Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Βρε παιδί μου άσε τους άλλους ήσυχους (για να ησυχάσεις κι εσύ). Μην θέλεις να τους αλλάξεις όλους και να τους κάνεις να σκέφτονται όπως εσύ και να ζούνε όπως εσύ...ακόμα κι αν ζεις "αγγελικά". Κανείς δεν σου έδωσε το δικαίωμα να ελέγχεις, να παρατηρείς τους άλλους!
-------------------
Η καρδιά σου μπορεί να συγχωρέσει τους πάντες, να τους χωρέσει δηλαδή, να τους αποδεχτεί;
-------------------
Μπορούν οι άλλοι να δούνε στα μάτια σου τον Θεό;
-------------------
Αυτό είναι τελικά που καλούμαστε να κάνουμε. Όχι ν'αλλάξουμε τους άλλους, αλλά ν'αλλάξουμε εμείς· δηλαδή να γίνουμε του Θεού. Εάν γίνουμε του Θεού -με τη Χάρη Του- θα αλλάξουμε και τους άλλους, όχι όμως και πάλι για να τους κάνουμε ακριβώς σαν κι εμάς αλλά να τους βοηθήσουμε να γίνουν και αυτοί του Χριστού, ο καθένας από τον δικό του δρόμο ζωής...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Μία από τις μεγαλύτερες αυτοκαστροφικές συνήθειες που έχουμε στην ζωή μας, είναι ότι λειτουργούμε με όρους άσπρου-μαύρου, καλού-κακού, τόσο στο εαυτό μας, όσο και στους άλλους. Δε μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλοι είμαστε και καλοί και κακοί. Ότι έχουμε όμορφες στιγμές και άσχημες. Πάθη και αρετές. Αδυναμίες μα και χαρίσματα. Ο ίδιος άνθρωπος, εσείς, εγώ, ο άλλος, που διαπράττει λάθη ενίοτε και φρικτά, ο ίδιος άνθρωπος κάνει και υπέροχα πράγματα. Κοιτάξτε λιγάκι τον εαυτό σας, και θα καταλάβετε σε τι αναφέρομαι. Εσείς που κάποτε αγαπήσατε κάποτε πληγώσατε. Εσείς που κάποτε είπατε ψέματα κάποια άλλη στιγμή υπερασπιστήκατε την αλήθεια με πάθος. Υπήρξαν στιγμές που φερθήκατε κοιτώντας μόνο το προσωπικό σας συμφέρον και άλλες που φερθήκατε με απίστευτη γενναιοδωρία. Κάποτε φοβισμένοι και άλλοτε γενναίοι. Αυτή είναι ανθρώπινη συνθήκη.

Οπότε θα ήταν πάρα πολύ ωφέλιμο για όλους μας, να πάψουμε τις απόλυτες εκφράσεις, ετικέτες, ταμπέλες, και χαρακτηρισμούς. Ας αποδεχθούμε και δημιουργικά ας χρησιμοποιήσουμε την αντιφατικότητα μας, το γεγονός δηλαδή ότι είμαστε πολλά πράγματα μαζί, κι ας μην νιώθουν ενοχή γι αυτό. Μέσα μας ζει φως και σκοτάδι. Σκοπός του βίου μας, να αναδείξουμε το φως, αλλά γνωρίζοντας ότι υπάρχει και το σκοτάδι. Και το σκοτάδι δεν θα φύγει επειδή θα φωνάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με άγχος και εμμονή «φύγε..», αλλά όταν καθημερινά κάνουμε απλά, ήσυχα, και σταθερά βήματα προς τον Χριστό. Και Χριστός σημαίνει, επιλέγω στην ζωή μου, με όποιο κόστος, να παραμείνω Άνθρωπος, αποφασίζω να κοιτώ την ομορφιά ακόμη κι εκεί που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά….

π. Χαρ. Λιβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Η γυναίκα είναι η δεύτερη αρχή στο σπίτι, έχει εξουσία και είναι σε πολλά ομότιμη με τον άνδρα».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

"Ήταν ο τρόπος που αγαπούσε τα σκοτάδια μας..."

Κι όμως, ο σύντροφος με τον οποίο θα περνούσαμε ένα όμορφο(όχι τέλειο) γάμο, δεν είναι εκείνος με τον οποίο θα ταιριάζαμε απόλυτα σε όλα, γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει αυτός, αλλά θα ήταν και καταστροφικό, μια και θα πλήτταμε αφόρητα με το ομοίωμα του εαυτού μας, αλλά εκείνος που μπορεί να διαχειριστεί με έξυπνο τρόπο τις αντιφάσεις μας. Αυτός που ξέρει να μαλώνει με σοφία και να αποδέχεται τα σκοτεινά μας σημεία με μια απίστευτη μαεστρία. Για σκεφτείτε το λιγάκι. Στο τέλος μας λείπει ο τρόπος που ο άλλος αγαπούσε τις πληγές μας, το πως διαχειριζόταν τα σκοτάδια μας, δηλαδή το ο τρόπος που μάλωνε μαζί μας....

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Αυτός που θα μιμηθεί τους Αγίους με έργα και κόπους, θα αξιωθεί πραγματικά την ίδια χάρη με αυτούς από το Θεό».
Αγ. Συμεών ο Νεός Θεολόγος

[toula]

To γράμμα του μικρού Παντελή για τη Μακεδονία μας

Άγιε μου Αχίλλιε γεια σου.

Είμαι ο Παντελάκης και σε αγαπώ πολύ. Η μητέρα και ο Πατέρας μου σε αγαπάνε, γιατί μας έχεις κάνει πολλά καλά. Δεν γνωρίζω περισσότερα, αλλά είμαι σίγουρος πως εσύ τα ξέρεις καλύτερα από όλους κι αυτό με κάνει χαρούμενο.

Άγιε μου, να ξέρεις πως έχω το μικρό εικόνισμά σου στο μαξιλαράκι που μου χάρισε η γιαγιά μου. Σε έβαλε σε μια μικρή ραμμένη θήκη για να με φυλάς τις νύχτες. Εγώ όμως, σε παίρνω κάθε πρωί μαζί μου στο σχολειό, να με φυλάς και εκεί. Θέλω να σου ζητήσω μια μικρή χάρη. Σε παρακαλώ να φυλάξεις τη Μακεδονία μας από ανθρώπους που θέλουν να την κλέψουν. Ξέρω, πως οι άνθρωποι που πάνε στην Εκκλησιά μας έχουν καλοσύνη. Το ξέρω, γιατί ντύνομαι κάθε Κυριακή πρωί παπαδάκι και τους βλέπω να λάμπουν τα πρόσωπά τους. Και πιο πολύ όταν μας δίνει τη Θεία κοινωνία ο παπά-Χαρίτων.

Αυτοί που θέλουν να κάνουν κακό στην πατρίδα μας δεν είναι χαρούμενοι. Δεν γελάνε, δεν λάμπει το πρόσωπό τους από χαρά. Άγιέ μου θέλω να τους βοηθήσεις να γίνουν κι αυτοί καλοί άνθρωποι και να μη λένε ψέμματα. Άκουσα από τον πατέρα πως αυτή την Κυριακή θα μαζευτούν σε μια περιοχή που τη λένε Πρέσπες. Δεν έχω πάει ποτέ. Αλλά την ξέρω, γιατί εκεί σε πήγαν οι Βούλγαροι. Αφού, πρώτα σε έκλεψαν από την πόλη της Λάρισας. Μου διάβασε η μητέρα μου την ιστορία σου ένα βράδυ. Εκεί λοιπόν θα συζητήσουν, πώς θα παραδώσουν οι δικοί μας τη Μακεδονία στους κλέφτες. Άγιέ μου Αχίλλιε μην τους αφήσεις να κάνουν τέτοιο κακό. Ξέρω πως μπορείς να το κάνεις. Γιατί εσύ προστατεύεις τον τόπο, αλλά και τους ανθρώπους μας που ζουν εκεί.

Την Κυριακή το πρωί θα το πω στον παπά-Χαρίτωνα να ψάλει το απολυτίκιο σου. Θα του πω ακόμα να γονατίσουμε και να σε παρακαλέσουμε όλοι μαζί. Ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέρφια μου και η γιαγιά. Θα σηκώσω και τον παππού, που είναι άρρωστος. Άμα του το πω θα καταλάβει και θα έρθει κι αυτός. Αλλά και τα παιδιά που είμαστε μαζί κι όλος ο κόσμος που αγαπά τη Μακεδονία μας. Εσύ Άγιε μου μπορείς να βρεις έναν τρόπο και να τους σταματήσεις. Να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς και στον Άγιο Γερμανό λέει η μητέρα.
Σε ευχαριστώ και σ΄αγαπώ πολύ.

Ο φίλος σου ο Παντελάκης.

www.agiameteora.net

[aposal]

«Όπως από όλες τις τροφές το ψωμί είναι το πιο αναγκαίο, έτσι και η σκέψη του θανάτου είναι η πιο αναγκαία από όλες τις πνευματικές εργασίες».
Αγ. Ιω. Σιναΐτης, Κλίμαξ, στ' 5

[aposal]

«Λόγος υγιής δεν εισέρχεται σε σκληρή και απείθαρχη καρδιά, αλλά, σαν να χτυπάει πάνω της, επιστρέφει πάλι πίσω».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Μάθε να γράφεις και να σβήνεις συνεχώς την ιστορία της ζωής σου, δίχως να φοβάσαι τις μουτζούρες και τα λάθη...

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Προχθές ήρθε μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, σκελετωμένη, με δακρυσμένα μάτια.
--------------------------
Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει στο ναό με φωνές και απειλές. Με είχε βρίσει γιατί δεν τις έδωσα το χρηματικό ποσό που θα ήθελε. Έβρισε, χειρονόμησε κι έφυγε. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές.
--------------------------
Προχθές όμως ήρθε αλλιώτικη. Χωρίς φωνές. Χωρίς θράσος. Με περίμενε ταπεινά. Περίμενε να ζητήσει συγχώρεση. "Θέλω να με συγχωρέσεις πάτερ για τότε..." μου είπε. Την έτρωγε μέσα της τόσο καιρό αυτή η συμπεριφορά της (μια συμπεριφορά που ήταν απόρροια της εξάρτησης που έχει). Κι όμως τώρα βρήκε το κουράγιο να έρθει να το πει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που δεν παραδόθηκε πνευματικά, που ακόμα μάχεται, παλεύει.
--------------------------
Μετά την συγχώρεση όμως ήρθε κι άλλη ομολογία. Η οδύνη των αισθητών ηδονών την λύγισαν, "Δεν μπορώ άλλο..." μου είπε "...δεν αντέχω". Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν ανέκφραστα. Κατάλαβα ότι έκλαιγε από τα δάκρυα που δραπέτευαν από τα μάτια της.
--------------------------
Ζήτησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον Θεό μετά από τόσα χρόνια πολέμου. Ενός πολέμου που αντίπαλος τελικά δεν ήταν ο Θεός αλλά ο ίδιος της ο εαυτός.
--------------------------
Το σώμα της ήταν τόσο εύθραυστο, το πρόσωπό της γερασμένο από τις λάθος επιλογές. Κι όμως μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε είδα μια ομορφιά ν' ανατέλει. Μια ομορφιά που την έκρυβε για χρόνια. Την ομορφιά της μετάνοιας, την νιότη της ελπίδος. Δώσαμε ραντεβού για εξομολόγηση. Έφυγε έχοντας ανάμεσα στα λεπτά δαχτυλάκια της ένα μικρό κομποσχοίνι που της έδωσα. Λίγο ειρήνευσε.
--------------------------
Πόσες τέτοιες ανδρείες -πονεμένες- ψυχές υπάρχουν που επιλογές της νιότης τους, τους στοιχειώνουν μα δεν παραδίδονται σ'αυτές, "δεν το βάζουν κάτω". Πίσω από τέτοιους ανθρώπους κρύβονται σίγουρα πάθη και εγωισμοί όμως συγχρόνως κρύβονται και ψυχές που αναζητούσαν λίγη θαλπωρή, αγάπη, ενδιαφέρον... Και ακριβώς επειδή δεν τα βρήκαν, τα αναζήτησαν σε λάθος τόπους, με λάθος τρόπους, από λάθος ανθρώπους.
--------------------------
Γι'αυτό θα πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι κι εμείς ν'αγκαλιάσουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους ακούσουμε, να ενδιαφερθούμε γι'αυτούς, να μην τους κλείσουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μην τους απαξιώσουμε, να μην τους κοιτάξουμε με "μισό μάτι". Διότι και αυτοί απολωλότα πρόβατα είναι, όπως κι εμείς. Η δική τους ασωτία ίσως φαίνεται πιο πολύ, εξωτερικεύεται πιο έντονα, όμως αυτό δεν τους κάνει πιο αμαρτωλούς από εμάς που μπορεί να κρύβουμε μεγαλύτερα πάθη απ'αυτούς, μεγαλύτερες ανομίες κι αδικίες. Αυτοί μπορεί να παίρνουν ναρκωτικά και αυτό να φαίνεται στο σώμα τους. Πόσοι όμως κι από εμάς τους "αμόλυντους" είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά που όχι απλά μολύνουν το σώμα αλλά κυρίως οδηγούν στον πνευματικό μας θάνατο; Εθισμένοι στην φιλοχρηματία, στην γαστριμαργία, στη μόδα, στην σαρκικότητα, στην ανθρωπαρέσκεια, στην φιληδονία, στην κατάκριση, στην κακία, στην μνησικακία, στην ιεροκατηγορία, στην συκοφαντία, στο ψέμμα, στην αισχροκέρδια, στην υποκρισία, στην οργή, στην ακηδία, στην απιστία, στη φιλαυτία...
--------------------------
Πώς θα κατακρίνουμε λοιπόν αυτούς όταν εμείς ζούμε ακόμα εθισμένοι στη μεγάλη ιδέα για τον εαυτούλη μας;
Πώς είναι δυνατόν "ελαφρά τη καρδιά" να ξεγράφουμε αυτούς τους ανθρώπους από την κοινωνία μας όταν εμείς είμαστε χειρότεροι "πρεζάκηδες" παθών;
Είμαστε για λύπηση εάν νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ'αυτούς.
--------------------------
Αν είχαμε ταπείνωση τότε θα τους βλέπαμε με συγκατάβαση και κατανόηση, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και όχι έτοιμοι να τους φωνάξουμε, να τους κατακρίνουμε και να τους βάλουμε στο περιθώριο της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι "άξιοι" να ζούνε ανάμεσά μας...
--------------------------
Όντως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουν την βοήθειά μας. Δική τους επιλογή (και είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σ'αυτές τις περιπτώσεις).Όμως ας αναρωτηθούμε, εμείς προσφέρουμε βοήθεια σε όλους; κάνουμε αυτό που μπορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία; έχουμε την διάκριση, την υπομονή, το ενδιαφέρον και την αγάπη που χρειάζεται ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας; έχουμε την τόλμη να γίνουμε πλησίον τους; έχουμε την ταπείνωση να ασχοληθούμε μαζί τους;
--------------------------
Ο καθένας ας κάνει τον αυτοέλεγχό του. Πάντως εγώ, από προχθές προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να αδιαφορεί γι'αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας τον λογισμό ότι είναι "άξιοι των επιλογών τους"...
Όμως αυτός είναι ένας αντίχριστος λογισμός. Είναι λογισμός που πηγάζει από την πλάνη ότι είμαι ανώτερός τους, καλύτερός τους, αξιότερός τους...
Και ακριβώς αυτός ο λογισμός αποδεικνύει πόσο "λίγος" και εμπαθής είμαι...
--------------------------
Όταν ο άλλος έχει "πιάσει πάτο" χρειάζεται χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, χέρια να τον αγκαλιάσουν και να τον χαϊδέψουν και όχι χέρια που θα κουνιούνται ελεγκτικά προς το μέρος του και θα του υπενθυμίζουν τα λάθη που έχει κάνει· διότι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη ενέργεια.
--------------------------
Έλεος θέλει να δείξουμε...ώστε να λάβουμε κι εμείς με την σειρά μας, διότι αλλιώς αλοίμονο.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος