12/09/2005
Αγαπητέ Α……………………
Όταν μιλάμε για ανάσταση νεκρών, τότε, του σώματος την ανάσταση προφανώς εννοούμε. Η ψυχή είναι πνεύμα, είναι αθάνατη. Για «ανάσταση ψυχής» κάνουμε λόγο αλληγορικά, για… τους ζωντανούς (!) όταν είναι μακριά από το Θεό που είναι «η Ανάσταση και η Ζωή».
…………………..
Θα ήθελα δε να προσθέσω ότι μετά την δημιουργία των αγίων αγγέλων και του υλικού σύμπαντος, ο Παντοδύναμος Θεός έπλασε τον άνθρωπο με ιδιαίτερο τιμητικό τρόπο, διότι πράγματι είναι, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος, «Το τιμιότερο πάντων των ορωμένων». Ή όπως έλεγε ο Πασκάλ: Κάλαμος μεν (αδύνατος) αλλά… «Κάλαμος σκεπτόμενος» είναι ο άνθρωπος!..
Γι αυτό και τα «τρυφερά λόγια» ενός διάλογου όπως αυτός εδώ «είναι ωραία και κάνουν καλό» όπως λες. Διότι αντικατοπτρίζουν ακριβώς αυτό: Ότι ο άνθρωπος ανήκει συγχρόνως και στους δυο αντίθετους κόσμους, της ύλης και του πνεύματος, αφού έχει σώμα υλικό και ψυχή πνευματική. Έτσι εξηγούνται όλα (ερωτηματικά, ανησυχίες, έρευνα) αγαπητέ Α………, αφού ο άνθρωπος κατά μεν το σώμα του συγγενεύει με την γη, κατά δε την ψυχή με το Δημιουργό του…
Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις με αυτά, ως πιστός άνθρωπος που είσαι και εσύ.
Χαίρε!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η ζωή μετά τον θάνατο
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
-
Επισκέπτης
ΛΟΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ (ΣΕ ΠΕΝΘΟΥΣΑ) ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
18/11/2005
Αγαπητή ………
Όσο ζω, ελπίζω, λένε! Και εγώ, όσο έχω τη δυνατότητα, γράφω:
….Είναι λοιπόν αλήθεια ότι ενώ στη ζωή μας περνάμε χαρές και λύπες που οι μεν διαδέχονται τις δε, οι στεναχώριες και τα δυσάρεστα γεγονότα είναι αυτά που επικρατούν περισσότερο και επηρεάζουν συναισθηματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τις καρδιές μας, περισσότερο δηλαδή από ό,τι οι καλές μέρες και οι ευτυχισμένες στιγμές.
Συνειδητοποιούμε, ότι η θλίψη και η στενοχώρια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας στην «κοιλάδα» αυτή «του καημού» στο μάταιο αυτό κόσμο.
Όπου κάτσουμε και συζητήσουμε τον πόνο μας, αμέσως οι πάντες θα σπεύσουν να μας πούνε και τις δικές τους παρόμοιες καταστάσεις.
Έλεγε ο Σωκράτης: «Ούκ έστιν άνθρωπον μη λυπείσθαι, πόλιν ή οικίαν οικούντα και ανθρώποις ομιλούντα»!..
«Ταξιδεύοντας» λοιπόν μέσα στο σκοτάδι αυτό των θλίψεων, έχουμε για φάρο την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι δεν θα βουλιάξουμε στο τρικυμισμένο πέλαγος , αλλά η ζωή μας οδηγηθεί στο λιμανάκι της...
…«Αλήθεια – αλήθεια σας λέω…», μοιάζει να μας φωνάζει, «…ότι και εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε… αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά». Φως στη ψυχή μας τα λόγια αυτά, φως σε φάρο ψηλό για να φαίνονται παντού. Το ίδιο και τα άλλα τα λόγια του Κυρίου «πάνω στο βουνό», που μας διαβεβαιώνουν ότι όσοι είναι θλιμμένοι σίγουρα θα χαρούν…
Όπως δε έλεγε και ο σοφός ποιητής Ποσείδιππος (3ος π.Χ. αιώνας): «ουδείς τον βίον αλύπως διήγαγεν άνθρωπος ων, ουδʼ αν άχρι τέλους έμεινεν ευτυχών»…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
18/11/2005
Αγαπητή ………
Όσο ζω, ελπίζω, λένε! Και εγώ, όσο έχω τη δυνατότητα, γράφω:
….Είναι λοιπόν αλήθεια ότι ενώ στη ζωή μας περνάμε χαρές και λύπες που οι μεν διαδέχονται τις δε, οι στεναχώριες και τα δυσάρεστα γεγονότα είναι αυτά που επικρατούν περισσότερο και επηρεάζουν συναισθηματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τις καρδιές μας, περισσότερο δηλαδή από ό,τι οι καλές μέρες και οι ευτυχισμένες στιγμές.
Συνειδητοποιούμε, ότι η θλίψη και η στενοχώρια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας στην «κοιλάδα» αυτή «του καημού» στο μάταιο αυτό κόσμο.
Όπου κάτσουμε και συζητήσουμε τον πόνο μας, αμέσως οι πάντες θα σπεύσουν να μας πούνε και τις δικές τους παρόμοιες καταστάσεις.
Έλεγε ο Σωκράτης: «Ούκ έστιν άνθρωπον μη λυπείσθαι, πόλιν ή οικίαν οικούντα και ανθρώποις ομιλούντα»!..
«Ταξιδεύοντας» λοιπόν μέσα στο σκοτάδι αυτό των θλίψεων, έχουμε για φάρο την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι δεν θα βουλιάξουμε στο τρικυμισμένο πέλαγος , αλλά η ζωή μας οδηγηθεί στο λιμανάκι της...
…«Αλήθεια – αλήθεια σας λέω…», μοιάζει να μας φωνάζει, «…ότι και εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε… αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά». Φως στη ψυχή μας τα λόγια αυτά, φως σε φάρο ψηλό για να φαίνονται παντού. Το ίδιο και τα άλλα τα λόγια του Κυρίου «πάνω στο βουνό», που μας διαβεβαιώνουν ότι όσοι είναι θλιμμένοι σίγουρα θα χαρούν…
Όπως δε έλεγε και ο σοφός ποιητής Ποσείδιππος (3ος π.Χ. αιώνας): «ουδείς τον βίον αλύπως διήγαγεν άνθρωπος ων, ουδʼ αν άχρι τέλους έμεινεν ευτυχών»…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
19/11/2005
Η αγαπητή ……. έγραψε:
«Ήλιε ανάτειλε! Ήλιε ανάτειλε...
Ήλιε λάμψε και δώσε για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα από τ' ακρόνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε! Ήλιε ανάτειλε...».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Τώωωωωωωωωωρα; Έχει ανατείλει (εδώ και πάνω από 2.000 χρονιά), και ήδη μεσουρανεί…
…Ας βγούμε έξω να μας θωπεύσουν οι ακτίνες Του!
Αξίζει, όσο τίποτε άλλο, μέσα σʼ αυτήν την παγωνιά…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η αγαπητή ……. έγραψε:
«Ήλιε ανάτειλε! Ήλιε ανάτειλε...
Ήλιε λάμψε και δώσε για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα από τ' ακρόνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε! Ήλιε ανάτειλε...».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Τώωωωωωωωωωρα; Έχει ανατείλει (εδώ και πάνω από 2.000 χρονιά), και ήδη μεσουρανεί…
…Ας βγούμε έξω να μας θωπεύσουν οι ακτίνες Του!
Αξίζει, όσο τίποτε άλλο, μέσα σʼ αυτήν την παγωνιά…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
Νοέμβριος, 2005
ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ιακώβου : α΄ 2 - 3
=============
«Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις,
Γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν».
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάποτε νόμιζα πως τα στρείδια γεννιούνται με τα μαργαριτάρια μέσα τους.
Όμως έμαθα πως αν και εξωτερικά τα στρείδια έχουν σκληρό κέλυφος, μέσα είναι ευαίσθητα και μαλακά.
Κάποιες φορές ένας κόκκος άμμου μπαίνει μέσα, προκαλώντας στο στρείδι δυσφορία και πόνο.
Το στρείδι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εισβολέα, παράγει ένα υγρό με το οποίο σκεπάζει αυτό το σκουπιδάκι με απανωτά στρώματα, τα οποία σιγά σιγά σκληραίνουν.
Το τελικό αποτέλεσμα; Ένα πανέμορφο μαργαριτάρι!
Μια διαδικασία που άρχισε με δυσφορία τελείωσε με τη δημιουργία ενός πανέμορφου και πολύτιμου μαργαριταριού.
Έτσι λοιπόν και οι στενοχώριες μας είναι σαν τους κόκκους που μας ενοχλούν στην αρχή, αλλά σιγά - σιγά το αντλούμε το όφελος.
ΘΛΙΨΗ
*******
Η θλίψη φέρνει πάντα μαζί της και ευλογίες.
Μόνο που πρέπει να προσέξει κανείς, για τις διακρίνει. Σβήνει τους φανούς της ζωής μας, για να μας κάνει να υψώσουμε τα μάτια μας προς τον έναστρο ουρανό. Έχει τόσα μυστικά να μας αποκαλύψει η νύχτα, Πρέπει όμως να έρθει το σκοτάδι, για να γίνει φανερό το μεγαλείο του κατάστικτου θόλου.
Όταν οι δυσκολίες υψώνονται σαν βουνά γύρω σου, ύψωσε και συ τα χέρια σου προς τον ουρανό.
Θα δεις ότι έτσι θʼ αρχίσουν να χαμηλώνουν τα βουνά.
ΑΠΟΣΤΟΛΕΑΣ: Π. Μιχαλόπουλος.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Ανοίγοντας το προσωπικό μου μεηλ, είδα πολλά μηνύματα από εσένα, χάρηκα και άρχισα να τα διαβάζω σιγά - σιγά. Έφτασα και σε ένα με τίτλο "μην κλαις" και το γνωστό τραγουδάκι από κάτω. Δάκρυσα από συγκίνηση για την ακούραστη προσπάθειά σου να μου δώσεις κουράγιο, γνωρίζοντας πως όσο περνάει ο καιρός οι φίλοι λιγοστεύουν, το θέμα γίνεται ίσως αδιάφορο για τους πολλούς (αν και οι 5.000 αναγνώσεις καθώς και τα μηνύματα που παίρνω μου λένε ότι πολλούς ανακουφίζει), αλλά ο πόνος μου μεγαλώνει. Εσύ δεν παραιτείσαι. Όπως και κάποιοι άλλοι ακούραστοι φίλοι. Και φυσικά, όχι απλά το εκτιμώ, αλλά είμαι και απέραντα ευγνώμων.
ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ιακώβου : α΄ 2 - 3
=============
«Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις,
Γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν».
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάποτε νόμιζα πως τα στρείδια γεννιούνται με τα μαργαριτάρια μέσα τους.
Όμως έμαθα πως αν και εξωτερικά τα στρείδια έχουν σκληρό κέλυφος, μέσα είναι ευαίσθητα και μαλακά.
Κάποιες φορές ένας κόκκος άμμου μπαίνει μέσα, προκαλώντας στο στρείδι δυσφορία και πόνο.
Το στρείδι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εισβολέα, παράγει ένα υγρό με το οποίο σκεπάζει αυτό το σκουπιδάκι με απανωτά στρώματα, τα οποία σιγά σιγά σκληραίνουν.
Το τελικό αποτέλεσμα; Ένα πανέμορφο μαργαριτάρι!
Μια διαδικασία που άρχισε με δυσφορία τελείωσε με τη δημιουργία ενός πανέμορφου και πολύτιμου μαργαριταριού.
Έτσι λοιπόν και οι στενοχώριες μας είναι σαν τους κόκκους που μας ενοχλούν στην αρχή, αλλά σιγά - σιγά το αντλούμε το όφελος.
ΘΛΙΨΗ
*******
Η θλίψη φέρνει πάντα μαζί της και ευλογίες.
Μόνο που πρέπει να προσέξει κανείς, για τις διακρίνει. Σβήνει τους φανούς της ζωής μας, για να μας κάνει να υψώσουμε τα μάτια μας προς τον έναστρο ουρανό. Έχει τόσα μυστικά να μας αποκαλύψει η νύχτα, Πρέπει όμως να έρθει το σκοτάδι, για να γίνει φανερό το μεγαλείο του κατάστικτου θόλου.
Όταν οι δυσκολίες υψώνονται σαν βουνά γύρω σου, ύψωσε και συ τα χέρια σου προς τον ουρανό.
Θα δεις ότι έτσι θʼ αρχίσουν να χαμηλώνουν τα βουνά.
ΑΠΟΣΤΟΛΕΑΣ: Π. Μιχαλόπουλος.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Ανοίγοντας το προσωπικό μου μεηλ, είδα πολλά μηνύματα από εσένα, χάρηκα και άρχισα να τα διαβάζω σιγά - σιγά. Έφτασα και σε ένα με τίτλο "μην κλαις" και το γνωστό τραγουδάκι από κάτω. Δάκρυσα από συγκίνηση για την ακούραστη προσπάθειά σου να μου δώσεις κουράγιο, γνωρίζοντας πως όσο περνάει ο καιρός οι φίλοι λιγοστεύουν, το θέμα γίνεται ίσως αδιάφορο για τους πολλούς (αν και οι 5.000 αναγνώσεις καθώς και τα μηνύματα που παίρνω μου λένε ότι πολλούς ανακουφίζει), αλλά ο πόνος μου μεγαλώνει. Εσύ δεν παραιτείσαι. Όπως και κάποιοι άλλοι ακούραστοι φίλοι. Και φυσικά, όχι απλά το εκτιμώ, αλλά είμαι και απέραντα ευγνώμων.
-
Επισκέπτης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» ΠΕΝΘΟΥΣΑΣ.
1 Η «ΠΡΟΣΕΥΧΗ»:
ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ;
Χτες εκλεισε ενας (κιολας) μηνας χωρις τον ΑΔΕΛΦΟΥΛΗ μου.
Με την ευκαιρια πηγα σε μια εκκλησια, δεν εβρισκα ορθοδοξη εδω που ειμαι και πηγα να προσευχηθω σε μια καθολικη εκκλησια του 14ου αιωνα, επιβλητικη με κατακομβες και τοιχογραφιες με τερρακοτα απο παλιους αγιους με τα φωτοστεφανα τους... Συγκλονιστικο.
Δεν καταλαβαινα τα λογια που λεγανε γιατι δεν ηταν ελληνικα, δεν ειχα μαζι μου κανενα προσευχηταρι, δεν θυμομουν και καμμια προσευχη κι ελεγα τα δικα μου:
Ωραια ολα αυτα, θεούλη μου αλλα τι θελεις τελος παντων απο μενα;
Προς τι τοση ταλαιπωρια; Ειλικρινα δεν καταλαβαινω.
Φιλοσοφικα και σε διανοητικο επιπεδο το πιανω.
Μπορω και σαν θεωρια να το υποστηριξω.
Ομως, σε συναισθηματικο επιπεδο δεν μου κολλαει καθολου!
Πρεπει να αναθεωρησω (παλι) τα παντα και φτου κι απο την αρχη,
χωρις να εχω καμμια ορεξη και χωρις να βλεπω κανεναν λογο!
Δηλαδη τι θελεις και μου κολλας;
Να μαθω; Για το καλο μου;
Και που ειναι σε παρακαλω η ελευθερη βουληση;
Τι καταφερα να κανω απο αυτα που ηθελα;
Και που ειναι που με ακους οταν προσευχομαι με πιστη;
Ενα μονο πραγμα σου ζητησα να μην κανεις,
κι αυτο οχι για μενα, και πηγες και το κανες!
Πότε δηλαδη με ακουσες;
Και δεν καταλαβαινω επισης τι θελεις να περιμενω!
Λες να δημιουργουμε σχεσεις αγαπης και πας και μου τις κοβεις με το μπαλτα.
Και δεν το κανες μια και δυο. Και δεν το κανεις μονο σε μενα.
Και δε μας λες και τι θες. Τι νοημα εχουν ολα αυτα.
Να ευαισθητοποιηθω; Κι αλλο; Ποσο;
Και ποσο θα τραβηξει αυτο το βιολι;
Ελπιζω, εξυπνος θεος εισαι, να καταλαβαινεις πως δεν δινω δεκαρα για παρτη μου.
Για να το πω καλλιτερα, για τη δικη μου στεναχωρια.
Στενοχωριεμαι, θλιβομαι και χτυπιεμαι για τους αλλους.
Που τους πηγες; Τους διαλυσες σα σκονη στο συμπαν;
Και για να τους βρουμε εμεις που τους αγαπησαμε πρεπει να ψαξουμε κοκκο κοκκο ολη τη Δημιουργια;
Κι αν δεν τα καταφερουμε; Κι αν καποια στιγμη πουμε:
"Δε μας παρατας με τις δολοπλοκιες σου;" και παραιτηθουμε; κι αν μας στριψει;
Δεν το φοβασαι αυτο και τεντωνεις τοσο το σκοινι;
Κι αν φοβηθουμε να ξανααγαπησουμε,
μη σκοτωσουμε και κανεναν αλλο
στην προσπαθεια σου να μας κανεις να εμπεδωσουμε το νοημα της ζωης;
Και ποιανης Ζωης; Μυστηριος Εισαι!
Απο την αλλη πραγματικα δεν εχει νοημα να ζεις αν αντιληφθεις οτι
πολυ λιγα πραγματα περνανε απο το χερι σου εδω
κι οτι μπορει να πεσεις για πλακα σε πλανη και να ασχολεισαι με ασχετα και ασημαντα πραγματα.
Καπου πρεπει να ελπιζεις θα παει καθε κατεργαρης στον παγκο του.
Οτι θα στρωσουν τα πραγματα κι οτι θα χαρουν κι εκεινοι που δεν ειχαν την ευκαιρια.
Αλλιως τη μας τη μαθαινεις τη χαρα αν δε μας αφηνεις να τη νοιωσουμε;
Τελος παντων, επειδη το μυαλο μου βουιζει τωρα
και μπορει να τα παιξει και δεν το θελω,
θελω να ειναι καλα να δω στο τελος που το πας, σταματαω εδω.
Αν και δεν μου εδωσες καμμια απαντηση, κι ο,τι θελω σκεφτομαι,
κι αν και δε μου ειπες, μεχρι να περασει ο περιφημος Χρονος σου,
που για μια μυγα ειναι μια μερα, για ενα βουνο 500.000 χρονια
κι η ταλαιπωρια ειναι μάλλον η ιδια, εμεις, τι θες να κανουμε
και πως να το κανουμε; Πες μας για να ξερουμε.
Χωρις κρυφα σηματα, συμβολα αμφιβολα και υποψιες που μας βολευουν.
Πες τα μας καθαρα.
Δε θελω να αναπτυξω μια φιλοσοφικη θεωρηση (ετσι ειναι, τι να κανουμε...)
που να με βολευει για να περασω τη υπολοιπη ζωη μου.
Κι αν ειμαστε πιονια να μας το πεις.
Κι αν εργαζομαστε για κατι παλι να μας το πεις να προσπαθησουμε περισσοτερο.
Κι αν λεω βλακειες, παλι να μου το πεις.
Μας εδωσες συνειδηση. Τι θες να συνειδητοποιησουμε;
Ελπιζω να μην τα παρεις στραβα, ευχαριστω, αμην.
2 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΤΩ ΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΑ «ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ»:
Αγαπητή ……,
Αυτό είναι!
Τα είπες και αλάφρωσες (θέλω να ελπίζω) καλή μας φίλη.
Πιστεύω δε, ότι άμεσα, και με πολύ αγάπη - συμπάθεια - κατανόηση, θα άκουσε ο Θεός όλο αυτόν τον πόνο που εξωτερίκευσες, όλο αυτόν τον αναστεναγμό.
Εύχομαι δε (το ίδιο άμεσα), να σου απαντήσει, προσφέροντάς σου την ειρήνη και τη γαλήνη που τόσο ποθεί η καρδιά σου.
Αμήν!
……………………………………………………………..
Στην προσευχή σου αγαπητή …… λες, μεταξύ άλλων, στο Θεό:
«Δεν το φοβάσαι αυτό και τεντώνεις τόσο το σκοινί; Κι αν φοβηθούμε να ξανααγαπήσουμε, μη σκοτώσουμε και κανέναν άλλο στην προσπάθεια σου να μας κάνεις να εμπεδώσουμε το νόημα της ζωής;».
Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!
Τι αγάπη είναι αυτή που έρχεται (;) ο Θεός και της βάζει τέλος;
Αγαπάμε κάποιον «σαν Θεό μας»;
Τον κάνουμε θεό μας μοναδικό, είδωλο πραγματικό;
Και όταν το πρόσωπο αυτό (που αποδέχεται ίσως την ειδωλοποίησή του) κινδυνεύει, τότε ποιος «θεός» θα ακούσει την «προσευχή» (προς τα πού;)
να το κράτηση στη ζωή; Μήπως έχει κλείσει τα αυτιά του σε τέτοια προσευχή ο Θεός,
είτε διότι δεν την καταλαβαίνει,
είτε διότι το S.O.S. αυτό εκπέμπεται σε άλλη συχνότητα;
…Και για να ολοκληρώσω τον προβληματισμό μου, λέω:
Μήπως και αυτή του Θεού η «αδιαφορία»
(παίρνει τον ένα, αφήνει τον άλλο),
είναι τελικά για το καλό και των δυο προσώπων;
Και αν δεν χάθηκε ο ένας (ο μεταστάς) γιατί πρέπει η απελπισία να κάνει τον άλλο που έμεινε πίσω, να χαθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα να ξαναβρεθούν κάποτε και πάλι μαζί, «εκεί ψηλά»; Δεν είναι (ΑΥΤΟ!) κρίμα και άδικο;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Αν είπα πάλι χαζομάρα
(“Αφελή”, και… “με μη καθαρό μυαλό” ΞΑΝΑ-πέστε με),
ζητώ ταπεινά συγνώμη!..
_________________
1 Η «ΠΡΟΣΕΥΧΗ»:
ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ;
Χτες εκλεισε ενας (κιολας) μηνας χωρις τον ΑΔΕΛΦΟΥΛΗ μου.
Με την ευκαιρια πηγα σε μια εκκλησια, δεν εβρισκα ορθοδοξη εδω που ειμαι και πηγα να προσευχηθω σε μια καθολικη εκκλησια του 14ου αιωνα, επιβλητικη με κατακομβες και τοιχογραφιες με τερρακοτα απο παλιους αγιους με τα φωτοστεφανα τους... Συγκλονιστικο.
Δεν καταλαβαινα τα λογια που λεγανε γιατι δεν ηταν ελληνικα, δεν ειχα μαζι μου κανενα προσευχηταρι, δεν θυμομουν και καμμια προσευχη κι ελεγα τα δικα μου:
Ωραια ολα αυτα, θεούλη μου αλλα τι θελεις τελος παντων απο μενα;
Προς τι τοση ταλαιπωρια; Ειλικρινα δεν καταλαβαινω.
Φιλοσοφικα και σε διανοητικο επιπεδο το πιανω.
Μπορω και σαν θεωρια να το υποστηριξω.
Ομως, σε συναισθηματικο επιπεδο δεν μου κολλαει καθολου!
Πρεπει να αναθεωρησω (παλι) τα παντα και φτου κι απο την αρχη,
χωρις να εχω καμμια ορεξη και χωρις να βλεπω κανεναν λογο!
Δηλαδη τι θελεις και μου κολλας;
Να μαθω; Για το καλο μου;
Και που ειναι σε παρακαλω η ελευθερη βουληση;
Τι καταφερα να κανω απο αυτα που ηθελα;
Και που ειναι που με ακους οταν προσευχομαι με πιστη;
Ενα μονο πραγμα σου ζητησα να μην κανεις,
κι αυτο οχι για μενα, και πηγες και το κανες!
Πότε δηλαδη με ακουσες;
Και δεν καταλαβαινω επισης τι θελεις να περιμενω!
Λες να δημιουργουμε σχεσεις αγαπης και πας και μου τις κοβεις με το μπαλτα.
Και δεν το κανες μια και δυο. Και δεν το κανεις μονο σε μενα.
Και δε μας λες και τι θες. Τι νοημα εχουν ολα αυτα.
Να ευαισθητοποιηθω; Κι αλλο; Ποσο;
Και ποσο θα τραβηξει αυτο το βιολι;
Ελπιζω, εξυπνος θεος εισαι, να καταλαβαινεις πως δεν δινω δεκαρα για παρτη μου.
Για να το πω καλλιτερα, για τη δικη μου στεναχωρια.
Στενοχωριεμαι, θλιβομαι και χτυπιεμαι για τους αλλους.
Που τους πηγες; Τους διαλυσες σα σκονη στο συμπαν;
Και για να τους βρουμε εμεις που τους αγαπησαμε πρεπει να ψαξουμε κοκκο κοκκο ολη τη Δημιουργια;
Κι αν δεν τα καταφερουμε; Κι αν καποια στιγμη πουμε:
"Δε μας παρατας με τις δολοπλοκιες σου;" και παραιτηθουμε; κι αν μας στριψει;
Δεν το φοβασαι αυτο και τεντωνεις τοσο το σκοινι;
Κι αν φοβηθουμε να ξανααγαπησουμε,
μη σκοτωσουμε και κανεναν αλλο
στην προσπαθεια σου να μας κανεις να εμπεδωσουμε το νοημα της ζωης;
Και ποιανης Ζωης; Μυστηριος Εισαι!
Απο την αλλη πραγματικα δεν εχει νοημα να ζεις αν αντιληφθεις οτι
πολυ λιγα πραγματα περνανε απο το χερι σου εδω
κι οτι μπορει να πεσεις για πλακα σε πλανη και να ασχολεισαι με ασχετα και ασημαντα πραγματα.
Καπου πρεπει να ελπιζεις θα παει καθε κατεργαρης στον παγκο του.
Οτι θα στρωσουν τα πραγματα κι οτι θα χαρουν κι εκεινοι που δεν ειχαν την ευκαιρια.
Αλλιως τη μας τη μαθαινεις τη χαρα αν δε μας αφηνεις να τη νοιωσουμε;
Τελος παντων, επειδη το μυαλο μου βουιζει τωρα
και μπορει να τα παιξει και δεν το θελω,
θελω να ειναι καλα να δω στο τελος που το πας, σταματαω εδω.
Αν και δεν μου εδωσες καμμια απαντηση, κι ο,τι θελω σκεφτομαι,
κι αν και δε μου ειπες, μεχρι να περασει ο περιφημος Χρονος σου,
που για μια μυγα ειναι μια μερα, για ενα βουνο 500.000 χρονια
κι η ταλαιπωρια ειναι μάλλον η ιδια, εμεις, τι θες να κανουμε
και πως να το κανουμε; Πες μας για να ξερουμε.
Χωρις κρυφα σηματα, συμβολα αμφιβολα και υποψιες που μας βολευουν.
Πες τα μας καθαρα.
Δε θελω να αναπτυξω μια φιλοσοφικη θεωρηση (ετσι ειναι, τι να κανουμε...)
που να με βολευει για να περασω τη υπολοιπη ζωη μου.
Κι αν ειμαστε πιονια να μας το πεις.
Κι αν εργαζομαστε για κατι παλι να μας το πεις να προσπαθησουμε περισσοτερο.
Κι αν λεω βλακειες, παλι να μου το πεις.
Μας εδωσες συνειδηση. Τι θες να συνειδητοποιησουμε;
Ελπιζω να μην τα παρεις στραβα, ευχαριστω, αμην.
2 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΤΩ ΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΑ «ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ»:
Αγαπητή ……,
Αυτό είναι!
Τα είπες και αλάφρωσες (θέλω να ελπίζω) καλή μας φίλη.
Πιστεύω δε, ότι άμεσα, και με πολύ αγάπη - συμπάθεια - κατανόηση, θα άκουσε ο Θεός όλο αυτόν τον πόνο που εξωτερίκευσες, όλο αυτόν τον αναστεναγμό.
Εύχομαι δε (το ίδιο άμεσα), να σου απαντήσει, προσφέροντάς σου την ειρήνη και τη γαλήνη που τόσο ποθεί η καρδιά σου.
Αμήν!
……………………………………………………………..
Στην προσευχή σου αγαπητή …… λες, μεταξύ άλλων, στο Θεό:
«Δεν το φοβάσαι αυτό και τεντώνεις τόσο το σκοινί; Κι αν φοβηθούμε να ξανααγαπήσουμε, μη σκοτώσουμε και κανέναν άλλο στην προσπάθεια σου να μας κάνεις να εμπεδώσουμε το νόημα της ζωής;».
Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!
Τι αγάπη είναι αυτή που έρχεται (;) ο Θεός και της βάζει τέλος;
Αγαπάμε κάποιον «σαν Θεό μας»;
Τον κάνουμε θεό μας μοναδικό, είδωλο πραγματικό;
Και όταν το πρόσωπο αυτό (που αποδέχεται ίσως την ειδωλοποίησή του) κινδυνεύει, τότε ποιος «θεός» θα ακούσει την «προσευχή» (προς τα πού;)
να το κράτηση στη ζωή; Μήπως έχει κλείσει τα αυτιά του σε τέτοια προσευχή ο Θεός,
είτε διότι δεν την καταλαβαίνει,
είτε διότι το S.O.S. αυτό εκπέμπεται σε άλλη συχνότητα;
…Και για να ολοκληρώσω τον προβληματισμό μου, λέω:
Μήπως και αυτή του Θεού η «αδιαφορία»
(παίρνει τον ένα, αφήνει τον άλλο),
είναι τελικά για το καλό και των δυο προσώπων;
Και αν δεν χάθηκε ο ένας (ο μεταστάς) γιατί πρέπει η απελπισία να κάνει τον άλλο που έμεινε πίσω, να χαθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα να ξαναβρεθούν κάποτε και πάλι μαζί, «εκεί ψηλά»; Δεν είναι (ΑΥΤΟ!) κρίμα και άδικο;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Αν είπα πάλι χαζομάρα
(“Αφελή”, και… “με μη καθαρό μυαλό” ΞΑΝΑ-πέστε με),
ζητώ ταπεινά συγνώμη!..
_________________
-
Επισκέπτης
2005
Αγαπητή …..,
Σίγουρα ΤΩΡΑ, θα τον βρεις τον αδελφό σου.
Τώρα, που είσαι στο πλοίο για τον ουρανό.
Εκεί ΨΗΛΑ είναι.
Μη κοιτάς πίσω, και…
μην τον ζητάς πίσω, στον μάταιο αυτό κόσμο!
Όσο παλέψατε μαζί, αγκαλιά οι δυο σας μέσα στα κύματα, παλέψατε.
Έμεινες μόνη να παλέψεις, και θα τα καταφέρεις διότι μέχρι τώρα τα πας περίφημα.
Ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν θα σε αφήσουν να θαλασσοπνιγείς αν και εσύ θέλεις να σωθείς.
Κάποιος έσωσε πρώτον τον αδελφό σου…
(δεν τον θυσίασε υπέρ κανενός),
και τώρα ο άλλος είναι ποιο ανάλαφρος στο κολύμπι,
στον προσωπικό του αγώνα που τόσο επάξια τον συνεχίζει.
Μη κοιτάς πίσω.
Κοίτα ψηλά!
Εκεί που…
«…Ούτε φόβος ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε δάκρυα υπάρχουν.
Εκεί που μόνο χαρά υπάρχει.
Χαρά και γιορτή δίχως τελειωμό, χαρά αφάνταστα μεγάλη.
Αυτή είναι η πίστη - δική μου και δική σας - που μας κρατάει ζωντανούς και άγρυπνους».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπητή …..,
Σίγουρα ΤΩΡΑ, θα τον βρεις τον αδελφό σου.
Τώρα, που είσαι στο πλοίο για τον ουρανό.
Εκεί ΨΗΛΑ είναι.
Μη κοιτάς πίσω, και…
μην τον ζητάς πίσω, στον μάταιο αυτό κόσμο!
Όσο παλέψατε μαζί, αγκαλιά οι δυο σας μέσα στα κύματα, παλέψατε.
Έμεινες μόνη να παλέψεις, και θα τα καταφέρεις διότι μέχρι τώρα τα πας περίφημα.
Ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν θα σε αφήσουν να θαλασσοπνιγείς αν και εσύ θέλεις να σωθείς.
Κάποιος έσωσε πρώτον τον αδελφό σου…
(δεν τον θυσίασε υπέρ κανενός),
και τώρα ο άλλος είναι ποιο ανάλαφρος στο κολύμπι,
στον προσωπικό του αγώνα που τόσο επάξια τον συνεχίζει.
Μη κοιτάς πίσω.
Κοίτα ψηλά!
Εκεί που…
«…Ούτε φόβος ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε δάκρυα υπάρχουν.
Εκεί που μόνο χαρά υπάρχει.
Χαρά και γιορτή δίχως τελειωμό, χαρά αφάνταστα μεγάλη.
Αυτή είναι η πίστη - δική μου και δική σας - που μας κρατάει ζωντανούς και άγρυπνους».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
2005
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:
Εκεί που…
«…Ούτε φόβος ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε δάκρυα υπάρχουν.
Εκεί που μόνο χαρά υπάρχει.
Χαρά και γιορτή δίχως τελειωμό, χαρά αφάνταστα μεγάλη.
Φαίνεται πως την πήρε όλη εκεί πάνω τη χαρά και δεν άφησε τίποτα για μας εδώ κάτω. Ξέρω, να κοιτάω ψηλά...
Η ANTAΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ:
«ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΨΗΛΑ»!
Ό,τι κι αν μου έμεινε
ό,τι κι αν μου λείψει
και στην τρανή χαρά
και μες στη θλίψη
με ύμνους κι ωδές
τη δική σου ευλογία
ζητώ, Παναγία.
Στον πάναγνο θρόνο σου
κάθε μας σκέψη,
τʼ άγιο το βλέμμα σου
να μας ʼμερέψει,
σʼ ουράνια δέξου μας ιερουργία,
γλυκιά Παναγία.
Μπρος στην εικόνα σου ψάλλω με κλάμα.
Καμπάνα ο λόγος μου, φλόγα το γράμμα.
Μεσʼ απʼ τα βάθη μου μια νοσταλγία,
γλυκιά Παναγία
_________________
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:
Εκεί που…
«…Ούτε φόβος ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε δάκρυα υπάρχουν.
Εκεί που μόνο χαρά υπάρχει.
Χαρά και γιορτή δίχως τελειωμό, χαρά αφάνταστα μεγάλη.
Φαίνεται πως την πήρε όλη εκεί πάνω τη χαρά και δεν άφησε τίποτα για μας εδώ κάτω. Ξέρω, να κοιτάω ψηλά...
Η ANTAΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ:
«ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΨΗΛΑ»!
Ό,τι κι αν μου έμεινε
ό,τι κι αν μου λείψει
και στην τρανή χαρά
και μες στη θλίψη
με ύμνους κι ωδές
τη δική σου ευλογία
ζητώ, Παναγία.
Στον πάναγνο θρόνο σου
κάθε μας σκέψη,
τʼ άγιο το βλέμμα σου
να μας ʼμερέψει,
σʼ ουράνια δέξου μας ιερουργία,
γλυκιά Παναγία.
Μπρος στην εικόνα σου ψάλλω με κλάμα.
Καμπάνα ο λόγος μου, φλόγα το γράμμα.
Μεσʼ απʼ τα βάθη μου μια νοσταλγία,
γλυκιά Παναγία
_________________
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
2005
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ = ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ…
…Και όπως «η καλή μέρα, φαίνεται από το πρωί», έτσι και η καλή εβδομάδα, φαίνεται από την Κυριακή, από τον εκκλησιασμό.
Είχα βρεθεί (χτες Κυριακή) για εκκλησιασμό, «εκεί ψηλά» σε ένα μοναστήρι, πέρα μακριά… Πιο ψηλά από τη γη και η ψυχή. Μόλις φθάσαμε εκεί, η ψυχή μας είχε την προδιάθεση, όχι μόνο να ψάλει αλλά και να τραγουδά:
«Αχτίδες φως μπαίνουν μέσα στο ναό.
Στις εικόνες δειλά γλιστρούν
στο καντήλι της Παναγιάς.
Φεύγει ψηλά ευωδιά απʼ το θυμιατό,
στη γαληνή του Όρθρου
η ψυχή μου φτεροκοπά.
Πόσο πολύτιμη είναι τέτοια κληρονομιά,
μʼ αίμα κρατήθηκε, με καρδιά.
Θαύματα απʼ τις εικόνες, λόγια Πατερικά,
χίλιες μορφές μαρτύρων ψάλλουν, μέλη
βυζαντινά.
Δοξάζω, ψάλω, θερμά ευχαριστώ,
σαν ακρίτας τώρα και εγώ
την παράδοση θα κρατώ.
Και στα παιδιά μου (έχω δυο, δόξα τω Θεώ), θα δώσω φυλακτό
σαν σκυτάλη της Πίστης,
να κρατούν το Σταυρό.
Πόσο πολύτιμη είναι τέτοια κληρονομιά,
είμαι ταγμένος να την κρατώ.
Θα κάνω το σταυρό μου,
στην εκκλησιά θα μπω.
Χίλιοι εχθροί κι αν έρθουν
δεν βουλιάζουν την Κιβωτό».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ = ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ…
…Και όπως «η καλή μέρα, φαίνεται από το πρωί», έτσι και η καλή εβδομάδα, φαίνεται από την Κυριακή, από τον εκκλησιασμό.
Είχα βρεθεί (χτες Κυριακή) για εκκλησιασμό, «εκεί ψηλά» σε ένα μοναστήρι, πέρα μακριά… Πιο ψηλά από τη γη και η ψυχή. Μόλις φθάσαμε εκεί, η ψυχή μας είχε την προδιάθεση, όχι μόνο να ψάλει αλλά και να τραγουδά:
«Αχτίδες φως μπαίνουν μέσα στο ναό.
Στις εικόνες δειλά γλιστρούν
στο καντήλι της Παναγιάς.
Φεύγει ψηλά ευωδιά απʼ το θυμιατό,
στη γαληνή του Όρθρου
η ψυχή μου φτεροκοπά.
Πόσο πολύτιμη είναι τέτοια κληρονομιά,
μʼ αίμα κρατήθηκε, με καρδιά.
Θαύματα απʼ τις εικόνες, λόγια Πατερικά,
χίλιες μορφές μαρτύρων ψάλλουν, μέλη
βυζαντινά.
Δοξάζω, ψάλω, θερμά ευχαριστώ,
σαν ακρίτας τώρα και εγώ
την παράδοση θα κρατώ.
Και στα παιδιά μου (έχω δυο, δόξα τω Θεώ), θα δώσω φυλακτό
σαν σκυτάλη της Πίστης,
να κρατούν το Σταυρό.
Πόσο πολύτιμη είναι τέτοια κληρονομιά,
είμαι ταγμένος να την κρατώ.
Θα κάνω το σταυρό μου,
στην εκκλησιά θα μπω.
Χίλιοι εχθροί κι αν έρθουν
δεν βουλιάζουν την Κιβωτό».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ