Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης - Πνευματικός αγώνας και αγάπη για τον συνάνθρωπο!
Κάποτε μας μίλησε για τον Άγιο Πατέρα ο γαμπρός του Βαγγέλης Μπουμπλέκας και μας διηγήθηκε:
" Έζησα πολλά κοντά στον πεθερό μου, αλλά πολύ με συγκινούσε που ενώ περνούσε τόσα πολλά και υπέφερε, μέχρι το τέλος του ήταν με το χαμόγελο! Αν τον ρωτούσες πώς είναι, ποτέ δεν γόγγυζε αλλά πάντοτε έλεγε με χαμόγελο :"Δόξα τω Θεώ, καλά είμαι παιδί μου"!
Θυμάμαι ένα Πάσχα μετά το 1989, πρώτο Πάσχα στο Νεοχώρι, που έψησα αρνί στην αυλή και με το που τελείωσε την δεύτερη Ανάσταση, κουρασμένος και ιδρωμένος, του έβαλα σε ένα πιάτο να φάει λίγο. Με ευχαρίστησε αλλά είπε: " Δεν μπορώ παιδί μου να φάω, θα φάω από το δικό μου. Φέρε πρεσβυτέρα να φάω". ( Τον νηστίσιμο καθημερινό χυλό του! )
Πριν προλάβει να φάει, ήρθε ένας κύριος από διπλανό χωριό, κλαίγοντας και του είπε: "Σε παρακαλώ παπα - Γιάννη, εσύ είσαι άγιος άνθρωπος! Έλα να θάψεις τον πατέρα μου γιατί ο ιερέας του χωριού μου μού είπε να μην του χαλάσω το Πάσχα και ότι δεν μπορεί να τον θάψει"!
Σηκώθηκε αμέσως και πήγε για να κάνει την κηδεία αυτού του ανθρώπου"!
Αν ποτέ, ενώ μας παρασύρουν οι μικρότητες, αναρωτηθούμε πώς αγιάζονται οι άνθρωποι, ας στρέψουμε ταπεινά το βλέμμα μας στην ζωή του τιμίου αυτού Λευίτη του Κυρίου μας!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός

[toula]

Ο άγιος πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης και η Χάρις του Αγίου Πνεύματος!
Πολλές φορές διαβάζουμε στα Πατερικά βιβλία ότι οι άγιοι άνθρωποι του Θεού μιλούν χωρίς να προμελετήσουν, φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα! Άλλες φορές πάλι, όταν δεν έχουν άμεση πληροφόρηση από τον Θεό, καταφεύγουν στην προσευχή και μέσω αυτής, λαμβάνουν την θεία βοήθεια για να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους προς την σωτηρία! Υπάρχει και η περίπτωση που δεν είναι για το συμφέρον του ανθρώπου να γνωρίζει κάποια πράγματα και οι άγιοι δεν πληροφορούνται από τη θεία Χάρη ή δεν αποκαλύπτουν στους ανθρώπους αυτά που γνωρίζουν! Όλα αυτά αξιωθήκαμε να τα βιώσουμε όσοι ζήσαμε από κοντά τον μακαριστό πατέρα Ιωάννη! Σε μια περίοδο της ζωής μου είχα προβλήματα με κάποιον που έπρεπε να συνεργάζομαι υποχρεωτικά μαζί του! Δεν υπήρχε αιτία και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί ! Σε μία επίσκεψή μου στον π. Ιωάννη, μόλις πήρα την ευχή του και χωρίς να του έχω πει τίποτα γι αυτό το θέμα, μου είπε: " Πρόσεξε παιδί μου αυτόν τον άνθρωπο, έχει φθόνο για σένα! Όχι πολλά πολλά μαζί του"! Σε μια άλλη επίσκεψή μας, ήμασταν στο καθιστικό της οικίας του και χτύπησε το κουδούνι. Σηκώθηκε ο ίδιος και άνοιξε την πόρτα. Μπήκε κάποιος, τον οποίον γνώριζα και μίλησαν, χωρίς εμείς να ακούσουμε τι έλεγαν. Ο άνθρωπος αυτός σε λίγο άρχισε να τρέμει αλλά δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί! Την άλλη μέρα συνάντησα τον άνθρωπο αυτόν τυχαία και μου ζήτησε να του δώσω το τηλέφωνο του πατρός Ιωάννη! Μου είπε: "Χθες που ήρθα στον παππούλη, για πρώτη φορά, μόλις με είδε μου είπε". " Καλώς τον Θ...! Εσύ είχες ατύχημα με το αυτοκίνητο"! Και πράγματι, όπως μου είπε, είχε σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητό του! Αυτή η αποκάλυψη, έγινε και η αιτία να αρχίσει να ζει πνευματικά! Μία μόνο φορά δεν μου απάντησε σε ένα πνευματικό θέμα που με παρακάλεσε να τον ρωτήσω, ένας μοναχός. Μου είπε: " Τώρα παιδί μου δεν μπορώ..." Δεν του το αποκάλυπτε ίσως ο Κύριος, γιατί μόνο Εκείνος γνωρίζει με την Σοφία Του, το τι συμφέρει στην κάθε ψυχή! Άλλη μια φορά που ήμασταν στο Νεοχώρι, ήρθαν δύο γονείς που η κόρη τους είχε σοβαρό ψυχοσωματικό πρόβλημα! Ρώτησαν το γιατί και ο άγιος Πατήρ τους είπε ότι έκαναν μάγια στο παιδί τους! Ο πατέρας πίεζε πάρα πολύ τον π. Ιωάννη να του αποκαλύψει ποιος το έκανε αυτό! Τότε ο παππούλης του είπε: " Κάποιος που μπαινοβγαίνει συχνά στο σπίτι σας "! Παρ' όλη την επιμονή του πατέρα, δεν του είπε το όνομα αυτού που έκανε το κακό! Είχε πάντοτε τη διάκριση να βοηθάει τους ανθρώπους κατά το θέλημα του Θεού, ώστε να μη συμβούν τα χειρότερα! Και στην συγκεκριμένη περίπτωση συμβούλεψε τους ανθρώπους αυτούς, με τι τρόπο να βοηθήσουν το παιδί τους! Κάποτε τον επισκεφθήκαμε με τον πατέρα Γαβριήλ, έναν ευλαβέστατο αγιορείτη ιερομόναχο, από τη Νέα Σκήτη! Σε μια στιγμή ο π. Γαβριήλ του είπε:" Γέροντα θέλω να σας ρωτήσω κάτι". Ο πατήρ Ιωάννης τότε, κλείνοντας τα μάτια του, έκανε τρεις φορές το σημείο του Σταυρού! Ο ιερομόναχος συνέχισε: "Σε μια γνωστή μου οικογένεια, όταν συγκεντρώνονται όλα τα μέλη της το βράδυ στο καθιστικό του σπιτιού, συμβαίνει ένα υπερφυσικό γεγονός! Βγαίνει από το πάτωμα ένας μοναχός, του οποίου δεν φαίνεται το πρόσωπο και βαδίζει προς το παιδί της οικογένειας! Αυτό το βλέπει μόνο το παιδί"! Ο π. Ιωάννης του απάντησε άμεσα: " Ο μοναχός αυτός είναι κάποιος άγιος και το γεγονός αυτό συμβαίνει γιατί στον χώρο εκείνο, στα θεμέλια του σπιτιού, υπάρχει ένα κομμάτι από την πέτρινη πλάκα του τάφου του! Πρέπει να σκάψουν σ' εκείνο το σημείο, να βγει η πλάκα και να την πάνε σε μια εκκλησία"! Αυτά και πολλά άλλα που συνεχώς η μνήμη μας τα επαναφέρει, αξιωθήκαμε να βιώσουμε! Να δούμε και να ακούσουμε! Η μεγάλη αγιότητα του π. Ιωάννη, που είχε όπως πιστεύω την βάση της στην απέραντη ταπείνωσή του, καθώς και η ευχή του να μας συνοδεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής μας! Αμήν!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - εκπαιδευτικός

[toula]

Εάν μη ιδω ου μη πιστεύσω.
Zούμε σ’ έναν κόσμο μεγάλης υπεραπλούστευσης και συνεπώς πνευματικής φτώχειας. «Επιστημονική» ή «μη επιστημονική». Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν λόγια σαν αυτά όλες τις εποχές σαν να ήταν αυταπόδεικτα και προφανή, και τα χρησιμοποιούν επειδή όλοι τα χρησιμοποιούν, χωρίς σκέψη και συζήτηση. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι πιστεύουν αυτές τις απλοποιήσεις τυφλά και απλοϊκά έτσι, ώστε κάθε άλλη προσέγγιση να μη φαίνεται ούτε σοβαρή, ούτε άξια προσοχής. Το ερώτημα είναι ήδη αποφασισμένο. Είναι όμως πράγματι αλήθεια; Μόλις είπα πως ζούμε σ’ έναν κόσμο μεγάλης πνευματικής φτώχειας. Πράγματι, αν το τελικό αποτέλεσμα της ατέρμονης ανάπτυξης της ανθρωπότητας συμπυκνωθεί σ’ αυτή τη δήλωση, «ἐὰν μὴ ἴδω… οὐ μὴ πιστεύσω», αν το ανθρώπινο γένος θεωρεί αυτή τη δήλωση ως το ύψος της σοφίας και ως τη μεγαλύτερη νίκη της λογικής, τότε ο κόσμος μας είναι αληθινά φτωχός, ρηχός, και πάνω απ’ όλα απίστευτα πληκτικός. Εάν γνωρίζω μόνο ό,τι βλέπω, αγγίζω, μετρώ και αναλύω, πόσο λίγα πράγματα στην πραγματικότητα γνωρίζω! Ολόκληρος ο κόσμος τότε του ανθρώπινου πνεύματος πέφτει έξω, μαζί με όλη τη διαίσθηση και τη βαθιά γνώση που απορρέει όχι από το «βλέπω» ή «αγγίζω» αλλά από το «σκέφτομαι», και ιδιαίτερα από το «στοχάζομαι-θεωρώ».
Αυτό που εκπίπτει είναι το πεδίο της γνώσης που για αιώνες ρίζωνε όχι στην εξωτερική, παρατηρήσιμη εμπειρία, αλλά σε μια άλλη ανθρώπινη ιδιότητα, σε μια καταπληκτική και ίσως ακατανόητη ικανότητα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από ο,τιδήποτε άλλο και τους κάνει αληθινά μοναδικούς. Τώρα ακόμη και τα ρομπότ, τα μηχανήματα και οι υπολογιστές μπορούν να αγγίξουν, να χειριστούν και να χρησιμοποιήσουν αντικείμενα· μπορούν να κάνουν ακριβείς μετρήσεις, ακόμη και προβλέψεις. Γνωρίζουμε πως στην πραγματικότητα εκτελούν καλύτερα από τους ανθρώπους μετρήσεις, συγκρίσεις, και κάνουν ακριβείς παρατηρήσεις άψογα· είναι ακριβέστερα, και «επιστημονικότερα». Εδώ όμως είναι κάτι που κανένα ρομπότ, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, δε θα μπορούσε να ποτέ να κάνει: να γεμίσει από θαύμα, από δέος, να αισθανθεί, να κινηθεί από τρυφερότητα, να χαρεί, να δει ο,τιδήποτε δεν μπορεί να ιδωθεί με οποιαδήποτε μέτρηση ή ανάλυση. Κανένα ρομπότ δε θα ακούσει αυτούς τους άρρητους ήχους που γεννούν τη μουσική και την ποίηση· κανένα ρομπότ δε θα κλάψει ποτέ, ούτε θα δείξει εμπιστοσύνη. Δίχως όμως όλα αυτά ο κόσμος μας δε γίνεται άχρωμος, πληκτικός, θα έλεγα δε και αχρείαστος; Ω ναι, αεροπλάνα και διαστημόπλοια θα πετούν όλο και περισσότερο, όλο και ταχύτερα. Αλλά για πού και γιατί; Ναι, τα εργαστήρια θα εκτελούν τις αναλύσεις όλο και με περισσότερη ακρίβεια. Αλλά προς τι; Μου λένε «για το καλό της ανθρωπότητας». Καταλαβαίνω ότι αυτό σημαίνει πως μια μέρα θα έχουμε έναν υγιή, καλοθρεμμένο και ικανοποιημένο άνθρωπο, που θα είναι ολοκληρωτικά τυφλός, ολοκληρωτικά κουφός και χωρίς καμιά απολύτως συνείδηση για την τύφλα και την κωφότητά του…
«Ἐὰν μὴ ἴδω… οὐ μὴ πιστεύσω». Είναι σαφές λοιπόν πως η εκ παρατηρήσεως εμπειρία, τα εμπειρικά δεδομένα, δεν είναι παρά μια μορφή γνώσης, η πλέον στοιχειώδης, και γι’ αυτό κατώτερη. Η εμπειρική ανάλυση είναι χρήσιμη και αναγκαία, αλλά το να αναγάγουμε κάθε ανθρώπινη γνώση σ’ αυτό το επίπεδο είναι σαν να προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ομορφιά ενός πίνακα με τη χημική ανάλυση του χρώματός του. Ό,τι αποκαλούμε πίστη βρίσκεται στο δεύτερο και ανώτερο επίπεδο της ανθρώπινης γνώσης, χωρίς την οποία μπορεί να ειπωθεί πως ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να ζήσει ούτε μια μέρα. Ο κάθε άνθρωπος πιστεύει σε κάτι ή σε κάποιον, έτσι το μόνο ερώτημα είναι ποιανού πίστη, ποιανού όραμα, ποιανού γνώση του κόσμου ανταποκρίνεται ακριβέστερα και πιο ολοκληρωμένα στον πλούτο και την περιπλοκότητα της ζωής.
Μερικοί λένε πως η ανάσταση του Χριστού πρέπει να αποτελεί πλαστογραφία αφού οι νεκροί δεν ανίστανται. Αυτό αληθεύει, αν δεν υπάρχει Θεός. Αν όμως υπάρχει Θεός, τότε ο θάνατος πρέπει να συντριβεί, επειδή ο Θεός δεν είναι Θεός της φθοράς και του θανάτου. Άλλοι τότε θα πουν: αλλά δεν υπάρχει Θεός, επειδή κανείς δεν Τον είδε. Πώς όμως τότε υπολογίζεται η εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων που χαρούμενα διαβεβαιώνουν πως Τον έχουν δει, όχι βέβαια με τα φυσικά τους μάτια, αλλά με μια βαθιά και ορισμένη εσωτερική όραση; Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αλλά όταν η χαρούμενη διακήρυξη «Χριστός ἀνέστη!» πέφτει σαν από τον ουρανό, όλοι δίνουν την ίδια θριαμβευτική απάντηση, «Ἀληθῶς ἀνέστη!».
Είναι πράγματι αλήθεια πως δε βλέπεις ούτε ακούς; Είναι όντως αλήθεια πως στο βαθύτερο κομμάτι της συνείδησής σου, μακριά από κάθε ανάλυση, μέτρηση και ψηλάφηση, ούτε βλέπεις, ούτε αισθάνεσαι ένα άσβεστο, ακτινοβόλο φως, δεν ακούς τους ήχους μιας αιώνιας φωνής; «Ἐγὼ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή…»; Είναι όντως αλήθεια πως στο βάθος της ψυχής σου δεν αναγνωρίζεις το Χριστό μέσα μας, μέσα μου, να απαντά στον άπιστο Θωμά, «μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες»;
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

[toula]

Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, τὴ μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προξένησε τὴν αἰώνια ζωή. Διότι, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Θεοτόκος Μαρία δὲ δοκίμασε παρθενικὲς ὠδῖνες ἀνύμφευτης κόρης, ἀλλὰ μὲ τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γέννησε τὸ Δημιουργὸ τῶν αἰώνων, τὸ Θεὸ Λόγο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔτσι καὶ ἡ γῆ ἀπὸ τὴν κοιλιά της, καταργώντας τὶς ὠδῖνες τοῦ θανάτου (Πραξ. β´ 24) ἄφησε, ὅταν διατάχθηκε, ἐλεύθερο τὸν Κύριο τῶν Ἰουδαίων. Γιατί δὲν μποροῦσε νὰ κρατᾷ σῶμα τὸ ὁποῖο φέρνει τὴν ἀθανασία. Σκεπτόμενος, λοιπόν, ὁ προφήτης Δαβὶδ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ μεγαλείου, τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου, τὴν ἐλευθερία ὅταν πρὶν ἦταν δοῦλοι, φωνάζει καὶ λέει: «Βασίλευσε ὁ Κύριος, φόρεσε τὸ μεγαλεῖο Του» (Ψαλμ. πβ´ 1).
Ποιὸ μεγαλεῖο ντύθηκε ὁ Κύριος; Τὴν ἀφθαρσία, τὴν ἀθανασία, τὸν ὅμιλο τῶν Ἀποστόλων, τὸ στεφάνι τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν προδίδει πλέον ὁ Ἰούδας, δὲν ἀπειλεῖ πλέον ὁ Καϊάφας, δὲν ὁπλίζεται πλέον ὁ Ἡρῴδης γιὰ νὰ σφάξει τὰ παιδιά, δὲ δικάζει πλέον ὁ Πιλᾶτος, οὔτε φυλακίζουν πλέον οἱ Ἰσραηλῖτες. Τὸ φθαρτὸ ἔγινε ἄφθαρτο κι Ἐκεῖνος ποὺ Τὸν θεωροῦσαν μόνο ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἀποδείχθηκε ἀληθινὸς Θεός. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς φωνάζουμε: «Θάνατε, ποῦ εἶναι τὸ κεντρί σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου;» (Α´ Κορ. ιε´ 55). «Ὁ Κύριος βασίλευσε, φόρεσε τὸ μεγαλεῖο Του, ντύθηκε καὶ ζώσθηκε δύναμη» (Ψαλμ. πβ´ 1). Δύναμη λέει τὸ σχέδιο σωτηρίας μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία Του, γιατί δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ δυνατὸ ἀπὸ αὐτήν. Ὁ ἀσώματος νίκησε μὲ τὸ σῶμα Του τοὺς δαίμονες, μὲ τὸ σταυρὸ καταπολιόρκησε τὶς ἐχθρικὲς δυνάμεις.
Δηλαδή, ἐπειδὴ στὴν ἀρχὴ συγκλόνιζε τὴ γῆ ἡ ἁμαρτία, ὅταν ἀναστήθηκε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως προεῖπε, τὴ στερέωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴ βαδίζει πλέον στὸν γκρεμὸ τῆς καταστροφῆς, οὔτε νὰ τὴ δέρνουν οἱ Χειμῶνες τῆς πλάνης. Καὶ μάρτυρα σ᾿ αὐτὰ ποὺ λέμε ἂς φέρουμε τὸν μακάριο Παῦλο, ποὺ λέει τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸ τὸ φθαρτὸ πρέπει νὰ ντυθεῖ ἀφθαρσία, καὶ αὐτὸ τὸ θνητὸ πρέπει νὰ ντυθεῖ ἀθανασία» (Α´ Κορ. ιε´ 53). Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ψαλμῳδὸς λέει: «Εἶναι ἕτοιμος ἀπὸ τότε ὁ θρόνος Σου, Ἐσὺ ὑπάρχεις αἰώνια» (Ψαλμ. πβ´ 2), καὶ ὁ Δανιήλ: «Ἡ βασιλεία Σου εἶναι βασιλεία ὅλων τῶν αἰώνων, ἂς γεμίσουν ἀπὸ εὐφροσύνη πολλὰ νησιά- εκκλησίες » (Ψαλμ. πστ´ 1), γιατί σ᾿ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δοξολογία καὶ ἡ δύναμη στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.
Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος εις την Αγίαν και φωτοφόρον Ανάστασιν.

[toula]

Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν οι ταύροι χτυπούσαν με τα κέρατα και ο ταύρος στεκόταν ήσυχος, όταν το λιοντάρι ωρυόταν και οι ταύροι στέκονταν αγέρωχοι, όπως έχει γραφεί στους ψαλμούς, «Με περικύκλωσαν πολλά και με τριγύρισαν ταύροι καλοθρεμμένοι. Άνοιξαν το στόμα τους εναντίον μου, όπως το λιοντάρι που αρπάζει και ωρύεται» (Ψαλμ. κα΄ 12).
Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν γάβγιζαν τα σκυλιά και ο Δεσπότης έδειχνε ανοχή. Όταν οι λύκοι άρπαζαν και το πρόβατο δεν έφερνε αντίσταση. Όταν ο ληστής δεχόταν πρόσκληση στη ζωή, ενώ η ζωή του κόσμου συρόταν στο θάνατο. Όταν έβγαζαν εκείνη την άτακτη και ολέθρια φωνή, «θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον. Το αίμα Του πάνω μας και στα παιδία μας» (Ιωάν. ιθ΄ 15, Ματθ. κζ΄ 25), οι φονιάδες του Κυρίου και των προφητών, οι θεομάχοι, οι μισόθεοι, οι υβριστές του νόμου, οι πολέμιοι της χάριτος, οι εχθροί της πίστεως, οι συνήγοροι του διαβόλου, τα γεννήματα των εχιδνών, οι ψιθυριστές, οι κατήγοροι, οι σκοτισμένοι στη διάνοια, η ζύμη των Φαρισαίων (Ματθ. ιστ΄ 6, Μαρκ. η΄ 15, Λουκ. ιβ΄ 1), το συνέδριο των δαιμόνων, οι μιαροί, οι κακότατοι, οι ψιθυριστές, οι μισόκαλοι. Και δίκαια φώναζαν «θάνατος, θάνατος, στάυρωσέ Τον», διότι τους βάραινε η παρουσία της Θεότητος με σάρκα και τους στενοχωρούσε ο έλεγχος για τον τρόπο της ζωής τους. Είναι συνήθεια οι αμαρτωλοί να μισούν τη συναναστροφή με τους δικαίους.
Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν φραγγέλωσαν και βασάνισαν το άγιο σώμα Εκείνου που υπέφερε τα πάθη με τη θέλησή Του, για να θεραπεύσει τις παλιές πληγές των αμαρτημάτων μας. Όταν σήκωνε το ξύλο του Σταυρού επάνω στους ώμους Του, τρόπαιο κατά του διαβόλου. Όταν φορούσαν αγκάθινο στεφάνι σ’ Εκείνον που στεφανώνει όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Όταν έντυσαν με πορφύρα περιπαιχτικά Αυτόν που χαρίζει αφθαρσία σε όσους ξαναγεννιούνται με νερό και Πνεύμα Άγιο (Ιωαν. γ΄ 5, Ματθ. κζ΄ 48). Όταν κάρφωσαν στο ξύλο του Σταυρού Αυτόν που είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν οι στρατιώτες θριάμβευαν περιπαίζοντας το Δεσπότη της ουρανίας στρατιάς των Αγγέλων.
Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν έδεσαν σε καλάμι σπόγγο γεμάτο ξύδι και Τον πότισαν και έδιναν χολή σ’ Αυτόν που τους έριξε το μάνα (Εξ. ιστ΄ 13-15). Όταν έσπαζαν οι πέτρες και σκιζόταν το καταπέτασμα του Ναού κατάπληκτα από το θράσος των ασεβών. Όταν ο ήλιος πενθούσε και ντυνόταν το σκοτάδι σαν σάκο, πενθώντας την πτώση των Ιουδαίων. Διότι η ημέρα θρηνούσε τις συμφορές των Ιουδαίων, όταν η Ζωή, δηλαδή ο Χριστός, ήταν κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο Ληστές, και ο ένας Τον χλεύαζε και Τον κατηγορούσε, ο δε άλλος με τη μετάνοιά του άρπαζε τον Παράδεισο (Λουκ. κγ΄ 39-43).
Πότε ήταν ατιμασμένος; Όταν το σώμα παραδινόταν για να ταφεί.
Πότε ήταν ταπεινωμένος; Όταν οι στρατιώτες Τον φύλαγαν και η γη έκρυβε Αυτόν που στήριξε τη γη επάνω στα νερά (Γεν. α΄ 9). Όταν οι Απόστολοι κρύβονταν, μην μπορώντας να υποφέρουν τους πολλούς πειρασμούς.
Όμως πρόσεχε, αγαπητέ, τα θαύματα του Θεού και τα κατορθώματα της χαράς που ήλθε μετά το πάθος. Ο ατιμασμένος μεταβαλλόταν σε ένδοξο και η χαρά του κόσμου ανασταίνεται άφθαρτη μαζί με το σώμα. Τότε είχε ωδίνες τοκετού η γη και κυοφόρησε η ημέρα. Και ο θάνατος απέβαλε τη ζωή των όλων. Διότι δεν ήταν δυνατόν ο θάνατος να κρατήσει Εκείνον που κρατά τα πάντα με το λόγο Του.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ, Λόγος εις την φωτοφόρον και αγίαν Ανάστασιν

[toula]

Ο καθένας έχει κι έναν σταυρό στη ζωή του.
Και ο καθένας καλείται να τον σηκώσει με ελπίδα και πίστη, με ταπείνωση και υπομονή.
Κανείς μας δεν ξέρει τι σταυρό έχει ο άλλος. Ακόμα κι αν ξέρουμε σίγουρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ψυχική κατάσταση του άλλου, την κατάσταση της καρδιάς του, τους λογισμούς του, τον αγώνα του, τον πόνο που βιώνει, την προσπάθεια που καταβάλει, την φθορά που υπομένει μέσα στην καθημερινότητά του.
Γι’ αυτό κι ας μην βγάζουνε συμπεράσματα για κανέναν.
Μην κρίνουμε κανέναν, γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι περνά, ούτε τα εσώψυχά του.
Αλλά όλους ας τους βάζουμε στην προσευχή μας, με καλή προαίρεση και αγαθή διάθεση. Ειδικά εκείνους που βλέπουμε να «ξεφεύγουν» με την συμπεριφορά τους. Αυτοί χρειάζονται περισσότερη προσευχή, περισσότερη βοήθεια, κατανόηση και αγάπη.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Δεν αλλάζουνε τα πράγματα αν δεν αλλάξουμε εμείς , διότι και εμείς είμαστε μέρος των πραγμάτων.
Δεν κάνω αγιασμό για να φύγει κάποιο αόριστο κακό όταν εγώ δεν θέλω να αλλάξω. Ζητάω την χάρη του Θεού για να με βοηθήσει να αλλάξω εγώ και τότε θα αλλάξει και ο κόσμος. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη λέει ένα ρητό , όμως είναι ικανός να φέρει το μήνυμα της αλλαγής. Η χάρη του Θεού είναι ένα χέρι βοηθείας όταν θέλω να αλλάξω, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Η χάρη του Θεού ενεργεί με την συγκατάθεση του ανθρώπου. Τον Χριστό δεν τον φωνάζω ως δικαστή, τύραννο, μάγο, αλλά ως πατέρα, δάσκαλο, οδηγό, γιατρό και Σωτήρα.
Με τα Ιερά Μυστήρια ξεκινάει ένα ταξίδι εμείς νομίζουμε ότι κάτι τελειώνει αλλά τότε κάτι ξεκινά! Με την βάπτιση φοράμε τα στρατιωτικά ρούχα και ξεκινάμε το ταξίδι του πολέμου! Με τον εαυτό μας, με τον πονηρό, με τον κόσμο, με την φθορά με τα πάντα ! Αλλά πάντα με οδηγό έναν πατέρα που στο κάλεσμα του όλα υποκλίνονται θεραπεύονται και νικώνται κατά κράτος. Ο γλυκύτατος Νυμφίος !
Θέλουμε όλα να αλλάξουν προς το κοσμικό καλό και όχι προς το καλό της σωτηρίας μας και φυσικά χωρίς να θέλουμε να κουνήσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι.Το ότι μας συμφέρει κάτι κοσμικά δεν σημαίνει ότι μας ανοίγει την πόρτα της Βασιλείας των ουρανών διότι μπορεί αυτό το κοσμικό συμφέρον με λάθος χειρισμούς να μας ρίξει στην απώλεια. Το θαύμα, ο αγιασμός, η μεταμόρφωση του ανθρώπου είναι στην ουσία ένας γάμος που χρειάζονται δύο για να γίνει. Ένας είναι ο Θεός και ο άλλος είναι ο άνθρωπος. Ο Χριστός είναι ο Θεός που θέλει ως άνθρωπος και εμείς πάμε να αποκτήσουμε και να σμιλεύσουμε με την άσκηση αυτό το Άγιο θέλημα. Με την άσκηση γυρνάω τις ράγες με το κλειδί της προαιρέσεως για να αλλάξω κατεύθυνση δηλαδή να μετανοήσω να αλλάξει ο νους ρότα δηλαδή προορισμό και τότε θα αλλάξουν τα πάντα.
Όταν θέλω τον Θεό όπως θέλει ο εγωϊσμός μου ένας τέτοιος γάμος δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει ποτέ. Όταν όμως θέλω τον Θεό όπως θέλει εκείνος μέσα από τον δρόμο της υπακοής τότε ο γάμος όχι μόνο γίνεται αλλά φτάνει μέχρι το ουρανό με το στεφάνι της αγιότητος να ακτινοβολεί σε όλο το στερέωμα της οικουμένης. Ο Χριστιανός με την άσκηση κινείται ! Τι σημαίνει αυτό ; Δεν είναι ευχαριστημένος ποτέ με τον εαυτό του. Νιώθει τελευταίος και αυτό το βίωμα το καθιστά πρώτο! Κάθε μέρα γίνεται σκαλοπάτι και ευκαιρία για άσκηση και αλλαγή. Κινούμαι σημαίνει αλλάζω ! Αλλάζω συνέχεια! Κίνηση σε σχέση μπροστά με το πρόσωπο του Νυμφίου.
Η αλλαγή και η μεταμόρφωση έρχεται με την συνεχή σχέση και όχι με περιστασιακά καλέσματα για κοσμικούς λόγους και βολέματα. Πάμε στην εξομολόγηση και λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουνε οι άλλοι που μας ενοχλούν αλλά για την δική μας θέση στα πράγματα ούτε λόγος. Ο Χριστός απλά μένει ένα φιλοσοφικό όνομα στην ζωή μας ή μια θρησκευτική τυπικότητα για τα μάτια του κόσμου με μια φανουρόπιτα μια φορά το χρόνο, μια αρτοκλασία και ένα Χριστός Ανέστη του πενταλεπτου μέσα από το αυτοκίνητο.
Σε τι θέση έχουμε τελικά τον Κύριο στην ζωή μας; Έχει κάποια θέση ; Έχει την θέση του μάγου αν αρρωστήσω να με κάνει καλά; Του τζίνι για να μου κάνει τα χατίρια ; Του δικαστή για να ρίξει κακία σε αυτούς που με πληγώνουν ;
Πότε άραγε θα θελήσουμε να βάλουμε τον Χριστό στην Βασιλική καθέδρα της καρδιάς μας;
Πότε θα γίνει το Α και το Ω της ζωής μας ;
Πότε θα γίνει ο δάσκαλος, ο πατέρας, ο γιατρός, ο οδηγός και ο Σωτήρας μου;
Πότε θα γίνει το σημείο αναφορά σε κάθε απόφαση της ζωής μου ;
Τελικά αυτή είναι η πρόγευση της κολάσεως μας, ότι ο Χριστός δεν έχει την θέση που του αξίζει στην ζωή μας και ότι εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Κόλαση για τον Χριστιανό είναι να ξημερώνει μια μέρα και να μένει ο ίδιος ή χειρότερος από την προηγούμενη ενώ παράδεισος είναι η συνεχής μετάνοια με θέα την θεραπεία, τον αγιασμό και την Βασιλεία των ουρανών…
Ξεκίνα τις αλλαγές τώρα αδερφέ ώστε να αρχίζεις να προγεύεσαι τον Παράδεισο που είσαι ήδη προσκεκλημένος ! Καλό αγώνα…!
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Αλλαγές και μεταμορφώσεις σε κίνηση προς την Βασιλεία των Ουρανών! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Δεν λέει «Ανάστασιν Χριστού πιστεύσαντες». Αλλά τι λέει;
«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον».
Πώς λοιπόν μας προτρέπει τώρα το Άγιο Πνεύμα να λέμε «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», σαν να είδαμε την ανάσταση, που δεν είδαμε, παρ’ όλο που ο Χριστός αναστήθηκε μία φορά, πριν από χίλια χρόνια, και ούτε τότε τον είδε κάποιος να ανασταίνεται;
Άραγε, μήπως θέλει η θεία Γραφή να ψευδόμαστε;
Καθόλου!
Απεναντίας, η θεία Γραφή μας παραγγέλλει να λέμε την αλήθεια, ότι δηλαδή η ανάσταση του Χριστού γίνεται μέσα στον καθένα από μας τους πιστούς, και αυτό γίνεται όχι μία φορά αλλά μπορώ να πω κάθε ώρα, με το να ανασταίνεται μέσα μας ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός, λαμπροφορώντας και απαστράπτοντας τις αστραπές της αφθαρσίας και της θεότητας.
Διότι η φωτοφόρα παρουσία του Πνεύματος, σαν να είναι πρωί, υποδηλώνει σ’ εμάς την ανάσταση του Δεσπότη, ή, μάλλον, χαρίζει σ’ εμάς να βλέπουμε εκείνον τον ίδιο τον αναστάντα.
Γι’ αυτό και λέμε: «Θεός είναι ο Κύριος και φανερώθηκε σ’ εμάς»˙ και υποδηλώνοντας τη δευτέρα του παρουσία, προστέθηκε και λέμε έτσι:
«ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου».
Σ’ αυτούς λοιπόν που θα φανερωθεί αναστημένος ο Χριστός, εμφανίζεται οπωσδήποτε πνευματικά, με το να γίνεται ορατός στα πνευματικά τους μάτια.
Διότι, όταν ο Χριστός έρθει μέσα μας με το Πνεύμα, μας ανασταίνει από τους νεκρούς και μας ζωοποιεί και δίνει το χάρισμα να βλέπουμε μέσα μας ολόκληρο ζωντανό τον ίδιο, τον αθάνατο δηλαδή και άφθαρτο˙ και όχι μόνο αυτό, αλλά και χαρίζει να γνωρίσουμε ολοφάνερα ότι μας ανασταίνει και μας δοξάζει μαζί του, όπως βεβαιώνει όλη η θεία Γραφή.
Αυτά λοιπόν είναι τα θεία μυστήρια των Χριστιανών, αυτή είναι η κρυμμένη μέσα τους δύναμη της πίστης μας, που οι άπιστοι ή οι δύσπιστοι, ή, για να πω μάλλον, οι ημίπιστοι, δεν τα βλέπουν, αλλά και δεν μπορούν να τα δουν.
[Από το βιβλίο: Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου – Έργα (Νεοελληνική απόδοση). Εκδόσεις: “Περιβόλι της Παναγίας”. Μάιος 2017]

[toula]

Επιτάφια επιγράμματα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
προς τη μητέρα του Νόννα
Η Κυριακή μέρα ήταν η άριστη κάθε σου λόγου και έργου.
Απέτιες τιμή σε κάθε πένθος με το πένθος σου, μητέρα
και αποχωρούσες μονάχα στις γιορτές.
Έχεις το ναό, μάρτυρα
της χαράς και του πόνου σου, μητέρα. Ο όλος ο χώρος, μάνα, είναι
σφραγισμένος από τα δάκρυά σου˙ είναι στεριωμένος μόνον
από το σταυρό σου και τα δάκρυά σου.
Το θυσιαστήριο δεν είδε ποτέ τα νώτα σου και δεν ξεστόμισες
ποτέ ανόσιο λόγο, κι ούτε ποτέ στα τρυφερά σου μάγουλα,
μεμυημένη στο Χριστό, δεν κάθισε γέλιο.
Δεν θ’αποκαλύψω,
ευλογημένη, τους κρυφούς σου μόχθους, αλλά ποιός ήταν ο
εσωτερικός και ο εξωτερικός σου κόσμος είναι γνωστός σε
όλους.
Γι’αυτό άφησες το σώμα σου στο Αγιο θυσιαστήριο...

[toula]

« Μετάνοια είναι το ξύπνημα της αγάπης μέσα στην ψυχή μας και το δόσιμό του όχι αλλού, ούτε στα είδωλα ούτε στο σκοτάδι ούτε στον κάκιστο εαυτό μας, αλλά στον Ιησού Χριστό, στην πρώτη και υστερνή μας αγάπη, σε Κείνον που «εις τέλος μας ηγάπησεν», και είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος της ζωής μας.»
π. ΑνανιαςΚουστενης.