Συνεχή Θαύματα του Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης
Δημοσιεύτηκε: Τετ Μάιος 04, 2016 3:43 pm
Συνεχή Θαύματα του Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης
Τα θαύματα του Αγίου τελειωμό για τους πιστεύοντες δεν έχουν… Eχουν γραφτεί τόμοι και θα συνεχίζονται να γράφονται όσο υπάρχει ζωή και βάσανα αρρώστιες και προβλήματα...
Αναφέρουμε σήμερα στην αναρτησή μας πιο κάτω μια επώνυμη μαρτυρία βρισκοντάς την στο διαδικτυο. Aπό μας δεν είναι διασταυρωμένη αλλα ποιος ο λόγος από την άλλη πλευρά να είναι ψέμα…
Hταν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 ξημερώματα Δευτέρας, όταν εγώ και η Δέσποινα ολοκληρώναμε τις τελευταίες εργασίες για την ανακαίνηση του σπιτιού μου.
Τότε ξαφνικά σ΄ όλο το σπίτι υπήρξε έντονα η μυρωδιά από λιβάνι… και αναρωτηθήκαμε ποιος θα μπορούσε να λιβανίζει τέτοια ώρα;! Τί κι αν βγήκαμε στο μπαλκόνι, τι κι αν έίχε περάσει μια ώρα, η μυρωδιά δυνάμωνε. Έντονο μύρο είχε κατακλείσει όλο το σπίτι! Κοιταχτήκαμε στα μάτια και φύγαμε γρήγορα-γρήγορα φοβισμένοι μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει.
Όταν σταματήσαμε τις εργασίες και φύγαμε από το σπίτι η έντονη μυρωδιά σταμάτησε. Μετά από τρεις μέρες ένοιωθα απίστευτη εξάντληση και αδιαθεσία. Για πρώτη μου φορά επισκέφθηκα νοσοκομείο. Hταν 22 Νοεμβρίου 2006. Η πρώτη επίσημη διάγνωση των γιατρών ήταν οτι το συκώτι μου είχε σχεδόν καταστραφεί και μόνο από θαύμα θα μπορούσα να ζήσω. Τότε αποκρίθηκα στη Δέσποινα και της είπα: θέλω να με πας κάπου να προσευχηθώ… υπάρχει κάποιο κοντινό μοναστήρι εδώ στην Αθήνα; Kι εκείνη μου απάντησε γνωρίζω για το μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή, για κάποιο άλλο μοναστήρι στην Πεντέλη και για τον Άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.
Αμέσως της απάντησα θέλω να με πάρεις απο δω και να με πας κατευθείαν εκει, στον Άγιο Εφραίμ! Φύγαμε λαθραία από το νοσοκομείο με την πεταλούδα των ορών στα χέρια μη γνωρίζοντας που ακριβώς πηγαίναμε. Σταματήσαμε στη Λεωρόρο Μαραθώνος σ’ ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε μια κύρια που βρίσκεται το μοναστήρι. Εκείνη όμως αντι να μας οδηγήσει σε αυτό, άρχισε να μας λέει πόσο θαυματουργός είναι ο Άγιος Εφραίμ, πόσο γοργουπήκοος ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ και ότι εμφανίζεται με το μύρο του. Τότε κατάλαβα πως δε χρειαζόταν να μου πει που πρέπει να πάω, αλλά ν΄ ακολουθήσω απλά το κάλεσμά του. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από τη Μονή.
Η Δέσποινα με ρώτησε… ήξερες πού ήταν; Δεν της απάντησα και προχωρήσαμε προς τα μέσα. Σε 10 λεπτά η Μονή θα έκλεινε. Όταν βρέθηκα μπροστά στο σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ τα γόνατα μου λύγησαν, ξέσπασα σε απίστευτους λυγμούς κάνοντας όσους πιστούς βρίσκονταν εκεί να με αφήσουν μόνο μου με τον Άγιο. Το παράπονο για τις ασωτίες και τις αμαρτίες της ζωής μου ήταν τεράστιο. Είχα συγκλονιστεί ολόκληρος, ήταν η στιγμή που αλλάξαν όλα μέσα μου. Πίστεψα ότι θα γίνω καλά!
Μετά απ' αυτό γύρισα στο νοσοκομείο συγκλονισμένος έχοντας πλέον απίστευτη θέληση για ζωή και πίστη. Είχαν όλα πλέον αλλάξει μέσα μου. Από την επόμενη μέρα η εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά βελτίωση. Μέρα με τη μέρα το συκώτι μου αναπλάθονταν μη μπορώντας οι γιατροί να εξηγήσουν την ανέλπιστη επαναφορά. Μέσα σε δύο εβδομάδες το 80 % κατεστραμμένου ύπατος είχε αναπλαθεί τελείως και ήμουν έτοιμος να γυρίσω στη δουλεία μου. Είχα τάξει στον Άγιο Εφραίμ ότι πριν πάω στο σπίτι μου, θα πήγαινα στο μοναστήρι να τον ευχαριστήσω… όμως δεν πήγα όπως του έιχα υποσχεθεί και γύρισα σπίτι μου. Μετά από τρεις μέρες μπήκα ξανά εκτάκτως στο νοσοκομείο. Η διάγνωση των γιατρών… απλαστική αναιμία. Ο μυελός των οστών δεν παρήγαγε αίμα και θα χρειαζόταν άμεσα μεταμόσχευση. Μπαίνοντας στην απομόνωση που θα με… φιλοξενούσε για τον επόμενο μήνα γέμησα το χώρο με τις εικόνες του αγαπημένου μου Αγίου.
Έσκησα το στρώμα του κρεβατιού μου κι εβαλά μέσα την εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Σε καμία απο τις θεραπείες ο οργανισμός δεν ανταποκρίθηκε. Ήταν πλέον πολλοί οι μήνες που είχα να βγω απ΄ το δωμάτιο, την απομόνωση παρα τη θέλησή μου. Ο οργανισμός μέρα με τη μέρα εξασθενούσε, το πνεύμα μου όμως και η πίστη μου μεγάλωνε. Ήταν μεσημέρι όταν ακούσαμε φωνές από το διπλανό δωμάτιο.
Οι γονείς κάποιου παιδιού φωνάζανε τρωμαγμένοι και οι γιατροί ακουγόνταν να τρέχουν πανικόβλητοι… μας φεύγει-μας φέυγει ο μικρός… φωνάζανε. Χάος επικρατούσε έξω απ΄ το δωμάτιό μου. Εγώ κι ο πατέρας μου είπαμε οτι το παιδί στο διπλανό δωμάτιο έφευγε… γύρισα και τον κοίταξα βουρκωμένος, με μάτια κατακόκκινα… Τότε εκείνος αμέσος κατάλαβε και βγήκε έξω.
Έβγαλα την εικόνα από το στρώμα μου και προσευχήθηκα… επειδή ξέρω πως Υπάρχεις και πως είσαι Εδώ, δείξε Το μου και τώρα! Κάνε καλά το παιδί επι τόπου! Η προσευχή μου και η στιγμή ήταν πολλή βαθιά. Ξέσπασα σε κλάματα. Αμέσως πήρα το μήνυμα… Μου είπε το παιδί είναι ήδη καλά και να ΄ρθει να μ΄ ευχαριστήσει. Άρχισα να χτυπάω την πόρτα για να μ΄ ακούσουν και να τους μεταφέρω το μήνυμα. Αλλά κανείς δε μ΄ ακουγε. Μετά από 2 λεπτά μπήκε πάλι μέσα ο πατέρας μου και του λέω με αγωνία πες στον πατέρα του παιδιού ότι ο γιός του θα ζήσει και θα γίνει πολύ γρήγορα καλά κι ο πατέρας μου μού απάντησε απορρημένος είναι ήδη καλά το παιδί… γιέ μου.
Κάτι ανέλπιστο έγινε εκεί έξω… και το παιδί συνήλθε.Οι μήνες περνούσαν και η κατάστασή μου χειροτέρευε. Η πίστη μου όμως δε λύγιζε, δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Πλέον δε μ΄ ένοιαζε αν θα ζήσω ή θα πεθάνω παρά αν πεθάνω να με πάρει μαζί του, κοντά του, δίπλα του ή αν ζήσω να τον εξυμνώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Είχε περάσει κοντά ένας χρόνος όταν μας ανακοινώσαν ότι βρέθηκε συμβατός δώτης απο Αμερική.
Ήταν Πέμπτη πρωι. Την Παρασκευή το πρωί θα έφευγε από το 401 για τον Ευαγγελισμό όπου τη Δευτέρα θα γινόταν η μεταμόσχευση. Πέμπτη στις 12 έπεσα σε κώμα. Είχε γεμίσει υγρό το κεφάλι, οι πνεύμονες και η καρδιά. Μαζί με το κρεβάτι μου με κατέβασαν στην εντατική. Θα πρέπει να έμεινα αρκετές μέρες. Κάποια στιγμή επανήλθα μη μπορώντας ν΄ ανοίξω τα μάτια, θυμάμαι άκουγα τις πιο γλυκές μελωδίες που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου… γεμάτο γαλήνη και ηρεμία.
Δεν ήξερα που βρισκόμουν, αλλά κατάλαβα ότι βρίσκομαι στην εντατική. Πάνω απ΄ το κεφάλι μου ήταν ο γιατρός μου, ο οποίος έλεγε στον πατέρα μου και την κοπέλα μου, ότι ο Βασίλης ήταν πάρα πολύ γερός οργανισμός, αλλά με υγρό στο κεφάλι, στους πνέυμονες και την καρδιά, με μηδέν αιμοπετάλια και λευκά αιμοφαίρια κανείς δεν έχει στην κατάσταση αυτή από την εντατική. Ο πατέρας μου αρνήθηκε, λέγοντάς του… δεν τον ξέρετε καλά τον Βασίλη, έχει υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις, δεν τα παρατάει. Ο γιατρός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του ΄πε μακάρι να ΄ταν έτσι, αλλά θα είναι θαύμα αν βγάλει και το αποψινό βράδυ. Βγήκαν έξω. Έμεινε η κοπέλα μου να μου χαϊδεύει το χέρι, κλέγοντας. Ένοιωθα, αλλά δεν μπορούσα ν΄ αντιδράσω. Βγήκε κι αυτή έξω. Ο χώρος κατακλείστηκε από απίστευτο φως, οι μελωδίες δυνάμωσαν. Δεν έβλεπα όνειρο, ήμουν ξύπνιος και είχα τις αισθήσεις μου. Πανύψηλος, Θεόρατος, Κατάμαυρος με μακριά γένια, τεράστιο καπέλο που άγγιζε σχεδόν το ταβάνι του θαλάμου μπήκε μέσα ο Άγιος Εφράιμ.
Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου, με πλησίασε και το χέρι του έπιασε ολόκληρο το κεφάλι μου... τα δάχτυλά του ήταν τεράστια. Μου είπε, ΤΩΡΑ ΘΑ Σ΄ ΑΝΑΛΑΒΩ ΕΓΩ!, κι έφυγε όπως μπήκε αργά-αργά. Την επόμενη μέρα άνοιξα ξανά τα μάτια μου στην απομόνωση. Είχα βγει απ΄ την εντατική. Ήταν όλοι οι συγγενείς μου γύρω μου μαζεμένοι. Μόλις με είδαν να ξυπνάω, άρχισαν ν΄ αγκαλιάζονται και φωνάζανε… Φωναξτε το γιατρό, φωνάξτε το γιατρό! Μπήκε μέσα και μου είπε, εγώ δεν πιστεύω σε θαύματα, ούτε σε Θεό, αλλά εσύ κάποιον Άγιο είχες χθες μαζί σου.
Εκείνο το βράδυ εξαφανίστηκαν το υγρό και στους πνεύμονες και στο κεφάλι και στην καρδιά και ο μυελός πλέον παρήγαγε κανονικά όλες τις σειρές του αίματος, σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Μία εβδομάδα μετά βγήκα απ΄ το νοσοκομείο και αυτή τη φορά πριν πάω σπίτι μου πήγα στο μοναστήρι του Αγίου μου. Στεκόμενος μπροστά στη λάρνακα, τρεις φορές χτύπησε δίπλα μου ένας εκκοφαντικός ήχος λες και ήταν από σκήπτρο ή από μπαστούνι.
Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος και κλαίγοντας τον ευγνομονούσα. Σήμερα συνεχίζοντας να ζω τη ζωή μου σαν ένας κανονικός, υγιής άνθρωπος πηγαίνω στο μοναστήρι ανελλειπώς καθε βδομάδα να βλέπω τον Πατέρα μου, να Τον τιμώ, να Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ και να Τον ευγνομονώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ! Είναι άπειρες η φορές που μου δείχνεις την παρουσία Σου, όπως και απόψε που μετά απο μήνες αποφάσισα να Σου γράψω, αδικιολογήτως που σε κάθε μου αναφορά στ΄ όνομά Σου τα γράμματα αρνούντουσαν να γίνουν μικρά. Σ΄ ευχαριστώ πολύ… χάριζέ μου την υγεία μου, έχε με γερό και δυνατό και αν Εσύ το θες χάρισέ μου ένα παιδί να του χαρίσω τ΄ όνομά Σου!!!ΣΕ λατρεύω….
http://www.vimaorthodoxias.gr/
Τα θαύματα του Αγίου τελειωμό για τους πιστεύοντες δεν έχουν… Eχουν γραφτεί τόμοι και θα συνεχίζονται να γράφονται όσο υπάρχει ζωή και βάσανα αρρώστιες και προβλήματα...
Αναφέρουμε σήμερα στην αναρτησή μας πιο κάτω μια επώνυμη μαρτυρία βρισκοντάς την στο διαδικτυο. Aπό μας δεν είναι διασταυρωμένη αλλα ποιος ο λόγος από την άλλη πλευρά να είναι ψέμα…
Hταν Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 ξημερώματα Δευτέρας, όταν εγώ και η Δέσποινα ολοκληρώναμε τις τελευταίες εργασίες για την ανακαίνηση του σπιτιού μου.
Τότε ξαφνικά σ΄ όλο το σπίτι υπήρξε έντονα η μυρωδιά από λιβάνι… και αναρωτηθήκαμε ποιος θα μπορούσε να λιβανίζει τέτοια ώρα;! Τί κι αν βγήκαμε στο μπαλκόνι, τι κι αν έίχε περάσει μια ώρα, η μυρωδιά δυνάμωνε. Έντονο μύρο είχε κατακλείσει όλο το σπίτι! Κοιταχτήκαμε στα μάτια και φύγαμε γρήγορα-γρήγορα φοβισμένοι μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει.
Όταν σταματήσαμε τις εργασίες και φύγαμε από το σπίτι η έντονη μυρωδιά σταμάτησε. Μετά από τρεις μέρες ένοιωθα απίστευτη εξάντληση και αδιαθεσία. Για πρώτη μου φορά επισκέφθηκα νοσοκομείο. Hταν 22 Νοεμβρίου 2006. Η πρώτη επίσημη διάγνωση των γιατρών ήταν οτι το συκώτι μου είχε σχεδόν καταστραφεί και μόνο από θαύμα θα μπορούσα να ζήσω. Τότε αποκρίθηκα στη Δέσποινα και της είπα: θέλω να με πας κάπου να προσευχηθώ… υπάρχει κάποιο κοντινό μοναστήρι εδώ στην Αθήνα; Kι εκείνη μου απάντησε γνωρίζω για το μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή, για κάποιο άλλο μοναστήρι στην Πεντέλη και για τον Άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη.
Αμέσως της απάντησα θέλω να με πάρεις απο δω και να με πας κατευθείαν εκει, στον Άγιο Εφραίμ! Φύγαμε λαθραία από το νοσοκομείο με την πεταλούδα των ορών στα χέρια μη γνωρίζοντας που ακριβώς πηγαίναμε. Σταματήσαμε στη Λεωρόρο Μαραθώνος σ’ ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε μια κύρια που βρίσκεται το μοναστήρι. Εκείνη όμως αντι να μας οδηγήσει σε αυτό, άρχισε να μας λέει πόσο θαυματουργός είναι ο Άγιος Εφραίμ, πόσο γοργουπήκοος ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ και ότι εμφανίζεται με το μύρο του. Τότε κατάλαβα πως δε χρειαζόταν να μου πει που πρέπει να πάω, αλλά ν΄ ακολουθήσω απλά το κάλεσμά του. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από τη Μονή.
Η Δέσποινα με ρώτησε… ήξερες πού ήταν; Δεν της απάντησα και προχωρήσαμε προς τα μέσα. Σε 10 λεπτά η Μονή θα έκλεινε. Όταν βρέθηκα μπροστά στο σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ τα γόνατα μου λύγησαν, ξέσπασα σε απίστευτους λυγμούς κάνοντας όσους πιστούς βρίσκονταν εκεί να με αφήσουν μόνο μου με τον Άγιο. Το παράπονο για τις ασωτίες και τις αμαρτίες της ζωής μου ήταν τεράστιο. Είχα συγκλονιστεί ολόκληρος, ήταν η στιγμή που αλλάξαν όλα μέσα μου. Πίστεψα ότι θα γίνω καλά!
Μετά απ' αυτό γύρισα στο νοσοκομείο συγκλονισμένος έχοντας πλέον απίστευτη θέληση για ζωή και πίστη. Είχαν όλα πλέον αλλάξει μέσα μου. Από την επόμενη μέρα η εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά βελτίωση. Μέρα με τη μέρα το συκώτι μου αναπλάθονταν μη μπορώντας οι γιατροί να εξηγήσουν την ανέλπιστη επαναφορά. Μέσα σε δύο εβδομάδες το 80 % κατεστραμμένου ύπατος είχε αναπλαθεί τελείως και ήμουν έτοιμος να γυρίσω στη δουλεία μου. Είχα τάξει στον Άγιο Εφραίμ ότι πριν πάω στο σπίτι μου, θα πήγαινα στο μοναστήρι να τον ευχαριστήσω… όμως δεν πήγα όπως του έιχα υποσχεθεί και γύρισα σπίτι μου. Μετά από τρεις μέρες μπήκα ξανά εκτάκτως στο νοσοκομείο. Η διάγνωση των γιατρών… απλαστική αναιμία. Ο μυελός των οστών δεν παρήγαγε αίμα και θα χρειαζόταν άμεσα μεταμόσχευση. Μπαίνοντας στην απομόνωση που θα με… φιλοξενούσε για τον επόμενο μήνα γέμησα το χώρο με τις εικόνες του αγαπημένου μου Αγίου.
Έσκησα το στρώμα του κρεβατιού μου κι εβαλά μέσα την εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Σε καμία απο τις θεραπείες ο οργανισμός δεν ανταποκρίθηκε. Ήταν πλέον πολλοί οι μήνες που είχα να βγω απ΄ το δωμάτιο, την απομόνωση παρα τη θέλησή μου. Ο οργανισμός μέρα με τη μέρα εξασθενούσε, το πνεύμα μου όμως και η πίστη μου μεγάλωνε. Ήταν μεσημέρι όταν ακούσαμε φωνές από το διπλανό δωμάτιο.
Οι γονείς κάποιου παιδιού φωνάζανε τρωμαγμένοι και οι γιατροί ακουγόνταν να τρέχουν πανικόβλητοι… μας φεύγει-μας φέυγει ο μικρός… φωνάζανε. Χάος επικρατούσε έξω απ΄ το δωμάτιό μου. Εγώ κι ο πατέρας μου είπαμε οτι το παιδί στο διπλανό δωμάτιο έφευγε… γύρισα και τον κοίταξα βουρκωμένος, με μάτια κατακόκκινα… Τότε εκείνος αμέσος κατάλαβε και βγήκε έξω.
Έβγαλα την εικόνα από το στρώμα μου και προσευχήθηκα… επειδή ξέρω πως Υπάρχεις και πως είσαι Εδώ, δείξε Το μου και τώρα! Κάνε καλά το παιδί επι τόπου! Η προσευχή μου και η στιγμή ήταν πολλή βαθιά. Ξέσπασα σε κλάματα. Αμέσως πήρα το μήνυμα… Μου είπε το παιδί είναι ήδη καλά και να ΄ρθει να μ΄ ευχαριστήσει. Άρχισα να χτυπάω την πόρτα για να μ΄ ακούσουν και να τους μεταφέρω το μήνυμα. Αλλά κανείς δε μ΄ ακουγε. Μετά από 2 λεπτά μπήκε πάλι μέσα ο πατέρας μου και του λέω με αγωνία πες στον πατέρα του παιδιού ότι ο γιός του θα ζήσει και θα γίνει πολύ γρήγορα καλά κι ο πατέρας μου μού απάντησε απορρημένος είναι ήδη καλά το παιδί… γιέ μου.
Κάτι ανέλπιστο έγινε εκεί έξω… και το παιδί συνήλθε.Οι μήνες περνούσαν και η κατάστασή μου χειροτέρευε. Η πίστη μου όμως δε λύγιζε, δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Πλέον δε μ΄ ένοιαζε αν θα ζήσω ή θα πεθάνω παρά αν πεθάνω να με πάρει μαζί του, κοντά του, δίπλα του ή αν ζήσω να τον εξυμνώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Είχε περάσει κοντά ένας χρόνος όταν μας ανακοινώσαν ότι βρέθηκε συμβατός δώτης απο Αμερική.
Ήταν Πέμπτη πρωι. Την Παρασκευή το πρωί θα έφευγε από το 401 για τον Ευαγγελισμό όπου τη Δευτέρα θα γινόταν η μεταμόσχευση. Πέμπτη στις 12 έπεσα σε κώμα. Είχε γεμίσει υγρό το κεφάλι, οι πνεύμονες και η καρδιά. Μαζί με το κρεβάτι μου με κατέβασαν στην εντατική. Θα πρέπει να έμεινα αρκετές μέρες. Κάποια στιγμή επανήλθα μη μπορώντας ν΄ ανοίξω τα μάτια, θυμάμαι άκουγα τις πιο γλυκές μελωδίες που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου… γεμάτο γαλήνη και ηρεμία.
Δεν ήξερα που βρισκόμουν, αλλά κατάλαβα ότι βρίσκομαι στην εντατική. Πάνω απ΄ το κεφάλι μου ήταν ο γιατρός μου, ο οποίος έλεγε στον πατέρα μου και την κοπέλα μου, ότι ο Βασίλης ήταν πάρα πολύ γερός οργανισμός, αλλά με υγρό στο κεφάλι, στους πνέυμονες και την καρδιά, με μηδέν αιμοπετάλια και λευκά αιμοφαίρια κανείς δεν έχει στην κατάσταση αυτή από την εντατική. Ο πατέρας μου αρνήθηκε, λέγοντάς του… δεν τον ξέρετε καλά τον Βασίλη, έχει υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις, δεν τα παρατάει. Ο γιατρός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του ΄πε μακάρι να ΄ταν έτσι, αλλά θα είναι θαύμα αν βγάλει και το αποψινό βράδυ. Βγήκαν έξω. Έμεινε η κοπέλα μου να μου χαϊδεύει το χέρι, κλέγοντας. Ένοιωθα, αλλά δεν μπορούσα ν΄ αντιδράσω. Βγήκε κι αυτή έξω. Ο χώρος κατακλείστηκε από απίστευτο φως, οι μελωδίες δυνάμωσαν. Δεν έβλεπα όνειρο, ήμουν ξύπνιος και είχα τις αισθήσεις μου. Πανύψηλος, Θεόρατος, Κατάμαυρος με μακριά γένια, τεράστιο καπέλο που άγγιζε σχεδόν το ταβάνι του θαλάμου μπήκε μέσα ο Άγιος Εφράιμ.
Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου, με πλησίασε και το χέρι του έπιασε ολόκληρο το κεφάλι μου... τα δάχτυλά του ήταν τεράστια. Μου είπε, ΤΩΡΑ ΘΑ Σ΄ ΑΝΑΛΑΒΩ ΕΓΩ!, κι έφυγε όπως μπήκε αργά-αργά. Την επόμενη μέρα άνοιξα ξανά τα μάτια μου στην απομόνωση. Είχα βγει απ΄ την εντατική. Ήταν όλοι οι συγγενείς μου γύρω μου μαζεμένοι. Μόλις με είδαν να ξυπνάω, άρχισαν ν΄ αγκαλιάζονται και φωνάζανε… Φωναξτε το γιατρό, φωνάξτε το γιατρό! Μπήκε μέσα και μου είπε, εγώ δεν πιστεύω σε θαύματα, ούτε σε Θεό, αλλά εσύ κάποιον Άγιο είχες χθες μαζί σου.
Εκείνο το βράδυ εξαφανίστηκαν το υγρό και στους πνεύμονες και στο κεφάλι και στην καρδιά και ο μυελός πλέον παρήγαγε κανονικά όλες τις σειρές του αίματος, σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Μία εβδομάδα μετά βγήκα απ΄ το νοσοκομείο και αυτή τη φορά πριν πάω σπίτι μου πήγα στο μοναστήρι του Αγίου μου. Στεκόμενος μπροστά στη λάρνακα, τρεις φορές χτύπησε δίπλα μου ένας εκκοφαντικός ήχος λες και ήταν από σκήπτρο ή από μπαστούνι.
Είχα ανατριχιάσει ολόκληρος και κλαίγοντας τον ευγνομονούσα. Σήμερα συνεχίζοντας να ζω τη ζωή μου σαν ένας κανονικός, υγιής άνθρωπος πηγαίνω στο μοναστήρι ανελλειπώς καθε βδομάδα να βλέπω τον Πατέρα μου, να Τον τιμώ, να Τον δοξάζω και Τον ευχαριστώ και να Τον ευγνομονώ όπου βρεθώ κι όπου σταθώ! Είναι άπειρες η φορές που μου δείχνεις την παρουσία Σου, όπως και απόψε που μετά απο μήνες αποφάσισα να Σου γράψω, αδικιολογήτως που σε κάθε μου αναφορά στ΄ όνομά Σου τα γράμματα αρνούντουσαν να γίνουν μικρά. Σ΄ ευχαριστώ πολύ… χάριζέ μου την υγεία μου, έχε με γερό και δυνατό και αν Εσύ το θες χάρισέ μου ένα παιδί να του χαρίσω τ΄ όνομά Σου!!!ΣΕ λατρεύω….
http://www.vimaorthodoxias.gr/