Του Πνεύματος τη δυνάμει.

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Του Πνεύματος τη δυνάμει.

Δημοσίευση από dionysisgr »

Οι ωρες ανεβαιναν τον δικο τους Γολγοθα.
Κανεις δεν μπορουσε να τις μετρησει με ακριβεια.

Πρωϊ, μεσημερι, απογευμα, νυχτα, και παλι ο κυκλος αρχινα.

Ο κυκλος του φωτος, που δινει μαχη με το σκοταδι,
ητταται φαινομενικα, και προσκαιρα, απο αυτο,
μα παλι το επομενο πρωϊνο βασιλευει και εμφαινει τα εργα των ανθρωπων,
κατω απο το παντεφορο βλεμμα του Κτιστη.

Στην μεγαλη βασιλικη, αστραφτερη και πεποικιλμενη αιθουσα με τα ψηφιδωτα και τα πανακριβα μαρμαρα,
το πληθος παρακολουθουσε εκστατικο τον δραματικο αγωνα του Πνευματος, εναντι της θυραθεν και θνησιγενους σοφιας των ανθρωπων.

Ο ενας μετα τον αλλον, οι "εξω σοφοι", με την παναρχαια γνωση, στις αποσκευες τους, στις απειρες εκφανσεις της, παλευαν να υποταξουν,
τουτο το εξωτικο πλασμα, αυτην την αναερη και παναλαφρη υπαρξη που εμοιαζε τοσο ευθραυστη, και φαινοταν στον αμετοχο της πιστης,
θηραμα ανυπερασπιστο, στα εμπειρα χερια τους, και στο ασταματητο ρητορικο τους, πεπαιδευμενο επι ετη πολλα στομα.

Την κοιταξα αχρονα, με το νου και την καρδια, και θαυμασα.

Το καλλος. Η μοναδικη ελπιδα που μπορει να σωσει τον κοσμο.
Οχι το αισθητικο. Αυτο ειναι λιγο.
Αλλα το πνευματικο. Το αγωνιστικο.

Υποσταση εικονικη, ολοτελα χαρακτηριστικη του Ανειπωτου, υπαρξη βαθια,
με τις ριζες της να απλωνονται ως το πρωτο θειο αφραστο θελημα, για τον ανθρωπο στην τελειοτητα του.

Ω! Κορη και Νυμφη Χριστου, του Θεου..
Ποιος θα μπορουσε να δει και να προσκυνησει τον ιερο σου αγωνα, νοερα, και να παρει δυναμη και αυτος για ολα αυτα,
που παλι και παλι, ο κοσμος και ο αρχοντας του, ετοιμαζουν για τον ανθρωπο που ακολουθει με την καρδια του, τον αληθινο Θεο;

Και οι ωρες περνουσαν..

Οι ερωτησεις με το στημενο δοκανο, επεφταν βροχη, ετοιμασμενες με μαεστρια,
κοφτερες ολο γωνιες, για να μην επιδεχονται λογικη και ειρηνικη λυση.
Φρυαξαν και ετριζαν τα δοντια, αυτοι που αλαζονικα περιδιαβαιναν πολιτειες και χωρια,
βασιλικες αυλες, και επαυλεις πλουσιων, για βγαλουν το προς το ζειν,
και να κανουν και το κομματι τους, κομπαζοντας και φουσκωνοντας με ματαιοτητα,
καθε φορα που εβλεπαν τον θαυμασμο των αμαθων εμπρος στους περιτεχνους και στριφογυριστους τους λογους
και τα διχαλωτα τους νοηματα, που σκοτιζαν ετι περαιτερω τους ηδη θολομενους νοες των καιρων εκεινων,
απολαμβανοντας ανοητες τιμες που δεν τους ανηκαν, δανεισμενες και αυτες και ψευτικες, οπως η σοφια τους.

Ηταν οι καιροι προτου να φανει το Φως.
Αλλα και οταν εφανη το Φως, και φωτισε το αινιγμα της ζωης, και ελυσε την αρχαια καταρα, και εδωσε οδο και νοημα,
παλι λιγοι το ακολουθησαν και για αιωνες πολλοι παραδερνονταν μακρια απο το Φως, οπως και ακομα συμβαινει.

Αποτομα αντιγυρισε, επειτα απο μια ακομα περιφανη νικη της Κορης με τα λαμπερα ματια,
και το κερινο προσωπο, απο τον κοπο και την λαμψη της θυσιας,
ενας ακομα σοφιστης, προσπαθωντας να την παγιδευσει, να την λυγισει, να την φερει στο πατωμα ηττημενη.

Υπολογιζαν στην φυσικη αδυναμη γυναικεια υποδομη, στο λεπτοσωμο ιδιωμα της, ως αιτια για να μη αντεξει την αφορητη πιεση.
Μερες ολοκληρες.
Ταλαιπωροι..
Εκ δυναμεως εις δυναμιν εβαινε η Κορη.
Και απο νικη σε νικη, σαν στρατος ουρανιος ξενος του κοσμου, αγγελικος, αηττητος και κραταιος.

Της ειπε λοιπον ο σοφος του αιωνος τουτου:
"Πες μας λοιπον, πως ο Θεος σου, απο το μηδεν, και χωρις την υλη που παντοτε υπαρχει,
χωρις τα τεσσερα στοιχεια τον αερα, την φωτια, το χωμα και το νερο,
μπορεσε να φερει τον κοσμο στην υπαρξη, και πως αφου Αυτος μας λες οτι ειναι Αιωνιος,
και εξω απο τον χρονο, και χωρις καμμια τροπη και αλλοιωση εντος Του,
αποφασισε καποτε, αρα εν χρονω, να δημιουργησει ολα αυτα που βλεπουμε και λες εσυ οτι ειμαστε εικονες Του;

Πως ειναι δυνατον εμεις οι θνητοι και αδυναμοι ανθρωποι, που πειναμε και διψαμε,
που αρρωσταινουμε και σαπιζουμε, να ομοιαζουμε με τον Θεο;

Και πως μπορει ο αϋλος Θεος σου, να ηρθε στην γη, αυτη την κατωτερη την υλικη, να εγινε σαν εμας, να πεθανε, και να αναστηθηκε;
Πως στα αληθεια, εαν τα πιστευεις αυτα, εσυ και ειναι ολα αντιθετα με οσα εμεις και οι προγονοι μας γνωριζουμε, θα μας πεισεις με μονο τον λογο σου;"

Για λιγο επεσε μια τελεια σιωπη, και η μονη αισθητη κινηση,
ηταν το θροϊσμα των βαρυτιμων πορφυρων κουρτινων του παλατιου,
που λικνιζοταν απο τον ελαφρυ ανεμο του απομεσημερου,
και αφηναν να φανει μερος του πεδιου της λαμπρης πολεως της Αλεξανδρειας στο βαθος.

"Ακουσε σοφε ανδρα, και τιμιε", ειπε με το μελλιρυτο στομα της η Κορη,
αντλωντας ακαταβλητη δυναμη απο το Μεγα Μαρτυριο της Ιερουσαλημ.

"Ο Θεος μου, ειναι Θεος ολων των ανθρωπων..
Και αυτων που εζησαν, και αυτων που ζουν, και αυτων που δεν γεννηθηκαν ακομη.

Ειναι εξω απο τον χρονο, και τον χωρο, και την ιδια στιγμη,
που δεν ειναι στιγμη για τον Ιδιο, αλλα αιωνιοτητα ειναι ο Δημιουργος τους,
ειναι Αυτος που τα συνεχει και τα περικρατει, ωστε να μην ξανακυλησουν στο μηδεν,
αλλα και τα προνοει προοδευτικα προς το αγαθο τους τελος, στην ατελευτητη μακαριοτητα.

Ο Κυριος μου, δεν εχει αναγκη απο υλη, απλουστατα γιατι, με μονη την παντοδυναμη Βουληση Του, ποιει τα παντα,
και φερνει την ιδια την υλη στην υπαρξη. Ειναι ο Αιτιος του Παντος, Κυβερνητης και Δυναμοποιος, Ζωοδοτης Λογος.
Δεν ειναι σαν τους τεχνιτες σας, και σαν τους αρχιτεκτονες σας, που σκαβουν τα βουνα, και αρμεγουν την γη,
για να μαζεψουν τα υλικα, να κτισουν τα παντα, οπως αυτην εδω την θαυμαστη αιθουσα που βρισκομαστε ολοι, και ζητουμε την λυση.

Απο το μη ον, εφερε τα παντα, στο Φως, της απειρης αγαπης και αγαθοτητας Του.
Γιατι ο Ιδιος Αυτος ο Υιος, και ο Πατερας και το Πνευμα το Αγιον, ως Μια Τρισυποστατη Ουσια, ζουν αιωνια, και απολαμβανουν την απειρη πληροτητα της αγαπης και της αυτοπαραδοσης για να ζησει το ετερο προσωπο, και μεσα στο πελαγος της πληροτητας και της αρρητης αυτης ευφροσυνης, εκριναν αγαθο και δικαιο, οτι θα επρεπε να ερθουν και αλλα πλασματα καθε ειδους και γενους να ζησουν και να απολαυσουν κατα μετοχη και δεκτικοτητα αυτης της μακαριοτητος.

Οταν ζεις την απολυτη ευτυχια, θελεις να την ζησει και ο πλησιον σου.
Και εαν αυτο ισχυει για εμας τους μικρους και ασημαντους, ποσο μαλλον ισχυει απειρως για τον Παναγαθο και Υπερουσιο Κυριο μας.

Η Λυση σας εχει δοθει λοιπον, σοφοι της ημερας. Σας εχει χαριστει επανω στον Σταυρο. Προ καταβολης κοσμου.
Προτου εσεις και οι προγονοι σας, να γεμισετε τα κεφαλια των ανθρωπων, και αμετρητους παπυρους με τις πρωτες κενες σας σοφιες.

Οι επτα Σοφοι. Ο Ηρακλειτος, και ο Σωκρατης. Οι Πυθαγορειοι. Ο Πλατων και ο Αριστοτελης. Η Στοα και οι Επικουρειοι.
Παλεψαν. Τιμια και με αγωνα, σκληρο του νου, προσπαθησαν για αιωνες να σχηματοποιησουν να κανουν ψηλαφητα, και προσβασιμα,
τα μεγιστα και τα υψηλα της ανθρωπινης υπαρξεως. Μα ηττηθηκαν.

Γιατι ηττηθηκαν. Γιατι τα προβληματα του ανθρωπου, υπερβαινουν τον ανθρωπο.
Που ειναι πεσμενο και ασθενες ον. Και χρηζει σωτηριας.

Οπως μεσα απο το καραβι που χτυπηθηκε με δυναμη και πηρε νερα, δεν γινεται με ιδιες δυναμεις να επελθει σωτηρια και λυση,
αλλα αυτη πρεπει να ερθει ως αρρωγη και εξωθεν επεμβαση, ετσι και εντος του κοσμου, δεν υπαρχει η λυση για ολα τα προβληματα.

Επρεπε να ερθει ο Λογος, Σαρκωμενος και να πορευθει εν μεσω ημων, Ιωμενος και Ευεργετων,
να γινει σαν εμας, για να μας ελευθερωσει απο το τειχος το αδιαπεραστο του θανατου και του πονηρου.

Δεν αρκουσε η ηθικη μας. Η σοφια μας. Οι αρετες και η καλωσυνη μας. Οι λαμπρες μας πολιτειες και οι βιβλιοθηκες μας.
Δεν νικιεται ετσι ο θανατος και ο εκπτωτος κοσμοκρατορας.

Ολα αυτα τα νικησε και τα δικαιωσε μονον ο Σταυρος.

Και εσεις και ο κοσμος, αγνοειτε και λησμονειτε.
Και εσεις επιμενετε να γυριζετε πισω στα προβληματα σας, και να την αγνοειτε την Λυση.
Και στο νυν και στο αει. Ετσι θα πορευεστε. Ως το τελος.

Μα τον Θεο, στα αληθεια, δεν σας ενδιαφερει η Λυση που ειναι ο Χριστος,
αλλα θελετε να μενετε στα προβληματα και να ζειτε εις βαρος των αλλων απο αυτα.
Θελετε να διδασκετε το παραλογο του θανατου, το αδικο της ζωης,
το αγαθο των αρετων, την αναγκη της δικαιοσυνης, αλλα ξερετε αριστα, βαθια μεσα σας,
οτι ανθρωπου χερι, αυτα δεν μπορεσε ποτε, και ουτε μπορει να τα φερει σε κυβερνηση και δικαιωση.

Ουτε οι κραταιες βασιλειες, ουτε οι αυτοκρατοριες, ουτε τα συστηματα των ανθρωπων.

Αλλα μονο ο ταπεινος και προδομενος Ραββι απο την ασημη Ναζαρετ, σηκωσε το βαρος της απωλειας,
το βασταζει αιωνια και το κανει ζυγο χρηστο και φορτιο ελαφρυ, για να αναπαυσει τον καθε ταλαιπωρο ανθρωπο,
που θα θελησει την ελευθερια του, που του δωρηθηκε απο Αυτον, να την ασκησει ορθα, και να σωθει,
και ας του την στερουν κατα τα φαινομενα, και προσωρινα οι ισχυροι αυτου του κοσμου.

Το Αιμα που εσταξε, στον τοπο του κρανιου, και η πετρα που κυλησε και μαρτυρησε ο Αγγελος,
ειναι τα τεκμηρια της σωτηριας μας, και οσο εαν εσεις τα περιφρονειτε και τα αμφισβητειτε,
ολα αυτα θα παραμεινουν εις τον αιωνα των αιωνων, η μονη Ελπιδα της σωτηριας σας."

Ακουστηκε ενα επιφωνημα ακομα, θαυμασμου, και αποριας.
Ο ενας μετα τον αλλον, οι ισχυροι νοες, εσπαγαν σαν το κυμα στην προβλητα της Αλεξανδρειας.

Ο σοφος ρητωρ, εμεινε με πυλωμενο το στομα, φραγμενο τον νου, και συντετριμμενη την καρδια.
Αυτο το τελευταιο εμελλε να ειναι η ευκαιρα που πηρε απο τον Θεο, μαζι με πολλους αλλους για να σωθει.

Τοτε γυρισε η Κορη, με σταθερη και αγερωχη φωνη στον Βασιλεα:
"Εχεις την εξουσια να με εχεις εδω οσο θελεις.
Μπορεις να με βασανισεις.
Μπορεις να μου στερησεις την ζωη.
Οτι προσταξεις οι ανθρωποι σου θα τρεξουν να το πραξουν.

Ενα πραγμα μονο δεν μπορεις.
Να με χωρισεις απο τον Νυμφιο μου.
Απο τον Κυριο μου.
Απο τον θειο και αιωνιο και ακαταλυτο Εραστη μου.

Ολο τον στρατο σου,
ολη την δυναμη σου,
ολα τα πλουτη σου,
ολη την σοφια σου,
που δεν ειναι παρα σκονη της ερημου,
που θα την σαρωσει ο πανδαματωρ χρονος,
και θα την σπειρει στα τεσσερα σημεια του οριζοντα, να ασκησεις,
απο τον Εσταυρωμενο μου Νυμφιο,
δεν θα μπορεσεις να με κρατησεις αποχωρισμενη.

Αυτο που λεει, με το αψευδες και παντοκρατορικο Του στομα,
εν Δικαιοσυνη και εν Δυναμει πολλη, ο Κυριος μου,
ακουσε το εσυ, δυναστη και εξουσιαστη της ωρας και της ημερας:

"..καὶ μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα,
τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι·
φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον
καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ.."

Σωπασε η Κορη,
και παραδοθηκε εις τελους στον Εσταυρωμενο και Αναστημενο Κυριο της.

Αρχισε η αντιστροφη μετρηση, για την συναντηση Προσωπο με προσωπο.
Ο ουρανος ανοιγε, τα συμπαντα παραμεριζαν, το πεδιο ανοιγε, και η Βασιλεια αναφαινοταν.

Και η Κορη μαρτυρουσε, και το αιμα ποτιζε το χωμα.
Με χωμα πλαστηκε ως ανθρωπος, και με αιμα ξαναπλασθηκε ως θεος κατα χαριν.
Και η Κορη, ανεπνεε, πλεον σε αλλον ουρανο, αρρητο και αιωνιο.

Και η Νυμφη, εψελνε, και χαιροταν,
οπως την ωρα που βγαινει ο Νυμφιος με την Νυμφη,
να παρουσιαστουν με ολοθυμη χαρα και λαμπροτητα,
εμπρος στους καλεσμενους στο τραπεζι του Γαμου.

Και η Νυμφη φορεσε για παντα, το Νυφικο της Βασιλειας.

Μα αυτος ο Γαμος δεν θα τελειωνε ποτε. Γιατι ειναι ο γαμος με τον Κυριο.
Ποτε πια στεναγμος, λυπη, η πονος, ποτε πια εξουσια και αδικια,
ψεμμα και αρρωστια ανθρωπινη για την Κορη.

Νικημενη για τον κοσμο.
Περιλαμπρη θριαμβευτρια στον αιωνα, περασε τις χρυσες πυλες της νεας Ιερουσαλημ.
Αυτες που περασε ο Χριστος για να σταυρωθει για ολους εμας, η Κορη τις περασε με στεμμα Βασιλικο.

Και που ειναι οι τυραννοι της;
Και που ειναι οι ειρωνες;
Και που ειναι οι σοφοι και οι διωκτες της;
Kαι που ειναι οι ανοητοι που λυπηθηκαν ταχα την νεοτητα και την ομορφια της;

Oλοι παραδομενοι στην ληθη και την μοναξια της αγνωσιας του Θεου.
Ολοι ενα μηδεν, οπως αυτο απο το οποιο, δεν πιστευαν οτι ηρθε ο κοσμος στην υπαρξη.

Και που ειναι η πανσοφη Κορη με το κερινο προσωπο, και τα λαμπερα ματια;

Σε καθε γωνια της Οικουμενης.
Σε καθε κερι και καθε καντηλι.
Σε καθε Εκκλησια ψαλλεται το απολυτικιο της.

Για παντα. Νυν και αει.
Προμνηστευται και κραταει θαλαμο, πασταδα βασιλικη για οσους αντεξουν.

Και χαιρεται η Κορη, και αγαλλεται,
και κρατωντας με τα μεταξενια ακροδαχτυλα της,
την Αχραντη Χειρα του Κυριου Ιησου Χριστου,
του Νυμφιου και Ωραιου Καλλει παρα παντας βροτους,
πρεσβευσει για ολους οσους την τιμουν και την επικαλουνται με πιστη.

Ακουσε Κορη, ακουσε, επακουσε ημων τις δεησεις,
κανε θερμη πρεσβεια στον Νυμφιο, να μας δωσει δυναμη,
αυτα που εσυ βασταξες, εμεις οι εσχατοι δεν τα σηκωνουμε,
αλλα ενα μονο μερος, μια μονο ικμαδα της δυναμεως σου,
εαν αντλησουμε απο την Ζωοποιο Χαρη του Νυμφιου που τοσο αγαπησες,
τοτε θα βγουμε περα, θα βγουμε στο γιαλο, μεσα απο το αγριο κυμα που μας χτυπα,
ολο και πιο μαυρο, ολο και πιο θολο, ολο και πιο αποφασισμενο να μας πνιξει.

Ακουσε Κορη, Αγια Αικατερινα, πανσοφη Νυμφη του Χριστου,
Καλλιπαρθενε, Πολιουχε Σινα, προστατις, μεσιτης και βοηθος, αρραγης προστασια,
ομορφια της οικουμενης, καλλος αφραστο αγιας, και αγωνιστικης, ηρωϊκης υπαρξεως.

Ακουσε Κορη:

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν,
και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν,
ότι εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του Πνεύματος τη δυνάμει,
και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Kαι λαβε τον αγαθο κοπο, Αγια μου, να μιλησεις στον Χριστο,
γιατι εχουμε μειζον θεμα, και καιρο ασχημο μπροστα μας.
Σε παρακαλω..

Αμην.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Του Πνεύματος τη δυνάμει.

Δημοσίευση από toula »

Λόγια καρδιάς ... !! Πολύ όμορφο !!!!!
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”