"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Aposal όπως μου είπε γνωστός μου ιερομόναχος για να κριθεί κάποιος άξιος να γίνει διάκονος πρέπει (ανάμεσα στα άλλα) να μην είχε ούτε μια φορά προγαμιαίες σχέσεις πριν χειροτονηθεί.

Οι προϋποθέσεις είναι πράγματι πολύ αυστηρές. Εύχομαι να τις πληρούν όλοι οι κληρικοί μας!
Να προσευχόμαστε καθημερινά για τον κλήρο μας γιατί χωρίς άξιο κλήρο πάμε χαμένοι!

eortologio_gr έγραψε:Αδελφοί μου το όλο θέμα κινείται μέσα στην "γκρίζα ζώνη" χωρίς να είναι ξεκάθαρα "ασπρο ή μαύρο". Και ακριβώς εκεί ήταν η ένστασή μου. Για μένα δεν υπάρχει γκρί ζώνη.

Η θέση μου, την οποία ήδη έχω εκφράσει σε προηγούμενο ερώτημα το οποίο και απαντήθηκε σαφώς από όλους, είναι ένα : "ή θα είμαστε με τον Θεό ή με τον Διάβολο".
Εφ' όσον αβιάστως έχουμε ταχθεί με τον Θεό, σημαίνει ότι είμαστε άξιοι να συνεχίσουμε στα του Θεού. Δεν υπάρχει μέση λύση ή μεσαία γκρίζα ζώνη.
Σαφως όμως είμαστε ανάξιοι να φτάσουμε στην Αγιότητα.
Εγώ είμαι σε lower entry level και εκεί θα παραμείνω. Μου αρκεί αυτό. Οπως μου αρκεί οτι και ο Παράδεισος είναι δεδομένο οτι με περιμένει.
Μέσα μου αισθάνομαι "άξιος" που έχω την δυνατότητα να προσεγγίσω τα της Ορθοδοξίας.
...........................................
Αν δεν αισθάνομαι "άξιος να αγγίξω την Ορθοδοξία", διαρκώς θα τρώγωμαι με τα ρούχα μου και με τα σωθικά μου.

Χρ.

Το ζήτημα είναι μήπως νομίζουμε ότι είμαστε με το Χριστό ενώ στην πραγματικότητα μας έχει κλέψει ο Διάβολος. Και δεν είναι σπάνιο αυτό σε βεβαιώνω αγαπητέ Χρήστο!

Όσον αφορά το "Εγώ είμαι σε lower entry level και εκεί θα παραμείνω. Μου αρκεί αυτό." που είπες, με ανησύχησε πολύ!
Δεν έχουμε δικαίωμα να συμβιβαζόμαστε στο θέμα της ψυχής μας. Από τη στιγμή που ο Χριστός τα έδωσε όλα στην κυριολεξία και σταυρώθηκε για μας, οφείλουμε κι εμείς να τα δώσουμε όλα, το κατά δύναμη φυσικά, χωρίς φόβο και πάθος αλλά με ζήλο και ευλάβεια.
Άλλωστε αυτό λέει η πρώτη εντολή "αγαπήσης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου...!!!"
Αυτό σημαίνει ευθύνη για το καλύτερο κάθε μέρα, όπως άλλωστε κάνουμε και όλα τα βιωτικά που πιστεύουμε ότι αξίζουν. Ευθύνη για αγώνα πνευματικό καθημερινό και αδιάλειπτο, ώστε να πλησιάσουμε περισσότερο το Χριστό και να γίνουμε μέτοχοι της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Διαφορετικά ίσως πρόκειται περί εσχάτης πλάνης ...
Όχι μόνον δεν είμαστε ανάξιοι να φτάσουμε στην αγιότητα, αλλά αυτό απαιτεί ο Χριστός από εμάς "αγιοι γίνεσθε ότι ο Πατήρ μου άγιος εστί"! Μη ξεχνάμε ότι είμαστε "ναός του Αγίου Πνεύματος" αλλά πρέπει και να φερόμεστε με τον τρόπου που αρμόζει σε κάτι τέτοιο.

Μα γιατι βρε eortologio_gr, τρωγεσαι με τα ρουχα σου οντως; Αφου ειναι φανερο τοις πασι οτι εισαι προικισμενος και στον νουν και στον λογο και στην καλη ανησυχια, πρεπει να πεφτεις σε τετοιους λογισμους;

Καλο ειναι να εχουμε την ταπεινωση μεσα μας, οχι σχηματικα, αλλα να την πασχουμε εσωτερικα και να την εξωτερικευουμε διακριτικα, και οπου μας ωφελει, αλλα οχι δεν ειναι καλο να πεφτουμε στο αλλο ακρο οτι δεν ειμαστε αξιοι της Ορθοδοξιας.

Κανουμε αυτο που μπορουμε, με την καρδια μας, και προσπαθουμε για το παραπανω, εχεις την εντυπωση οτι ο Πανοικτιρμων Θεος δεν θα το καταλογισει υπερ μας; Φυσικα. Εδω ενα βηματακι κανουμε και ο Κυριος κανει εκατο για να μας συναντησει.

Ας εχουμε το μετρο και ας πορευομαστε με τον αγαθο λογισμο οτι δινουμε αυτο που εχουμε και αν το επιτρεψουν οι περιστασεις με την βοηθεια του Θεου, ενδεχεται να δωσουμε και το πολυ παραπανω που δεν φανταζομαστε καν οτι το εχουμε.

Ειναι δυσθεωρητα τα βαθη και τα αποθεματα της ανθρωπινης πολυδυναμης νοερας ζωσας και αθανατης κατα χαριν ουσιας που λεγεται ψυχη.

Ας το εχουμε υποψιν μας σοβαρα αυτο.

pAntonios έγραψε:...Όχι μόνον δεν είμαστε ανάξιοι να φτάσουμε στην αγιότητα, αλλά αυτό απαιτεί ο Χριστός από εμάς "αγιοι γίνεσθε ότι ο Πατήρ μου άγιος εστί"! Μη ξεχνάμε ότι είμαστε "ναός του Αγίου Πνεύματος" αλλά πρέπει και να φερόμεστε με τον τρόπου που αρμόζει σε κάτι τέτοιο.

Ευχαριστώ πάρα πολύ π.Αντωνιε για την "διακριτική" προσγείωσή μου.

Χρ.

dionysisgr έγραψε:...Ας εχουμε το μετρο και ας πορευομαστε με τον αγαθο λογισμο οτι δινουμε αυτο που εχουμε και αν το επιτρεψουν οι περιστασεις με την βοηθεια του Θεου, ενδεχεται να δωσουμε και το πολυ παραπανω που δεν φανταζομαστε καν οτι το εχουμε.

Ειναι δυσθεωρητα τα βαθη και τα αποθεματα της ανθρωπινης πολυδυναμης νοερας ζωσας και αθανατης κατα χαριν ουσιας που λεγεται ψυχη.

Ας το εχουμε υποψιν μας σοβαρα αυτο.

Το μηνυμα ελήφθη καθαρά και δυνατά.

Thank you.

Χρ.

Παρήγγειλα το βιβλίο

"Τα κωλύοντα την ιερωσύνη και καθαιρούντα τους κληρικούς παραπτώματα (Κατά τους Ιερούς Κανόνες)"
του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος της Ι. Μ. Πατρών και Διδάκτορος του Κανονικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Θα το έχω αύριο στη διάθεσή μου και ανυπομονώ να το διαβάσω. Αυτά που αναφέρονται φυσικά μέχρι στιγμής είναι και αυτά που λένε οι ιεροί κανόνες. Βέβαια, στις ημέρες μας, αλλά και στο παρελθόν επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που χειροτονούνται χωρίς να είναι "παρθένοι".

Όμως, θα παρακαλούσα ο Πάτερ Αντώνιος να μας εξηγήσει το γιατί στην περίπτωση του Αγίου Νήφωνος δεν ίσχυσαν οι κανόνες αυτοί. Ο άγιος Νήφων είχε "φιλήδονη" ζωή ώντας χριστιανός (δεν τίθεται δηλαδή εδώ το θέμα ότι βαπτίστηκε μετά τις αμαρτίες του, όπως ο Άγιος Κυπριανός που ποίησε πολλές αμαρτίες, αλλά βαπτίστηκε μετά, και έγινε μετά ιερέας και Επίσκοπος), και όμως χειροτονήθηκε και έφτασε να γίνει και Επίσκοπος και μάλιστα όχι επειδή του είπαν άνθρωποι να γίνει, αλλά επειδή ο Θεός σε όραμα του είπε ότι ήταν το θέλημά Του.

Επίσης παραθέτω το γεγονός, ότι στην Ρωσική ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, αν κάποιος γίνει μοναχός, και περάσει χρόνια στην μετάνοια, και μετά από καιρο καρεί Μεγαλόσχημος μοναχός, τότε αυτό θεωρείται σαν δεύτερο βάπτισμα, και η Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία, παρ΄όλο που αυτός μπορεί να μην ήταν "παρθένος" στην ζωή του πριν γίνει μοναχός, επιτρέπει σε αυτόν να χειροτονηθεί. Δεν λέω ότι και εμείς πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Απλά το παραθετω σαν γεγονός.

Θα ήθελα εδώ τη γνώμη σας Πάτερ Αντώνιε, ειδικά στο θέμα του Αγίου Νήφωνος.
Ευχαριστώ.

- Γέροντα, αφού η εξομολόγηση τα σβήνει όλα, τότε γιατί αυτός που κάνει μεγάλη σαρκική αμαρτία δε μπορεί να γίνει ιερέας;

(Εκείνη τη στιγμή ο γέροντας έτυχε να κρατάει δύο ανοξείδωτα κύπελλα που κερνούσε νερό στους προσκυνητές).

-Δε μου λες, αν το κύπελλο σπάσει και το ηλεκτροκολλήσω τότε δε θα γίνει γερό;
- Ναι, και μάλιστα πιο γερό από ότι ήταν πριν.
-Τότε, να που το ένα με την κόλληση έγινε πολύ γερό, ενώ το άλλο, που δεν έχει κόλληση, δεν είναι μεν τόσο γερό, αλλά είναι απείραχτο. Όταν έλθει ό Βασιλιάς, με ποιο ποτήρι θα του δώσουμε να πιει νερό;

- Με το δεύτερο, το απείραχτο, που δεν έχει κολληθεί.
- Ε, για αυτό κάνουμε ιερείς εκείνους, που δεν έκαναν αμαρτία ασχέτως εάν δεν είναι τόσο θερμοί, όσο εκείνοι που έκαναν αμαρτία.

Γέροντας Παίσιος

Απλά όσο και να παλέψεις ένα πάθος και να κοιμηθεί
Δεν εγγυάται κανείς ότι κάποτε δεν θα ξανά ξυπνήσει και αν είσαι ιερέας θα είναι ασυγχώρητο
Συμφωνώ με τον Νίκο απολύτως

Dimitris39 έγραψε:Απλά όσο και να παλέψεις ένα πάθος και να κοιμηθεί
Δεν εγγυάται κανείς ότι κάποτε δεν θα ξανά ξυπνήσει και αν είσαι ιερέας θα είναι ασυγχώρητο
Συμφωνώ με τον Νίκο απολύτως

Μπράβο ρε Δημητρό! Είναι όπως ακριβώς τα λες!