"Το λίγο πράσινο"

[vasilisalt]

Η ποιητική συλλογή ΄΄ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΡΑΣΙΝΟ΄΄ της κας ΑΣΠΑΣΙΑΣ Χ. ΚΑΚΟΥΡΗ
είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Είναι από τις εκδόσεις ΄΄Η ΔΑΜΑΣΚΟΣ΄΄.

Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο.
Νομίζω δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη!!!
Η χριστιανική ευαισθησία σε όλο της το μεγαλείο!

ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Στ΄ αλήθεια,
εκτός σχεδίου και εκτός προοπτικής,
όλως απροσδοκήτως όπως θάλεγε κανείς,

εκεί που ο δρόμος τελείωνε
κι έλεγα φθάνω δεν φθάνω στην άκρη της στροφής
εκεί, γωνία Απογνώσεως και Σιωπής,
κάποιος μου χάρισε ένα μικρούτσικο κομμάτι γης.

Δικό μου χωραφάκι, πως και γιατί;
Ούτε που μούλειπε ούτε που τόχα ονειρευθεί
τι να το κάνω, μια γλάστρα να φροντίσω δεν είμ΄ ικανή
και τώρα θ΄ αναλάβω χέρσα γή;

- Μα δεν σου ζήτησε κανείς
με ορχιδέες και τουλίπες να καταπιαστείς,
Φύτεψε, πότισε, σκάλισε λιγάκι,
άσε τον ήλιο να προσθέσει ότι μπορεί και ότι βγει.

Και να που όλως απροσδοκήτως
μου άρεσε η δουλειά του καλλιεργητή.
Και αυτό το λίγο πράσινο που φύτρωσε,
εκτός σχεδίου και εκτός προοπτικής,
ήλθαν στιγμές, που μ΄ έκανε να νοιώσω κάπου σε κάτι νικητής.

[vivika]

[aposal]

Είμαι κι εγώ φίλος της ποίησης (αλίμονο), αλλά δεν θα έγραφα ποτέ για το πράσινο. Για κανένα άλλον χρώμα μπορεί...

[ΜΙΧΣ]

Νομίζω ότι το Βιβάκι μας αναμένει και το υπόλοιπο... κι εγώ ανακαλύπτω ότι μέσα στην καρδιά

ενός γίγαντα βρίσκεται η ευαισθησία ενός παιδιού

Με όλη την αδερφική μου αγάπη... και το λέω αυτό για να μην παρεξηγηθώ.

[aposal]

Ναι ρε Βασίλη! Δεν μπορούμε άλλο!
Το σιελ σε παρακαλώ!

[vivika]

Έτσι ακριβώς Μαράκι!

Μπιλάκο και άλλα αποσπάσματα όταν θα έχεις την ευκαιρία σε παρακαλώ να μεταφέρεις...

[vasilisalt]

μια πίστη

Ζητώ μια πίστη απλή και ταπεινή,
που δεν θα στοχαστεί ποτέ βουνά στη θάλασσα να ρίξει.
Ζητώ μια πίστη καθημερινή,
σαν μπαστουνάκι, όταν σέρνομαι σκυφτός, να με στηρίξει.

Μια πίστη να μου ψυθιρίζει σιγανά στ΄ αυτί
ζήσε, προχώρα, τίποτα δεν αξίζει να φοβάσαι,
κανένα βάρος δεν είν΄ όσο φαίνεται βαρύ,
κι ο πόνος σ΄ ατσαλώνει αυτό να το θυμάσαι.

Είναι μεγάλος ο Θεός να μούλεγε κάθε πρωί
και το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο είναι ο χώρος ο δικός Του,
μη δίνεις την καρδιά σου στα ΄΄βλεπόμενα΄΄
τα ΄΄μη βλεπόμενα΄΄ είν΄ ο προορισμός σου.

Αυτό το άνοιγμα προς ένα ΄΄αλλού΄΄
να βάζει στην ψυχή μου κάθε ώρα
και ν΄ αποδυναμώνεται έτσι η σκληράδα της ζωής
να παίρνει νόημα η πάλη του εδώ και τώρα.

Μια πίστη να με κάνει ελεύθερεο και δυνατό
ν΄ ακολουθάω πάντα το δικό μου δρόμο
ποτέ μη γίνω οπαδός, μόνο πιστός
και πλάι μου κανένας να μη νιώθει μόνος.

΄΄...ήλθον ίνα ζωήν έχετε και περισσόν...΄΄
χωρίς την πίστη όμως η ζωή δεν ξεχειλίζει,
μόνο μ΄ αυτήν η αγάπη απλώνεται παντού
και κάνει τη μικρή μας κόλαση ν΄ ανθίζει.

Εγώ μια τέτοια πίστη αναζητώ
νέες προοπτικές καθημερινά να μου χαρίζει
κι όλο ένα δρόμο να μου ανοίγει φωτεινό
που ξεκινά από δω, μα για τ΄ ΄΄αλλού΄΄ με προορίζει.

[vasilisalt]

Το παρακάτω είναι από τα ποιο αγαπημένα μου.
Ειδικά η τελευταία στροφή.

ανάστροφοι συλλογισμοί
<<Παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον...>>

Τόχα γευθεί και τόξερα καλά,
η φράση αυτή σαν μουσική μου χάιδευε τ΄ αυτιά,
κι ήταν μια όμορφη συνήθεια από παλιά
να προχωρώ και να μετρώ δωρήματα ουράνια και θεϊκά.

Κύριε, πόσο μου άρεσαν τα δώρα που μου έστελνες συχνά
γεμάτα αγάπη, τρυφερότητα και αρχοντιά,
άγγιγμα Θείας Πρόνοιας που μέτραγε σωστά
τον χρόνο και τον τόπο, ώστε να νοιώθω σιγουριά.

Μα κάποια μέρα σκέφτηκα να αντιστρέψω τη σειρά
κι είπα πως αν τα τέλεια δώρα έρχοντ΄ από ψηλά,
τότε και όσα στέλνει ο ουρανός, δώρα πολύτιμα θα είναι κι αυτά,
που με την ίδια ευγνωμοσύνη πρέπει να γίνονται δεκτά.
Γεύση πικρή μπορεί να έχουνε καμμιά φορά
μα ο Δωρητής δεν άλλαξε ούτε η πιστή του η καρδιά.

Κι όμως μπροστά στην Πύλη την Στενή
λιγούν τα γόνατα, λυποθυμά η ψυχή...
Πατέρα μας, τι εύκολοι που είναι οι συλλογισμοί,
μα πόσο δύσκολη η πράξη κι η ζωή...

[ΜΙΧΣ]

Πολλή καλή... με λόγια ανεπιτήδευτα... ντόμπρα και ειλικρινά.

Ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας.