Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Εδώ μπορείτε να συζητήσετε σχετικά με τους Αγιορείτες Πατέρες που έχετε επισκεφθεί στο Αγιον Όρος

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
HXOS
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 339
Εγγραφή: Δευ Σεπ 18, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: ΓΙΑΝΝΗΣ@ΚΡΗΤΗ

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Δημοσίευση από HXOS »

Από το βιβλίο “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ Καυσοκαλυβίτου
ΛΟΓΟΣ Περί Πνευματικού Αγώνος
“Ν΄αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία”
“Τέλεια, βαθιά φιλοσοφημένη είναι η θρησκεία μας. Το απλό είναι και το πιο πολύτιμο. Έτσι ν΄ αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση των ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή.
Δοθείτε, λοιπόν, σ΄ αυτά τα πνευματικά κι αφήστε τα όλα τ΄ άλλα. Στη λατρεία του Θεού μπορούμε να φτάσουμε εύκολα, “αναίμακτα”. Είναι δύο δρόμοι που μας οδηγούν στον Θεό, ο σκληρός και κουραστικός με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού και ο εύκολος με την αγάπη. Υπάρχουν πολλοί που διάλεξαν το σκληρό δρόμο και “έχυσαν αίμα, για να λάβουν Πνεύμα”, ώσπου έφτασαν σε μεγάλη αρετή. Εγώ βρίσκω ότι πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος είναι αυτός με την αγάπη. Αυτόν ν΄ ακολουθήσετε κι εσείς.
Μπορείτε, δηλαδή, να κάνετε άλλη προσπάθεια. Να μελετάτε και να προσεύχεσθε και να έχετε ως στόχο να προχωρήσετε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ΄ το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. Να μην τα πολεμάτε, αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις, περιφρονώντας το κακό. Να καταγίνεσθε με τα τροπάρια, τους κανόνες, τη λατρεία του Θεού, τον θείο έρωτα. Όλα τ΄ άγια βιβλία της Εκκλησίας μας, η Παρακλητική, το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι, τα Μηνιαία περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά και αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ΄ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θ΄ αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε.
Οι βίοι των Αγίων, και πιο πολύ ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, μου έκαναν εντύπωση. Οι άγιοι είναι φίλοι του Θεού. Όλη την ημέρα μπορείτε να εντρυφάτε και ν΄ απολαμβάνετε τα κατορθώματά τους και να μιμείσθε το βίο τους. Οι άγιοι είχαν δοθεί εξ ολοκλήρου στον Χριστό.
Με αυτή τη μελέτη σιγά-σιγά θα αποκτήσετε την πραότητα, την ταπείνωση, την αγάπη και η ψυχή σας θα αγαθύνεται.
Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάστε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτε. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ΄ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωρείτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.
Αυτό είναι το άγιο και ωραίο, που ευφραίνει και απαλλάσσει την ψυχή από κάθε κακό, η προσπάθεια να ενωθεί κανείς με τον Χριστό. Ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να λαχταρήσει τον Χριστό, να ζει εν τω Χριστώ, σαν τον Απόστολο Παύλο, που έλεγε: “Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”. Αυτό να είναι ο στόχος σας. Οι άλλες προσπάθειες να είναι μυστικές, κρυμμένες.
Εκείνο που θα πρέπει να κυριαρχεί είναι η αγάπη στον Χριστό. Αυτό να υπάρχει μές στο μυαλό, στη σκέψη, στη φαντασία, στην καρδιά, στη βούληση. Αυτή η προσπάθεια να είναι η πιο έντονη, πώς θα συναντήσετε τον Χριστό, πώς θα ενωθείτε μαζί Του, πώς θα Τον ενστερνισθείτε μέσα σας.
Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν΄ απαλλαγείτε απ΄αυτές. Ν΄ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: “Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν΄ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λ.π.” Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ΄ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται μα απαλό τρόπο, αβίαστα
κι ελεύθερα. Ούτε να λέτε: “Θεέ μου, απάλλαξέ με απ΄ αυτό”, παραδείγματος χάριν, το θυμό, τη λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεφτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος, κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος, θα δεις τότε πώς θα σ΄ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις τίποτε να κάνεις.
Μην πολεμάτε απευθείας τον πειρασμό, μην παρακαλείτε να φύγει, μη λέτε: “Πάρ΄τον, Θεέ μου!” Τότε του δίνετε σημασία κι ο πειρασμός σφίγγει. Γιατί παρόλο που λέτε, “πάρ΄τον, Θεέ μου”, βασικά τον θυμάστε και τον υποθάλπετε περισσότερο. Η διάθεση για απαλλαγή, βέβαια, θα υπάρχει, αλλά θα είναι πάρα πολύ μυστική και λεπτή, χωρίς να φαίνεται. Θα γίνεται μυστικά. Θυμηθείτε εκείνο που λέει η Αγία Γραφή: “Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου”. Όλη η δύναμή σας να στρέφεται στην αγάπη του Θεού, στη λατρεία Του, στην προσκόλληση σ΄ Αυτόν. Έτσι η απαλλαγή απ΄ το κακό και τις αδυναμίες θα γίνεται μυστικά, χωρίς να παίρνετε είδηση, χωρίς κόπο.
Αυτή την προσπάθεια κάνω κι εγώ. Βρήκα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος αγιασμού, “αναίμακτος”. Καλύτερα, δηλαδή, να ρίχνομαι στην αγάπη, μελετώντας τους κανόνες, τα τροπάρια, τους ψαλμούς. Αυτή η μελέτη κι εντρύφηση, χωρίς να το καταλάβω, πηγαίνει το νού μου προς τον Χριστό και γλυκαίνει την καρδιά μου. Συγχρόνως εύχομαι, ανοίγοντας τα χέρια με λαχτάρα, με αγάπη, με χαρά και ο Κύριος με ανεβάζει στην αγάπη Του. Αυτός είναι ο σκοπός μας, να φτάσουμε εκεί. Τι λέτε, αυτός ο δρόμος δεν είναι “αναίμακτος”;
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι, όπως, για παράδειγμα, να θυμάσαι το θάνατο, την κόλαση, τον διάβολο. Έτσι από φόβο και υπολογισμό αποφεύγεις το κακό. Εγώ ο ελάχιστος δεν εφάρμοσα στη ζωή μου αυτούς τους τρόπους που κουράζουν, φέρνουν αντίδραση και πολλές φορές αντίθετο αποτέλεσμα. Η ψυχή, κι όταν μάλιστα είναι ευαίσθητη, ευφραίνεται στην αγάπη κι ενθουσιάζεται, ενδυναμώνεται και μετασχηματίζει και μεταποιεί και μεταστοιχειώνει όλα τα αρνητικά και τα άσχημα.
Γι΄ αυτό εγώ προτιμώ τον “εύκολο δρόμο”, δηλαδή αυτό τον τρόπο που τον πετυχαίνουμε με τη μελέτη των κανόνων των αγίων. Στους κανόνες θα βρούμε τρόπους που μεταχειρίστηκαν οι άγιοι, οι όσοι, οι ασκητές, οι μάρτυρες. Καλό είναι να κάνουμε αυτή την “κλοπή”. Να κάνουμε κι εμείς ό,τι έκαναν εκείνοι. Αυτοί ρίχθηκαν στην αγάπη του Χριστού. Έδωσαν όλη την καρδιά τους. Να κλέψουμε τον τρόπο τους”.
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Η ομορφιά της αθέατης αγιότητας

Μια μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι· ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται· μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ' τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πω, πω, πω! Να 'χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!

Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ' τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.

Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί... γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποιο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ' απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πριν απ' αυτό δεν το έκανα. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δω; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πω να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά...».

Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ' ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νου ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ' άκουγα; Ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ' αηδόνια μες στο λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι τα εξηγούσα.

Όλα αυτά τα θεώρησα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό, τον Πλάστη των πάντων και δεν τ' άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ' ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ' ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στη μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στην σιωπή να τ' ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των πάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάριζε ζωή και πνοή και φωνή. Θα ρωτήσετε: «Είχανε μυαλό;». Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήταν άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους.

Έτσι και για τους μοναχούς η ζωή εκεί, στο Άγιο Όρος, είναι άγνωστη. Ζεις με τον Γέροντα, το αγαπάς. Οι μετάνοιες, οι ασκήσεις, όλα γίνονται, αλλά ούτε τις θυμάσαι, ούτε κανείς λέει για σένα: «Τι είναι αυτός;». Ζεις τον Χριστό, είσαι του Χριστού. Ζεις μέσα σ' όλα και ζεις τον Θεό, εν ω τα πάντα ζουν και κινούνται, εν το οποίο και δια του οποίου – είναι δικές μου ελληνικούρες αυτές. Μπαίνεις μες στην άκτιστη Εκκλησία και ζεις εκεί ως άγνωστος. Κι ενώ αναλύεσαι για τους συνανθρώπους σου προσευχόμενος, μένεις άγνωστος σ' όλους τους ανθρώπους, χωρίς ίσως ποτέ να σε γνωρίσουν.

Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Η πνευματική δωρεά του Γέροντος Πορφυρίου σε ένα χριστιανό της Δύσης

Ό λόγος μου βασίζεται στο βιβλίο «Βίος καί Λόγοι του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου». Οταν το διάβασα για πρώτη φορά πρίν από δύο χρόνια, μετά από τόσα χρόνια σπουδών ακαδημαϊκής θεολογίας, αισθάνθηκα μεγάλη ανα­κούφιση πού γνώρισα τον Γέροντα Πορφύριο. Ηταν σαν να επέστρεφα στο σπίτι μου, στην Αποστολική Εκκλησία, στίς ρίζες μου εν Χριστώ. Είμαι συνεπαρμένη από τη ζωή καί τους λόγους του. Ό Γέροντας μιλά στην καρδιά, με μεγάλη απλότη­τα καί αγάπη, καί αυτό τα κάνει όλα τόσα απλά. Πιστεύω ότι ο Γέροντας Πορφύριος είναι ένας άνθρωπος καθ' ομοίωσιν του Χριστού.

Βρίσκω πολλές πλευρές της πνευματικότητας του Γέροντα να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, ωστόσο θα περιοριστώ σε τέσσε­ρις από αυτές: στην εν Χριστώ αγάπη, τον πνευματικό αγώνα, το χάρισμα του καί την ευχή του Ιησού.

Θεωρώ την εν Χριστώ αγάπη ως τον κεντρικό άξονα του βιβλίου, δηλαδή ως τη βάση της ζωής καί της σοφίας του Γέρο­ντα Πορφυρίου. Ως παιδί ερωτεύτηκε τον Χριστό καί ή αγάπη αυτή τον ώθησε να πάει στο Αγιον Όρος καί να ζήσει ως μοναχός. Αυτό πού ονομάζω εν Χριστώ αγάπη αποτελεί πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα απλή θεολογία: ο Θεός είναι αγάπη -η ουσία του Χριστιανισμού (Ίωάν. 1, 3-4)· αγάπα τον Θεό καί τον πλησίον σου- η ύψιστη εντολή του Χριστού (Ματθ. 22, 57-40)· πίστευε στον Χριστό ως τον Υιό του Θεού -η Ενανθρώπιση (Ίωάν. 1, 14· 3, 16)- αυτή είναι η αφετηρία της ομοιώσεως με τον Θεό, της θεώσεως. Ο Γέροντας μιλά περί θείου έρωτος, δηλαδή για τον πόθο της ένωσης με τον Χριστό καί Θεό.

Ο Γέροντας Πορφύριος συνεχώς επαναλαμβάνει ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να έλθει ο Χριστός καί, με τη χάρη του Θεού, να ζήσει μέσα του (Γαλ. 2, 20). Χρειάζεται πάντοτε να έχουμε σκέψεις αγάπης καί να έχουμε καλές σκέψεις για τους άλλους, λέει ο Γέροντας -αυτή πρέπει να είναι η διάθεση της καρδίας μας. Το μυστικό της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγά­πη για τον αδελφό. Είναι τόσο απλό -καί όμως τόσο δύσκολο, γιατί είναι αντίθετο προς την προσκόλληση στον εαυτό μας καί τον εγωισμό. Ό άγιος Απόστολος Παύλος βίωσε αυτή την εσωτερική μάχη, αλλά παραδίδοντας τον εαυτό του όλο καί πιο πολύ στην αγάπη καί στη λατρεία του Θεού, κατόρθωσε να ζει εν Χριστώ. Ό νους του μεταμορφώθηκε με την ανακαίνιση πού επιτελέσθηκε από την αγάπη του Θεού (Ρωμ. 12, 2). Ή μετάνοια είναι λέξη-κλειδί. Ή ταπείνωση επίσης· σημαίνει να αφήσεις τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη. Τότε η ελεύθερη βούληση του άνθρωπου ταυτίζεται με το θέλη­μα του Θεού. Καί αυτό είναι ελευθερία. Όμως το να αφήσει κάποιος τον εαυτό του ή τον «παλαιό» του εαυτό καί να ενδύεται τον νέο «εν Χριστώ εαυτό», μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο της σημερινής εποχής, ιδιαίτερα ίσως στη Δυτική Ευρώπη, όπου έχουμε ως κληρονομιά τίς ιδέες του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα. Οι Γάλλοι φιλόσοφοι έκαναν τον ίδιο τον άνθρωπο στόχο του ανθρώπου καί αυτό έγινε η αφετηρία της εκκοσμίκευσης. Ας ελπίσουμε ότι αυτός δεν είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή!

Αυτό μας φέρνει σε όσα λέει ο Γέροντας Πορφύριος για τον πνευματικό αγώνα, τα οποία θεωρώ ότι μπορεί να είναι βάλσα­μο για τη συνείδηση του σύγχρονου καταπονημένου ανθρώπου, ακριβώς επειδή είναι τόσο απλά. Ό άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του, αλλά μόνο με τη χάρη του Χριστού (Ίωάν. 15, 5). Εφ όσον δημιουργήθηκε κατ' εικόνα καί καθ' ομοίωσιν του Θεού, με ελεύθερη βούληση καί σκέψη, μπορεί ανάλογα να κατευθύνει προς το καλό ή το κακό τη δύναμη πού έχει βάλει μέσα του ο Θεός, αγνοώντας την επίθεση του κακού καί στρέφοντας αμέσως τον εαυτό του με αγάπη στον Χριστό, όπως ένα μικρό παιδί στη μητέρα του. Όταν δείχνεις περιφρό­νηση στο κακό, αυτό εξαφανίζεται. Σύμφωνα με τον Πατέρα της Εκκλησίας, Αγιο Αθανάσιο: «Το κακό δεν είναι τίποτα».

Αλλά τί μπορούμε να κάνουμε; Ό Γέροντας Πορφύριος συνιστά τον εύκολο δρόμο με την αγάπη στον Χριστό καί την πλήρωση από το Άγιο Πνεύμα δια του μυστηρίου του Βαπτί­σματος καί δίνει πρακτικές συμβουλές: να διαβάζουμε τους Ψαλμούς, τη Γραφή, να ψάλλουμε ύμνους, να επαναλαμβάνου­με την ευχή, να μελετάμε τους λόγους των Πατέρων καί να δια­βάζουμε τους Βίους των Αγίων. Όλ' αυτά κατευθύνουν τη σκέ­ψη μας στον Χριστό καί ανοίγουν ένα παράθυρο απ' όπου θα μπει το φως Του καί θα μας γεμίσει πέρα ως πέρα· έτσι δεν θα υπάρχει πια χώρος για το σκοτάδι.

Για τον Γέροντα Πορφύριο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος είτε στο καλό είτε στο κακό. Ό δε Αγιος Παύλος το εκφράζει με τον παρακάτω τρόπο: «οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ' ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω» (Ρωμ. 7, 19). Πρέπει, επομένως, να προσπαθούμε να είμαστε αιχμάλωτοι του καλού. Άλλα πώς; Κάνοντας ένα βήμα προς τον Θεό, ανοίγοντας το «ραδιόφωνο μας» για να λάβει τα σήμα­τα του Θεού, λέει ο Γέροντας με τον παιδαγωγικό του τρόπο. Αυτό πού μπορούμε να κάνουμε είναι να στρέψουμε την πλάτη μας στο κακό καί να τρέξουμε στην αγκαλιά του Χρίστου, για να αιχμαλωτιστούμε από Εκείνον. Εμπιστοσύνη στον Θεό καί στην αγάπη Του. Ή αγάπη είναι ελευθερία -αντίθετα ο φόβος είναι δουλεία.

Ο Γέροντας Πορφύριος έχει μεγάλη ψυχολογική διεισδυτι­κότητα καί δεν συνιστά τον σκληρό δρόμο, όπως κάποιοι από εμάς διδάχθηκαν καί όπως πρεσβεύει η σύγχρονη θεωρία της ψυχοθεραπείας: «αντιμετώπισε τη σκιά σου». Αν πολεμάς το κακό απ' ευθείας, δίνεις προσβάσεις στον διάβολο καί θα καταλήξεις να φοβάσαι τον διάβολο καί την κόλαση. Όμως «φόβος ουκ εστίν εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο» (Α' Ίωάν. 4, 18-19). Ή προσωπική εμπειρία του Γέρο­ντα στον πνευματικό αγώνα το κάνει αυτό τόσο πειστικό! Το ίδιο καί η απλή φιλοσοφία του, πού στηρίζεται στην ταπείνω­ση: να πιστεύεις πώς όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, κι αν ακού­σεις κάτι κακό για κάποιον, να μην το πιστέψεις· να τους αγαπάς όλους, να μη σκέφτεσαι το κακό για κανένα καί να προσεύχεσαι για όλους. Ό,τιδήποτε κάνουμε, να το κάνουμε χωρίς εγωισμό, ως δοξολογία στον Θεό. Νομίζω πώς το αηδόνι είναι το παράδειγμα του.

Ό Γέροντας Πορφύριος έγινε ιερέας πολύ νωρίς, χωρίς να έχει θεολογική παιδεία, καθώς επίσης καί πνευματικός. «Ίσως ο τρόπος σου να είναι καλύτερος από ενός θεολόγου, πού θα κήρυττε με ρητορικά λόγια στον κόσμο», του είχε πει ο Αρχιε­πίσκοπος (πρίν την πρόσληψη του στην Πολυκλινική Αθηνών). Αυτό είναι σωστό! Ό Γέροντας Πορφύριος ήταν καλός ιεροκή­ρυκας, δάσκαλος καί πνευματικός, παιδαγωγός πού έδινε ζωντανό παράδειγμα, γεμάτος φλόγα για τον Θεό. Αυτό συνδέεται με το χάρισμα της διόρασης πού είχε, «το να βλέπει μέσα στις ψυχές», με το ιαματικό του χάρισμα καί την με ψυχολογική του ενόραση.

Θα επικεντρωθώ σε αυτό πού καλεί κύριο έργο του: στην εξομολόγηση. Στή Λουθηρανική Εκκλησία δεν υπάρχει το Μυστήριο της Εξομολόγησης, παρόλο πού ο ίδιος ο Λούθηρος ήταν θετικός προς αυτό. Από την περίοδο του Καθολικισμού οι άνθρωποι το βλέπουν σαν αγγαρεία, ένα είδος «ανάκρισης», την οποία διαδέχεται η τιμωρία, σαν κάτι βασισμένο στον φόβο για τον διάβολο καί την κόλαση. Από θεολογικής απόψεως, πίσω από αυτό βρίσκεται η θεολογία της δικαίωσης από μόνη την πίστη. Η εξομολόγηση υπάρχει στη λουθηρανική εκκλησία σε «περιορισμένη» τελετουργική μορφή καί ως ποιμαντική μέρι­μνα.

Στόν τομέα αυτό ο Γέροντας Πορφύριος μπορεί να μας βοη­θήσει, διότι η μέθοδος της γενικής εξομολόγησης πού ακολου­θεί βασίζεται στην αγάπη καί στην προσευχή: «Την ώρα πού μιλάς στον εξομολόγο, έρχεται η Θεία χάρις καί σε απαλλάσει από όλα τα άσχημα βιώματα καί τίς πληγές καί τα ψυχικά τραύματα καί τίς ενοχές». Ενώ ο Ιερέας ακούει τον πονεμένο άνθρωπο, βλέπει μέσα στην ψυχή του καί προσεύχεται γι' αυτόν αυτό είναι μία πνευματική ακτινοβολία, πού τον απε­λευθερώνει καί τον θεραπεύει. Ή χάρις του Θεού, η οποία ενερ­γεί μέσα στον Ιερέα, μεταδίδεται στον εξομολογούμενο με την προσευχή. Ό Γέροντας Πορφύριος ονομάζει τη μέθοδο αυτή «θεία ψυχανάλυση», καί νομίζω ότι έτσι αντιλαμβάνεται το ευαγγελικό «δεδεμένον καί λελυμένον» (Ματ. 16, 19).

Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από την έλλειψη πίστεως στον Θεό καί αυτό είναι πού προκαλεί καί το άγχος, λέει ο Γέροντας. Ό αγνωστικιστής ψυχαναλυτής Jung κατέληξε στο ίδιο συμπέ
ρασμα! Οι άνθρωποι ονόμαζαν τον Γέροντα Πορφύριο «καρδιογνώστη». Θα μπορούσαμε επίσης να τον πούμε «ιατρό της ψυχής», του οποίου το φάρμακο είναι το: «να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό καί να γεμίσεις την ψυχή σου με τον Χριστό, για να μην είναι άδεια». Ακόμη καί η κατάθλιψη -τόσο κοινή στίς ημέρες μας- μπορεί να θεραπευτεί με αυτόν τον τρόπο. Με την πρακτική συμβουλή πού ανέφερα, ο Γέροντας βοηθά τον ασθενή άνθρωπο να παραδοθεί στην αγάπη του Θεού καί να μεταστρέψει τα προβλήματα του σε προσευχή, λέγοντας, σαν τον τελώνη, με ταπείνωση: «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18, 13).

Αυτό μας οδηγεί στην ευχή στον Ιησού, η οποία θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι μεγάλης σημασίας για έναν Λουθηρανό, στην αναζήτηση του για πνευματικότητα καί στην προσπάθεια να ανακαλύψει τίς ρίζες του εν Χριστώ. Την ευχή ως παρακα­ταθήκη από τους Πατέρες της Ερήμου μπορεί να την πει ένας Ορθόδοξος, το πρώτο μέρος της ως ομολογία πίστεως καί το δεύτερο ως εξομολόγηση των αμαρτιών. Κατά την άποψη μου, αυτή η σύντομη καί δυνατή προσευχή είναι οικουμενική.

Στή Λουθηρανική Εκκλησία υπάρχει, βέβαια, το «Κύριε ελέησον» στη λειτουργία, αλλά ως προσωπική προσευχή τα παιδιά μαθαίνουν μόνο το «Πάτερ ημών», το οποίο ασφαλώς καλύπτει τα πάντα. Ωστόσο καλό θα ήταν να μαθαίνουμε να λέμε καί την ευχή, διότι, όπως λέει ο Γέροντας Πορφύριος, «σε βοηθάει να έχεις τα μάτια σου στραμμένα στον Χριστό καί να κοιτάζεις Εκείνον κι όχι τί συμβαίνει σ' εσένα τον ίδιο». Σάν το μικρό παιδί... Ή ευχή φέρνει τον Χριστό μέσα στη σκέψη καί στην καρδιά μας.

Ή καρδιακή προσευχή είναι θεμελιώδης για τη θεολογία του Γέροντα πού επικεντρώνεται στην εν Χριστώ αγάπη. Είναι, επίσης, ένα «όπλο» στον αγώνα πού γίνεται με τον εύκολο τρό­πο. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πρέπει να τη διδαχθεί κανείς καί ότι χρειάζεται πνευματικός οδηγός. Ό Γέροντας Πορφύριος την ονομάζει «κλειδί για την πνευματική ζωή». Θα την έλεγα «ο λογικός ομφάλιος λώρος πού μας ενώνει με το σώμα του Χρι­στού». Σώμα Χριστού είναι η Εκκλησία, της οποίας Εκείνος είναι η Κεφαλή. Με το να λέμε απλά το όνομα του Χριστού, ζητούμε την ένωση μαζί Του, σύμφωνα με την προτροπή της Εκκλησίας πού ακούγεται στη Λειτουργία: «Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Αυτή η προσευχή μπορεί να ειπωθεί παντού, μπροστά στον Σταυρό του Χριστού, στην Εκκλησία, αλλά καί στο τραίνο, στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο σπίτι, τίς ελεύθερες ώρες της ημέρας, που γεμίζουν τότε με τον Χριστό. Να μην είναι η προ­σευχή σαν αγγαρεία, λέει ο Γέροντας, μόνο πέντε λεπτά με ένταση φτάνουν. Αυτές οι λίγες λέξεις περιέχουν αγάπη καί ταπείνωση. Ή γνώση του Θεού καί η αυτογνωσία αλληλοεπιδρούν. Ή αγάπη προς τον Θεό είναι πρωτίστως ευγνωμοσύνη καί η προσευχή ως ευχαριστία είναι στην πραγματικότητα η μόνη απάντηση πού μπορεί να δώσει ο άνθρωπος στο ζωντανό λόγο του Θεού.

Στή Δανία η ευχή είναι ήδη γνωστή σε μερικούς ανθρώ­πους, πού αναζητούν την ησυχία καί την περισυλλογή. Την εισήγαγε ένας Καθολικός Καρμελίτης μοναχός από τη Σουηδία, ο W. Stinissen, το 1981. Εμπνεύσθηκε από το βιβλίο «Οι περι­πέτειες ενός προσκυνητή», πού έχει μεταφραστεί καί στα δανι­κά. Λέει: «Ελπίζουμε ότι η επαφή με την ευχή μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε τη χριστιανική μας ταυτότητα. Με την προ­σευχή αυτή δεν δίνεται αξία στο ατομικό θέλημα του ανθρώ­που, χαρακτηριστικό γνώρισμα των ποηγούμενων γενεών».

Από την εποχή της Μεταρρύθμισης, στη Δανία δεν έχουμε μοναστήρια ως πνευματικά κέντρα, δεν έχουμε αγίους, δεν έχουμε Γέροντες, δεν υπάρχει παράδοση πνευματικής καθοδή­γησης καί στο δημοτικό σχολείο δεν διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών, όπως θα έπρεπε. Αυτή είναι η επιρροή της εκκοσμίκευσης! Ασφαλώς, η Εκκλησία καί οι πάστορες κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά συχνά οι άνθρωποι νιώθουν εγκαταλελειμμένοι. Ή θρησκεία πρέπει να είναι «ατομική υπόθεση», λέει ο πρωθυ­πουργός μας! Ωστόσο, ακόμη και οι πάστορες αναζητούν την πνευματικότητα. Η Anna Marie Aagaard έδωσε μία διάλεξη σχε­τικά με την πνευματική καθοδήγηση, βασισμένη στους Πατέρες της Εκκλησίας, Μακάριο καί Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Γιατί, λοιπόν, να μη συμπεριλάβουμε τώρα καί τον Γέροντα Πορφύριο; Θα μπορούσε να συμβάλει στην εκπαίδευση των Δανών παστόρων για την ποιμαντική μέριμνα.

Ό Γέροντας Πορφύριος ήταν μοναχός καί παρέμεινε μονα­χός, ενώ ζούσε στην έρημο της Ομόνοιας. Μου φαίνεται ότι ανήκει στην παράδοση των Πατέρων της Ερήμου και τον βλέπω ως αυθεντική αποστολική μαρτυρία για ολόκληρη τη Χρι­στιανική Εκκλησία. Ή σωστή χριστιανική πνευματική καθο­δήγηση θα ήταν ισχυρή εναλλακτική λύση στην ποικιλία των σύγχρονων τεχνικών της νέας εποχής και των μεθόδων των ανατολικών θρησκειών, τις οποίες υιοθετούν οι καλούμενοι «εκκοσμικευμένοι Χριστιανοί», καθώς και στις τεχνικές της επιβολής και της αυτοπραγμάτωσης και στο συγκρητισμό. Ή κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος, λέει ο Γέροντας, δημιουργεί άγχος. Αυτό είναι αλήθεια! Έχω την αίσθηση ότι ο Γέροντας Πορφύριος μπορούσε να το αποκαταστήσει με τον τρόπο του της εν Χριστώ αγάπης. Ζούσε την ενσάρκωση του Χριστού στη ζωή του.

Ελπίζω, Θεού θέλοντος, ότι με τη μετάφραση του βιβλίου «Βίος καί Λόγοι του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου», στο οποίο καταγράφεται από τα πνευματικά του παιδιά η ζωντανή προφορική παράδοση του Γέροντα, θα μπορούσα να διοχετεύσω μία πηγή σοφίας καί σε άλλους ανθρώπους, να προ­σφέρω αυτό πού προσφέρθηκε καί σ' εμένα. Για περίπου ένα χρόνο ζω με τον Γέροντα Πορφύριο καί με την πνευματική ακτινοβολία πού εκπέμπεται μέσα από τους λόγους του... Καί συνειδητοποιώ ότι η μετάφραση αυτή είναι ένα είδος πνευμα­τικής περισυλλογής, εμβάθυνσης στίς λέξεις...

Θα τελειώσω με μία αναφορά (από το βιβλίο του Γέροντα): «Όλη η χριστιανοσύνη είναι μέσα στην ευχή... Είμαστε όλοι ένα σώμα με κεφαλή τον Χριστό. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Η θρησκεία μας αυτό το μεγαλείο έχει, ενώνει τον κόσμο νοερώς... Ο Χριστός είναι το κέντρο· όλοι συντρέχουν προς το κέντρο και ενώνονται εν ενί πνεύματι και μιά καρδία».


Marianne Boesen, Λέκτωρ Πανεπιστημίου Aarbus Δανίας

(εκφωνήθηκε στο Διορθόδοξο Μοναστικό Συνέδριο για τον Γέροντα Πορφύριο)

αναδημοσιεύση από το περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ.

http://taxiarhes.blogspot.com/2008/02/blog-post.html
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Katerina
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 100
Εγγραφή: Κυρ Δεκ 25, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: Μοντρεαλ-Καναδας

Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από Katerina »

Καλό μήνα.Σαν σήμερα ο γ.Πορφύριος έφυγε για τα ουράνια σκηνώματα.Ας έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του,για όλους μας,την πατρίδα μας και το Αγιώνυμο ¨Ορος.
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από dionysisgr »

Μπραβο Katerina, που το ανεφερες, ο π.Πορφυριος ηταν και ειναι πολυ μεγαλο πνευματικο αναστημα, που εβιωσε Χριστο, μετεδωσε Χριστο, και τωρα μεσιτευει στον Χριστο για ολους μας.

Διακονησε τον Ανθρωπο, επι δεκαετιες, μεσα στο κεντρο της πολυανθρωπης-ερημου της Αθηνας, και σαν παλαιος ασκητης της Θηβαϊδος και του Σινα, επαλεψε με την ψευτια του κοσμου τουτου, και εδωσε μαρτυρια αληθειας, και παρακαταθηκη πνευματικη ατιμητης αξιας, με τον λογο του, το Μοναστηρι στον Ωρωπο στο Μηλεσι, τα πνευματικα του τεκνα, και τωρα αναπαυεται εν Κυριω στον Αθωνα που αγαπησε, και οπου ετελειωθη εν ειρηνη.

Δωστε, Δοξα στον Κυριο για τον Πορφυριο, και να εχουμε την ευχουλα του, και καλη ανταμωση στον Παραδεισο, για οποιους αξιωθουμε, να τον συναντησουμε.

Την ευχη σου Γεροντα, σε ευχαριστω για την συγκινηση και τα διδαγματα, αλλα και το τρανταγμα της σκουριασμενης ψυχης μου, οταν πρωτοδιαβασα τον βιο σου και τους λογους σου, που ηταν ενα απο τα πρωτα μου βιβλια.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
max1
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 519
Εγγραφή: Τρί Σεπ 19, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: BE

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από max1 »

Χθες επιστρέφοντας από Αθήνα κάναμε μια στάση στο Μήλεσι και προσκυνήσαμε στο καμαράκι του Γέροντα. Μου είπαν πως το μνημόσυνο του έγινε την Κυριακή και είχε πάνω από 3000 κόσμο.
Την ευχή του να έχουμε.
Άβαταρ μέλους
panosgreece
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2941
Εγγραφή: Πέμ Αύγ 07, 2008 5:00 am

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από panosgreece »

νασαι καλα κατερινα ,,

ας εχουμε παραδειγματα ,, τα λογια του γεροντα
«Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών»
DOMINIQUE
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 228
Εγγραφή: Κυρ Οκτ 08, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: ΚΕΡΚΥΡΑ

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από DOMINIQUE »

Nα είσαι καλά που μας το θύμισες.Δεν ξέρω τί να κάνω για να θυμάμαι κάτι τέτοιες ημέρες.Κάθε φορά λέω εντάξει,δεν το ξεχνάω,όμως :oops: ...
Την ευχή του Γέροντα να έχουμε.
Ολους τους θησαυρούς της γης εάν έχεις και δεν έχεις Θεό στην καρδιά σου,δεν έχεις τίποτα...
panagiotis2008
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 480
Εγγραφή: Δευ Απρ 28, 2008 5:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από panagiotis2008 »

Ο Γέροντας Πορφύριος ήταν ένας από τους κορυφαίους Αγίους του 20ου αιώνα που αναδείχθηκαν στην Εκκλησία μας,δεν χωρεί αμφιβολία.
Μετάνιωσα που δεν τον γνώρισα προσωπικά καθ΄ότι εκοιμήθη όταν ήμουν μόνον 8 ετών :cry: .
Όμως υπάρχουν τα γραπτά που μιλούν γι΄αυτά που είπε κι έχω αντλήσει και θα αντλήσω υπερπολύτιμα διδάγματα από αυτά.
Εύχομαι να έχουμε όλοι τις πρεσβείες του στην Αγία Τριάδα εκεί που είναι και την ευλογία του.
Και το Πνεύμα και η νύμφη λένε ¨έλα.Και όποιος ακούει ας πει ¨έλα.και όποιος διψάει ας έρθει,και όποιος θέλει ας παίρνει δωρεάν το νερό της ζωής.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Γέροντας Πορφύριος

Δημοσίευση από aposal »

Ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος εκοιμήθη πράγματι στις 19 Νοεμβρίου 1991, σύμφωνα με το ημερολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος (Ιουλιανό), δηλαδή στις 2 Δεκεμβρίου σύμφωνα με το δικό μας.
Παναγιώτη εξακολουθείς να τον αποκαλείς άγιο, παρ' όλο που δεν έχει αγιοποιηθεί (προς το παρόν) από την Εκκλησία μας.
Κι εγώ θα ήθελα να τον είχα γνωρίσει, αλλά τα μυαλά μου τότε ήσαν αλλού.
Την ευλογία του να έχουμε.
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αγιορείται Πατέρες”