Το λυχνάρι και ο άνθρωπος

[Domna]

Εάν ο ανθρωπος δεν φυλάξει την καρδιά του σωστά, ξεχνάει όλα τα λόγια του Χριστού που άκουσε. Ζει με αμέλεια και ο διάβολος βρίσκει τόπο στην καρδιά του για να τον νικήσει (αββάς Ορσίσιος).

Το ίδιο γίνεται με το λυχνάρι. Όταν ετοιμάσουμε το φυτίλι και βάλουμε λάδι,το λυχνάρι ανάβει και φωτίζει. Αν όμως αμελήσουμε την τροφοδοσία του με λάδι, σιγά-σιγά εξασθενίζει η φλόγα του και δυναμώνει γύρω του το σκοτάδι.

Μερικές φορές μάλιστα, τριγυρίζει το λυχνάρι κάποιος ποντικός που θέλει να φάγει το φυτίλι. Όσο λοιπόν το λυχνάρι καίει ο ποντικός δεν μπορεί να το πλησιάσει. Άν όμως δει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει φως,αλλά ούτε ζέστη από την φλόγα, τότε προσπαθεί να αρπάξει το φυτίλι και αναποδογυρίζει το λυχνάρι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την αμελή ψυχή. Όταν μειώνεται ο αγώνας και η προσπάθεια, όπως στο λυχνάρι λιγοστεύει το λάδι τότε:
Σιγά-σιγά η χάρη του Αγίου Πνεύματος υποχωρεί μέχρι που σβήνει. Τότε ο εχθρός διάβολος ο νοητός ποντικός τρώγει το πνευματικό φυτίλι, την προθυμία της ψυχής και κάνει μεγάλο κακό στο σώμα με την κακία του.

Αν όμως ο άνθρωπος που τα παθαίνει όλα αυτά έχει καλή διάθεση προς τον Θεό, και απλώς ξεγελάστηκε από την πνευματική αμέλεια και τεμπελιά, ο Θεός ως φιλάνθρωπος τον βοηθάει:

Του βάζει στην καρδιά του την μνήμη της κολάσεως δηλαδή του θυμίζει ότι κόλαση είναι χωρισμός από τον Θεό.
Τον κάνει και να ξυπνάει και να αγωνίζεται για τον εαυτό του.

Στην πράξη την αμέλεια αυτή την νικάμε

•με την επιμονή στην προσευχή είτε έχουμε όρεξη είτε όχι,
•με την επιμονή στη νηστεία έστω και μας ενοχλεί και το πιο σημαντικό
•με την επιμονή και αφοσίωσή μας στη Θεία Λειτουργία των Κυριακών και μεγάλων γιορτών η οποία μας προσφέρει απίστευτη ωφέλεια αφού είναι σωματικά παρών και μας αγιάζει ο Χριστός.


http://istologio.org/?p=2176