Μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι τα 7 (αν δεν κάνω λάθος) θανάσιμα αμαρτήματα; Για να 'χουμε μια βάση να προσέχουμε μια και η αμαρτία καραδοκεί παντού.
Γνωρίζω πως αυτό όπως και το τι να προσέχει ο καθένας είναι ερώτηση προς τον Πνευματικό μας αλλά εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα καλό Πνευματικό (όπως είναι και ο δικός μου) που να μπορείς να τον συναντήσεις εύκολα και ότι ώρα θέλεις (και όση ώρα θέλεις) ώστε να ρωτήσεις όλες τις απορίες. Φαντάζομαι πως το ίδιο θα συμβαίνει και στους περισσότερους από εσάς.
max1 έγραψε:Μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι τα 7 (αν δεν κάνω λάθος) θανάσιμα αμαρτήματα; Για να 'χουμε μια βάση να προσέχουμε μια και η αμαρτία καραδοκεί παντού.
Γνωρίζω πως αυτό όπως και το τι να προσέχει ο καθένας είναι ερώτηση προς τον Πνευματικό μας αλλά εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα καλό Πνευματικό (όπως είναι και ο δικός μου) που να μπορείς να τον συναντήσεις εύκολα και ότι ώρα θέλεις (και όση ώρα θέλεις) ώστε να ρωτήσεις όλες τις απορίες. Φαντάζομαι πως το ίδιο θα συμβαίνει και στους περισσότερους από εσάς.
Περίεργος αριθμός το 7
7 πληγές του Φαραώ
Τα 7 κακά της μοίρας μου ( παροιμία )
7 φιάλες ( αποκάλυψη )
7 Θανάσιμα αμαρτήματα
επτά ημέρες διαρκεί κάθε φάση της σελήνης
Ο Όμηρος θέλει επτά τις αγέλες των βοδιών του Απόλλωνα,
επτά χορδές έχει η λύρα του ,
επτάπηχο ανδριάντα του δωρίσαν οι Αιγύπτιοι.
Επτά παλικάρια και επτά κόρες στέλνονταν στη Κρήτη για τροφή στον Μινώταυρο.
Την εβδόμη μέρα έδιναν το όνομα στα νεογέννητα και κάθε έβδομη μέρα θυσίαζαν οι Σπαρτιάτες στον Απόλλωνα.
Οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να προσκυνήσουν επτά φορές στη Μέκκα ,να κάνουν επτά φορές τον γύρω της Καάβα, να σφάξουν επτά σφάγια ,να προσεύχονται επτά φορές την ημέρα και δικαιούνται να έχουν επτά γυναίκες (Δεν ειν'κακό αρκεί να μη τις φανταστείς να γκρινιάζουν ταυτοχρόνως )
Για τους Εβραίους επτά μέρες κρατούσαν οι γιορτές της σκηνοπηγίας , επτά χρόνια διαρκούσε το Σαββατικό έτος και επτά τέτοια έτη αποτελούσαν το Ιωβηλαίο.
Επτά ιερείς με επτά σάλπιγγες γύριζαν γύρω από την Ιεριχώ για επτά μέρες και την έβδομη έκαναν επτά φορές το γύρω των τειχών της. Επτάφωτη ήταν η ιερή λυχνία ,την έβδομη μέρα από την γέννηση γινόταν η περιτομή των αγοριών , επτά φορές συγχωρούνταν τα αμαρτήματα , στο επταπλάσιο ο κλέφτης αποζημίωνε αυτόν που ζημίωνε
Οταν ρώτησαν Τον Χριστό πόσες φορές να συγχωρούν κάποιον του είπαν 7 φορές ? και είπε 7 φορές το 7
7 είναι οι μέρες της Δημιουργίας
7 είναι τα θάυματα του Χριστού
(κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη)
7 είναι οι κύριες αρετές
1ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ – 2ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ-
3 ΑΓΝΟΤΗΤΑ
4 ΦΙΛΑΛΛΗΛΙΑ –
5 ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ –
6 ΚΑΛΩΣΥΝΗ-
7 ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
7 είναι τα θαύματα του κόσμου (με εμένα 8 )
Ο κολοσσός της Ρόδου.
Η πυραμίδα του Χέοπα.
Ο τάφος του Μαυσώλου στην Αλικαρνασσό
Ο φάρος της Αλεξάνδρειας
Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνος
Το άγαλμα του Δία στη Ολυμπία
Ο ναός της θεάς Αρτέμιδας στην Έφεσο
7 είναι οι Σοφοί της Αρχαιότητος ( επίσης με εμένα 8 )
Θαλής ο Μιλήσιος
Βίας ο Πριηνεύς
Κλεόβουλος ο Ρόδιος
Περίανδρος ο Κορίνθιος
Πιττακός ο Μυτιληναίος
Σόλων ο Αθηναίος
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος
7 είναι
τα χρώματα της ίριδας (κίτρινο-βαθύκυανούν-ερυθρό- ιώδες-κυανούν-πράσινο-πορτοκαλί)
οι φθόγγοι της μουσικής ( ντό –ρέ - μί – φά – σόλ – λά – σί )
οι μέρες της εβδομάδας
7είναι οι νάνοι στη χιονάτη ( !!!! ναι ναι κουφό ) ( χωρίς εμένα εδώ )
Χαζούλης – Ντροπαλός- Υπναράς
Συναχομένος – Καλόκαρδος –Σοφός
Γκρινιάρης
Και τώρα τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα που ρώτησες
είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα
Στον Παράδεισο σκανδαλωδώς
XPYΣOΣTOMOΣ A. ΣTAMOYΛHΣ
Αναπληρωτής Καθηγητής ΑΠΘ
Είναι αλήθεια ότι στα όρια του χριστιανισμού αρκετές φορές μεγαλύτερος λόγος γίνεται για την αμαρτία και λιγότερος για την αρετή. Eτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, η αναζήτηση του Χριστού μοιάζει να περνάει κατ' ανάγκην μέσα από τον δρόμο της αποφυγής της αμαρτίας. Στο κέντρο, δηλαδή, της ζωής βρίσκεται η αμαρτία, η οποία πρέπει να νικηθεί, προκειμένου να φτάσει κάποιος στην αρετή. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πορεία στέρησης, όπου ο σκοπός δεν είναι η αναζήτηση του αγαθού, αλλά κυρίως και κατ' εξοχήν η αποφυγή του κακού.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι μια τέτοια τοποθέτηση δίνει στην αμαρτία διαστάσεις μεγαλύτερες απ' ό,τι αυτή έχει, γεννά συμπλέγματα ενοχικότητας και δείχνει τον κόσμο του Θεού σαν ένα κόσμο μανιχαϊκό, όπου παλεύουν για την επικράτηση οι δυνάμεις του καλού με τις δυνάμεις του κακού. Oλα αυτά εντός ενός πολιτισμού που αναζητεί και μετά μανίας προβάλλει, κάποιες φορές μάλιστα και δημιουργεί, συμπεριφορές παραβατικότητας, θέτοντας στο περιθώριό του την ανάδειξη του καλού, το οποίο κατανοεί αποκλειστικά επετειακά. Eρχονται, άλλωστε, άπαξ του έτους οι εορτασμοί των Χριστουγέννων και του Πάσχα, στον χωροχρόνο των οποίων ανήκει η φολκλορική παρουσίαση της θετικής πλευράς της ζωής, η ανθρωπινότητά της. Με τον τρόπο αυτό, ο πολιτισμός της παραβατικότητας, προσφέροντας δόσεις εικονικού συναισθήματος, δίκην μουσικού διαλείμματος, αποκτά το άλλοθί του, προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του, την ύπαρξή του ανενόχλητος και δικαιωμένος.
H σκωπτική γραφίδα του James Gillary (1757-1815) γελοιογραφεί τον Bρετανό πρωθυπουργό Oυίλλιαμ Πιτ τον Nεότερο και τον Nαπολέοντα Bοναπάρτη, ενώ ετοιμάζονται να καταβροχθίσουν την υδρόγειο εν είδει ψητού. O φαύλος κύκλος που γεννιέται από την επιθυμητική μήτρα της βίας συνεχίζεται γιατί οι πλεονέκτες, μαζί με όλα τα άλλα, κατεβάζουν στο απύθμενο στομάχι τους τούς αδυνάτους.
Και εάν όλα αυτά αποτελούν το παρόν του σύγχρονου πολιτισμού, στον οποίο άλλωστε ανήκουν και εντός του οποίου λειτουργούν οι χριστιανικές εκκλησίες του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και από αυτόν δημιουργήθηκαν, ο δρόμος της αμαρτίας σε Ανατολή και Δύση έχει τη δική του ιστορία.
Θα πρέπει, λοιπόν, ευθύς εξαρχής να τονιστεί με έμφαση ότι η θεολογία για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα δεν είναι γέννημα της Βίβλου. Ο λόγος της Α΄ Επιστολής του Ιωάννη για «αμαρτία προς θάνατο» (5,16-17), που συχνά χρησιμοποιήθηκε για να υποστηριχθούν τα λεγόμενα θανάσιμα αμαρτήματα, δεν αφορά συγκεκριμένη αμαρτία αλλά, όπως εύκολα γίνεται κατανοητό από τα συμφραζόμενα, αναφέρεται στην άρνηση της ενανθρώπισης. Η μόνη αμαρτία που οδηγεί στον θάνατο είναι, λοιπόν, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, η άρνηση της σάρκωσης του Θεού Λόγου και, συνεπώς, η άρνηση της Ανάστασης.
Θεός τιμωρός
Ο κατ' εξοχήν χώρος γέννησης της θεωρίας των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων είναι η δυτική χριστιανοσύνη και εισηγητής τους, τον 6ο αι., ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας, ο επονομαζόμενος και Διάλογος. Πρόκειται για τον πάπα που έθεσε στο κέντρο της θεολογίας του τη διδασκαλία για το «καθάρσιο πυρ», εγκαινιάζοντας με τον τρόπο αυτό τον «σκοτεινό μεσαίωνα με τις φοβίες του για την κόλαση», που στηρίζεται στη νομική και άκρως ηθικιστική κατανόηση της σχέσης Θεού και ανθρώπου. Eίναι μια σχέση που στηρίζεται στο σχήμα έγκλημα και τιμωρία. Η αμαρτία είναι έγκλημα του ανθρώπου το οποίο θίγει τη θεία δικαιοσύνη και το ξεπέρασμά της πραγματοποιείται διά της τιμωρίας.
Προδρομικές εκφράσεις της διδασκαλίας των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, δηλαδή μια πρώτη προσπάθεια αρίθμησης των αμαρτημάτων, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, είναι οι κατάλογοι που καταρτίσθηκαν τον 4ο αι. από τον Ευάγριο Ποντικό και λίγο αργότερα από τον Ιωάννη Κασσιανό. Μάλιστα ο Ευάγριος αριθμεί οκτώ βαριά αμαρτήματα, οκτώ λογισμούς: λαιμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, λύπη, οργή, ακηδία, κενοδοξία και υπερηφάνεια. Στην πορεία, με τη σύμπτυξη της κενοδοξίας με την υπερηφάνεια, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, προήλθαν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι ο Ευάγριος δεν ομιλεί για θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά για λογισμούς, οι οποίοι πλήττουν τους μοναχούς στην πάλη τους με τους δαίμονες· γιατρεύονται με την ανάπτυξη οκτώ κατάλληλων φαρμάκων, ένα για κάθε λογισμό, που οδηγούν τον μοναχό στην απάθεια και τέλος στην πολυπόθητη αγάπη.
Δίχως άλλο, λοιπόν, η θεωρία των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων δεν είναι παντελώς αυθαίρετη, αλλά αποτελεί ερμηνευτική προσέγγιση των προαναφερόμενων καταλόγων και του ιουδαϊκού «Δεκάλογου», όπως και της θεολογικής διάκρισης ανάμεσα σε «βαρέα» και σε «ελαφρά» αμαρτήματα. Διάκριση που επικράτησε στην Εκκλησία σχεδόν από την ίδρυσή της και συνδέθηκε, όπως είναι γνωστό, τόσο με την εξομολόγηση και τη μετάνοια, όσο και με την άφεση των αμαρτιών, η οποία διαφοροποιούνταν κατά περίπτωση.
«Tο κάρο με το άχυρο». Tο μεσαίο τμήμα από το ομώνυμο τρίπτυχο του Iερώνυμου Mπος, με κύριο θέμα τον θρίαμβο της απληστίας. Kαθώς το κάρο μεταφέρει το φορτίο του, αλέθει κάτω από τους τροχούς του άντρες και γυναίκες, που οι περισσότεροί τους κοιτάζουν πάνω άπληστα, προσπαθώντας να πιαστούν από το άχυρο για να πάρουν μια θέση στην κορυφή του κάρου. Eσκοριάλ, Mαδρίτη.
Eτσι, τα βαρέα αμαρτήματα, όπως, π.χ., ο φόνος και η ακολασία, τα οποία ποτέ δεν αριθμήθηκαν, άλλοτε απέκλειαν τον πιστό παντελώς από την Εκκλησία και ως εκ τούτου αποκλείονταν και από τη δημόσια εξομολόγηση -ας θυμηθούμε εδώ τις ενθουσιαστικές τάσεις της εποχής, όπου οι άνθρωποι πίστευαν ότι πλησιάζει ή ακόμη και ότι έφτασε η δευτέρα παρουσία του Χριστού και ότι, συνεπώς, η Εκκλησία δεν είχε καμία αρμοδιότητα να αποφασίσει για τα βαριά αμαρτήματα, διότι σε λίγο θα αποφάσιζε γι' αυτά ο ίδιος ο Θεός- και άλλοτε, σε ιδιαίτερες περιπτώσεις, συγχωρούνταν από τους αποστόλους και ο πιστός γινότανε και πάλι δεκτός από την Εκκλησία.
Θεσμική εγκατάλειψη της θέσης ότι οι βαριά αμαρτάνοντες συγχωρούνται μόνο μετά τη Δευτέρα Παρουσία έχουμε για πρώτη φορά με τον 22ο κανόνα της Συνόδου της Αγκύρας, το 314. Εκεί τονίζεται με έμφαση ότι όσοι διαπράττουν εκούσιο φόνο υποβάλλονται σε επιτίμια και αξιώνονται να μεταλαμβάνουν των θείων αγιασμάτων στην επιθανάτια κλίνη, στο τέλος της ζωής τους και όχι στην Tελική Kρίση.
Φιλάνθρωπος Θεός
Eάν στη Δύση οι κατάλογοι των αμαρτημάτων, αλλά και η διάκριση σε βαρέα και ελαφρά αμαρτήματα, ερμηνεύτηκαν μέσα από το θεσμικό και δικαιικό της πλαίσιο, το οποίο θέτει στο κέντρο της ζωής του χριστιανού τον φόβο απέναντι στον κριτή Θεό και γεννά ψυχολογικά συμπλέγματα ενοχής, στην Ανατολή η ερμηνεία υπήρξε διαφορετική.
Με βασικό οδηγό το γεγονός της υποκειμενικότητας, της ανάδειξης δηλαδή του ανθρώπινου προσώπου, που δεν περιορίζεται σε κλειστά συστήματα οποιασδήποτε απρόσωπης αντικειμενικότητας, σε απρόσωπους νόμους και κανόνες που αγνοούν το μυστήριο της διαφορετικότητας, οι πατέρες της Ανατολής αρνήθηκαν μετά μανίας να διακρίνουν τις αμαρτίες σε θανάσιμες και μη θανάσιμες και συνεπώς αρνήθηκαν και οποιαδήποτε αρίθμησή τους.
Eτσι, μόνη αμαρτία προς θάνατο απέμεινε η αμετανοησία, δηλαδή η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, για την οποία ακόμη και εάν προσευχηθεί κάποιος άγιος, προκειμένου να απαλλαγεί ο οφειλέτης, δεν θα εισακουστεί. ΄H με άλλα και καλύτερα λόγια, αυτά του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, η πληγή που οδηγεί στον θάνατο είναι η κάθε αμετανόητη και ανεξαγόρευτη αμαρτία, πέρα από οποιαδήποτε διάκριση μικρών ή μεγάλων, θανάσιμων ή μη θανάσιμων, σπουδαίων ή ασήμαντων. Είναι ξεκάθαρο, σε μια τέτοια προοπτική κατανόησης της εκκλησιαστικής ζωής, ότι στο κέντρο της θεολογίας της Ανατολής, στα όρια ενός άκρως δημιουργικού πολιτισμού, βρίσκεται ο άνθρωπος, ο ασθενής και εξάπαντος όχι εγκληματίας άνθρωπος, που αναζητεί τη γιατρειά του, οπωσδήποτε όχι την τιμωρία του, από τον φιλάνθρωπο Θεό της αγάπης.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι στον χώρο της Ανατολής, ακόμη και εκεί όπου υπήρξε μια κάποια προσπάθεια αρίθμησης των αμαρτιών, ως εξαίρεση στον κανόν
α, σε καμία περίπτωση δεν έγινε λόγος για θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά απλώς μόνο για πάθη και λογισμούς. Χαρακτηριστική η περίπτωση του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ο οποίος, θεωρώντας ότι ακολουθεί τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον οποίο συγχέει στην προκειμένη περίπτωση με τον πάπα Γρηγόριο, φαίνεται να ασπάζεται τον αριθμό επτά, τον οποίο θεωρεί καταλληλότερο από τον αριθμό οκτώ. Γράφει σχετικά: «Μερικοί συνηθίζουν, όταν ομιλούν περί των παθών και των λογισμών, να κατατάσσουν την κενοδοξία σε ιδιαίτερη τάξη, χωριστά από την υπερηφάνεια. Γι' αυτό και λέγουν ότι είναι οκτώ οι πρωτεύοντες και κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί. Αντιθέτως ο Θεολόγος Γρηγόριος και άλλοι από τους διδασκάλους τους μέτρησαν επτά. Σ' αυτούς περισσότερο πείθομαι και εγώ. Γιατί ποιος μπορεί να έχει υπερηφάνεια, αφού νίκησε την κενοδοξία;».
Mέσο κατεξουσιασμού
Είναι ξεκάθαρο, από όσα σημειώθηκαν έως εδώ, πως μολονότι η αρχαία παράδοση του χριστιανισμού σε Ανατολή και Δύση είναι κοινή, η ερμηνευτική προσέγγιση διαφέρει έντονα. Δεν θα ήταν υπερβολικό να τονιστεί ότι η αιτία αυτής της διαφορετικότητας σχετίζεται με τις προϋποθέσεις βάσει των οποίων η κάθε Εκκλησία ερμηνεύει τις κοινές αλήθειες του παρελθόντος. Eτσι, πολιτιστικές, πολιτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες είναι αυτές που διαμορφώνουν τον χώρο, τη μήτρα, εντός της οποίας αναπτύσσεται η θεολογία και επηρεάζουν την πορεία της. Με άλλα λόγια, η ανάπτυξη της θεολογίας γίνεται εντός χώρου και χρόνου, εντός της ιστορίας από την οποία επηρεάζεται και την οποία επηρεάζει.
H Bάσω Mανωλίδου, Eρωφίλη στην ομώνυμη τραγωδία του Γεωργίου Xορτάτση, αυτοκτονεί όταν ο μοχθηρός και άπληστος πατέρας της, που την προορίζει για ένα γάμο συμφέροντος, δολοφονεί τον αγαπημένο της Πανάρετο και της προσφέρει μέσα σε χρυσή λεκάνη το κεφάλι, την καρδιά και τα χέρια του νεκρού. Στιγμιότυπο από το ανέβασμα της «Eρωφίλης» στο Eθνικό Θέατρο το 1961, σε σκηνοθεσία Aλέξη Σολομού.
Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κανείς εύκολα ότι η νομική και άκρως ηθική κατανόηση της σωτηρίας στη Δύση, που είχε ως κέντρο της τη δικανική και τυπική τακτοποίηση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, δεν θα μπορούσε παρά να μετατρέψει την αγωνιώδη προσπάθεια ποιμαντικής οριοθέτησης της ζωής της αρχαίας Εκκλησίας σε μέσο κατεξουσιασμού, σε μέσο ελέγχου της ελευθερίας και της συνείδησης των μελών της εκκλησιαστικής κοινότητας. Αντίθετα στην Ανατολή, όπου κυριάρχησε ο θεραπευτικός χαρακτήρας της εν Χριστώ σωτηρίας, χωρίς βεβαίως να εκλείψουν και εκεί οι σχολαστικές επιδράσεις της Δύσης, ακόμη και η αρίθμηση των αμαρτημάτων δεν τα μετέτρεψε αυτόματα σε θανάσιμα και μη θανάσιμα, συγχωρήσιμα και μη συγχωρήσιμα, καθώς κατά Μάξιμο Ομολογητή, «συγγνωστόν γαρ, ου τιμωρητόν, η ασθένεια».
Mια Eκκλησία για τον άνθρωπο
Eτσι, εάν ο Θεός της δικαιοσύνης, στη μια περίπτωση, φανερώνεται διά των εκπροσώπων του ως ο απόλυτος τηρητής της τάξης και της νομιμότητας, ο Θεός της αγάπης και της φιλανθρωπίας, στην άλλη, αναζητεί, κατά γέροντα Παΐσιο, την κατάλληλη στιγμή για να λειτουργήσει σκανδαλωδώς τη σωτηρία του ανθρώπου που παλεύει με φιλότιμο. Γράφει ο γέροντας και αποκαλύπτει με τρόπο απλό και συνεπώς αποκαλυπτικό τον πολιτισμό της σάρκωσης μιας Εκκλησίας ευαγγελικής, μιας Εκκλησίας αγάπης και ειρήνης, μιας Εκκλησίας φτιαγμένης για τον άνθρωπο: «Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες, αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται-νικάει, νικιέται-νικάει, ο Θεός δεν θα τον αφήση. Αν έχει λίγη διάθεση να μη λυπήση τον Θεό, θα πάη στον Παράδεισο «με τα παπούτσια». Ο φύσει Αγαθός Θεός θα τον σπρώξη στον Παράδεισο σκανδαλωδώς. Θα οικονομήση να τον πάρη την ώρα που βρίσκεται σε μετάνοια. Μπορεί σε όλη του την ζωή να παλεύη, αλλά ο Θεός δεν θα τον αφήση· θα τον πάρη στην καλύτερη ώρα. Ο Θεός είναι καλός· θέλει όλοι να σωθούμε. Αν ήταν να σωθούν μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους, που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν, δηλαδή, το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη».
ΑΠΟ ΤΙΣ "ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ" ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ[/b]
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Misha την Πέμ Σεπ 28, 2006 9:30 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Όπως αναφέρουν τα βιβλία (Χριστιανικά) τα θανάσιμα αμαρτήματα δεν είναι μόνο 7 αλλά περισσότερα. Πιστεύω πως η έκφραση "7 θανάσιμα αμαρτήματα" είναι του λαού. ΄
Αν κάνω λάθος, παρακαλώ διορθώστε με.
Φόνος - έκτρωση
Πορνεία – προγαμιαίες σχέσεις
Μοιχεία
Αυνανισμός
Ομοφυλοφιλία
Ασέλγεια και παρά φύσει (και συζύγων)
Μαγεία ( λευκή και μαύρη)
Όρκος – ψευδορκία
Ειδωλολατρεία
Βλασφημία
Αισχρολογία
Οφθαλμοπορνεία( έντυπα – τσόντες)
Κλοπή
Κατάρα
Ασπλαχνία
Όπως αναφέρουν τα βιβλία (Χριστιανικά) τα θανάσιμα αμαρτήματα δεν είναι μόνο 7 αλλά περισσότερα. Πιστεύω πως η έκφραση "7 θανάσιμα αμαρτήματα" είναι του λαού. ΄
Αν κάνω λάθος, παρακαλώ διορθώστε με.
Φόνος - έκτρωση
Πορνεία – προγαμιαίες σχέσεις
Μοιχεία
Αυνανισμός
Ομοφυλοφιλία
Ασέλγεια και παρά φύσει (και συζύγων)
Μαγεία ( λευκή και μαύρη)
Όρκος – ψευδορκία
Ειδωλολατρεία
Βλασφημία
Αισχρολογία
Οφθαλμοπορνεία( έντυπα – τσόντες)
Κλοπή
Κατάρα
Ασπλαχνία
6 στα 15 είναι καλά ?
(Τσάμπα τα έγραφες Μίσα τόση ώρα απ'ότι βλέπεις ) :p
Ο Misha ήταν αποκαλυπτικός στην ανάλυσή του, όπως πάντα.
Με κάλυψε πλήρως, αλλά δυστυχώς τα μηνύματα συνέπεσαν κι έτσι δεν πρόλαβα να διαβάσω το δικό του πριν στείλω εγώ.
Ευχαριστώ κι εγώ για τις τόσο πλούσιες πληροφορίες.
ΕΝΑ ΤΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ( το δικό μου !!! ) ΚΑΙ ΟΧΙ 7 -15 κτλ !!!
Θανάσιμο αμάρτημα είναι η αίτια του πνευματικού Θανάτου .Άλλο πνευματική πτώση άλλο πνευματικός Θάνατος !
Ποίο από αυτά τα αμαρτήματα που αναφέρατε η μετάνοια η εξομολόγηση το έλεος του Θεού δεν εξαλείφει ? Πτώσεις !
Κλέπτης ο πρώτος του παράδεισου , πόρνη η Αγία Μαρία η Αιγύπτια , μάγος ο Άγιος Κυπριανός , αρνητής του Ιησού ο Άγιος Πέτρος , διώκτης της πίστης ο Άγιος Παύλος , σταυρωτής του Ιησού ο Άγιος .... , αλλαξοπιστησε ο Αγ...... Μετανοημένοι ΟΜΩΣ !
Ο αμετανόητος ( και όσο είμαι αμετανόητος με θεωρία και έργα ) είμαι σε θανάσιμη αμαρτία βλασφημία κατά του Αγίου πνεύματος και δεν συχωρούμαι ! Κάντε και μια προσευχούλα για μενα να μου δώσει ο Θεός μετάνοια !!!
) 
Ο αμετανόητος ( και όσο είμαι αμετανόητος με θεωρία και έργα ) είμαι σε θανάσιμη αμαρτία βλασφημία κατά του Αγίου πνεύματος και δεν συχωρούμαι ! 