Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ὁ Χριστιανός δέν θά ἐξετασθεῖ ἄν ἀρνήθηκε τόν κόσμο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μήτε ἄν μοίρασε τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς, μήτε ἄν νήστευσε καί ἀγρύπνησε…

Ἀλλά θά ἐξετασθεῖ ἀκριβῶς, ἄν ἔχει, κάποια ὁμοιότητα, μέ τόν Χριστό, ὡς υἱός μέ πατέρα…!

Διότι ἐκεῖνοι πού φυλάσσουν τίς πόρτες τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐάν δέν ἰδοῦν τόν χριστιανό, νά ἔχει, ὁμοιότητα μέ τόν Χριστό, ὡς υἱός μέ πατέρα, δέν εἶναι δυνατόν νά τοῦ ἀνοίξουν γιά νά περάσει!

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

[toula]

Ξεχνᾶμε συχνά ὅτι δέν εἴμαστε παρά ἐφήμεροι ἐπισκέπτες σ’ αὐτή τήν ζωή καί πρέπει κατά συνέπεια νά κατοικοῦμε μέσα στήν προσευχή ἀδιάκοπα, διότι ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀνάσα τῆς ψυχῆς μας!

Ἡ προσευχή προσελκύει ἐνέργεια ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος περιφρουρεῖ, διαφυλάττει καί τρέφει ὅλα τά ὄντα!

† Γέροντας Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα

[toula]

Το 1999 σε ηλικία 88 ετών η " Μητέρα " Μακαρία, που με τρόπο θαυματουργικό αποκάλυψε τον Άγιο Εφραίμ, " πέταξε" για τον ουρανό στις 23 Απριλίου , στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, όπως είχε η ίδια προβλέψει και το είχε πει σε αρκετούς πιστούς.
Ο τάφος της αποτελεί πόλο έλξης των πιστών ενώ στη συνείδηση τους είναι μία Αγία.
Γλυκιά μας Γερόντισσα Μακαρία σε ευχαριστούμε που σε επέλεξε ο Άγιος Εφραίμ για να μας αποκαλύψεις το Ιερό Σκήνωμα του.
Είθε να μας ευλογείς όλους από ψηλά και να μεσιτεύεις στον Άγιο Εφραίμ για όλους μας.

[toula]

"Εγώ πατέρας σου, Εγώ αδελφός σου, Εγώ νυμφίος της ψυχής σου,
Εγώ το σπίτι που μπορείς να καταφύγεις, Εγώ η τροφή σου, εγώ η ρίζα σου,
Εγώ το στήριγμά σου, Εγώ Είμαι, κάθετι που επιθυμείς...
Κοντά Μου, καμμία ανάγκη δεν θα έχεις.
Εγώ θα σε υπηρετήσω, γιατί ήρθα να υπηρετήσω και όχι να Με υπηρετήσουν.
Εγώ Είμαι και φίλος σου και μέλος του σώματός σου και κεφαλή και αδερφός και αδελφή και μητέρα.Όλα Εγώ για σένα...
Αρκεί να στέκεις μαζί Μου...Εγώ έγινα φτωχός για σένα, με την ενανθρώπισή Μου. Έγινα και ζητιάνος για σένα.
Για σένα ανέβηκα στο Σταυρό. Για σένα κατέβηκα στον τάφο.Στον Ουρανό παρακαλώ, για σένα τον Πατέρα Μου.
Τί περισσότερο θέλεις;
Γιατί αποστρέφεσαι Αυτόν που σε αγαπά;"
Ιερός Χρυσόστομος.

[toula]

Θεία κοινωνία.!
Όπως το σώμα τρέφεται με την υλική τροφή, έτσι και το πνεύμα, η ψυχή πρέπει να τρέφεται με πνευματική τροφή την Θεία Κοινωνία...
Η Θεία Κοινωνία αλλάζει την φύση του ανθρώπου και παρέχει στον άνθρωπο αγιασμό, ειρήνη, μακαριότητα..
Είπε ο Κύριος: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. ιε΄ 5)..
Μόνο ο Χριστός αλλάζει τους ανθρώπους.. Ο άνθρωπος βάζοντας, δια της Θείας Κοινωνίας, μέσα του τον Χριστό, που είναι το Φως, φωτίζεται ο νους του, αποκτά θεία γνώση και βλέπει τα πράγματα καθαρά, στη σωστή τους διάσταση και μπορεί έτσι να διακρίνει τις παγίδες του διαβόλου, που πριν δεν είχε ιδέα γι' αυτές..
Γι' αυτό ένα πράγμα φοβάται ο διάβολος μέσα στην Εκκλησία από τον πιστό: Να μην Κοινωνήσει.. Γιατί θέλει τους ανθρωπους πνευματικά τυφλούς...
(+Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας+)

[toula]

ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ
Πέραν τοῦ Ἰορδάνου σαρκί, περιπολεύων Ἰησοῦ, τοῖς συνοῦσί σοι, ἐβόας, ὁ φίλος ἤδη, Λάζαρος ἀποθανών, τῇ ταφῇ ἀρτίως παραδίδοται· διὸ χαίρω φίλοι μου, δι' ἡμᾶς ἵνα μάθητε, ὡς πάντα οἶδα, Θεὸς ὢν ἀδιάστατος, εἰ καὶ πέφυκα, τὸ ὁρώμενον ἄνθρωπος. Ἄγωμεν οὖν ζωώσοντες αὐτὸν ὅπως θάνατος αἴσθηται τούτου τὸ νῖκος, καὶ τὴν τελείαν κατάλυσιν, σαφῶς ἣν ποιήσω, παρεχόμενος τῷ Κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος.
Μάρθαν καὶ τὴν Μαρίαν πιστοί, ἐκμιμησάμενοι πρὸς Κύριον πέμψωμεν, ἐνθέους, ὡς πρέσβεις πράξεις, ὅπως ἐλθὼν τὸν ἡμῶν, νοῦν ἐξαναστήσῃ νεκρὸν κείμενον, δεινῶς ἐν τῷ μνήματι, ἀμελείας ἀναίσθητον, φόβου τοῦ θείου, μηδαμῶς αἰσθανόμενον, καὶ ἐνέργειαν, ζωτικὴν νῦν μὴ ἔχοντα, κράζοντες· Ἴδε Κύριε, καὶ ὥσπερ τὸν φίλον σου, Λάζαρον πάλαι Οἰκτίρμον, ἐπιστασίᾳ ἐξήγειρας, φρικτῇ, οὕτω πάντας, ζωοποίησον παρέχων, τὸ μέγα ἔλεος ( Στιχηρά Ιδιόμελα του Τριωδίου).
H ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει:
« Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι».
Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου:
« Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».
Να λοιπόν τι θα μάθουμε, αν πάμε το Σάββατο αυτό στη Βηθανία, στον τάφο του Λαζάρου. Εμείς όμως δεν θέλουμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο.
Θέλουμε να συναντήσουμε στη Βηθανία τον Ιησού και να ξεκινήσουμε μαζί Του τη φετινή Μ. Εβδομάδα.
Μας προσκαλεί ο ίδιος και μας περιμένει.
Η Μάρθα ήρθε κρυφά να πει στην αδελφή της: « Ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σοι». Και η Μαρία « ως ήκουσεν, εγείρεται ταχύ και έρχεται προς Αυτόν».
Ο Κύριος με καλεί.
Θέλει κατά τις ημέρες του Πάθους Του να μην τον εγκαταλείψω.
Θέλει, αυτές ακριβώς τις μέρες να αποκαλυφθεί σε μένα – που μπορεί ήδη να «όζω» – με ένα τρόπο καινούριο και υπέροχο. Κύριε, έρχομαι. "
+μον.Λεβ Ζιλέ

[toula]

Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία ἑορτή
καί εἶναι σάν κρίνο ἀνοιξιάτικο!
ὅπου ὁ Χριστός εἶναι τό ἀληθινό κρίνο,
τό θαλερό.
Πού δέν κρίνει!
Αλλά σώζει τόν κόσμο.
Ἅγιος Ἐπιφάνιος
ἐπίσκοπος Κύπρου

[toula]

Ακούω έναν παρουσιαστή, με αφορμή μία γυναίκα η οποία χαστούκισε μία βουλευτή (βουλεύτρια στα μεταμοντέρνα ελληνικά) μέσα σε ναό, να λέει πως στην εκκλησία πάμε να πάρουμε αντίδωρο και όχι σφαλιάρες…
Σκέψη πρώτη: Η Εκκλησία δεν επικροτεί ενέργειες που περιέχουν βία. Η μόνη βία που γίνεται ανεκτή είναι αυτή του πνευματικού αγώνα και εναντίον των αμαρτωλών παθών.
Σκέψη δεύτερη: Μέσα στην Εκκλησία δεν έχουμε μία αποστειρωμένη κατάσταση αγάπης και αγαθότητας. Οι χριστιανοί δεν είναι άγγελοι. Είναι άνθρωποι με αδυναμίες και πάθη οι οποίοι προσπαθούν να βαδίζουν την οδό της μετανοίας και των ευαγγελικών προσταγών. Αν κάποιοι θέλουν κοινότητες των οποίων τα μέλη συζητούν για αγάπη και ειρήνη και καπνίζουν άνθη παπαρούνας ας πάνε να βρούνε τα παιδιά των λουλουδιών και αν επιζητούν πιστούς με μία τυπική άτεγκτη ηθική τελειότητα ας πάνε στους Καθαρούς και τους Καλβινιστές. Στην κοινωνία της Εκκλησίας υπάρχει ρεαλισμός. Και όπως πολύ εύστοχα λέγει ο Χρυσόστομος η Εκκλησία είναι πλοίο που μεταφέρει τραυματισμένους και νοσοκομείο που φιλοξενεί ασθενείς.
Σκέψη τρίτη: Προσωπικά πρεσβεύω πως ο χριστιανός ως πολίτης αντιδρά απέναντι σε αποφάσεις βουλευτών που είναι αντίθετες με την χριστιανική διδασκαλία με πολιτικά μέσα. Το απλούστερο: δεν ξαναψηφίζεις τον βουλευτή.
Βέβαια αρκετοί συμπολίτες αποφασίζουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τρόπο γεμάτο οργή. Δεν συμφωνώ. Αλλά οφείλω να σημειώσω πως και αυτές οι ακραίες ενέργειες είναι ένα είδος ηχηρής αντίδρασης. Αντίδραση στην βία που δέχθηκε η Εκκλησία όταν πχ ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων. Σε χρόνο ρεκόρ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έγραφαν για ήττα της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ελλάδα (τι σκοπό εξυπηρέτησαν άραγε τα δημοσιεύματα;) και σχολιαστές στην τηλεόραση μας έλεγαν πως οι παπάδες και οι χριστιανοί «τον ήπιαν»… Πραγματικά κάποιοι πίστεψαν πως δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις; Για πολλούς πιστούς η σφαλιάρα της κυρίας σε μία χριστιανή (το τονίζω) βουλευτή η οποία ψήφισε ένα νομοσχέδιο με περιεχόμενο αντίθετο προς την χριστιανική διδασκαλία και είχε την φαεινή ιδέα να πάει στην εκκλησία σε προεκλογική περίοδο (και αυτό το τονίζω) για να μαζέψει ψηφαλάκια (εύπιστοι είναι οι χριστιανοί και ξεχνάνε εύκολα) αποτελεί μία υπερβολική αλλά τίμια πράξη. Μην κουρασθείτε να με κατακεραυνώσετε. Υπενθυμίζω πως είμαι επίσκοπος και δεν συμφωνώ με την πράξη. Αλλά δεν μπορώ να παραθεωρήσω και τους αδύναμους στην πίστη, τις αδυναμίες τους, και τον ζήλο που προσπαθούν να επιδείξουν.
Σκέψη τέταρτη: Ανέφερα πριν τους αγγέλους και πέρασε από το μυαλό σαν αστραπή η σκηνή που περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη όπου κάποια έθνη βρίσκονται σε πόλεμο και οι προστάτες άγγελοι βλέπουν τον κακό χαμό, απορούν γιατί αυτοί δεν συμμετέχουν, και ξεχύνονται με ορμή στο πεδίο της μάχης… Αγάπη και παγκόσμια ειρήνη…
Επιμύθιο: Αν ο παρουσιαστής πηγαίνει στην εκκλησία για να φάει αντίδωρα, του προτείνω να πηγαίνει και σε πανηγυρικούς εσπερινούς όπου μοιράζουν μεγάλα κομμάτια γλυκού ψωμιού… Το Πάσχα επίσης μοιράζουν και αντίδωρο και βραστά αυγά… γαστρονομικός παράδεισος…

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

Ἔρχεται ὁ Κύριος εἰς Βηθανίαν… … καὶ γάρ ἥκει ἐξαναστῆσαι ἐκ τάφου Λάζαρον…
Ἡ τελευταία ἑβδομάδα περνάει μὲ πνευματικὴ περισυλλογὴ πάνω στὴν ἐρχόμενη συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ θάνατο ‑ πρῶτα στὸ πρόσωπο τοῦ φίλου Του Λαζάρου, ἔπειτα στὸ θάνατο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Πλησιάζει ἡ «ὧρα τοῦ Χριστοῦ», γιὰ τὴν ὁποία τόσο συχνὰ μιλοῦσε καὶ πρὸς αὐτὴν προσανατολιζόταν ὅλη ἡ ἐπίγεια διακονία Του. Θὰ πρέπει νὰ ρωτήσουμε: ποιὰ εἶναι ἡ θέση καὶ ποιὸ τὸ νόημα αὐτῶν τῶν πνευματικῶν σκέψεων, πάνω στὴ Μεγάλη Σαρακοστή; Πῶς συνδέονται μὲ τὴν ὅλη μας προσπάθεια τῆς περιόδου αὐτῆς; Αὐτὲς οἱ ἐρωτήσεις προϋποθέτουν μία ἄλλη ἐρώτηση, μὲ τὴν ὁποία θὰ πρέπει τώρα ν’ ἀσχοληθοῦμε μὲ κάποια συντομία. Σὲ κάθε ἀνάμνηση γεγονότων ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία πολὺ συχνὰ ‑ἂν ὄχι πάντοτε‑ μεταφέρει τὸ παρελθὸν στὸ παρόν. Ἔτσι, τὴ μέρα τῶν Χριστουγέννων, ψέλνουμε: «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου…», τὴν Κυριακή τῶν Βαΐων, λέμε: «Σήμερον εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα…», τὴ Μεγάλη Παρασκευή: «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου…». Ἡ ἐρώτηση, λοιπὸν, εἶναι: ποιὸ εἶναι τὸ νόημα αὐτῆς τῆς χρονικῆς μεταφορᾶς; Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία αὐτοῦ τοῦ λειτουργικοῦ «σήμερον»;
Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαζόμενους πιθανὸν τὸ θεωροῦν αὐτὸ σὰν μία ρητορικὴ μεταφορά, σὰν ποιητικὸ «σχῆμα λόγου». Ἡ δική μας, ἡ σύγχρονη προσέγγιση τῆς λατρείας γίνεται μὲ δυὸ τρόπους: ἢ μὲ τὴ λογικὴ ἢ μὲ τὸ συναίσθημα. Ἡ λογικὴ προσέγγιση περιορίζει τὴ λειτουργικὴ τελετουργία σὲ ἰδέες. Βρίσκεται δὲ στὶς ρίζες τῆς «Δυτικίζουσας» Θεολογίας, ἡ ὁποία ἀναπτύχτηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ, ἀφοῦ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν πατερικὴ ἐποχὴ, καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἕνα ἀκατέργαστο ὑλικὸ γιὰ καθαροὺς διανοητικοὺς ὁρισμοὺς καὶ θεωρήματα. Ὅ,τι δὲ στὴ λατρεία δὲν μπορεῖ νὰ περιοριστεῖ σὲ μία διανοητικὴ ἀλήθεια, ἐπιγράφεται «ποίηση» – δηλαδὴ κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ πάρει στὰ σοβαρά. Καὶ ἐφ’ ὅσον εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι τὰ γεγονότα ποὺ μνημονεύονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀνήκουν στὸ παρελθόν, τὸ λειτουργικὸ «σήμερον» δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιο σοβαρὸ νόημα. Ὅσο δὲ ἀφορᾶ τὴ «συναισθηματική» προσέγγιση, αὐτὴ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μίας ἀτομικιστικῆς καὶ ἐγωκεντρικῆς εὐσέβειας, ποὺ εἶναι, κατὰ πολλοὺς τρόπους, τὸ συμπλήρωμα τῆς διανοητικῆς θεολογίας. Γι’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν εὐσέβεια, ἡ λατρεία, πάνω ἀπὸ καθετὶ ἄλλο, εἶναι ἕνα χρήσιμο πλαίσιο γιὰ προσωπικὴ προσευχή, εἶναι φόντο γιὰ ἔμπνευση, ποὺ σκοπὸς του εἶναι νὰ «θερμάνει» τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴ στρέψει πρὸς τὸ Θεό. Τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ νόημα στὶς ἀκολουθίες, στὰ λειτουργικὰ κείμενα, στὶς ἱεροτελεστίες ἔχουν, στὴν περίπτωση αὐτή, δευτερεύουσα σημασία· ὅλα τοῦτα εἶναι χρήσιμα καὶ ἱκανοποιητικὰ, μόνον ἐφ’ ὅσον μὲ βοηθοῦν νὰ προσεύχομαι! Καὶ ἔτσι τὸ λειτουργικὸ «σήμερον» σβήνει, ὅπως ἐξάλλου καὶ ὅλα τὰ ἄλλα λειτουργικὰ κείμενα, μέσα σ’ ἕνα εἶδος ξεχωριστῆς κατανυκτικῆς καὶ ἐμπνευσμένης «προσευχῆς».
Ἐξαιτίας τῆς πόλωσης στὴν ἐκκλησιαστικὴ νοοτροπία, ὅσον ἀφορᾶ τοὺς δυὸ τρόπους προσέγγισης τῆς λατρείας, εἶναι πολὺ δύσκολο σήμερα νὰ δείξουμε, ὅτι ἡ ἀληθινὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ περιοριστεῖ οὔτε στὶς «ἰδέες» οὔτε στὴν «προσευχή». Δὲν ἑορτάζει κανεὶς τὶς ἰδέες! Ὅσο γιὰ τὴν ἀτομικὴ προσευχὴ, δὲν λέει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι, ὅταν θέλουμε νὰ προσευχηθοῦμε, νὰ μπαίνουμε στὸ «ταμεῖον» μας καὶ νὰ ἔχουμε προσωπικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό; (Ματθ. 6, 6). Ἡ σωστὴ ἀντίληψη τῆς γιορτῆς προϋποθέτει καὶ τὰ δυό, καὶ τὸ γεγονὸς καὶ τὴν κοινωνικὴ ἢ ὁμαδικὴ συμμετοχὴ σ’ αὐτό. Μία γιορτή, ἕνα πανηγύρι, μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο, ὅταν οἱ ἄνθρωποι συναντιῶνται ὅλοι μαζί, ξεπερνώντας τὸ φυσικὸ χωρισμὸ καὶ τὴν ἀπομόνωση, δροῦν ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα, πραγματικὰ σὰν ἕνα πρόσωπο μπροστὰ σ’ ἕνα γεγονὸς (γάμος, κηδεία, νίκη κλπ.). Καὶ τὸ πιὸ φυσικὸ θαῦμα σὲ ὅλες τὶς γιορτὲς εἶναι ἀκριβῶς, τὸ ὅτι ξεπερνιέται, ἔστω καὶ προσωρινά, τὸ ἐπίπεδο τῶν ἰδεῶν καὶ αὐτῆς ἀκόμα τῆς ἀτομικότητας. Χάνει πραγματικὰ κανεὶς τὸν ἑαυτὸ του μέσα σὲ μία γιορτή καὶ συναντάει τοὺς ἄλλους, κατὰ ἕνα μοναδικὸ τρόπο. Ἀλλὰ τότε, ποιὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ λειτουργικοῦ «σήμερον», μὲ τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἐγκαινιάζει ὅλες τὶς γιορτές της; Μὲ ποιὰ ἔννοια γεγονότα ἀπὸ τὸ παρελθὸν γιορτάζονται «σήμερον»;
Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ, χωρὶς νὰ ὑπερβάλει, ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία συνεχὴς ἀνάμνηση καὶ ἀναφορά. Στὸ τέλος κάθε ἀκολουθίας ἀναφερόμαστε στοὺς ἁγίους :«… ὧν τὴν μνήμην ἐπιτελοῦμεν…»· ἀλλὰ πέρα ἀπ’ ὅλες τὶς ἄλλες μνῆμες ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ἀτέλειωτη ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ καθαρὰ φυσιολογικὴ πλευρὰ, ἡ μνήμη εἶναι μία διφορούμενη λειτουργία. Ἔτσι, τὸ νὰ θυμόμαστε κάποιον ποὺ ἀγαπᾶμε καὶ ποὺ τὸν χάσαμε σημαίνει δυὸ πράγματα. Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ, ἡ μνήμη εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἁπλὴ γνώση τοῦ παρελθόντος. Ὅταν θυμᾶμαι τὸν μακαριστὸ πατέρα μου, τὸν βλέπω· εἶναι παρών στὴ μνήμη μου, ὄχι σὰν ἕνα συνολικὸ ἄθροισμα ὅλων ὅσων γνωρίζω γι’ αὐτὸν ἀλλὰ μὲ ὅλη τὴ ζωντανή του πραγματικότητα. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, αὐτὴ ἡ παρουσία μὲ κάνει νὰ συνειδητοποιῶ, ὅτι δὲν εἶναι πιὰ ἐδῶ, ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ξαναεῖναι σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, οὔτε θὰ ἀγγίξω τὸ χέρι ποὺ τόσο ζωντανὰ βλέπω μὲ τὴ φαντασία μου. Ἡ μνήμη, λοιπὸν, εἶναι ἡ πιὸ θαυμάσια καὶ ταυτόχρονα ἡ πιὸ τραγικὴ ἀπ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες λειτουργίες, γιατί τίποτε ἄλλο δὲν ἀποκαλύπτει καλύτερα τὴν σπασμένη φύση τῆς ζωῆς μας, τὴν ἀνικανότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ διατηρήσει κάτι πραγματικά, νὰ τὸ κατέχει ἀληθινὰ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἡ μνήμη μᾶς φανερώνει, ὅτι «ὁ χρόνος καὶ ὁ θάνατος βασιλεύουν στὴ γῆ». Ἀλλὰ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ, ἡ μοναδικὰ ἀνθρώπινη αὐτὴ λειτουργία τῆς μνήμης γίνεται τὸ κέντρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιατί μ’ αὐτὴ τελεῖ τὴν ἀνάμνηση ἑνὸς Ἀνθρώπου, ἑνὸς Γεγονότος, μίας Νύχτας, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ὁποίας ἀκοῦμε τὰ λόγια: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν…» Καὶ νά, τὸ θαῦμα γίνεται! Τὸν θυμόμαστε καὶ Ἐκεῖνος εἶναι ἐδῶ – ὄχι σὰν μία νοσταλγικὴ εἰκόνα ἀπὸ τὸ παρελθόν, ὄχι σὰν ἕνα θλιβερὸ «ποτὲ πιά…» ἀλλὰ μὲ μία τέτοια ἔντονη παρουσία, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ αἰώνια νὰ ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια ποὺ εἶπαν οἱ μαθητὲς μετὰ τὴ συνάντηση στὴν Ἐμμαοὺς «…οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν…;» (Λουκ. 24,32).
Ἡ φυσιολογικὴ μνήμη εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα μία «παρουσία τοῦ ἀπόντος», ἔτσι ὥστε, ὅσο περισσότερο παρὼν εἶναι αὐτὸς ποὺ θυμόμαστε, τόσο πιὸ ὀξὺς εἶναι ὁ πόνος ἀπὸ τὴν ἀπουσία του. Ἀλλὰ «ἐν Χριστῷ», ἡ μνήμη ξανάγινε ἡ δύναμη ποὺ γεμίζει τὸν διασπασμένο χρόνο, διασπασμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο, ἀπὸ τὸ μίσος καὶ τὴ λησμοσύνη. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ νέα μνήμη, ἡ μνήμη σὰν δύναμη πάνω ἀπὸ τὸ χρόνο καὶ τὴν καταστροφή του, ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς λειτουργικῆς γιορτῆς καὶ τοῦ λειτουργικοῦ «σήμερον». Σίγουρα ἡ Παρθένος δὲν γεννάει σήμερα, οὔτε κάποιος «οὐσιαστικά» στέκεται μπροστὰ στὸ Σταυρό· καὶ σὰν γεγονότα τοῦτες οἱ πράξεις ἀνήκουν στὸ παρελθόν. Ἀλλὰ «σήμερον» μποροῦμε νὰ θυμόμαστε αὐτὲς τὶς πράξεις καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι βασικὰ τὸ δῶρο καὶ ἡ δύναμη αὐτῆς τῆς ἀνάμνησης, ποὺ μεταβάλλει πράξεις ἀπὸ τὸ παρελθὸν σὲ αἰώνια σημαντικὰ γεγονότα.
Ἡ λειτουργικὴ γιορτὴ, λοιπὸν, εἶναι μία νέα εἴσοδος τῆς Ἐκκλησίας στὸ γεγονὸς καὶ αὐτὸ σημαίνει εἴσοδο, ὄχι μόνο στὶς «ἰδέες» τοῦ γεγονότος ἀλλὰ στὴ χαρά του, στὴ λύπη, στὴ ζωή του καὶ στὴ συγκεκριμένη πραγματικότητά του. Ἕνα πράγμα πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι μὲ τὴν κραυγὴ «…Θεέ μου, Θεέ μου ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες» ὁ Σταυρωμένος Χριστὸς φανέρωσε τὴν «κένωσή» Του καὶ τὴν ταπείνωσή Του. Εἶναι, ὅμως, πολὺ διαφορετικὸ πράγμα νὰ γιορτάζουμε κάθε χρόνο αὐτὸ ποὺ ἔγινε ἐκείνη τὴ μοναδικὴ Παρασκευή· ὁπότε, χωρὶς καμιὰ λογικοποίηση, ξέρουμε μὲ πλήρη βεβαιότητα, ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια, ποὺ ἀκούστηκαν μία μόνο φορᾶ, παραμένουν αἰώνια ἀληθινὰ καὶ τίποτε, οὔτε ἡ νίκη, οὔτε ἡ δόξα μποροῦν ποτὲ νὰ τὰ ἐξαλείψουν. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ἐξηγήσουμε εἶναι, ὅτι ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἔγινε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε γιὰ «τὴν κοινὴν ἀνάστασιν» (τροπάριο τῆς ἡμέρας). Εἶναι κάτι τὸ συναρπαστικὸ, νὰ γιορτάζουμε κάθε μέρα γιὰ μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα αὐτὴ τὴ συνάντηση ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, ποὺ ἀργὰ ἀργὰ πλησιάζει, νὰ γινόμαστε μέρος της, νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια μας καὶ νὰ νιώθουμε μὲ ὅλο τὸ εἶναι μας αὐτὸ ποὺ ὑπονοεῖ ὁ Ἰωάννης μὲ τὰ λόγια του: «Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας… ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν… καὶ ἐδάκρυσεν» (Iωάν. 11,33-35). Γιά μᾶς καὶ σέ μᾶς, ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν «σήμερον». Δὲν ἤμασταν τότε ἐκεῖ, στὴ Βηθανία, κοντὰ στὸν τάφο μὲ τὶς ἀδερφὲς ποὺ θρηνοῦσαν. Μόνο ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ξέρουμε ὅλα ὅσα ἔγιναν ἐκεῖ. Ἀλλὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴ γιορτὴ της σήμερα, ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς γίνεται ἕνα γεγονὸς καὶ γιά μᾶς, γιὰ μένα γίνεται μία δύναμη στὴ ζωή μου, μία ἀνάμνηση, μία χαρά. Ἡ Θεολογία δὲν μπορεῖ νὰ πάει πέρα ἀπὸ τὴν «ἰδέα». Καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἰδεολογικὴ πλευρά, ἄραγε ἔχουμε ἀνάγκη αὐτές, τὶς πέντε συνεχεῖς μέρες, ἐφ’ ὅσον εἶναι κάτι τόσο ἁπλὸ νὰ λέμε: «τὴν κοινὴν ἀνάστασιν… πιστούμενοι»; Ἀλλὰ τὸ ὅλο θέμα εἶναι, ὅτι ἡ πρόταση αὐτὴ καθ’ αὐτὴ δὲν βεβαιώνει τίποτε. Ἡ ἀληθινὴ ἐπιβεβαίωση πηγάζει ἀπὸ τὴ γιορτὴ καὶ συγκεκριμένα ἀπ’ αὐτὲς τὶς πέντε μέρες, ὅποτε διακηρύττουμε τὴν ἀρχὴ τῆς φοβερῆς μάχης ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο καὶ ἀρχίζουμε, ὄχι τόσο πολὺ νὰ καταλαβαίνουμε ὅσο νὰ μαρτυροῦμε, ὅτι ὁ Χριστὸς πρόκειται νὰ θανατώσει τὸ θάνατο.
+ π.Αλέξανδρος Σμέμαν

[toula]

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - ΟΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΡΑΚΟΝΤΟΚΤΟΝΙΑ

Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ.
Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός.
Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον.
Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.
Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.
* * *
Στην Παφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήση σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα γι' αυτό το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρεκάλεσε να τον βοηθήση να νικήση και υποσχέθηκε ότι θα του πρόσφερε ένα σφουγγάτον, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά.
Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλαίη με άλλα παιδιά τα οποία και ενίκησε. Αμέσως επήγε στο σπίτι του μόνος του έφτειαξε το σφουγγάτον και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτον σκέφθηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Ο Άγιος τί τα θέλει αυτά; Μήπως πρόκειται να τα φάη;». Εκάθισαν λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτον στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ημπορούσαν να σηκωθούν, διότι είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιον για να ξεκολλήσουν αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, ήτοι να δώση ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις λοιπόν βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιον: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου τα πωλείς ακριβά και γι' αυτό και εμείς τίποτα πια δεν θα αγοράσουμε από σένα».
*****
Στην Ανατολική επαρχία της Ατταλείας και στην πόλι Αλαγία εβασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστι τους και έπειτα τους εφόνευε.
Κοντά στην πόλι υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατέτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθή και απέφευγαν να περνούν απ' εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς συνεκέντρωσε τον στρατό του και πήγαν για να σκοτώσουν το άγριο θηρίο. Όμως τίποτα δεν επέτυχαν και επέστρεψαν άπρακτοι.
Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώση τον δράκοντα, πήγαν να τον ερωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρη τρόπους να εξοντώση το φοβερό θηρίον. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλήν που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε προς το πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να φονεύσωμε το θηρίον και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των θεών. Τώρα λοιπόν κατά την εντολή τους θα πρέπει ο καθένας μας να στέλνη το παιδί του για να το τρώγη ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν θα έλθη η σειρά της». Έτσι λοιπόν ο λαός υπήκουσε στη διαταγή του βασιλιά γιατί δεν ημπορούσε να κάνη και διαφορετικά. Έστελναν λοιπόν τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους για να καταβροχθίζωνται από το θηρίον.
Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του, το πρόσωπόν του, τραβούσε τα γένεια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλλοίμονον σε μένα τον ταλαίπωρον! Τι να πρωτοκλάψω γλυκύτατόν μου παιδί; Τον χωρισμόν μας ή τον ξαφνικόν σου θάνατον που πρόκειται να ίδω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμον που σε λίγο θα νοιώσης καθώς θα σε κατασπαράζη το άγριο θηρίο; Αλλοίμονον, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και επερίμενα την ώραν που θα εώρταζα τους χαρούμενους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω μακρυά σου; Τι τη θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με ελεήσετε και να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε, και ακόμη την βασιλείαν μου, αλλά να μου κάνετε μίαν χάρι. Να μου χαρίσετε το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί, αλλοιώς αφήστε με κι εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλιά γιατί αυτός ήταν που εξέδωσε διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά τους τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν ότι έπρεπε να εφαρμοσθή και στο παιδί του η διαταγή του.
Μη μπορώντας να κάνη διαφορετικά ο βασιλιάς την συνώδευσε μέχρι την πύλη της πόλεως. Αφού την αγκάλιασε και την κατεφίλησε κλαίοντας την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσουν κοντά στην λίμνη. Πράγματι οι άνθρωποι την άφησαν εκεί και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη λίμνη και επερίμενε να έλθη το θηρίον για να την κατασπαράξη.
Εκείνον τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανικήν του πίστιν, ήτο κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδος στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από ένα πόλεμον που συνεξεστράτευσε με τον Διοκλητιανόν. Κατ' οικονομίαν Θεού επέρασε και από την λίμνην και όταν είδε το νερό θέλησε να ποτίση τον ίππον του και να ξεκουρασθή και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίη ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμον την επλησίασε και την ερώτησε γιατί έκλαιγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθή τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρεκάλεσε να ιππεύση τον ίππον του και να φύγη όσον πιο σύντομα ημπορούσε, γιατί κινδύνευε να χάση την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος». Ο Άγιος επέμενε να μάθη τι της συνέβη. Και αυτή του είπε: «Είναι μακρά η αφήγησις, κύριέ μου, και δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα καθέκαστα αυτήν την ώρα. Μόνον σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγης τώρα αμέσως για να μην θανατωθής μαζί μου άδικα». Και ο άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω εγώ, ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατον. αλλοιώς θ' αποθάνω μαζί σου».
Τότε η κόρη εστέναξε πικρώς και διηγήθη στον άγιον τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε ο άγιος τα γεγονότα ερώτησε την κόρην: «Ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός σε ποιόν θεόν πιστεύουν;» Και εκείνη απεκρίθη: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεάν Άρτεμιν». Ο Άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μη φοβάσαι ούτε και να κλαις. Μόνον πίστεψε στον Χριστόν που πιστεύω εγώ και θα δης την δύναμιν του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απήντησε στον άγιον: Πιστεύω, κύριέ μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στο θεό που εδημιούργησε τον ουρανό και την γην και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήση την δύναμιν του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμη θα διώξουν το φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις ιδής το θηρίον να έρχεται, φώναξέ με».
Τότε ο Άγιος έκλινε τα γόνατά του στη γη και αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας: «Ο Θεός ο Μέγας και Δυνατός, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και επιβλέπων αβύσσους, ο ων ευλογητός και διαμένων εις τους αιώνας, Συ γνωρίζεις τας καρδίας ότι είναι μάταιες. Συ, Φιλάνθρωπε Δέσποτα, ο των προαιωνίων θαυμασίων Θεός, τον οποίον ούτε έννοια ημπορεί να συλλάβη ούτε λόγος να ερμηνεύση επίβλεψον και τώρα επ' εμέ τον ταπεινόν και φανέρωσέ μου τα ελέη σου. Υπόταξε υπό τους πόδας μου το πονηρόν αυτό θηρίον, για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και είσαι Συ ο μόνος θεός και εκτός από εσένα άλλος δεν υπάρχει». Τότε ηκούσθη φωνή από τον ουρανόν η οποία έλεγε: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θάμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις ετελείωσε την προσευχή ο Άγιος εφάνη το άγριο θηρίον. Όταν το είδε η κόρη εφώναξε: «Αλλοίμονόν μου, κύριέ μου. Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξη».
Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήση το θηρίον. Ήτο το θηρίον φοβερόν. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιον ώστε παρουσίαζε ένα θέαμα φοβερόν. Αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείον του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρι μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψη ο λαός στο όνομά Σου το Άγιον». Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του ίππου του αγίου και ενώ κυλιόταν, εβρυχάτο. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα αυτό ένοιωσε μεγάλη χαράν. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε μ' αυτήν τον δράκοντα από τον λαιμόν». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνην της και έδεσε τον δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιον που την εγλύτωσε από τον βέβαιον θάνατον. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογό του είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλι».
Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενον συμβάν ότι δηλαδή μια κόρη σύρει τον δράκοντα δεμένον, ετράπησαν σε φυγήν. Ο Άγιος Γεώργιος τους εφώναξε: «Μη φοβείσθε, σταθήτε και θα δήτε την δόξαν του Θεού και την σωτηρία σας». Τότε εσταμάτησαν όλοι απορημένοι και επερίμεναν να δουν τι θα τους δείξη. Τους προέτρεψε λοιπόν να πιστέψουν στον Αληθινόν Θεόν και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού εσήκωσε το χέρι του εκτύπησε με το ακόντιον τον δράκοντα και το φοβερό τέρας εσκοτώθη. Έπειτα αφού επήρε από το χέρι την βασιλοπούλα την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού εγονάτισαν, καταφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθον Θεόν, διότι τους ελευθέρωσε από το θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους.
Ο Άγιος Γεώργιος εκάλεσε από κάποια πόλι της Αντιοχείας τον Επίσκοπον Αλέξανδρον και εβάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντας και ολόκληρο τον λαόν. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες εβάπτισε σαρανταπέντε χιλιάδες.
Αφού λοιπόν εβαπτίσθηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανόν έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία επ' ονόματι του τρισυποστάτου Θεού. Ο Άγιος επήγε να την ιδή. Μόλις μπήκε στο Άγ. Βήμα και προσευχήθηκε εβγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίσθηκε ευωδία στο Ναό. Η πηγή αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.
π. Panteleimon Krouskos