Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης: «Ο Νυμφίος Χριστός και η απόλυτη ελευθερία»

Περί της απολύτου ελευθερίας

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Νυμφίος της καρδιάς μας, ελθών εις τον κόσμον εσεβάσθη απόλυτα την ελευθερίαν ημών των δούλων του, «όστις θέλει» είπεν, «ας έλθει οπίσω μου» και ημείς οι οπαδοί Του οι χριστιανοί κηρύσσομεν άσπονδον πόλεμον κατά παντός μη δεχομένου τας απόψεις μας, κατά των αντιφρονούντων ιδεολογικώς, πολιτικώς, κομματικώς;

Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης

[toula]

Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το Όνομα του Ιησού.

Όταν σας έρχονται λογισμοί, μην προσπαθείτε να τους διώξετε ανοίγοντας ένα λογικό διάλογο μαζί τους.

Χτυπάτε τους επάνω στην Πέτρα. Πέτρα είναι ο Χριστός.

Το Όνομά Του. Η προσευχή του Ιησού. Δεν είναι στο χέρι σας, να μην τους δεχθείτε.

Τους λογισμούς τους διώχνει μόνο το Όνομα του Ιησού.

Στάρετς Βαρσανούφιος

[toula]

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετανοίας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό.

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

[toula]

Μεγάλη Εβδομάδα και η αληθινή ελευθερία

Ο πιστός προγεύεται από αυτή τη ζωή τη χάρη αυτής της ειρηνοφόρου ελευθερίας και ανέσεως, που ήταν επίγειο βίωμα όλων των αγίων.

Ο παράδεισος της βασιλείας των ουρανών είναι η αποκορύφωση της τελειότητας της ελευθερίας.

Μιας ελευθερίας που σέβεται κάθε άνθρωπο, κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα και πρόσωπο απανταχού.

Ο πιστός προγεύεται από αυτή τη ζωή τη χάρη αυτής της ειρηνοφόρου ελευθερίας και ανέσεως, που ήταν επίγειο βίωμα όλων των αγίων.

Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

[toula]

Όλα γεμίζουν φως.
Όλα πλέον εξηγούνται.
«Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι…».
Η αγάπη Του αντιπροσφέρει ζωή, στον θάνατο που Του δόθηκε.
Συγχώρεση, στην κακία.
Ταπείνωση, στην έπαρση.
Απλότητα, στην εμμονή.
Ανεξικακία, στην εμπάθεια.
Αγαθότητα, στην πονηρία.
Ο Χριστός Ανέστη.
Ο Άδης λεηλατήθηκε από την παρουσία Του.
Και όλοι εμείς πλέον ελπίζουμε πέρα από την φθορά.
Δεν υπάρχει όριο ζωής.
Γιατί δεν υπάρχει όριο στην αγάπη Του.
Δεν υπάρχει πλέον η στενότητα του χρόνου.
Όλα αλλάζουν. Άλλαξαν.
Τώρα αρχίζει άλλη ζωή.
Αρκεί ο άνθρωπος να θελήσει να ζήσει.
Να ζήσει αναστημένος, “αλλοιωμένος καλώς”,
απαλλαγμένος από την δυσκινησία της νομοτέλειας· ελεύθερος μέσα στην ταπείνωση και την απλότητα.
Ο Χριστός Ανέστη για μένα, για σένα.
Δεν θέλει κάτι να μας αποδείξει.
Δεν έχει καμία τέτοια ανάγκη.
Το έκανε από αγάπη.
Ανασταίνει την ανθρώπινη φύση.
Και μας αναγάγει στο ύψος του ουρανού.
Όχι μόνο μας αποκαθιστά, αλλά μας ανεβάζει σε αλλά επίπεδα μετοχής στην Χάρη.
Δεν μας δίνει απλά καθοδήγηση, αλλά το ίδιο το Σώμα και το Αίμα Του.
Δεν μας υπόσχεται επίγεια ευημερία, αλλά μας βεβαιώνει για την αιώνια ζωή.
Κενό το μνήμα του Ιησού.
Κενό, γιατί είναι ο Χριστός!
Δεν είναι απλά ο καλός διδάσκαλος, ή θαυματοποιός ή φιλόσοφος. Είναι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας.
Γι’ αυτό χαιρόμαστε.
Γι’ αυτό ευγνωμονούμε.
Γι’ αυτό και Τον ακολουθούμε.
Χριστός Ανέστη!
Εύχομαι να χαμογελάτε πλέον πιο συχνά,
να φιλάτε πιο γλυκά,
να αγκαλιάζετε πιο δυνατά,
να προσεύχεστε πιο βαθιά,
να μιλάτε πιο απαλά,
να σκέφτεστε πιο σοφά,
να πιστεύετε πιο σταθερά,
να ζείτε πιο ζωντανά,
να αγαπάτε πιο θεϊκά…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου! Ο Χριστός αναστήθηκε αλλά εμείς μάλλον μένουμε στα νεκρικά σκοτάδια της αδιαφορίας μας.
Μετά την Ανάσταση το Μ. Σάββατο το βράδυ, οι ευχές δίνουν και παίρνουν με φίλους , συγγενείς, συνεργάτες σε αυτόν τον όμορφο ευχαριστιακό και ομολογιακό διάλογο. Χριστός Ανέστη ! Αληθώς Ανέστη! Και μετά τα καλημέρα και τα καλησπέρα! Ξεκινάμε την ημέρα μας και τον διάλογο με τον αδερφό μας με τον χαιρετισμό της Αναστάσεως του Χριστού. Ένας ύμνος στον οποίο συνοψίζονται όλα τα τροπάρια και τα Ευαγγέλια, σε αυτές τις λίγες λέξεις !
Οι απαντήσεις όμως των περισσότερων είναι διαφορετικές, πολλές φορές αγγίζουν το τραγελαφικό. Ως απάντηση στον χαιρετισμό του «Χριστός Ανέστη» ακούμε φράσεις όπως : «Μαγκιά του», «Επίσης», «Χρόνια πολλά», «Ευχαριστώ πολύ», «Και του χρόνου» κλπ.
Στις αγορές έχουμε λαγουδάκια, happy eαster αλλά ο Χριστός πουθενά. «Να τηρήσουμε το έθιμο!» φωνάζουν πολλοί, με την έννοια να ψήσουν αρνί και κοκορέτσι.
Ιδιαίτερα από την Κυριακή του Θωμά και μετά, σε όποιον πεις «Χριστός Ανέστη» σε κοιτάει λες και ήρθες από αποστολή στο φεγγάρι μετά από 50 χρόνια!
Μια συγκλονιστική εορτή-γεγονός είναι η ανάληψη του Χριστού αλλά επειδή από τη μία πέφτει καθημερινή και από την άλλη δεν έχει κάποιο έδεσμα η ημέρα, δεν ασχολείται κανείς. Αν σε κάποιον πεις την λέξη ανάληψη το μόνο που θα του έρθει στο μυαλό είναι σίγουρα το ΑΤΜ!
Πολλοί θα το χαρακτηρίσουν αστείο αλλά μπροστά από τα μικρά κρύβονται τα βαθύτερα και τα μεγαλύτερα προβλήματα. Δυστυχώς είμαστε αρνητές της πραγματικότητας. Δεν είμαστε Ορθόδοξο Χριστιανικό κράτος. Μπορεί να έχουμε στο μεγαλύτερο ποσοστό βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς αλλά στο φρόνημα και στην πράξη ο παγανισμός, η αδιαφορία και ο αθεισμός καλπάζουν. Μετά λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι και διάφορες ιστορίες. Μόνο το βάπτισμα έχουμε διότι από Ορθοπραξία ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Από τη μία η δεισιδαιμονία καλπάζει! Και από την άλλη κάνουμε φανουρόπιτες και θαδδαιόπιτες (νέο φρούτο και αυτό)… Αλλά για εξομολόγηση, προσευχή και για να λύσουμε τις διαφορές με τον συγγενή ή τον αδερφό μας ούτε λόγος! Αφήστε που τελικά τους Ορθοδόξους πλέον αντί να τους χαρακτηρίζει η χαρά, βλέπεις κάτι πρόσωπα μέχρι το πάτωμα ανέραστα… Και μετά μάλιστα σου λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό και σου έρχεται να απαντήσεις : «Το βλέπω!». Πού είναι τα ερωτευμένα πρόσωπα; Πού είναι η χαρά του παραδείσου και του έρωτος του Χριστού; Πού είναι η χαρά της ευχαριστίας και της εν Χριστώ αγάπης; Υπάρχει! Αλλά σπανίζει διότι μας καταξιώνει πνευματικά μία διαστρεβλωμένη θρησκευτικότητα.
Βιώνουμε μια Ορθοδοξία του παγανισμού και του λαϊκισμού που κάποιες φορές φτάνει και στην ακρότητα του στυλ ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας!
Την περίοδο του Πάσχα όλα αυτά αποκαλύπτονται. Μια λατρευτική θρησκευτικότητα του «πλατσουρίσματος». Θα κοινωνήσουμε για το καλό Μ. Πέμπτη και Μ. Σάββατο, Μεγάλη Τετάρτη στο ευχέλαιο γίνεται πατείς με, πατώ σε! Για να πάρουμε λαδάκι για να μην αρρωστήσουμε ποτέ. Ακόμα και στην επαρχία τη Μ. Τετάρτη δεν λείπει κανείς από την Εκκλησία διότι θα πάμε να πάρουμε λαδάκι με παγανιστική διάθεση και φυσικά για εξομολόγηση ούτε λόγος. Μεγάλη Πέμπτη μετά την έξοδο του Εσταυρωμένου, όπου φύγει, φύγει! Μ. Παρασκευή λίγος τσακωμός με τις «στιλίστριες» του Επιταφίου και με τους κουβαλητές στη συνέχεια, έτσι, για «επιδόρπιο». Και φυσικά στην ακολουθία του Επιταφίου και συγκεκριμένα μετά τη λιτανεία έχει έξοδο με καλαμαράκια (νέα μόδα τα τελευταία χρόνια). Όσο για το Μ. Σάββατο μετά την πρωϊνή Θεία Λειτουργία, το κοψίδι πάει σύννεφο! Βγήκε σου λένε το Άγιο Φως στα Ιεροσόλυμα οπότε τελείωσαν όλα!
Αυτό που λέμε βίωμα, στην ουσία είναι λίγο απ’ όλα και επιφανειακά. Θυμάμαι τη γιαγιά μου Μ. Παρασκευή έπινε λίγο ξύδι, δεν μαγείρευε, βίωνε τις ημέρες με κατάνυξη και πόνο. Εμείς όλα τα έχουμε ορθολογικοποιήσει μέσα στο κεφάλι μας, η καρδιά πουθενά.
Τα τελευταία χρόνια ακούμε την εξής καραμελίτσα : «Είμαστε ακατήχητοι!» Αγαπητοί μου, το «ακατήχητοι» είναι αποτέλεσμα. Είμαστε ακατήχητοι διότι είμαστε αδιάφοροι! Από τους 10 Ορθοδόξους, αν ρωτήσουμε, ζήτημα είναι οι 1 – 2 να έχουμε διαβάσει έστω μια φορά την Καινή διαθήκη! Για την Παλαιά ούτε λόγος!
Σε μια εποχή που υπάρχουν εκδόσεις, πατερικά κείμενα στο διαδίκτυο, ομιλίες, καταρτισμένοι κληρικοί δεν μπορούμε να λέμε συνέχεια αυτή την καραμέλα.
Ας ομολογήσουμε ότι είμαστε αδιάφοροι μπας και το συνειδητοποιήσουμε βαθιά και αλλάξει τίποτα μέσα μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδέρφια! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Χριστός Ανέστη! Απάντηση: Ό,τι να’ ναι! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !
"ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι· ἀνέστη Χριστός, καὶ πεπτώκασι δαίμονες· ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι· ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων·" : ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

[toula]

Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σε φιλώ και να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου.
Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία.
Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα.
Ανάσταση σημαίνει το παιδί από Παλαιστίνη να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Και το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.
Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.
Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.
Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.
Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας.
-π. Λίβυος-

[toula]

Πασχάλια Πίστη
Τις μέρες μετά το Πάσχα, επιστρέφω συνεχώς και ασυνείδητα στο ίδιο ερώτημα: αν η πρωτάκουστη διαβεβαίωση «Χριστὸς ἀνέστη» περιέχει ολόκληρη την ουσία, το βάθος και το νόημα της χριστιανικής πίστης· αν κατά τα λόγια του αποστόλου Παύλου «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,… κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15,14), τι να σημαίνει τότε άραγε αυτό το γεγονός για τη ζωή μου; Άλλο ένα Πάσχα ήρθε και έφυγε. Για άλλη μια φορά ζήσαμε αυτή την εκπληκτική νύχτα, τη θάλασσα των αναμμένων κεριών, τη μεγάλη συγκίνηση· εκεί ήμασταν ξανά, στο μέσο μιας ακολουθίας ακτινοβόλας χαράς, που ολόκληρο το περιεχόμενό της ήταν σαν ένας ύμνος αγαλλιάσεως: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾧ ἐστερέωται». Τι χαρούμενα νικητήρια λόγια! Τα πάντα ενώνονται: ουρανός, γη και το υποχθόνιο βασίλειο του θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτή τη νίκη και στην ανάσταση του Χριστού ανακαλύπτει το δικό του νόημα και τη δική του αυτοπεποίθηση.
Όμως πέρασε· η νύχτα τέλειωσε, η γιορτή ολοκληρώθηκε· αφήνουμε το φως και επιστρέφουμε στον κόσμο, κατεβαίνουμε στη γη και εισερχόμεθα πάλι στην ομαλότητα, στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα της ζωής μας. Και τι βρίσκουμε; Όλα είναι ίδια, τίποτε δεν άλλαξε, και φαίνεται πως τίποτε, απολύτως τίποτε δεν έχει κάτι το κοινό με τον ύμνο που ακούσαμε στην εκκλησία, «ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾧ ἐστερέωται». Και τώρα αμφιβολίες αρχίζουν να εισβάλλουν στην ψυχή μας. Αυτά τα τόσο όμορφα και υπέροχα λόγια -πιο όμορφα και υπέροχα από κάθε άλλο λόγο πάνω στη γη- μπορούν να είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο; Η ψυχή και η καρδιά πίνουν παθιασμένα απ’ αυτά τα λόγια, αλλά η ψυχρή λογική αποφαίνεται: όνειρα, αυταπάτη! Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν και τι μπόρεσαν να κάνουν αυτά τα λόγια; Θεέ μου, πόσο συχνά οι χριστιανοί δε χαμηλώνουν το κεφάλι τους βλέποντας το, και ούτε καν προσπαθούν να συναρμολογήσουν τα κομμάτια του παζλ. Άφησέ μας μόνους, μοιάζει να λένε στον κόσμο, άφησέ μας το τελευταίο πράγμα που μας απόμεινε, την άνεση και τη χαρά! Μην ανακατεύεσαι τη στιγμή που διακηρύσσουμε στις εκκλησιές, πίσω από κλειστές πόρτες, πως ολόκληρος ο κόσμος αγάλλεται. Αν δεν ανακατευτείς, δε θα ανακατευτούμε κι εμείς στον τρόπο με τον οποίο ευχαριστείσαι να κτίζεις, να κατευθύνεις και να ζεις σ’ αυτόν τον κόσμο…
Στη βαθύτερη όμως γωνιά της συνείδησής μας, γνωρίζουμε πως αυτή η ατολμία και αυτός ο μινιμαλισμός, αυτή η εσωτερική φυγή σ’ ένα μυστικό εορτασμό είναι ασυμβίβαστη με το αυθεντικό νόημα και τη χαρά του Πάσχα. Ο Χριστός ή ανέστη ή δεν ανέστη. Ή το ένα ή το άλλο! Αν ανέστη (γιατί άλλωστε θα είχαμε την πασχαλινή αγαλλίαση να γεμίζει ολόκληρη τη νύχτα με φως, θρίαμβο και νίκη;), αν σε μια αποφασιστική και μοναδική στιγμή στην ανθρώπινη και παγκόσμια ιστορία, αυτή η ανήκουστη νίκη πάνω στο θάνατο συνέβη πραγματικά, τότε όλα τα πράγματα του κόσμου έχουν γίνει όντως διαφορετικά και νέα, είτε οι άνθρωποι το γνωρίζουν είτε όχι. Τότε όμως εμείς, ως πιστοί, ως αυτοί που χαρήκαμε και γιορτάσαμε, έχουμε την ευθύνη να γνωρίσουν και να πιστέψουν και άλλοι, να δουν, να ακούσουν και να εισέλθουν σ’ αυτή τη νίκη και σ’ αυτή τη χαρά. Οι πρώτοι χριστιανοί δεν αποκαλούσαν την πίστη τους θρησκεία, αλλά Καλά Νέα («Ευαγγέλιον»), και είχαν σκοπό να το διαδώσουν και να το διακηρύξουν στον κόσμο. Γνώριζαν και πίστευαν πώς η ανάσταση του Χριστού δεν ήταν απλώς ευκαιρία για μία ετήσια γιορτή, αλλά πηγή μιας ενεργητικής και μεταμορφωμένης ζωής. Αυτό που άκουγαν να ψιθυρίζεται, το φώναζαν «ἀπὸ τῶν δωμάτων» (Ματθ. 10, 27)… «Και τι μπορώ να κάνω;» απαντά η σώφρων και ρεαλιστική λογική. «Πώς μπορώ να διακηρύξω ή να φωνάξω ή να μαρτυρήσω; Εγώ, ένας αδύνατος μικρός κόκκος άμμου, χαμένος ανάμεσα στις μάζες;» Η ένσταση όμως αυτή της λογικής και του «υγιούς μυαλού» είναι ένα ψέμα, ίσως το τρομερότερο και δαιμονικότερο ψέμα του σημερινού κόσμου. Ο κόσμος μας έχει κατά κάποιο τρόπο πείσει πως η δύναμη και η σπουδαιότητα προέρχεται μόνο από τους μεγάλους αριθμούς, τα πλήθη, τις μάζες. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος ενάντια σε όλους τους άλλους; Είναι όμως σωστό πως, παρά το ψέμα, η θεμελιώδης βεβαιότητα του Χριστιανισμού πρέπει να κηρυχθεί με όλη τη δύναμη και την απαράμιλλη λογική της. Ο Χριστιανισμός ισχυρίζεται πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι δυνατότερος από κάθε άλλον, και πως αυτός ο ισχυρισμός είναι ακριβώς τα καλά νέα του Χριστού. Σκεφτείτε αυτούς τους αξιόλογους στίχους από το έργο του Μπόρις Πάστερνακ, «ο κήπος της Γεσθημανής»:
Παραιτήθηκε χωρίς έχθρα,
σαν να γύριζε δανεισμένα πράγματα,
τα θαύματά Του και τη δύναμή Του.
Και τώρα, ήταν θνητός σαν εμάς.
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Χριστού: άνθρωπος δίχως εξουσία, έχθρα, οποιαδήποτε επίγεια δύναμη. Ένας άνθρωπος! Εγκαταλελειμμένος, προδομένος, απορριμμένος από όλους! Όμως νικητής. Ο Πάστερνακ συνεχίζει:
Βλέπεις την προέλαση των αιώνων,
σαν την πορεία προς Εμμαούς.
Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο.
Λόγω της φοβερής μεγαλοσύνης
που υπάρχει στο εθελούσιο μαρτύριο,
κατεβαίνω μέχρι τον τάφο.
Κατεβαίνω στον τάφο
και στην Τρίτη μέρα «αναστήσομαι»,
Και σαν τις σχεδίες που πλέουν στο ποτάμι,
έτσι σε μένα για την κρίση,
όπως οι μαούνες στη σειρά,
οι αιώνες, από το σκοτάδι, θα έρχονται παρασυρμένοι…
«Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο…». Στη φράση «μπορεί ν’ ανάψει» βρίσκουμε το κλειδί της απάντησης στις αμφιβολίες της «σώφρονος» λογικής. Τι θα συνέβαινε αν ο καθένας που έχει ζήσει τη χαρά της ανάστασης, που έχει ακούσει για τη νίκη της, που πίστεψε σ’ αυτό που επιτελέστηκε, άγνωστο στον κόσμο, αλλά μέσα στον κόσμο και χάριν αυτού· αν ο καθένας μας, ξεχνώντας τους μεγάλους αριθμούς, τα πλήθη και τις μάζες, μετέδιδε αυτή τη χαρά και αυτή την πίστη μόνο σε έναν άλλον άνθρωπο, άγγιζε μόνο μια άλλη ανθρώπινη ψυχή; Αν αυτή η πίστη και η χαρά μπορούσε να είναι μυστικά παρούσα σε κάθε συζήτηση, ακόμη και στην πιο ασήμαντη, στις κοινές πραγματικότητες της καθημερινής μας ζωής, θα άρχιζε αμέσως, εδώ και τώρα, σήμερα να μεταμορφώνεται ο κόσμος και η ζωή. Ο Χριστός είπε, «οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως» (Λουκ.17, 20). Η Βασιλεία του Θεού έρχεται με δύναμη, φως και νίκη κάθε φορά που οι πιστοί τη μεταφέρουν μαζί τους από την εκκλησία στον κόσμο, και αρχίζουν να τη ζουν στη ζωή τους. Τότε τα πάντα, πάντοτε και κάθε στιγμή «μπορούν ν’ ανάψουν τις καρδιές στο δρόμο…».
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Εορτολόγιο – Ετήσιος εκκλησιαστικός κύκλος, Ακρίτας, Αθήνα 2005

[toula]

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ
Μερικοὶ σὰν γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Πλάτωνα λένε ὅταν πεθαίνει κανείς: «Πρέπει νὰ χαίρεσαι γιατί ἡ ψυχή του εἶναι κοντὰ στὸ Θεό». Ὅμως τότε τί νόημα ἔχει ἡ ἀνάσταση; Ὄχι! Ὁ θάνατος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ κλάψουμε, μᾶς καλεῖ νὰ κλάψουμε ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀνάστασης αὐτῶν ποὺ ἀγαπῶ ἀλλὰ καὶ μιᾶς ἄλλης ποιότητας ζωῆς. Γιατὶ τώρα ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι γιὰ πάντα ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἀχώριστα καὶ ἀσύγχυτα. Εἶναι τὸ ἔσχατο μυστήριο, τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄλλο νὰ ἀγαπᾶς κάτι, πχ. τὸ σκύλο σου καὶ ἄλλο νὰ γίνεσαι σκύλος. Ἄλλο τὸ συναίσθημα καὶ ἄλλο τὸ νὰ γίνεσαι ἕνα μὲ κάτι. Τὸ ἴδιο ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς. Γιατὶ μᾶς ἀγαπᾶ. Μᾶς ἀγαπᾶ χωρὶς κανένα λόγο, καμία ἀναγκαιότητα, οὔτε γιατί τὸ ἀξίζουμε ἡ ὄχι.
Καταλαβαίνω ὅτι τὰ λουλούδια δὲν ἔχουν πιὰ τὴν ὀσμὴ τοῦ θανάτου ἀλλὰ τὴν εὐωδία τοῦ παράδεισου. Γιατὶ ἀκόμα κι αὐτά, ὁλόκληρη ἡ κτίση θὰ ζήσει, ἀφοῦ τελικὰ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρει ὅλη τὴν κτίση, ζεῖ μέσα στὴν τελειότητα τοῦ Θεοῦ. Τώρα πιὰ ἀκόμα καὶ ὁλόκληρη ἡ κτίση μπορεῖ νὰ ἐλπίζει. Ὁ Παῦλος ποὺ ἄκουσε τὸ κρυφὸ κλάμα καὶ τὸ στεναγμὸ τῆς κτίσης ὅλης, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ μεγάλοι δάσκαλοι τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ἀναζητοῦν τὴν τελειότητα στὸ δρόμο τῆς ἁρμονίας τῆς φύσης, - ἁρμονίας ποὺ πρὶν δὲν ὑπῆρχε γιατί πίσω ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ κρύβεται ὁ θάνατος- μόνο τώρα μποροῦν νὰ μοῦ ποῦν γιατὶ τὰ ἄνθη τῆς κερασιᾶς εἶναι ὄμορφα.
π.Ιωνάς Μούρτος