Το νέο βιβλίο του Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής :
"Φωνή αύρας λεπτής" εκδ. "Εν Πλώ" σελ.200
Διαιρείται σε τρία μέρη:
1. Όρος ΄Αγιο και Θεοβάδιστον
2. Δεύτε λάβωμεν εις το όρος Κυρίου"
3. "Πιανθήσεται τα όρη της Ερήμου.
Είναι εξαιρετικό.
Νέο βιβλίο του Μητρ. Μεσογαίας: "Φωνή αύρας λεπτής"
Συντονιστής: Συντονιστές
-
ekpaideytikos
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 159
- Εγγραφή: Σάβ Οκτ 21, 2006 5:00 am
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
-
filtor
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 871
- Εγγραφή: Σάβ Ιαν 28, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: Κοζάνη
- Επικοινωνία:
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο :
"Μέσα στους πολλούς θησαυρούς που η ιστορική μονή διαθέτει (σ.σ. η Ι.Μ.Σιμωνόπετρα) (....) πλήθος ιερών λειψάνων, αγίων εικόνων και μοναδικών κειμιλίων αισθάνομαι πως έχει και το ασκητήριο του π. Σωφρονίου. Ήθελα να το προσκυνήσω. Το είχα ανάγκη.
Με πολύ ενθουσιασμό, ένας πολύ αγαπητός μου φίλος ιερομόναχος με πήγε στην Αγία Τριάδα. Πολύ προσεκτικά η Μονή άνοιξε μονοπάτι καινούργιο για να καταστήσει τον χώρο προσβάσιμο. Πορχωρούσα με σύγκραση δέους και ιερής προσμονής. Ήθελα να δω την εποχή μας να εκφράζει τον σεβασμό και το φρόνημά της μέσα από την δυνατότητά της να δίνει ζωή στα πεθαμένα, να ανασταίνει τα ερείπια, να αναστηλώνει τα ασκηταριά – όχι σαν κτίσματα, αλλά σαν υπομνήσεις ενός παρελθόντος που μπορεί να μας ταπεινώνει και να μας αφυπνίζει.
Ας με συγχωρέσουν οι σεβαστοί και αγαπητοί πατέρες, αλλά πρέπει να αποτυπώσω δύο αλήεθειες. Φθάνοντας στο τέλος του μονοπατιού ανατρίχιασα’ ένιωσα κάτι πολύ βαθύ και κάτι πολύ δυνατό. Ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση και μια έντονη διάθεση να φύγω, να μη δω τίποτα περισσότερο από όσα φανερώνει η πρώτη γρήγορη ματιά και μόνον. Η πολύ αγάπη όμως του φίλου μου μοναχού και ο ενθουσιασμός του για το μεράκι της αναστηλώσεως μου έκλεισαν το στόμα και με υποχρέωσαν σε τραυματικές για το μέσα μου διαπιστώσεις και συναινέσεις.
Ένα σπιτάκι – όχι πλέον σπήλαιο, όχι ασκητήριο – με καλοδουλεμένη πελεκητή πέτρα και ειδικών προδιαγραφών επιχρίσματα, πλακόστρωτη αυλή με ξύλινα επινλητικά κάγκελα και ειδικά κατασκευασμένα τοιχία αντιστηρίξεως – αυτά δημιούργησαν την αυλή – μια κουζίνα με οκτώ, αν δεν κάνω λάθος, επιδαπέδια ντουλαπάκια και άλλα τόσα επί του τοίχου. Η τουαλέτα με πλακάκια, ντουζιέρα, και λεκάνη πιο αναπαυτική από πολυθρόνα. Το κελλί του ασκητού με το γραφείο του έτσι εξοπλισμένα που να θυμίζουν δωμάτιο κάποιου λόγιου καθηγητή πανεπιστημίου που πήγε να γράψει την διατριβή του, και φυσικά ηλεκτρική εγκατάσταση με πρίζες και φωτιστικά. Ο π.Σωφρόνιος μάζευε βρόχινο νεράκι σε μια στέρνα την οποία και συντήρησαν, αλλά σύντομα πληροφορήθηκα ότι θα έλθει και νερό με μια σωλήνα δύο ιντσών για να μην ταλαιπωρείται ο υποτιθέμενος ασκητής, οικιστής αυτού του τόπου. Ένας χώρος κατάλληλος να υποδεχθεί κάποιον Μητροπολίτη που μέσα σε ατμόσφαιρα ασκητικήε ρομαντικότητος και ιστορικής αίγλης θα μπορούσε να περάσει τις ολιγοήμερες διακοπές του γράφοντας, μελετώντας, απολαμβάνοντας τις πραγματικά ειδυλλιακές δύσεις του Άθωνα. Θα μπορούσε ενδεχομένως να εγκατασταθεί και κανένας σύγχρονος... ασκητής με το laptop του, το κινητό του, τα γεμάτα νηστήσιμες προμήθειες ντουλάπια του και ό,τι άλλο θα ήταν δυνατόν να διευκολύνει τη ζωή του κάτω από τον βράχο και φυσικά όχι μέσα αλλά δίπλα στη σπηλιά.
Τι κρίμα! Γιατί άραγε δεν μπορούσαμε να συντηρήσουμε το κελλάκι όπως ήταν; Γιατί αντί για αυλή να μην κυριαρχούσε η απαραίτητη ασκητική στεμνότητα; Γιατί ο ασκητής να έχει κουζίνα με προμήθειες ολόκληρης μονής, τη στιγμή που θα μπορούσε να έχει ένα μόνο νεροχύτη και μια κανάτα; Γιατί αντί για βρόχινο νερό στον τόπο αυτό να πίνεις νερό που μυρίζει φθόριο και προστατεύει από μικρόβια; Ποιος θα καταλάβει τον λόγο αυτού του οικοδομήματος στη ρίζα ενός βράχου και στην είσοδο μιας σπηλιάς; Ποιος θα κατανοήσει το γιατί και τη λογική που έχει αντικαταστήσει την ασκητική υπόμνηση με την μικροαστική αντίληψη της εποχής μας σε μια δυσπρόσιτη γωνιά του Άθωνα; Γιατί δεν κάναμε το εύκολο και λίγο που είναι όμως τόσο μεγάλο – να συντηρήσουμε το ασκητήριο ενός αγίου – και αποφασίσαμε το δαπανηρό, το δύσκολο και τόσο ακατάληπτο – να μουντζουρώσουμε με τον αρχοντοχωριατισμό της εποχής μας το μεγαλείο μιας όχι και τόσο παλιάς εποχής;
Σπάνια πληγώθηκε τόσο η ψυχή μου. Δεν λυπήθηκα για τους αγαπητούς και σεβαστούς μου πατέρες της μονής. Αυτοί είναι μεγάλοι στα μάτια του Θεού ό,τι κι αν κάνουν. Κάνουν πάντοτε το καλύτερο που μπορούν, το καλύτερο που ξέρουν – και με όλη τους την καρδιά. Ούτε πάλι νομίζω ότι αυτοί το «έφτιαξαν»’ ούτε πολύ περισσότερο το έκαναν για να μπουν οι ίδιοι μέσα. Οι άνθρωποι δεν είναι αρχιτέκτονες ούτε βέβαια αποτελούν κατασκευαστική εταιρεία. Λυπήθηκα όμως για τους ειδικούς συντηρητές μας, ντράπηκα για την εποχή μας : ανίκανη να παράγει ασκητές, αδυνατεί να συντηρήσει και τα ίχνη τους. Προσβάλλει τη μνήμη τους και καταστρέφει τον τρόπο και το πνεύμα τους. Νεκρώνει την αληθινή ανάμνησή τους. Ονομάζει την παρακμή «άνθιση» και την καταστροφή «αναστήλωση». Βάζει την καλλωπισμένη καρικατούρα της πάνω στην φθαρμένη από την πολυκαιρία αλλά ζωντανή στον χρόνο εικόνα του παρελθόντος. Χρησιμοποιεί τον πατερικό λόγο δίχως να τον καταλαβαίνει. Δημιουργεί άσκηση χωρίς στέρηση και υπόσχεται σωτηρία με σταυρούς που θυμίζουν περισσότερο λουλουδιασμένους επιταφίους παρά Γολγοθά. Φτιάχνοντας κατασκευές προορισμένες να συντηρούν μια ζωή που παραπέμπει στον ουρανό και υπενθυμίζει τον θάνατο, μιμείται τον κόσμο και υπογραμμίζει την επίγεια ζωή.
Η φύση ευτυχώς αμύνεται. Η υγρασία του σπηλαίου της Αγίας Τριάδος και η πτώση των πετρών από τον βράχο περισσότερο φοβίζουν παράδιευκολύνουν την φιλοξενία. Είναι δυστυχώς τα τελευταία απομεινάρια μιας έννοιας - της άσκησης – και ενός κόσμου – του ασκητικού – που σιγά σιγά θα υπάρχουν μόνο και μόνο για να τροφοδοτούν την αρρωστημένη θρησκευτική φαντασία μας.
Υπάρχει όμως και κάτι εντυπωσιακά παρήγορο. Πέρασαν αρκετά χρόνια από την αναστήλωση. Το ανακαινισμένο κάθισμα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να βρει τον ένοικό του. Παραμένει έρημο εημητήριο. Όσο κι αν το φρόντισαν ο «πολιτισμός» και η τεχνολογία της εποχής μας δεν κατάφεραν να εκμηδενίσουν τον φόβο και το δέος της ασκητικής δομής, θέσης και χάριτός του. Είναι ευλογία που μπορείς πλέον να το επισκέπτεσαι, μπορείς να προσκυνάς την αγιοσύνη του, και να γεύεσαι τη χάρι του, μπορείς να ταπεινώνεσαι και εσωτερικά να ελέγχεσαι. Αρκεί να μην παρασυρθείς στο λάθος συμπέρασμα ότι κάπως έτσι έζησε ο Άγιος. Ο τόπος μιλάει αν αρκεσθείς στο κατανυκτικό βίωμα που ομολογεί ότι κάπου εδώ ζει μέχρι σήμερα ο Άγιος.
Κατέβηκα στον αρσανά να πάρω ο πλοιάριο της συγκοινωνίας και να επιστρ΄ψω στο κάθισμά μου. Στο επόμενο μοναστήρι, μπαίνει στο καραβάκι κάποιος φίλος μου μοναχός. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε. Πριν με ρωτήσει τι κάνω, άρχισε να με συμβουλεύει ότι πρέπει να χτυπάω με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τους παπικούς. Αυτοί δεν έχουν μετανοήσει, έλεγε. Μα κι εμείς δεν έχουμε μετανοήσει, είπα από μέσα μου. Αυτό λέει όλη η Μεγάλη Σαρακοστή : «Κύριε, μετάνοιαν ούκ έχω», ψάλλουμε. Γι’ αυτό και μας προτρέπει να μιμηθούμε τον άσωτο, τον τελώνη, τον ληστή και την πόρνη – μήπως και κάτι καταλάβουμε. Φαίνεται όμως πως ούτε αυτό καταλαβαίνουμε. Κι εμάς μας πάτησε ο οδοστρωτήρας της εποχής μας. Μοναχοί εξωστρεφείς, επικριτικοί αλλά εύθικτοι. Ζητούμε την μετάνοια των άλλων και δεν υποψιαζόμαστε την απουσία της δικής μας. Αναστηλώνουμε καταστρέφοντας. Σεβόμαστε προσβάλλοντας. Οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά σε λάθος κατεύθυνση. Οι μοναχοί προσπαθούν αλλά δεν ασκούνται. Κάτι δεν πάει καλά.
Η εποχή αυτή δεν νικιέται. Η κατηφορική πορεία της δεν αναχαιτίζεται. Απλά ξεπερνιέται. Πριν από λίγα χρόνια έζησα για πεντέμισι μήνες σε ένα παντοκρατορινό κελλί, δίπλα στο Κουτλουμούσι. Η τουαλέτα βρισκόταν έξω από το σπίτι. Νερό δεν είχε. Χρησιμοποιούσαμε στάχτη. Για να πας το καλοσκεφτόσουν. Τον χειμώνα το κρύο, και το καλοκαίρι οι μύγες, σου προσδιόριζαν τον χρόνο της απόφασης. Η κουζίνα είχε ένα νεροχύτη παλαιού τύπου. Δίπλα μια εστία με τρίποδα και ξύλα. Δεν υπήρχε ούτε πετρογκάζ. Για να κάνεις ένα τσάι ή ένα καφέ έπρεπε να το υπολογίσεις αρκετά. Χρειαζόσουν χρόνο, ξύλα, φωτιά, υπομονή. Ένα φανάρι με σίτα συντηρούσε τον χαλβά και τις ελιές. Αντί για τραπέζι ένας σωρός με ταιριασμένα τούβλα. Αντί για καρέκλες τελάρα από τον μανάβη. Και όλα ήταν τόσο εύκολα! Σίγουα άβολα, αλλά όχι ασκητικά. Πάντως ευλογημένα.
Κάποιοι κουτσομπόλευαν τους πατέρες που ζούσαν εκεί χαρακτηρίζοντάς τους ακραίους. Τότε απορούσα. Σήμερα δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν και αυτοί. Αυτούς μόνο δεν πατάει η εποχή. Αυτοί την ξε
περνούν. Αυτοί διασώζουν έννοιες και φρονήματα όπως άσκηση, αγώνας, εκούσια στέρηση. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα να κατανοούμε τους πατέρες, να ζούμε τη δόξα του Αγίου Όρους, να διακρίνουμε τα όρια και τις δυνατότητες του ανθρώπου, να λυπούμαστε για την εποχή. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα ακόμη να ελπίζουμε."
"Μέσα στους πολλούς θησαυρούς που η ιστορική μονή διαθέτει (σ.σ. η Ι.Μ.Σιμωνόπετρα) (....) πλήθος ιερών λειψάνων, αγίων εικόνων και μοναδικών κειμιλίων αισθάνομαι πως έχει και το ασκητήριο του π. Σωφρονίου. Ήθελα να το προσκυνήσω. Το είχα ανάγκη.
Με πολύ ενθουσιασμό, ένας πολύ αγαπητός μου φίλος ιερομόναχος με πήγε στην Αγία Τριάδα. Πολύ προσεκτικά η Μονή άνοιξε μονοπάτι καινούργιο για να καταστήσει τον χώρο προσβάσιμο. Πορχωρούσα με σύγκραση δέους και ιερής προσμονής. Ήθελα να δω την εποχή μας να εκφράζει τον σεβασμό και το φρόνημά της μέσα από την δυνατότητά της να δίνει ζωή στα πεθαμένα, να ανασταίνει τα ερείπια, να αναστηλώνει τα ασκηταριά – όχι σαν κτίσματα, αλλά σαν υπομνήσεις ενός παρελθόντος που μπορεί να μας ταπεινώνει και να μας αφυπνίζει.
Ας με συγχωρέσουν οι σεβαστοί και αγαπητοί πατέρες, αλλά πρέπει να αποτυπώσω δύο αλήεθειες. Φθάνοντας στο τέλος του μονοπατιού ανατρίχιασα’ ένιωσα κάτι πολύ βαθύ και κάτι πολύ δυνατό. Ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση και μια έντονη διάθεση να φύγω, να μη δω τίποτα περισσότερο από όσα φανερώνει η πρώτη γρήγορη ματιά και μόνον. Η πολύ αγάπη όμως του φίλου μου μοναχού και ο ενθουσιασμός του για το μεράκι της αναστηλώσεως μου έκλεισαν το στόμα και με υποχρέωσαν σε τραυματικές για το μέσα μου διαπιστώσεις και συναινέσεις.
Ένα σπιτάκι – όχι πλέον σπήλαιο, όχι ασκητήριο – με καλοδουλεμένη πελεκητή πέτρα και ειδικών προδιαγραφών επιχρίσματα, πλακόστρωτη αυλή με ξύλινα επινλητικά κάγκελα και ειδικά κατασκευασμένα τοιχία αντιστηρίξεως – αυτά δημιούργησαν την αυλή – μια κουζίνα με οκτώ, αν δεν κάνω λάθος, επιδαπέδια ντουλαπάκια και άλλα τόσα επί του τοίχου. Η τουαλέτα με πλακάκια, ντουζιέρα, και λεκάνη πιο αναπαυτική από πολυθρόνα. Το κελλί του ασκητού με το γραφείο του έτσι εξοπλισμένα που να θυμίζουν δωμάτιο κάποιου λόγιου καθηγητή πανεπιστημίου που πήγε να γράψει την διατριβή του, και φυσικά ηλεκτρική εγκατάσταση με πρίζες και φωτιστικά. Ο π.Σωφρόνιος μάζευε βρόχινο νεράκι σε μια στέρνα την οποία και συντήρησαν, αλλά σύντομα πληροφορήθηκα ότι θα έλθει και νερό με μια σωλήνα δύο ιντσών για να μην ταλαιπωρείται ο υποτιθέμενος ασκητής, οικιστής αυτού του τόπου. Ένας χώρος κατάλληλος να υποδεχθεί κάποιον Μητροπολίτη που μέσα σε ατμόσφαιρα ασκητικήε ρομαντικότητος και ιστορικής αίγλης θα μπορούσε να περάσει τις ολιγοήμερες διακοπές του γράφοντας, μελετώντας, απολαμβάνοντας τις πραγματικά ειδυλλιακές δύσεις του Άθωνα. Θα μπορούσε ενδεχομένως να εγκατασταθεί και κανένας σύγχρονος... ασκητής με το laptop του, το κινητό του, τα γεμάτα νηστήσιμες προμήθειες ντουλάπια του και ό,τι άλλο θα ήταν δυνατόν να διευκολύνει τη ζωή του κάτω από τον βράχο και φυσικά όχι μέσα αλλά δίπλα στη σπηλιά.
Τι κρίμα! Γιατί άραγε δεν μπορούσαμε να συντηρήσουμε το κελλάκι όπως ήταν; Γιατί αντί για αυλή να μην κυριαρχούσε η απαραίτητη ασκητική στεμνότητα; Γιατί ο ασκητής να έχει κουζίνα με προμήθειες ολόκληρης μονής, τη στιγμή που θα μπορούσε να έχει ένα μόνο νεροχύτη και μια κανάτα; Γιατί αντί για βρόχινο νερό στον τόπο αυτό να πίνεις νερό που μυρίζει φθόριο και προστατεύει από μικρόβια; Ποιος θα καταλάβει τον λόγο αυτού του οικοδομήματος στη ρίζα ενός βράχου και στην είσοδο μιας σπηλιάς; Ποιος θα κατανοήσει το γιατί και τη λογική που έχει αντικαταστήσει την ασκητική υπόμνηση με την μικροαστική αντίληψη της εποχής μας σε μια δυσπρόσιτη γωνιά του Άθωνα; Γιατί δεν κάναμε το εύκολο και λίγο που είναι όμως τόσο μεγάλο – να συντηρήσουμε το ασκητήριο ενός αγίου – και αποφασίσαμε το δαπανηρό, το δύσκολο και τόσο ακατάληπτο – να μουντζουρώσουμε με τον αρχοντοχωριατισμό της εποχής μας το μεγαλείο μιας όχι και τόσο παλιάς εποχής;
Σπάνια πληγώθηκε τόσο η ψυχή μου. Δεν λυπήθηκα για τους αγαπητούς και σεβαστούς μου πατέρες της μονής. Αυτοί είναι μεγάλοι στα μάτια του Θεού ό,τι κι αν κάνουν. Κάνουν πάντοτε το καλύτερο που μπορούν, το καλύτερο που ξέρουν – και με όλη τους την καρδιά. Ούτε πάλι νομίζω ότι αυτοί το «έφτιαξαν»’ ούτε πολύ περισσότερο το έκαναν για να μπουν οι ίδιοι μέσα. Οι άνθρωποι δεν είναι αρχιτέκτονες ούτε βέβαια αποτελούν κατασκευαστική εταιρεία. Λυπήθηκα όμως για τους ειδικούς συντηρητές μας, ντράπηκα για την εποχή μας : ανίκανη να παράγει ασκητές, αδυνατεί να συντηρήσει και τα ίχνη τους. Προσβάλλει τη μνήμη τους και καταστρέφει τον τρόπο και το πνεύμα τους. Νεκρώνει την αληθινή ανάμνησή τους. Ονομάζει την παρακμή «άνθιση» και την καταστροφή «αναστήλωση». Βάζει την καλλωπισμένη καρικατούρα της πάνω στην φθαρμένη από την πολυκαιρία αλλά ζωντανή στον χρόνο εικόνα του παρελθόντος. Χρησιμοποιεί τον πατερικό λόγο δίχως να τον καταλαβαίνει. Δημιουργεί άσκηση χωρίς στέρηση και υπόσχεται σωτηρία με σταυρούς που θυμίζουν περισσότερο λουλουδιασμένους επιταφίους παρά Γολγοθά. Φτιάχνοντας κατασκευές προορισμένες να συντηρούν μια ζωή που παραπέμπει στον ουρανό και υπενθυμίζει τον θάνατο, μιμείται τον κόσμο και υπογραμμίζει την επίγεια ζωή.
Η φύση ευτυχώς αμύνεται. Η υγρασία του σπηλαίου της Αγίας Τριάδος και η πτώση των πετρών από τον βράχο περισσότερο φοβίζουν παράδιευκολύνουν την φιλοξενία. Είναι δυστυχώς τα τελευταία απομεινάρια μιας έννοιας - της άσκησης – και ενός κόσμου – του ασκητικού – που σιγά σιγά θα υπάρχουν μόνο και μόνο για να τροφοδοτούν την αρρωστημένη θρησκευτική φαντασία μας.
Υπάρχει όμως και κάτι εντυπωσιακά παρήγορο. Πέρασαν αρκετά χρόνια από την αναστήλωση. Το ανακαινισμένο κάθισμα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να βρει τον ένοικό του. Παραμένει έρημο εημητήριο. Όσο κι αν το φρόντισαν ο «πολιτισμός» και η τεχνολογία της εποχής μας δεν κατάφεραν να εκμηδενίσουν τον φόβο και το δέος της ασκητικής δομής, θέσης και χάριτός του. Είναι ευλογία που μπορείς πλέον να το επισκέπτεσαι, μπορείς να προσκυνάς την αγιοσύνη του, και να γεύεσαι τη χάρι του, μπορείς να ταπεινώνεσαι και εσωτερικά να ελέγχεσαι. Αρκεί να μην παρασυρθείς στο λάθος συμπέρασμα ότι κάπως έτσι έζησε ο Άγιος. Ο τόπος μιλάει αν αρκεσθείς στο κατανυκτικό βίωμα που ομολογεί ότι κάπου εδώ ζει μέχρι σήμερα ο Άγιος.
Κατέβηκα στον αρσανά να πάρω ο πλοιάριο της συγκοινωνίας και να επιστρ΄ψω στο κάθισμά μου. Στο επόμενο μοναστήρι, μπαίνει στο καραβάκι κάποιος φίλος μου μοναχός. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε. Πριν με ρωτήσει τι κάνω, άρχισε να με συμβουλεύει ότι πρέπει να χτυπάω με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τους παπικούς. Αυτοί δεν έχουν μετανοήσει, έλεγε. Μα κι εμείς δεν έχουμε μετανοήσει, είπα από μέσα μου. Αυτό λέει όλη η Μεγάλη Σαρακοστή : «Κύριε, μετάνοιαν ούκ έχω», ψάλλουμε. Γι’ αυτό και μας προτρέπει να μιμηθούμε τον άσωτο, τον τελώνη, τον ληστή και την πόρνη – μήπως και κάτι καταλάβουμε. Φαίνεται όμως πως ούτε αυτό καταλαβαίνουμε. Κι εμάς μας πάτησε ο οδοστρωτήρας της εποχής μας. Μοναχοί εξωστρεφείς, επικριτικοί αλλά εύθικτοι. Ζητούμε την μετάνοια των άλλων και δεν υποψιαζόμαστε την απουσία της δικής μας. Αναστηλώνουμε καταστρέφοντας. Σεβόμαστε προσβάλλοντας. Οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά σε λάθος κατεύθυνση. Οι μοναχοί προσπαθούν αλλά δεν ασκούνται. Κάτι δεν πάει καλά.
Η εποχή αυτή δεν νικιέται. Η κατηφορική πορεία της δεν αναχαιτίζεται. Απλά ξεπερνιέται. Πριν από λίγα χρόνια έζησα για πεντέμισι μήνες σε ένα παντοκρατορινό κελλί, δίπλα στο Κουτλουμούσι. Η τουαλέτα βρισκόταν έξω από το σπίτι. Νερό δεν είχε. Χρησιμοποιούσαμε στάχτη. Για να πας το καλοσκεφτόσουν. Τον χειμώνα το κρύο, και το καλοκαίρι οι μύγες, σου προσδιόριζαν τον χρόνο της απόφασης. Η κουζίνα είχε ένα νεροχύτη παλαιού τύπου. Δίπλα μια εστία με τρίποδα και ξύλα. Δεν υπήρχε ούτε πετρογκάζ. Για να κάνεις ένα τσάι ή ένα καφέ έπρεπε να το υπολογίσεις αρκετά. Χρειαζόσουν χρόνο, ξύλα, φωτιά, υπομονή. Ένα φανάρι με σίτα συντηρούσε τον χαλβά και τις ελιές. Αντί για τραπέζι ένας σωρός με ταιριασμένα τούβλα. Αντί για καρέκλες τελάρα από τον μανάβη. Και όλα ήταν τόσο εύκολα! Σίγουα άβολα, αλλά όχι ασκητικά. Πάντως ευλογημένα.
Κάποιοι κουτσομπόλευαν τους πατέρες που ζούσαν εκεί χαρακτηρίζοντάς τους ακραίους. Τότε απορούσα. Σήμερα δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν και αυτοί. Αυτούς μόνο δεν πατάει η εποχή. Αυτοί την ξε
περνούν. Αυτοί διασώζουν έννοιες και φρονήματα όπως άσκηση, αγώνας, εκούσια στέρηση. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα να κατανοούμε τους πατέρες, να ζούμε τη δόξα του Αγίου Όρους, να διακρίνουμε τα όρια και τις δυνατότητες του ανθρώπου, να λυπούμαστε για την εποχή. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα ακόμη να ελπίζουμε."
-
Nikolaos490
- Συστηματικός Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 197
- Εγγραφή: Κυρ Νοέμ 26, 2006 6:00 am
- Τοποθεσία: και τώρα ... Ιωάννινα (πάλι)
Ψάξτε και το άλλο βιβλίο του, των ιδίων εκδοτών, "άνθρωπος μεθόριος" (από τα αναπάντητα διλήμματα, στα περάσματα της "άλλης λογικής").
.............................................................................................................................................................................................................
όταν το Όρος κάνει την έξοδό του στον κόσμο... μεγάλη η ευλογία για τον κόσμο. Απλά, ο Κύριος το επιτρέπει μόνο όταν υπάρχει ανάγκη... και μάλλον ο Κύριος είδε την ανάγκη...
.............................................................................................................................................................................................................
όταν το Όρος κάνει την έξοδό του στον κόσμο... μεγάλη η ευλογία για τον κόσμο. Απλά, ο Κύριος το επιτρέπει μόνο όταν υπάρχει ανάγκη... και μάλλον ο Κύριος είδε την ανάγκη...
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
ο Μητροπολίτης Μεσογαίας π.Νικόλαος είχε προσειδοποιηθεί από τον γεροντα Πορφυριο πως την μεγαλύτερη θλιψη της ζωης του θα την περάσει στο Αγιον Όρος.....κι ετσι συνεβη....filtor έγραψε:Ζητούμε την μετάνοια των άλλων και δεν υποψιαζόμαστε την απουσία της δικής μας. Αναστηλώνουμε καταστρέφοντας. Σεβόμαστε προσβάλλοντας. Οι άνθρωποι είναι καλοί αλλά σε λάθος κατεύθυνση. Οι μοναχοί προσπαθούν αλλά δεν ασκούνται. Κάτι δεν πάει καλά.
Η εποχή αυτή δεν νικιέται. Η κατηφορική πορεία της δεν αναχαιτίζεται. Απλά ξεπερνιέται......................................................
Πριν από λίγα χρόνια έζησα για πεντέμισι μήνες σε ένα παντοκρατορινό κελλί, δίπλα στο Κουτλουμούσι.
Κάποιοι κουτσομπόλευαν τους πατέρες που ζούσαν εκεί χαρακτηρίζοντάς τους ακραίους. Τότε απορούσα. Σήμερα δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν και αυτοί. Αυτούς μόνο δεν πατάει η εποχή. Αυτοί την ξεπερνούν. Αυτοί διασώζουν έννοιες και φρονήματα όπως άσκηση, αγώνας, εκούσια στέρηση. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα να κατανοούμε τους πατέρες, να ζούμε τη δόξα του Αγίου Όρους, να διακρίνουμε τα όρια και τις δυνατότητες του ανθρώπου, να λυπούμαστε για την εποχή. Αυτοί μας δίνουν τη δυνατότητα ακόμη να ελπίζουμε."
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />