Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Δικαίων δέ ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος».
Τον μεγάλο άγιο, τη μνήμη του οποίου εορτάζουμε τώρα, τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, δεν τον έθιξε το μαρτύριο, ο ίδιος δεν ένιωθε τα μαρτύρια.
Όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Τό γάρ παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ’ ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμίν» (Β’ Κορ. 4, 17).
Ο Κύριος δοκιμάζει τους αγίους Του με φοβερά μαρτύρια, όπως καίγεται το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι, γιατί δεν συνέβαινε πάντα αυτό για το οποίο σας μίλησα, ότι οι άγιοι δεν ένιωθαν τα μαρτύρια.
Στην πλειονότητά τους τα ένιωθαν και υπέφεραν τις φρικαλεότητες με υπομονή.
Ο Θεός τούς δοκίμασε όπως το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι και τους δέχθηκε ως θυσία ολοκαυτώματος.
Σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι δοκιμάστηκε ο άγιος Γεώργιος και έγινε θυσία τέλεια στον Θεό.
«Καί ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καί ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται» (Σοφ. Σολομ. 3, 7).
Κατά τον καιρό της καθολικής ανταποδόσεως στην Φοβερά Κρίση θα λάμπει και ο άγιος Γεώργιος σαν φωτεινή σπίθα, η οποία διατρέχει τα καλάμια. Και ήδη από τώρα παρίσταται ενώπιον του Θρόνου του Θεού.
Ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος υπέμεινε φοβερά μαρτύρια σε πολύ νεαρή ηλικία. Καταγόταν από ένδοξο, αριστοκρατικό γένος, ο πατέρας του, επίσης χριστιανός, έγινε άγιος μάρτυρας.
Προσέφερε τον εαυτό του θυσία στον Θεό σε νεαρή ηλικία, όταν ανοιγόταν μπροστά του ένα διαρκές λαμπρό μέλλον.
Αυτό το οποίο θα διαβάσω τώρα από το βιβλίο της Σοφίας του Σολομώντα, είθε να γίνει μεγάλη παρηγοριά για όσους χάνουν τους υιούς και τις θυγατέρες τους στα πλέον ανθηρά χρόνια της ζωής τους.
«Δίκαιος δέ ἐάν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἔσται» (Σοφ. Σολομ. 4, 7).
«Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐκπλήρωσε χρόνους μακρούς, ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ˙ διά τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας.
Οἱ δέ λαοί ἰδόντες καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες ἐπί διανοίᾳ τό τοιοῦτον, ὅτι χάρις καί ἔλεος ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ καί ἐπισκοπή ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. 4, 13-15).
Να ξέρετε, να θυμάστε ότι η Εκκλησία είναι ζωντανή και μάχιμη και οι πύλες του Άδου ποτέ δεν θα μπορέσουν να την γκρεμίσουν, ακριβώς επειδή υπάρχει μεγάλο πλήθος ανθρώπων όμοιων με τον άγιο μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, επειδή υπάρχει η τεράστια χορεία των μαρτύρων που έχυσαν το αίμα τους για τον Χριστό, που θυσίασαν στον Θεό το πιο ανεκτίμητο, την ίδια την ζωή τους.
Το αίμα των μαρτύρων, το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι ο πιο μεγάλος θησαυρός της Εκκλησίας του Χριστού, είναι εκείνο που διαφυλάσσει την Εκκλησία μας.
Και δίπλα στους μάρτυρες βρίσκονται οι ομολογητές, οι οποίοι υπέμειναν τα βάσανα και τα μαρτύρια για χάριν του Χριστού, αλλά όχι μέχρι τον τελικό θάνατο.
Ας τιμούμε με όλη μας την καρδιά, πολύ βαθιά, τη μνήμη των αγίων, των μαρτύρων, των μεγαλομαρτύρων και των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό.
Ας μιμηθούμε την πίστη τους στον Χριστό, την αφοβία τους μπροστά στα μαρτύρια, με τα οποία τους απειλούσαν. Ας θυμόμαστε τα λόγια του Χριστού, τα οποία πρέπει να φέρουμε στην καρδιά μας:
«Μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμέμων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10, 28).
Να φοβάστε τον διάβολο, ο οποίος μπορεί να αφανίσει την ψυχή σας.
Μη φοβάστε τίποτα χάριν του ονόματους του Χριστού.
Ας είμαστε πιστοί στον Χριστό, όπως ήταν πιστοί ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος και η αγία μάρτυς βασίλισσα Αλεξάνδρα!
Απόσπασμα Λόγου στην ημέρα της μνήμης του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (Άγιος Λουκάς αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)
Τρίτη 6 Μαΐου 1947
Εβδομάδα του Παραλύτου

[toula]

Ω ψυχή αληθώς θεοφόρος, και νικημένη από τον ένθεον έρωτα!
Ω μακαρία φωνή, την οποίαν ο φερώνυμος του Χριστού Γεώργιος προ πολλών χρόνων γεωργήσας καλώς μέσας εις την καρδίαν του, εις καιρόν αρμόδιον τελείαν εις τον Δεσπότην απέδωκε, ταύτην την φωνήν, ο μεν αέρας δεξάμενος ηγιάσθη, οι δε άγγελοι ουρανόθεν επαίνεσαν, οι Αρχάγγελοι ευφήμησαν, και όλαι αι τάξεις των ουρανίων δυνάμεων υπερεθαύμασαν, ο δε πάντων Θεός και Δεσπότης αποδεξάμενος, έκρινε δίκαιον να δώση την θεϊκήν του βοήθειαν εις την προθυμίαν του εδικού του Μάρτυρος, και ητοίμασε να χαρίση εις αυτόν, τον της νίκης αμάραντον στέφανον.
Ταύτην την φωνήν και αυτοί οι ασεβείς εξεπλάγησαν, ο δε τούτων στρατηγός διάβολος ταύτην ακούσας, πληγήν θανατηφόρον εδέξατο.
Εστέκετο λοιπόν ο γενναίος του Χριστού αθλητής Γεώργιος, τον μεν Χριστόν ομολογών Θεόν, με λαμπράν και δυνατήν φωνήν, τους δε υπ’ αυτών προσκυνουμένους θεούς, ονομάζων δαίμονας, και τους αυτούς προσκυνούντας, καλών πλανομένους και μεθυσμένους, και αισχρολογούντας περισσότερον, παρά ομολογούντας Θεόν.
Εστέκετο επιστομίζων τους βλασφημούντας, και πάντας παρακινών, εις μετάνοιαν, και εις την του μόνου αληθινού Θεού επίγνωσιν, και τέλος πάντων, ο Γεώργιος εστέκετο φωνάζων εκείνο το προφητικόν λόγιον του Ιερεμίου
«Θεοί, οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν απωλέσθωσαν»·
ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΝ
(ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΚΟΥΡΤΑΙΩΝ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ).

[toula]

Ο μακαριστός γιατρός του Αγίου Πορφυρίου, ο καρδιολόγος Γεώργιος Παπαζάχος (1935–2001), μας διασώζει ένα συγκινητικό περιστατικό που έζησε στο Άγιον Όρος. Διηγείται ο ίδιος:
«Κατηφορίσαμε με τον π. Ιωσήφ για τον ασθενή μου.
Η καλύβα του γερο-Χρυσόστομου είναι σε απότομο και κακοτράχαλο σημείο. Τον βρήκαμε να κάθεται στο πεζούλι της στενής αυλής τους με τον υποταχτικό του.
Ήταν 92 χρόνων. Συμπαθής φυσιογνωμία. Μάλλον ψηλός, με έντονα οιδήματα σφυρών.
Εύκολη η διάγνωση με την πρώτη ματιά.
Του φίλησα το χέρι και συστήθηκα. Συστήθηκε και εκείνος. Ήρθε νέος στο όρος. Στον κόσμο ήταν πυροσβέστης, αλλά και καλός ψάλτης.
Θέλησε να προσφέρει το “χάρισμα” της φωνής του στη συνεχή δοξολογία του Θεού μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας.
»Μπήκαμε μέσα στο καλύβι του. Ο απέναντι τοίχος του κελιού ήταν γεμάτος από ημιτελείς εικόνες του αγίου Γεωργίου. Απόρησα γι’ αυτό, αλλά δεν ρώτησα.
Εκείνος με ρώτησε το βαφτιστικό μου όνομα και, όταν είπα “Γεώργιος”, με αγκάλιασε, με φίλησε και με παρακάλεσε διακριτικά να καθίσω σε ένα πάγκο δίπλα στο παράθυρο για να μου διηγηθεί μια ιστορία… Κάθισα.
Από το παράθυρο φαινόταν κάτω η θάλασσα, σαν από αεροπλάνο.
»–Σου είπα ότι είχα πάθος με την “ψαλτική”. Η φωνή μου με κολάκευε κι εγώ, όπου πήγαινα να ψάλω, ζητούσα την πρωτοκαθεδρία.
Οι ταπεινοί αδελφοί πάντα με αναγνώριζαν πρωτοψάλτη.
Έτσι, μια χρονιά του αγίου Γεωργίου, είχαν ολονυχτία στην Αγία Άννα κι εγώ έβαλα στον τορβά μου τα μουσικά βιβλία κι έφθασα στον ναό λίγο καθυστερημένος.
Όμως, άλλοι είχαν ήδη ανέβει στο ψαλτήρι και δεν μού ’διναν τη θέση του “πρώτου”.
Περίμενα λίγο. Τίποτα! Τους έδωσα να καταλάβουν …“ότι ήρθα”, αλλά αυτοί συνέχιζαν να ψάλλουν τα δικά τους.
Άρχισα να θυμώνω και να ταράσσομαι.
“Γιατί ήρθα;”, σκέφτηκα, “για δεύτερος ή για τρίτος;
Εγώ λαμπαδάριος ή δομέστιχος;
Ή εγώ πρώτος ή θα φύγω!”.
Και, δυστυχώς, ο εγωισμός με οδήγησε στο δεύτερο. Μάζεψα τα βιβλία μου και επιδεικτικά έφυγα.
“Να μάθετε ποιος είμαι!…”, είπα μέσα μου.
Σε καμιά ώρα έφθασα στο κελί μου, στενοχωρημένος “έως θανάτου”.
Άφησα τον τορβά μου, κάθισα στον πάγκο που κάθεσαι τώρα, γιατρέ. Ήμουν ιδρωμένος και κατάκοπος. Ράκος ψυχικό.
Με πήρε ο ύπνος.
Και τότε, μου συνέβη κάτι θαυμαστό. Δεν ξέρω αν ήταν όραμα ή όνειρο. »Βρέθηκα κάτω στον αρσανά των Κατουνακίων και ήταν βαθύ σκοτάδι. Μόνο τα κύματα ακούγονταν. Σε λίγο άκουσα κουβέντες και μια βάρκα που πλησίαζε. Μόλις που διακρινόταν.
Κωπηλατούσαν 6-8 στρατιώτες και ένας Αξιωματικός στεκόταν όρθιος. Η στολή του δεν έμοιαζε με τις στολές των δικών μας αξιωματικών. Η βάρκα ακούμπησε στον αρσανά. Φοβήθηκα. Ακούστηκε στην ησυχία η φωνή του Αξιωματικού:
»–Κατεβείτε και φέρτε τον μέσα στη βάρκα!
»Εγώ αντέδρασα και μαζεύτηκα.
»–Όχι, όχι!… Εγώ είμαι καλός άνθρωπος!…, είπα. Εγώ ήρθα στο Όρος να καλογερέψω. Δεν είμαι κλέφτης!… Μη με πιάσετε!…
»–Έλα μέσα!… Έλα μέσα!…
Ακούστηκε σταθερή η φωνή του Αξιωματικού.
Με πήραν μαζί τους και η βάρκα κατευθύνθηκε προς τον αρσανά της Αγίας Άννης. Δεν μίλαγε κανείς.
Σκοτάδι γύρω. Μαύρη η θάλασσα. Δεν μίλαγε κανείς.
Φοβήθηκα πολύ. Δεν τολμούσα να κοιτάξω τα πρόσωπά τους, ούτε να τους ρωτήσω.
Μόνο όταν φθάσαμε στην Αγία Άννα, μου μίλησε αυστηρά ο Αξιωματικός:
«–Πήγαινε να ψάλλεις στο Πανηγύρι μου! Και μην προσβάλλεις τη Γιορτή μου με τον εγωισμό σου!… Πήγαινε!… Σ’ αγαπώ!…»
»Τότε κατάλαβα ποιος ήταν: ήταν ο ίδιος ο άγιος Γεώργιος! Ξύπνησα τρομαγμένος και έβαλα τα κλάματα. Δάκρυα μετανοίας για την απαίσια διαγωγή μου.
Κοίταξα το ρολόι.
Προλάβαινα. Αν έτρεχα, προλάβαινα πριν τελειώσουν. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Της επιστροφής του ασώτου.
Στον δρόμο παρακαλούσα τον άγιο Γεώργιο να με συγχωρέσει. Τέτοιο αμάρτημα που έκανα απόψε!… Να χαλάσω την ατμόσφαιρα του πανηγυριού!… Να παγώσω τις καρδιές των συνασκητών μου με το πάθος μου!…
–Συγχώρησέ με, άγιέ μου, τον ανάξιο μοναχό!…
»Έφθασα πριν τελειώσουν. Μόλις μπήκα στον ναό, ξαφνιάστηκαν όλοι. Στάθηκα κάτω από τον πολυέλεο και φώναξα με δάκρυα:
»–Συγχωρέστε με, αδελφοί μου!
»Και έκανα εδαφιαίες μετάνοιες προς τα τέσσερα σημεία του ναού. Έκλαιγαν οι αδελφοί, έκλαιγα κι εγώ. Με το “Δι’ ευχών” αγκάλιασα έναν-έναν όλους και συγχωρεθήκαμε.
Ήταν η πιο έντονη μέρα της ζωής μου…».

[toula]

“Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος”.
«Και να, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου (ίσως το 1924), το Φως με επισκέφθηκε μετά τη Θεία Μετάληψη και το αισθάνθηκα ως επαφή της Θείας αιωνιότητας με το πνεύμα μου.
Ιλαρό, γεμάτο ειρήνη και αγάπη, το Φως παρέμεινε μαζί μου επί τρεις ημέρες. Διέλυσε το σκοτάδι της ανυπαρξίας, που στεκόταν μπροστά μου.
Αναστήθηκα, και μέσα μου, μαζί μου, αναστήθηκε όλος ο κόσμος.
Οι λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο τέλος της ακολουθίας του Πάσχα ήχησαν με συγκλονιστική δύναμη: “Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος”.
Καταπονημένος από το θέαμα του γενικού θανάτου, ανέζησα εκείνη τη στιγμή: Πραγματικά, και η ψυχή μου αναστήθηκε και δεν βλέπω πλέον κανένα νεκρό….
Εάν τέτοιος είναι ο Θεός, πρέπει το συντομότερο να εγκαταλείψω τα πάντα και να επιζητήσω μόνον την ένωση μαζί Του».
«Ο Χριστός μετά την Ανάστασή του εμφανιζόταν αποκλειστικά σ’ εκείνους, οι οποίοι ήσαν ικανοί να Τον αντιληφθούν στη ήδη θεωμένη και πεφωτισμένη σάρκα Του, παραμένοντας αόρατος στους άλλους».
«Όταν δε κατέρχεται σ’ εμάς το Άκτιστο Φως, τότε μεταδίδεται σ’ εμάς η χαρά της αναστάσεως, και ο νους μας θεωρεί τον Κύριον αναβαίνοντα , «όπου ην το πρότερον ».
«Χωρίς όμως πίστη (στην ανάσταση) κάθε δοκιμασία γίνεται σχεδόν παράλογη: στερείται νοήματος…
Παλεύομε για την ανάσταση, την προσωπική και κάθε άλλου συνανθρώπου».
Η ανάσταση του Χριστού είναι «το μεγαλύτερο από όλα τα γεγονότα του κτιστού κόσμου».
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[toula]

«Χριστέ, ω σοφία και Λόγε, του Θεού και δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, Σού μετασχείν, εν τη Ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας Σου.»
Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του.
Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου.
Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα·
Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς.
Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

[toula]

"Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη»."
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.
Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…
Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.
Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος.
Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα.
Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή.
Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν».
Χάθηκε ο θάνατος.
Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης.
Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας.
Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…
Τί ευτυχία η ανάσταση!
«Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Ξέρεις τι θα πει ῾σκιρτώντες᾽;
Θα πει χοροπηδώντας.
Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι.
Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα.
Έτσι έπρεπε κι εμείς (οι χριστιανοί να ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη» και να σκιρτούμε,) να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.
Δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη απ᾽ αυτή.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε.
Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο.
Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε.
Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας.
Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος,
« ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…
Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Γεώργιος Παπαζάχος
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
(Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Ἰατρικῆς, ἀναδημοσίευση ἀπό τό περιοδικό “Σύναξη – Πάσχα 1994)

[toula]

«Η ζωή άνευ του Χριστού, ο θάνατος άνευ του Χρι­στού, η αλήθεια άνευ του Χριστού, ο ήλιος άνευ του Χρι­στού και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, - όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορον μαρτύριον, σισύφειος βάσανος, κόλασις!
Δεν θέλω ούτε την ζωήν, ούτε τον θάνατον άνευ Σού, Γλυκύτατε Κύριε!
Δεν θέλω ούτε την αλήθειαν, ούτε την δικαιοσύνην, ούτε τον παράδεισον, ούτε την αιωνιότητα.
Όχι, όχι! Εσέ­να μόνον θέλω.
Εσύ μόνο να είσαι εις όλα, εν πάσι και υ­περάνω όλων.....!»
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

[toula]

«Στη Δευτέρα Παρουσία
θα παρουσιαστούν άνθρωποι,
στους οποίους έχουμε προσφέρει αγάπη έμπρακτη.
Και θα πουν στον Κύριο: “Αυτός μου έδωσε να φάω, αυτός με σκέπασε, αυτός με συγχώρεσε, αυτός μου έδειξε την πόρτα της εκκλησίας, αυτός με έφερε κοντά Σου. Κάνε τον ό,τι νομίζεις”.
Αυτή η αγάπη, η έμπρακτη, η διφυής, που απευθύνεται στη ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου, θα σταθεί πρεσβευτής για τον καθένα μας μπροστά στον Εύσπλαχνo Πλάστη.
Και η Παναγία τότε, όπως λέει η παράδοση, θα σηκώσει τα χέρια Της και θα παρακαλέσει, για τελευταία φορά, τον φιλάνθρωπο Χριστό, να συγχωρήσει όλους τους ανθρώπους».
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
15-05-2021

[toula]

«Για την Αγία Εικόνα του Χριστού, είμαι έτοιμος ακόμα και κομμάτια να γίνω».
Άγιος Θεράποντας, Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Κύπρου

[toula]

Σήμερα, 14 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Ιερομάρτυρος Θεράποντος, ο οποίος ήταν επίσκοπος στην Κύπρο, καθώς και τον Όσιο Θεράποντα,
ο οποίος ήταν ασκητής στην κοινότητα Σίντα. Και οι δύο Άγιοι τιμώνται ιδιαίτερα στην Αγκαστίνα της Μεσαορίας.
Ο Ιερομάρτυρας Θεράπων γεννήθηκε τον 7ο μ.Χ. αιώνα και οι γονείς του τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τη Χριστιανική παράδοση.. Η όλη ανατροφή του τον ανέδειξε τίμιο, δημιουργικό και πιστό μέλος της Εκκλησίας.. Όλα αυτά συνέβαλαν στο να οδηγηθεί στο μοναχισμό και στην απόλυτη αφοσίωση στο θέλημα του Θεού.. Η συνεχής άσκηση και
η αύξηση των αρετών τον ανέδειξαν ανάμεσα στους συμμοναστές του, ώστε να χειροτονηθεί ιερέας και αργότερα επίσκοπος...
Σε μία από τις επιδρομές των Αράβων, και ενώ ο Άγιος Θεράπων λειτουργούσε, αυτοί εισέβαλαν και τον έσφαξαν ενώπιον της Αγίας Τραπέζης...
Οι Χριστιανοί έθαψαν το λείψανό του, με ευλάβεια, και αργότερα το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε αιτία πολλών θαυμάτων και θεραπείας των πιστών. Εκεί διασώζεται και το Αγίασμά Του...
Ακόμη και σήμερα, τον 21ο αιώνα, υπάρχουν Χριστιανοί που βρίσκονται ενώπιον μαρτυρίου, αλλά με σθένος και ηρωισμό, καθημερινά ομολογούν τη χριστιανική τους Πίστη ίστη...
Μαζί με τον Ιερομάρτυρα Θεράποντα τιμούμε τη μνήμη και του Οσίου ασκητού Θεράποντος, ο οποίος έζησε ασκητικά στην περιοχή της κοινότητας Σίντας, πλησίον της Αγγαστίνας στη Μεσαορία.. Να σημειωθεί ότι στη Σίντα, πριν το 1571, κατοικούσαν Ρωμιοί που ήρθαν από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας.. Στην Αγγαστίνα, η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες των εκτοπισμένων μας, όπως ο μακαριστός ιεροψάλτης και κοινοτάρχης Χρίστος Ψάλτης παλαιότερα ονομαζόταν Άγιος Θεράποντας, υπάρχει αρχαίος ναός επ’ ονόματι του Οσίου Θεράποντος, ο οποίος παραμένει βουβός και μας περιμένει να τον λειτουργήσουμε...
(Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου.)