Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πάρε δύο σανίδες και φτιάξε έναν σταυρό..
Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό,έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ προσευχή πρός τόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους.
Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό.
Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί περισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους.
Ἡ γαλήνη πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί.
Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί ὑπομονή. Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό καρφί αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη) καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας: Σταυρός.
Μήν τήν ἀποχωρίζεσαι ποτέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν προσευχή. Αὐτές θά κατεβάσουν τήν εὐλογία καί τήν παρηγοριά ἀπό τόν οὐρανό στήν καρδιά σου. Καί θά τήν δροσίσουν, ὅπως δροσίζει ἡ πρωϊνή δροσιά τό διψασμένο χορταράκι.

proskynitis.blogspot.com
simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Άνοιξε και βάλε το Θεό στη ζωή σου και όλα τα θέματά σου θα τακτοποιηθούν
Θέλεις όλες οι υποθέσεις στη ζωή σου, να έχουν το αγαθότερο και το καλύτερο αποτέλεσμα στον νυν και στον μέλλοντα αιώνα;
Eμπιστεύσου το Θεό 100%! Άνοιξε και βάλε το Θεό στη ζωή σου και όλα τα θέματά σου θα τακτοποιηθούν, χωρίς να το καταλάβεις. Διότι όποιος εμπιστεύεται απόλυτα το Θεό, δεν πρόκειται ποτέ να αποτύχει στην ζωή του!
Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει ηρεμία και ειρήνη στον άνθρωπο, ό,τι και αν του συμβεί.
Γι’ αυτό και αυτός που εμπιστεύεται τον Θεό, είναι πάντα ψύχραιμος και δεν θυμώνει, διότι γνωρίζει ότι, ό,τι και να του συμβεί στη ζωή του, ο Θεός το επιτρέπει, για το καλό του και έτσι παρηγοριέται…
Τα νευρολογικά κέντρα και τα τρελάδικα γέμισαν, διότι οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους στον Θεό…

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας
askitikon.eu

[toula]

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ για την προσευχή «Πάτερ ημών»

Μία κυρία στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγε ότι δεν τολμούσε να απαγγείλει την προσευχή αυτή μετά τα λόγια «ελθέτω η Βασιλεία Σου».
Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γεννηθήτω το θέλημά Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα παρόμοια.
Πρόσφατα ένα άλλο πλάσμα μου έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια με σένα, σχετικά με το «και άφες ημίν... ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Ο ίδιος όμως θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά.

Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας.
Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα «μηδαμινός»» ή «ξένος», αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου.

Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό; Αλλά μαζί του ούτως ή άλλως συναντιέμαι στην αιωνιότητα, έξω από την οποία είναι αδιανόητη η ύπαρξη ακόμη και του ιδίου του χρόνου. Ή όπως έλεγε ο Γέροντας Σιλουανός, «ο αδελφός μου είναι η ζωή μου».
Σε τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα και με φυσικό τρόπο συγχωρεί σε όλους τα πάντα και αγαπά πραγματικά τους εχθρούς του. Αλλά την αληθινή αυτή ευαγγελική κατάσταση κατορθώνουν μόνον όσοι πραγματικά πιστεύουν.
Η προσευχή που απορρέει από τέτοια παιδική πίστη αμεσότητας αποκαλύπτει στον άνθρωπο άλλους ορίζοντες, μπροστά στους οποίους όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος ...

Σου είναι γνωστή η πορεία αυτή της σκέψεως. Ας μεταφερθούμε σε άλλο θέμα... Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην ανάσταση, αν η μικρή αυτή και ελεεινή ζωή είναι η μοναδική γι’ αυτόν και μετά από αυτήν καταλήγει σε πλήρη εκμηδένιση, πώς μπορεί να συγχωρεί εκείνους που τον βλάπτουν στη φτώχια του; Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του από τα πλήγματα μισεί τους εχθρούς, αποστρέφεται κάθε άνθρωπο που τον εκβιάζει.
Ακόμη χειρότερα, θέλει στη μηδαμινότητά του να δοκιμάσει τον εαυτό του ως δεσπότη και ισχυρό, και έτσι φθάνει στην εγκληματική βία εναντίον του αδελφού του. Από εδώ προκύπτουν ατελείωτες συγκρούσεις, αδελφοκτονίες και αλληλοκτονίες σε πολέμους, που ποτέ δεν σταματούν.
Και κατά τη συνείδησή μου η μοναδική οδός προς την αυθεντικά «διαφανή» και αληθινά «ανθρώπινη» ειρήνη είναι να γίνει όλη η ανθρωπότητα κατ’ εικόνα του Ανθρώπου-Χριστού.

inpantanassis.blogspot.com

[toula]

Της ψυχής η αλμύρα…

~ Ο Παπά–Γιάννης από τας Σέρρας, ο απλός και ταπεινός ο ολιγογράμματος και πράος, ο ησύχιος και σοφός κατά Θεόν…
Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια διακόνησε, συμπόνεσε, παρηγόρησε, έκλαψε μετά κλαιόντων και χάρηκε με τις χαρές κάθε αδελφού του –συγχωριανού του, στον τόπο των γονιών και των παππούδων του, τον βουνήσιο τον ελατοστολισμένο που δεν τον αποχωρίστηκε σχεδόν ποτέ του …Ακόμα και στα βαθιά γεράματα όταν του λεγαν τα παιδιά του να τον πάρουν έστω για λίγο καιρό να ξεχειμωνιάσει στην μεγάλη την πρωτεύουσα εκείνος τους απαντούσε:
-Και να λείψω την Κυριακή από την Εκκλησία μου;
Και μόνο κτητικότητα δεν φανέρωνε εκείνο το μου, μα όλη του την στοργή και την έννοια για τον λατρευτό του οίκο , που τον φρόντισε και τον παρέδωσε στολίδι ουράνιο στον νέο εφημέριο που ήρθε και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωρίο τους …
Να αγαπάς τον Κύριο και την Εκκλησία μας! του είπε μόνο και σώπασε συγκινημένος εκείνη την πρώτη και τελευταία Κυριακή που λειτούργησαν μαζί …
Δεν θέλησε να μπλέκεται στα πόδια του …Μόνο μια γωνιά στο ιερό , απέναντι από την Αγία πρόθεση ήθελε , να κάθεται εκεί με κλειστά τα μάτια και να νιώθει τα θροΐσματα τα Αγγελικά, να οσφραίνεται τις ευωδίες που ανέβαιναν στον Θόλο του κόσμου … Τον καρτέραγαν οι επίτροποι , όρθρου βαθέος να αργοσύρει τα βήματά του ως το δεξί κλίτος να ασπαστεί τον Αρχηγό Μιχαήλ το ταξιαρχούδι του και έπειτα από λίγο να κλίνει ευλαβικά τον γέρικο κορμό του στην Τράπεζα , το μνημείο το κενό της Αναστάσεως …
-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου!
Περνούσαν όλοι μετά την απόλυση από κοντά του και με αυτά τα ανυπόκριτα λόγια του έδιναν τα πολυτίμητα βραβεία της καρδιάς τους , ευχαριστώντας τον για όλα αυτά που τους έδειξε όχι με τα λόγια του μα με την ζωή του την παραδομένη στο θέλημα του εν υψίστοις Πατρός…
Την ημέρα της κοίμησής του όλοι το ίδιο του είπαν δίνοντάς του τον τελευταίο ασπασμό στα χέρια του , που ευλογώντας αγκάλιαζαν το ασημωμένο ευαγγέλιο…
-Παπά –Γιάννη την ευχούλα σου !
Τρείς μέρες πέρασαν …Τρείς μέρες που όλο το χωριό προσευχόταν όπως τους είχε διδάξει ο παππούλης τους …Δεν ξέχασαν ότι εκείνος δεν άφησε κανέναν λησμονημένο …Αμέτρητα σαρανταλείτουργα για ψυχούλες , και μνημόσυνο ατελεύτητο ..Ειδικά στις πρώτες σαράντα μέρες …Βοήθεια λαχταράνε ! Έτσι τους έλεγε …Μην τους ξεχνάμε ποτέ!
Έχουν μεγάλο αγώνα ! Από εμάς περιμένουν ! Έτσι και εκείνοι του ανταπόδιδαν το ελάχιστο από όλα αυτά που δίχως αντάλλαγμα και βαρυγκόμια τους χάρισε σε όλη του την Χριστοφόρα ζωή…
Στο τριμέρι του γέμισε και πάλι η Εκκλησιά ! Και έπειτα όλοι πάνω απ το μνήμα του …σε ένα μακρύ τρισάγιο που μοιαζε με νεκρώσιμη !
Στο σπίτι σιωπηλές η Άννα και η Γεωργία οι γειτόνισσες , ετοίμαζαν τους καφέδες και το κέρασμα για όλους. Ο Γιαννάκης το μικρότερο παπαδογγόνι ήταν μαζί τους …Κοιμόταν το πρωί και τον άφησαν πίσω να μην τον ξυπνήσουν …Τριγύριζε και κείνος και αναρωτιόταν που πήγαν όλοι …
-Στην εκκλησία στον παππού πήγαν του είπαν …Όπου να ναι θα ρθουν…
-Και μένα γιατί δεν με πήραν μαζί ; παραπονέθηκε ψευτοκαλαίγοντας εκείνος …
Αφού έχει ήλιο σήμερα , δεν βρέχει ..Και αφού ο παππούς πέθανε ! Τον είδα που κοιμόταν στην Εκκλησία !
– Καλά –καλά του είπαν μέσα στη φούρια τους οι γυναίκες …Γιαννάκη για πήγαινε κάτω να δεις ποιος χτυπάει χαρά μου …Μήπως άρχισαν να έρχονται !
Κατέβηκε ο μικρούλης την σκάλα και κοντοστάθηκε πριν την πόρτα …
-Παππού !!! Τι κάνεις εσύ εδώ ; Δεν πέθανες ;
-Γιαννάκη μου να έχεις την ευχή μου !
-Δεν πέθανες παππού; Ρώτησε ξανά ο μικρός με την μακάρια αθωότητά του , με την παιδική του αφέλεια …Αφού σε είδα προχθές ! Γιατί στάζουν παππού τα ρούχα σου; … Λιακάδα έχει σήμερα! δεν βρέχει …Σε κατάβρεξε κανείς ;
Τα ράσα του παπα-Γιάννη , το καλιμαύχι του , το πετραχήλι του , τα γένια του , το πρόσωπό του ,έσταζαν συνέχεια…Στα πόδια του μια μικρή λιμνούλα άρχισε να σχηματίζεται …
-Δεν είναι νερό αυτό παιδάκι μου ! Είναι ιδρώτας ! Πες σε όλους παιδί μου τώρα που θα ρθουν , πως τους ευχαριστώ πάρα πολύ ! Τώρα λυτρώθηκα , τώρα γλίτωσα μετά από τρείς ολόκληρες μέρες που τυραννήθηκα ! Ιδρώτας είναι παιδί μου από την αγωνία μου , μήπως και δεν τα καταφέρει η ψυχή μου να ανέβει! Σας ευχαριστώ πολύ ! Να το πεις σε όλους αυτό !
Σαν φως που έσβησε χάθηκε από μπροστά του ..
Ο Γιάννης το παπαδογγόνι , έξι χρονώ τότε , μεγάλος άντρας σήμερα δεν ξέχασε ποτέ του όλους εκείνους που έσκυψαν στην λιμνούλα της αγωνίας και έφεραν έπειτα το δάχτυλό τους στο στόμα …
Γεύτηκαν την αλμύρα της καρτερίας του Παραδείσου, κατανόησαν τον αγώνα του χωρισμού της ψυχής εκ του σώματος , ήλπισαν με άληστο τρόπο στην αληθινή ζωή …
Θυμάται ακόμη τους περισσότερους που τότε μονολογούσαν:
-Αν δυσκολεύτηκε και ο Παππούλης μας , τότε πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς! Πόσο πρέπει να αγωνιστούμε από εδώ …Παπά –Γιάννη πρέσβευε υπέρ ημών!

[toula]

Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αμέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;
– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας• όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.
Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προϊστάµενος να πάω ένα γραµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιαµιση ώρα µε τα πόδια.
Ήµουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα στα δύο• µέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ηµέρα της Μεταµορφώσεως έτρωγα, και µετά µέχρι της Παναγίας πάλι δεν έτρωγα τίποτε.
Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράµµα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευµα, αλλά αργούσε να έρθη.
Άρχισα εν τω µεταξύ να ζαλίζοµαι. Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµό µου: «Ας πάω να καθήσω εκεί που είναι λίγο απόµερα, για να µη µε δη κανείς και αρχίση να µε ρωτάη τι έπαθα». Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµός να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία να µου οικονοµήση κάτι.

Αλλά αµέσως αντέδρασα στον λογισµό και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πράγµατα θα ενοχλής την Παναγία;».
Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµί, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαµπί σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε.
Ε, τότε διαλύθηκα• µε έπιασαν τα κλάµατα, ούτε ήθελα να φάω πιά … Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζη και για τις µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τι θα πη αυτό!

Γέροντος Παϊσίου «ΛΟΓΟΙ, τόμ. Ϛ´, Περί Προσευχής»
έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,
Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σελ. 90-91

[toula]

Όσο δίνεις, ο Θεός το διπλασιάζει. Το πορτοφόλι μου το έχω ανοιχτό πάντα, και πάντα γεμάτο είναι.
Από το ένα μέρος δίνει ο άνθρωπος και από το άλλο το φέρει ο Θεός. Εγώ κάνω το καθήκον μου και λέγω: ο Θεός προστατεύει τα πουλιά και εμένα θα με αφήσει; Όχι…
Εις το πορτοφόλι μου μέσα έχω τον Χριστό και Αυτός κανονίζει τα πάντα, ό,τι χρειάζεται. Δοξάζω τον Θεό είτε έχω είτε δεν έχω… Ο Θεός εξοικονομεί τα πάντα.

παπα Δημήτρης Γκαγκαστάθης
inpantanassis.blogspot.com

[toula]

Όταν πέσεις σε θλίψη, μη βιάζεσαι να απαλλαγείς. Την στέλνει ο Θεός για να σε διδάξει.
Αν στηρίζουμε τις ελπίδες μας στον Θεό, θα βρεθούμε εμείς σε ασφαλή και ευρύχωρο τόπο, ενώ αυτοί που μας ωθούν θα χαθούν, γιατί «όποιος ανοίγει λάκκο», λέει, «θα πέσει ο ίδιος μέσα» ( Σοφ. Σειρ. 27,26 ).
Και αν μας δέσουν τα χέρια και τα πόδια, η θλίψις θα μπορέσει να τα λύσει. Διότι πρόσεχε το θαυμαστό : Αυτούς που έδεσαν άνθρωποι, τους έλυσε η φωτιά. Όπως, δηλαδή, αν κάποιος παραδώσει μερικούς φίλους στους υπηρέτες, και αυτοί σεβόμενοι την φιλία του κυρίου όχι μόνο δεν τους βλάπτουν αλλά και τους αποδίδουν πολλή τιμή, αυτό έκανε και η φωτιά.
Επειδή γνώρισε ότι εκείνοι οι νέοι είναι φίλοι του Κυρίου τους, έσπασε τα δεσμά τους, τους έλυσε και τους άφησε ελεύθερους, και γινόταν έδαφος γι’ αυτούς και το πατούσαν και σωστά. Διότι είχαν ριχθεί για την δόξα του Θεού. Όσοι βρισκόμαστε σε θλίψεις ας έχουμε αυτά τα παραδείγματα.
Αλλά να, λέει, εκείνοι απαλλάχθηκαν από την θλίψη, εμείς όμως όχι. Και σωστά, διότι δεν μπήκαν έτσι στο καμίνι, για να απαλλαγούν, αλλά για να πεθάνουν πραγματικά.
Άκουσέ τους που λεν : «Υπάρχει Θεός στους ουρανούς που θα μας γλυτώσει. Και αν αυτό δεν γίνει, μάθε, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε και το άγαλμα που εσύ έστησες δεν το προσκυνούμε» ( Δαν. 3,17 ). Εμείς όμως, σαν να διαπραγματευόμαστε τις τιμωρίες του Θεού, ορίζουμε και χρόνο λέγοντας : «…αν μέχρι τότε δεν μας ελεήσει… «. Γι’ αυτό και δεν απαλλασσόμαστε.
Άλλωστε και ο Αβραάμ δεν πήγαινε με σκοπό να λάβει σώο τον υιό του, αλλά για να τον θυσιάσει. Και εντελώς απροσδόκητα τον έλαβε σώο. Και συ όταν πέσεις σε θλίψη, μην ενεργήσεις γρήγορα, μην βιάζεσαι να απαλλαγείς, όπλισε την ψυχή σου με κάθε υπομονή και τότε θα απαλλαγείς γρήγορα από την θλίψη.
ΔΙΟΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΞΕΙ. Όταν λοιπόν από την αρχή μάθουμε να υποφέρουμε την θλίψη και να μην χάνουμε το θάρρος, μας ελευθερώνει στην συνέχεια, σαν να έχουμε κατορθώσει το παν.
( Εις την Β προς Τίτον ΣΤ, ΕΠΕ 24, 132-134. PG 62,699-700 )

Απο το βιβλίο : Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Χρυσοστομικός Άμβων Η – Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ
Εκδοσις : Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
inpantanassis.blogspot.com

[toula]

Η μεγαλύτερη από όλες τις ασχήμιες είναι, να κηρύττεις σε κάποιον να κάνει αυτό, το οποίο δεν κάνεις εσύ ο ίδιος.
(Μέγας Αντώνιος)

[toula]

Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι…
– Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;
– Θα σου εξηγήσω:
Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι.
Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος.
Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή.
Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται». Αυτός είναι πνευματικός νόμος.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους:
Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό.
Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του.
Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε. Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», που λέει το Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα.
Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.
Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί.
Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ) askitikon.eu

[toula]

Ο Χριστιανός είναι αθλητής στο στάδιο του παρόντος βίου και στο τέρμα του δρόμου υπάρχει έπαθλο η αιώνια ζωή..
Πού βρίσκεται η αληθινή ζωή; Πουθενά αλλού παρά στο Θεό. Γι’ αυτό η τελευταία όψη της ενότητας είναι η μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η οποία γίνεται όταν ο άνθρωπος κατορθώσει «Θεού επιτυχείν».
Αυτή είναι μία έκφραση- σύνθημα στις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου: «Θεού επιτύχειν» , «να συναντήσω το Θεό». Η πολύμορφη στο κόσμο ενέργεια του Θεού αποτελεί τον ένα μόνο παράγοντα της σωτηρίας και ζωοποιήσεως του ανθρωπίνου γένους· ο άλλος παράγοντας είναι η προσπάθεια του ιδίου του ανθρώπου.

Η άποψη αυτή είναι η μόνη που μπορεί να συμβιβασθεί με την παρουσία ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο. Η βασιλεία του Θεού βιάζεται αλλά δεν εκβιάζει αυτή τους ανθρώπους.
Ο Θεός προτείνει το δώρο του, αλλ’ οφείλει και ο άνθρωπος να απλώσει το χέρι του για να το πάρει. Εάν ούτε αυτό κάνει, τότε δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Χέρι είναι η πρόθυμη ανταπόκριση στο θείο θέλημα. «Όταν θέλετε να αποκτήσετε ευτυχία, ο Θεός είναι έτοιμος να σας τη δώσει».
Αυτό είναι και εύκολο και δύσκολο. Και ο ίδιος ο Άγιος Ιγνάτιος αντιλαμβανόταν ότι δυσκολευόταν· εύρισκε δύσκολο το να συναντήσει το Θεό «εμοί δε δύσκολον Θεού επιτυχείν», έλεγε. Αλλά εάν κανείς αγωνισθεί με ζήλο, γίνεται εύκολο.

Ο αγώνας έγκειται κυρίως στη μεταστροφή της ανθρώπινης βούλησης από την προσήλωση στο εγώ και τα περί το εγώ προς τη θεία πραγματικότητα· σε αυτή δε την προσπάθεια εμφανίζονται πολλά εμπόδια που σκιάζουν αυτή την πραγματικότητα.
Ο Χριστιανός είναι αθλητής στο στάδιο του παρόντος βίου και στο τέρμα του δρόμου υπάρχει έπαθλο η αιώνια ζωή.
Αρχικό βήμα στην προσπάθεια αυτή είναι η πίστη στο Θεό και τον Ιησού Χριστό και στην αξία των αποτελεσμάτων της θείας οικονομίας. Αλλ’ αυτή αποτελεί μόνον την αρχή· «αρχή μεν πίστις, τέλος δε αγάπη».
Έπειτα ανοίγεται το πραγματικό στάδιο της χριστιανικής ζωής που χαρακτηρίζεται από τον αγώνα για ηθική συμμόρφωση προς το Θεό, την οποία ο Άγιος Ιγνάτιος ονομάζει «ομοήθεια Θεού», δηλαδή μίμηση του χαρακτήρα του Χριστού.
Ο πιστός πρέπει να μαθητεύσει, να γίνει μαθητής του Χριστού και να λάβει τον χαρακτήρα του.
Το δε βασικό στοιχείο της μαθητεύσεως είναι η μίμηση του πάθους του Χριστού, η οποία είναι η τελική φάση της απαρνήσεως του κόσμου. Και απάρνηση του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη.
Γιατί αυτά που ονομάζει ο Άγιος Ιγνάτιος -και ο Χριστιανισμός- αγάπη είναι κάτι ξένο προς εκείνο που εννοούμε σήμερα με την κοινή σημασία της λέξεως.

Η πραγματική αγάπη σημαίνει απάρνηση του εαυτού μας και προσήλωση σε κάτι άλλο· και αυτό το άλλο δεν μπορεί παρά να είναι ευγενές και αγνό, εφ’ όσον η επιδίωξή του συνδυάζεται με απόρριψη της φιλαυτίας και του εγωισμού.
Αυτό έκανε και ο Θεός, αλλ’ από εντελώς διαφορετική σκοπιά· δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του, αλλ’ «εκένωσεν εαυ­τόν», άδειασε τον εαυτόν του από το θείο μεγαλείο, όπως θα έλεγε ο Παύλος, για να επιδοθεί στη σωτηρία του ανθρώπινου γένους που είναι έργο θείας αγάπης.
Έφθασε όμως και στην απάρνηση ο Θεός. Γενόμενος άνθρωπος, αρνήθηκε και κατανίκησε το κόσμο. Πρέπει λοιπόν και κάθε μαθητής του να κάνει το ίδιο.
Μερική απάρνηση είναι η απόρριψη του κοσμικού φρονήματος· πλήρης απάρνηση είναι ο πόθος του μαρτυρίου. Ο πόθος αυτός, που συνείχε τον Άγιο Ιγνάτιο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του προς τη Ρώμη, εκφράζεται κατά τρόπο μεγαλειώδη στις σελίδες της Προς Ρωμαίους επιστολής.
Αναζητεί το μαρτύριο με ακατανίκητη ορμή και περιγράφει τις λεπτομέρειες των παθημάτων που πρόκειται να υποστεί με απερίγραπτη αγαλλίαση. Ούτε φωτιά ούτε σταυρός ούτε λιανισμοί ολοκλήρου του σώματος τον τρόμαζαν.
Ο «έρως του» έλεγε, δηλαδή ο Χριστός, έχει σταυρωθεί· μέσα του λοιπόν δεν υπάρχει πόθος για τα υλικά πράγματα, αλλά μόνο για το Χριστό. Ο πόθος του μαρτυρίου συνδέεται με τον πόθο της ενώσεως με το Χριστό. Το πάθος ενώνει τον πιστό με το σταυρό και τον αποθανόντα πάνω στο σταυρό.

Όταν κανείς κατέχεται από τον πόθον αυτό, ζει έντονα την παρουσία του Θεού, γίνεται χριστοφόρος και θεοφόρος, έστω και αν δεν υποστεί το μαρτύριο. Η ένωση εκφράζεται πολύ συχνά με τους όρους της κοινωνίας στη θεία ευχαριστία.
«Άρτον Θεού θέλω, ο έστι σαρξ Ιησού Χριστού… και πόμα Θεού θέλω, το αίμα αυτού, ο έστιν αγάπη άφθαρτος».
Εκφράζεται δε επίσης και με την εντολή για ολοκληρωτική προσήλωση της σκέψεως στο Θεό.
«Μία προσευχή, μία δέησις, εις νους, μία έλπίς, εν τη αγάπη, εν τη χαρά τη αμώμω».
Παρατηρείται κάποια απελευθέρωση με το θάνατο, αλλά αυτή δεν συνίσταται στην απαλλαγή του πνεύματος από το σώμα· η σάρκα διαποτίζεται από το πνεύμα και είναι ιερή.
Η απελευθέρωση συνίσταται στην πλήρη και οριστική διακοπή του δεσμού με τον κόσμο της φθοράς· κάθε τι από τον κόσμο αυτό που ξεφεύγει από την επιρροή της φθοράς μπορεί να ενταχθεί στα πλαίσια του κόσμου του πνεύματος και να μετάσχει στην αληθινή ζωή.
Η αληθινή ζωή είναι μία εμπειρία και μία πραγματικότητα που ανήκουν και στο παρόν και στο επέκτεινα. Το κύριο δε στοιχείο της είναι η απόλαυση της θείας παρουσίας.

Γέφυρα μεταξύ της εδώ και της μελλούσης απολαύσεως της θείας παρουσίας αποτελεί η ελπίδα, με την οποία φωτίζουν από τώρα τη ψυχή οι ανταύγειες της μέλλουσας δόξας, στην αθανασία και την αφθαρσία.
Ο Άγιος Ιγνάτιος, λό­γω των ειδικών συνθηκών που βρισκόταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, είχε φτάσει σε τέτοια τελειότητα, ώστε μπορούσε να σκέφτεται τα επουράνια. Πίστευε όμως ότι μόνο στο «επέκεινα»
βιώνεται κατά τέλειο τρόπο η πραγματική ζωή, εκεί όπου ο πιστός γίνεται πραγματικός άνθρωπος· «εκεί παραγενόμενος, άνθρωπος έσομαι».
Κατά τον μέλλοντα χρόνο η ελπίδα θα μεταβληθεί σε ένδοξη πραγματικότητα, τότε όταν ο πιστός συναντήσει το Θεό «πρόσωπον προς πρόσωπον», ή κατά την προσφιλή φράση του Αγίου Ιγνατίου, «όταν Θεού επι­τύχη».
Τότε πλέον θα αποδοθεί πλήρως στο Θεό, θα γίνει άνθρωπος του Θεού και θ’ αποκτήσει σε πληρότητα τη δόξα, για την οποία έχει προορισθεί.
Η συνάντηση του θείου και του ανθρώπινου παράγοντα αναδεικνύει τον πιστό σε νέα προσωπικότητα με νέες σκέψεις, νέα θέληση, νέα αισθήματα και νέα θρησκευτική εμπειρία. Αυτή δε η προσωπικότητα θα ολοκληρωθεί και τελειωθεί στο μέλλοντα χρόνο με την ένωση με το Θεό.

(Π. Κ. Χρήστου, «Ιγνάτιος Αντιοχείας»,-απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση. Εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών)