Γνωρίζω έναν Μοναχό.

[dionysisgr]

Γνωριζω εναν Μοναχο.

Εχει αρκετα χρονια που αφιερωθηκε. Καποτε τον ρωτουσαν γιατι. Ποτε δεν απαντησε σε κανεναν.

Τωρα πια τα ματια του, απαντανε απο μονα τους, πριν να τεθει η ερωτηση. Σε πειθουν διχως λογια.

Η Μονη της μετανοιας του, ειναι πανω σε ενα ψηλο σημειο, απο οπου μπορει να βλεπει την πολυβουη ερημο της εποχης μας.

Μα αυτος ζει μεσα σε μια αγια ησυχια. Καθε απογευμα πριν σουρουπωσει βγαινει, και περπατα στον καμπο πισω απο το ψηλο σημειο οπου βρισκεται το κελλακι του, και περιτριγυριζει καποια παλια εγκατελειμμενα εξωκκλησια, για να αναψει το καντηλι του Παντοκρατορα και της Παναγιας Μητρος Του, της Παντανασσας, της Δεσποινας της καρδιας του.

Δεν ειναι ηλικιωμενος, περιπου στο μεσο της ζωης του, νοσταλγει το μελλον του, και ανησυχει για το παρελθον του. Παραξενο.

Εδω ο χρονος εργαζεται αναποδα, αναστροφα, και καθε στιγμη που περναει αναπαυει την ψυχη, που ζητα τον Θεο.

Ενα βημα πιο κοντα στον Αγαπημενο. Στους Αγιους. Στην Θεοτοκο. Ποτε θα παμε.. μονολογει, αλλα ακομα δεν μπορει να εχει την ελαχιστη παρρησια, για το αν αξιζει, να σταθει εστω και σε μια κρυφη γωνια της Βασιλειας Του Φιλανθρωπου.

Δεν εχει συγκεκριμενο διακονημα, κανει καθε δουλεια που υπαρχει, και δουλευει οπου τον φωναξει η αναγκη.

Καλοκαιρινο απομεσημερο, η ζεστη αφορητη καιει τα παντα, αυτος στεκεται μεσα στο ερημητικο του, πολεμικο πυργισκο, και αντιμαχεται με τον ισχυροτερο δαιμονα που υπαρχει. Τον εαυτο του, μεσα στον ιδιο του, το ειναι.

Ο "αλλος" εχει νικηθει, απο τον Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα, εχει πνιγει στο Παναγιο Αιμα, και εχει καρφωθει επανω στον ιδιο τον Σταυρο που ετοιμασε για τον Δημιουργο του. Η αχαριστια, και η υπερηφανια εχει παντα για πληρωμη τον νομισμα του θανατου.

Η ευγνωμοσυνη και η ταπεινωση, πληρωνονται αδρα με την Ανασταση. Τα ξερει αυτα. Τα βιωνει. Ζει με την Πιστη. Η λογικη εχει πεθανει γιαυτον. Το υπερλογο τον ενθουσιαζει και τον προσκαλει σε διαλογο αιωνιου ζωης μαζι Του.

Ο εαυτος του, ομως, ειναι αδυσωπητος. Γιατι δεν επιτιθεται οταν και οποτε, του επιτρεπει ο Θεος, οπως ο "αλλος", αλλα ειναι μονιμα σκαρφαλωμενος επανω στην πολιορκητικη μηχανη του, και απειλει να ριξει το οχυρο της Πιστης, με χιλιους μυριους τροπους και πονηριες.

Ειναι ηδη μεσα στο καστρο της ψυχης, ειναι η ιδια η ψυχη, μαζι με το σωμα, που τραβουν τον ηγεμονα νου, προς τα κατω. Προς το χωμα. Απο εκει ειμαστε του λενε, εκει να μας πας, αυτα να μας δωσεις, τα απαιτουμε, και τα θελουμε. Αστα τα ανω, τα μελλοντικα τα δυσκολα, δωσε μας τα ευκολα τα κατω. Τωρα.

Αυτος γονατιζει, και κλαιει, ποτε εσωτερικα με μυχιους λυγμους, ποτε δυνατα εκκωφαντικα, μεσα στην ιερη μονωση, με αδιαψευστους μαρτυρες, τους διασπαρτους στους τεσσερις τοιχους του κελλιου του, Αγιους.

Αγιοι Αποστολοι, Μαρτυρες, Ιεραρχες, Ομολογητες, πρεσβευσατε υπερ ημων, παρακαλει με το βλεμμα του, που περιδιαβαινει σαν αστραπη την αγιασμενη αυτη χορεια, που κοσμει τους τοιχους.

Νηστευει, αγρυπνει, προσευχεται, μεταλαμβανει, μελετα, και κρατα μνημη Θεου, οσο περισσοτερο ισχυρη μπορει. Εχει και την ευχη του Πνευματικου. Εχει και ο Θεος. Εχει το κομποσκοινακι του, εχει το καντηλακι του, εχει ακομα λαδακι η ζωη του, και καιρον μετανοιας.

Ξερει οτι δεν ειναι για ψηλα. Δεν εχει πολλα να δωσει. Δεν εχει δυναμεις. Προσπαθει να ειναι τιμιος, και να καταθεσει τα λιγα ψιχουλα, που εχει, με περισσια αγαπη στα πληγωμενα αχραντα ποδια του Εσταυρωμενου.

Κυριε, λεει, αυτα εχω. Και αυτα βρεγμενα και σαπισμενα απο την πολυκαιρισμενη αμαρτια ειναι..

Αναπληρωσε Εσυ, τα ελλειποντα,
τακτοποιησε Εσυ, τα μπερδεμενα,
ημερωσε Εσυ, τα αγριεμενα.

Κανε Ελεος.. Εσυ εισαι Το Μεγα Ελεος.

Καθε νυχτα, παλευει, να μην τα παρατησει. Να μην προδωσει, τον εαυτο του, και τον Ευεργετη του. Δεν ειναι απο υποχρεωση, δεν ειναι το "πρεπει", ειναι μια ψιχα φιλοτιμο, ειναι ο καημος του να Τον δει, να Τον βιωσει, Αυτον που δεν βλεπεται, και δεν ακουμπαται.

Αλλα εχει την αγαθη ελπιδα του στην ψηλη Μαυροφορεμενη Μητερα του Κοσμου, αυτην που την ψυχη της διαπερασε ρομφαια, αυτην που ποτε δεν επαυσε, παρα την εν ουρανοις μακαρια μετασταση της, να τρεχει ανα την οικουμενη, να ελαφρωνει τα χτυπηματα του κοσμου, απο την ρομφαια του αδικου της αμαρτιας του παραλογου και του αρχεκακου που ολα τα υποδαυλιζει και τα φουντωνει, μεχρι να καψει ολακερο τον κοσμο.

Ξερει οτι δεν θα παραβλεψει η Υπεραγια, η Παναχραντη Κυρα των Αγγελων. Κανεις δεν ξεφευγει απο το ελεος της, και τις ατερμονες μεσιτειες, προς τον Πανοικτιρμονα Υιο και Θεο της. Και καθε καντηλι που καιει για την Χαρη της, θα το κανει η Μεγαλοχαρη, φλογα, σωτηριας και παρρησιας ενωπιον του Δικαιοκριτου, την εσχατη ημερα.

Αυτον τον Μοναχο, δεν θα τον γραψει ποτε κανενα Γεροντικο, κανενα Συναξαρι. Ποτε δεν θα του απαγγελθουν εγκωμιαστικοι, λογοι, ουτε θα κατατεθουν μελετες για την θεολογια του, και την δογματικη του προσφορα.

Θα σβησει σαν το κερι, μεσα στην αφανεια, την ληθη του κοσμου, χωρις αφιερωματα, και βιβλια για τον θαυμαστο του βιο. Μια ψυχη που εζησε και περασε απο τουτη την κοιλαδα των δακρυων, χωρις να εχει απαιτησεις, αλλα μονο παρακλησεις, παρα Θεου σταλμενες.

Αυτος ο Μοναχος θα΄θελα να ειμαι εγω. Ειμαι εγω.

Ειστε ολοι εσεις.

Αφιερωμενο σε ολο το φορουμ, σε οσους συμμετεχουν, και διαβαζουν, σε οσους παλευουν καθημερινα, να κρατησουν αυτην την "αφιερωση", να μην σβησει, κοντρα σε καιρους και χρονους, κοντρα σε διαβολο και ανθρωπους, κοντρα στον ιδιο τους τον εαυτο, και ελπιζουν δι'ευχων των Πνευματικων τους, και δια των ακοιμητων μεσιτειων της Θεοτοκου, να αξιωθουν να δουν Θεου Προσωπο.

Αμην. Καλη Σαρακοστη σε λιγες μερες, και καλο αγωνα.

[avvas]

Γιατί παίζεις με τον πόνο μας;
Και γιατί προσθέτεις πληγές πάνω στις πληγές μας;;;

Όλα καλά και ευλογημένα!

[evagelia]

ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ.ΣΚΕΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

[aggelosmin]

Eυγε Διονυση για το πανεμορφο αυτο κειμενο...Ο Θεος να ειναι παντα κοντα μας και η Παναγια μας να μας λυπηθει και να μας παρει κοντα Της.

[smarti]

Να είσαι καλά Διονύση, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για το ωραίο κείμενο σου.. Καλό αγώνα σε όλους μας.

[vasilisalt]

Σ ευχαριστώ Διονύση που μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις υπέροχες σκέψεις.

[panagiotisspy]

Αυτος ο Μοναχος θα΄θελα να ειμαι εγω. Ειμαι εγω.

Ειστε ολοι εσεις.

Αφιερωμενο σε ολο το φορουμ, σε οσους συμμετεχουν, και διαβαζουν, σε οσους παλευουν καθημερινα, να κρατησουν αυτην την "αφιερωση", να μην σβησει, κοντρα σε καιρους και χρονους, κοντρα σε διαβολο και ανθρωπους, κοντρα στον ιδιο τους τον εαυτο

Εκ βαθούς καρδίας ευχαριστίες για την αλήθεια και την ομορφιά του κειμένου και ιδιαιτέρως για τα παραπάνω λόγια, που αποτελούν μέγιστη τιμή για τον καθένα μας.

Να σε έχει ο Θεός πάντα καλά

[toula]

Σ΄ευχαριστούμε πολύ Διονύση για το εξαιρετικό-ξεχωριστό κείμενο που μας προσέφερες. Ο μεγαλοδύναμος Θεός να σου χαρίζει πάντα υγεία για να σ' έχουμε κοντά μας να μας ωφελείς πνευματικά με όλα αυτά τα ωραία που μας γράφεις!

[Σπάρτακος]

Μόνο μια ψυχή που έχει ίχνη αγάπης και φιλοτιμίας και ευγνωμοσύνης ( και λέω ίχνη διότι η αγάπη μας και η φιλοτιμία μας και η ευγνωμοσύνη μας απέναντι στον Θεό, μόνο ώς 'ίχνη΄΄μπορεί να χαρακτηριστεί) είναι σε θέση να γράψει, ότι έγραψε ο αδελφός μας ο Διονύσης. Μοναχός σημαίνει μόνος αδελφέ,διότι τον Γολγοθά του ο καθένας τον αναβαίνει( φαινομενικά) μόνος. Ας αξιωθούμε να φτάσουμε στο τέλος.