Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η ''ευχή'' είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας

«Η ''ευχή'' είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα. Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πριν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια. Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις. Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νου σου με διάφορες σκέψεις. Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού».

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής
proskynitis.blogspot.com

[toula]

Μόνο στην Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι «πλήρης»!

«και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας»
Ω λόγια! Εσείς έχετε Αυτόν τον ίδιο· είστε «πλήρεις» δια της Θεότητάς Του. «Η φύση μας συνενώθηκε με την Θεία φύση. Εμείς εν Αυτώ, γιατί – Θείας εκοινωνήσαμεν φύσεως» (Θεοφύλακτος).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «είναι παν το πλήρωμα της Θεότητος» και εσείς οι χριστιανοί είστε δικοί Του, γιατί είστε «πεπληρωμένοι» με το δικό Του πλήρωμα.
O άνθρωπος δεν είναι πλέον νεκρός εσωτερικά, δεν είναι πλέον κενός στον κενό κόσμο. Όλος είναι «πλήρης» δια του Θεού. Και η Θεοειδής ψυχή του, με τις «ατελευτότητές» της, μπορεί να «πληρωθεί» μόνο με τον Θεό, μπορεί να γεμίσει μόνο δια του πληρώματος της Θεότητας. Όλοι οι ορατοί κόσμοι και αν μεταφερθούν στην ψυχή, ποτέ δεν θα μπορέσουν να την «πληρώσουν», να την γεμίσουν εσωτερικά.
Τόσο Θεϊκά, τόσο τεράστια, είναι τα πλάτη της, τα ύψη της και τα μήκη της. Γι’ αυτό και η ανθρώπινη ψυχή, πραγματικά μπορεί, μόνο στον Κύριο Ιησού Χριστό, να βρει την δίκαιη ειρήνη, την θεϊκή ειρήνη, να βρει την χαρά και την ανάσταση.
Γιατί μόνο σε Αυτόν, βρίσκει την θεϊκή πληρότητα της ύπαρξής της, του είναι της, μόνο σε Αυτόν βρίσκει όλη την δική της αθανασία, την αιωνιότητά της, την θεϊκή της τελειότητα, την πλήρη πραγμάτωση των θεοειδών σκοπών της.
Πώς, με ποιο τρόπο, ο άνθρωπος «πληρούται», γίνεται πλήρης; «Με το πλήρωμα της Θεότητος», μόνο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Πληρώνεται» μόνο «δι’ Αυτού» και «εν Αυτώ». Και που βρίσκεται ο Κύριος; Στο Θεανθρώπινο σώμα Του, την Εκκλησία. Μόνο σαν μέλη της Εκκλησίας, οι άνθρωποι σταδιακά «πληρούνται» με τον Κύριο Ιησού Χριστό, και είναι «εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (2,10).
Γιατί η Eκκλησία είναι σώμα Του και μάλιστα «πλήρωμα» Αυτού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).
Μόνο στην Εκκλησία, οι άνθρωποι διαβιώνουν «παν το πλήρωμα της Θεότητος», σαν κάτι ανθρώπινο, σαν κάτι δικό τους και όχι ξένο και «αλλότριο» και έτσι «καθίστανται» Θεάνθρωποι «κατά χάριν».
Και εκπληρώνουν την ευαγγελική εντολή του αγίου Αποστόλου: «γνώναί τε την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην του Χριστού, ίνα πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του Θεού» (Έφ. 3,19).
Πραγματικά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του Χριστού και της Εκκλησίας. Αυτός είναι το παν και τα πάντα είναι σε Αυτήν. Αυτή είναι το σώμα Του και Αυτός είναι η κεφαλή της.
Από την απέραντη φιλανθρωπία Του, «κατέστη» άνθρωπος και έκανε ώστε όλα αυτά να ανήκουν σε μας τους ανθρώπους.
Και αυτό φαίνεται, χωρίς καμιά αμφιβολία, από το ό,τι, με τις ευαγγελικές ασκήσεις, οικοδομούμεθα στο άγιο σώμα Του και ζούμε «εν Αυτώ», με την βοήθεια των άγιων δυνάμεων και Θεανθρωπίνων μυστηρίων.
Και έτσι, «παν το πλήρωμα της Θεότητος», το βιώνουμε πιο πραγματικά, το βιώνουμε σωματικά, σαν κάτι δικό μας.
Διασαφηνίζοντας τους αποστολικούς λόγους και σεις «εστέ πεπληρωμένοι εν Αυτώ», ο άγιος Ιω. ο Δαμασκηνός λέει: «Επειδή γίνατε σώμα Του, σάρξ Αυτού και μέλη Αυτού και Αυτόν έχετε σαν κεφαλή, είστε πεπληρωμένοι δια του Αγίου Πνεύματος». Το ίδιο λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος. «Ουδέν έλαττον έχετε Αυτού» και όπως σε Αυτόν κατοικεί η Θεότης, έτσι και σε σας».
Και με όλο μας το «είναι», αισθανόμαστε και γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός για μας τους ανθρώπους, είναι το παν, και είναι πραγματικά το παν και τα πάντα σε όλους τους κόσμους.
Όλα τα αλλά, τα υπόλοιπα, είναι σκύβαλα και ανάξια λόγου «ίνα Χριστόν κερδήσω».
Και λοιπόν, όλες οι επιθυμίες μας διαχέονται σε μια παν-περιβάλλουσα επιθυμία, που εκφράζει ο Απ. Παύλος: Ω! μόνο τον Χριστό να λαμβάνουμε, για να βρεθούμε σε Αυτόν και αιώνια να μένουμε σε Αυτόν.
Ω! αυτό μόνο θέλουμε, Εσένα μόνο θέλουμε Κύριε Αμετάβλητε, άκουσέ το αυτό και ελέησέ μας. (Φιλ. 3,8- 14).
Μόνο στην Εκκλησία, ο άνθρωπος είναι «πλήρης», άρτιος άνθρωπος, έχει δηλ. τα πάντα, τα οποία είναι απαραίτητα, για την αιώνια ζωή σε όλους τους κόσμους.
Όλος ενχριστοποιείται, όλος θεανθρωποποιείται, όλος κεχαριτώνεται, όλος αθανατίζεται. Έξω από την Eκκλησία, ο άνθρωπος είναι σχήμα ανθρώπου, είναι σκιά ανθρώπου, είναι φάντασμα, ονειροφαντασία και ρομπότ. Και τότε αισθάνεται όλος «κενός», αισθάνεται άδειος.
Και πραγματικά, στην καρδιά του δεν έχει καρδιά, γιατί δεν έχει Θεό! Στην ψυχή του δεν έχει ψυχή, γιατί δεν έχει Θεό! Στην συνείδησή του δεν έχει συνείδηση, γιατί δεν έχει Θεό! Συνείδηση! Πόσο τρομερή και «θυμώδης» άβυσσος είναι η συνείδηση, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ψυχή! Πόσο έρημος, απέραντη και χωρίς τέλος έρημος είναι η ψυχή, όταν δεν είναι γεμάτη από τον Θεό. Ο άνθρωπος! ποιο πτώμα, ποια δυστυχία, μπορεί να εκφράσει τον άνθρωπο, που δεν είναι γεμάτος από τον Θεό, που είναι μακριά από τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και Κύριο.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 84-87)
πηγή: sostis.gr
simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Αν φοβάσαι μην μολυνθείς στην εκκλησία διάβασε για τον Σαλέμ τον Βεδουίνο στο Σινά

Ένας μοναχὸς διηγήθηκε τὴν ἑξῆς ἱστορία σὲ προσκυνητὲς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ:
«Εἶχα τὸ διακόνημα νὰ καθαρίζω τὸ διάδρομο τῶν πατέρων, μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἔξω ἀπὸ τὰ κελλιὰ τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκλησίας, ποὺ ἦταν κουραστικό, γιὰ μία τόσο μεγάλη ἐκκλησία.
Ὡστόσο, παρατήρησα ἀρκετὲς φορὲς ὅτι κάθε Παρασκευή, πρὶν ἀρχίσω τὸ διακόνημά μου, ὁ διάδρομος ἦταν καθαρός. Ἀναρωτήθηκα, ποιὸς νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν καθάριζε καὶ σκέφτηκα ὅτι θὰ ἦταν κάποιος πατέρας ποὺ μὲ λυπόταν, ἐπειδὴ ἦταν κουραστικό.
Μετὰ ἀπὸ μία ἀγρυπνία σηκώθηκα τὸ πρωὶ – ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ- γιὰ νὰ κάνω τὸ διακόνημά μου.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί μου, εἶδα ἕνα Βεδουίνο, τὸ ὄνομα τοῦ Σαλέμ, νὰ σκουπίζη τὸν διάδρομο.
Ὁ Σαλὲμ ἦταν ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ κάθε Παρασκευή. Ἦταν πολὺ καλός, τόσο ποὺ ὁ π. Παῦλος, ὁ Δικαῖος τοῦ Μοναστηριοῦ, τὸν εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση καὶ τοῦ ἔλεγε: «γειά σου Σαλέμ. Πετάει ὁ Σαλέμ;» Καὶ αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «πετάει, πετάει».
Τὸν ρώτησα γιατί σκούπιζε ἐκεῖ καὶ ἂν εἶχε πάρει εὐλογία νὰ τὸ κάνη αὐτό.
Μοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν εἶχε εὐλογία καὶ νὰ μὴ τὸν μαλώσω.
Μοῦ εἶπε ὅτι τὸν ἔστελναν οἱ γυναῖκες τοῦ χωριοῦ του, νὰ μαζεύη τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ παπούτσια τῶν πατέρων!
Ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρώσταιναν, ἔβαζαν τὸ βράδυ τὴν σκόνη αὐτὴ κάτω ἀπὸ τὰ στρωσίδια τους καὶ τὸ πρωὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν καλά(!)
Τοῦ εἶπα τότε νὰ συνεχίση νὰ κάνη, ὅπως νομίζει.
Ἐμεῖς μπαίνουμε στὶς ἐκκλησίες μὲ φόβο μὴ μολυνθοῦ-με ἐνῶ ἀλλόθρησκοι γιατρεύονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ μάλιστα μὲ τὴν σκόνη τῶν παπουτσιῶν τῶν πατέρων!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: ἀκόμη καὶ ἡ σκόνη, ποὺ βρίσκεται πάνω σὲ Ἅγια Λείψανα εἶναι θαυματουργή.
Ό Ἅγιος Ἰωάννης Κροστάνδης; «Στὸν ναὸ νιώθω ὁλοφάνερη τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, τῆς Μητέρας Του, τῶν οὐρανίων δυνάμεων καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ὁ ναὸς εἶναι ὁ ἐπίγειος οὐρανός. Ἐδῶ ἀναγνωρίζεις καὶ αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτό σου ὡς πραγματικὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του, ἰδιαίτερα τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας. Ὤ, πῶς πρέπει νὰ ζῶ, γιὰ ν’ ἀξιώνωμαι νὰ βρίσκωμαι σ’ αὐτὸν τὸν ἐπίγειο οὐρανό!».
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεσσαλονίκης ἀπαντᾶ θεόπνευστα στὰ ἐρωτήματά μας.
Νὰ μὴ φοβώμασθε. Νὰ μὴ ἀμφιβάλλουμε.
Ὅλα μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ εἶναι ἁγιασμένα, ἐκεῖ θεραπευόμεθα καὶ σωζόμεθα μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κολλᾶμε ἀσθένειες.
Ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς μας λέγει: «Ἄν γνωρίζατε πόση εὐλογία ἔρχεται κατὰ τὴν θεία Λειτουργία, θὰ μαζεύατε μέχρι καὶ τὴν σκόνη ἀπὸ τὸ πάτωμα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ πλύνετε μ’ αὐτὴ τὸ πρόσωπό σας».

agapwtonxristo

[toula]

«ΣΑΝ ΜΑΓΝΗΤΗΣ ΜΕ ΤΡΑΒΑΕΙ!…»
«Δε μπορώ ν’ ασπασθώ μια φορά την εικόνα της Παναγίας και να την αποχωριστώ. Όταν Την πλησιάζω, σαν μαγνήτης με τραβάει πάνω Της. Και πρέπει να είμαι μόνος, γιατί θέλω ώρες να Την ασπάζομαι. Λες και γεμίζει η ψυχή από μια ζωντανή πνοή και από τόση χάρη, που δε μ’ αφήνει να φύγω.
Αγάπη, έρωτας Θεού, φωτιά, που καίει! Κι αν είναι και θαυματουργή η εικόνα, με το που μπαίνεις στην εκκλησία, σε καταλαμβάνει αυτό το φαινόμενο και αναδύει τόση ευωδιαστή πνοή, που μένεις εκστατικός και λες ότι δεν βρίσκεσαι πια στον εαυτό σου, αλλά μέσα σ’ έναν ευωδιαστό Παράδεισο!…»
ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ
Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ

[toula]

ο γερο- Γεράσιμος ο Μυτιληνιός-Σαν να είχε πιαστεί από το φουστάνι της Παναγίας.
Ο γερο- Γεράσιμος ο Μυτιληνιός

Τον πρωτογνώρισα στην είσοδο της μονής Ιβήρων.
Πουλούσε κομποσκοίνια και θυμίαμα. Τον καλούσαν εκεί δύο φορές το χρόνο γιατί ήταν καλλιτέχνης στον στολισμό των κολύβων.
Αφού συζητήσαμε αρκετά, μου ζήτησε τα ονόματα της οικογενείας μου με το πρόσχημα ότι θα τα έδινε σε έναν ιερέα να τα μνημονεύει.
Την επόμενη φορά που τον συνάντησα στο ίδιο μέρος με φώναξε με το όνομα μου και με προσκάλεσε στην Νέα Σκήτη να τον επισκεφθώ όποτε θέλω.
Έμενε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.
Πέρασαν χρόνια δίχως να τον ξαναπετύχω.
Κάποτε ανεβήκαμε στην Αγία Άννα με έναν φίλο, και οδοιπορώντας προς τον Άγιο Παύλο σκέφτηκα να περάσω να τον ιδώ.
Το κελί του, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη. Έτοιμο να πέσει με τον πρώτο αέρα. Διώροφο, από κάτω μια αποθήκη με ξύλα. Η ξύλινη πόρτα ανοιχτή.
Προχωρήσαμε μέχρι την αποθήκη, έτοιμοι να τον φωνάξουμε όταν ακούσαμε ικετευτικές κραυγές από πάνω δεξιά.
Είπαμε να μην ενοχλήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Τότε κατάλαβα ότι ήταν ο γερο Γεράσιμος που προσευχόταν κλαίγοντας ,αναφέροντας ονόματα ανθρώπων.
Σαν να είχε πιαστεί από το φουστάνι της Παναγίας.
Όπως ένα μικρό παιδί που ζητάει από τη μαμά του να του κάνει τα χατίρια.
Ανάμεσα στα άλλα άκουσα το όνομα το δικό μου και όλα τα ονόματα της φαμίλιας μου.
Συγκλονίστηκα. Μετά από πολλή ώρα τα πράγματα ησύχασαν. Φώναξα το όνομα του. Ανεβήκαμε τις σκάλες, μας αγκάλιασε, και το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν.
-Τώρα ήρθατε;
-Ναι γέροντα.
-Α, γιατί αν δεν ήρθατε τώρα, εγώ έκανα κάτι παλαβά.
Σε μια άλλη επίσκεψη , μας παρακαλούσε να μείνουμε για να μας κάνει το τραπέζι.
-Καθίστε , γεμιστά έχουμε σήμερα!!
Πήγα στην κουζίνα, άνοιξα τον τέντζερη και είδα δυο μελιτζάνες, δυο κολοκυθάκια ,τρεις τομάτες όλα ακαθάριστα σκεπασμένα από βρασμένο ρύζι.
Η αρχή του ήταν ότι ο μοναχός δεν πρέπει να ηδονίζεται με τις τροφές.
Βρήκαμε ένα πρόσχημα και αποχωρήσαμε.
-Λαχανίδες να τρώτε, λαχανίδες έχουν πολλές βιταμίνες!!
Αργότερα δέχτηκε ως υποτακτικό έναν ηλικιωμένο δάσκαλο από την Ξάνθη τον Βασίλειο που μετονομάστηκε σε Γρηγόριος.
-Μια ζωή παρακαλούσα τον Θεό να μου στείλει υποτακτικό, και εκείνος μου έστειλε αυτόν τον μπακαλιάρο, έλεγε και ο Γρηγόριος υπομειδιούσε.
Πρώτος έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόριος και κατόπιν ο Γερο Γεράσιμος.
Αιωνία τους η μνήμη.

[toula]

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και η αγάπη
Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.
«….Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν….»
Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.
Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος
Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς.
Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του;
Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;
Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας.
Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).
«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πως έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, που έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί παντού και πάντα» (Α’ Κορ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά».
Είδες τέλεια εξουσία που έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.
Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά.
Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]
«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Όταν σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα λέγοντας: «Αν δω κάποιο φταίξιμο του αδελφού μου, καλά θα κάμω να το σκεπάσω;»

Και ο γέροντας του απάντησε: «Την ώρα που θα σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού μας, θα σκεπάσει και ο Θεός το δικό μας.
Και την ώρα όπου θα φανερώσουμε το φταίξιμο του αδελφού, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Από το Γεροντικό

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

[toula]

Ένα αστέρι φώτιζε στον όσιο Ιάκωβο (Τσαλίκη) για να πάει στο Ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ!

Για να ξεπεράσει τους πειρασμούς [ο όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)] μα και να τιμήσει τον όσιο Δαβίδ [τον Γέροντα, τον εν Ευβοία], αποφάσισε να προσεύχεται τις νύχτες στο Ασκητήριο [του οσίου Δαβίδ], όταν δεν έβρεχε πολύ και όταν δεν είχε πολύ χιόνι.
Ένα απόγευμα αργά έκανε τον Εσπερινό στην Μονή, βράδιασε, αποσύρθηκαν οι άλλοι μοναχοί.
Τα κλειδιά τα είχε ο ίδιος. Κανείς δεν επρόκειτο να βγει και κανείς να μπει.
Πήρε το ραβδάκι του, κλείδωσε τις πόρτες της Μονής και βγήκε από τη Νότια. Πλευρά .
Φανάρι-φακό, καθώς έλεγε, δεν είχε τότε… φτώχεια .
Περπάτησε στο μονοπάτι, δίπλα στο αυλάκι με το νερό. Αγωνίστηκε ν’ ανέβει προς την Καστανιά.
Δεν είχε φεγγάρι και δύσκολο να βρει το μονοπάτι.
Έπεφτε και σηκωνόταν.
Είδε κι έπαθε να μπει στο μεγάλο δρόμο.
Όταν μετά έστριψε δεξιά για το άλλο μονοπάτι, χάθηκε....
Δεν ήξερε που πηγαίνει. Μπλέχτηκε σε βάτα, τρυπήθηκε, χτύπησε, χάθηκε στη χαράδρα.
Από χαρακτήρα, καθώς έλεγε, είχε τις φοβίες του....
Και τώρα, μέσα στη νύχτα φοβήθηκε πολύ, πάρα πολύ.
Τότε προσευχήθηκε:
– Θεέ μου, φώτισε μου το δρόμο να φτάσω στο Ασκητήριο.
Και ο προστάτης του Άγιος Δαβίδ τον βοήθησε να φτάσει.
Ο ίδιος διηγόταν τις νυχτερινές αυτές περιπέτειες και συνέχιζε:
– Και ο καλός Θεός άκουσε το αίτημά μου.
Από τα πολλά άστρα του ουρανού μού έδωσε και εμένα ένα.
Αυτό πήγαινε μπροστά και μου ‘φεγγε το δρόμο.
Εγώ από πίσω του.
Έτσι έφτανα στο Ασκητήριο. Εκεί έκανα την προσευχή μου.
Και πάλι μπροστά ο αστέρας μού φέγγει μέχρι την πόρτα της Μονής.
Οι πατέρες εκάθευδον [κοιμόντουσαν] και τίποτα δεν καταλάβαιναν απ’ όλα αυτά!

Από το βιβλίο ο «Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης», των εκδόσεων Ακρίτας.

[toula]

❈ Η ψυχή του ανθρώπου,
όταν είναι ενωμένη με τη Χάρη, είναι όπως το σίδηρο με τη φωτιά. Να βάλεις το σίδηρο στη φωτιά και να κοκκινίσει. Δεν χάνει τίποτα το σίδηρο από τις ιδιότητές του, αλλά είναι πυρακτωμένο. Είναι σαν ένα αναμμένο κάρβουνο, πυρακτωμένο.
Έτσι να φανταστείτε την ψυχή του ανθρώπου, όταν έχει Χάρη Θεού. Και όταν έχει Χάρη η ψυχή, έχει και ο νους Χάρη. Πυρακτώνεται ο νους του ανθρώπου, οπότε εξοστρακίζονται και επιστρέφουν άκαρπα, όλα τα πεπυρωμένα βέλη (λογισμοί) του σατανά.
❈ Οι ψυχές των ανθρώπων που έχουν Χάρη Θεού, δεν μπορεί ο διάβολος να τις καταβάλλει. Ρίχνει ο διάβολος τα πυρωμένα βέλη του, με τους λογισμούς, αλλά ο άνθρωπος αντιστέκεται. Είναι σαν να ρίχνει κανείς πυρακτωμένα βέλη στη θάλασσα. Τα βέλη, με το που ακουμπάνε στο νερό, σβήνει η φωτιά τους.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

[toula]

ΠΑΤΕΡ, ΜΕ ΕΣΩΣΕ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ!

Ένας από τους πρώτους Χριστιανούς μας εδώ στην Γκόμα είναι ο Πρόδρομος Mukandirwa Kibira, πατέρας επτά παιδιών. Πάντα παρών σε όλες τις ακολουθίες της Εκκλησίας και καλός συνεργάτης μας.
Την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου, μέρα της γιορτής του Αγίου Προδρόμου, Α΄ και Β΄ Εύρεσις της Τίμιας Κεφαλής του, ένας φίλος του ζήτησε να πάνε επίσκεψη σε έναν άρρωστο. Πριν φύγει από το σπίτι του, πήρε και έβαλε στην τσέπη του μια εικονίτσα του Τιμίου Προδρόμου. Είχε ακούσει, όταν ακόμα ήταν κατηχούμενος, ότι είναι καλό να έχουμε πάντα επάνω μας έναν Σταυρό, μια εικόνα ή ακόμη και την Καινή Διαθήκη για προστασία.
Για να πάνε γρήγορα στον προορισμό τους σταμάτησαν ένα ταξί. Τα ταξί εδώ είναι δίκυκλες μηχανές. Μπροστά είναι ο οδηγός και από πίσω του οι επιβάτες. Καθώς πήγαιναν τους συνέβη φοβερό τροχαίο ατύχημα. Χτύπησαν με άλλο δίκυκλο, με συνέπεια να σκοτωθούν επιτόπου ο οδηγός και ο φίλος του Πρόδρομου.

Ο Πρόδρομος, ω του θαύματος, χτύπησε μόνο στο πόδι του. Με τη σύγκρουση πετάχτηκε και βρέθηκε σε μεγάλη απόσταση από το σημείο του συμβάντος. Όταν συνήλθε από το σοκ, έβαλε το χέρι του στην τσέπη, πήρε στα χέρια του την εικονίτσα του Τιμίου Προδρόμου και άρχισε να κλαίει από συγκίνηση για το πώς σώθηκε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Έλεγε μέσα του: «Θεέ μου, Θεέ μου, πόση αγάπη έχεις για μένα».
Τους δύο νεκρούς και τον Πρόδρομο τους μετέφεραν στο νοσοκομείο. Όταν πήγα να τον επισκεφθώ, η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν: «Πάτερ, με έσωσε ο Τίμιος Πρόδρομος! Με έσωσε η εικονίτσα που είχα επάνω μου κι αυτό γιατί άκουγα στις κατηχήσεις ότι είναι καλό να έχουμε πάνω μας τον Σταυρό ή μια εικόνα. Νιώθω ανάξιος για τη ζωή που μου χάρισε ο Θεός, τον Οποίο πιστεύω και αγαπώ πάρα πολύ. Να σας πω και κάτι άλλο, πάτερ. Δεν είμαι πιο καλός άνθρωπος από τους άλλους δύο που σκοτώθηκαν».
Το θαυμαστό αυτό γεγονός επηρέασε πάρα πολύ τους Χριστιανούς και τους κατηχουμένους μας και δοξάζουν τον Θεό για τις ανεξιχνίαστες βουλές Του.
--------------------------
*Το κείμενο μάς εστάλη από τον π. Χαρίτωνα Μουσουνγκάι, τον Αρχιερατικό Επίτροπο της Ι. Επισκοπής Γκόμα.