Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η απελπισία της κοσμικής ελπίδας

Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος

Η απουσία οποιασδήποτε μορφής ελπίδας και μάλιστα σε έντονο βαθμό χαρακτηρίζεται ως κατάσταση απελπισίας ή απόγνωσης[1]. Ο ¨φόβος για την αποτυχία¨ προηγείται της ¨ελπίδας για επιτυχία¨ ως προς την επίτευξη των κινήτρων και ο άνθρωπος αδρανεί, απομονώνεται, δυσανασχετεί, απιστεί, απογοητεύεται, αυτο-παύεται, φυτοζωεί.

Η προσπάθεια πάλι της κοσμικής ελπίδας, της ελπίδας που εδραιώνεται σε παραπήγματα της παρούσης πραγματικότητος δεν έχει ισχύ και διάρκεια, γιατί αφ΄ εαυτής, αυτή η ελπίδα δεν δύναται να προσδώσει στον άνθρωπο παρά εφήμερη χαρά και ανακούφιση, πολλές δε φορές δεν είναι χαρά, αλλά προτείνει την εναλλακτική απόδοση της χαράς ή την προσπάθεια να θεαθεί αυτή ως χαρά και ως τέτοια να κατακτηθεί. Δεν είναι δε οξύμωρη η παρατήρηση στην οποίαν προβαίνουμε στο σημείο αυτό, σύμφωνα με την οποία η κοσμική ελπίδα καθίσταται λίαν συντόμως απελπισία, διότι απλούστατα ποτέ δεν υπήρξε ελπίδα και ουδέποτε δεν εγκολπώθηκε όλα όσα αγαστά και κρύφα υψοποιά συναισθήματα κομίζει η ελπιδοφόρος αναγωγή του προσώπου, η εκούσια και σταθερά εναρμόνιση του προσώπου εις την επουράνιον και υπεράνιον πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος, γευόμενος και ιχνηλατώντας «στο φυσικό κλίμα του, στη μοναξιά»[2] αποκεντρώνεται και οδηγείται στη σχάση, σχάση πνευματική, προσωπική, κοινωνική, συνειδησιακή, πολύπλευρη. Εάν πάλι η κοσμική ελπίδα θεριεύει και μεσουρανεί επί της γης τότε και πάλι θα μεταποιηθεί σε απελπισία εις τον Ουράνιον Νυμφώνα «όπου ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Για την κοσμική ελπίδα ταιριάζει αυτό που έγραφε ο Καζαντζάκης πολύ γλαφυρά: «Διαλέγομε απ΄ όλες τις πλάνες μιάν, εκείνη που περσότερο ταιριάζει με μας, και την ανακηρύχνωμεν Αλήθεια. Σηκώνομε ψηλά τη σημαία της, φωνάζοντας, ενεργώντας, σκοτώνοντας…»[3].

Από την άλλη, αυτή η ελπίδα που μεταμορφώνεται σε απελπισία δύναται να δράξει ευκαιριών πνευματικών και να καταστεί αρωγός ουσιαστικής πνευματικής χαράς στον άνθρωπο. Από την ησυχία, τη μόνωση, την άκρη ξεκίνησαν όλες οι θεωρίες και μεγαλεπίβολες ιδέες και δοξασίες, από την μοναχική πρωτίστως περισπούδαση, κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές του δυνατότητες και να μεγαλουργήσει.

Μέσα στα πλαίσια της Ορθόδοξης πνευματικότητας, κάθε μελαγχολία και μοναξιά δύναται να μεταποιηθεί σε χαρά και εφαλτήριο ανανήψεως, επανόδου, επαναστροφής, νέας απαρχής και αφετηρίας. ¨Αρχή προσευχής η ησυχία¨ τονίζει ο Μέγας Βασίλειος και η μοναξιά εγκλιματίζεται και αποδομείται αυτομερώς, μοναχικότητα γίνεται, και αυτή με τη σειρά της, αναζήτηση διαρκής και ακόρεστη επιθυμία να συναντήσεις τον Θεό μέσα από τον άνθρωπο, μέσα από την κτίση ολόγυρα. «Όποιος έχει την αληθινή ελπίδα ζητεί μόνο τη βασιλεία του Θεού. Όσο για τα απαραίτητα αγαθά της πρόσκαιρης ζωής, είναι σίγουρος πως θα του δοθούν. Αν στην καρδιά δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα, δεν είναι δυνατόν να υπάρχη και η ειρήνη. Η ελπίδα είναι εκείνη που δίνει χαρά και ειρήνη στην καρδιά»[4].

Με άλλα λόγια, η απελπισία στην εγωκεντρική και φίλαυτη ελπίδα, στην κοσμική ελπίδα είναι χαρά και δωρεά του Θεού, διότι αυτομάτως σου δίδεται η ευκαιρία να ετεροπροσδιορίσεις τις αναζητήσεις σου και να στραφείς στη θεϊκή ελπίδα της σωτηρίας, στη μόνιμη και σταθερή ανάβαση του νοός σου και της καρδιάς σου προς τα επουράνια και άρρητα μυστήρια[5]. «Αυτό θα πει ελευτερία, συλλογιζόμουν. Νά΄ χεις ένα πάθος, να μαζεύεις χρυσές λίρες, και ξαφνικά να νικάς το πάθος και να σκορπάς όλο το χέρι σου στον αγέρα»[6]. Εμπρός λοιπόν, ας απαλλαγούμε από το πάθος της κοσμικής ελπίδας! Καιρός πιά να σηκώσουμε το χέρι στον αέρα, ¨απελπισία¨ της κοσμικής ελπίδας σε αγαπώ να φωνάξουμε, μού ανήκεις…

Παραπομπές:

1.Για την ευρύτερη έννοια της απελπισίας βλ. σχ., Averill R., Personal control over aversive stimuli and its relationship to stress, Psycholog. Bulletin, 80, 1973, τις σελίδες 286- 303, Fromm E., Η επανάσταση της ελπίδας (μτφρ. Δ. Θεοδωρακάτος), Μπουκουμάνος, Αθήνα 1978, Horney K., Der neurotische Mensch unserer Zeit, Munchen: Kindler, 1951, Παπαγεωργίου Γ., Ψυχολογία, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 2001, σελ. 260-263, Παπαδόπουλου Νίκου, Λεξικό της Ψυχολογίας, Σύγχρονη Εκδοτική, Αθήνα 2005, σελ. 302, Σακελλαρίου Γεωργίου, Γενική Ψυχολογία, Αθῆναι 1947, κυρίως τις σελίδες 196-199.

2.Καζαντζάκη Νίκου, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2007, σελ. 16.

3.Καζαντζάκη Ν., Συμπόσιον, εκδ.Καζαντζάκη, Αθήνα 1971, σελ. 33-34.

4.Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1998, σελ. 323, πρβλ., Γιανναρά Χρήστου, Το προνόμιο της απελπισίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1973.

Πρβλ., Doudko Dimitri, Η Ελπίδα μας, Έλαφος, Αθήνα 1979.
Καζαντζάκη Ν., Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, σελ. 35.

[toula]

Ειρηνικά ή Μεγάλη συναπτή

Η Θεία Λειτουργία δεν είναι η σύναξη των λίγων για τους λίγους. Είναι η σύναξη της Εκκλησίας, της από περάτων έως περάτων της οικουμένης. Μέσα εκεί χωρούν όλοι. Έχουν θέση οι πάντες. Ακόμη κι όσοι αγνοούν το μεγαλείο και τη γλυκύτητά της.

Μετά την έναρξη της θείας Λειτουργίας με το «Ευλογημένη η Βασιλεία…», ο διάκονος ή ο ιερέας λέει τα ειρηνικά. Είναι δεήσεις που συναπτά, δηλαδή μαζεμένα, παρουσιάζονται στο Θεό και Πατέρα.

Γι’ αυτό ονομάζονται και Μεγάλη συναπτή, αφού υπάρχει και η μικρή συναπτή, πού ναι σύντομη. Στη μεγάλη συναπτή παρακαλούμε το θεό για την ειρήνη του κόσμου, για τους κληρικούς και τους λαϊκούς, για την καρποφορία της γης, για όσους ταξιδεύουν, τους αιχμαλώτους, τους αρρώστους, για ν’ απαλλαγούμε από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και δύσκολη περίσταση. Και καταλήγει με την παρότρυνση να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο και όλη τη ζωή μας στο Χριστό το Θεό μας.

Η Θεία Λειτουργία δεν είναι η σύναξη των λίγων για τους λίγους. Είναι η σύναξη της Εκκλησίας, της από περάτων έως περάτων της οικουμένης. Μέσα εκεί χωρούν όλοι. Έχουν θέση οι πάντες. Ακόμη κι όσοι αγνοούν το μεγαλείο και τη γλυκύτητά της.

Οι συναγμένοι «επί τω αυτώ» πιστοί καλούνται να δεηθούν για όλο τον κόσμο. Για να γίνει ο κόσμος Εκκλησία. Να μεταμορφωθεί από την ασχήμια της αμαρτίας σε κόσμημα-στολίδι. Όπως τον έφτιαξε και τον θέλει ο «ωραίος κάλλει παρά πάντας τους βρωτούς», ο θεάνθρωπος Ιησούς.

Η δέηση των πιστών «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» εκφράζει την αγάπη τους. Γιατί χωρίς αγάπη δεν γνωρίζει κανείς το θεό κι άρα δεν τον πιστεύει. «Η πίστη δεν είναι υπόθεση απλής διανοήσεως. Γι’ αυτό και δεν καλλιεργείται και δεν αυξάνει απλώς με την εξέταση, τη μελέτη». Είναι κυρίως τρόπος ζωής. Έτσι, μέσα στη Λειτουργία, ψηλαφώντας το ζωντανό Θεό, αγαπάς όλους, δίνεσαι σε όλους, χωρεί μέσα σου όλος ο κόσμος. Γίνεσαι ο ίδιος βρώση και πόση, για να ζήσει ο αδελφός.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Πηγή: http://www.isagiastriados.com/

[toula]

Τι να την κάνω την υγεία χωρίς μετάνοια και Χριστό;
Τη Μεγάλη Τετάρτη ακόμα και αυτοί που δεν έρχονται στην Εκκλησία όλο τον χρόνο θα έρθουν αυτή την ημέρα για να πάρουν το λαδάκι του Ευχελαίου. Ο λόγος; Στους περισσότερους παγανιστικός. Να πάρουμε λάδι για να έχουμε υγεία, μην πάθουμε κάτι κακό και πεθάνουμε. Λυπάμαι, αλλά ο Χριστός μας χαλάει τα σχέδια. Δεν ήρθε για να μας δώσει βιολογική υγεία για περισσότερα χρόνια. Τέτοιος Χριστός δεν υπάρχει και φυσικά τέτοια ζωή δεν έχει νόημα. Για άλλους λόγους ήρθε. Ας τους αναζητήσουμε. Η υγεία είναι καλή αλλά θα τη χάσουμε κάποια στιγμή. Είναι το μοναδικό δεδομένο. Αν η παράταση και η συνέχιση της βιολογικής ζωής δεν είναι συνδεδεμένη με την καλλιέργεια της μετάνοιας, τότε είναι για πέταμα. Δεν λέμε βέβαια, ότι είναι κακό όταν κάποιος πονάει, να θέλει να γίνει καλά. Όλους τους αγκαλιάζουμε, αλλά μην θεοποιούμε την υγεία και τη παράταση της ζωής. Τέλος, άλλη μια πλάνη. Το Ευχέλαιο, δεν μας δίνει «πνευματική άδεια» για να κοινωνήσουμε. Πολλοί νομίζουν ότι επειδή πήγανε στο Ευχέλαιο, παίρνουν άδεια από «τη σημαία» για να κοινωνήσουν. Χωρίς αγώνα για καθαρή καρδιά, συντριβή και πόθο για ένωση με τον Χριστό δεν έχει κανένα νόημα το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
ΥΓ. Υπάρχουν κάποιες κυρίες με σύριγγα στην τσέπη ώστε πηγαίνουν στο τέλος για να «αρμέξουν» το λαδάκι του Ευχελαίου. Χαλαρώστε λιγάκι, η ευλογία δεν πάει με το κιλό, δεν είμαστε στο super market, αλλά με τον πόθο και τη μετάνοια της καρδιάς.
Έτσι για την ιστορία . . .
Καλή μετάνοια να έχουμε όλοι μας…
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh. Gr
Το λαδάκι του Ιερού Ευχελαιου της Μεγάλης Τετάρτης - Ε

[toula]

Το πρόβλημα με την πορνεία δεν είναι η επιθυμία για ένωση, αλλά το αποτέλεσμα, το πού καταλήγει και γιατί.
Η πόρνη «αγαπούσε πολύ». Δεν είναι αμαρτία η εσωτερική κίνηση και η δίψα για ένωση, αλλά όταν αυτή καταλήγει στο υπόγειο. Εκεί δηλαδή που ο έρωτας δεν επιστρέφει και δεν μεταμορφώνεται σε αγάπη, αλλά καταλήγει νεκρός. Τότε υπάρχει πρόβλημα. Γι’ αυτό στον γάμο ο έρωτας βρίσκει το δικό του λιμάνι. Πολύ απλά διότι υπάρχει ο Χριστός μέσα στην ένωση με τον άνθρωπό μου.
«Στην ουσία η αμαρτία είναι δίψα που για τη σβήσεις πηγαίνεις σε λάθος πηγή.»
Μην κατηγορούμε τις πόρνες. Δυστυχώς τις καταδικάζουμε διότι βλέπουμε ότι πάει με κάποιον χωρίς να ξέρουμε το γιατί και τι ζητάει η καρδιά της να καλύψει. Εμείς βλέπουμε το αποτέλεσμα, ο Χριστός όμως πάει στην αιτία. Γι’ αυτό μας λέει να μην κρίνουμε, διότι την αιτία και την προαίρεση κάθε ψυχής δεν τη γνωρίζουμε.Mην ξεχνάμε : «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» (Ιωάννης 8: 7)» Οπότε ας αφήσουμε την κρίση σε Άλλον…
Έχουν σφοδρή εσωτερική κίνηση για ένωση, οι γυναίκες αυτές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίψα για ολοκλήρωση και ζητούν ζωντάνια, αλλά η πραγμάτωση αυτού του κενού γίνεται με ένα άλλο κενό. Γενικά, κάθε κίνηση πάθους χρειάζεται να στραφεί όχι σε κάτι άλλο, αλλά σε Κάποιον άλλον για να αντλήσει νοηματοδότηση και ολοκλήρωση. Η πόρνη αλλάζει πυξίδα, δεν αλλάζει η εσωτερική της δίψα. Απλά, δεν πάει πλέον να πιει δηλητήριο, αλλά ύδωρ αθανασίας. Εκεί που γνωρίζει τον Χριστό, αντί για θηρευτής ανδρών, γίνεται θηρευτής Αγιότητας.
Αυτά τα φοβερά, τα περίεργα, τα παράλογα και παράδοξα κάνει η σχέση με τον Χριστό.
Να μην σου αλλάζει αυτό που είσαι, αλλά αυτό που κάνεις και τότε αυτό που είσαι γίνεται κάτι άλλο, μεταμορφώνεται και αγιάζεται.
Όταν μπεις σε σχέση με τον Χριστό αλλάζει ο τρόπος του υπάρχειν στη ζωή σου. Πλέον η ύπαρξή σου έχει αναφορά σε Κάποιον και όχι σε κάτι και αυτός ο Κάποιος δεν είναι τυχαίος, είναι Αυτός που σε έπλασε. Εκεί όλα αλλάζουν.
Ο Οίκος του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης τα λέει όλα! Θέλει κότσια να μισήσεις τα έργα της αμαρτίας και να ακολουθήσεις τον Χριστό.. «Ἡ πρῴην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα, τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καὶ ἡδονὰς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλήν, καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἣν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι, ὧνπερ πρῶτος πέλω, καὶ πτοοῦμαι, ἀλλ’ ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων, ἡ πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα, καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν. Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με.»
Το θέμα δεν είναι απλά να προσκυνάμε και να ομολογούμε τον Χριστό αλλά να θέλουμε να αλλάξουμε με τον Χριστό και η ομολογία θα είναι η φανέρωση του προσώπου Του στην καθημερινότητά μας.
Καλές αλλαγές υπό το Φως της Αναστάσεως.
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

[toula]

Το Ευαγγέλιο στην Εκκλησία όταν το ακούμε το παίρνουμε αυστηρά προσωπικά.
Δεν λέμε απλά «Τι είπε σήμερα ο Χριστός» αλλά «Τι λέει σε εμένα ο Χριστός, στο σήμερα και το τώρα». Τα «Ουαι» λοιπόν δεν απευθύνονται ιστορικά μόνο στους Φαρισαίους, αλλά σε όλους εμάς και ιδιαίτερα στους ανθρώπους που είμαστε μέσα στην Εκκλησία. Από Δεσποτάδες, Παπάδες, Μοναχούς, ψάλτες, επιτρόπους και φυσικά σε κάθε άνθρωπο. Ο άνθρωπος που θα πει «Καλά κάνει και τα λέει στους Φαρισαίους, εγώ δεν έχω καμία σχέση διότι είμαι άνθρωπος της Εκκλησίας», καλύτερα να κοιταχτεί υπαρξιακά στον καθρέφτη για να δει τι του γίνεται.
Σήμερα, λοιπόν, θα εστιάσουμε να δούμε πόσα από τα «ουαι» απευθύνονται σε εμάς και πόσες φορές έχουμε πέσει στη ζωή μας. Ο Φαρισαϊσμός και η υποκρισία δεν είναι απλό πράγμα. Είναι εσωτερική πνευματική διαστροφή του ανθρώπου που δύσκολα θεραπεύεται. Με λίγα λόγια Φαρισαϊσμός είναι το «Απ’εξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» που λέει και ο λαός ή από την άλλη, άλλα να λέει το στόμα και άλλα να εννοεί, να βιώνει και να συγκαταθέτει η καρδιά. Eμείς όμως ; «Οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας», από έξω δηλαδή άνθρωποι της Εκκλησίας και από μέσα άνθρωποι της πονηρίας.
Καλά κάνεις Χριστέ μου και μας τα λες, σε όλα είμαστε μέσα. Έχουμε το κακό μας το χάλι και αντί να έρθουμε σ' Εσένα, περπατάμε σε σκοτεινά μονοπάτια.
"Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν."
Όχι Κύριε δεν ειναι αυτοί ! Εγώ είμαι !! Βοήθησε με να δώ που είμαι !!
Ναι είμαστε τυφλοί! Το παραδεχόμαστε! Έλα Εσύ που είσαι το Φως το αληθινό να ανοίξουμε τους οφθαλμούς της καρδιάς μήπως καταλάβουμε έστω κάτι ελάχιστο…
Η αλλαγή ξεκινάει όταν πεις μέσα σου "ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ" Τιμόθεον Α΄ (α΄ 15 – 17) όχι ότι Αγιότερος και καλύτερος ειμι εγώ..
Έτσι αδέρφια για υπενθύμιση . . . .
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh. gr
Ναι! Είμαι Φαρισαίος, Κύριε ! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

ΠΡΟΣ ΣΕ ΠΟΙΩ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
Ο Κύριος στέλνει μήνυμα στον ιδιοκτήτη του δωματίου: «Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Μαθητῶν μου». Είναι μια φράση που απευθύνεται προς τον καθένα μας. Κάθε Πάσχα ο Ιησούς επιθυμεί ιδιαιτέρως να έρθει μέσα μας και να γιορτάσει πνευματικά το Πάσχα στη δική μας ψυχή. Ακόμη και πέρα από την Πασχαλινή περίοδο, κάθε φορά που ο Κύριος Ιησούς κόβει και μοιράζει στην τράπεζα Του τον Άρτο, που είναι η κοινωνία του Σώματός Του, και προσφέρει τον Οίνο, που είναι η κοινωνία του Αίματός Του, τελεί τον Μυστικό Δείπνο στο δικό μας εσωτερικό Υπερώο.
Ας προσθέσουμε εδώ ότι κάθε ψυχή έχει, κατά κάποιο τρόπο, τα δικά της μυστικά δωμάτια, όπου μαζεύονται η σκόνη και τα σκουπίδια, δωμάτια που προτιμούμε να μην ανοίγουμε σε κανέναν. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να θεωρούμε τη Θεία Ευχαριστία μια «επίσκεψη φιλοφρόνησης» εκ μέρους του Θεού, οπότε φροντίζουμε να Τον δεχθούμε «στο σαλόνι», ενώ αντιθέτως τα υπόγεια της ψυχής και οι αποθήκες της είναι ο χώρος όπου θα πρέπει να Τον οδηγήσουμε.
Και κάτι ακόμη. Πέρα από την εορτή του Πάσχα, πέρα από την ορατή Ευχαριστία, έχουμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή τη δυνατότητα να τελούμε στο μυστικό Υπερώο της ψυχής μας ένα Πάσχα αόρατο και σιωπηρό. Μπορούμε, κάθε φορά που θα το θελήσουμε, να δεχθούμε μέσα μας τον Κύριο και να Του επιτρέψουμε να γίνει, εν πνεύματι, η τροφή μας. Και γι’ αυτόν τον εσωτερικό και πνευματικό Μυστικό Δείπνο ο Ιησούς λέει: «Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα…». Πού είναι όμως το δωμάτιο που θα Τον υποδεχθούμε; Είναι όλα έτοιμα; Κανένα δωμάτιο της ψυχής μου δεν είναι αληθινά καθαρό και διακοσμημένο για μια τέτοια επίσκεψη. Εξάλλου δεν θα έφτανε να προετοιμάσω μια γωνιά μόνο της ψυχής μου, στριμώχνοντας την ακαταστασία που υπάρχει στα άλλα μέρη του εαυτού μου. Πρέπει να πλυθεί και να καθαριστεί ολόκληρη η ψυχή. Δεν έχω το κουράγιο να το κάνω. Ε, λοιπόν, Κύριε, έλα εσύ μέσα μου να ετοιμάσεις ένα Υπερώο. Μείνε μαζί μου και πέρα από τον χρόνο μιας παροδικής επίσκεψης. Γίνε ο μόνιμος οικοδεσπότης της ψυχής μου, ο κύριος της. Να τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις πόρτες· τώρα εγώ είμαι φιλοξενούμενος στο δικό Σου σπίτι.
Κι αν θέλεις να έρθεις στον οίκο μου, Κύριε, μαζί με τους μαθητές Σου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σε δεχτώ μέσα μου κατά τρόπο «καθολικό». Δεν μπορώ να σε χωρίσω από το μυστικό Σου Σώμα. Δεχόμενος Εσένα, δέχομαι πνευματικά όλη την κοινότητα των μαθητών Σου, όλη την Εκκλησία. Η ψυχή μου πρέπει να ανοίξει εν αγάπη και να ενωθεί με όλους εκείνους που πιστεύουν σ’ Εσένα, όσους Σε αγαπούν, όλους εκείνους οι οποίοι Σε επικαλούνται. Και μακάρι να γίνω ένα με όλους αυτούς, με όσους ζουν «ἐν Σοί», με όσους έχουν κοιμηθεί «ἐν Σοί», μαζί με την υπερευλογημένη Μητέρα Σου, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους αγίους τού χθες, τού σήμερα και τού αύριο. Έλα μέσα μου, Κύριε, «μετὰ τῶν Μαθητῶν Σου».
π. Λεβ Ζιλέ

[toula]

ΚΑΙ ΤΩ ΜΥΡΕΨΩ ΕΒΟΑ ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟ ΜΥΡΟΝ!
“Δώσε μου μύρο εκλεκτό, βασιλικό, τίμιο, διότι Εκείνος, στον οποίο πρόκειται να το προσφέρω, είναι μεγαλύτερος από όλους”.
Αποκρίνεται ο αρωματοπώλης και της λέγει: “Ω γυναίκα, μεγάλα και δυνατά λόγια είπες. Ποιος από όλους τους κατοίκους της χώρας μας δε σε γνωρίζει ότι έχεις πολλούς αγαπητικούς;
Σε ποιον λοιπόν από όλους θέλεις να πας το μύρο το βασιλικό και εκλεκτό;
Τι μπορεί εκείνος να σου δώσει ως αντάλλαγμα για το μύρο, το οποίο θέλεις να αγοράσεις για μια τόσο μεγάλη τιμή;
Εγώ γνωρίζω όλους τους αγαπητικούς σου αλλά κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να σου ανταποδώσει τέτοιο δώρο.
Για το μύρο, το οποίο ζητείς να σου δώσω να το πας, αλήθεια θέλω κι εγώ να πουλήσω, αλλά πιο πολύ θέλω να μάθω σε ποιον από αυτούς θα το προσφέρεις με τόσον ζήλο και ταραχή;
Τότε αποκρίνεται η θαυμαστή γυναίκα και του λέγει:
“Φοβήσου, άνθρωπε, τον Θεό των πατέρων ημών και δώσ’ μου το αγγείο για να φτάσω γρήγορα εκεί που θέλω. Σε ορκίζω εις τον Θεό, που έδωσε τόση δύναμη στον Μωυσή και έσχισε με τη ράβδο του την Ερυθρά θάλασσα και στάθηκαν τα ύδατα σαν τοίχος από τη μια και την άλλη πλευρά και πέρασε ο λαός των Εβραίων στην έρημο.
Σε ορκίζω στα άγια οστά, τα οποία βάσταζε ο Μωυσής όταν διέσχιζε τη θάλασσα.
Σε ορκίζω στα λείψανα του αθλοφόρου Ιωσήφ.
Δώσ’ μου λοιπόν το μύρο και λάβε όση πληρωμή θέλεις, μόνο να είναι της αρεσκείας μου και άφησέ με για να δω γρήγορα τον αγαπητικό μου, τον αμόλυντο”.
Η αμαρτία μου είναι πολλή και μεγάλη, λοιπόν μην αμελείς. Γιατί ποτέ δεν θα ξαναβρείς τέτοια ευκαιρία, ούτε άλλον γιατρό τόσο φιλάνθρωπο.
Εγώ αυτό πιστεύω, ότι αυτός είναι Θεός.
Αυτός ο άνθρωπος έχει τεράστια εξουσία. Μόνο με τον λόγο Του όλους τους γιατρεύει, αμαρτίες συγχωρεί με όλη την εξουσία. Βρίσκοντας εγώ τέτοια ευκαιρία και τέτοιο γιατρό, οφείλω να μην αμελώ για την υγεία μου.
Για αυτό τον λόγο βιάζομαι να δώσω σε αυτόν τον καλό συγχωρητή το χειρόγραφο των αμαρτιών μου, γνωρίζω, ότι αμάρτησα αμέτρητα, αλλά προσπίπτω εμπρός στο πλήθος της ευσπλαχνίας Του.
Γνωρίζω αλήθεια, ότι και μόνο αν Τον πλησιάσω, ευθύς με αγιάζει και καθαρίζει όλες μου τις αμαρτίες, διότι είναι ουράνιος και αμόλυντος, είναι Χριστός ο Θεός.”
(“Λόγος στην πόρνη που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού”, Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Απόδοση στη Νεοελληνική: Βίκτωρ Μοναχός)

[toula]

Η ΦΡΙΚΤΗ ΚΡΙΣΗ
Νά μήν μένουμε στήν πρώτη Παρουσία μόνο, ἀλλά νά περιμένουμε καί τή δεύτερη. Καί ἄν εἴπαμε στήν πρώτη «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος στό Ὄνομα τοῦ Κυρίου» (Ματθ. 21, 9), τότε πού ἔγινε ἡ θριαμβευτική Του εἴσοδος στά Ἱεροσόλυμα, καί στή δεύτερη θά Τοῦ ποῦμε λατρευτικά: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος στό Ὄνομα τοῦ Κυρίου», ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς τό ἔχει ἀποκαλύψει (Ματθ. 23, 39).
Ἔρχεται ὁ Σωτήρας, ὄχι γιά νά δικαστεῖ πάλι, ἀλλά γιά νά δικάσει αὐτούς πού Τόν δίκασαν. Αὐτός, πού στήν πρώτη Του παρουσία σιωποῦσε ὅταν Τόν ἔκριναν, λέει προφητικά καί ἀποκαλυπτικά στούς παράνομους Ἰουδαίους, πού τόν καιρό τῆς Σταύρωσης ἔπραξαν ἐκεῖνα τά τολμηρά: «Αὐτά ἔκανες λαέ μου, καί σιώπησα» (Ψαλμ. 49, 21). Στήν πρώτη Παρουσία ἦρθε γιά νά οἰκονομήσει τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί δίδασκε μέ λόγια πειστικά. Στή δεύτερη ὅμως οἱ ἄνθρωποι, ἔστω καί ἄν δέν θέλουν, θά ἀναγκαστοῦν νά παραδεχτοῦν ὅτι Αὐτός εἶναι «ὁ Μόνος Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων».
Θά ἔρθει λοιπόν ὁ Κύριός μας, Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό τόν οὐρανό. Θά ἔρθει μέ δόξα, ὅταν πρόκειται νά γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου, στίς ἔσχατες ἡμέρες. Διότι θά γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου καί ὁ κτιστός κόσμος πάλι θά ἀνακαινιστεῖ. «Ἐπειδή δηλαδή ἁπλώθηκε στή γῆ διαφθορά, κλοπή, μοιχεία καί κάθε εἶδος ἁμαρτίας ξεχύθηκε σ᾽ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί ὁ κόσμος πνίγηκε στίς αἱματοχυσίες καί αἱμομιξίες» (πρβλ. Ὡσ. 4, 2), γιά νά μή μείνει τό θαυμάσιο καί ἀπέραντο τοῦτο κατοικητήριο τοῦ ἀνθρώπινου γένους κατάμεστο ἀπό ἀνομία, θά παρέλθει αὐτός ὁ κόσμος, γιά νά ἀναφανεῖ ὁ τελειότερος.
Πραγματικά, μᾶς προκαλεῖ τό φόβο ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ καί μᾶς τρομάζουν ὅσα μᾶς πληροφοροῦν γιά τό πῶς θά γίνει. Ἐνῶ προβάλλεται σάν σκοπός τῆς ζωῆς μας ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔχει ἑτοιμαστεῖ καί ἡ αἰώνια φωτιά τῆς κολάσεως. Καί θά πεῖ εὔλογα κάποιος: «Πῶς θά ἀποφύγουμε τή φωτιά τῆς κολάσεως. Καί πῶς θά μποῦμε στή Βασιλεία;». «Πείνασα», λέει, «καί μοῦ δώσατε νά φάω» (Ματθ. 25, 35). Μάθετε λοιπόν τόν τρόπο. Δέν χρειάζεται ἐδῶ νά κάνεις ἀλληγορία, ἀλλά νά κάνεις πράξη τά λεγόμενα. «Πείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάω, δίψασα καί μοῦ δώσατε νά πιῶ, ξένος εἴμουνα καί μέ φιλοξενήσατε, γυμνός καί μέ ντύσατε, ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε, στή φυλακή ἤμουνα καί ἤρθατε νά μέ δεῖτε» (Ματθ. 25, 35-36). Αὐτά ἄν πράξεις, θά εἶσαι μαζί Του στή Βασιλεία, βασιλιάς. Ἄν ὅμως δέν τά πράξεις, θά κατακριθεῖς.
Ἄρχισε λοιπόν ἀπό τώρα νά τά κάνεις πράξη καί ἔχε ζωντανή καί σταθερή πίστη. Πρόσεξε νά μήν κλειστεῖς ἔξω, ὅπως οἱ μωρές παρθένες, ἀναβάλλοντας νά ἀγοράσεις λάδι. Μή θαρρευτεῖς ἐπειδή ἔχεις ἁπλῶς τή λαμπάδα, ἀλλά νά τήν ἔχεις νά καίει. «Ἄς λάμπει τό φῶς τῶν καλῶν σου ἔργων μπροστά στούς ἀνθρώπους» (πρβλ. Ματθ. 5, 16) καί νά μή βλασφημεῖται ἐξαιτίας σου ὁ Χριστός. Φόρεσε ἔνδυμα ἀφθαρσίας, διαπρέποντας στά καλά καί θεάρεστα ἔργα. Καί ὅποια ὑπόθεση «κατ᾽ οἰκονομίαν», σοῦ ἐμπιστευτεῖ ὁ Θεός, διοίκησέ την εὐάρεστα καί καρποφόρα. Χρήματα σοῦ ἐμπιστεύτηκε; Κάνε καλή καί χρηστή διαχείρηση. Λόγο διδασκαλίας σοῦ ἐμπιστεύτηκε; Μεταχειρίσου τό χάρισμα γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μπορεῖς νά φέρνεις καί ἄλλους νά ἀκοῦν τό λόγο, τό κήρυγμα τῆς πίστεως; Κάνε το μέ ζῆλο.
Ὑπάρχουν τόσες πολλές μορφές ζωῆς καί δράσεως, μέσα στίς ὁποῖες ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀναδειχθεῖ πιστός καί καλός οἰκονόμος τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ. Προσέξτε μόνο νά μή βρεθεῖ κανείς νά σφάλλει καί ἀπορριφθεῖ, ὥστε νά συναντήσουμε μέ παρρησία τόν αἰώνιο Βασιλέα Χριστό, πού βασιλεύει στούς αἰῶνες. Διότι θά βασιλέψει στούς αἰῶνες. Αὐτός πού θά κρίνει ζῶντες καί νεκρούς, Αὐτός ὁ Ὁποῖος πέθανε γιά χάρη τῶν ζώντων καί τῶν νεκρῶν, καθώς καί ὁ Παῦλος τό λέει: «Γι᾽ αὐτό ὁ Χριστός πέθανε καί ἔζησε, γιά νά γίνει Κύριος καί Βασιλέας ζώντων καί νεκρῶν» (Ρωμ. 14, 9).
ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

[toula]

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ
Ο Χριστός είναι ο αιώνια ερχόμενος Κύριος, ο Νυμφίος των καρδιών μας, ο εραστής ομού και ο ερωμένος, που έρχεται και μας αναζητά για να μας σώσει «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Η νύχτα δεν είναι μόνο η κατάσταση του κακού και της αθλιότητας, των παθών και των δαιμόνων, της δαιμονικής απάτης και ακαθαρσίας, της πονηρίας και της αλλοτριώσεως, του φόβου και του σκότους, του τρόμου και του θανάτου. Στην ασκητική μας παράδοση η νύχτα γίνεται καιρός στεναγμών και δακρύων, μετάνοιας και αναμονής των μεγάλων γεγονότων της σωτηρίας «ἐν Χριστῷ»· γεγονότων οριακών για την προσωπική μας ζωή. Όπως ομολογεί ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, «όποιος έφτασε σε πνευματική γνώση, θαυμάζει και τη νύχτα, γιατί σε όλους είναι ωφέλιμη. Στους πρακτικούς ανθρώπους δίνει ησυχία και ευκαιρία προσευχής·τους πενθικούς τούς οδηγεί στη μνήμη του θανάτου και του Άδη· και σ’ εκείνους που επιδιώκουν την ηθική, τους οδηγεί στην ακριβέστερη μελέτη και έρευνα των θείων ευεργεσιών και την τακτοποίηση των ηθών (βλ. Ψαλμ. 4, 5). Για τους θεωρητικούς η νύχτα έχει πολλές θεωρίες: τους θυμίζει την κοσμοποιΐα. Και ο θεωρητικός έχει την αίσθηση ότι είναι μόνος –σαν τον Αδάμ– και υμνεί τον Κτίστη και Δημιουργό της Κτίσεως με σύνεση μαζί με τους Αγγέλους. Όταν γίνονται βροντές και αστραπές, συλλογίζεται την Ημέρα της Κρίσεως· από την ανατολή του αυγερινού και της αυγής, κατανοεί τη φανέρωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού (βλ. Ματθ. 24, 30)· από το ξύπνημα των ανθρώπων από τον ύπνο, συμπεραίνει την κοινή ανάσταση· ενώ από την ανατολή του ηλίου, την έλευση του Κυρίου».
Η ελπίδα αυτής της μεταμόρφωσης της νύχτας είναι ο καρπός της έλευσης και της παρουσίας του Χριστού «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», ο Οποίος «μας γλύτωσε από την εξουσία του σκοταδιού και μας μετέφερε στη βασιλεία της αγάπης» (βλ. Κολ. 1, 13). Εμείς, βέβαια, εξακολουθούμε να «κατασκευάζουμε» τη μυστηριώδη νύχτα για να κρύβουμε τα έργα του σκότους, τα φαύλα έργα, να αποκρύπτουμε τον αργό θάνατο της άθεης ζωής μας. Και ο Χριστός –Αυτός, ο αμετανότητα ερωτευμένος μαζί μας!– εξακολουθεί να έρχεται τη νύχτα, «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», στην καρδιά της νύχτας, στο σκοτάδι του Άδη της καρδιάς και της ιστορίας μας και να απογυμνώνει, να κρίνει και να φωτίζει τα πάντα στο φως της αναστάσεώς Του, μέσα στην οποία χαιρόμαστε το φως της Πρώτης και Όγδοης ημέρας της Δημιουργίας. Μπορούμε, λοιπόν, να Τον προσδοκούμε γιατί Εκείνος επιμένει πραγματικά να έρχεται μέσα στην αφεγγή νύχτα των τυραννικών παθών μας, στη θλίψη των εσκοτισμένων καρδιών μας, στην τρέλα της κακής μοναξιάς, στον τρόμο της «αθεΐας της νύχτας» των καιρών μας.
+ π.Μιχαήλ Καρδαμάκης, Κεφάλαια Κατανυκτικά.

[toula]

“τω μώλωπι [πληγή] αυτού ημείς ιάθημεν” (Ησαΐας 53: 5).
Θεραπευόμαστε δια των πληγών του Χριστού. Αυτό προφήτευσε ο προφήτης του Θεού και τώρα εμείς το γνωρίζουμε, ότι η προφητεία του είναι αληθινή. Δια του Πάθους του Χριστού, σωθήκαμε από τα αιώνια βάσανα. Δια του Πανάμωμου Αίματός Του, καθαριζόμαστε από τη λέπρα της αμαρτίας και ξαναζωντανεύουμε. Το αίμα και το σώμα μας έγιναν ακάθαρτα από τα αμαρτωλά πάθη, αλλά κυρίως το πνεύμα μας, η φωλιά και η πηγή της σωματικής ακαθαρσίας, έγινε πρώτα ακάθαρτο. Μπορεί ο ακάθαρτος να καθαριστεί από το ακάθαρτο; Μπορεί ένα βρώμικο λινό να πλυθεί με βρώμικο νερό; Δεν μπορεί.
Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα περισσότερο από όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες από την αρχή του κόσμου. Γιατί; Επειδή το Αίμα του Χριστού είναι αγνό και όλα τα άλλα είναι ακάθαρτα.
Οι γιατροί λαμβάνοντας μία σταγόνα από ένα ισχυρό φάρμακο και διαλύοντάς το, εμβολιάζουν πολλούς ανθρώπους με αυτό για να τους προστατεύσουν από ασθένειες. Εμείς αραιώνουμε το αίμα του Χριστού με νερό στο άγιο Ποτήριον και στη συνέχεια το πίνουμε, γιατί λέγεται ότι όταν τρύπησαν το σώμα του Κυρίου με ένα δόρυ «εξήλθεν αίμα και ύδωρ» (Ιωάννης 19:34). Τέτοια δύναμη υπάρχει σε μια σταγόνα του Αίματός Του, ώστε ο κόσμος όλος θα μπορούσε να καεί από αυτήν!
Αυτό είναι το πανάσπιλο Αίμα, το μόνο αναμάρτητο αίμα του μόνου Αναμαρτητου, το πανακήρατο Αίμα, το μόνο Πανάχραντο Αίμα στον κόσμο.
Ω, εάν οι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ποια είναι η δύναμη της απόλυτης καθαρότητας! Όλοι οι ακάθαρτοι από την αμαρτία θα έσπευδαν να καθαριστούν από τον Πάναγνο Χριστό, και όλοι οι ανήμποροι θα έσπευδαν να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού [Θεία Κοινωνία], και όλοι οι άπιστοι θα πίστευαν στον Χριστό. Διότι εδώ υπάρχουν τρία και τα τρία είναι καθαρά και τα τρία καθαρίζουν: καθαρό πνεύμα, καθαρό αίμα και καθαρό σώμα. Και μόνο το καθαρό μπορεί να καθαρίσει το ακάθαρτο. Μόνο το υγιές μπορεί να θεραπεύσει το ασθενές, και μόνον αυτό που είναι ισχυρό μπορεί να εγείρει το αβοήθητο.
Ω Κύριε, Παντοδύναμε Κύριέ μας, καθάρισέ μας τους αμαρτωλούς με το Αίμα των πληγών Σου, των αθώων και πάναγνων πληγών Σου.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
[άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο Πρόλογος της Αχρίδος]