"...τα μάτια του είναι κλειστά"...

[NIKOSZ]

Από την στιγμή που διάβασα αυτές τις δύο σειρές σε κάποιο άρθρο του μεγάλου, πραγματικά, φυσικού αιώνα μας, δεν μπόρεσα να βρω ησυχία. Ένας εσωτερικός οίστρος συνεχώς με ενοχλούσε χωρίς να αφήνει την κουρασμένη από την καθημερινότητα ύπαρξή μου να κουραστεί. "Όποιος δεν μπορεί πλέον να σταματήσει για να θαυμάσει...".

Δεν μπορούσα να καταλάβω. Υπάρχει η περίπτωση να βρισκόμαστε συνεχώς σε κίνηση; Το μυαλό μου προσπαθούσε να βρει υπεκφυγές για να λυτρωθεί από την βασανιστική παρουσία της φράσης. Μα, θα πρέπει να σταματάμε για να θαυμάσουμε; σκέφτηκα. Και αμέσως ήρθε στο μυαλό το πόσο αφηρημένα προχωρούμε καθημερινά στο δρόμο, πως προχωρούμε κοιτάζοντας μα όχι βλέποντας, επιβεβαιώνοντας συνεχώς το αρχαίο: "νους ορά και νους ακούει".

Αναλογίστηκα με φρίκη ότι με τον τρόπο που σηκώνομαι και βγαίνω από το σπίτι, το σχολείο, τη δουλειά και περπατώ στο δρόμο, χάνω τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσω την κάθε στιγμή, τη μοναδικότητα του προσώπου του ανθρώπου που περπατά δίπλα μου, την ομορφιά της δημιουργίας, τον ήχο της ζωής, το χρώμα των στιγμών, την χροιά των γεγονότων. Διαπίστωσα με οίκτο για τον εαυτό μου ότι με τον τρόπο που δουλεύω, σκυμμένος στα χαρτιά μου, απορροφημένος στα αρχεία μου, μαγνητισμένος στην οθόνη του computer μου, χάνω την ευκαιρία να κοινωνήσω την ύπαρξη του ανθρώπου απέναντί μου, του πελάτη, του συναδέλφου.

Πέρασε από το μυαλό μου ο τρόπος της ζωής στο σπίτι, που πάω για να φαω και φεύγω να προλάβω το φροντιστήριο, το ραντεβού, την παρέα και χάνω αμετάκλητα την ευκαιρία να δω στα πρόσωπα των ανθρώπων εκεί την αγάπη, την αγωνία, το ενδιαφέρον, ή έστω τα ανεξίτηλα σημάδια του χρόνου πάνω στα πρόσωπά τους.

Ακόμη και αν αναπνέω, όταν δεν αντιστέκομαι στο ρεύμα της καθημερινότητας που με παρασύρει, όταν δεν στέκομαι μια έστω στιγμή εκστατικός μπροστά στα τόσα θαυμάσια, τόσα υπέροχα, τόσα μοναδικά που με περιβάλλουν, τότε είμαι νεκρός, τα μάτια μου είναι κλειστά. Με φόβο για τα χρόνια που πέρασαν διαπιστώνω ότι χαρακτηριστικό τελικά της ζωής δεν είναι βιολογικές λειτουργίες, αλλά αυτή η μοναδική ικανότητα, που δίδεται αρχικά και σιγά σιγά την σκορπάμε και την χάνουμε, να αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο και ακατάληπτο από τον ανθρώπινο νου που διέπει και άρχει τον αισθητό κόσμο.

Διαπιστώνω με χαρά ότι και άλλοι χαρακτηρίζουν την ζωή όχι με την αναπνοή, όχι με την ανάγκη λήψης τροφής, αλλά με την κοινωνία στην χαρά, την ομορφιά, το μυστήριο, την αγάπη. Αντιλαμβάνομαι ότι τελικά οι αισθήσεις και η ικανοποίησή τους σ' ένα κατώτερο επίπεδο δεν είναι η αρχή και το τέλος αυτού του υπέροχου φαινομένου που λέγεται ζωή, αλλά μας γεμίζει και μας ζωοποιεί η μετοχή στο ωραίο. Σε πείσμα και αντίθεση πολλών δεν είμαι υποχρεωμένος πάντα κάτι να κάνω για να επιβεβαιώσω ότι υπάρχω, ότι ο καταναγκαστικός ακτιβισμός δεν είναι συστατικό του υπάρχειν, αλλά μπορώ να ζήσω πραγματικά μένοντας άπραγος και εκστατικός μπροστά στο μεγαλείο μιας Αγάπης, ενός Δημιουργήματος, μιας Φράσης, μιας Εικόνας.

Κάθισα και ξανασκέφτηκα τη φράση αυτή, και μέσα στη σκέψη βρήκα γαλήνη, μια και κατάλαβα ότι πολύ απλά μπορείς να λυτρωθείς από την καθημερινή αναγκαιότητα, μια και κατανόησα την ομορφιά των απλών πραγμάτων που ξεχειλίζουν με δέος το "είναι" μου, μια και κατάκτησα ακόμη ένα ελιξίριο που μεταμορφώνει τον κόσμο και τον καθιστά από τώρα Παράδεισο...

Νικηφόρος