με τα πρησμένα από το λεύκωμα πόδια του, ενώ γρήγορα τον έπιανε δύσπνοια. Στη Νέα Σκήτη όπου πλέον είχε μεταβεί η συνοδεία έζησε μέχρι το τέλος τής επίγειας ζωής του.
-
Alexk
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Τρί Σεπ 13, 2011 8:40 am
- Τοποθεσία: Πελοπόννησος
Re: ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ o Ησυχαστής και Σπηλαιώτης .
Την πρωτοχρονιά του 1958 ο γέρων Ιωσήφ παρουσίασε ένα σπυρί στον αυχένα (που αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν άνθρακας) και το οποίο παρ’ολίγο να τον κάνει να χάσει τη ζωή του. Αυτό, επειδή ως συνήθως δεν έδωσε σημασία και δεν θέλησε να πάει σε γιατρό να τον εξετάσει. Τελικά πάλι με γιατροσόφια βοηθήθηκε, αλλά αναγκάστηκε να περάσει αρκετούς μήνες στο κρεββάτι μέχρι κάπως να συνέλθει. Από τις αρχές τού επόμενου χρόνου έγιναν εμφανή και τα σημάδια τής καρδιακής ανεπάρκειας που τον οδήγησε στο θάνατο, τον οποίο βέβαια καθόλου δεν φοβόταν, αλλά μάλλον τον περίμενε με χαρά.
Το οσιακό τέλος τού Γέροντος.
Το τελευταίο διάστημα τού επίγειου βίου του η σωματική του υγεία είχε επιβαρυνθεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά παρ’όλα αυτά έκανε υπομονή. Ειδικά τις τελευταίες σαρανταπέντε ημέρες δεν έτρωγε παρά μόνον λίγο καρπούζι και μετελάμβανε καθημερινά.
Στις 15 Αυγούστου τού 1959, ημέρα τής εορτής τής Κοίμησης τής Θεοτόκου, αφού έψαλλε το Τρισάγιο με πολύ κόπο, μετέλαβε για τελευταία φορά. Στη συνέχεια (σύμφωνα με τη διήγηση τού γέροντα Ιωσήφ τού Βατοπαιδινού) κάθησε σε μια καρέκλα έχοντας φοβερή δύσπνοια (λόγω τής καρδιακής ανεπάρκειας από την οποία έπασχε) και ζήτησε από όλους να φύγουν και να πάνε στα κελλιά τους. Κοντά του έμεινε ο πιστός φίλος του και συνασκητής από την αρχή που ήταν στο Αγιο Όρος, ο πατήρ Αρσένιος. Όταν έμειναν μόνοι ζήτησε ο πατήρ Αρσένιος να τού τρίψει λίγο τα πόδια, αλλά αυτός δεν θέλησε. «Μην κάνεις τον κόπο, πάτερ Αρσένιε, τελείωσαν όλα φεύγω». Έπιασε το χέρι του για τελευταία φορά σαν να τον χαιρετούσε, κοίταξε προς τη στέγη και παρέδωσε το πνεύμα του.
Σύμφωνα με τον γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη «ο γέροντας Ιωσήφ είχε από καιρό πάρει την πληροφορία από το Θεό ότι θα φύγει ανήμερα τής Παναγίας το 15αύγουστο. Έτσι με λαχτάρα περίμενε την ημέρα αυτή. Όταν όμως έφτασε ο Δεκαπενταύγουστος και είδε ότι ο ήλιος ανέβαινε ψηλά και ο Θεός δεν τον είχε πάρει ακόμη, τού μπήκε μια αμφιβολία στο μυαλό, ότι δεν θα φύγει την ημέρα αυτή. Κατά τον γέροντα Εφραίμ αυτό ήταν διαβολική επήρρεια, ώστε να τον κάνει να αμφιβάλλει έστω και την τελευταία στιγμή, και, από την άλλη μεριά ο Θεός το επέτρεψε για να μην θαρρήσει και πιστέψει στον εαυτό του. Ο γέροντας Εφραίμ για να τον παρηγορήσει, τού είπε ότι θα κάνουν όλοι οι υποτακτικοί του κομποσκοίνι ώστε να τον πάρει ο Θεός. Μετά από λίγο ο γέρων Ιωσήφ ζήτησε να έρθουν όλα τα μέλη τής συνοδείας και να πάρουν την ευλογία του. Στη συνέχεια τούς είπε να πάνε όλοι στα κελλιά τους και έφυγαν. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο γερο-Αθανάσιος που ήθελε να πάρει την ευχή του και να φύγει για δουλειές, αλλά ο ο γέρο-Ιωσήφ δεν τον άφηνε επειδή ήξερε πια ότι θα πέθαινε και ο γερο-Αθανάσιος θα λυπόταν πολύ αν ήταν απών. Με τις φωνές τής συζήτησης ξαναήρθε και ο αχώριστος συνασκητής του ο πατήρ Αρσένιος και μάλλωσε τον πατέρα Αθανάσιο που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τότε ο γέροντας Ιωσήφ ζήτησε από τον πατέρα Αρσένιο να τού τρίψει το πόδι (πρώτη φορά στα τόσα χρόνια) ίσως για να μην τον βλέπει την ώρα που έφευγε. Και λέγοντας «όλα τελείωσαν, φεύγω, ευλογείτε» έπιασε το χέρι του πατρός Αρσενίου σαν να ήθελε να τον αποχαιρετήσει, και έγειρε το κεφάλι του στο πλάϊ».
Το οσιακό τέλος τού Γέροντος.
Το τελευταίο διάστημα τού επίγειου βίου του η σωματική του υγεία είχε επιβαρυνθεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά παρ’όλα αυτά έκανε υπομονή. Ειδικά τις τελευταίες σαρανταπέντε ημέρες δεν έτρωγε παρά μόνον λίγο καρπούζι και μετελάμβανε καθημερινά.
Στις 15 Αυγούστου τού 1959, ημέρα τής εορτής τής Κοίμησης τής Θεοτόκου, αφού έψαλλε το Τρισάγιο με πολύ κόπο, μετέλαβε για τελευταία φορά. Στη συνέχεια (σύμφωνα με τη διήγηση τού γέροντα Ιωσήφ τού Βατοπαιδινού) κάθησε σε μια καρέκλα έχοντας φοβερή δύσπνοια (λόγω τής καρδιακής ανεπάρκειας από την οποία έπασχε) και ζήτησε από όλους να φύγουν και να πάνε στα κελλιά τους. Κοντά του έμεινε ο πιστός φίλος του και συνασκητής από την αρχή που ήταν στο Αγιο Όρος, ο πατήρ Αρσένιος. Όταν έμειναν μόνοι ζήτησε ο πατήρ Αρσένιος να τού τρίψει λίγο τα πόδια, αλλά αυτός δεν θέλησε. «Μην κάνεις τον κόπο, πάτερ Αρσένιε, τελείωσαν όλα φεύγω». Έπιασε το χέρι του για τελευταία φορά σαν να τον χαιρετούσε, κοίταξε προς τη στέγη και παρέδωσε το πνεύμα του.
Σύμφωνα με τον γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη «ο γέροντας Ιωσήφ είχε από καιρό πάρει την πληροφορία από το Θεό ότι θα φύγει ανήμερα τής Παναγίας το 15αύγουστο. Έτσι με λαχτάρα περίμενε την ημέρα αυτή. Όταν όμως έφτασε ο Δεκαπενταύγουστος και είδε ότι ο ήλιος ανέβαινε ψηλά και ο Θεός δεν τον είχε πάρει ακόμη, τού μπήκε μια αμφιβολία στο μυαλό, ότι δεν θα φύγει την ημέρα αυτή. Κατά τον γέροντα Εφραίμ αυτό ήταν διαβολική επήρρεια, ώστε να τον κάνει να αμφιβάλλει έστω και την τελευταία στιγμή, και, από την άλλη μεριά ο Θεός το επέτρεψε για να μην θαρρήσει και πιστέψει στον εαυτό του. Ο γέροντας Εφραίμ για να τον παρηγορήσει, τού είπε ότι θα κάνουν όλοι οι υποτακτικοί του κομποσκοίνι ώστε να τον πάρει ο Θεός. Μετά από λίγο ο γέρων Ιωσήφ ζήτησε να έρθουν όλα τα μέλη τής συνοδείας και να πάρουν την ευλογία του. Στη συνέχεια τούς είπε να πάνε όλοι στα κελλιά τους και έφυγαν. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο γερο-Αθανάσιος που ήθελε να πάρει την ευχή του και να φύγει για δουλειές, αλλά ο ο γέρο-Ιωσήφ δεν τον άφηνε επειδή ήξερε πια ότι θα πέθαινε και ο γερο-Αθανάσιος θα λυπόταν πολύ αν ήταν απών. Με τις φωνές τής συζήτησης ξαναήρθε και ο αχώριστος συνασκητής του ο πατήρ Αρσένιος και μάλλωσε τον πατέρα Αθανάσιο που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τότε ο γέροντας Ιωσήφ ζήτησε από τον πατέρα Αρσένιο να τού τρίψει το πόδι (πρώτη φορά στα τόσα χρόνια) ίσως για να μην τον βλέπει την ώρα που έφευγε. Και λέγοντας «όλα τελείωσαν, φεύγω, ευλογείτε» έπιασε το χέρι του πατρός Αρσενίου σαν να ήθελε να τον αποχαιρετήσει, και έγειρε το κεφάλι του στο πλάϊ».