"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Νομίζω ότι ο τίτλος είναι επαρκής. Ωστόσο, οφείλω μια καλή εξήγηση γιατί ζητώ βοήθεια στην ανεύρεση ενός πνευματικού (πράγμα που με απασχολεί πολύ έντονα) σε μια χώρα γεμάτη από ομογενείς όπως η Αυστραλία. Ταυτόχρονα, ίσως να αποτελέσει και ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Θα γνωρίζετε υποθέτω ότι η Αυστραλία είναι το σπίτι ενός πολύ μεγάλου αριθμού Ελλήνων ομογενών και κατά συνέπεια πλήθους Ορθοδόξων ενοριών. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει έκπτωση, εκκοσμίκευση, νοθεία στην καθημερινή πρακτική και δυστυχώς τυπολατρεία από μέρους όλων. Η εκκλησία στο εξωτερικό, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο πανεπ. καθ. και π. Νικόλαος Λουδοβίκος, τον οποίο -σημειωτέον- θεωρώ από τους σημαντικοτέρους δογματικούς θεολόγους της σύγχρονης Ελλάδας, σε παρελθούσα ομιλία του παίζει το ρόλο της μητέρας πατρίδας κι όχι της εκκλησίας του Χριστού. Είναι χώρος συνεύρευσης συμπατριωτών και 'γκετοποίησης'. Δεν είμαι ομογενής παρά ζω στη χώρα για αρκετά χρόνια και δυστυχώς προσυπογράφω τη δήλωση αυτή. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις ομογενών ωστόσο ο κανόνας είναι το πρόβλημα.

Ο δε κλήρος υποφέρει από την οικονομική εξάρτησή του από την ιδιωτική πρωτοβουλία (επιτρόπους) και έχει καταντήσει υπάλληλος που τον κάνουν ό,τι θέλουν (συνήθως ασχολείται με την προώθηση της 'Ελλαδάρας' για τιμή και καμάρι της υφηλίου με γιορτές και κοσμικές εκδηλώσεις στεγνές και παρηκμασμένου, άνευ ορθόδοξης πνευματικότητας, περιεχομένου). Συνεχίζοντας ο π. Νικόλαος αναφέρει σε μια ομιλία του, ότι -εν τέλει- όποιος ιερέας βρίσκεται και λειτουργεί στο εξωτερικό είναι στην συντριπική πλειοψηφία ένα εκ των δύο: συμβιβασμένος και, έτσι, εν πολλοίς ακατάλληλος ή, από την άλλη, άγιος/μάρτυρας/ομολογητής που διατηρεί την πίστη του και ομολογία σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Για λόγους ηθικής τάξης, σημειώστε ότι τα παραπάνω είναι μεταφορά του νοήματος από μένα των λόγων του π. Νικολάου μαζί με δικές μου εκτιμήσεις (σε λεπτομέρειες, όχι στα κύρια επιχειρήματα και διατυπώσεις) κι όχι ακριβείς του δηλώσεις λέξη προς λέξη.

Έχω προς το παρόν εξομολόγο και μάλιστα αρχιμανδρίτη αλλά δεν με αναπαύει και τελικά περισσότερο σκανδαλίζομαι παρά εξομολογούμαι (για το οποίο τελευταίο, βέβαια, φταίω εγώ κι όχι -προς θεού- ο ιερέας).

Όποιος λοιπόν γνωρίζει ή έχει ακούσει για εξομολόγους στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας που τιμούν το σχήμα τους παρακαλώ θερμά να μου στείλει κάποια υπόδειξη.

Ευχαριστώ πολύ,

Σπύρος

Τι σημαίνει άραγε δεν με αναπαύει ο πνευματικός;

1) Δεν πάει με τα νερά μου;
2) Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο επίπεδό μου;
3) Δεν είναι σωστός άνθρωπος;

Η τι άλλο;

Και αν δεν σε αναπαύει αυτός, τότε πως θα σε αναπαύσει κάποιος άλλος;;;

Π. Αντώνιε, ευχαριστώ για την προσοχή σας. Δεν έχω δικαίωμα, ούτε προτίθεμαι, να κατακρίνω τον πνευματικό μου. Το "δε με αναπαύει" πρέπει να είναι επαρκές.

Μπορώ όμως να διευκρινήσω -ως έμμεση απάντηση στα ερωτήματά σας- ότι δεν ψάχνω να βρω πνευματικό που να συμφωνεί με ό,τι θέλω ή να μου βάζει τον κανόνα που θέλω. Αυτός δε θα ήταν πνευματικός, τότε. Αναζητώ κάποιον που να είναι πρόθυμος να μου δίνει συμβουλή όταν τη ζητάω (κι όταν δεν τη ζητάω), να βλέπει τα πράγματα από την πνευματική τους πλευρά, να δείχνει ενδιαφέρον, και ει δυνατόν (στην ιδανική περίπτωση) να έχει θεολογική κατάρτιση για να μπορούμε να συζητάμε σχετικά. Πέραν του τελευταίου (μη απαραιτήτου) δε νομίζω ότι ζητάω τίποτε που δεν είναι αυτονόητο.

Ευλογείτε,

Σπύρος.

Νομίζω πως κατάλαβα! Ζητώ συγνώμη για το τελεσίγραφο... ηταν για να διευκολύνω...

Νομίζω ότι είναι φρόνιμο να κάνετε υπομονή στον πνευματικό αυτό, μέχρι ο Θεός να φέρει κάτι καλύτερο. Ας κάνουμε κι εμείς μια προσευχούλα από μακρυά!

Πάντως όπως και να έχει το πράγμα ο πνευματικός του καθενός είναι διορατικός γις την περίπτωσή του και φωτίζεται από το Θεό ανάλογα με την πίστη του προσερχομένου... Αυτή είναι η πίστη μας και η δύναμη των μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Π. Αντώνιε,

Δε θα ήμουν ανυπόμονος εάν δεν περνούσα δραματικά μεγάλους πειρασμούς τελευταία και δεν αναζητούσα επειγόντως πνευματική συμβουλή. Τι να γίνει όμως, θα κάνω υπομονή και όπως είπατε ο θεός θα δώσει.

Ευλογείτε,

Σπύρος.

srev έγραψε:Νομίζω ότι ο τίτλος είναι επαρκής. Ωστόσο, οφείλω μια καλή εξήγηση γιατί ζητώ βοήθεια στην ανεύρεση ενός πνευματικού (πράγμα που με απασχολεί πολύ έντονα) σε μια χώρα γεμάτη από ομογενείς όπως η Αυστραλία. Ταυτόχρονα, ίσως να αποτελέσει και ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Θα γνωρίζετε υποθέτω ότι η Αυστραλία είναι το σπίτι ενός πολύ μεγάλου αριθμού Ελλήνων ομογενών και κατά συνέπεια πλήθους Ορθοδόξων ενοριών. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει έκπτωση, εκκοσμίκευση, νοθεία στην καθημερινή πρακτική και δυστυχώς τυπολατρεία από μέρους όλων. Η εκκλησία στο εξωτερικό, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο πανεπ. καθ. και π. Νικόλαος Λουδοβίκος, τον οποίο -σημειωτέον- θεωρώ από τους σημαντικοτέρους δογματικούς θεολόγους της σύγχρονης Ελλάδας, σε παρελθούσα ομιλία του παίζει το ρόλο της μητέρας πατρίδας κι όχι της εκκλησίας του Χριστού. Είναι χώρος συνεύρευσης συμπατριωτών και 'γκετοποίησης'. Δεν είμαι ομογενής παρά ζω στη χώρα για αρκετά χρόνια και δυστυχώς προσυπογράφω τη δήλωση αυτή. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις ομογενών ωστόσο ο κανόνας είναι το πρόβλημα.

Ο δε κλήρος υποφέρει από την οικονομική εξάρτησή του από την ιδιωτική πρωτοβουλία (επιτρόπους) και έχει καταντήσει υπάλληλος που τον κάνουν ό,τι θέλουν (συνήθως ασχολείται με την προώθηση της 'Ελλαδάρας' για τιμή και καμάρι της υφηλίου με γιορτές και κοσμικές εκδηλώσεις στεγνές και παρηκμασμένου, άνευ ορθόδοξης πνευματικότητας, περιεχομένου). Συνεχίζοντας ο π. Νικόλαος αναφέρει σε μια ομιλία του, ότι -εν τέλει- όποιος ιερέας βρίσκεται και λειτουργεί στο εξωτερικό είναι στην συντριπική πλειοψηφία ένα εκ των δύο: συμβιβασμένος και, έτσι, εν πολλοίς ακατάλληλος ή, από την άλλη, άγιος/μάρτυρας/ομολογητής που διατηρεί την πίστη του και ομολογία σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Για λόγους ηθικής τάξης, σημειώστε ότι τα παραπάνω είναι μεταφορά του νοήματος από μένα των λόγων του π. Νικολάου μαζί με δικές μου εκτιμήσεις (σε λεπτομέρειες, όχι στα κύρια επιχειρήματα και διατυπώσεις) κι όχι ακριβείς του δηλώσεις λέξη προς λέξη.

Έχω προς το παρόν εξομολόγο και μάλιστα αρχιμανδρίτη αλλά δεν με αναπαύει και τελικά περισσότερο σκανδαλίζομαι παρά εξομολογούμαι (για το οποίο τελευταίο, βέβαια, φταίω εγώ κι όχι -προς θεού- ο ιερέας).

Όποιος λοιπόν γνωρίζει ή έχει ακούσει για εξομολόγους στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας που τιμούν το σχήμα τους παρακαλώ θερμά να μου στείλει κάποια υπόδειξη.

Ευχαριστώ πολύ,

Σπύρος

Ζωντας στην Αμερικη,καταλαβαινω πως νοιωθεις. Μοναστηρια υπαρχουν στην Αυστραλια ? Εστω και αν δεν ειναι Ελληνικα ,Ορθοδοξα μονον να ειναι.
Ψαξε στο διαδικτυο και επικοινωνησε με τον Γεροντα η τους Μοναχους.

srev έγραψε:Π. Αντώνιε,

Δε θα ήμουν ανυπόμονος εάν δεν περνούσα δραματικά μεγάλους πειρασμούς τελευταία και δεν αναζητούσα επειγόντως πνευματική συμβουλή. Τι να γίνει όμως, θα κάνω υπομονή και όπως είπατε ο θεός θα δώσει.

Ευλογείτε,

Σπύρος.

Αδελφέ Σπύρο δεν ξέρω κατά πόσο θέλεις και τη δική μου γνώμη, αλλά έχω την άποψη ότι αυτό (το μόνο) που ζητάει ο Θεός απο εμάς είναι να ευλαβούμαστε και να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας. Ο πονηρός το ξέρει αυτό και προσπαθεί να δηλητηριάσει αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πνευματικού και πιστού.
Μην του κάνεις το χατίρι, σε παρακαλώ. Κάνε υπακοή (πλήρη, ει δυνατόν)στον πνευματικό σου και ο Θεός θα δει την διάθεσή σου για υπακοή και ταπείνωση και θα φωτίζει τον πνευματικό, ώστε να σου δίνει κάθε φορά τη συμφερότερη συμβουλή.
Δεν έχει σχέση αν μας αναπαύει ή όχι ο πνευματικός. Εμπιστοσύνη στον πνευματικό, είναι - θεωρώ - εμπιστοσύνη στον Κύριό μας. Και είναι μια καλή ευκαιρία, να δούμε πόσο Τον εμπιστευόμαστε τελικά.

Αν κάνει υπομονή θα του στείλει ο Θεός.Στους μεγάλους πειρασμούς μπορείς να κάνεις παραπάνω προσευχή.
Ας προσευχηθούμε όλοι για τον αδελφό στον Θεό προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημά του. :)

aposal έγραψε: Αδελφέ Σπύρο δεν ξέρω κατά πόσο θέλεις και τη δική μου γνώμη, αλλά έχω την άποψη ότι αυτό (το μόνο) που ζητάει ο Θεός απο εμάς είναι να ευλαβούμαστε και να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας. Ο πονηρός το ξέρει αυτό και προσπαθεί να δηλητηριάσει αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πνευματικού και πιστού.
Μην του κάνεις το χατίρι, σε παρακαλώ. Κάνε υπακοή (πλήρη, ει δυνατόν)στον πνευματικό σου και ο Θεός θα δει την διάθεσή σου για υπακοή και ταπείνωση και θα φωτίζει τον πνευματικό, ώστε να σου δίνει κάθε φορά τη συμφερότερη συμβουλή.
Δεν έχει σχέση αν μας αναπαύει ή όχι ο πνευματικός. Εμπιστοσύνη στον πνευματικό, είναι - θεωρώ - εμπιστοσύνη στον Κύριό μας. Και είναι μια καλή ευκαιρία, να δούμε πόσο Τον εμπιστευόμαστε τελικά.

Συμφωνω με ολα τα παραπανω αδελφε μου,μονο που σε μερικα μερη του κοσμου ,σε μη Ορθοδοξα κρατη,οι Πνευματικοι ειναι σπανιο ειδος.
Ειναι πραγματικα μεγαλη ευλογια για τους Ορθοδοξους που ζουν στην Ελλαδα η ευκολη προσβαση σε Πνευματικο.
Αν δεν μας ειχε λυπηθει ο Κυριος στην Αμερικη και αν δεν ειχε στειλει τον Πατερα Εφραιμ να ιδρυσει τοσα Μοναστηρια που φωτισαν ενα βαθυ πνευματικο σκοταδι, για πολλους,κληρικους και λαικους,η Ορθοδοξια δεν θα ηταν τιποτα περισσοτερο απο μερικες ολογολεπτες ακαταλαβιστικες τελετες, Μασωνικες ομαδες,φεστιβαλ, ερανοι, χοροι και σπανακοπιττες.

panagiotis2008 έγραψε:Αν κάνει υπομονή θα του στείλει ο Θεός.Στους μεγάλους πειρασμούς μπορείς να κάνεις παραπάνω προσευχή.
Ας προσευχηθούμε όλοι για τον αδελφό στον Θεό προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημά του. :)

=D>