Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Βούτα στην ζωή κι αυτή θα σου μάθει να κολυμπάς. Κανείς δεν έμαθε κολύμπι δίχως να βραχεί. Στην θάλασσα πνίγονται αυτοί που αντιστέκονται και όχι αυτοί που αφήνονται....

π. Λίβυος

[toula]

Πιο επικίνδυνη είναι η απόγνωση παρά η αμαρτία μας.
-----------------------------
Η απόγνωση κρύβει εγωισμό, νιώθουμε χαμένοι γιατί περιμέναμε πολλά από τον εαυτούλη μας.
Η αμαρτία πρέπει να μας οδηγεί στην ταπείνωση και στην μετάνοια.
Μην εξετάζεις διεξοδικά πώς έπεσες, γιατί οι λογισμοί γύρω από την πτώση σου δεν σε ωφελούν. Εάν έπεσες απλά σήκω, τινάξου, και συνέχισε. Μην κάθεσαι στο σημείο της πτώσεις ώρες, μέρες, χρόνια προσπαθώντας να λογικέψεις την πτώση. Πώς έγινε, τι έγινε, γιατί έγινε...
Έγινε. Αυτό είναι το γεγονός. Τώρα άστο πίσω, ξεπέρασέ το.
Εξομολογήθηκες. Μην επανέρχεσαι. Ο Χριστός το άφησε πίσω, εσύ γιατί θέλεις να το επαναφέρεις;
Ξέρετε γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί επενδύσαμε πολλά στον εαυτό μας, στην αξία μας και τώρα μας στοίχισε η πτώση. Βλέπουμε την αμαρτία όχι ως αστοχία από τον στόχο της ζωής μας που είναι ο Χριστός, αλλά ως αστοχία από τις δικές μας προσδοκίες που είχαμε για τον εαυτούλη μας.
Ακόμα δηλαδή και μέσα στην συντριβή μας μπορεί να χάνουμε τον Χριστό. Νιώθουμε συντετριμμένοι γιατί απογοητεύσαμε τον εαυτό μας, όχι τον Χριστό. Τον Χριστό τον βάζουμε στην άκρη. Και γι'αυτό γεννιέται μέσα μας λύπη και απόγνωση.
Ξέφτυσαν τα φτερά της δήθεν αρετής μας και αυτό δεν μπορούμε να το σηκώσουμε. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι είμαστε ανεπαρκείς, ότι μπορεί να κάνουμε λάθος, ότι μπορεί να μην αγαπούμε, να μην έχουμε ταπείνωση, να μην μπορούμε να εγκρατευτούμε...
-----------------------------
Αυτό που πέρασες αδελφέ, ξεπέρασέ το. Και αυτό θα το κατορθώσεις όταν τοποθετήσεις στην ερώτηση που κάνεις στον εαυτό σου "πώς το έκανα εγώ αυτό"; μία άλλη ερώτηση. Την ερώτηση "γιατί όχι και γω"; Όχι όμως για να δικαιολογήσεις την πτώση και αμαρτία σου αλλά για δεις επιτέλους ότι αυτό που είσαι το ωφείλεις στον Χριστό· ότι τελικά αντί να επενδύουμε στον εαυτούλη μας και στην αρετή μας θα πρέπει να επενδύσουμε στην αγάπη του Χριστού μας.
Να καταλάβουμε ότι χώμα είμαστε και στάχτη και έρχεται ο Χριστός και μας κάνει φίλους του αιώνιους και ουράνιους, όχι γιατί το αξίζουμε, αλλά γιατί μας αγαπά, όχι γιατί είμαστε τέλειοι αλλά γιατί παραδεχτήκαμε την ατέλειά μας, όχι γιατί είμαστε καλά παιδιά αλλά γιατί είμαστε παιδιά άσωτα που γυρνάμε όμως πάντα στο Πατρικό μας, όχι γιατί είμαστε τέλειοι αλλά ατελείς με φιλότιμο.
-----------------------------
Φιλότιμο θέλει ο Χριστός. Όχι "αγγέλους" που θαμπώθηκαν από την λάμψη τους.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Δεν μας σκοτώνει ο Θεός…

Όχι δεν μπορώ σαν Xριστιανός να δεχθώ ότι o Θεός και η Παναγία θέλουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι, να σκοτώνονται στις εθνικές οδούς, να σφάζονται στους πολέμους και να υποφέρουν στα ογκολογικά τμήματα των νοσοκομείων.
Ο Θεός που αποκάλυψε ο Χριστός δεν είναι ένας αιμοσταγής μανιακός δολοφόνος, εραστής του θανάτου, που χαίρετε τον κοπετό, τα δάκρυα και την οδύνη των ανθρώπων. Δεν κατασκευάζει θανάτους, δεν προκαλεί δυστυχήματα, δεν ζητά τον θάνατο του ανθρώπου. Διαλέγει να πεθάνει Εκείνος αντί για μας. Ο Σταυρός του θα παραμένει πάντα σκάνδαλο στον παραλογισμό της ανθρώπινης ιστορίας. Πειστήριο ότι ουδέποτε θέλησε τον δικό μας θάνατο, αλλά πέθανε αυτός αντί για εμάς.
«Ο Θεός των Χριστιανών είναι από τους πιο παράξενους, δεν ομοιάζει σε τίποτε με τις ανθρώπινες ιδέες περί Θεού και αυτός ο ανήκουστος χαρακτήρας καθορίζει την πνευματική ζωή....επάνω στον Σταυρό ο Θεός παίρνει το μέρος των ανθρώπων έναντι της ιδίας του της θεικότητητος, πεθαίνει ο ίδιος για να ζήσει ο άνθρωπος».
Ο Θεός του Χριστού, και των Ευαγγελίων, δεν προκαλεί κακό και έπειτα στέκεται απέναντι από πενθηφόρους ανθρώπους που με ρακένδυτες και ρημαγμένες καρδιές θρηνούν την απώλεια των αγαπημένων τους. Δεν είναι απέναντι στον πόνο τους, αλλά μαζί τους, δίπλα τους, μέσα τους ως πάσχω δούλος.
Ο κόσμος αυτός δεν είναι εκείνος που θέλησε ο Θεός, αλλά εκείνος που η ανθρώπινη ελευθερία παραμόρφωσε και παραχάραξε σε μια ατελείωτη νύχτα θανάτου.
Ο Θεός στο κόσμο αυτόν πάσχει. Πάσχει κάτω από την ελευθερία μας, που τον συκοφάντησε, τον πρόδωσε, τον δίκασε, τον σταύρωσε, τον σκότωσε.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε φορά που η λάθος επιλογές μας και συμπεριφορές, εκείνες οι αυτοκαταστροφικές επιθυμίες μας διαμορφώνουν μια κοινωνία θανάτου.
Όχι δεν προκαλεί ο Θεός τα ατυχήματα και τις αρρώστιες. Αντιθέτως Εκείνος τις μεταμορφώνει σε Πάσχα, σε πέρασμα στην αιωνιότητα Του. Μας συμπαραστέκεται, δεν μας καταδικάζει. Η σιωπή του Θεού είναι τα δάκρυά Του. Η θέση του Θεού σε μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, δεν είναι απέναντι της, αλλά δίπλα και μαζί της. Γιατί όπως λέει η Αγία Γραφή ο Θεός ουδέποτε θέλησε τον θάνατο και το κακό.
Οι πηγές του κακού είναι οι εξής: Το φυσικό κακό, το κακό που κάνουμε εμείς στους άλλους, το κακό που κάνουν οι άλλοι σε εμάς, το κακό που κάνουμε εμείς στο εαυτό μας, και ο διάβολος. Ο Θεός δεν εχει καμία σχέση με το κακό αλλα μονάχα με την ομορφιά που στο τέλος ως λεει και ο Ντοσογιέφσκυ θα σώσει τον κόσμο.
Ο Θεός δεν παράγει κακό, αλλά όπου το βρει το μεταμορφώνει. Τον θάνατο σε Πάσχα και Ανάσταση.
Ο Θεός παίρνει τα πάθη, τα λάθη και τις αστοχίες μας και τις μεταμορφώνει σε ευλογίες. Εκεί που μια ανεύθυνη και άδικη πράξη σκορπά τον θάνατο, ο Θεός απαντά με την Ανάσταση.
Μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε, η «Σιωπή», είναι εκείνη όπου ο Ιάπωνας Κυβερνήτης ζητάει από τον Χριστιανό Ιεραπόστολο, να πατήσει με το πόδι του την εικόνα του Νυμφίου Χριστού, και να τον αρνηθεί δημόσια. Την στιγμή που ο Ιεραπόστολος μπροστά στην απειλή του θανάτου και κυρίως στο δίλημμα του κυβερνήτη, « η πατάς την εικόνα ή τυραννώ τους αιχμάλωτους Χριστιανούς εως θανάτου», ακούει την φωνή του Χριστού να λέει, «Πάτα με, μην φοβάσαι, γι αυτόν ήρθα στον κόσμο για να με πατάτε…. » Να υποφέρω εγώ για να ζείτε εσείς…

π. Λίβυος

[toula]

ΆΛλο είναι να ομολογώ την αμαρτία μου και να ζητώ τον Θεό και άλλο να μιλώ για το πρόβλημά μου και να ζητώ λύση.
------------------------
Πολλές φορές πηγαίνουμε στον πνευματικό, για να λύσουμε το πρόβλημά μας. Αυτό σημαίνει: Σε παρακαλώ, μη μου μιλήσεις τώρα για τον Θεό, μην με ενώσεις με τον Θεό, μόνο βοήθησέ με να προσαρμοσθώ στη ζωή αυτή, να τακτοποιήσω τα θέματά μου, ώστε να μην υποφέρω, βοήθησέ με να συνδυάσω αυτό που θέλω και σκέπτομαι με την δυσκολία, την δοκιμασία που έχω.
Παραδείγματος χάριν, έχασα την δουλειά μου, πηγαίνω στον πνευματικό. Δεν πηγαίνω γιατί με ενδιαφέρει ο Θεός αλλά πως θα λυθεί το πρόβλημά μου, γυρεύω λύση, δουλειά, όχι τον Θεό. Μπορεί να πω και μερικές αμαρτίες μου εκεί, αλλά αυτό που με καίει είναι να βρω δουλειά, όχι τον Θεό. Θέλω τον Θεό για να μου βρει πάλι δουλειά. Δεν θέλω τον Θεό, θέλω κάτι από τον Θεό. Γίνεται ουσιαστικά το αίτημα μου ο θεός μου και ο Θεός γίνεται ένα μέσω για να πραγματοποιηθεί το αίτημά μου, η λύση που ζητώ.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλω τον Θεό αλλά την πραγματοποίηση του αιτήματός μου. Κι αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου θα διαπιστώσω ότι πάντα προσμένω κάτι από τον Θεό και γι’αυτό πηγαίνω στην Εκκλησία, στον πνευματικό. Αυτό όμως δείχνει ότι δεν αγαπώ τον Θεό, δείχνει την κοσμικότητα της ζωής μας, δείχνει τα αδιαπραγμάτευτα «θέλω» που κυριαρχούν στην καρδιά μας.
------------------------
Γι’αυτό θλιβόμαστε και μας πιάνει κατάθλιψη. Σχεδόν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν πηγή τον εγωισμό μας. Μας στράβωσε κάτι στην ζωή μας και δεν μπορούμε να το δεχτούμε μέσα μας. Δεν πραγματοποιούνται οι προσδοκίες μας και αναθεματίζουμε τους πάντες και τα πάντα. Ειδωλοποιούμε τις ανάγκες μας, τα όνειρά μας και μετά μας πιάνουν τα ψυχολογικά μας γιατί δεν έγιναν όπως τα είχαμε προγραμματίσει στο μυαλουδάκι μας.
------------------------
Όταν βλέπω ανθρώπους που αναστενάζουν γεμάτοι παράπονο σημαίνει ότι βρήκα έναν ομοιοπαθή μου, έναν εγωιστή.
------------------------
Τα παράπονα παύονται όταν αποκτήσουμε ταπείνωση και δεχόμαστε ότι έρθει στην ζωή μας ως μέσω άσκησης και αγιασμού.
Το να πηγαίνουμε στους ναούς, να αλλάζουμε και πνευματικό κάθε λίγο και λιγάκι γιατί δεν μας «αναπαύει» ο κανένας -ουσιαστικά όμως επειδή δεν μας λύνει τα προβλήματά μας- τότε μάταια κουραζόμαστε.
------------------------
Τα προβλήματα δεν θα μας τα λύσει μαγικά ο πνευματικός. Διότι ότι και να μας πει ο πνευματικός εάν εμείς έχουμε εγωισμό και να λυθεί κάποιο ζήτημα που μας στεναχωρεί θα έρθει άλλο, γιατί πάντα ο εγωιστής άνθρωπος θα βρει κάτι για να στεναχωρεθεί, διότι ο εγωιστής είναι ιδιότροπος, βάζει κακό λογισμό με το παραμικρό.
Το θέμα δεν είναι –νομίζω- να λύσουμε τα προβλήματά μας στην εξομολόγηση, αλλά να βρούμε τον Θεό κι ας έχουμε προβλήματα, να βρούμε τον Χριστό μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής μας, να έλθει η Χάρις Του δια της μετανοίας και εξομολόγησης των αμαρτημάτων μας. Τα προβλήματα πάντα θα υπάρχουν ως αποδείξης της πνευματικής μας νηπιότητας και υπαρξιακής ανεπάρκειας.
------------------------
Βέβαια ακόμα και για τα προβλήματά μου θα νοιαστεί η Εκκλησία, θα το συζητήσω με τον πνευματικό μου, όμως δεν πρέπει να μείνω σ’αυτά, αλλιώς βγαίνει από το κέντρο της ζωής μου ο Χριστός και έρχεται στην θέση Του, το πρόβλημά μου. Και αυτό όντως...είναι πρόβλημα.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Υπάρχει και η μέθη από θυμό, χειρότερη και από τη μέθη του κρασιού».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

"Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς", λέμε και ξαναλέμε προς την Παρθένο Μητέρα μας. Και το λέμε αυτό δικαιολογημένα, όχι διότι η Παναγία μας σώζει αλλά γιατί οι πρεσβείες της προς τον Υιό της είναι σωστικές για εμάς.
Σήμερα η πρώτη στάση των Χαιρετισμών της Παναγίας ας προσέλθουμε στους ιερούς ναούς, να ασπασθούμε την ιερή της εικόνα και να καταθέσουμε την προσευχή μας.
--------------------------
Στον Ιερό Ναό Αγίου Μηνά Ναούσης (όπως και σε όλη την Μητρόπολή μας) η ακολουθία αρχίζει στην 7:00 μ.μ.
Θα γίνει και δεύτερη ακολουθία στο παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου Ναούσης (μέσα Πρόδρομος) στις 9:00 μ.μ.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Κυριακή της Ορθοδοξίας: Τελικά κανέναν δεν μπορείς να πείσεις περί της Αλήθειας που υπάρχει μέσα στην Ορθοδοξία.
Το μόνο που μπορείς να πεις είναι: "έρχου και ίδε", αυτό που θα διαβάσουμε αύριο στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα το οποίο είπε ο Φίλιππος στον φίλο του τον Ναθαναήλ.
-----------------------
Έλα να δεις. Έλα να ζήσεις την Αλήθεια για να ζήσεις.
Έλα στην Εκκλησία όχι για να μάθεις μόνο περί του Χριστού -αυτό μπορείς να το πράξεις και εκτός Εκκλησίας- αλλά να Τον γνωρίσεις προσωπικά.
Αυτό μας καλούν να κάνουμε τα πλήθη των Αγίων που δεν μείνανε στο να μάθουνε για τον Χριστό αλλά ανέπτυξαν προσωπική σχέση μαζί Του και έτσι γίνανε μέλη του Σώματος Του και όχι απλά θαυμαστές της ζωής και των λόγων Του.

Καλό και ευλογημένο βράδυ σε όλους και όλες.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Η διδασκαλία σημειώνει επιτυχία, όταν ο δάσκαλος έχει υπομονή».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Γυρεύοντας τον Χριστό, ανακαλύπτουμε τους ανθρώπους γύρω μας και πολλές φορές απογοητευόμαστε -μέσα στην Εκκλησία- διότι μπαίνουμε με ζήλο και λέμε "ήρθα να βρω τον Χριστό"· ανοίγουμε τα μάτια μας και αντί για τον Χριστό βλέπουμε τους ανθρώπους.
Τότε μέσα στην καρδιά μας ίσως έρθει ο λογισμός, "Χριστέ μου, εγώ εσένα θέλω να βρω, ν'αγαπήσω, δεν γυρεύω ανθρώπους, αυτούς τους βαρέθηκα". Όμως, ξεχνούμε ότι ο ξένος, ο φίλος, ο εχθρός, ο γείτονας, ο συνεργάτης, ο συμμαθητής, είναι ο Χριστός. Κι όμως μέσα μας αυτό δεν το δεχόμαστε, διότι οι άνθρωποι θα μας αντιμιλήσουν, θα μας αμφισβητήσουν, θα μας πληγώσουν... άρα πώς είναι δυνατόν να είναι ο άνθρωπος αυτός ο Χριστός για μένα; ρωτάμε. Η ερώτηση αυτή όμως κρύβει μία μεγάλη παγίδα. Θεωρούμε τον Χριστό κάποιον ο οποίος είναι υποχείριό μας, έτσι λοιπόν εάν κάποιος θίξει τον εαυτούλη μας δηλαδή δεν είναι "του χεριού μας" τότε τον απαξιώνουμε και θέλουμε αμέσως να απομακρυνθούμε από κοντά του. Κι όμως έτσι μένει ανέγγιχτος ο Χριστός, δεν υπάρχει καμία σχέση μαζί Του. Μπορεί εμείς να θέλουμε να Τον γνωρίσουμε όμως απορρίπτουμε τον τρόπο που θέλει ο Χριστός να έρθουμε σε κοινωνία μαζί Του. Κι ο τρόπος αυτός είναι ο συνάνθρωπός μου, αυτός είναι ο δρόμος που με οδηγεί στην ζωή μαζί Του.
--------------------------------
Μέσα στην Εκκλησία βρισκόμαστε όχι για να βρούμε τον Χριστό ατομικά, αλλά να βρούμε τον Χριστό δια της κοινωνίας με τους άλλους. Αυτό δεν είναι Εκκλησία; Μία σύναξη, ένα μάζεμα ανθρώπων που κοιτώντας στα μάτια τον δίπλα τους βλέπουνε τον ίδιο τον Θεό, και όλοι μαζί γίνονται Σώμα Χριστού, βλέποντας τα ορατά αντικρύζουν τα αόρατα, γεύονται από τα αισθητά τα υπεραισθητά.
--------------------------------
Η Ορθοδοξία που βιώνω δεν φαίνεται σε βαρύγδουπες δηλώσεις, σε ακραίες ατομικές ασκήσεις, σε ενδυματολογικές προτιμήσεις, αλλά στο εάν τοποθετώ την ύπαρξή μας απέναντι στον πλησίον μου ή δίπλα του, εάν ζω κάθε ημέρα μου βλέποντας στο πρόσωπο της γυναίκας μου, του άνδρα μου, του παιδιού μου, του γνωστού και αγνώστου, του οδηγού στο δίπλα αμάξι στο φανάρι, του υπαλλήλου που φέρνει τον καφέ στο γραφείο, της κοπέλας στο ταμείο ενός μαγαζιού, του βλοσυρού δημοσίου υπαλλήλου σε κάποια δημόσια υπηρεσία...τον πλησίον μου που θέλει αγάπη, κατανόηση και αποδοχή.
--------------------------------
Η μεγαλύτερη δήλωση περί του Ορθοδόξου φρονήματος που ζούμε στην ζωή μας είναι το χαμόγελο που μοιράζουμε, η αγκαλιά που χαρίζουμε, η συγκατάβαση που δείχνουμε στον άνθρωπο που συναντούμε.
--------------------------------
Και τότε, να δεις, ότι τελικά και η μοναξιά σου θα φύγει, και τα ψυχολογικά σου θα ατονίσουν και η καρδιά σου θα ειρηνεύση· γιατί συνάντησες τον Χριστό και συναντάς τον Χριστό παντού και πάντοτε, όχι μόνο στην προσευχή σου, όχι μόνο την ώρα της Θείας Λειτουργίας, αλλά κάθε φορά που το βλέμμα σου συναντά τον διπλανό σου. :)

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Τίποτε δεν είναι πολυτιμότερο και ιερότερο απ’ τον άνθρωπο».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος