Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αυτό το σώμα που αντιμετωπίζεις ως χωματερή, πετώντας μέσα ότι σκουπίδι βρεις, να μάθεις να το σέβεσαι, κυρίως να το ακούς. Γιατί όταν όλοι θα σου λένε ψέματα προσπαθώντας να ξεγελάσουν τις ανάγκες της ψυχής σου, όταν το μαύρο θα βαπτίζουν άσπρο και το ψέμα αλήθεια, και όταν θα σου λένε σ αγαπώ αντί σε χρησιμοποιώ, τότε αυτό το σώμα που τόσο βίαια υποτίμησες, θα φωνάζει μέσα από πόνους και αρρώστιες, κάτι που ξέχασες και δεν σου θύμισε κανείς, να είσαι ο εαυτός σου...

π. Λίβυος

[aposal]

«Τίποτε δεν κάνει τον Θεό τόσο σπλαχνικό απέναντι μας, όσο το ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας και να ευεργετούμε εκείνους που μας ενοχλούν και μας βλάπτουν».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Μικρά και καθημερινά

Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ακολουθούν μια κοινή ζωή, μια κοινή πορεία. Άνθρωποι που νυμφεύτηκαν την προσευχή, την υπακοή, την νηστεία, την παρθενία, την εγκράτεια, την σιωπή. Άνθρωποι που η καρδιά τους παλεύει με τα φανερά και τα κρυφά, τα ορατά και αόρατα, τα λογικά και τα υπέρλογα, τα φυσικά και υπερφυσικά.
Άνθρωποι, με φως και σκοτάδι, με πληγές και τρόπαια.
Άνθρωποι, μοναχοί. Δεν είναι όντα υπερκόσμια, εξωγήινα. Άνθρωποι του κόσμου αυτού αλλά όχι του κόσμου τούτου.
-------------------------
Μέσα στο κοινόβιο φανερώνονται τα πάντα. Όλα εκείνα που στην κοσμική ζωή κρύβονται, μεταμφιέζονται και εξαπατούν τον εαυτό μας, στο μοναστήρι έρχονται στο φως. Έρχονται στο φως γιατί όλα παίρνουν το πραγματικό τους νόημα και σημασία.
Κι έτσι όλοι κινούνται ως ένα, προσεύχονται, θρηνούν και χαίρονται, εργάζονται και αναπαύονται, χωρίς όμως να καταργείται το πρόσωπο.
Ο καθένας προσφέρει εκεί όπου ο γέροντας τον τοποθέτησε, τον ευλόγησε. Ο καθένας προσφέρει ελεύθερα, με υπακοή, κάνοντας το θέλημά του να ταυτίστεί με το θέλημα του Θεού και του γέροντα.
Στην κοινή αυτή ζωή, όλοι παίζουν τον ρόλο τους. Ο καθένας φέρει την ευθύνη ως μέλος ενός κοινού σώματος. Όταν ένα μέλος αρρωστήσει όλο το σώμα υποφέρει. Ο κάθε μοναχός δεν φέρει απλά την ευθύνη της προσωπικής του πνευματικής κατάστασης αλλά και όλης της μοναστικής αδελφότητας στην οποία ανήκει. Είτε θα επηρεάζει τους αδελφούς του προς τα ουράνια, πνευματικότερα και αγιότερα είτε θα τους κρατά στα επίγεια, φθαρτά και πεπερασμένα.
-------------------------
-------------------------
Το μοναστήρι είναι μία οικογένεια, και αντίστοιχα η οικογένεια λογίζεται ως ένα μικρό μοναστηράκι. Εάν υπάρχει μέσα στην οικογένεια ένας κοινός στόχος ακόμα κι αν τα μέλη διαφέρουν –και είναι φυσιολογικό να διαφέρουν μιας και ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπικότητα- η συνύπαρξή τους δεν διασπάται, παρά τις όποιες διαφορές και προβλήματα που θα εμφανιστούν. Οι διαφωνίες στην καθημερινότητα δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχει κοινός στόχος πορείας και ζωής, όταν ο καθένας αυτονομείται και θέλει πεισματικά να ζήσει την δική του ζωή, να επιτύχει τον δικό του στόχο ο οποίος μπορεί να έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τον στόχο του αδελφού του.
Όταν προτεραιότητα έχει ο τρόπος σκέψης μας, οι ατομικές επιδιώξεις, τα δικαιώματά μας, τότε η οικογένεια, το μοναστήρι και γενικότερα κάθε διαπροσωπική σχέση αρχίζει και εμφανίζει συμπτώματα θανάτου.
Η αιτία των συμπτωμάτων αυτών, δηλαδή των αδιεξόδων που δημιουργούνται είναι ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής και συμπεριφοράς μας.
Στα μοναστήρια δια της υπακοής, της ταπείνωσης και της κοινής ζωής (κοινή ένδυση, κοινό φαγητό, κοινή λατρεία) προσπαθείται να θεραπευτεί ο εγωκεντρισμός. Δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου, αλλά δικό μας. Δεν υπάρχει αντίπαλος αλλά σύμμαχος, δεν υπάρχει ανταγωνισμός αλλά συναγωνισμός, δεν υπολογίζονται οι ατομικοί στόχοι μπροστά στον έναν κοινό στόχο. Και στόχος είναι ο Χριστός. Ο Χριστός ό,τι κι αν μας στοιχίσει! Το να θέλουμε κι άλλα πράγματα ή να έχουμε κι άλλους στόχους δεν είναι κακό. Το θέμα είναι να μην υπονομεύουν οι άλλοι μικρότεροι στόχοι της ζωής μας τον μεγάλο στόχο μας ο οποίος είναι ο Χριστός· π.χ. δεν είναι κακό να θέλω να κάνω μεταπτυχιακό, κακό θα γίνει εάν το μεταπτυχιακό γίνει αίτία να απομακρυνθώ από τον άλλο άνθρωπο και τον Χριστό, δεν είναι κακό να θέλω να πάρω ένα κατοικίδιο στο σπίτι, κακό θα γίνει εάν αυτή η επιθυμία μου με απομακρύνει από τα μέλη της οικογένειάς μου ή να γίνει αιτία να ασχολούμε με ένα ζώο και όχι με τον Χριστό.
-------------------------
Απ' τα μικρά βλέπει κανείς εάν ο άνθρωπος αγωνιά για την σωτηριά του, εάν ο στόχος της ζωής του είναι ο Χριστός ή όχι. Γιατί από τα μικρά περνούμε στα μεγάλα, τα μικρά και καθημερινά αποδεικνύουν ότι νοιαζόμαστε για τους άλλους.
-------------------------
Πως είναι δυνατόν να λέγω ότι νοιάζομαι και αγαπώ όταν βλέπω τον αδελφό μου στο μοναστήρι να πλένει μόνος του τα πιάτα και δεν τον βοηθώ, πως είναι δυνατόν να βλέπω την μάνα μου να απλώνει τα ρούχα μόνη της και ενώ μπορώ να μην σηκώνομαι να την ξεκουράσω; Απλά κινήσεις αγάπης, οι οποίες τις πειρισσότερες φορές διαρκούν 5-10 λεπτά κι όμως από τις οποίες ωφελούμαστε πάρα πολύ πνευματικά κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Ωφελούμαστε κι εμείς αλλά και αναπαύουμε τον αδελφό μας, την μάνα και τον πατέρα μας, το παιδί μας, τον φίλο μας, την φίλη μας.
-------------------------
Η πνευματική ζωή δεν είναι απλά μία ζωή η οποία οριοθετείται στο πόσο αμάρτησα, αλλά στο πόσο μετάνιωσα, πόσο αγάπησα, πόσο βοήθησα, πόσο νοιάστηκα, πόσο άφησα το θέλημά μου στην άκρη, πόσο ξεβολεύτηκα για χάρη του άλλου.
Πολλές φορές προσευχόμαστε με τις ώρες, σηκώνουμε τα χέρια στον ουρανό και κάνουμε διάφορες δεήσεις. Πιο πολύ αξία όμως έχουνε αυτά τα χέρια που βοηθάνε τον πλησίον παρά αυτά που μένουν σηκωμένα την ώρα της ατομικής μας προσευχής. Είναι για φίλημα εκείνο το στομα που σιωπά την ώρα μιας διαφωνίας παρά εκείνο που βατολογεί την ώρα της προσευχής, είναι για φίλημα είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουνε την ανάγκη του αδελφού ως ευκαιρία άσκηση της αγάπης παρά τα μάτια που διαβάζουν θεολογικά κείμενα, για φίλημα είναι εκείνα τα αυτιά που ακούνε με υπομονή τον πόνο του αδελφού παρά τ’αυτιά που ακούνε ύμνους βυζαντινούς.
-------------------------
Δεν είναι μόνο τα μοναστήρια τόποι ασκήσεως, αλλά όλη η γη. Κάθε χώρος: το σπίτι, το εργοστάσιο, το σχολείο, το μαγαζί, το γραφείο, είναι τόπος όπου μπορούμε να βρούμε τον Χριστό στο πρόσωπο του άλλου, να βρούμε τον άλλο δια του Χριστού.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Θα προσευχηθώ υπέρ του εαυτού μου, σημαίνει θα εμπιστευθώ εις τον Θεόν τον εαυτόν μου...
Δεν είναι δυνατόν να προσεύχωμαι υπέρ του εαυτού μου παρά μόνον για να πω: Θεέ μου, σβήσε με, Θεέ μου εξάλειψέ με για να μείνεις Εσύ".

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
-------------------------------
Τι να πεις γι'αυτά τα λόγια; Τί να πεις γι'αυτήν την πίστη;
Αν πας να συμπληρώσεις θα είναι ύβρις.
Δεν μπορούν αυτά τα μαργαριτάρια να ξεβράζονται χωρίς το Πνεύμα.
--- --- ---
Ευχαριστώ γι' όλα αυτά που έμαθα από σένα γέροντα κι ας μην σε γνώρισα ποτέ και πάλι σ'ευχαριστώ που μ'αφήνεις να σ'αγαπώ.
Είμαι σίγουρος ότι εύχεσαι για όλους μας.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ναι, δεν μπορούμε όλα να τα αλλάξουμε. Αλλα γιατί θα έπρεπε; Ας μάθουμε να ζούμε με τα λίγα που μπορούν να γίνουν πολλά, όταν τα εκτιμήσουμε και τα αξιολογήσουμε σωστά. Η ζωή περνά και χάνεται μαζί και οι ευκαιρίες που μας χαρίζει ο Θεός. Ας ζήσουμε αυτό το δώρο του Κυρίου, κι ας μην είναι όλα τέλεια. Να σε βρίσκει το βράδυ και πριν ξαπλώσεις στο κρεβάτι, να μην λες "ουφ παει πέρασε κι αυτή η μέρα", αλλά "δοξα τω Θεώ έζησα κι σήμερα....".
Άλλωστε η τέχνη της ζωής είναι να κερδίζεις την μάχη με τον χρόνο. Αυτός να μετράει τις μέρες και εσύ να ζείς με πάθος τις στιγμές.

π. Λίβυος

[aposal]

«Τίποτε δεν είναι τόσο θλιβερό, όσο το να είσαι εχθρικός με τον Θεό».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Ο λογισμός, "ας αμαρτήσω δεν πειράζει, ο Θεός με θε συγχωρέσει", ποντάροντας στην αγάπη του Θεού είναι ανόητος και πονηρός·
διότι εκμεταλλευόμαστε την αγάπη του Θεού όχι για να ζήσουμε την ζωή, αλλά για να γευτούμε τον θάνατο.

π.Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Χαρά και ειρήνη εν Κυρίω

…Η ψυχή θεραπεύεται μόνο με τη μετάνοια. Στην αρχική της έννοια η μετάνοια είναι η μεταστροφή της ύπαρξης, μια εσωτερική επανάσταση, ο προσανατολισμός σε μια νέα πορεία. Στις μέρες μας πολλοί είναι εκείνοι που υποφέρουν από μια συχνά αδιευκρίνιστη μελαγχολία, ένα είδος κατάθλιψης που απομακρύνει κάθε χαρά. Άλλοι υποφέρουν από ψυχικά τραύματα που μοιάζουν αθεράπευτα και στέκονται εμπόδιο στην εσωτερική ειρήνη.

Όμως η μετάνοια, έτσι όπως την εννοεί ο Σεραφείμ, η οποία είναι καρπός της ταπείνωσης , πηγάζει από τα βάθη της ύπαρξης και φωτίζεται από τη χάρη. Αυτή η μεταμέλεια μας επιτρέπει να ξαναβρούμε το «ένδυμα αγνότητας» της ψυχής. «Πήγαινε και μην αμαρτήσεις ξανά» λέει ο Σεραφείμ στη γυναίκα που έχει υποπέσει σε μοιχεία. Η μετάνοια αναδύεται από αυτό το βάθος που έχει ποτιστεί με δάκρυα και ανανεώνει τη χάρτη του βαπτίσματος.

Από τη σκληρή μάχη που έδωσε πάνω στο βράχο του ο Σεραφείμ θα βγει νικητής: έχει εξορκίσει τον τρόμο του θανάτου.

Όταν η ψυχή απογυμνώνεται μέσω της χάριτος από το αβάσταχτο φορτίο των αμαρτιών που τη βαραίνουν και από το άγχος της σκέψης ότι είναι καταδικασμένη να χαθεί μια μέρα, τότε γίνεται ανάλαφρη, διάφανη και ακτινοβολεί από χαρά, τη μόνη χαρά που δεν λιγοστεύει ποτέ.

Η χαρά είναι μια βαθιά ευαγγελική αρετή. Όταν ο Ιησούς καθόταν στην «τράπεζα των αμαρτωλών», όπως έλεγε η αγία Τερέζα, μαζί με άνδρες και γυναίκες που δεν διέθεταν υλικές ανέσεις και ζούσαν στο περιθώριο τότε το πρόσωπό Του θα πρέπει να ήταν γεμάτο συγκατάνευση και αγαλλίαση για τη χαρά που είχε να βρίσκεται ανάμεσά τους. Σύμφωνα με τον Σεραφείμ μία από τις πηγές που τροφοδοτούσαν τη χαρά του Ιησού ήταν η παιδική αθωότητα που διέθετε πάντοτε και τον έκανε αγαπητό σε όλα τα παιδιά…
…Με τη χαρά έρχεται η ειρήνη, Όχι, όμως η ειρήνη του κόσμου που μοιάζει περισσότερο με μια κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει πόλεμος αλλά την ειρήνη εκείνη που είναι κοινωνία με ένα πρόσωπο, μια πηγή ειρήνης που δεν στενεύει ποτέ: «Σας δίνω τη δική μου ειρήνη, όχι αυτή που δίνει ο κόσμος» ( Ιω. 14, 27 ).
Το μίσος, η βία, η καταστροφή και ο πόλεμος μεταδίδονται σαν τις ασθένειες. Τι πιο εύκολο από τα υποδαυλίσεις μια διχόνοια και να διαταράξεις την αρμονία στις καρδιές των ανθρώπων! Αλλά και η ειρήνη μπορεί να γίνει μεταδοτική και μπορεί να σκορπίσει το πνεύμα της γαλήνης σε όσους αρνούνται να προσχωρήσουν στον κύκλο της βίας.
Ο Σεραφείμ έλεγε «αν έχεις ειρήνη τότε πλήθος ανθρώπων γύρω σου θα σωθεί». Και ως κοινωνία με το ίδιο το πρόσωπο του Λυτρωτή αυτή η ειρήνη είναι σωτήρια. Αυτός είναι και ο λόγος που το σατανικό πνεύμα πασχίζει να ενσπείρει τον διχασμό και τη σύγκρουση μέσα στον άνθρωπο, την εξέγερση ενάντια στην πλάση όπως τη δημιούργησε ο Θεός , την ηδονή της σάρκας στην οποία εξαντλεί όλη την αρνητική ενέργεια, τη ματαιότητα και την αλαζονεία, πάθη από τα οποία πηγάζει κάθε κακό.
Ο Σεραφείμ με τον αγώνα του, την άσκησή του, την απώθηση της απογοήτευσης και της βίας με κάθε μορφή γίνεται ένας από αυτούς στους οποίους απευθύνεται ο Κύριος στους Μακαρισμούς:

Μακάριοι όσοι θλίβονται για το κακό
που κυριαρχεί στον κόσμο,
γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν από τον Θεό.
Μακάριοι όσοι επιδιώκουν την ειρήνη,
γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού.


Από το βιβλίο: “ π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
«Είδα τις ακτίνες του φωτός…»
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος”
Εκδόσεις : Εν πλώ

[toula]

Όταν σε κρίνουν αυστηρά και η στενοχώρια κυκλώνει ως πνιγμός την καρδιά σου, να θυμάσαι ένα πράγμα, ότι κανείς δεν θα ζήσει την ζωή σου. Ιδιαίτερα στο πόνο και την δυσκολία, πάνω στο σταυρό ελάχιστοι, ένας ή κανένας θα είναι μαζί σου. Όλοι αυτοί που με τόση ευκολία σχολιάζουν και επικρίνουν τις επιλογές σου όταν εσύ βασανιζόσουν και υπέφερες ήταν στα σπίτια και τις δουλείες τους ασχολούμενοι αποκλειστικά με τον εαυτό τους. Σε θυμήθηκαν μονάχα για να σε κρίνουν. Τις άλλες στιγμές της ζωής σου ήταν εκκωφαντικά απόντες.

π. Λίβυος

[toula]

Για σκέψου να έχεις χαρές και να μην το ξέρεις· να έχεις αποταμίευμα και να το αγνοείς· να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και να μην το νιώθεις. Τρομερή κατάσταση.
-------------------------
Συχνά νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι από τους άλλους και από τον Θεό. Και αυτό το βίωμα μας καθιστά αδύναμους, σκυθρωπούς και κακοδιάθετους· καλλιεργούμε μέσα μας το παράπονο που γίνεται οργή και μίσος το οποίο εκδηλώνεται με κακίες και κατακρίσεις προς τους άλλους με την πιο μικρή αφορμή ή και χωρίς αφορμή.
-------------------------
Όλα αρχίζουν από τον λογισμό. Όταν πάψουμε να συζητάμε με τον καλομαθημένο εαυτούλη μας θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα δικά μας λάθη και τις αρετές των άλλων.
-------------------------
Δεν μας έχει εγκαταλείψει ούτε ο Θεός, ούτε οι άλλοι· εμείς εγκαταλείψαμε τον εαυτό μας στο εγώ μας.

π. Παύλος Παπαδόπουλος