Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αίσθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Άποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Άν θέλετε, στά άζήτητα καί στό περιθώριο. Καί νομίζομε πῶς δέν έχομε καμμία άξία. Καί πιστεύομε πῶς κανένας δέν μᾶς θέλει. Κανένας δέν μᾶς άγαπᾶ. Καί κανένας δέν νοιάζεται καί δέν φροντίζει γιά μᾶς!

Τότε, άδελφοί μου, άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό καί στήν Παναγία καί στούς Άγίους καί στούς Άγγέλους!
Κι άς τούς μιλᾶμε!

Σταματήσαμε νά μιλᾶμε! Χαζέψαμε, πολλές φορές, καί μέ τήν τηλεόραση καί μέ τόσα άλλα, καί σταματήσαμε νά μιλᾶμε καί νά έκφραζόμεθα, άδελφοί μου. Σκεπτόμεθα μόνο καί παίρνει άνάποδες ό νοῦς καί διαστρέφονται καί τά αἰσθήματα καί συναισθήματά μας!

Άν μιλᾶμε στόν Χριστό καί στούς Άγίους μας, κάνομε πολύ - πολύ μεγάλο καλό στήν ψυχή καί στή ζωή μας!

Καί τί νά τούς ποῦμε;
Ό,τι έχομε, άδελφοί μου, νά τούς ποῦμε. Ό,τι έχομε!
Άμα είποῦμε αύτό πού έχομε, φεύγει άπό πάνω μας…!»

† π. Άνανίας Κουστένης

[toula]

"Όσιος Αμφιλόχιος:

Άγιε μου Νεκτάριε, που θεραπεύεις τον κόσμον, θεράπευσε και εμέ τον φίλον σου!
Με την ταπείνωσή του [ο Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής] κέρδισε την εμπιστοσύνη του Αγίου Νεκταρίου.. Έκτοτε τον επισκεπτόταν συχνά.. Όταν ο Γέροντας Αμφιλόχιος έγινε Διάκος, συλλειτούργησαν πολλές φορές...
Οι ψυχές τους ενώθηκαν ακόμη περισσότερο κατά την τελευταία λειτουργία πού έκαναν ένα χρόνο πριν από την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου..Η πνευματική ένωσή τους έγινε εντονότερη, όταν ο Άγιος του ανέθεσε να μεταλάβει μία άρρωστη μοναχή στο κελλί της...
Άλλη φορά, εξαιτίας του συνωστισμού στον μικρό ξενώνα της Μονής, ο Άγιος τον έβαλε να κοιμηθεί στο κελλί του μέσα στον περίβολο του Μοναστηριού...
Η πνευματική αυτή φιλία και αγάπη συνεχίστηκε και μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου...
Το 1958 εξαιτίας του διαβήτη δημιουργήθηκε ένα επικίνδυνο απόστημα στο πόδι του Γέροντα.. Ο γιατρός και οι μοναχές βρίσκονταν σε ανησυχία για την εξέλιξη του αποστήματος, όταν άκουσαν ατάραχο τον Γέροντα να λέει στην διακονήτριά του:
Άναψε θυμιατό, αδελφή Αγάθη, και ανέβασε το λείψανον του Αγίου.+
Σταύρωσε το πόδι του και είπε:
Εσύ, Άγιέ μου Νεκτάριε, που θεραπεύεις τον κόσμον, θεράπευσε και εμέ τον φίλον σου...
Το επόμενο πρωί ο γιατρός που ήρθε να χειρουργήσει το απόστημα διαπίστωσε ότι είχε υποχωρήσει εντελώς...
Με ευγνωμοσύνη ο Γέροντας αφιέρωσε μία Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Νεκταρίου η οποία πανηγυρίζει κάθε χρόνο τη μνήμη του θαυματουργού Αγίου...

(Από το βιβλίο του Ιερομονάχου, π. Δημητρίου Καββαδία, “Γέροντες και γυναικείος Μοναχισμός, Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρους"

[toula]

Το τηγανόψωμο του ζητιάνου .

_Μία γυναίκα έκαμνε κάθε μέρα τηγανόψωμα γιά τήν οικογένειά της καί ένα τηγανόψωμο έπιπλέον , τό όποίο τό άφηνε στό περβάζι τού παραθύρου της , ώστε νά τό πάρει όποιος περαστικός πεινάει καί θέλει νά τό φάει. Ή γυναίκα είχε έναν γιό , πού πήγε σέ μακρινό μέρος γιά νά άναζητήσει τήν τύχη του . Γιά πολλούς μήνες δεν είχε καμία είδηση γιά αύτόν , όπότε ή γυναίκα άφήνοντας τό τηγανόψωμο στό περβάζι , έκαμνε καί μιά προσευχή γιά τήν άσφαλή έπιστροφή τού γιού της κοντά της.
Κάθε μέρα έρχότανε ένας ήλικιωμένος ζητιάνος καί έπαιρνε τό τηγανόψωμο. Άντί όμως νά ψελίσσει έστω ένα εύχαριστώ , μουρμούριζε ό ζητιάνος, καθώς απομακρυνότανε , τά παρακάτω λόγια:
" Τό κακό πού κάνεις, παραμένει μαζί σου. Τό καλό πού κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα! "
_Αύτό συνεχιζότανε καθημερινά. Κάθε μέρα έρχότανε ό ήλικιωμένος ζητιάνος , έπαιρνε τό τηγανόψωνο καί μουρμούραγε τά ίδια λόγια :
" Τό κακό πού κάνεις, παραμένει μαζί σου. Τό καλό πού κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα! "
_Ή γυναίκα άρχισε σιγά-σιγά νά ένοχλείται καί νά έκνευρίζεται άπό αύτή τή συμπεριφορά Τού ζητιάνου , πολύ περισσότερο έπειδή δέν μπορούσε νά κατανοήσει τό νόημα τών φράσεων, πού μουρμούραγε αυτός. Θά μπορούσε βεβαίως νά τόν ρωτήσει εύθέως τί έννοεί , άλλά δέν ήθελε νά τό κάνει , πειδή τό θεωρούσε ύποτιμητικό γιά τόν έαυτό της.
Σκέφτηκε λοιπόν ή γυναίκα μέ ποιόν τρόπο Θά μπορούσε νά διακόψει τή συγκεκριμένη σχέση , πού άναπτύχθηκε μέ τόν ήλικιωμένο ζητιάνο καί άποφάσισε Νά τόν άπομακρύνει, δηλητηριάζοντας τό κομμάτι τού τηγανόψωμου, πού άφηνε στό παράθυρο.
Έβαλε λοιπόν δηλητήριο στό τηγανόψωμο , τό μετέφερε στό περβάζι τού παραθύρου , άλλά όταν έπιχείρησε νά τό άφήσει έκεί τά χέρια της πέτρωσαν.
" Τί είναι αύτό πού κάνω; " Άναρωτήθηκε.
" Είναι δυνατόν νά γίνω ή αίτία νά χάσει ένας άνθρωπος τή ζωή του , πού στό κάτω-κάτω δέν μού έχει κάνει κανένα κακό; "
Άμέσως πέταξε τό τηγανόψωνο στήν φωτιά καί έτοίμασε ένα άλλο , τό όποίο καί άφησε στό περβάζι. Όπως συνήθιζε ό ήλικιωμένος ζητιάνος ήρθε , πήρε τό τηγανόψωνο καί άπομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας :
" Τό κακό πού κάνεις, παραμένει μαζί σου. Τό καλό πού κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα! "
_Ό ζητιάνος προχώρησε στό δρόμο του, εύτυχώς άγνοώντας καί τήν ταραχή πού έσπειρε στό μυαλό τής γυναίκας , άλλά Καί τι κακό σκέφτηκε αύτή νά τού κάνει.
Τό βράδυ τής ίδιας τής μέρας , ξαφνικά χτύπησε ή πόρτα τής γυναίκας καί άνοίγοντας βλέπει έκπληκτη τόν ξενιτεμένο γιό της . Δυσκολεύτηκε νά τόν γνωρίσει , έπειδή αύτός είχε άδυνατίσει σέ έπίπεδο λιμοκτονίας , τό πρόσωπό του ήταν ώχρό , τά ρούχα του ήταν κουρελιασμένα καί σκισμένα. Μόλις τού άνοιξε ή μητέρα του , έπεσε στήν άγκαλιά της καί τής είπε:
" Μαμά, είναι θαύμα πού είμαι εδώ. Ένώ βρισκόμουν λίγα χιλιόμετρα μακριά, ήμουν τόσο πεινασμένος πού κατέρρευσα στόν δρόμο . Έκείνη τήν ώρα πέρασε δίπλα μου ένας ηλικιωμένος ζητιάνος , ό όποίος σταμάτησε γιά νά μέ βοηθήσει . Τόν παρακάλεσα άν έχει νά μού δώσει κάτι νά φάω , έπειδή ήμουν έξουθενωμένος άπό τήν πείνα καί εκείνος μού έδωσε ένα τηγανόψωμο . Όπως μού τό έδωσε, είπε:
" Αύτό είναι αυτό πού τρώω καθημερινά. Σήμερα, θά σού τό δώσω, γιατί ή ανάγκη σου είναι μεγαλύτερη άπό τή δική μου! "
Όταν ή μητέρα άκουσε αύτά τά λόγια άπό τόν γιο της, χλόμιασε καί ήταν έτοιμη νά λιποθυμήσει. Έγειρε καί στηρίχτηκε πάνω στή πόρτα. Θυμήθηκε τό δηλητηριασμένο τηγανόψωμο , πού είχε ετοιμάσει τό πρωί γιά τόν ζητιάνο. Άν δέν τό είχε αντικαταστήσει καί δέν τό έκαιγε στη φωτιά, θά τό είχε φάει ό γιος της καί σίγουρα θά έχανε τή ζωή του !
Ήταν τότε πού συνειδητοποίησε ή γυναίκα τή σημασία τών λέξεων:
" Τό κακό που κάνεις, παραμένει μαζί σου. Τό καλό πού κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα! "
_Κάνε τό καλό μέ τήν πρώτη ευκαιρία καί μήν σταματάς ποτέ νά κάνεις καλό, άκόμα καί όταν φαίνεται, ότι δέν τό εκτιμάει κανείς.

Από το διαδίκτυο....

[toula]

«Μη φοβάσαι αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου!
Μην καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις!

Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.

Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο απο τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων, περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου!
Και μονάχα τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου.

Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει:
«Εγώ ειμί η Οδός»»

Φώτης Κόντογλου
https://melissoules.com/

[toula]

Κάποιος υπέβαλλε στον διάσημο Νεύτωνα, την εξής ερώτηση:
– Το ανθρώπινο σώμα μεταβάλλεται σε σκόνη. Εάν πραγματικά υπάρχει ανάσταση των νεκρών, ποιός θα την μαζέψει, για να δώσει στις ψυχές νέα σώματα;

Ο Νεύτωνας δεν απάντησε. Πήρε μια χούφτα ρινισμάτων σιδήρου, την ανακάτεψε με ψιλή άμμο και ρώτησε:
– Ποιός θα μαζέψει πάλι, αυτά τα ρινίσματα;

Και ενώ κανείς δεν μπορούσε να του απαντήσει, πήρε έναν μεγάλο μαγνήτη, τον κράτησε πάνω από το μίγμα και τότε τα ρινίσματα μετακινήθηκαν και κόλλησαν στον μαγνήτη.

Και τότε ο Νέυτωνας με σοβαρό ύφος λέει:
– Εκείνος που έχει δώσει αυτή τη δύναμη σε ένα αδρανές αντικείμενο, δεν μπορεί να δώσει μια δύναμη μεγαλύτερη στις ψυχές μας, όταν θα χρειαστούν να ενδυθούν την αφθαρτοποιημένη σκόνη;

https://iliaxtida.wordpress.com/

[toula]

Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;

Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;

“Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω.”

Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Είναι μερικοί άνθρωποι που εκπέμπουν μια απροσποίητη χάρη.
Ο τρόπος που μιλάνε, ο τρόπος που σε κοιτάνε, ο τρόπος που υπάρχουν. Και είναι μεγάλη ευλογία να τους έχεις στην ζωή σου.
Η παρουσία τους σε αναπαύει, σε κάνουν κοινωνό ενός κάλλους ουράνιου, χωρίς επιτηδευμένες συμπεριφορές.
Κινούνται με μια γνήσια απλότητα, χωρίς να νοιάζονται να περισώσουν την εικόνα τους. Και ίσως αυτό είναι το μυστικό της ελευθερίας που βιώνουν στην ζωή τους. Και αυτή η ελευθερία τους εμπνέει να ζούνε χωρίς φόβους, χωρίς εμμονές, χωρίς μιζέρια…
Αποδέχονται τον πρώτο όπως τον τελευταίο, τον άγιο όπως και τον άσωτο· δεν κατακρίνουν κανέναν, δεν εισβάλουν αδιάκριτα σε κανενός την ζωή, δεν ελέγχουν, δεν διορθώνουν, δεν προσβάλουν.
Δεν σπαταλούν τον χρόνο τους στο να αναλύουν τις ζωές των άλλων. Κοιτούν την δική τους ζωή, εμβαθύνουν στις δικές τους επιλογές με αυτομεμψία, μετάνοια και ελπίδα.
Μακάρι να μοιάσουμε σε τέτοιους ανθρώπους.
Να ζούμε έχοντας αυτήν την τρυφερότητα και την καλοσύνη τους. Να μιλούμε πάντα με διάκριση και ταπείνωση, να ακούμε με προσοχή και κατανόηση, να συγχωρούμε εύκολα, να αγαπούμε γνήσια, να ειρηνεύουμε με ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε.
Τι όμορφη που θα ήταν η ζωή μας, εάν αφήναμε πίσω μας τον κακό εαυτό μας και πλέον ζούσαμε ως άνθρωποι τους φωτός, της χαράς, του καλού λογισμού, της πλατιάς καρδιάς που χωρά φίλους και εχθρούς.
Να θυμάστε όμως ότι τέτοιοι άνθρωποι συνήθως έχουν πληγωθεί βαθιά διότι δεν τους κατάλαβαν, δεν τους εκτίμησαν. Πληγώθηκαν αλλά δεν έπαψαν να αγαπούν και να προσεύχονται ακόμα και γι’αυτούς που τους απαξίωσαν, διότι μόνο έτσι μπορούν να συνεχίσουν. Δεν επιτρέπουν την κακία να φωλιάσει μέσα τους, το σκοτάδι του εγωισμού να μολύνει την καθαρή μάτια τους.
Σαν πληγωμένοι αετοί πετούν αθόρυβα μεταξύ μας, χωρίς να νοιάζονται για τις πληγές τους, μόνο μια έννοια έχουνε, μην σταθούν εμπόδιο για την ευτυχία κάποιου.
Γι’ αυτό κι αν νιώσουν ότι δημιουργούν κάποιο πρόβλημα, αποχωρούν, απομακρύνονται· γιατί γι’ αυτούς προέχει η ειρήνη του άλλου και όχι η δικαίωσή τους. Κι αυτό, λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμα πιο λίγοι το αντιλαμβάνονται όταν συμβαίνει…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Βλέπουμε γενικά πόση αγάπη και αλληλεγγύη υπάρχει μεταξύ των μελών συλλόγων , ομάδων, συγκροτημάτων κλπ άλλα δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε συχνά στην Εκκλησία.
Θα πάμε στην ενορία μας και μπορεί να μην γνωρίζουμε τον διπλανό μας, αν χρειαστεί να βοηθήσουμε σε κάτι θα πούμε “Εγώ δεν θέλω να ανακατεύομαι πουθενά, θέλω απλά να έρχομαι να εκκλησιάζομαι και να κοινωνάω και τίποτε άλλο”.
Πολλές φορές θα κρίνουμε άσχημα αν κάποιος κοινωνάει συχνά ή αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά ή έρθει μετά από πολλά χρόνια.
Συχνά πυκνά αναρωτιόμαστε γιατί δεν έρχονται οι νέοι στην Εκκλησία αλλά δεν αναρωτιόμαστε αν έρθει ένα παιδί, τι θα βρει στην ενορία; Θα βρει αγκαλιά; Θα βρει πραγματική αγάπη ; Θα βρει μια οικογένεια να ενταχθεί η οποία θα έχει πατέρα τον Χριστό ή θα βρει κουτσομπολιό και υποδείξεις;
Ο νέος θα πάει στον ποδοσφαιρικό του σύλλογο θα πει τον πόνο του εκεί στους κολλητούς του και όλοι θα του πούνε “Φιλάρα είμαστε μαζί σου ό,τι στεναχώρια έχεις είμαστε εδώ για σένα”. Στην Εκκλησία θα το βρει αυτό ;

Ας φανταστούμε στο σώμα το κάθε μέλος πχ χέρι,πόδι κλπ να κάνουν ό,τι θέλουν, θα έχουμε ενότητα ; Όχι βέβαια, θα έχουμε ακρωτηριασμό.
Γνώρισα παιδιά που ήταν κολλητοί σε rock μπάντες, σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους , σε μηχανόβιους και πραγματικά θαύμασα τη φιλία που είχαν, τέτοιες σχέσεις σπάνια βρίσκεις σε εκκλησιαστικούς κύκλους.
Στα ενοριακά μέλη συνήθως δεσπόζει η συναλλαγή και όχι η άνευ όρων σχέση και αγάπη. “Θα σου κάνω , θα μου δώσεις...”
Πόσοι άνθρωποι μας λένε ότι δεν θέλουν να έρχονται στην ενορία αλλά να πηγαίνουν σε ένα ξωκκλήσι διότι μέσα στον ενοριακό ναό σκανδαλίζονται από συμπεριφορές και θέλουν την ηρεμία τους. Γιατί άραγε;
Πολλές φορές η ενορία μοιάζει με μια οικογένεια της οποίας έχουν τσακωθεί τα μέλη και απλά ανέχονται ο ένας τον άλλον σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Υπάρχουν και ενορίες διαμάντια που εικόνα της κοινωνίας του παραδείσου και νιώθεις οτι βρίσκεσαι στο σπίτι σου...Καλό είναι να ακολουθήσουμε τέτοια παραδείγματα.
Σε ενορίες έχουμε πολλές φορές σκανδαλισμούς και τσακωμούς με ανθρώπους που έχουν εκκλησιαστικά διακονήματα ακόμα και με ιερείς που λειτουργούν μαζί γύρω από την Αγία Τράπεζα. Πόσοι άνθρωποι νιώθουν ότι με τη διακονία τους έχουν vip θεση στον παράδεισο και μιλάνε μάλιστα άσχημα στον ιερέα..
Πριν γίνω Ιερέας ρώτησα τον πνευματικό μου γιατί οι Παπάδες δεν είναι φίλοι μεταξύ τους και μου απάντησε “Όταν θα γίνεις παπάς θα το καταλάβεις”. Τελικά το κατάλαβα…..
Θυμάμαι ότι ο Γέροντας Γαβριήλ Τσάφος στον Άγιο Ανδρέα στην οδό Λευκωσίας έλεγε να μην σηκωθεί κανείς όταν τελειώσει η ομιλία αν δεν γυρίσει να γνωριστεί με τον διπλανό του. Τι όμορφο!…

Δεν πάω στην Εκκλησία μόνο για μια ατομική θρησκευτική υποχρέωση, αλλά για να συναντήσω τα αδέρφια μου ! Τους ανθρώπους που καθόμαστε δίπλα στο τραπέζι με τον Χριστό! Με τα αδέρφια μου που κοινωνάμε από την ίδια λαβίδα !! και τον Ιερέα πατέρα μας που θα μας προστατέψει και θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του Κυρίου!
Πόσες φορές πάμε στον Ναό και μόλις μπει κάποιος που δεν χωνεύουμε ή έχουμε ψιλοτσακωθεί λέμε “Ωχ! Πάλι αυτή !..Τι θέλει εδώ μέσα!”
Πόσες φορές μπαίνουμε στον πειρασμό ιδιαίτερα σε μικρές επαρχιακές ενορίες να γυρίσουμε το κεφάλι εν ώρα ακολουθίας όταν ακούσουμε κάποιον να μπαίνει μέσα για να δούμε ποιος είναι και να κάνουμε τους ανάλογους λογισμούς ; Πόσες φορές πάλι ασχολούμαστε με την οικογένεια του ιερέα ακόμα και με το τι ψώνια θα κάνει για το σπίτι του ή αν θα πάει για μπάνιο στη θάλασσα;
Θυμάμαι μια περιπτωση ενός ιερέα που κάποιοι του έκαναν καταγγελία γιατί έκανε ποδήλατο με τα παιδιά του !….
Στις περισσότερες επαρχιακές ενορίες οι κάτοικοι είναι χωρισμένοι σε “ανθρώπους της Εκκλησίας ” και στους “εκτός Εκκλησίας” αν κάποιος από τους “εκτός” κάνει το “λάθος” και μετανοήσει και αρχίζει να εκκλησιάζεται θα τον βλέπουν οι “εντός” με μισό μάτι του στυλ “Μας χαλάς τη μαγιά τώρα εσύ!!!”, αλλά όμως διαβάζουμε με θαυμασμό τα λόγια του ληστή στην προσευχή της Θείας Μεταλήψεως.

Δυστυχώς έχουμε έναν δεισιδαιμονικό εγκλωβισμό και τον βαπτίζουμε σωτηριολογικά. Επειδή κάνω το τάδε και το δείνα μέσα στην Εκκλησία θα σωθώ και δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο. Ο Χριστός μας δίνει ελευθερία , μας απεγκλωβίζει, δεν μας αιχμαλωτίζει.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και ποια είναι τελικά η λύση και η θεραπεία;. . .
Η λύση υπάρχει όταν καταλάβουμε ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία ή παγανιστική σέκτα αλλά η αποκάλυψη του Χριστού , η πραγματική σχέση με τον Χριστό μέσα από τα Ιερά Μυστήρια και μέσα από το Μυστήριο της σχέσης με τον συνάνθρωπο και όλη την κτίση. Η Ορθοδοξία είναι ο δρόμος της θεραπείας, η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και εμείς ως μέλη άρρωστα που θέλουν υγεία και θεραπεία. Αυτή η υγεία περνάει και μέσα από τον συνάνθρωπο. Δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλη η εικόνα του συνανθρώπου μας. Να γίνει ο Χριστός η ζωή μας και όχι απλά ένα μέρος. Να γίνει Εκκλησία όλη μας η ζωή από το καλημέρα που λέμε στον μανάβη, από την αγκαλιά που δίνω στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, από το χαμόγελο που χαρίζω στον βενζινά ή στον μπακάλη. Ο Χριστός δεν είναι μόνο εντός των τειχών αλλά ΠΑΝΤΟΥ.

Ένα μεγάλο κακό στην πνευματική μας ζωή είναι ότι δεν αφήνουμε τον Χριστό να ενεργήσει ή μάλλον του λέμε που θα ενεργήσει και που όχι ! Πολλές φορές του λέμε “Κάτσε στην άκρη ! Δεν έχεις δουλειά τώρα ! Μιλάω και θα αποφασίσω εγώ!!!” Πως θα βρούμε τον δρόμο της σωτηρίας όταν κάνουμε τον Χριστό “μαριονέτα της ζωής μας” και ένα είδωλο που θέλουμε να υποταχθεί στον εγωϊσμό μας...Ας τα αφήσουμε επιτέλους αυτά και ας αφήσουμε τον Χριστό να ζωγραφίσει τον δρόμο της σωτηρίας στη ζωή μας.
Μπείτε μέσα στην Εκκλησία είτε είστε νέοι, είτε γέροι. Μη μασάτε όπως λένε τα νέα παιδιά ! Ας τρέξουμε να γίνουμε ένα , να βοηθήσουμε, να αγκαλιαστούμε, να συγχωρήσουμε και να γίνουμε παιδιά Του. Να ζήσουμε την ενοριακή αγκαλιά ! !!!
Θα τα καταφέρουμε!….Η αγκαλιά είναι εκεί στον Σταυρό και μας περιμένει....Θα πούμε όχι;

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Ακρωτηριασμένα άτομα ή πρόσωπα σε σχέση; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

΄΄Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν,
από τη πολλή μελέτη,να είναι μαγνητόφωνα
και να γεμίζουν τις κασέτες τους
με περιττά πράγματα.
Η άνευ πράξεως, όμως, διδασκαλία είναι,
κατά τον Αββά Ισαάκ. «παρακαταθήκη εντροπής»΄΄

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Η Προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

To πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με το Θεό.
Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να μιλάς στο Θεό ποιος δεν το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή κανείς δεν το μπορεί.
Η προσευχή σε χωρίζει από τα άλογα ζώα και σε ενώνει με τους αγγέλους. Κι ο άνθρωπος που αφιερώνει όλη του τη ζωή με επιμέλεια στις προσευχές και στη λατρεία του Θεού γρήγορα θα μετατεθεί στην πολιτεία των αγγέλων, στη δική τους την τιμή, την ευγένεια , τη σοφία και τη σύνεση.
Τι πιο άγιο, πιο καλό, πιο ευγενικό και γεμάτο σοφία από τους συνομιλητές του Θεού; Αν αυτούς που μιλούν με τους σοφούς τους κάνει η συνεχής συναναστροφή να πάρουν γρήγορα κάτι από τη σοφία τους, τι θα μπορούσαμε να πούμε για κείνους που μιλούν με το Θεό και προσεύχονται; Πόση σοφία, πόση αρετή, και σύνεση και αγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφοράς τους γεμίζει η προσευχή και η δέηση;
Νομίζω πως λέει την αλήθεια όποιος πει πως οι προσευχές είναι τα νεύρα της ψυχής. Το σώμα συγκρατείται με τα νεύρα και τρέχει και στέκεται όρθιο και ζωντανό και στέρεο. Αν κάποιος κόψει τα νεύρα, τότε καταστρέφει κάθε ισορροπία του σώματος. Έτσι και οι ψυχές στερεώνονται με τις άγιες προσευχές και στήνονται όρθιες και τρέχουν με ευκολία το δρόμο του Θεού.
Κι αν αποστερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να βγάζεις ένα ψάρι από το νερό. Όπως για το ψάρι ζωτικός χώρος είναι το νερό, για σένα ζωτικός χώρος είναι η προσευχή. Όπως το ψάρι γλιστράει στο νερό, έτσι και συ με την προσευχή μπορείς να πετάξεις, να διαπεράσεις τους ουρανούς και να βρεθείς κοντά στο Θεό.