Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Ακούς κάποιες μανάδες “για ψύλλου πήδημα” να λένε στο παιδί τους “Να μη σε βρει! Να μη σώσεις! Να τσακισθείς! Πανάθεμά σε…”. Κι αν καμμιά φορά πάθει κάτι το παιδί, τότε η μητέρα ελέγχεται: “Αχ!-λέγει- το ‘πα”. Θυμάμαι μία στο χωριό μου, αιωνία της η μνήμη, που έλεγε στον γιο της να πάει από κακή σφαίρα. Και πήγε από σφαίρα ο καημένος. Κατόπιν πήγε στην πηγάδα του Μελιγαλά και κλαίγοντας έλεγε: “Αχ! παιδάκι μου, εγώ σε σκότωσα, που σε καταριόμουνα από κακιά σφαίρα να πας!”.
Ατάκτησε το παιδί; Πέστε του: “κάτσε ήσυχο. θα σε τιμωρήσω!” ή το πολύ-πολύ δώστε του ένα χαστούκι. Και όχι να καταριέστε. “Να μη σε βρει και να μη σώσεις και να μη φθάσεις και να σκοτωθείς και να τσακισθείς!”. Τι πράγματα είναι αυτά; Βαρυτάτη αμαρτία η κατάρα!».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Δεν ξέρω, αν καμμιά φορά, ο Θεός επιτρέψει να πιάσει (η κατάρα) για να συνετισθεί αυτός που επιπόλαια καταριέται. Για να καταλάβει πόσο κακό πράγμα είναι η κατάρα… η κακή κατάρα, η ματαία κατάρα, δεν θα φθάσει σε κανένα. Αυτό, όμως, κυρίως και κατ’ εξοχήν ισχύει όταν καταρώμεθα πρόσωπα που δεν μας φταίνε».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Είπε ο Γέροντας γι’ αυτούς που βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους με την δικαιολογία ότι το κάνουν από συνήθεια, μηχανικά και δεν τον εννοούν: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάτι το κάνω μηχανικά και άρα δεν είναι αμαρτία. Λοιπόν, τι θα πει το λέμε μηχανικά και από συνήθεια; Βεβαίως, όποιος το λέγει συνειδητά, έχει βαρύτερο κρίμα. δεν υπάρχει αντίρρησις. Αλλά δεν παύει να είναι αμαρτία, και μάλιστα αμαρτία βαριά, και η βλασφημία από συνήθεια ή η κατάρα ή ο όρκος ή οτιδήποτε άλλο. Τι θα ειπεί συνήθεια; Αυτή την συνήθεια να την κόψουμε, να την ξερριζώσουμε. Άμα πάμε στην άλλη ζωή και ειπούμε στον Κύριο: “ ξέρεις, από συνήθεια σε βλασφημούσαμε”, θα μας ειπεί και Εκείνος: “Ποιο πέρα είναι η Κόλασις. άντε εκεί να την συνηθίσεις και αυτήν…!”».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

-Γέροντα, ο Καζαντζάκης, εκτός από τα τόσα στραβά που λέει, έχει και κάποια καλά. Γιατί τον πετάμε εξολοκλήρου και δεν τον αξιολογούμε, να πούμε αυτό είναι καλό, εκείνο κακό;
-Αν κάποιος φτιάξει ένα ωραίο φαγητό με ακριβά υλικά και πολλή τέχνη και το κάνει πεντανόστιμο, αλλ’ ύστερα ρίξει καμμιά δεκαπενταριά σταγόνες υδροκυανίνου, θα φάει κανείς το φαγητό; Σας ερωτώ. Μα είναι νόστιμο, μα έχει καλά υλικά, μα… Ναι, αλλά έπεσε δηλητήριο επάνω. Ποιος θα τολμήσει, έστω να δοκιμάσει, ένα φαγητό που έχει μέσα υδροκυάνιο, που όχι άνθρωπο, αλλά ελέφαντα σκοτώνει;
Στον “Φτωχούλη του Θεού” λέει ο Καζαντζάκης ότι το καλύτερο κήρυγμα περί Θεού το βρήκε στην άνθηση της αμυγδαλιάς. Και μέσα στο ίδιο βιβλίο έχει σελίδες πανάθλιες και υβριστικές. Και μετά απ’ όλα αυτά δεν έχει “την των τοιούτων κάθαρσιν”, όπως έλεγαν για την αρχαία τραγωδία.
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Η Εκκλησία δεν μπορεί να αλλάζει σαν τον φούρνο του Χότζα ή σαν τους ανεμομύλους και να γυρίζει κάθε φορά κατά που φυσάει ο άνεμος. Οφείλει να κρατήσει ως κόρην οφθαλμού τους ανεκτιμήτους θησαυρούς που παρέλαβε μέσα στην λατρεία της. Δεν πρέπει να τους απεμπολήσει. Σήμερα καταργούμε τους ιαμβικούς κανόνες επειδή δεν τους καταλαβαίνουμε. Αύριο τους πεζούς. Μεθαύριο θα πετάξουμε και τους αίνους. Διότι σε λίγα χρόνια, με την γλώσσα που διδάσκεται σήμερα στα σχολεία, δεν θα είναι κατανοητοί ούτε οι αίνοι, που είναι απλούστερα τροπάρια.
Με την ίδια λογική, λοιπόν, θα καταργήσουμε και την υπόλοιπη λατρεία της Εκκλησίας. Και τότε τι θα βάλουμε στην θέση αυτών; Αντί να λέμε “Τας κεφαλάς ημών τω Κυρίω κλίνωμεν”, θα λέμε: “Σκύψτε στον αφέντη τις κούτρες σας”; Ή “Σκύψτε στον αφέντη τα κεφάλια σας”; Τι είδους λατρεία θα γίνει, αν την γράψουμε στην δημοτική;».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Ακούς ορισμένους που λέγουν: “Α! πάμε στους Χαιρετισμούς”. Στην Λειτουργία δεν πηγαίνουν. στους “Χαιρετισμούς” πηγαίνουν. Διότι τους συγκινεί το “Τη Υπερμάχω” ή το “Ανοίξω το στόμα μου” ή κάτι άλλο. Καλοί και άγιοι οι Χαιρετισμοί, αλλά καμμιά ακολουθία της Εκκλησίας δεν μπορεί να συγκριθεί με το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Την Κυριακή δεν λειτουργούνται, στους Χαιρετισμούς πηγαίνουν. Ή πηγαίνουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Ν’ ακούσουν το τροπάριο της Κασσιανής. Μετρούν και τον χρόνο… Και αρχίζουν τα συγχαρητήρια. Επί τέλους, ας το καταλάβουμε όλοι, Επίσκοποι και Ιερείς, ψάλτες και λαϊκοί, δεν είναι θέατρο η Εκκλησία!».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπολου

[aposal]

«Το κατεστημένο της αμαρτίας εμφωλεύει μέσα στην ψυχή μας και εκδηλώνεται υπό όλες τις συνθήκες και κάτω από όλα τα καθεστώτα. Κτυπώντας ο Κύριος την αμαρτία, έκανε αληθινή επανάσταση. Και ζητάει και από μας να γίνουμε επαναστάτες κατά του εαυτού μας, κατά της αμαρτίας, κατά του κατεστημένου αυτού που ενθρόνισε ο διάβολος στην ψυχή του Αδάμ και της Εύας… Όταν η αμαρτία καταλυθεί και ζήσει ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας, τότε και η αδικία καταλύεται και η εκμετάλλευσις ανθρώπου από άνθρωπο και η φιλοχρηματία και η φιλοδοξία και πολλά άλλα».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Ολόκληρο το υλικό σύμπαν δεν φθάνει της αξία μιας ανθρωπίνης ψυχής, για την οποία ο Χριστός έγινε άνθρωπος και πέθανε πάνω στον Σταυρό. Έστω κι αν η ψυχή αυτή είναι η ψυχή ενός βρέφους ή ενός αναπήρου και κατακοίτου γέροντος. Δεν είναι ανάγκη να είναι ψυχή ενός σοφού, ενός σπουδαίου, ενός επιστήμονος, ενός μεγάλου αξιωματούχου. Η ψυχή ενός αναπήρου γέροντος ή η ψυχή ενός βρέφους έχουν μπροστά στα μάτια του Θεού ανεκτίμητη αξία. Γι’ αυτή την ψυχή ο Χριστός έγινε άνθρωπος».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Να έχουμε επίγνωση των μέτρων μας. Πολλοί το παθαίνουν αυτό. Βλέπουν σ’ ένα ασκητή ότι έκανε κάποια πολύ βαρειά, πολύ αυστηρή άσκηση: “Να την κάνω και εγώ”. μα είναι στα μέτρα σου αυτή η άσκησις; Ή μήπως σε κλέψει ο διάβολος “εκ δεξιών”; Το συζήτησες με τον Πνευματικό σου, αν πρέπει να κάνεις αυτή την μεγάλη άσκηση; Υπάρχει κίνδυνος να πλανηθείς.
Μπορούμε; Είναι στα μέτρα μας αυτό που θέλουμε να κάνουμε;».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

[aposal]

«Όταν ο άνθρωπος απαλλαγεί από τα πάθη του, τότε μόνον δεν θα θέλει να κτυπήσει τον διπλανό του. Όσο αυτό δεν γίνεται, η ειρήνη θα διατηρείται μόνο με την ισορροπία του τρόμου. Ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».
Λόγοι π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου