Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πήρες τήν άπόφαση νά πάς στόν Θεό νά πλυθείς, άλλά δέν σημαίνει ότι πλύθηκες κιόλας. Τό θέμα εἶναι νά έπιστρέψεις στόν Θεό καί νά μείνεις σταθερά έκεί, καί θά καθαρισθεί ή ψυχή σου σιγά-σιγά!
Ό Θεός δέχεται τή μετάνοιά σου, σέ συγχωρεί, άλλά ύστερα άπό χρόνια θά δείς πόσο έπιφανειακή ήταν αύτή ή μετάνοια. Είχε βέβαια μιά δόση είλικρίνειας, άλλά πήγαινε μόνο ώς ένα σημείο.
Έχεις πολύ δρόμο άκόμη μπροστά σου...

+ π. Συμεών Κραγιόπουλος

[toula]

Εύλογημένα μου παιδιά,

Λέγουν οί πατέρες ότι ή καρδιά τοῦ άνθρώπου εἶναι μπλεγμένη μέ τίς ρίζες τών παθών, πού εἶναι άκανθώδεις, καί τήν έχουν «γαντζώσει» γιά τά καλά!
Μόλις, λοιπόν, έπιχειρήση ό άνθρωπος μέ τήν φώτιση τοῦ Θεοῦ νά ξερριζώση ένα πάθος (ούσιαστικά νά μεταμορφώση ένα πάθος), νά άρχίση νά βγάζη τά ριζίδια, νά τά πιάνη μέ τήν τσιμπίδα καί νά τά τραβάη, ξεριζώνοντας τό πάθος σκίζει καί τήν καρδιά!
Σχιζομένη δε ή καρδιά βγάζει αἷμα καί πονάει!
Άν δέν κάνη ό άνθρωπος ύπομονή στόν πόνο, σταματάει έκεί καί έγκαταλείπει τόν άγώνα καί μένει έμπαθής καί άμαρτωλός!
Άν όμως κάνη ύπομονή στόν πόνο, τήν βγάζει τή ρίζα τοῦ πάθους καί άπαλλάσσεται!

† Γέροντος Έφραίμ Φιλοθεΐτου,
«Ή Τέχνη τής Σωτηρίας»

[toula]

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Ο καλός και ο κακός λογισμός.

Ρωτήσαμε μια μέρα το Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντού­με. Ερχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:
– Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολύ τσιγάρο και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατη­γορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους τι μπορούμε νο λέμε:»

Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει:
– «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό.τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζαυν. και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω απο όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει.
Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται οπό το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά οπό εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τι είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές*. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ο.τι κακά υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.
Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και νο κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θο πετάξει και δεν θα καθήσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.
Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνωστής όλων των κάλων και θο εχει παντελή άγνοια όλων των κακών.

Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς κοι σκέπτονται και βλέπουν τα καλά. Οταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν νο περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τοτε. φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Οταν, όμως, περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάζει με χώμα και με μια πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρ­χεται απο τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας:

– «Εγω σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν κοι τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».
*Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου, με τίτλο: «Ο γέρων Παΐσιος», που κυκλοφόρησε το 1994, μετά το θάνατό του.

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

«Ώ γλυκειά μας Μανούλα,ώ φως της ψυχής μας, ώ αγάπη ανόθευτη, ώ ζωή της ψυχής μας!

Με το όνομά σου στο στόμα θα ξεψυχήσουμε. Με ένα γλυκύτατο φίλημα θα μας παραλάβεις και θα μας υποδεχτείς στους κόλπους σου. Ώ μάνα, μέλι και νέκταρ γλυκύτατο! Ώ ευωδία και μυρίπνοο άρωμα!
Πέσατε λοιπόν χάμω και ασπασθείτε τα πόδια και τα χέρια της γλυκειάς μας Μανούλας και λάβετε άρρητη ευωδία από την Αγία Παρθένο. Μη διστάζετε γιατί αυτή από μόνη της μου δίδαξε τον τρόπο, και μου έδωσε και μου έδειξε την παρρησία και την αγάπη.
Πες μας, γλυκειά μας Μανούλα για το απόρρητο μυστήριο της οικονομίας σου και της συγγένειάς σου με μας. Εσύ γλυκύτατη Μανούλα μας που κρατάς για πάντα στην αγκαλιά σου το γλυκύτατο βρέφος, Εκείνο που κρατάει στα χέρια του τα πάντα με το νεύμα του. Εκείνο που για μας μπήκε στο χρόνο και έγινε πολύ μικρό,ενώ είναι ο άχρονος Θεός, ο παλαιός των ημερών, πες και σε μας γι αυτά που αξιωθήκαμε να δούμε και δεν μπορούν ούτε οι Άγγελοι να τα πλησιάσουν».

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

[toula]

Οι γιατροί δεν του έδιναν ελπίδες αλλά τον γέμισε με ΕΛΠΙΔΕΣ η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ- ΘΑΥΜΑ

Ο Τάσος Σιδηροκαστρίτης ομολόγησε θαύμα στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου με την θαυματουργή Εικόνα της Παρηγορήτριας: Είχε όγκο σοβαρής μορφής και αυτός έφυγε.
«Πριν 6 μήνες είχα ζητήσει την αγάπη σας και τις προσευχές σας για τον αδερφό μου Τ. Σιδηροκαστρίτη.
Είχε όγκο σοβαρής μορφής και οι γιατροί δεν του έδιναν ελπίδες.
Όμως με τις πρεσβείες της Παναγίας Παρηγορήτριας, το λαδάκι και τις προσευχές σας, ο όγκος προς έκπληξη των γιατρών έχει μειωθεί στο ελάχιστο».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο https://www.ekklisiaonline.gr
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

[toula]

Κάποτε ένας φίλος του αείμνηστου Παναγόπουλου, τον πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ της Δομβούς, όπου εμόναζε ένας ενάρετος Γέροντας.
Κάποτε ένας φίλος του αείμνηστου Παναγόπουλου, τον πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ της Δομβούς (βρίσκεται στο Νομό Βοιωτίας), όπου εμόναζε ένας ενάρετος Γέροντας.
Έφθασαν στη Μονή με ζώα. Ήταν βραδάκι. Στο περίβολο κατέβηκαν από τα ζώα και ο φίλος του πήγε στο Ναό αμέσως.
Τότε κάποιος Μοναχός έτρεξε κοντά στον Παναγόπουλο, τον χαιρετά πολύ χαρούμενος, με προθυμία παίρνει το ζώο να το δέσει κάπου και τον οδηγεί προς το Ναό.
Μέσα στο Ναό ήταν ένας Ιερομόναχος, ο οποίος έκανε Εσπερινό μόνος του. Όταν τελείωσε, πλησιάζουν μεταξύ τους και του λέει ο φίλος του:
- Να σου συστήσω Δημήτριε, τον π. Ιωάννη.
- Γνωριζόμαστε ήδη, χαιρετηθήκαμε έξω, μόλις ήρθαμε, απαντάει αυτός.
- Όχι, λέει ο π. Ιωάννης, δεν συναντηθήκαμε. Εγώ τώρα σας βλέπω. Εδώ άλλωστε στο Μοναστήρι, είμαι μόνος μου και δεν υπάρχει κανένας άλλος.
- Μα εσείς δεν πήρατε το ζώο, του είπε ο Παναγόπουλος και δεν μου είπατε: «καλώς ήρθατε κ. Παναγόπουλε» και μάλιστα έκανα τη σκέψη, που με ξέρετε;
Όμως κατόπιν πρόσεξε ο Παναγόπουλος, ότι πράγματι δεν ήταν ο ίδιος Μοναχός, αλλά διαπίστωσε ο ίδιος από κάτι – το οποίο δεν αποκάλυψε – ότι αυτός που τον προϋπάντησε, ήταν ο Άγιος Σεραφείμ της Δομβούς!

Μαρτυρία Γεωργίου Μπουτσουρή (φίλου)
apantaortodoxias

[toula]

"Έσχατο καταφύγιο"

Υπάρχουν στο Άγιο Όρος μερικές σπάνιες ανθρώπινες φύσεις που όσο και να θέλει κανείς, είναι αδύνατο με ακρίβεια να προσδιορίσει τα μέτρα της αξίας τους ή να περιγράψει με λόγια τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής τους.
Απλοί καλόγεροι, άσημοι για τα μάτια του κόσμου, όμως τόσο έντονα ζυμωμένοι με το σπάνιο χάρισμα να γνωρίζουν επακριβώς την πεπτωκυΐα κατάσταση στην οποία οι ίδιοι κινούνται, να μιλούν με γόνιμη παρρησία για την αμαυρωθείσα εικόνα τους και να ’ναι πρακτικά υπαρκτοί ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες.

Άνθρωποι που έζησαν την ολέθρια οδύνη της πτώσης και το μαρτύριο του θρυμματισμού της ανθρώπινης ύπαρξης με αφορμή την αποστασία, για να φθάσουν έπειτα από αφάνταστες οριακές ανόδους και καταρρεύσεις στην κατάσταση της σημερινής χαρισματικής τους εμπειρίας.
Κοντά σε τέτοιες μορφές ο εξαθλιωμένος και αποκαμωμένος άνθρωπος αισθάνεται ένα βαθύτατο αίσθημα ανακούφισης και ενθάρρυνσης. Νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να αποκαλύψει την ιταμότητα του προσώπου του. Θέλει να μιλήσει για τα αξιοθρήνητα ναυάγια της ζωής του για τα οποία οι φίλοι, οι συγγενείς και οι γνωστοί όχι μόνο δεν δείχνουν κατανόηση και συμπάθεια, αλλά άλλοτε εύσχημα, άλλοτε ξεδιάντροπα και ανοιχτά, έρχονται με την κριτική και την αδιακρισία τους να του δημιουργήσουν μια τέτοια πολεμική κατάσταση στην ψυχή, ώστε να νομίζει πως γι’ αυτόν τα πάντα είναι χαμένα. Ότι δεν υπάρχει ελαφρυντικό για τις ανθρώπινες παραβάσεις του ή ότι στις βαθμίδες απώλειας που έχει αναρριχηθεί, είναι αδύνατο να προσεγγίσει το έλεος και να φθάσει τη σωτηρία.

Θαύμασα τη φιλανθρωπία, την αγάπη και τη διάκριση μερικών μοναχών του Αγίου ΄Ορους που ο Θεός τους προίκισε με το χάρισμα και τους έκανε την τιμή να γίνονται έσχατο καταφύγιο ελπίδας και θάρρους ανθρώπων που η κοινωνία χλευάζει, απομονώνει και αφανίζει στο περιθώριο της ζωής. Τους είδα να χειρίζονται τα προβλήματα των αμαρτωλών που έρχονταν να τους συναντήσουν, ψάχνοντας για παρηγοριά και ελπίδα, μ’ ένα πνεύμα απόλυτης κατανόησης και με μια διάθεση απύθμενης ευσπλαχνίας και επιείκειας, επιχείρημα αποστομωτικό για όλους εκείνους τους «άμωμους» και «παμμάκαρες» που αν και αυτοί εκκρεμοδικούν για τα ίδια και για χειρότερα ίσως κρίματα απ’ ό,τι οι πρώτοι, ωστόσο δεν δείχνουν την παραμικρή συγκατάβαση, αλλά μεταβάλλονται σε άσπλαχνους και αφύσικους δικαστές.

Οκτώβρης 1980 στη Θεσσαλονίκη. Την άλλη μέρα πολύ πρωί φεύγουμε για το Όρος. Στο μεταξύ με τους άλλους δυο της παρέας συμφωνήσαμε να τριγυρίσουμε μέσα στην πόλη. Επιθυμία μας, να συγκρίνουμε την συμπρωτεύουσα με την πρωτεύουσα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, την Αθήνα, στην οποία το καθημερινό θέαμα του περιβάλλοντος είναι τόσο απαίσιο και φρικτό, ώστε να διστάζει κανείς να πιστέψει ότι τούτη εδώ η γωνιά γης ήταν κάποτε τόσο πολύ προικισμένη με την καλαισθησία των οικιστών της και την ομορφιά του τοπίου της.

Σε κάποια στιγμή, λίγα μέτρα πιο κει από μας, στην παραλιακή λεωφόρο, βλέπουμε ξαφνικά να πραγματοποιείται μια πλούσια κινητοποίηση ανθρώπων που θύμιζε κοπάδι από ακρίδες όταν επιτίθενται για να λεηλατήσουν κάποιο χωράφι. Η συρροή του κόσμου γινόταν ταχύτατα όλο και πιο μεγάλη, ενώ η παράσταση συνιστούσε, δίχως υπερβολή, θέμα ασφυκτικό και συνάμα ενδιαφέρον. Στο κέντρο του κύκλου βρισκόταν ένας εικοσάχρονος περίπου νεαρός με παρδαλό ντύσιμο, μακρύ καλοχτενισμένο μαλλί που σχεδόν κάλυπτε όλο το μήκος των ώμων του, με πρόσωπο που δεν μπορούσες ορθά να προσδιορίσεις αν τη ζωηρότητά του τη στήριζε στο φυσικό χρώμα της επιδερμίδας του ή στη δύναμη κάποιων γυναικείων καλλυντικών. Στο αριστερό χέρι φορούσε ασημένια ταυτότητα, στο ένα από τ’ αυτιά κρεμόταν σκουλαρίκι, ενώ τα παπούτσια που φόραγε, κάλλιστα θα μπορούσε να ταιριάξουν και σε γυναίκα.

Από τους συγκεντρωθέντες άλλοι σφύριζαν και χαχάνιζαν, μερικοί του πέταγαν πέτρες, χαρτιά τουαλέτας και κουτιά μεταλλικά από κόκα-κόλα, κάποιος άλλος γνωστοποιούσε με μια σάπια ντομάτα την εγκάρδια συμφωνία του για όσα γίνονταν, ενώ ένας κύριος με γραβάτα, κουστούμι και φαβορίτες προσπαθούσε να δέσει από το λουρί του δύστυχου νεαρού ένα σπάγγο, στην άκρη του οποίου είχε προσαρμοσθεί ένας παλιός τενεκές από λάδι. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν είχαν αναλάβει χειρωνακτική δράση, είχαν περιοριστεί στο να ρίχνουν ομαδικά και πειθαρχημένα το «συνετό» σύνθημα: «δέστε τον και στη θάλασσα». Άξιζε, να μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς αυτό το αυθόρμητα σκηνοθετημένο μελόδραμα…! Σε κάποια στιγμή ο νεαρός μπόρεσε να ξεφύγει από τον κλοιό που του είχαν στήσει οι θύτες του και σε ένα ξέσπασμα λυσσαλέας οργής για όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους του, τον είδαμε να παίρνει φόρα και να ορμάει με το κεφάλι πάνω στις κολώνες του γωνιακού ζαχαροπλαστείου, λες και ήθελε να τις σπάσει.
Δεν περίμενα μετά τέσσερις μέρες να τον συναντήσω στο ΄Αγιον ΄Ορος. Και δεν το περίμενα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε περιβάλλοντα ανάλογα με αυτό της μοναστικής πολιτείας, όπου τα δεδομένα των αισθήσεων φωταγωγούνται από τους νόμους της αρετής, αντί να υποτάσσονται «τω θανάτω», όπως συνήθως συμβαίνει στον κόσμο, είναι εύκολο να βρει στέγη και καταφύγιο κάποιος ράθυμος κοσμικός που δραστήρια εμμένει «εφησυχάζων» στην αμαρτία και ο οποίος κινείται σε πλαίσια διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του τρόπου ζωής των μοναχών. Επανειλημμένα προσπάθησα να τον πλησιάσω, ιδιαίτερα δύο φορές που τον είδα να κλαίει στο βάθος του κήπου, όμως χωρίς αποτέλεσμα γιατί κάθε φορά που το επιχειρούσα, εκείνος με κοίταζε δύσπιστα και έφευγε μακριά. Λες και είχε φόβο για τους ανθρώπους, λες και στο πρόσωπο ακόμα και των προσκυνητών, διέκρινε τύραννους και διώκτες.

Μόνο για το γέρο καλόγερο με την καλοσυνάτη μορφή και την τολμηρή κατανόηση δεν είχε επιφυλάξεις. Μόνο για χάρη δικιά του γίνεται ευπειθής υποτακτικός και παίρνει το δρόμο για το ΄Αγιο ΄Ορος κάθε φορά που παρεμβάλλονται στη ζωή του οδύνες, κάθε φορά που το κενό που δημιουργείται στον εαυτό του πάει να γίνει ασφυκτικό και τα ψυχολογικά αδιέξοδα έρχονται να συστήσουν την αυτοκτονία σαν λύση. Και ξέρει πολύ καλά πως κάθε φορά από δω θα φύγει δικαιωμένος…! Αποφασισμένος να κερδίσει το χαμένο καιρό και να μετατρέψει τα πάθη σε θεϊκό πόθο. Ο Γέροντας πατρικά θα του πει: Ο Θεός είναι ο Πατέρας σου. Σε δέχεται, όπως είσαι. Μην περιμένεις να σε νιώσουν οι άνθρωποι και μη βιάσεις ποτέ τον εαυτό σου ν’ αγιάσει. Η θέωση δεν είναι αντιμισθία και ο Θεός δεν μετράει την αξία των έργων μας. Ο ληστής είναι μια μορφή που οι περισσότεροι αγνοούμε. Να τον φέρνεις στη μνήμη σου τακτικά. Κάθε φορά που η ζωή σου προσεγγίζει στον ΄Αδη, φρόντισε να μιμείσαι το ληστή στη μετάνοια».
Ευτυχώς που και σήμερα δε λείπουν μέσα από την Εκκλησία μορφές τόσο φιλάνθρωπες και φιλεύσπλαχνες σαν και αυτή του καλόγεροι από το ΄Αγιο Όρος, πρόθυμες και ικανές να βγάλουν τον άνθρωπο μέσα από το κενό της αβάσταχτης πλήξης, της απόγνωσης και της καθημερινότητας φέροντάς τον σε κορυφαίες βαθμίδες. Μορφές πρακτικά και τολμηρά υπαρκτές, ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες, ακόμα και για ψυχορραγούντες και χλευαζόμενους φοιτητές, σαν και αυτόν της Θεολογίας που πέρυσι στη Θεσσαλονίκη όρμησε στις κολώνες για να … χωθεί από την ασπλαχνία και τη σκληρότητα των ανθρώπων.

Από το βιβλίο «Άθως: όρος άγιο, πολιτεία ανθρώπινη»
Τάσου Μιχαλά
isagiastriados

[toula]

Αν ένα ξεραμένο φθινοπωρινό φύλλο… κήρυττε πόλεμο εναντίον του ανέμου!

Ο φόβος, η σύγχυση, η αδυναμία, η ασθένεια και ο σκοτισμός του νου γεννώνται από την αμαρτία.
Με την αμαρτία ο άνθρωπος προκαλεί άλλους εναντίον του, προξενεί σύγχυση στη συνείδηση του, έλκει επάνω του τους δαίμονες και τους δίνει όπλα να στραφούν εναντίον του.
Με την αμαρτία ο άνθρωπος διαχωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό, υψώνει τείχος ανάμεσα σ’ αυτόν και την πηγή κάθε καλού, αποξενώνεται απ’ τον φύλακα άγγελό του.
Η διάπραξη της αμαρτίας σηματοδοτεί μια κήρυξη πολέμου εναντίον του Θεού και όλων των θεϊκών δυνάμεων. Αυτό είναι πιο παράλογο και απ’ το αν ένα ξεραμένο φθινοπωρινό φύλλο κήρυττε πόλεμο εναντίον του ανέμου!
Πράγματι, εδώ συμβαίνει το πιο παράλογο απ’ όλα: ένας άνθρωπος κηρύσσει πόλεμο στο Θεό!
Η κίνηση αυτή από μόνη της εγγυάται την καταστροφή και τη διάλυση του ανθρώπου, εάν αυτός δεν συνέλθει γρήγορα κι αν δεν μετανοήσει εγκαίρως και δεν προστρέξει στο Θεό για βοήθεια.

Ο μέγας προφητάναξ Δαβίδ είχε πλήρη επίγνωση της δεινής καταστάσεως του αμαρτωλού ανθρώπου. Άλλωστε και ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία. Ένιωθε απερίγραπτο φόβο, σύγχυση, αδυναμία και μοναξιά. Αισθανόταν τα βέλη των ανθρώπων αλλά και τα βέλη των δαιμόνων.
Μολαταύτα, συνειδητοποιώντας την οικτρή κατάστασή του, ομολόγησε την αμαρτία του και συντετριμμένος έβαλε μετάνοια ενώπιον του Θεού, πότισε τη γη με δάκρυα μετανοίας και λόγους βαθιάς οδύνης που έκαιγαν σαν φωτιά· και προσευχήθηκε στον ελεήμονα Θεό να τον συγχωρήσει.
Όταν όλες οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί, ένιωσε να τον κατακλύζει άρρητη ευλογία.
Τη μακαριότητα της ψυχής που έχει συγχωρεθεί αδυνατούσε ο Δαβίδ να την εκφράσει με λόγια.
Μπορούσε μόνο να μας δηλώσει και να μας βεβαιώσει, από τη μία πλευρά, για την κατάσταση αμαρτωλότητας και, από την άλλη, για την κατάσταση της συγχώρησης από τον Θεό, βασισμένος στην άμεση εμπειρία του και των δύο καταστάσεων.

Είπε: «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» (Ψαλ. 31, 1). Ποια είναι αυτή η ευλογία που μακαρίζει ο Δαβίδ;
Ελευθερία, ανδρεία, χαρά απερίγραπτη, δύναμη, θάρρος, διαύγεια σκέψεως, ειρήνη της συνειδήσεως, ελπίδα στον Θεό, υμνωδία στον Θεό, αγάπη για τους πλησίον και νόημα στη ζωή του ανθρώπου!
Με άλλα λόγια: φως, χαρά και δύναμη – αυτή είναι η ευλογία. Αυτή είναι η μακαριότητα που αισθάνεται εδώ στη γη κάποιος του οποίου οι αμαρτίες έχουν συγχωρεθεί.
Αν εδώ είναι έτσι, τότε ποια ευλογία τον αναμένει εκεί στους ουρανούς; Κύριε και Θεέ, συγχώρησε τις ανομίες μας με το άπειρο έλεός Σου και κάλυψε τις αμαρτίες μας.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, εκδ. Άθως
Πηγή: Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Αλίμου

[toula]

Θέλετε να μάθετε γιατί είμαστε κουρασμένοι όλη την ώρα; Γιατί απογοητευόμαστε; Γιατί αισθανόμαστε φθαρμένοι από τη ζωή; Ο λόγος που είμαστε τόσο κουρασμένοι είναι διότι προσπαθούμε να δώσουμε μάχες που ανήκουν στον Θεό και εμείς πολύ απλά δεν είμαστε Θεοί.
Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό και πόσο δυσκολότερο να το ομολογήσουμε. Να πούμε «Ναι Κύριε είμαι άνθρωπος γεμάτος πάθη και αμαρτίες, λάθη και αστοχίες… Συγχώραμε, βοήθησε με, σήκωσε και βάσταξε με. Δίχως εσένα Χριστέ μου δεν αντέχω σε αυτόν τον κόσμο, δίχως εσένα χάνομαι, χρειάζομαι το δικό σου οξυγόνο, την δική σου ανάσα στα σωθικά μου για να ζήσω…Πέφτω και λυγίζω, βαραίνω και πνίγομαι στην θάλασσα των λογισμών μου, στο πέλαγος των πειρασμών, στα κύματα των θλίψεων. Κράτε με Χριστέ μου γιατί με χάνεις… Συγχωράμε για όσες φορές φαίνεται να φεύγω μακριά σου, δεν το θέλω, δεν το επιζητώ, μα η τραυματισμένη φύση μου με τραβάει κενό. Εσύ όμως ξέρεις Κύριε ότι δεν αμαρτάνω επειδή σε αρνούμαι, δεν πέφτω γιατί δεν σε ζητώ ή δεν σε θέλω, αλλά γιατί δεν αντέχω εκείνο το κενό, την θλίψη και το τραύμα που αιμορραγεί μέσα μου.

Δεν είναι πως δεν σε αγαπώ Χριστέ μου, είναι που είμαι πληγωμένος γεμάτος έλκη ψυχικά που μυρίζουν θάνατο. Είναι που ενώ θέλω αισθάνομαι να μην μπορώ, μια σκοτεινή δύναμη εντός μου με τραβάει στην αμαρτία, ένα σκοτάδι θέλει να καταπιεί το φως που έβαλες μέσα μου όταν γεννήθηκα και βαπτίστηκα. Ξέρω καλά όμως Κύριε ότι εσύ ήρθες για να σώσεις τους αδύναμους και πληγωμένους και όχι τους δίκαιους και ισχυρούς. Τα ταλαιπωράκια της ζωής ήρθες Χριστέ μου να σώσεις, ένα τέτοιο είμαι κι εγώ, ένας αμαρτωλός που ζητώ το φως σου. Δώσε μου Κύριε το Φως σου γιατί για το σκοτάδι φροντίζω μόνος μου…»
Δεν είμαστε Θεοί, δεν είμαστε σούπερ ήρωες, δε μπορούμε τα πάντα, δεν είμαστε όλοι για όλα ή για όλους. Μας χρειάζεται ταπείνωση, όχι ηττοπάθεια αλλά αντίληψη και αναγνώριση των ορίων μας. Ότι δε μπορούμε όλα να τα λύσουμε, οπότε σας μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Ότι δεν μπορούμε όλα να τα καταλάβουμε, ας μάθουμε να εμπιστευόμαστε. Ότι δεν μπορούμε όλα να τα ξεπεράσουμε ας μάθουμε να αποδεχόμαστε. Ότι δεν γίνεται όλα να είναι τέλεια οπότε ας μάθουμε στην ατέλεια, ότι δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα ας αγαπήσουμε το γκρι και τις χιλιάδες αποχρώσεις του. Ότι η ζωή δεν αναλύεται αλλά βιώνεται, δεν σκεπτόμαστε αλλά ζούμε, δεν ανακαλύπτουμε τον Θεό αλλά μας αποκαλύπτεται. Ας επιτρέψουμε στον Θεό να ονειρευτεί μέσα μας, ας του δώσουμε την αδυναμία μας και να μας δώσει την δύναμη Του, ας αφήσουμε το Φως που υπάρχει μέσα μας να λάμψει…

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Γέροντα. όταν δεν έχω όρεξη για πνευματικά, πώς να βάλω αρχή;
- Να κάνης κάτι πνευματικό που σε ευχαριστεί, και θα σου έρθη η όρεξη και για τα άλλα.
Να απλώσης μπροστά σου την πνευματική τράπεζα και να βρης τί τραβά η όρεξή σου. Θέλεις να διαβάσης λίγο; Θέλεις να κάνης ένα κομποσχοίνι;
Θέλεις να κάνης μία Παράκληση;
Θέλεις να διαβάσης Ψαλτήρι ή να κάνης λίγες μετάνοιες;
Αν δεν έχης όρεξη για τίποτε, ε, τότε θέλεις βρεγμένη σανίδα.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου