H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
- filotas
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4118
- Εγγραφή: Σάβ Αύγ 11, 2007 5:00 am
- Τοποθεσία: Νίκος@Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Πώς αναζητούμε τον Θεό
Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»
Επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς. Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;
Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.
Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου» (βλ. π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003).
Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), Ρώσος ζωγράφος στο Παρίσι, με οκταετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό και μεταφυσικές εμπειρίες μέσω του διαλογισμού. Για χρόνια αντιμετώπισε πειρασμούς, όπως «αν υπάρχει Θεός, πώς είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ ο Θεός;» και «γιατί ο Ιησούς να είναι ο Υιός του Θεού και όχι εγώ;». Εγκατέλειψε το μυστικισμό αυτού του είδους απογοητευμένος και, όταν ανακάλυψε την ορθοδοξία, ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός.
Οι θεοπτικές εμπειρίες του (όραση του ακτίστου φωτός) ήταν κατακλυσμιαίες, πράγμα που τον στήριξε σε περιόδους επίπονων προσπαθειών να πλησιάσει το Θεό και οδυνηρής μετάνοιας για την προηγούμενη απόρριψή Του. Από αυτές κατάλαβε ότι ο Θεός είναι ταπεινή αγάπη και ότι έρχεται όταν Εκείνος θέλει (όταν κάποιος πρόκειται αληθινά να ωφεληθεί), ενώ ο άνθρωπος είναι αδύνατο να προκαλέσει την εμφάνισή Του με κάποια «μέθοδο» (βλ. π. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί [=Θα δούμε το Θεό όπως είναι]).
Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ, μετέπειτα ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία. Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την ομιλία ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.
[Σημειωτέον ότι, επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, δεν είναι λογικό να «φαντάστηκε» την παρουσία του Χριστού. Θα έπρεπε να «φανταστεί» κάτι σύμφωνο με τις απόψεις του, όχι αντίθετο με αυτές]. Βλ. π. Ιωάννη Κωστώφ, Αθεϊσμός – Τίνος είναι η αυταπάτη.
Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι, μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (Καλιφόρνια):
«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! Ήθελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ – δεκαεννιά χρονών».
Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με το Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».
(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294)
Ο Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας:
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]
Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω». (Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], στο ίδιο, σελ. 104-105).
Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διδασκάλους στο δυτικό κόσμο.
Πηγή: http://www.oodegr.com
Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»
Επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς. Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;
Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.
Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου» (βλ. π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003).
Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), Ρώσος ζωγράφος στο Παρίσι, με οκταετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό και μεταφυσικές εμπειρίες μέσω του διαλογισμού. Για χρόνια αντιμετώπισε πειρασμούς, όπως «αν υπάρχει Θεός, πώς είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ ο Θεός;» και «γιατί ο Ιησούς να είναι ο Υιός του Θεού και όχι εγώ;». Εγκατέλειψε το μυστικισμό αυτού του είδους απογοητευμένος και, όταν ανακάλυψε την ορθοδοξία, ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός.
Οι θεοπτικές εμπειρίες του (όραση του ακτίστου φωτός) ήταν κατακλυσμιαίες, πράγμα που τον στήριξε σε περιόδους επίπονων προσπαθειών να πλησιάσει το Θεό και οδυνηρής μετάνοιας για την προηγούμενη απόρριψή Του. Από αυτές κατάλαβε ότι ο Θεός είναι ταπεινή αγάπη και ότι έρχεται όταν Εκείνος θέλει (όταν κάποιος πρόκειται αληθινά να ωφεληθεί), ενώ ο άνθρωπος είναι αδύνατο να προκαλέσει την εμφάνισή Του με κάποια «μέθοδο» (βλ. π. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί [=Θα δούμε το Θεό όπως είναι]).
Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ, μετέπειτα ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία. Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την ομιλία ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.
[Σημειωτέον ότι, επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, δεν είναι λογικό να «φαντάστηκε» την παρουσία του Χριστού. Θα έπρεπε να «φανταστεί» κάτι σύμφωνο με τις απόψεις του, όχι αντίθετο με αυτές]. Βλ. π. Ιωάννη Κωστώφ, Αθεϊσμός – Τίνος είναι η αυταπάτη.
Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι, μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (Καλιφόρνια):
«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! Ήθελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ – δεκαεννιά χρονών».
Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με το Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».
(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294)
Ο Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας:
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]
Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω». (Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], στο ίδιο, σελ. 104-105).
Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διδασκάλους στο δυτικό κόσμο.
Πηγή: http://www.oodegr.com
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Δεν μιλάμε για κριτήρια, η κρίση και η εκδίκηση ανήκει βεβαίως στο Θεό, η ερώτηση της ΄΄Ψυχούλας΄΄ αφορούσε ζήτημα ΄΄δικαιοσύνης΄΄ ίσων ευκαιριών....panagiotisspy έγραψε:Και τα κριτήρια με τα οποία θα κριθώ εγώ, δεν μπορούν νάναι ακριβώς τα ίδια με έναν ιθαγενή στα βάθη της ζούγκλας.
Αν νομίζεις ότι στο παράδειγμα που φέραμε εχουν και οι δυό τις ίδιες ευκαιρίες ......
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
- panagiotisspy
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 7181
- Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
- Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Δεν διαφωνούμε, στην ουσία το ίδιο λέω.Μ.Δ.Κ. έγραψε:Δεν μιλάμε για κριτήρια, η κρίση και η εκδίκηση ανήκει βεβαίως στο Θεό, η ερώτηση της ΄΄Ψυχούλας΄΄ αφορούσε ζήτημα ΄΄δικαιοσύνης΄΄ ίσων ευκαιριών....panagiotisspy έγραψε:Και τα κριτήρια με τα οποία θα κριθώ εγώ, δεν μπορούν νάναι ακριβώς τα ίδια με έναν ιθαγενή στα βάθη της ζούγκλας.
Αν νομίζεις ότι στο παράδειγμα που φέραμε εχουν και οι δυό τις ίδιες ευκαιρίες ......
Για παράδειγμα:
Αν π.χ. ένας άνθρωπος (έστω εδώ στην Ελλάδα), έχει 1000 ευκαιρίες, τότε θα κριθεί (πάντα θεωρητικά μιλάμε) με κριτήρια Α.
Αν ένας ιθαγενής έχει μία μόνο ευκαιρία, τότε θα κριθεί με κριτήρια Β, τα οποία είναι Α διά 1000 (διαίρεση).
Επομένως στην ουσία έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.
Βέβαια όλα αυτά που έγραψα, επαναλαμβάνω είναι και θεωρητικά, αλλά και εντελώς αδόκιμα, μιάς και προσπαθώ εντελώς ανθρωποπαθώς (και μαθηματικώς ), να ερμηνεύσω τα "ανεξιχνίαστα".
Λέμε τώρα.....
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
- dionysisgr
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4279
- Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
- Τοποθεσία: Νικαια
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Ξεκινησε ενας παρα πολυ ωραιος διαλογος, ομως το σκληρυναμε λιγο το θεμα.
Ηταν πιο απαλο, το νοημα του.
Ηταν μια προτροπη, απο ανθρωπους, που εχουν βρει τον δρομο, και το στοιχημα τωρα, ειναι να τον βαδισουν μεχρι τελους, καθως ο υπομεινας εως τελους ουτος σωθησεται, σε ανθρωπους που ειναι στην στροφη, αλλα αμφιταλαντευονται και δισταζουν περιπεπλεγμενοι, στις ιδεες-αποψεις-επιρροες-καταβολες τους.
Μια παραινεση να κανουν το βημα, και να δουν το αψευδες ρητο, να επαληθευεται οτι: "Γεύσασθε και ίδετε, οτι χρηστός, ο Κυριος".
Ομως εστω και ετσι, καλα παει, ας περιγραψει ο καθενας την εμπειρια του, απο την εως τωρα μυστικη παρουσια του Θεου, στην ζωη μας, οχι απαραιτητα με λεπτομερειες, αλλα αυτην την λεπτη, αδιορατη αισθηση της παρουσιας του Θειου Οντος, που κατευθυνει τις τυχες του κοσμου, προς το αγαθον, προς την ζωην, αλλα χωρις να παραβιαζει στο ελαχιστο και την ελευθερια των εργων των χειρων Του, με εναν θαυμαστο, ακαταληπτο, υπερλογο, και θεοπρεπη τροπο και σχεδιο.
Απλως αυτο ηθελα να διευκρινισω, και μονο. Οντως οπως ευστοχα εγραψαν αδελφοι, ειναι πολυ σοβαρο θεμα, ειναι το μειζον θεμα, η παρουσια του Θεου στην ζωη μας, να γινεται αντικειμενο οχι μονο αισθησης, αλλα και ενασχολησης της κυριοτερης μας,
διατηρωντας ετσι την μνημη Θεου, μεσα μας ζωντανη, πραγμα το οποιο ειναι ο μισος δρομος προς την σωτηρια μας.
Ηταν πιο απαλο, το νοημα του.
Ηταν μια προτροπη, απο ανθρωπους, που εχουν βρει τον δρομο, και το στοιχημα τωρα, ειναι να τον βαδισουν μεχρι τελους, καθως ο υπομεινας εως τελους ουτος σωθησεται, σε ανθρωπους που ειναι στην στροφη, αλλα αμφιταλαντευονται και δισταζουν περιπεπλεγμενοι, στις ιδεες-αποψεις-επιρροες-καταβολες τους.
Μια παραινεση να κανουν το βημα, και να δουν το αψευδες ρητο, να επαληθευεται οτι: "Γεύσασθε και ίδετε, οτι χρηστός, ο Κυριος".
Ομως εστω και ετσι, καλα παει, ας περιγραψει ο καθενας την εμπειρια του, απο την εως τωρα μυστικη παρουσια του Θεου, στην ζωη μας, οχι απαραιτητα με λεπτομερειες, αλλα αυτην την λεπτη, αδιορατη αισθηση της παρουσιας του Θειου Οντος, που κατευθυνει τις τυχες του κοσμου, προς το αγαθον, προς την ζωην, αλλα χωρις να παραβιαζει στο ελαχιστο και την ελευθερια των εργων των χειρων Του, με εναν θαυμαστο, ακαταληπτο, υπερλογο, και θεοπρεπη τροπο και σχεδιο.
Απλως αυτο ηθελα να διευκρινισω, και μονο. Οντως οπως ευστοχα εγραψαν αδελφοι, ειναι πολυ σοβαρο θεμα, ειναι το μειζον θεμα, η παρουσια του Θεου στην ζωη μας, να γινεται αντικειμενο οχι μονο αισθησης, αλλα και ενασχολησης της κυριοτερης μας,
διατηρωντας ετσι την μνημη Θεου, μεσα μας ζωντανη, πραγμα το οποιο ειναι ο μισος δρομος προς την σωτηρια μας.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
- panagiotisspy
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 7181
- Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
- Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Δεν είναι απλή η εν λόγω περιγραφή.dionysisgr έγραψε:ας περιγραψει ο καθενας την εμπειρια του, απο την εως τωρα μυστικη παρουσια του Θεου, στην ζωη μας, οχι απαραιτητα με λεπτομερειες, αλλα αυτην την λεπτη, αδιορατη αισθηση της παρουσιας του Θειου Οντος
Οπως λες, είναι "λεπτή και αδιόρατη".
Αν όμως πρέπει να πω κάτι, πολύ απλά θα πω, ότι είναι πράγματα που τα βλέπεις μπροστά σου, που πάντα τα έβλεπες, αλλά στην ουσία πριν δεν τα έβλεπες, γιατί το μέσον μπορεί να υπήρχε, αλλά δεν ήταν ενεργοποιημένο.
Και αυτό που δεν ήταν ακριβώς ενεργοποιημένο, ήταν ο μηχανισμός που κάποιες φορές ταυτίζει την αίσθηση και την γνώση.
Οπως ένας εκ γενετής τυφλός, δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει τα χρώματα.
Αν όμως τα δει έστω και μιά φορά, τότε τα εμπέδωσε οριστικά.
Και αρχίζει μιά νέα πορεία.....που από "ασπρόμαυρη", έχει πλέον γίνει έγχρωμη.....
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
- dionysisgr
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 4279
- Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
- Τοποθεσία: Νικαια
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Ωραια!
Γραψτε λοιπον τι ειδατε, στην εγχρωμη τηλεοραση του Θεου, στην ζωη σας,
για να την ανοιξουν και αλλοι αδερφοι,
που ισως τωρα καθονται και κοιτουν με τις ωρες το τηλεκοντρολ,
και αποφαση δεν παιρνουν..
Γραψτε λοιπον τι ειδατε, στην εγχρωμη τηλεοραση του Θεου, στην ζωη σας,
για να την ανοιξουν και αλλοι αδερφοι,
που ισως τωρα καθονται και κοιτουν με τις ωρες το τηλεκοντρολ,
και αποφαση δεν παιρνουν..
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 39430
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Eίδα τον Θεό στην ζωή μου να με βοηθάει παντού. Πήρα βοήθεια από Εκείνον στην προσωπική μου ζωή, στην ζωή του παιδιού μου, στην επαγγελματική μου ζωή. Είδα να μου ανοίγουν πόρτες που δεν περίμενα ποτέ. Είδα να μου χαρίζει πλούσια τα υλικά αγαθά χωρίς να τα ζητήσω. Ίσως επειδή δεν τους έδινα και σημασία και δεν τα ζήτησα ποτέ. Δεν τα ζήτησα ποτέ μάλλον γιατί έτσι μεγάλωσα. Είδα.....είδα ..... και βλέπω..... συνεχώς βλέπω..... ! Την νοιώθω την μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μου καθημερινά αλλά και εκεί που δεν το περιμένω ! Πιάνω τον ευατό μου πολλές φορές να ψελίζει "εμένα με αγαπάει ο Θεός" !
Δόξα τω Θεώ !
Δόξα τω Θεώ !
- panagiotisspy
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 7181
- Εγγραφή: Πέμ Ιουν 04, 2009 4:57 am
- Τοποθεσία: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
"Είπα στη μυγδαλιά να μου μιλήσει για το Θεό, κι' εκείνη άνθισε".
Το παραπάνω βέβαια δεν είναι δικό μου, αλλά περιγράφει με λίγα λόγια την αέναη παρουσία του Θεού στα άπαντα της φύσης πράγματα, καθώς και σε όλων μας τις καρδιές.
Το παραπάνω βέβαια δεν είναι δικό μου, αλλά περιγράφει με λίγα λόγια την αέναη παρουσία του Θεού στα άπαντα της φύσης πράγματα, καθώς και σε όλων μας τις καρδιές.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,Αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
-
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 203
- Εγγραφή: Δευ Νοέμ 05, 2007 6:00 am
- Τοποθεσία: ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
...'εάν εμείς κάνουμε κάποια στιγμή στην ζωή μας ουσιαστικά ένα βήμα προς τον Θεό τότε αμέσως ο Θεός θα κάνει δέκα βήματα προς το μέρος μας''είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάποιος ενώ βρίσκεται στο σκοτάδι αποφασίζει κάποια στιγμή είτε λόγω φόβου είτε λόγω ανάγκης,να πορευτεί σε αναζήτηση φωτός.Τότε με ελαχιστα βήματα προς την πηγή του φωτός το ίδιο το φώς με την δύναμή του θα πλησιάσει μυστικά τον πορευόμενο και θα του δώσει χαρά και ελπίδα διώχνοντας ταυτόχρονα το σκοτάδι γεμίζοντάς με φώς τον δρόμο του.
Ναι! έτσι είναι.Δεν υπάρχουν λέξεις,λόγια να σας περιγράψω αυτό που συμβαίνει στην καρδιά σου.Εαν το βιώσεις, μπορεί να ζεις μόνο για αυτό.Αρκεί να το θελήσεις...
Ναι! έτσι είναι.Δεν υπάρχουν λέξεις,λόγια να σας περιγράψω αυτό που συμβαίνει στην καρδιά σου.Εαν το βιώσεις, μπορεί να ζεις μόνο για αυτό.Αρκεί να το θελήσεις...
Τα αδύνατα παρ΄ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ.
Re: H μυστική παρουσία του Θεού στην ζωή μας.
Η Τουλα λες και περιεγραψε τα δικα μου! o Παναγιωτης επισης! αυτη η συμπτωση εμπειριων δε δειχνει αραγε τη μοναδικη τους Πηγη;
θα αναφερω τρια οσο μπορω πιο συγκεκριμενα και οχι γενικολογα.
το ενα ηταν πριν πολλα χρονια και μαλλον οταν ημουν στα 11. Δεν ειμαι σιγουρη για την ηλικια. Παντως ας πουμε οτι περνουσα μια πολυ οδυνηρη αγωνια και οταν ημουν μονη απευθυνομουν σε Εκεινον. Αυτο γινοταν για πολυ καιρο. Εκεινη τη νυχτα ζητουσα επιμονα λιγη γαληνη γιατι ειχα κουραστει παρα πολυ με τον εαυτο μου που ενιωθε ετσι. Οταν ξυπνησα ενιωθα απεριγραπτα τελεια και αμεσως θυμηθηκα οτι ειχα ονειρευτει μια φωτεινη μπαλα (θα το περιγραψω οπως θυμαμαι οσο καλυτερα μπορω), κατι σα τη σεληνη αλλα ηξερα οτι δεν ηταν σεληνη αλλωστε ειχε υπερλαμπρο φως παρα πολυ εντονο αλλα δεν ηταν ουτε σαν ηλιος, ηταν σα μια μπαλα φωτιας που ομως οσο με πλησιαζε δεν ενιωθα καψιμο ή τιποτα τετοιο απλως και μονο η θεα της με γαληνευε σε απιστευτο βαθμο, ηταν σα να σταματησαν ολα και να γεμισα με μια απιστευτη ηρεμια και γαληνη, κατι που δεν ειχα ξανανιωσει.
Ενιωθα εκπληκτη που υπηρχε ενα τετοιο συναισθημα που δεν ειχα ξανααισθανθει. Εντωμεταξυ ποτε δεν ειχα τετοιου ειδους ονειρα και γενικα αλλωστε δε τα θυμομουν. Ουτε ημουν ο τυπος που ασχολειται με πλανητες, φεγγαρια, αστερια κτλ γιατι οτιδηποτε εξωπλανητικο το βαριεμαι! Δεν ηξερα πως να το ερμηνευσω και που να το αποδοσω και απλως το εβαλα στην ακρη. Σκεφτηκα μονο με το παιδικο μου μυαλο οτι ισως μου εστειλε ενα ομορφο ονειρο ο Θεος επειδη με λυπηθηκε. Μετα ομως ειπα οτι σκεφτομαι ανοησιες και οτι απλως ηταν ενα ονειρο και το ξεχασα γρηγορα αν και καμια φορα, σπανια ομως, το ξαναθυμομουν, απορουσα και το ξαναβαζα στην ακρη.
Το χειροτερο δε, ειναι οτι μετα δε μου αρεσε που ενιωσα γαληνη, χαρα κτλ ενιωθα καπως αβολα οταν θυμομουν αυτα τα συναισθηματα σα να μην ηξερα τι να κανω με αυτα, στην πραγματικοτητα με ειχε τρομαξει τοση γαληνη!!!
Σημερα θεωρω οτι οντως δεν ηταν ενα οποιοδηποτε ονειρο, αλλωστε τα ονειρα αντικατοπτριζουν το ψυχικο σου κοσμο και δε γινεται να εισαι στα προθυρα της αυτοκτονιας και να βλεπεις ενα τετοιο γαληνιο φως για το οποιο ετσι κι αλλιως ουτε ειχα ξανακουσει ουτε ειχα καν σκεφτει ποτε οτι εχει σχεση ο Θεος με το φως!
το δευτερο δεν ειναι ενα συγκεκριμενο περιστατικο αλλα πολλα που συνοψιζονται στη φραση, πως λεμε θελω ν αγιασω και δε μ αφηνουν, σε μενα για καποια χρονια, αυτα τα δυσκολα τα εφηβικα, συνεβαινε το αντιθετο, θελω ν αμαρτησω και δε μ αφηνουν!!!!!!!!! οποτε εβαζα καποιο αυτοκαταστροφικο σχεδιο στο μυαλο μου ολα πηγαιναν αναποδα, οποτε ηθελα να τολμησω κατι μουρλο που μου ερχοταν στα πλαισια προσπαθειας αποδειξης οτι κανω ο, τι θελω και λογαριασμο δε δινω συμφωνα με το "ασε με να κανω λαθος", ολα πηγαιναν στραβα, λιμοι, λοιμοι, σεισμοι, καταποντισμοι κλπ σε σημειο εξωφρενικο!!!!! δεν το απεδιδα σε καποια εξωτερικη δυναμη παντως τσαντιζομουν παρα πολυ αν και το εβρισκα και χαριτωμενο στα πλαισια του αυτοσαρκασμου.
Σημερα θεωρω οτι τιποτα δεν ηταν τυχαιο. Ξερω ομως πια οτι υπηρχε και καποιο προσωπο που προσευχοταν παρα πολυ.
το τριτο ειναι του παροντος.
πολυ απλα αν εχω μια αγωνια, ενα ερωτημα παντα απο καπου ερχεται η απαντηση μετα απο προσευχη βεβαια.
επισης οσο δεν παραπαιω και εχω εμπιστοσυνη στη Προνοια Του πραγματι βλεπω να με σκεπαζει απλως και μονο εχοντας εμπιστοσυνη χωρις καν να ζητησω αυτο που χρειαζομαι.
ομως δε νομιζω οτι οι περιγραφες αυτες βοηθουν κανενα να ανοιξει καμια εγχρωμη τηλεοραση αν δεν εχει τη διαθεση να το κανει.
στη πρωτη θα πουν παιδικες φαντασιες, κοριτσιστικοι ρομαντισμοι (που καμια σχεση ακουω ρομαντισμος και ανακατευομαι).
στη δευτερη θα πουν ατυχεις συγκυριες.
στη τριτη θα πουν "οταν θες κατι πολυ ολο το συμπαν συνωμοτει να το πετυχεις"
θα αναφερω τρια οσο μπορω πιο συγκεκριμενα και οχι γενικολογα.
το ενα ηταν πριν πολλα χρονια και μαλλον οταν ημουν στα 11. Δεν ειμαι σιγουρη για την ηλικια. Παντως ας πουμε οτι περνουσα μια πολυ οδυνηρη αγωνια και οταν ημουν μονη απευθυνομουν σε Εκεινον. Αυτο γινοταν για πολυ καιρο. Εκεινη τη νυχτα ζητουσα επιμονα λιγη γαληνη γιατι ειχα κουραστει παρα πολυ με τον εαυτο μου που ενιωθε ετσι. Οταν ξυπνησα ενιωθα απεριγραπτα τελεια και αμεσως θυμηθηκα οτι ειχα ονειρευτει μια φωτεινη μπαλα (θα το περιγραψω οπως θυμαμαι οσο καλυτερα μπορω), κατι σα τη σεληνη αλλα ηξερα οτι δεν ηταν σεληνη αλλωστε ειχε υπερλαμπρο φως παρα πολυ εντονο αλλα δεν ηταν ουτε σαν ηλιος, ηταν σα μια μπαλα φωτιας που ομως οσο με πλησιαζε δεν ενιωθα καψιμο ή τιποτα τετοιο απλως και μονο η θεα της με γαληνευε σε απιστευτο βαθμο, ηταν σα να σταματησαν ολα και να γεμισα με μια απιστευτη ηρεμια και γαληνη, κατι που δεν ειχα ξανανιωσει.
Ενιωθα εκπληκτη που υπηρχε ενα τετοιο συναισθημα που δεν ειχα ξανααισθανθει. Εντωμεταξυ ποτε δεν ειχα τετοιου ειδους ονειρα και γενικα αλλωστε δε τα θυμομουν. Ουτε ημουν ο τυπος που ασχολειται με πλανητες, φεγγαρια, αστερια κτλ γιατι οτιδηποτε εξωπλανητικο το βαριεμαι! Δεν ηξερα πως να το ερμηνευσω και που να το αποδοσω και απλως το εβαλα στην ακρη. Σκεφτηκα μονο με το παιδικο μου μυαλο οτι ισως μου εστειλε ενα ομορφο ονειρο ο Θεος επειδη με λυπηθηκε. Μετα ομως ειπα οτι σκεφτομαι ανοησιες και οτι απλως ηταν ενα ονειρο και το ξεχασα γρηγορα αν και καμια φορα, σπανια ομως, το ξαναθυμομουν, απορουσα και το ξαναβαζα στην ακρη.
Το χειροτερο δε, ειναι οτι μετα δε μου αρεσε που ενιωσα γαληνη, χαρα κτλ ενιωθα καπως αβολα οταν θυμομουν αυτα τα συναισθηματα σα να μην ηξερα τι να κανω με αυτα, στην πραγματικοτητα με ειχε τρομαξει τοση γαληνη!!!
Σημερα θεωρω οτι οντως δεν ηταν ενα οποιοδηποτε ονειρο, αλλωστε τα ονειρα αντικατοπτριζουν το ψυχικο σου κοσμο και δε γινεται να εισαι στα προθυρα της αυτοκτονιας και να βλεπεις ενα τετοιο γαληνιο φως για το οποιο ετσι κι αλλιως ουτε ειχα ξανακουσει ουτε ειχα καν σκεφτει ποτε οτι εχει σχεση ο Θεος με το φως!
το δευτερο δεν ειναι ενα συγκεκριμενο περιστατικο αλλα πολλα που συνοψιζονται στη φραση, πως λεμε θελω ν αγιασω και δε μ αφηνουν, σε μενα για καποια χρονια, αυτα τα δυσκολα τα εφηβικα, συνεβαινε το αντιθετο, θελω ν αμαρτησω και δε μ αφηνουν!!!!!!!!! οποτε εβαζα καποιο αυτοκαταστροφικο σχεδιο στο μυαλο μου ολα πηγαιναν αναποδα, οποτε ηθελα να τολμησω κατι μουρλο που μου ερχοταν στα πλαισια προσπαθειας αποδειξης οτι κανω ο, τι θελω και λογαριασμο δε δινω συμφωνα με το "ασε με να κανω λαθος", ολα πηγαιναν στραβα, λιμοι, λοιμοι, σεισμοι, καταποντισμοι κλπ σε σημειο εξωφρενικο!!!!! δεν το απεδιδα σε καποια εξωτερικη δυναμη παντως τσαντιζομουν παρα πολυ αν και το εβρισκα και χαριτωμενο στα πλαισια του αυτοσαρκασμου.
Σημερα θεωρω οτι τιποτα δεν ηταν τυχαιο. Ξερω ομως πια οτι υπηρχε και καποιο προσωπο που προσευχοταν παρα πολυ.
το τριτο ειναι του παροντος.
πολυ απλα αν εχω μια αγωνια, ενα ερωτημα παντα απο καπου ερχεται η απαντηση μετα απο προσευχη βεβαια.
επισης οσο δεν παραπαιω και εχω εμπιστοσυνη στη Προνοια Του πραγματι βλεπω να με σκεπαζει απλως και μονο εχοντας εμπιστοσυνη χωρις καν να ζητησω αυτο που χρειαζομαι.
ομως δε νομιζω οτι οι περιγραφες αυτες βοηθουν κανενα να ανοιξει καμια εγχρωμη τηλεοραση αν δεν εχει τη διαθεση να το κανει.
στη πρωτη θα πουν παιδικες φαντασιες, κοριτσιστικοι ρομαντισμοι (που καμια σχεση ακουω ρομαντισμος και ανακατευομαι).
στη δευτερη θα πουν ατυχεις συγκυριες.
στη τριτη θα πουν "οταν θες κατι πολυ ολο το συμπαν συνωμοτει να το πετυχεις"
«Όπου έρως θείος ήψατο καρδίας, εκεί φόβος ρημάτων ουκ ίσχυσε».