Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

“ Καλή Παναγιά ” σημαίνει “ καλή παρηγοριά ”, “καλή απαντοχή”, ”καλή ελπίδα”, “καλό ταξίδι στην πορεία…..
“ Καλή Παναγιά ” πάει να πει να βγούμε να Την συναντήσουμε στους δρόμους που έχει πάρει για να βρει Εκείνη τους αναγκεμένους.
“ Καλή Παναγιά ”ωραία που ακούγεται το Όνομά Της κ η ευχή δάκρυα, ψίθυροι, ικεσίες, υψωμένα χέρια, βεβαιωμένες ελπίδες, λουλούδια, τα καλύτερα των κήπων, στολίζουν τα εικονίσματα της
Μητέρα της δικής μας Ειρήνης, Μητέρα της δικής μας Χαράς, Μητέρα της δικής μας Ελπίδας κ δικής μας Αγάπης . Μητέρα Αυτού που υπάρχει, Αυτού που ουσιώνει τα πάντα !
Μητέρα Άχραντε, το ύψος της δικής σου αγνότητας δεν μπορεί να φαντασθεί η δική μας ακάθαρτη ψυχή .
Μητέρα Παμμακάριστε, την αγαθότητά σου δεν μπορεί να συλλάβει ο νούς του ανθρώπου .
Μητέρα πάντων των χριστιανών, οι εικόνες σου είναι σε κάθε πόλη κ κάθε χωριό κ μαρτυρούν τη γρήγορη βοήθεια που προσφέρεις σε μας !
Να είσαι και για μένα τον αμαρτωλό κ τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια κ προστάτρια στους πόνους, στις θλίψεις κ στους πειρασμούς!

~ Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ~

[toula]

Η ησυχία γεννάει την άσκηση, η άσκηση γεννάει τα δάκρυα, τα δάκρυα τον φόβο (του Θεού), ο φόβος την ταπείνωση, η ταπείνωση το προορατικό χάρισμα, το προορατικό χάρισμα την αγάπη, η αγάπη κάνει την ψυχή υγιή και απαθή. Και τότε γνωρίζει ο άνθρωπος, ότι δεν είναι μακριά από τον Θεό.
(Αββάς Φιλήμονας)

[toula]

Ἡ καρδιά δέν καθαρίζεται μέ φιλότιμο…

Φιλότιμο, κατά τόν Γέροντα, «εἶναι εὐλαβικό ἀπόσταγμα τῆς καλωσύνης, ἡ λαμπικαρισμένη ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Τότε ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη ἀπό μεγάλη εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους του, καί ἀπό πνευματική λεπτότητα (εὐαισθησία), προσπαθεῖ νά ἀνταποδώση καί τήν παραμικρή καλωσύνη πού τοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι». ῞Ο,τι γίνεται πέρα ἀπό καθῆκον καί ὑποχρέωση, χωρίς νά ζητηθῆ, ἀπό ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, αὐτό εἶναι τό φιλότιμο.
῞Ολες οἱ ἐνέργειες τοῦ Γέροντα χαρακτηρίζονται ἀπό αὐτήν τήν ἀρετή. Ἀπό τήν ἁπλῆ βοήθεια σέ κάποιον, ὥς τήν αὐτοθυσία του στόν πόλεμο γιά νά μήν κινδυνεύσουν καί σκοτωθοῦν ἄλλοι, καί ἐν συνεχείᾳ στήν μοναχική ζωή, μέ τούς φιλότιμους ἀγῶνες του πού ξεπερνοῦσαν τήν ἀντοχή του.
Τόν συγκινοῦσε, ὅταν ἔβλεπε καί στούς ἄλλους φιλότιμο. ῎Ελεγε: «Νά κινούμαστε μέ φιλότιμο. Τά φιλότιμα παιδιά προσέχουν, πῶς νά ξεκουράσουν καί νά εὐχαριστήσουν τούς γονεῖς. Ἐμεῖς οἱ μοναχοί νά γνωρίζουμε τί ἀναπαύει τόν Γέροντα καί νά τό κάνουμε πρίν μᾶς τό πῆ. Νά ἔχετε φιλότιμο καί νά μήν ἐκμεταλλεύεστε τήν καλωσύνη τῶν ἄλλων. Ὁ φιλότιμος βομβαρδίζεται ἀπό εὐλογία, ἐνῶ ὁ γκρινιάρης γεννᾶ κακομοιριά.
Ἡ καρδιά δέν καθαρίζεται μέ «κλίν», ἀλλά μέ φιλότιμο. Νά μήν ἀφήνουμε τόν ἄλλον νά κουράζεται. Νά γινώμαστε θυσία. Μιά γυναίκα ἔλεγε: «Ἀφοῦ ὁ Χριστός πικράθηκε καί ἐγώ τόν πίκρανα, δέν θέλω νά ἔχω χαρά». Καί εἶχε μιά χαρά! ῎Ελεγε στούς ἄλλους νά προσευχηθοῦν νά μήν ἔχη χαρά, ἀλλά νά πονᾶ γιά τόν Χριστό.
Τί φιλότιμο! Καί ὅσο ἔλεγε αὐτά, ἄλλη τόση χαρά καί ἀγαλλίαση εἶχε. Αὐτή βγῆκε ἀπό τόν ἑαυτό της». Συνιστοῦσε ὁ Γέροντας: «Νά κάνουμε τό καλό ὄχι ὠφελιμιστικά, οὔτε νομικά, ἀλλά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό. Τότε ὄχι μόνο μέ εὐκολία κάνω ὅ,τι ὑποχρεοῦμαι, ἀλλά θυσιάζω καί ὅ,τι δικαιοῦμαι».
Τό φιλότιμο, αὐτή ἡ χαρακτηριστική του ἀρετή, λαϊκό τόν ἀνέδειξε εὐεργέτη, στρατιώτη ἥρωα καί μοναχό Ἅγιο.

Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Τι μας δίνει αυτή η Αυγουστιάτικη περίοδος; Την χαρά της νηστείας και την γλύκα της προσευχής. Νηστεία και προσευχή με επίκεντρο το πρόσωπο της Παναγίας μας. Να τα χαρούμε. Να τα γευτούμε. Να ξεκολλήσουμε απ’ έριδες και διχασμούς, φωνές και εντάσεις, φόβους και ανησυχίες. Ας ησυχάσουμε μέσα στην Παρουσία της Παναγίας. Η Παναγία μας ησυχάζει.

Ασχολούμαστε με τον αντίχριστο και ξεχάσαμε τον Χριστό, μας απασχολεί το χάραγμα και λησμονήσαμε την μετάνοια, μας κατάπιε η γη κι ο ουρανός μακραίνει από το βίωμα της καρδιάς μας. Δεν πάμε στο παράδεισο όταν ασχολούμαστε με το κακό και την καταστροφή του κόσμου, αλλά όταν ζούμε τις χαρές και τις χάρες του Χριστού μας. Φως, χαρά, ελπίδα, πίστη, αυτό είναι ο χριστιανός, άνθρωπος της χαράς και του φωτός. Όχι άλλο μαυρίλα και μιζέρια, διαβόλους και κολάσεις, τον Χριστό ζητάει η καρδιά μας, το οξυγόνο της προσευχής, τις ανάσες του Αγίου Πνεύματος που όταν έρχεται στην ψυχή εκείνη χαίρεται, αγάλλεται, αισιοδοξεί, φωνάζει ότι όλα θα πάνε καλά, θα περάσει κι αυτό, θα νικήσουμε τον κακό, θα ξεπεράσουμε την κρίση και δοκιμασία. Τίποτε δε μπορεί να μας κλονίσει και απογοητεύσει ή φοβίσει όταν μέσα μας ζει ο Χριστός.

Η νηστεία και η προσευχή πρέπει να γίνονται με χαρά όχι με καταπίεση και φόβο. Πρέπει να χαίρεσαι ως παιδί που ήρθε η περίοδος να νηστεύσεις και πρέπει να τρέχεις ως ερωτευμένος να προσευχηθείς γιατί αλλιώς δεν μπορείς να ζήσεις. Όλα να είναι ντυμένα στην χαρά και το φως του Χριστού μας. Έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, "όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε να απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού...".

Συναντώ ανθρώπους που είναι χρόνια στην εκκλησία, αλλά δεν μαλάκωσαν ακόμη, που νηστεύουν και προσεύχονται αλλά είναι γεμάτοι γκρίνια και μιζέρια, που εξομολογούνται αλλά δεν έχουν ελπίδα, ζουν στον φόβο και τις ενοχές. Δεν είναι αυτό το πνεύμα του Χριστού μας, δεν είναι αυτή η ουσία της πίστεως μας. Κάθε άσκηση που δεν έχει χαρά και έρωτα, που δεν καταλήγει στην δοξολογία και ευχαριστία, δεν είναι ευλογημένη.
Γι αυτό κάθε φορά που νηστεύεις και κάθε φορά που προσεύχεσαι να εξετάζεις τον εαυτό σου, χαίρεσαι, αγαπάς αυτό που κάνεις; Σε αναπαύει, είναι το μεράκι της ψυχής σου ή αγγαρεία της ζωής σου; Θα μου πεις "πάτερ μου, δε μπορούμε πάντα να είμαστε χαρούμενοι και ορεξάτοι...". Σαφέστατα. Δίκιο έχεις. Κανείς δεν είναι πάντα κεφάτος και πνευματικά ορεξάτος. Περνάμε και στιγμές ή φάσεις ακηδίας, θλίψης και βαρεμάρας πνευματικής. Ναι, αλλά αυτό να είναι η εξαίρεση, να είναι κάποιες φορές όχι πάντα, όχι η μόνιμη στάση και κατάσταση του νου και της ψυχής μας. Να αγαπώ και να χαίρομαι και κάποιες φορές να πέφτω και να χωλαίνω, είναι απόλυτο φυσικό και αναμενόμενο. Αλλά να είμαι διαρκώς σε μια γκρίνια και μιζέρια, θλίψη και ταραχή, να ζω κάτω από το φόβο και την ανασφάλεια, όχι μόνο φυσιολογικό δεν είναι αλλά απολύτως καταστροφικό και δαιμονικό. Χριστός και σκληρότητα, Χριστός και μιζέρια δεν πάνε μαζί.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Η Θεοτόκος δεν προσεγγίζεται ούτε με γλυκόλογα, ούτε με μεγαλοστομίες,ούτε με συναισθηματισμούς.

Με θλίψη αυτές τις μέρες διαβάζουμε διάφορα για την Παναγία μας την οποία προσεγγίζουν όπως προσεγγίζουμε έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής ή ένα είδωλο. Η Παναγία ήταν, είναι και θα είναι ένα αιώνιο ζωντανό πρόσωπο. Φυσικά ένα ζωντανό και πραγματικό πρόσωπο το προσεγγίζουμε μέσα από προσωπική σχέση και διάλογο. Με την Παναγία μας η σχέση επιτυγχάνεται μέσα από την άσκηση και ο διάλογος μέσα από την προσευχή. Τότε η Παναγία γίνεται για εμάς Μητέρα και εμείς παιδιά της. Τα υπόλοιπα είναι φιλοσοφικοί νεκροί λόγοι που απευθύνονται σε είδωλα.

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.
Η Παναγία κυοφόρησε τον ίδιο τον Θεό και αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος ήρθε για να μας σώσει όχι με φιλοσοφικά λόγια αλλά με το Σώμα Του και το Αίμα Του. Τα λόγια του Κυρίου είναι ζωντανές πράξεις με τις οποίες ο άνθρωπος θεραπεύεται και οδεύει προς τον Αγιασμό της υπάρξεως του και όχι φιλοσοφίες και αοριστολογίες που τις επιλέγεις για να ζεις μια νιρβάνα όμορφης εσωτερικής γαλήνης.
Οπότε αυτήν την περίοδο και θα νηστέψω και θα γονατίσω και θα παρακαλέσω να με φωτίσει να ακολουθήσω τον δρόμο που χάραξε ο Υιός της , και είναι ο δρόμος της μετανοίας. . . .

Για τον Χριστιανό που αγωνίζεται, η τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας δεν θα τελειώσει στις 15 Αυγούστου αλλά κάθε ώρα , κάθε λεπτό και κάθε στιγμή θα την έχουμε στην καρδιά μας διότι είναι η μητέρα μας και την μάνα δεν την εγκαταλείπουμε ποτέ…
Θέλουμε την βοήθειά της , έχουμε ανάγκη τον δικό της λόγο και η κραυγή βγαίνει από τα τροπάρια που ψέλνουμε κατανυκτικά …
<< Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.>>
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Πώς την προσεγγίζουμε ; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Μαμά, μαζί με τα άλλα που θα με στείλεις, να με στείλεις και ένα καθρεφτάκι.
Το ήθελε η κόρη για να φτάχνει το μαλλί της και να περιποιείται το πρόσωπο της. Πράγματι η μητέρα της έστειλε έναν διπλωμένο καθρέφτη. Και όταν η κόρη ξεδίπλωσε το καθρέφτη, είδε την Παναγία , και της έγραφε η μάνα της: Με βάση αυτόν τον καθρέφτη να φτιάχνεσαι, παιδί μου! Να καθρεφτίζεσαι πάντα με βάση και πρότυπο την Παναγία μας.

Από τον Αείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο

[toula]

Όταν αναρωτιέσαι και σε πιάνει τρέλα για το τι θα πει ο κόσμος, μην ξεχνάς ότι ο κόσμος είσαι εσύ. Ότι κάποια στιγμή αυτός που έλεγε ότι “Δεν αντέχω τι θα πει ο κόσμος” κάποιες φορές το έλεγε και για σένα. Λειτούργησες κι εσύ σαν τον όχλο , παρασύρθηκες. Έχεις ρίξει βάγια αλλά και καρφιά. Έχεις φωνάξει “Ωσαvνά” αλλά και “σταυρωθήτω” για κάποιους. Έχεις «σκοτώσει» πολλούς με τη γλώσσα σου για να βγεις από πάνω καλύτερος και όταν σου κάνουν μια παρατήρηση γίνεται θηρίο. Να τα λέμε και αυτά. Βλέπω πολλές διαφημίσεις από τους λεγόμενους Life coach στο FACEBOOK με ομιλίες για τις τοξικές σχέσεις και τους τοξικούς ανθρώπους και πως μπορούμε να τους αποφύγουμε. Αναρωτηθήκαμε ποτέ μήπως τελικά οι τοξικοί και οι ξινοί είμαστε εμείς ; Μήπως τελικά αντί να κατηγορώ τους άλλους και να κατακρίνω συνεχώς συμπεριφορές εν τέλει είμαι εγώ ο τοξικός, νομίζω όμως ότι είμαι ο τέλειος;

Σεμινάρια, διαφημίσεις, φυλλάδια , βιβλία με τίτλους: Φταίει ο άλλος , Φύγε από τη σχέση που σε πιέζει, πώς να απαλλαγείς από τον τοξικό άνθρωπο. Πάντα φταίει ο άλλος , πάντα ο άλλος είναι η κόλαση μου και το πρόβλημα μου αλλά εγώ δεν φταίω πουθενά. Είμαι ο τέλειος και πρέπει όλοι να προσαρμόζονται στην τελειότητα μου. Φοβερά πράγματα!
Πότε θα αναρωτηθούμε μήπως τελικά φταίμε κι εμείς κάπου;
Πότε θα αναρωτηθούμε μήπως ο τοξικός τελικά είμαι εγώ και πρέπει να διορθωθώ;

Μιλάμε για μετάνοια των άλλων!!! Να μετανοήσουν οι άλλοι για να προσκυνήσουν την τελειότητά μας ! Μετάνοια σημαίνει να αλλάξω εγώ, όχι να αλλάξουν οι άλλοι όπως εγώ θέλω. Κάνει πολύ καλή δουλειά ο δαίμων της φιλαυτίας μας, καθώς μας υπαγορεύει αυτά που θέλει για να βλέπουμε πάντα τα στραβά στους άλλους και εμείς να μένουμε στα σκοτάδια μας.

Τα εξομολογητήρια είναι γεμάτα από φράσεις όπως : «Πάτερ μου εγώ είμαι τέλειος! Φταίει η γυναίκα μου , η πεθερά μου, ο γείτονας ! Εγώ δεν έκανα τίποτα, είμαι τέλειος σε όλα !». Δικαιολογούμε τον εαυτό μας σε όλα και για τους άλλους είμαστε έτοιμοι να τους πυροβολήσουμε.
Σπάνια θα ακούσουμε : «Πάτερ μου ο γάμος μου δεν πάει καλά και θέλω να δω που φταίω για να διορθωθώ». Όσους έχω ακούσει ότι χωρίσανε, πάντα ρίχνουν απίστευτη λάσπη στον άλλον και οι ίδιοι θεωρούν τον εαυτό τους Άγιο!
Φταίει λέμε ο κόσμος και τι θα πει ο κόσμος..χμ… Εμείς τελικά τί είμαστε ; Δεν είμαστε μέλη αυτού του κόσμου;
Η δική σου όμως θέση ως κομμάτι του κόσμου ποια είναι ;
Η δική σου θέση στην πόλη σου , τη γειτονιά σου, το χωριό σου ποια είναι ;
Είναι προδοτική , κουτσομπολίστικη ή είναι αληθινή και σταράτη με ένδυμα αληθείας και χάριτος ;
Όταν λέμε ότι φταίει ο κόσμος και η κοινωνία, καλύτερα να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Εμείς είμαστε ο κόσμος και η κοινωνία. Είμαστε μέλη αυτού του κόσμου αλλά και μέλη του Σώματος του Χριστού.

Είμαστε παρανοϊκοί αν κατηγορούμε τον κόσμο ενώ είμαστε κομμάτι του. Τι ειρωνεία Θεέ μου!
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας .
Άσε τον κόσμο και πιάσε τον εαυτό σου, γύρνα το μικροσκόπιο προς τα μέσα και άσε τους άλλους.
Οπότε μετά άσε τον κόσμο να λέει για την αγιότητά σου και τότε θα έχεις κάνει την καλύτερη αλλαγή.
Με ρώτησε κάποιος: «Πάτερ, πως έγινε έτσι ο κόσμος; Τί πρέπει να κάνουμε;».
Και πήρε την απάντηση: «Να αλλάξεις εσύ αδερφέ μου, και τότε μπορεί να μην αλλάξει ο κόσμος, αλλά σίγουρα ένα κομμάτι του.»

Και το κλισέ “Τί θα πει ο κόσμος”, θα γίνει η χαρά όλων να μην χορταίνουν να λένε τί άνθρωπος αγάπης είσαι . Και άσε τον κόσμο να λέει ...Κάθε κουβέντα θα μυρίζει λιβάνι.
Aυτό έκαναν οι Άγιοι. Ήταν μέρος του κόσμου, αλλά ζούσαν ήδη στον άλλο κόσμο, στον κόσμο της χάριτος και προσπαθούσαν αυτόν τον κόσμο να τον καλέσουν εκεί με την προσευχή τους.
Γίνε αυτό που είσαι προορισμένος να γίνεις...Άγιος..και άσε τον κόσμο να λέει και τα συναξάρια να γράφουν το όνομά σου. Καλό αγώνα.

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr
Μήπως φταις κι εσύ κάπου; Αναρωτήθηκες ποτέ; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Ένας άντρας επισκέφτηκε τον γιατρό του για κάτι πόνους που είχε.
“Γιατρέ, δεν αντέχω άλλο, πονάει όλο μου το κορμί, όλα στραβά μου πάνε”.
Ο γιατρός άρχισε να υποπτεύεται ότι ενδεχομένως να υπήρχε κάποια σχέση ανάμεσα στους σωματικούς και στους ψυχικούς του πόνους, αφού ο άνθρωπος αυτός συνέχισε να παραπονιέται για το πόσο άσχημα πήγαιναν τα πράγματα στη ζωή του. Έτσι, κι εφόσον γνώριζε κάποια στοιχεία για την οικογενειακή και προσωπική του ζωή, του είπε:
“Σας καταλαβαίνω απόλυτα και λυπάμαι πολύ για το θάνατο της συζύγου σας”.
Ο άντρας τον κοίταξε παραξενεμένος.
“Τι λέτε γιατρέ; Η σύζυγός μου είναι μια χαρά’ μάλλον κάποιος σας παραπληροφόρησε”.
“Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που η σύζυγός σας είναι καλά”.
Και ο γιατρός έγραψε σ’ ένα χαρτί, αρθρώνοντας παράλληλα τη φράση: “Η σύζυγος είναι καλά”.
“Τότε μάλλον κάποιο από τα παιδιά σας θα είναι άρρωστο”, συνέχισε ο γιατρός.
“Γιατρέ, είστε πολύ περίεργος σήμερα. Ευτυχώς, τα παιδιά μου έχουν όλα την υγεία τους”.
“Τα παιδιά του είναι υγιή”, σχολίασε ο γιατρός, σημειώνοντας και πάλι στο χαρτί αυτή τη φράση.
“Δεν θέλω να ξύνω την πληγή σας, αλλά λυπάμαι που χάσατε τη δουλειά σας”.
“Γιατρέ, δεν ξέρω τι σας συμβαίνει, αλλά…”
Εκείνη τη στιγμή ο άντρας κατάλαβε πόσο δεν εκτιμούσε ότι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του και πόσο είχε επιτρέψει να τον κυριεύσουν συναισθήματα που πήγαζαν από μια συγκεκριμένη αντίληψη των πραγμάτων. Τότε σηκώθηκε, ευχαρίστησε τον γιατρό και έφυγε.
Δεν έχει νόημα να στεναχωριόμαστε τόσο πολύ για πράγματα που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε ούτε να νιώθουμε τόσο ανίκανοι να χειριστούμε την ψυχική μας κατάσταση.
Το να λέμε “ναι” στη ζωή σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε το ρόλο του θύματος και δεν αφιερώνουμε τον πολύτιμο χρόνο και την πολύτιμη ενέργειά μας στην αναζήτηση ενόχων. Αντιθέτως, αναλαμβάνουμε την ευθύνη τη στιγμή που πρέπει να αντιδράσουμε σε ότι μας συμβαίνει.
Αντί της αντίστασης ή της παραίτησης έχουμε την αποδοχή και την ευγνωμοσύνη. Ίσως επειδή ούτε η αποδοχή ούτε η ευγνωμοσύνη φαίνονται πραγματικές επιλογές, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αποδεχτεί ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Βρες ξανά τον εαυτό σου
ΜΑΡΙΟ ΑΛΟΝΣΟ ΠΟΥΤΖ

[toula]

"Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει".
Εσύ είσαι η Μάνα μας, η Σκέπη μας, η Μεσίτρια, των θλιβομένων η χαρά, των πολεμουμένων η βοήθεια, των αδικουμένων η προστάτης, των ασθενούντων η παρηγοριά.
Μάνα Παναγιά, στην αγάπη σου εναποθέτουμε τους στεναγμούς μας, τον πόνο μας, το δάκρυ μας. Φέρε κουράγιο και δύναμη στην ψυχή μας, σοφία στο νου μας, ειρήνη στην καρδιά μας.
Εσύ που πάντα είσαι κοντά μας, μην δεις την αμαρτία μας, αλλά δες την μετάνοιά μας.
Ευλόγησε τον αγώνα μας, στερέωσε την πίστη μας, φυγάδευσε τους δαίμονες, απάλυνε τις δοκιμασίες μας.
Ευλογημένη Θεοτόκε, δέξαι τις παρακλήσεις μας και γίνε η καταφυγή μας, η ακλόνητη Μεσίτρια προς τον Φιλάνθρωπο Υιό Σου και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Καλό Δεκαπενταύγουστο.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να έχεις ισορροπία στη ζωή σου.
Να υπάρχει δηλαδή η σωστή εκτίμηση κάθε προσώπου που έρχεσαι σε συναναστροφή, κάθε γεγονότος, κάθε αγαθού που έχεις.
Έτσι θα έρχεται η ειρήνη στο νου και στην καρδιά.
Χωρίς ισορροπία όλα μπερδεύονται. Δίνεται υπεραξία στα ευτελή και απαξιώνονται τα σημαντικά.
Ο ισορροπημένος άνθρωπος τα έχει βρει με τον εαυτό του, ξέρει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό και αφήνει τους άλλους στην ησυχία τους. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί, δεν κουτσομπολεύει μικροαστικά τις ζωές των άλλων, δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας ή σύνδρομο καταδίωξης, δεν απαιτεί μέσα στις σχέσεις του με γκρίνιες και ζήλιες «σεβασμό».
Είναι μεγάλο κατόρθωμα του σύγχρονου ανθρώπου να αντισταθεί στις ακρότητες, είτε είναι ιδεολογίες και απόψεις, είτε συμπεριφορές και ενέργειες.
Σήμερα δυστυχώς για να ξεχωρίσουν οι άνθρωποι επιλέγουν τα άκρα· γι’ αυτό και η βία (σε όλες της μορφές της) ανθεί μέσα στην κατ’ άλλα πολιτισμένη κοινωνία μας.
Ισορροπία χρειαζόμαστε. Μα το κυριότερο για να έρθει αυτή η ισορροπία είναι να έχουμε κοινό νου, λογική, ορθή κρίση.
Όταν όμως ο άνθρωπος κινείται και ζει εμπαθώς, φίλαυτα, εγωιστικά, η ορθή κρίση νοθεύεται, η λογική διαστρέφεται και ο κοινός νους χάνεται.
Η ισορροπία λοιπόν πηγάζει βαθύτερα από τις αρετές της ταπείνωσης και της μετάνοιας.
Ο ταπεινός και εν μετανοία άνθρωπος κινείται απλά και απαλά μέσα στη ζωή του. Δεν έχει την εμμονή να ξεχωρίσει με έκτακτες ακτιβιστικές πράξεις αυτοεπιβεβαίωσης. Ξέρει ποιος είναι, εστιάζει στον εαυτό του, όχι φίλαυτα αλλά μέσα από το πρίσμα της προσωπικής του υπαρξιακής εξέλιξης. Και αυτό τον κάνει να βλέπει καθαρότερα την ζωή, χωρίς τις παρωπίδες του εγωισμού που τρέφουν την ισχυρογνωμοσύνη και την απολυτότητα στον λόγο του.
Εάν υπάρχουν και σήμερα φαινόμενα φανατισμού και αλλοφροσύνης είναι διότι οι άνθρωποι θεοποιούν την γνώμη τους και διαστρέφουν ακόμα και την πραγματικότητα για να την σώσουν. Δεν σκέφτονται λογικά ως άμυνα· για να προστατεύσουν το εγώ τους, για να κρύψουν τις φοβίες και τα κόμπλεξ τους, φανερώνοντας όμως την ανισορροπία τους που φλερτάρει με την τρέλα.
Προσπάθησε να συναναστρέφεσαι ανθρώπους, όχι «διαβασμένους», αλλά με κοινό νου και σύνεση.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος