Πώς ενεργεί η Χάρις του Θεού;

[melos]

Αδέλφια Καλησπέρα.

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο forum και χαίρομαι πολύ που δόθηκε και πάλι η αφορμή. Έχω βοηθηθεί πολλές φορές από τον ιστοχώρο αυτό.

Θα αναπτύξω και πάλι κάποιους προβληματισμούς - απορίες...

Στο θέμα.

Όταν ο Ιερέας μας διαβάζει κάποια ευχή, π.χ. για τις εξετάσεις στο σχολείο ή στη σχολή μας, για την ίαση μιας ασθένειας, για την επίδοση σε κάποια εργασία ή σε κάποια άλλη δραστηριότητα... τι συμβαίνει ακριβώς;;

Θέλω να πω... πως θα ενεργήσει η ευχή πάνω μας;

Την ώρα π.χ. που ο μαθητής θα γράφει εξετάσεις, θα νιώσει κάποιου είδους "μαγική" ενέργεια να εισβάλει μέσα του και με τον τρόπο αυτό θα έχει καλύτερη επίδοση;

Πως θα ενεργήσει η Θεία Χάρις.

Μια αντίληψη βοήθειας του τύπου απόσπασης δύναμης από το Θεό δεν οδηγεί στη Θρησκευτική Νεύρωση;

Πρέπει για όλα, από το πιρούνι που κρατάω στο χέρι μου όταν τρώω μέχρι την πιο περίπλοκη εργασία να ζητούμε την συνέργεια της Θείας Χάριτος; Αν δεν ζητάμε τη βοήθεια του Θεού στο κάθε τί δεν θα είναι εγωισμός;

Πότε είναι αναγκαία η ζήτηση της βοήθειας του Θεού; Αν δεν τη βοήθειά Του για κάθε λεπτομέρεια και κάθε στιγμή (και δευτερολεπτο ακόμα) είναι αμαρτία;

Δεν ξέρω, έκανα κάτι τέτοιους λογισμούς σήμερα,
Τα φώτα σας...

[dionysisgr]

Καλως τον, και ας αργησε! Για να δουμε εαν μπορουμε να σε βοηθησουμε..

1. Όταν ο Ιερέας μας διαβάζει κάποια ευχή, π.χ. για τις εξετάσεις στο σχολείο ή στη σχολή μας, για την ίαση μιας ασθένειας, για την επίδοση σε κάποια εργασία ή σε κάποια άλλη δραστηριότητα... τι συμβαίνει ακριβώς;;

Απαντηση: Μυστηριον αδερφε! Μυστηριον. Εμεις δεν ξερουμε τι συμβαινει, και πως, αλλα ξερουμε οτι συμβαινει περα απο καθε αμφιβολια και γνωση. Εξ'ου και το Μυστηριον. Παραπανω μην ψαχνεις. Δεν ειναι θεμα λογικης, ουτε απαντησης.

Η Πιστευεις η Οχι. Τοσο Απλο ειναι.

Επιπλεον και λιγα θεολογικα αφου μαλλον θα θελεις να τα ακουσεις:

Η Ορθοδοξη Εκκλησια ειναι η Εκκλησια των του Θεου Μυστηριων,
μοναδικη Ταμιουχος και Οικονομος της Χαριτος,
καθως αναπαυεται σε αυτην το Πνευμα του Παρακλητου, ηδη απο την Πεντηκοστη των Αποστολων, και την θεμελιωση της.

Των Μυστηριων λοιπον, οχι με την εννοια της ανθρωπινης λογικης οτι δηλαδη: μυστηριο = ελλειψη λυσης,
απαγε της βλασφημιας τουτης,
αλλα υπο την εννοια οτι: ενεργει εντος αυτης (της Εκκλησιας), και μονο,
καθαρτικη, φωτιστικη, θεωτικη και σωστικη, και απειρης ακομα ποικιλοτητος, και διαρκως,
Δυναμις Υψιστου, Πατρος Υιου και Αγιου Πνευματος,
ανωτερας Ταξεως και Φυσεως, διαφορας δε και Ουσιας, Ενεργεια και Δυναμις,
ανωτερα απειρως, των αντιληπτικων δυνατοτητων του Ανθρωπου.

Ως γνωστον στην ορθοδοξη θεολογια μας, ο Τριαδικος Θεος διακρινεται σε Ακτιστη Ουσια ακαταληπτη απο τον ανθρωπο απολυτως,
και σε Ακτιστη Ενεργεια Αυτου, η οποια φθανει εως εμας και προσλαμβανεται και διαλεγεται με τον Ανθρωπο,
υπερβαινοντας ομως και παλι την αντιληπτικη του ικανοτητα.

Ακομα και οι θεουμενοι, οι Αγιοι δηλαδη, μετεχουν της Ακτιστου ενεργειας, αφου πρωτα εχουν καταλληλα προετοιμασθει απο το Παναγιον Πνευμα,
το οποιο εκπορευεται απο τον Πατερα και πεμπεται δια του Υιου, οσον αφορα τον νουν τους, και τις σωματικες ακομα αισθησεις.

θεωνομαι σαν κτιστο Ον, δηλαδη εν αγνωστω τροπω, με γνωστα ομως αποτελεσματα στην οντοτητα μου,
αλλα επ'ουδενι δεν κατεχω την Ακτιστη ενεργεια του Θεου ως γνωση.

Παραδειγμα: o π.Πορφυριος οταν προελεγε πραγματα και καταστασεις, η εβλεπε μεχρι την Αμερικη πνευματικα του τεκνα, ερωτωμενος, πως τα κανει αυτα, απαντησε: Παιδια μου δεν ξερω πως ενεργουνται αυτα, η Χαρις τα κανει, εγω απλως ειμαι εν Χριστω μενων, και ολα η Χαρις τα ποιει..

Βλεπεις λοιπον αδελφε, οτι επιβεβαιωνονται σε πρακτικο επιπεδο, αμεσο, οσα παραπανω σου παρεθεσα σε θεωρητικο θεολογικο επιπεδο;

Βλεπεις την ζωσα Αληθεια της Πιστεως μας; Στhν πραξη; Aυτο ειναι το Μυστηριο του Θεου.

Ανευ Χριστου, ουδεν ποιουμε! Τιποτα απολυτως.

Παμε λιγο παρακατω τωρα..

Μια αντίληψη βοήθειας του τύπου απόσπασης δύναμης από το Θεό δεν οδηγεί στη Θρησκευτική Νεύρωση;

Την ώρα π.χ. που ο μαθητής θα γράφει εξετάσεις, θα νιώσει κάποιου είδους "μαγική" ενέργεια να εισβάλει μέσα του και με τον τρόπο αυτό θα έχει καλύτερη επίδοση;

Αδελφε εδω θα σε "μαλωσω". οχι τετοιες εκφρασεις. Βλασφημεις εν αγνοια σου, βεβαια, αλλα εν τουτοις βλασφημεις.

Δεν υπαρχουν "μαγικα" στην Πιστη μας. ( Ουτε "θρησκευτικες νευρωσεις". Αληθεια που το ψωνισες αυτο το φρουτο; Ατυχεστατη εκφραση.)

Μονο Χριστος Παντοκρατωρ υπαρχει η μαλλον Αρχει, με οτι καταλαβαινεις να σημαινει αυτο. Παντοκρατωρ!

Οταν μιλαμε για τον Κυριο και Θεο, που εφερε με εναν μονο Λογο Του, τα παντα στην υπαρξη εκ του μη οντος, συμπαν, φυση, αγγελους, οσα βλεπουμε και ξερουμε, τοτε καταλαβαινεις ποσο αστειο ειναι να ψαχνουμε πως ενεργει και τι κανει καθημερινα για το καλο μας..

Αυτα που λες ως συνεχη εκζητηση της Χαριτος για το καθετι, μπορεις να τα συνοψισεις με μια λεξη: ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Εσυ θα κανεις την προσευχη σου, το πρωϊ, το ενδιαμεσο της ημερας, εφοσον νιωθεις αναγκη, και το βραδυ πριν κοιμηθεις, και γενικα οτι σου εχει υποδειξει ο Πνευματικος σου, και ασε τα υπολοιπα στον Θεο.

Δεν χρειαζεται να ζητας Χαρη για το καθετι. Ξερει ο Θεος δισεκατομμυρια ετη φωτος πριν, τι θα θελησεις την επομενη στιγμη. Και εαν ειναι για το συμφερον την ψυχης σου, θα σου το δωσει Εκεινος. Εαν δεν ειναι για καλο σου, δεν θα στο δωσει.

Ετσι; Ολα με την προσευχη επιτυγχανονται. Οχι με τους λογισμους..

Εαν θες κατι αλλο, εδω ειμαστε, αλλα μια συμβουλη.

Μην προσθετεις επανω στην απορια σου, γνωμη και λογισμο. Γιατι θα αποτυχεις να παρεις ωφελεια απο την απαντηση. Οχι απο εμενα, που ειμαι ο εσχατος για να σου λυσω τα θεματα, αλλα και απο οποιονδηποτε αλλον.

Να ρωτατε με ανοιχτον νουν, οχι με θελημα και γνωμη μεσα την ερωτηση σας.

και τοτε θα ωφελειστε.

[melos]

Φίλε μου dionysisgr σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μου απάντησες.

Ωραία αυτά που γράφεις όπως πάντα και με καλύπτουν χωρίς να χρειάζεται κάποια επιπλέον προσθήκη.

Όμως,

σου παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από ένα άρθρο του π. Γ. Μεταλληνού που μου δημιουργεί μια άλλη εικόνα σχετικά με το δημιουργικό μέρος του ανθρώπου περισσότερο "ορθολογική" θα έλεγα η οποία με αναπαύει εξίσου.

Διαβασέ το και πες μου. Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σου.

[...]Η φυσική (αυθεντική) κατάσταση του ανθρώπου προσδιορίζεται, αγιοπατερικά, από την λειτουργία μέσα του, τριών μνημονικών συστημάτων, δύο από τα οποία γνωρίζει και ελέγχει η επιστήμη της ιατρικής, ενώ το τρίτο είναι υπόθεση της ποιμαντικής θεραπευτικής. Το πρώτο είναι η κυτταρική μνήμη (DNA), που καθορίζει τα πάντα στον ανθρώπινο οργανισμό. Το δεύτερο είναι η εγκεφαλική κυτταρική μνήμη, η λειτουργία του εγκεφάλου, που ρυθμίζει την σχέση μας με τον εαυτό μας και το περιβάλλον. Τα δύο αυτά συστήματα γνωρίζει η επιστήμη της ιατρικής και μεριμνά για την εύρυθμη λειτουργία τους.

Η εμπειρία των Αγίων γνωρίζει ένα ακόμη μνημονικό σύστημα, την καρδιακή ή νοερά μνήμη, που λειτουργεί μέσα στην καρδιά. Η καρδιά, στην Ορθόδοξη παράδοση, δεν λειτουργεί μόνο φυσικά, ως αντλία διακίνησης του αίματος. Ακόμη κατά την πατερική διδασκαλία, δεν είναι ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα το κέντρο της αυτοσυνειδησίας μας, αλλά η καρδιά. Διότι πέρα από τη φυσική έχει και μια υπερφυσική λειτουργία. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις γίνεται χώρος κοινωνίας με τον Θεό, με την άκτιστη δηλαδή ενέργειά Του. Βέβαια αυτό γίνεται αντιληπτό μέσα από την εμπειρία των Αγίων και όχι με τη λογική λειτουργία και τη διανοητική θεολόγηση. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (†1809), ανακαιφαλαιώνοντας όλη την πατερική παράδοση, στο έργο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιον» ονομάζει την καρδιά κέντρο φυσικό, υπερφυσικό, αλλά και παραφυσικό, όταν η υπερφυσική λειτουργία αδρανεί, διότι η καρδιά κυριαρχείται από τα πάθη. Η υπερφυσική λειτουργία της καρδιάς είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την τελείωση, την ολοκλήρωση του ανθρώπου, δηλαδή την θέωση του, ως πλήρη ένταξή του στην εν Χριστώ κοινωνία.

Στην υπερφυσική της λειτουργία η καρδιά γίνεται χώρος ενεργοποίησης του νου. Στον γλωσσικό κώδικα της Ορθοδοξίας ο νους (στην Κ.Δ. ονομάζεται «πνεύμα» του ανθρώπου και «οφθαλμός της ψυχής») είναι ενέργεια της ψυχής, με την οποία ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, φθάνοντας στην θέα του Θεού ή θεοπτία. Βέβαια πρέπει να διευκρινήσουμε ότι η γνώση του Θεού δεν σημαίνει γνώση της αμέθεκτης και απρόσιτης θείας ουσίας, αλλά της θείας ενέργειας. Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό είναι η ουσιαστική διαφορά της Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκδοχή του Χριστιανισμού. Η ενέργεια του νου μέσα στην καρδιά ονομάζεται «νοερά λειτουργία» (noetic faculty) της καρδιάς. Διευκρινίζουμε, και πάλι, ότι Νους και Λόγος (Λογική) ορθόδοξα δεν ταυτίζονται, διότι η λογική ενεργείται στον εγκέφαλο, ενώ ο νους στην καρδιά.

Η νερά λειτουργία πραγματώνεται ως αδιάλειπτη προσευχή (πρβλ. Α΄Θεσσ. 5,17) του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά (πρβλ. Γαλ. 4,6 · Ρωμ.8,26· Α΄Θεσσ. 5,19), και ονομάζεται από τους αγίους πατέρες μας «μνήμη Θεού». Έχοντας ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του τη «μνήμη του Θεού», ακούοντας δηλαδή στην καρδιά του την «φωνή» (Α΄ Κορ. 14,11ε. Γαλ. 4,6.κ.α.) έχει αίσθηση της «ενοικήσεως» του Θεού μέσα του (Ρωμ. 8,11). Ο Μ. Βασίλειος στη Β΄ επιστολή του λέγει, ότι η μνήμη του Θεού μένει αδιάλειπτη, όταν δεν διακόπτεται από τις γήινες φροντίδες, αλλά ο νους «αναχωρεί» προς τον Θεό. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι ο ενεργούμενος από την θεία ενέργεια πιστός αποφεύγει τις αναγκαίες φροντίδες της ζωής, μένοντας στην απραξία ή σε κάποια εκ-στάση, αλλά την απελευθέρωση του νου από τις φροντίδες αυτές, με τις οποίες ασχολείται η λογική. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα που μας αγγίζει: Ένας επιστήμονας που έχει αποκτήσει και πάλι την νοερά λειτουργία, με την λογική ασχολείται με τα προβλήματα του, ενώ ο νους μέσα στην καρδιά διατηρεί αδιάλειπτη τη μνήμη του Θεού. Ο άνθρωπος που διασώζει και τα τρία παραπάνω μνημονικά συστήματα είναι ο Άγιος. Αυτός είναι ορθόδοξα ο υγιής (normal) άνθρωπος. Γι’ αυτό η θεραπεία της Ορθοδοξίας συνδέεται με την πορεία του ανθρώπου προς την αγιότητα.[...]

[...] Η αδρανοποίηση της νοεράς λειτουργίας ή της μνήμης του Θεού και η σύγχυσή της με την λειτουργία του εγκεφάλου, όπως συμβαίνει με όλους μας, υποδουλώνει τον άνθρωπο στο άγχος και στο περιβάλλον και στην εκζήτηση της ευδαιμονίας μέσα από τον ατομικισμό και της αντικοινωνικότητα. Στην κατάσταση της νόσου της πτώσεως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον Θεό και τον συνάνθρωπο για την κατοχύρωση της προσωπικής του ασφάλειας και ευτυχίας. Η χρήση του Θεού γίνεται με την «θρησκεία» (προσπάθεια απόσπασης της δύναμης του Θεού), που μπορεί να εκφυλιστεί σε αυτοθεοποίηση του ανθρώπου («αυτείδολον εγενόμην» λέει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης στον «Μέγαν Κανόνα» του). Η χρήση του συνανθρώπου και κατ' επέκταση της κτίσης γίνεται με την εκμετάλλευση της με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτή, λοιπόν, είναι η νόσος, την οποία ζητεί να θεραπεύσει ο άνθρωπος, εντασσόμενος ολόκληρος [4] στο «πνευματικό θεραπευτήριο» της Εκκλησίας.[...]

(http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/therapeia1.htm)

[melos]

Ένα σχόλιο για το προηγούμενο μήνυμά μου...

Άν, σύμφωνα με το άρθρο, οι δημιουργικές μου δυνάμεις είναι στην αρμοδιότητα του σώματός μου (εγκέφαλος κτλ.) τι νόημα έχουν οι ευχές τις Εκκλησίας ή της Ποιμαντικής Επιστήμης όπως αναφέρεται στο άρθρο;

Οι ευχές αφορούν την ψυχή μου, το Νου για την οικοδόμηση της σχέσης μου με το Θεό και το σώμα ο εγκέφαλος μου με τη συνεισφορά της αρμόδιας Ιατρικής επιστήμης αφορά τις κοσμικές μου δραστηριότητες.

(το σχόλιο απευθύνεται και στον αγαπητό πατέρα Γέωργιο...)

[dionysisgr]

Ακριβως τα ιδια πραγματα εχεις παραθεσει, αλλα με πιο τεχνικο τροπο, αλλωστε εγω δεν ειμαι σε θεση να μιλησω στο επιπεδο ενος π.Μεταλληνου, ουτε και να καθησω στο ιδιο τραπεζι για συζητηση μαζι του.

Ομως ενα παραδειγμα. Γραφεις:

Στον γλωσσικό κώδικα της Ορθοδοξίας ο νους (στην Κ.Δ. ονομάζεται «πνεύμα» του ανθρώπου και «οφθαλμός της ψυχής») είναι ενέργεια της ψυχής, με την οποία ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, φθάνοντας στην θέα του Θεού ή θεοπτία. Βέβαια πρέπει να διευκρινήσουμε ότι η γνώση του Θεού δεν σημαίνει γνώση της αμέθεκτης και απρόσιτης θείας ουσίας, αλλά της θείας ενέργειας. Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό είναι η ουσιαστική διαφορά της Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκδοχή του Χριστιανισμού. Η ενέργεια του νου μέσα στην καρδιά ονομάζεται «νοερά λειτουργία» (noetic faculty) της καρδιάς. Διευκρινίζουμε, και πάλι, ότι Νους και Λόγος (Λογική) ορθόδοξα δεν ταυτίζονται, διότι η λογική ενεργείται στον εγκέφαλο, ενώ ο νους στην καρδιά.

Τι σου εχω γραψει εγω παραπανω;

Να λοιπον: ".. Ως γνωστον στην ορθοδοξη θεολογια μας, ο Τριαδικος Θεος διακρινεται σε Ακτιστη Ουσια ακαταληπτη απο τον ανθρωπο απολυτως,
και σε Ακτιστη Ενεργεια Αυτου, η οποια φθανει εως εμας και προσλαμβανεται και διαλεγεται με τον Ανθρωπο,
υπερβαινοντας ομως και παλι την αντιληπτικη του ικανοτητα.

Ακομα και οι θεουμενοι, οι Αγιοι δηλαδη, μετεχουν της Ακτιστου ενεργειας, αφου πρωτα εχουν καταλληλα προετοιμασθει απο το Παναγιον Πνευμα,
το οποιο εκπορευεται απο τον Πατερα και πεμπεται δια του Υιου, οσον αφορα τον νουν τους, και τις σωματικες ακομα αισθησεις.

θεωνομαι σαν κτιστο Ον, δηλαδη εν αγνωστω τροπω, με γνωστα ομως αποτελεσματα στην οντοτητα μου,
αλλα επ'ουδενι δεν κατεχω την Ακτιστη ενεργεια του Θεου ως γνωση.."

Βλεπεις; Στην ουσια συμφωνουμε, αλλα σε επιπεδο πολυ ανωτερο, ο π.Μεταλληνος κανει και πιο επιστημοτεχνικη ειδικη αναλυση.

Δεν προκειται περι ορθολογικης. Και μην παραθεωρεις την ορθολογια εναντι της θεολογιας.

Η θεολογια ειναι απειρως ανωτερη και ουσιαστικη θεωρηση των θειων πραγματων, η μαλλον η μονη θεοπρεπης θεωρηση,
ενω ο ορθολογισμος ειναι ανθρωποπαθες νοημα και κινηση με εναρξη τον ανθρωπο και καταληξη τον ιδιο..

Τα θεια πραγματα θεοπρεπως θεωρουνται, τα ανθρωπινα ανθρωποπαθως. Ετσι συμβαινει και με τα Μυστηρια.Δεν μπαινουν στο.. εργαστηριο.

Αυτο που περιγραφει ως γνωση ο π.Μεταλληνος ειναι τα αποτελεσματα των επενεργειων της Ακτιστου Χαριτος, οχι η ιδια η γνωση της Ενεργειας.

Καταλαβαινεις νομιζω την διαφορα. Εννοει το ιδιο που σου ειπα παραπανω.

Το θεμα melos, δεν ειναι να σε "αναπαυει" ενα κειμενο, η ενα αλλο.

Το θεμα ειναι να βρεις τον Χριστο εντος σου, κατα το "Η Βασιλεια του Θεου εντος ημων εστιν",
και πιστεψε με, με την λογικη και τον ορθολογισμο κανενας δεν Τον βρηκε ουτε θα Τον βρει ποτε..

Αναπαυσου στα Μυστηρια της Εκκλησιας και μην τα πολυερευνας. Ολα τα στο ιδιο δρομο πρεπει να σε οδηγουν. Στον Χριστο.

[dionysisgr]

Ένα σχόλιο για το προηγούμενο μήνυμά μου...

Άν, σύμφωνα με το άρθρο, οι δημιουργικές μου δυνάμεις είναι στην αρμοδιότητα του σώματός μου (εγκέφαλος κτλ.) τι νόημα έχουν οι ευχές τις Εκκλησίας ή της Ποιμαντικής Επιστήμης όπως αναφέρεται στο άρθρο;

Οι ευχές αφορούν την ψυχή μου, το Νου για την οικοδόμηση της σχέσης μου με το Θεό και το σώμα ο εγκέφαλος μου με τη συνεισφορά της αρμόδιας Ιατρικής επιστήμης αφορά τις κοσμικές μου δραστηριότητες.

(το σχόλιο απευθύνεται και στον αγαπητό πατέρα Γέωργιο...)

Εδω αδελφε ο συλλογισμος σου, ειναι λαθος απο την αρχη εως το τελος.

Δεν εχεις καμμια δημιουργικη δυναμη, δεκτικη της θεοτητος, παρα μονο επ'ενεργεια της Ακτιστου Χαριτος, λαμβανεις τα αγαθα του Θεου.

Διοτι: "πασα δοσις αγαθη και παν δωρημα τελειον ανωθεν εστιν καταβαινον απο του πατρος των φωτων" , ητοι εκ Θεου.

Ταδε εφη, Αγ.Διονυσιος Αρεοπαγιτης και συνιστα και ευχη της θειας λατρειας μας, φυσικα.

Λοιπον. Εχουμε μεν θεοειδεια μεσα μας, και αποτελουμε εικονα θεου, ως προς το αυτεξουσιο και αλλες δωρεες, αλλα τιποτα δικο μας.

Ολα εκπηγαζουν και ερχονται εκ Θεου. Δικες μας ειναι μονο οι αμαρτιες και οι αστοχιες μας. Ακομα και η Αγιοτητα των Αγιων του Θεου ειναι..

Για να στο πω και λαϊκα, ειμαστε ενα τιποτα, με μπολικο καθολου.. Εαν με εννοεις.

Και οσο το νωριτερο το καταλαβουμε αυτο, και το πιστεψουμε, τοσο πιο γρηγορα θα σωθουμε εν Χριστω.

[melos]

Αδελφέ σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι πάντα και σε παρακαλώ συγχώρα με που θα συνεχίσω λίγο ακόμη...

Μόνο αυτό:

[...]Ένας επιστήμονας που έχει αποκτήσει και πάλι την νοερά λειτουργία, με την λογική ασχολείται με τα προβλήματα του, ενώ ο νους μέσα στην καρδιά διατηρεί αδιάλειπτη τη μνήμη του Θεού.[...]

Με βάση το παραπάνω... ποιά η αναγκαιότητα των ευχών;;

Αυτή είναι η ουσιαστική απορία μου.
Αν το να κάνω μια δουλειά είναι υπόθεση της λογικής μου που αποτελεί άλλη ιστοριά, σύμφωνα πάντα με το άρθρο, από το Νου και τη Καρδιά στην οποία Ενεργεί ο Θεός γιατί να πάω στον Πνευματικό μου να μου κάνει ευχή για την ευόδωση κάποιας υπόθεσης μου;

[melos]

Συμπλήρωμα στο προηγούμενο μήνυμά μου.
(Προηγουμένως θα στείλαμε δημοσίευση ταυτόχρονα... δεν είδα το τελευταίο σου μηνυμα)

Με μια ευρεία οπτική, ο εγκέφαλος και η λογική κάποιου δημιούργημα του Θεού είναι, οπότε ο Θεός είναι και πίσω από κάθε μη Νοερά-Καρδιακή δραστηριότητα.

Πάντως μια διευκρίνηση-σχόλιο στο συγκεκριμένο απόσπασμα που παραθέτω θα την ήθελα

[dionysisgr]

Θες να παμε σε πιο θεολογικα θεματα λιγο δυσκολα.

Μπορω να το κανω, αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα μπορεις να παρακολουθησεις.

Ακου λοιπον, με πιο αμεσο τροπο, αυτα που εχω να σου παραθεσω, προς ωφελεια ολων μας, και τυχον αυτων που διαβαζουν.

Ο Θεος ειναι Ακτιστος. Ο Ανθρωπος κτισμα.

Μεταξυ Ακτιστου και Κτιστου ουδεμια ομοιοτητα υπαρχει. Φυσικη η Ουσιας.

Παρα μονο οτι συνιστα ο ανθρωπος καθ'εικονα δημιουργηθεν εκ του μηδενος, νοερο και υλικο κτισμα του θεου και τεινει προς το καθ'ομοιωσιν,
προπτωτικα, αλλα και δια της Σταυρικης θυσιας του Θεανθρωπου μεταπτωτικα.

Μιλαμε για διαφορετικες ταξεις και φυσεις. Δημιουργει ο Θεος ετερα οντα εκτος Εαυτου, απο Αγαπη και αγαθοτητα,
δεκτικα ομως των ενεργειων Του και οχι της ουσιας Του.

Το οτι δημιουργει ο Θεος, δεν σημαινει, ειδικα για τον ανθρωπο, οτι εκανε αυτοματο και ρομποτ. Ετσι;

Το οτι εχεις εγκεφαλο και νουν, που ειναι εκ Θεου, δεν σημαινει, οτι σε παιζει με το τηλεκοντρολ, να στο πω ετσι απλα ο Θεος..

Σου εδωσε αυτεξουσιο, κριση, θελημα και βουληση, και ακομα ακομα το δικαιωμα να Τον αρνηθεις, προς αποδειξη των παραπανω.

Εισαι ελευθερος να κανεις οτι θες, ακομα και να ακυρωσεις την προσκαιρη υπαρξη σου εν τη γη. Μετα ομως..

Συνεπως μην βαζεις στον νου σου, οτι ολα γινονται αυτοματα, η απλα επειδη τα θελει ο Θεος. Τοτε γιατι καποιοι κανουν προσευχη και καποιοι οχι;

Και γιατι αλλοι ειναι μοναχοι, και αλλοι ουτε θελουν να ακουνε γα Θεο; Για πες μου..

Σχετικα με αυτο που παραθετεις..

[...]Ένας επιστήμονας που έχει αποκτήσει και πάλι την νοερά λειτουργία, με την λογική ασχολείται με τα προβλήματα του, ενώ ο νους μέσα στην καρδιά διατηρεί αδιάλειπτη τη μνήμη του Θεού.[...].

Ο π.Μεταλληνος εννοει πολυ απλα, οτι οποιος εχει αποκτησει την ευχη, την νοερα,
δηλαδη την αδιαλλειπτη καρδιακη ευχη : Kυριε Ιησου Χριστε Υιε του Θεου Ελεησον με, και την λεγει με τον ενδιαθετο λογο, εντος του,
πραγμα που φυσικα ειναι δωρεα του Αγιου Πνευματος, στους αγωνιζομενους,
μπορει ταυτοχρονα να επιτελει και την οποια εργασια του.

Παραδειγμα. Ο π.Παίσιος, νουθετουσε, και βοηθουσε κοσμο και κοσμακη, στο καλυβι του, αλλα η ευχη ευχη ταυτοχρονα, οπως και πολλοι αλλοι ασκητες και λαϊκοι.

Δηλαδη απο μεσα μου, λεω την ευχη του Κυριου, και εξωτερικα ο νους, ενεργει απερισπαστος. Ανωτερη πνευματικη κατασταση που την ποθουμε ολοι μας.

καταλαβες; Oταν λεει επιστημονα, δεν εννοει απαραιτητα, βιολοβο, χημικο, φυσικο, αλλα επιστημονες στην Ορθοδοξη θεολογια και νηπτικη παραδοση, θεωρουνται κατ'εξοχην οι μοναχοι και οι ασκητες και λαϊκοι, που ασκουν την επιστημη των επιστημων, και την τεχνη των τεχνων,
δηλαδη την ασκηση για την σωτηρια της ψυχης τους.

Αυτη ειναι η οντως επιστημη, και οχι απλα και μονο η φυσικη και τεχνικη κοσμικη επιστημη που εχει ασφαλως γινει "θρησκεια" στις ημερες μας αδελφε.

Επιστημη μεγιστη, ειναι να μπουμε στον Παραδεισο αγαπητε.

Αλλιως.. απετυχε το πειραμα του βιου μας.. μια για παντα.

Και ενα τελευταιο, διωξε απο τον νου σου, την οποια εκ πονηρου, αμφιβολια εχεις για τις ευχες της Εκκλησιας μας.

Αυτες κρατανε τον κοσμο ορθιο, και δεν εχει γινει η Κριση ακομα,
και εμενα και εσενα, και ολους, εως αυτην την ωρα που διαβαζεις εδω μεσα, και για οσο καιρο θα αναπεμπονται εις τον Θεον.

Αυτο το επιχειρημα και μονο αρκει. Γιατι εαν επιμεινεις, και αλλο, θα μου βαλεις περιεργο λογισμο στο μυαλο, περι των προθεσεων σου..

[spyridonas]

Χαιρετώ την παρέα άς μου επιτραπεί να προσθέσω κι του λόγου μου κάτι σ' αυτό το ερώτημα

Πως ενεργεί η Χάρις του Θεού;...Μα με την Πίστη το τονίζει ξεκάθαρα ο Άγιος Λουκάς της Κριμαίας

Περί πίστεως

Ο Κύριος πριν θεραπεύσει τους δύο τυφλούς, οι οποίοι τον παρακαλούσαν, τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» (Ματθ. 9, 28). «Ναι, Κύριε», - Του απάντησαν. «Τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. 9, 28-29).

Κάθε φορά πριν θεραπεύσει κάποιον ο Χριστός ρωτούσε τον άνθρωπο αν πιστεύει. Και μόνο αν εκείνος πίστευε, έκανε το θαύμα.

Το Ευαγγέλιο λέει ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει θαύματα, γιατί οι κάτοικοι εκεί Τον γνώριζαν από μικρό παιδί και δεν Τον πίστευαν. «Και εθάυμαζε διά την απιστίαν αυτών» (Μαρκ. 6, 6).

Βλέπετε λοιπόν ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει κανείς τη χάρη και να απαλλαχθεί από την ασθένεια ήταν η πίστη. Γιατί; Γιατί κάθε φορά που γίνεται θαύμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και το να λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται καρδιά ανοιχτή και ανοιχτή την κάνει η πίστη. Όπως για τη λήψη των ραδιοκυμάτων χρειάζεται οπωσδήποτε κεραία, το ίδιο και για τη λήψη της θείας χάριτος χρειάζεται καθαρή και γεμάτη πίστη καρδιά. Τότε το Άγιο Πνεύμα μιλάει στον άνθρωπο και τελείται μεγάλο μυστήριο.
Πώς γίνεται αυτή η επικοινωνία; Αν από την πλευρά του ανθρώπου δεν υπάρχει η θέληση και ικανότητα να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Σε κανέναν ο Κύριος δεν επιβάλλει τη χάρη του. Ο Κύριος ζητάει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και μόνο τότε δίνει τη χάρη Του, όταν η καρδιά του ανθρώπου, με την πίστη, ανοίγεται μπροστά Του. Αυτό το πράγμα είναι μυστήριο μέγα και το μυστήριο αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα.

Μια φορά ο Χριστός περπατούσε μέσα στο πλήθος και Τον ακολουθούσε μια γυναίκα που δώδεκα χρόνια υπέφερε από αιμορραγία. Στην καρδιά της αυτή έλεγε: «Εάν μόνον άψομαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι» (Μτ. 9, 21). Χωρίς να πει τίποτα αλλά με καρδιά ανοιχτή στον Θεό, άγγιξε την άκρη του ενδύματός Του. Και αμέσως σταμάτησε ο Χριστός και ρώτησε: «Τίς μου ήψατο των ιματίων;» (Μαρκ. 2, 30). Κατάπληκτοι οι μαθητές Του είπαν· «Όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς ο αψάμενός μου;» (Λουκ. 8, 46).

Βλέπετε, ο Κύριος αισθάνθηκε πως βγήκε απ’ Αυτόν δύναμη. Και αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα. Αυτή η δύναμη θεράπευε τους ανθρώπους. Όταν έγινε καλά αυτή η γυναίκα, ο Κύριος είπε: «Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8, 48). Βλέπετε, και πάλι ο Χριστός αναφέρει την πίστη και λέει ότι αυτή η γυναίκα έγινε καλά επειδή είχε πίστη.

Γνωρίζετε τη διήγηση για τη θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου. Ο ειδωλολάτρης αυτός παρακαλούσε ταπεινά τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του. Ο Κύριος συμφώνησε και του είπε: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. 8, 7). Αλλά ο εκατόνταρχος τού απάντησε: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσετε ο παις μου» (Ματθ. 8, . Θαύμασε ο Χριστός την απάντησή του και είπε στους άλλους· «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστην εύρον» (Ματθ. (8, 10). Επειδή πίστευε ο εκατόνταρχος ο Χριστός χάρισε υγεία στον δούλο του. Τόσο μεγάλη είναι η σημασία της πίστεως.

Αλλά όχι μόνο για θεραπεία και θαύματα χρειάζεται η πίστη. Ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσετε, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16). Πολύ σημαντικό είναι αυτό. Βλέπετε, μόνο αυτός που πιστεύει θα σωθεί ενώ αυτός που δεν έχει πίστη θα καταδικαστεί.

Ο απόστολος Παύλος λέει ότι όλη ή ουσία του ευαγγελικού μηνύματος βρίσκεται στην ελπίδα, την πίστη και την αγάπη. Συνεπώς χρειάζεται να έχουμε ισχυρή και ακράδαντη πίστη για να είμαστε χριστιανοί και κληρονόμοι της θείας χάριτος.

Και τι είναι η πίστη; «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ου βλεπομένων (Εβρ.11, 1), - λέει ο απόστολος Παύλος. Η πίστη λοιπόν, είναι η βεβαιότητα ότι πραγματικά υπάρχουν αυτά που δεν βλέπουμε. Είναι η «ελπιζομένων υπόστασις», η πεποίθηση δηλαδή ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει ότι για τα πνευματικά μυστήρια τα οποία είναι πάνω από την γνώση και τα οποία δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι δικές μας αισθήσεις ούτε η γνωστική δύναμη της διάνοιας, ο Θεός μας έδωσε την πίστη.

Ένα παράδειγμα της δυνατής και ακλόνητης πίστης είναι ο πολύαθλος Ιώβ. Αν και υπέφερε φοβερά και ανέκφραστα βάσανα, δεν έχασε όμως την πίστη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού…

Εκτός από τον κόσμο που υπόκειται στις δικές μας πέντε αισθήσεις και το ορατό αυτό σύμπαν, υπάρχει απέραντος αόρατος κόσμος, που είναι πολύ πιο μεγάλος. Και τον κόσμο αυτό δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις πέντε αισθήσεις. Αν όμως είναι απρόσιτος στις σωματικές μας αισθήσεις, μπορούμε να λέμε ότι αυτός δεν υπάρχει; Μπορούμε όλο τον κόσμο να περιορίσουμε μόνο σ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια;

Ο βάτραχος όλη τη ζωή του ζει μέσα στον βάλτο και δεν γνωρίζει τίποτα εκτός από αυτό. Δεν γνωρίζει ότι αλλού στον πλανήτη υπάρχουν μεγάλα βουνά. Δεν έχει ιδέα πως κάπου αλλού υπάρχουν θάλασσες, ωκεανοί που περικλείουν τεράστιες μάζες νερού, δεν ξέρει τίποτα για τη ζωή των ανθρώπων, τον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη, ούτε γνωρίζει ότι υπάρχουν πόλεις, δεν ξέρει τίποτα για την ιστορία και τα γεγονότα που έχουν συμβεί. Δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν οι γαλαξίες και ότι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο. Η γνώση που έχει αυτός ο βάτραχος για τη φύση είναι πολύ φτωχή.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο βάτραχος μπορεί να σκεφτεί λογικά. Θα έλεγε τότε: «Στ’ αλήθεια, υπάρχουν μόνο αυτά που εγώ ακούω και βλέπω, μόνο ο δικός μου βάλτος, ο κόσμος αυτός όπου ζω, έντομα και σκουλήκια που τρώω. Εκτός απ’ αυτά τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει στον κόσμο». Όταν ισχυριζόμαστε πως υπάρχει μόνο ο κόσμος που εμείς μπορούμε να προσεγγίσουμε με τις δικές μας πέντε αισθήσεις, μοιάζουμε πού με εκείνο τον βάτραχο. Είναι δυνατόν, πείτε μου, να είναι αρκετές οι δικές μας πέντε αισθήσεις για να αντιλαμβανόμαστε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο;

Γνωρίζουμε πως κάποια ζώα έχουν αισθήσεις που εμείς δεν έχουμε. Τα περιστέρια, παραδείγματος χάριν, έχουν την αίσθηση της κατεύθυνσης. Πάντα κατευθύνονται σωστά προς τον προορισμό τους, χωρίς να χάνουν τον δρόμο. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν έχουμε τέτοια αίσθηση. Γνωρίζουμε επίσης ότι μερικά από τα ζώα έχουν αισθήσεις πολύ πιο λεπτές από τις δικές μας, για παράδειγμα, η όραση του αετού ή η όσφρηση του σκύλου. Τότε γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι για να γνωρίζουμε καλά τον ορατό αυτό κόσμο χρειάζονται εκτός από τις πέντε και άλλες αισθήσεις που οι άνθρωποι δεν έχουν; Πολύ περισσότερο, χρειάζονται άλλες αισθήσεις για να γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι χρειάζεται καθαρή καρδιά, ταπεινή και ανοιχτή στα μυστικά της υπάρξεως για να μπορούμε να προσεγγίσουμε τον αόρατο κόσμο;

Ξέρουμε ότι οι μεγάλοι άγιοι που είχαν μια τέτοια καρδιά γνώριζαν τον κόσμο πολύ πιο καλά από μας. Είχαν προφητικό χάρισμα και γνώριζαν καλά το παρόν και το μέλλον. Η δική μας όμως πνευματική γνώση είναι πολύ πιο φτωχή. Φτάνει η γνώση μας για να γνωρίσουμε τον αόρατο κόσμο, είναι η δύναμη του νοός μας ίδια με τους αγγέλους; Ασφαλώς όχι. Ας μην αφήσουμε τον εαυτό μας να αμφιβάλλει για την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου και με όλη την καρδιά να πιστεύουμε ότι πάνω απ’ όλο τον κόσμο, ορατό και αόρατο, είναι Κύριος ο Θεός, Ποιητής και Κυβερνήτης πάντων.

Μερικοί άθεοι επιστήμονες περιφρονούν τη θρησκεία. Λένε πως δεν πρέπει να συζητάμε για κάτι που δεν μπορούμε να ερευνήσουμε και ότι ανόητοι είναι αυτοί που μιλάνε για άλλη ζωή και άλλον αόρατο κόσμο.

Εφόσον όμως αρνούνται την πίστη, μπορούν να πουν ότι η επιστήμη, με την οποία ερευνούν και εξετάζουν τη φύση και τον ορατό αυτό κόσμο, προχωρούν χωρίς πίστη; Μπορούν να πουν ότι η πίστη αφορά μόνο τους θρησκευόμενους; Όχι δεν μπορούν να πουν αυτό, γιατί και στην επιστήμη, στη λογική εξέταση των πραγμάτων του κόσμου, αναπόφευκτα επιτρέπουν την πίστη. Έχουν δική τους πίστη, όχι θρησκευτική, αλλά είναι πίστη, γιατί πιστεύουν πολλά που πρακτικά δεν μπορούν να τα αποδείξουν. Και πάντα, σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, σημαντική θέση στην επιστήμη είχε η επιστημονική πίστη.

Μέχρι πρόσφατα κανείς από τους επιστήμονες δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα άτομα, τα οποία απαρτίζουν την ύλη, μπορούν να διαμεριστούν σε πιο μικρά στοιχεία. Υπήρχε μια καθολική πίστη σε όλο τον επιστημονικό κόσμο ότι το άτομο είναι ένα ακατάτμητο στοιχείο. Όμως η πίστη τους ξεγελάστηκε πριν 40 – 50 χρόνια, επειδή η ανακάλυψη της ραδιενέργειας έδειξε σε όλους ότι τα άτομα διασπώνται. Τέτοια ναυάγια της επιστημονικής θεωρίας και πίστεως υπήρχαν πολλά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μετά όταν αποδείχτηκε ότι τα άτομα διαμερίζονται, εμφανίστηκε η πίστη στα ηλεκτρόνια, τα οποία θεωρήθηκαν τώρα η μικρότερη αδιάσπαστη ποσότητα ύλης. Τώρα όλος ο επιστημονικός κόσμος πιστεύει στο ηλεκτρόνιο. Θέλω όμως να ρωτήσω· «Έχει δει κανείς απ’ αυτούς το ηλεκτρόνιο;» Όχι, κανείς. Μήπως κανείς το ψηλάφησε; Πάλι κανείς. Κάποιος το ζύγισε; Όχι. Τότε γιατί το πιστεύουν; Μου απαντούν: «Το πιστεύουμε γιατί βλέπουμε τις εκδηλώσεις του». Συμφωνώ γιατί ξέρω την αξία της γνώσης του αόρατου από τις εκδηλώσεις του.

Αν εσείς πιστεύετε στο ηλεκτρόνιο χωρίς να το βλέπετε, τότε με ποιο δικαίωμα λέτε ότι η πίστη μας στον Θεό, που και Αυτόν κανείς δεν τον είδε, είναι παράλογη;

Θα σας πω ότι και εμείς γνωρίζουμε τον Θεό από τις ενέργειές Του. Από τις εκδηλώσεις της δύναμής Του. Από το πώς Αυτός ενεργεί στην καρδιά μας, από τη χάρη που αισθανόμαστε. Πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν πως υπάρχει Θεός και πολλοί πως δεν υπάρχει. Αλλά κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο με καθαρή καρδιά μπορεί να δει κανείς τον Θεό.

Λοιπόν, να μην ταράζεται η καρδιά σας απ’ αυτά που λένε οι επιστήμονες κατά της πίστεως. Ας ακολουθήσει η επιστήμη τον δρόμο της ερευνώντας τη φύση. Εμείς ακολουθούμε άλλη οδό, την οδό της πίστεως με την οποία γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Αυτή η πίστη γεμίζει την καρδιά μας όταν μεταλαμβάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Πιστεύουμε πως δεν κοινωνούμε απλώς άρτο και οίνο αλλά Σώμα και Αίμα Χριστού. Επίσης κανείς από μας δεν είδε τον δικό του άγγελο φύλακα και όμως όλοι πιστεύουμε ότι υπάρχει.

Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Ο σοφός Σολομών είπε: «Πάση τη φυλακή τήρη σην καρδίαν· εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. 4, 23). Πρέπει λοιπόν να φυλάγουμε την καρδιά μας γιατί αυτή είναι το όργανο που εμείς πιστεύουμε και λαμβάνουμε τη θεία χάρη.

Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Αλλ’ ίδωμεν ποίαν φρόνησιν ενταύθα απαιτεί. Την του όφεως, φησί. Καθάπερ γαρ εκείνος τα πάντα προΐεται, καν αυτό δέη το σώμα αποτμηθήναι, ου σφόδρα αντέχεται αυτού, ώστε την κεφαλήν διατηρήσαι· ούτω και συ φησί, πλην της πίστεως πάντα εκδίδου, καν χρήματα, καν το σώμα, καν αυτήν την ψυχήν εκδούναι δέη. Εκέινο γαρ η κεφαλή και η ρίζα· κακείνης διατηρουμένης, καν πάντα απολέσης, άπαντα ανακτήση πάλιν μετά πλείονος της περιφανείας». (Ιωάννου Χρυσοστόμου. Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Ομιλία ΛΓ’ . ΕΠΕ, τα 10, σ. 424.)

Δηλαδή «Ας εξετάσουμε σ’ αυτή την περίπτωση ποια φρόνηση απαιτεί. Την φρόνηση του φιδιού, θα έλεγε κάποιος. Διότι όπως αυτό αφήνει τα πάντα, και το ίδιο ακόμα το σώμα, όταν υπάρχει ανάγκη, αφήνει να διαμελιστεί και δεν προβάλλει μεγάλη αντίσταση, προκειμένου να σώσει την κεφαλή του. Έτσι λέει, και συ, εκτός από την πίστη όλα να τα παραδώσεις, είτε αυτά είναι χρήματα, είτε το ίδιο το σώμα. Και αν χρειαστεί να δώσεις και την ψυχή σου ακόμα. Διότι η πίστη είναι η κεφαλή και η ρίζα. Αν διαφυλάξεις αυτή, ακόμα και στην περίπτωση που θα χάσεις τα πάντα, θα μπορέσεις ξανά να τα αποκτήσεις και μάλιστα με μεγαλύτερη δόξα».

Λοιπόν, πιο πολύ απ’ όλα να φυλάγουμε την πίστη μας.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’». σελ. 153-160 - Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».