Θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο του σχολικού βιβλίου Ιστορίας Β' Λύκειου που έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου. Αναφέρεται στον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων:
Στο ζήτημα του εκχριστιανισμού των Βουλγάρων το πατριαρχείο, σε συνεργασία με την αυτοκρατορική εξουσία αντέδρασε δυναμικά. Συγκεκριμένα, όταν οι Βούλγαροι ζήτησαν από τον Πάπα ιεραποστόλους, το Βυζάντιο επενέβη αστραπιαία, για να αποτρέψει την ένταξη της γειτονικής χώρας στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. Στρατός και στόλος απέκλεισαν τα σύνορα και τα παράλια της Βουλγαρίας και έτσι ο Βούλγαρος ηγεμόνας Βόρης αναγκάστηκε να ενδώσει. Το 864 μάλιστα βαπτίστηκε στην Κωνσταντινούπολη με ανάδοχο τον αυτοκράτορα και έλαβε το όνομα Μιχαήλ.
Τώρα μπορεί κάποιοι από εσάς να με αποκαλέσετε (για μια ακόμη φορά) λατινόφρονα. Εγώ, πάντως, έχω ζήσει κοντά σε Καθολικούς και είναι μια εμπειρία που πρέπει να βιώσουν, όσοι μιλούν με τέτοιο μίσος απέναντί τους. Και ερωτώ:
Με ποιο δικαίωμα ο Πατριάρχης Κων/πόλεως επεμβαίνει στον εκχριστιανισμό ενός λαού που δεν του το ζήτησε; Οι Βούλγαροι ζήτησαν τον Πάπα πριν ακόμα δημιουργηθεί το σχίσμα. Υποτίθεται πως Ανατολή και Δύση είχαν το ίδιο δόγμα εως τότε. Δεν είναι λοιπόν φυσιολογικό να δημιουργείται πνεύμα δυσαρέσκειας στη Δύση από τις αυθαίρετες ενέργειες του τότε Πατριάρχη;
Εκστρατείες των Βυζαντινών κατά των Βουλγάρων
775-780 Λέων Δ΄ ο Χάζαρος
762 Η Βαγδάτη γίνεται πρωτεύουσα των Αράβων
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας των τελευταίων Ομεϋαδών χαλιφών μια εσωτερική κρίση εκδηλώθηκε στον Ισλαμικό κόσμο. Η κρίση απεσοβήθη όταν μια νέα δυναστεία αυτή των Αββασιδών, μετά τη δολοφονία του τελευταίου Ομεϋάδη χαλίφη, κατέλαβε τον θρόνο του αραβικού κράτους. Στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους προκατόχους τους οι Αββασίδες αποφάσισαν να μετακινήσουν την πρωτεύουσά τους καταρχήν στις Κάρρες και το 762 στη Βαγδάτη.
787 Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας
Η Σύνοδος αποκατέστησε τη λατρεία των εικόνων καταδικάζοντας ταυτόχρονα και τις προεικονομαχικές υπερβολές.
792 Οι Βυζαντινοί ηττώνται από τους Βουλγάρους στις Μαρκέλλες
800 Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτωρ
Τα Χριστούγεννα του 800 ο Καρλομάγνος, βασιλεύς των Φράγκων, γιος του Πιπίνου του Βραχέως στέφθηκε από τον πάπα της Ρώμης αυτοκράτορας. Το γεγονός, που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τα δόγματα της Βυζαντινής ιδεολογίας, βάσει της οποίας ένας μόνον μπορεί να είναι ο αυτοκράτορας όλων των χριστιανών και εκπρόσωπος του θεού πάνω στη γη, αφενός έπληξε τη δημόσια εικόνα και το κύρος της αυτοκρατορίας και αφετέρου απέδειξε την αδυναμία της στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
805 Οι Σλάβοι της Πελοποννήσου επιτίθενται κατά των Πατρών
Η ανεπιτυχής επίθεση των Σλάβων της Πελοποννήσου κατά των Πατρών ενέτεινε τις προσπάθειες της αυτοκρατορικης εξουσίας να τους ενσωματώσει και να τους εξομοιώσει κατά το δυνατόν με τους εντόπιους πληθυσμούς. Για τον σκοπό αυτό εστάλησαν εκεί ιεραποστολές και πραγματοποιήθηκαν εξοικισμοί χριστιανικών πληθυσμών ελληνικής καταγωγής από άλλα μέρη της αυτοκρατορίας και ιδίως από τη Μικρά Ασία.
811 Ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α΄ και ο Σταυράκιος κατά του κράτους των Βουλγάρων
Οι Βυζαντινοί κατέστρεψαν την πρωτεύουσα του κράτους των Βουλγάρων, αλλά στη συνέχεια ηττήθηκαν. Ο αυτοκράτορας πέθανε στη μάχη.
811 Σταυράκιος
811-813 Μιχαήλ Α΄
Διαρκείς επιδρομές των Βουλγάρων κατά της Θράκης αλλά και της Κωνσταντινουπόλεως επέφεραν την ανατροπή του.
813-820 Λέων Ε΄ ο Αρμένιος
813 Νίκη των Βυζαντινών κατά τωνΒουλγάρων στη Μεσημβρία
815-816 Οι Βούλγαροι αναγκάζονται να υπογράψουν 30ετή ειρήνη με το Βυζάντιο
820-829 Μιχαήλ Β΄
820-823 Επανάσταση του Θωμά του Σλάβου
Οι πληροφορίες των πηγών για τον Θωμά τον Σλάβο είναι ποικίλες και αντιφατικές. Κοινή πληροφορία για όλους αποτελεί το γεγονός ότι περί το 820 (πριν ή λίγο μετά τη δολοφονία του Λέοντος Ε΄ ) ο Θωμάς που τότε υπηρετούσε στον στρατό του θέματος Ανατολικών (ίσως ως τουρμάρχης των φοιδεράτων) στασίασε. Συγκέντρωσε στρατό από τα περισσότερα Θέματα της Ανατολής, αναγνωρίστηκε αυτοκράτορας από τον Άραβα χαλίφη Αλ Μαμούν, με τον οποίο συνθηκολόγησε, στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Μελκίτη πατριάρχη της Αντιοχείας Ιώβ και με συμπληρωματική ναυτική βοήθεια από το ναυτικό Θέμα των Κιβυρραιωτών πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη για τρία έτη (821-823). Οι επιθέσεις που επιχείρησαν εναντίον του ο Βούλγαρος ηγεμόνας Ομουρτάγ καταρχάς και ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Β΄ στη συνέχεια, τον ανάγκασαν να καταφύγει στην Αρκαδιούπολη, όπου συνελήφθη και εκτελέστηκε. Η επανάστασή του, που έχει κατά καιρούς αντιμετωπιστεί ως εξέγερση του λαού, ως εξέγερση των ξένων, δηλαδή των μη Ελλήνων της αυτοκρατορίας κατά των Ελλήνων, ως υπόθεση προσωπικής φιλοδοξίας κ.ο.κ., μάλλον ήταν —όπως η επιστήμη τείνει να αποδεχθεί— η τελευταία και ίσως η σοβαρότερη από τις στάσεις των Θεματικών στρατών ενάντια στην κεντρική εξουσία.
829-842 Βασιλεία Θεοφίλου
843 Η αποκατάσταση των Εικόνων
Ο Θεόφιλος ήταν ο τελευταίος εικονομάχος αυτοκράτορας. Μετά τον θάνατό του η χήρα του, Θεοδώρα, βασίλευε ως αντιπρόσωπος του ανήλικου γιου της, Μιχαήλ Γ΄ . Τον Μάρτιο του 843 η Θεοδώρα και ο Μιχαήλ αποκατέστησαν επισήμως τη λατρεία των εικόνων.
842-867 Βασιλεία Μιχαήλ Γ΄
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του παρατηρείται έντονη πνευματική κίνηση στην πρωτεύουσα αλλά και εκτεταμένη ιεραποστολική δραστηριότητα εκτός της βυζαντινής επικράτειας. Πρόκειται για την εποχή κατά την οποία σε συνεργασία με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φώτιο (858-867/877-886) και αξιωματούχους της αυλής, συντόνιζε την ιεραποστολική δραστηριότητα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, και που οι Κωνσταντίνος/Κύριλλος και Μεθόδιος ανέλαβαν να διαδώσουν τη χριστιανική θρησκεία στο βασίλειο των Χαζάρων στην Κριμαία, στους Μοραβούς και τους Σλάβους, αλλά και να δημιουργήσουν (ο Κύριλλος) αλφάβητο για τους Σλάβους. Ο Μιχαήλ από το έτος 866 συμβασίλευε με τον Βασίλειο, έναν ικανό άνδρα που καταρχάς προωθήθηκε στο αξίωμα του παρακοιμώμενου, αργότερα κατόρθωσε να γίνει συναυτοκράτορας και τέλος, αφού στις 24/9/867 δολοφόνησε τον Μιχαήλ, στέφθηκε αυτοκράτορας. Ο Βασίλειος, ιδρυτής της δυναστείας των Μακεδόνων, για να συγκαλύψει το έγκλημά του και να νομιμοποιήσει την ανάρρησή του στον αυτοκρατορικό θρόνο προώθησε μια ωραιοποιημένη εκδοχή για τον εαυτό του ενώ αμαύρωσε τη φήμη του προκατόχου του. Για δύο περίπου αιώνες οι ιστορικοί και οι χρονογράφοι της πρωτεύουσας δημιουργώντας ιδεολογικό περίβλημα και προϊστορία για τη δυναστεία των Μακεδόνων διέστρεφαν συστηματικά την εικόνα του Μιχαήλ Γ΄ , που πέρασε γιʼαυτό στην ιστορία με την προσωνυμία Μέθυσος.
843 Η συνθήκη του Βερντέν
Η Φραγκική αυτοκρατορία του Καρλομάγνου διαμοιράσθηκε στους διαδόχους του.
843-866 Η ίδρυση της Σχολής της Μαγναύρας
Κάποια στιγμή —που δεν είναι δυνατόν να οριστεί με ακρίβεια— κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Γ΄ ιδρύθηκε από τον καίσαρα Βάρδα, αδελφό της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, η φιλοσοφική Σχολή της Μαγναύρας. Οι καθηγητές της ανώτατης —μέσης κατʼ άλλους— αυτής Σχολής, που στεγαζόταν στη Μαγναύρα (magna aula) του Ιερού Παλατίου και προσέφερε δωρεάν εκπαίδευση, εκλέγονταν και πληρώνονταν από το κράτος. Ως καθηγητές υπηρέτησαν στη σχολή σημαντικοί λόγιοι του 9ου αιώνα όπως ο Λέων Φιλόσοφος και ο Κομητάς.
860 Η πρώτη επίθεση των Ρώς (Ρώσων) στην Κωνσταντινούπολη
Οι Ρως, όπως τους ονόμαζαν οι Βυζαντινοί, ήταν οι περισσότεροι σλαβικής καταγωγής, υπό την εξουσία μιας συγκριτικά ολιγάριθμης ηγετικής ομάδας Σκανδιναυών (Βίκιγκς ή Βαράγγων). Οι Ρως ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βυζαντινούς το 860, όταν με τα μονόξυλά τους εμφανίστηκαν μπροστά στην Κωνσταντινούπολη και την απείλησαν.
860 Αποστολή των Κυρίλλου και Μεθοδίου στο βασίλειο των Χαζάρων της Κριμαίας
863 Αποστολή των Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Μοραβία
864 Ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων
Ο ηγεμόνας της Βουλγαρίας Βόρις για να εξασφαλίσει τη συμμαχία του Βυζαντίου σε μια δύσκολη για τη χώρα του στιγμή, εκχριστιανίζεται, λαμβάνει το όνομα του πνευματικού του πατέρα του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μιχαήλ και τον ηγεμονικό τίτλο «εκ Θεού άρχων Βουλγαρίας» και αναλαμβάνει την υποχρέωση να εκχριστιανίσει και όλο τον λαό του. Ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων αποτέλεσε σημείο τριβής μεταξύ του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου και του πάπα της Ρώμης Νικολάου Α΄ που ο καθένας προσπαθούσε να εντάξει τους Βουλγάρους στη σφαίρα επιρροής της δικής του εκκλησίας. Ο Βόρις της Βουλγαρίας, πριν αναγκασθεί από τις συνθήκες να στραφεί απελπισμένος προς το Βυζάντιο, εκμεταλλευόταν την έριδα των Εκκλησιών υποσχόμενος ότι θα προσχωρήσει άλλοτε στη μια κι άλλοτε στην άλλη και αναζητώντας ανταλλάγματα.
Misha έγραψε:Ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων
Ο ηγεμόνας της Βουλγαρίας Βόρις για να εξασφαλίσει τη συμμαχία του Βυζαντίου σε μια δύσκολη για τη χώρα του στιγμή, εκχριστιανίζεται, λαμβάνει το όνομα του πνευματικού του πατέρα του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μιχαήλ και τον ηγεμονικό τίτλο «εκ Θεού άρχων Βουλγαρίας» και αναλαμβάνει την υποχρέωση να εκχριστιανίσει και όλο τον λαό του. Ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων αποτέλεσε σημείο τριβής μεταξύ του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου και του πάπα της Ρώμης Νικολάου Α΄ που ο καθένας προσπαθούσε να εντάξει τους Βουλγάρους στη σφαίρα επιρροής της δικής του εκκλησίας. Ο Βόρις της Βουλγαρίας, πριν αναγκασθεί από τις συνθήκες να στραφεί απελπισμένος προς το Βυζάντιο, εκμεταλλευόταν την έριδα των Εκκλησιών υποσχόμενος ότι θα προσχωρήσει άλλοτε στη μια κι άλλοτε στην άλλη και αναζητώντας ανταλλάγματα.
Δεν είναι όμως περίεργο το ότι σε μια Ορθόδοξη χώρα, το βιβλίο ιστορίας σημειώνει την προαναφερθείσα εκδοχή;
Επίσης, το ότι τον περικύκλωσε στρατός, βάζοντάς του το μαχαίρι στο λαιμό, το λέμε "αναγκασθεί από τις συνθήκες";
από τα παραπάνω γινεται αμεσα κατανοητο πως το πολιτικο συμφερον του Ανατολικου Ρωμαικου κρατους ήταν να εχει το πολεμικο φυλο των μογγολογενων Βουλγάρων συμμαχο και ομοδοξο....
η Δυτικη Ρωμανία είχε ξεκινήσει να "φραγκεύει" με την υποταγή της στον Καρλομάγνο και τους διαδόχους του,δλδ να εκπιπτει προς το σχισμα και τον παποκαισαρισμο ,αίρεση που εκδηλωθηκε πληρως αρκετες δεκαετίες αργότερα.
οι διαδοχοι του Καρλομαγνου προσπαθησαν χρησιμοποιωντας την παπικη προκάλυψη να προσεταιριστούν τους Βουλγάρους ώστε να πατησουν πόδι και στην Ανατολή.
αυτη την κινηση προλαβαν οι Βυζαντινοι αυτοκρατορες.
Misha έγραψε:από τα παραπάνω γινεται αμεσα κατανοητο πως το πολιτικο συμφερον του Ανατολικου Ρωμαικου κρατους ήταν να εχει το πολεμικο φυλο των μογγολογενων Βουλγάρων συμμαχο και ομοδοξο....
η Δυτικη Ρωμανία είχε ξεκινήσει να "φραγκεύει" με την υποταγή της στον Καρλομάγνο και τους διαδόχους του,δλδ να εκπιπτει προς το σχισμα και τον παποκαισαρισμο ,αίρεση που εκδηλωθηκε πληρως αρκετες δεκαετίες αργότερα.
οι διαδοχοι του Καρλομαγνου προσπαθησαν χρησιμοποιωντας την παπικη προκάλυψη να προσεταιριστούν τους Βουλγάρους ώστε να πατησουν πόδι και στην Ανατολή.
αυτη την κινηση προλαβαν οι Βυζαντινοι αυτοκρατορες.
Εφόσον όμως δεν είχε δημιουργηθεί οριστικά το Σχίσμα, ποιος δίνει το δικαίωμα σε έναν προκαθήμενο να σαμποτάρει τις ενέργειες ενός ομόδοξου (έως τότε) προκαθημένου; Αν οι Αυτοκράτορες και ο Πατριάρχης πίστευαν πως η πίστη των Δυτικών ήταν ήδη αιρετική, γιατί δεν προχωρούσαν άμεσα σε διακοπή της κοινωνίας; Στο κάτω κάτω, τα πρώτα αναθέματα ήρθαν αργότερα... Σα να λέμε πως τσακώνονται δύο αδέλφια, επειδή το πρώτο "προφήτεψε" πως το δεύτερο θα στρεφόταν στην αίρεση...
Voliotis έγραψε:Θα ήθελα να παραθέσω ένα κείμενο του σχολικού βιβλίου Ιστορίας Β' Λύκειου που έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου.
Μου άρεσε η πηγή σου και πάνω από όλα το επιχείρημά σου...Πάρα πολύ όμως....
Και ποιόν θυμήθηκα?????
Και πάλι τον πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη...
Τώρα στην συνέχεια έχομε τα εξής: Ο μεγάλος ειδικός των Παπικών επάνω στα Ορθόδοξα θέματα είναι κάποιος Jugie. Αυτός έγραψε ένα βιβλίο περί της δογματικής διδασκαλίας της Ανατολικής Εκκλησίας, στα Λατινικά, στο οποίο αναγγέλλει το θάνατο του Ησυχασμού. Λέγει: «μπορούμε να πούμε πλέον ότι ο Ησυχασμός έσβησε». Το ίδιο είπε και ένας σύγχρονος Έλληνας ιστορικός, που έγραψε Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ο οποίος ανήγγειλε θριαμβευτικά τον θάνατο του Ησυχασμού, καθώς και ότι τα ονόματα Ρωμαίος, Ρωμηός και Ρωμηοσύνη έχουν σβήσει πλέον στην Ελλάδα και ότι δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα εθνικής ταυτότητος των Νεοελλήνων! Και επειδή δεν είναι άσχετα μεταξύ τους αυτά τα δύο, ο Ησυχασμός και η Ρωμηοσύνη, το σχέδιο ήταν να σβήση και το ένα και το άλλο
Ποιός είναι αυτός ο μεγάλος ιστορικός?
Το όνομα του προαναφερθέντα είναι γνωστό...Ψάξε στο βιβλίο και θα το βρείς...Δεν θα έλεγα ότι και τα βιβλία που διδάσκουν για την παιδεία των νέων έχουν να κάνουν με την Αλήθεια.
Και μια συνέχεια...
Οι Νεοέλληνες θεολόγοι όμως ακολουθώντας τον δάσκαλο τους, τον Αδαμάντιο Κοραή, έχουν μία μεταφυσική αντίληψι περί του θέματος αυτού. Έχουν αντιγράψει την μεθοδολογία των Λατίνων και των Προτεσταντών και έχουν αποκλίνει τελείως από την Πατερική παράδοσι της Ορθοδοξίας
n 863 Christianity was proclaimed as the official state religion and the conversion of all none-Christians was started. The enforcement of Christianity did not go without perturbations directed not so much against the religion itself, as against the Christian legislation code brought from Byzantium and introduced in Bulgaria. Part of the aristocracy in the external areas rose in a rebellion against Boris but it was suppressed by the central power quickly and without much of a bloodshed. As soon as the end of that same year, the Bulgarian ruler subordinated the Bulgarian church to the Roman Pope. Concerned about the future of the state, Boris saw the danger of the Bulgarian clergy, having been administratively subdued to Constantinople, to become a conductor of foreign interests. The papacy which was not backed up by any genuine military power at that time seemed to Boris inclined to allow greater independence to the Bulgarian clergy and thus, more opportunities for control on the part of the political power. The political alliance with the West Germanic kingdom was renewed, too. The Roman Catholic clergymen who came to Bulgaria escorting the future Pope Formose, gradually drove off the Greek priests and took over the spiritual life of the newly baptized Bulgarians in their hands. However, the see in Rome did not agree to give the Bulgarian dioces autonomy greater than the autonomy allowed under the traditional organization of the Catholic church. For that reason, about 870 AD Boris again oriented the subordination of the Bulgarian Christians toward Byzantium which had already become susceptible to certain compromise on that so important a matter. The church in Constantinople gave its consent to the acknowledgement of the autocephaly of one single Bulgarian archbishopric, comprising all Bulgarian lands and connected dejure with the oecumenical partiarchate. De facto that meant independence for the Bulgarian church and a possibility for the Bulgarian political leaders to have control over their prelates' activities, i.e. the dependence on Constantinople was purely formal. Byzantium was made to accept the facts such as they were. It sought consolation in the expectation that the Greek language used in public worship, in the cultural and official state doings throughout Bulgaria after its forced conversion to Christianity, would act as a powerful weapon for the gradual cutting the ground under the feet of the Bulgarian nation and its structures of state power.
Thus Bulgaria, once and for all, committed its church to the patriarchal see of Constantinople, and its political and cultural destiny to that of the Orthodox Christianity of the East. The date of this act was actually the date of birth of the Slavo-Byzantine cultural community, which was to gradually shape up and evolve in after - years and centuries as root, substance and content of the East European civilization during the Middle Ages.
απο το 864-870 ο χαν των Βουλγάρων Μπορις ενεταξε την βουλγαρικη εκκλησια κατω απο την δικαιοδοσια του Πάπα,μετα την απεσυρε γιατι δεν του δινοταν η ανεξαρτησια που ζητουσε.
αυτη δοθηκε στην Βουλγ.Εκκλησια απο το Οικ.Πατριαρχειο στο οποιο και επεστρεψε το 870.
Η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως εκθρονίζει τον πατριάρχη Φώτιο
Ο Φώτιος που είχε χειροτονηθεί πατριάρχης στα χρόνια του Μιχαήλ Γ΄ , αντικαθιστώντας στον παπικό θρόνο τον Ιγνάτιο, είχε συγκρουσθεί με τον πάπα της Ρώμης Νικόλαο Α΄ . Ο πάπας Νικόλαος υποστήριζρ τον Ιγνάτιο γιατί θεωρούσε, όπως και αρκετοί Βυζαντινοί, ότι η εκλογή του Φωτίου ήταν αντικανονική. Επίσης επιθυμούσε να επανακτήσει αφενός τα παπικά κτήματα στην Καλαβρία και Σικελία, τα οποία στα χρόνια της εικονομαχίας η Κωνσταντινούπολη είχε αποσπάσει από την Εκκλησία της Ρώμης, και αφετέρου την εκκλησιαστική δικαιοδοσία επί του Ιλλυρικού, η οποία της είχε αφαιρεθεί την ίδια εποχή. Ταυτόχρονα ο πάπας έκανε αγώνα να εκχριστιανίσει τους Βούλγαρους και να τους εντάξει στη σφαίρα επιρροής της Ρώμης. Για όλους αυτούς τους λόγους Νικόλαος και Φώτιος είχαν αλληλοαναθεματιστεί (το 863 και 867 αντίστοιχα) δημιουργώντας σχίσμα των Εκκλησιών, το λεγόμενο και «Φωτίειον σχίσμα». Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ , που εκείνη την εποχή επιθυμούσε να ανακτήσει από τα χέρια των Αράβων εδάφη στην Ιταλία, θεώρησε ότι χρειαζόταν τη φιλία του πάπα και το 869-870 συγκάλεσε Σύνοδο η οποία εκθρόνισε τον Φώτιο και επανέφερε στον πατριαρχικό θρόνο τον Ιγνάτιο. Όταν πέθανε ο Ιγνάτιος, το 879, η επιθυμία για φιλικές σχέσεις με τον πάπα είχε εκλείψει και η νέα Σύνοδος την οποία συγκάλεσε ο Βασίλειος στην πρωτεύουσα αποκατέστησε τον Φώτιο στον πατριαρχικό θρόνο.
υπήρχε λοιπον ηδη υποβόσκουσα διαμαχη που εγινε και ολιγοχρονο σχισμα,πριν το οριστικό.
Δεν είμαι σίγουρος για ποιον ιστορικό μιλάς. Αν εννοείς πάντως τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, ούτε το όνομά του, ούτε η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους είναι στη Βιβλιογραφία.
