Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

''...χάρασσε τον Σταυρό στο στήθος των ασθενών του...'' Άγιος Λουκάς ο ιατρός

Ο Αγ. Λουκάς ο ιατρός, έκανε Εκκλησία τα χειρουργεία του, αλλά ποτέ δεν έπραξε το αντίστροφο, διότι ήξερε, ζούσε, ότι η θεραπεία έρχεται άνωθεν..
Έβαζε τις εικόνες του μπροστά στη χειρουργική κλίνη και όποτε τις κατέβαζε το σταλινικό καθεστώς, ηρνείτο να χειρουργήσει.. Με ένα βαμβάκι βουτηγμένο στο ιώδιο χάρασσε τον Σταυρό στο στήθος των ασθενών του πρίν από την επέμβαση.. Γιατί; γιατί ο Σταυρός είναι η Σωτηρία και η θεραπεία μας, ο Σταυρός αγίαζε την προσπάθεια.. Και πράγματι, η δικτατορία των μπολσεβίκων δεν μπορούσε να αγγίξει τον ορθόδοξο γιατρό και επίσκοπο, γιατί ήταν ο μόνος που είχε απλησίαστο ποσοστό επιτυχίας στα χειρουργεία του..
"είς τό όνομα της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος", εισέλθετε στον Ναό Του με φόβο Θεού και όχι φόβο λοιμού, με εμπιστοσύνη στην Παντοδυναμία Του, και πίστη στή νίκη Του απέναντι στόν θάνατο...
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο οδοντίατρος και ο Άγιος Παϊσιος.

Ένας οδοντίατρος από την Θεσσαλονίκη, διηγήθηκε τα εξής: «Ήμουν στενοχωρημένος, διότι τα παιδιά μου ήταν και τα δυο άρρωστα. Πήγα στο Όρος να δω τον παππούλη Άγιο Παΐσιο.
Έξω από το Κελλί του περίμεναν πολλοί. Ύστερα από λίγο άνοιξε η πόρτα και εμφανίσθηκε.
Είπε: “Παλληκάρια, ένα με δυο λεπτά θα σας βλέπω, όχι παραπάνω…”.
Στον τέταρτο γύρισε και μου είπε: “Έλα, Ευάγγελε….”, χωρίς να με ξέρη, πρώτη φορά πήγαινα.
Πήγα λοιπόν και του είπα:
“Παππούλη, εμένα δεν μου φθάνουν δυο λεπτά. Χρειάζομαι πολλή ώρα, διότι είμαι πολύ στενοχωρημένος. Ήρθα να σας πω ότι θα κάψω τρεις Εκκλησίες. Πες στον Θεούλη να πάψη να χτυπά τα παιδιά μου. Τι τον έκαναν;”.
Με άκουσε προσεκτικά και για δεύτερη φορά με αποκάλεσε με το όνομά μου, χωρίς να το γνωρίζη:
– Άκουσε, Ευάγγελε. Τα παιδιά σου θα γίνουν καλά.
Μετά μου χάρισε ένα Σταυρό χειροποίητο δικό του, με Λείψανα του αγίου Αρσενίου. Έτσι ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον αγαπημένο μου παππούλη.
Η κόρη μου είχε ψωρίαση. Κάθε δυο-τρεις ημέρες το κορμάκι της γινόταν από πάνω μέχρι κάτω σαν του φιδιού.
Είχαν περάσει 15 ημέρες από την πρώτη μου επίσκεψη και δεν είχαν εμφανισθή καθόλου τα σημάδια της ασθενείας της, εκτός από ένα σπυράκι στο γόνατο.
Πήρα μαζί μου μια πετσέτα και ξαναπήγα στο Όρος για να ευχαριστήσω και να πλύνω τα πόδια του παππούλη, πράγμα που φυσικά δεν δέχθηκε.
Τον βρήκα να σκάβη και, πριν προλάβω να του πω τίποτε, μου είπε: “Ευάγγελε, τι ήρθες να μου πης; Ότι η κόρη σου έχει στο γόνατό της ένα σπυράκι; Ο Θεός το άφησε αυτό για να θυμάται την αρρώστια της”.
Ο γυιός μου έπασχε από χρόνιο σοβαρό νόσημα. Η έκβαση της αρρώστιας ήταν αμφίβολη. Οι γιατροί δεν έκαναν καμμιά σίγουρη πρόβλεψη.
Την τρίτη φορά που είχα πάει στον παππούλη είχα και τον γυιο μου. Ήταν μικρό παιδάκι. Στο Μοναστήρι όλοι οι μοναχοί που το έβλεπαν μου έλεγαν: “Γιατί κοιμάται το παιδί;”. Έτσι ήταν η έκφραση των ματιών του.
Ο παππούλης μόλις μας είδε, είπε στον γυιο μου: “Βρε καλώς το παλληκάρι μου”.
Υπήρχε ένας βράχος, πολύ βαρύς. Δοκίμασα να τον σηκώσω και δεν μπόρεσα.
Ο παππούλης λέγει στον γυιο μου: “Μπορείς να σηκώσης αυτόν τον βράχο;”.
Ο μικρός πήγε και τον σήκωσε. Αν είναι δυνατόν!
Εκείνη την στιγμή ο παππούλης γονάτισε και ήρθε περίπου στο ίδιο ύψος με το παιδί και του είπε: “Από τώρα δεν έχεις τίποτε”.
Εκείνη την ώρα τα ματάκια του ανοίξανε. Δεν είχε πλέον το κοιμισμένο προσωπάκι που έβλεπα σαν πατέρας επί δυο-τρία χρόνια.
“Μαζί με την πέτρα που πέταξε, έφυγε και η αρρώστια του”, είπε ο παππούλης. Και πράγματι μέχρι σήμερα ο γυιός μου, δόξα τω Θεώ, είναι πολύ καλά».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΛΑΓΙΑΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΛΥΠΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΟΥ, ΕΛΕΓΕ Ο ΑΒΒΑΣ ΑΓΑΘΩΝ. ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΑΛΙ ΕΞΑΡΤΑΤΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, ΔΕΝ ΑΦΗΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ»
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό...!

Αίσθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Άποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Άν θέλετε, στά άζήτητα καί στό περιθώριο. Καί νομίζομε πῶς δέν έχομε καμμία άξία. Καί πιστεύομε πῶς κανένας δέν μᾶς θέλει. Κανένας δέν μᾶς άγαπᾶ. Καί κανένας δέν νοιάζεται καί δέν φροντίζει γιά μᾶς!

Τότε, άδελφοί μου, άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό καί στήν Παναγία καί στούς Άγίους καί στούς Άγγέλους!
Κι άς τούς μιλᾶμε!

Σταματήσαμε νά μιλᾶμε! Χαζέψαμε, πολλές φορές, καί μέ τήν τηλεόραση καί μέ τόσα άλλα, καί σταματήσαμε νά μιλᾶμε καί νά έκφραζόμεθα, άδελφοί μου. Σκεπτόμεθα μόνο καί παίρνει άνάποδες ό νοῦς καί διαστρέφονται καί τά αἰσθήματα καί συναισθήματά μας!

Άν μιλᾶμε στόν Χριστό καί στούς Άγίους μας, κάνομε πολύ - πολύ μεγάλο καλό στήν ψυχή καί στή ζωή μας!

Καί τί νά τούς ποῦμε;
Ό,τι έχομε, άδελφοί μου, νά τούς ποῦμε. Ό,τι έχομε!
Άμα είποῦμε αύτό πού έχομε, φεύγει άπό πάνω μας…!»

† π. Άνανίας Κουστένης (15 Μαΐου 2021)
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

"Άδελφοί μου, συμπάθεια νά έχετε ό ένας γιά τόν άλλον!

Όχι μέ μίσος καί έχθρα, όχι μέ φθόνον καί κακία, όχι μέ πονηρία καί σκληρότητα ψυχῆς καί άπανθρωπιά.
Παρά μέ συμπάθεια, μέ μακροθυμία, μέ καρτερία, μέ σπλάγχνα οίκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας!

Σήμερα εἶσαι σύ, αύριο έγώ, τώρα σφάλλει ό ένας, σέ λίγο ό άλλος. Kάθε στιγμή μᾶς συγχωρεί ό Θεός! Kαί μεῖς νά συγχωρούμεν άλλήλους μας, καί μεῖς νά κλαύσωμεν καί νά θρηνήσωμεν καί νά λυπηθοῦμεν καί νά συμπονέσωμεν καί νά παρακαλέσωμεν τόν Θεόν γιά τό σφάλμα τοῦ άδελφοῦ μας!

Αύτή εἶναι ή μεγαλυτέρα άρετή! Όσες άρετές καί άν έχης, όσα καλά έργα καί προσευχές καί άγαθοεργίες καί άν κάμης, όλα τά ύπερβαίνει, έάν πῆς ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τόν άδελφόν μου γιά ό,τι μοῦ έκαμε!"

Όσιος Άνθιμος ό έν Χίω
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

«ΕΘΑΥΜΑΣΑΝ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΕΛΑΛΕΙ»
(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή της Σαμαρείτιδος)

Η πέμπτη Κυριακή από του Πάσχα είναι αφιερωμένη σε μια σημαντική γυναίκα της Καινής Διαθήκης, στην αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα. Αυτή η γυναίκα, ούσα αμαρτωλή και «αιρετική» (κατά τους Ιουδαίους), αξιώθηκε να γίνει συζητητής του Κυρίου, ο Οποίος της αποκάλυψε ύψιστες αλήθειες, τις οποίες δεν είχε αποκαλύψει, εισέτι, ούτε στους μαθητές Του.

Η Σαμάρεια ήταν πόλη, αλλά και ονομασία περιοχής, στα βορειοανατολικά της Παλαιστίνης. Απείχε περί τα 45 χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ και είχε ιδρυθεί από τον βασιλιά Αμβρί, τον 10ο π. Χ. αιώνα. Καταλήφτηκε πολλές φορές από βασιλείς της Δαμασκού και άλλους από ειδωλολατρικούς λαούς. Τον 2ο π. Χ. αιώνα καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε από τον Ρωμαίο ανθύπατο Γυβίνιο και τον Ηρώδη το Μέγα και γι’ αυτό είχε μετονομαστεί σε Σεβάστεια ή Σεβαστή, προς τιμήν του Καίσαρος. Εκτός από την πόλη Σαμάρεια στην περιφέρεια της Σαμάρειας υπήρχαν και άλλες πόλεις όπως η Καισάρεια και η Συχέμ, όπου βρισκόταν ένα σημαντικό μνημείο για τους Ισραηλίτες, το φρέαρ του πατριάρχη Ιακώβ, το οποίο άνοιξε για να ποτίσει την οικογένειά του και τα ποίμνιά του. Οι Σαμαρείτες ήταν ισραηλιτικής καταγωγής, αλλά, λόγω των ιστορικών περιπετειών, αποκόπηκαν ενωρίς από τις υπόλοιπες φυλές. Λόγο ότι είχαν αναμειχθεί με τους ειδωλολάτρες, είχαν υιοθετήσει πολλές από τις συνήθειες τους και κατά συνέπεια είχαν διαφοροποιηθεί κυρίως από τους Ιουδαίους, οι οποίοι τους μισούσαν και τους αποστρέφονταν με βδελυγμία. Κύριο χαρακτηριστικό των Σαμαρειτών ήταν ότι είχαν μεταθέσει την ιερότητα του ναού της Ιερουσαλήμ στο όρος Γαριζίν, όπου πίστευαν ότι κατοικεί ο Θεός και προσέτρεχαν εκεί να προσευχηθούν.

Ο Κύριό μας Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει ολόκληρο ανθρώπινο γένος και όχι μόνο τους Ιουδαίους, όπως αντιλαμβάνονταν εκείνοι λαθεμένα το πρόσωπο του Μεσσία. Γι’ αυτό και περιόδευσε σε περιοχές που κατοικούσαν μη Ιουδαίοι. Σε μια από τις περιοδείες Του ανέβηκε, με τους μαθητές του, και στη Σαμάρεια να κηρύξει και εκεί το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως στις παραβολές Του αναφέρθηκε κάποιες φορές στους Σαμαρείτες, παρουσιάζοντάς τους ως ηθικά ανώτερους από τους Ιουδαίους (Λουκ.10,25-37).
Έφτασαν κάποιο ζεστό μεσημέρι στη Συχέμ και στάθμευσαν στο ιστορικό πηγάδι του Ιακώβ. Οι μαθητές Του είχαν πάει στην πόλη για να αγοράσουν προμήθειες. Ο Χριστός είχε μείνει μόνος και διψασμένος στο στόμιο του πηγαδιού, περιμένοντας κάποιον να έρθει με δοχείο άντλησης, διότι το πηγάδι ήταν βαθύ, περίπου 35 μέτρα βάθος, να του δώσει νερό να ξεδιψάσει.

Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα Σαμαρείσσα να αντλήσει νερό. Ο Κύριος της ζήτησε να του δώσει νερό, υποσχόμενος ότι θα της έδινε σε αντάλλαγμα το «ζωντανό νερό» να μην διψάσει ποτέ πια. Εκείνη εξέφρασε την απορία της, πως ήταν δυνατόν ένας «ορθόδοξος» Ιουδαίος να ζητά χάρη από μια «αιρετική» Σαμαρείτισσα. Αυτή ήταν η αφορμή για να προκαλέσει συζήτηση μαζί της. Ως Θεός γνώριζε ότι η γυναίκα εκείνη είχε δεκτική ψυχή για να καρποφορήσει ο λόγος Του, διότι έμελλε να γίνει η ευαγγελιστής των ομοεθνών της. Γι’ αυτό έπιασε μαζί της υψηλού θεολογικού χαρακτήρα συζήτηση, αποκαλύπτοντάς της υψηλές αλήθειες, τις οποίες δεν ήταν ώριμοι να ακούσουν, ούτε οι μαθητές Του. Επίσης της ανάγγειλε ότι είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας και πως ήρθε μαζί Του η νέα μεσσιανική εποχή. Ακόμα της αποκάλυψε, για πρώτη φορά, την πνευματική φύση του Θεού και την πνευματική και αληθινή λατρεία Του και πως έφτασε το τέλος στις θρησκευτικές αντιλήψεις του κόσμου, είτε αυτές είναι ιουδαϊκές, είτε σαμαρειτικές, είτε εθνικές. Πως έφτασε οπολυπόθητος καιρός κατά τον οποίο θα λατρεύεται ο Θεός «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάν.4,23).

Η γυναίκα αυτή ήταν αμαρτωλή. Άλλαζε τους άνδρες και ζούσε έκλυτη ζωή. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στο Χριστό να πιάσει συζήτηση μαζί της και να της αποκαλύψει τα μυστήρια της σωτηρίας. Δεν ήταν άλλωστε η μόνη αμαρτωλή στον κόσμο, διότι, «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ.3,23). Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να αναζητήσει δικαίους, αλλά αμαρτωλούς, να τους καλέσει σε μετάνοια (Λουκ.5,31). Γι’ αυτό και συναναστρέφονταν με αμαρτωλούς, πόρνες και τελώνες, κάτι που σκανδάλιζε σφόδρα τους ηθικιστές Ιουδαίους (Λουκ.7,34). Δεν είναι πια πρόβλημα αυτή καθ’ εαυτή η αμαρτία, αλλά η αμετανοησία, η εμμονή στην αμαρτία. Παραδείγματα προς μίμηση δεν είναι οι «ηθικοί» Φαρισαίοι, όπως ήταν στην ιουδαϊκή κοινωνία, αλλά οι μετανοημένοι τελώνες, πόρνες, ληστές και οι λοιποί αμαρτωλοί.
Οι μαθητές του Κυρίου, όταν επέστρεψαν, «εθαύμασαν ότι μετά γυναικός ελάλει» (Ιωάν.4,26). Δεν πίστευαν στα μάτια τους, βλέποντας τον διδάσκαλό τους να συζητά με μια γυναίκα Σαμαρείτισσα «αιρετική». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Χριστός, ήρθε στον κόσμο για να λυτρώσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και όχι να εξυπηρετήσει τους εθνικισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς των ομοφύλων Του και γι αυτό στράφηκε και προς τους «αιρετικούς» Σαμαρείτες, να τους αναγγείλει το μήνυμα της σωτηρίας. Δε μπορούσαν να διανοηθούν ότι διάλεξε μια γυναίκα να διαλεχτεί μαζί της, στο στόμιο ενός πηγαδιού, αποκαλύπτοντάς της τα μυστήρια του Θεού και τον πνευματικό τρόπο προσέγγισής Του από τους ανθρώπους. Είχαν την πεποίθηση πως η γυναίκα δεν είχε ιδιαίτερη αξία, δεν της επιτρεπόταν να ασχολείται με τέτοια θέματα. Ήταν ανώφελη κάθε συζήτηση με αυτή, αφού δε θα μπορούσε ποτέ να κηρύξει, διότι κάθε μαρτυρία της γυναίκας θεωρούνταν αναξιόπιστη.

Ο Χριστός όμως ήρθε να αλλάξει και αυτές τις νοοτροπίες. Να δώσει σε όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα την αρμόζουσα αξία τους, ανεξάρτητα από το φύλο, την καταγωγή, την κοινωνική και εθνική καταγωγή. Γκρέμισε όλα τα στεγανά, που είχε θέσει η αμαρτία. Έδωσε την αξία που στερούταν η γυναίκα, εμπράκτως (και) στο πρόσωπο της Σαμαρείτιδος, δίνοντάς της το ύψιστο προνόμιο να είναι ο πρώτος άνθρωπος ο οποίος πληροφορήθηκε ευθέως και ξεκάθαρα ότι Αυτός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Η φύση της ως γυναίκα και μάλιστα αμαρτωλή, δε στάθηκε εμπόδιο να της αποκαλυφθούν από το Χριστό τα μυστήρια του Θεού.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά παράξενα και ακατανόητα, στους διαχρονικούς ορθολογιστές, συμβάντα της ζωής του Χριστού. Λογικά θα περίμενε κανείς την υψηλή αυτή θεολογική συζήτηση να την κάνει με τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους και το ιουδαϊκό ιερατείο και όχι με μια άσημη, και εγνωσμένης ηθικής ελευθεριότητας γυναίκα. Αλλά όμως «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά» (Α΄Κορ.1,27), αφού «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ,1,21). Προτίμησε αυτήν, διότι, ως Θεός, διείδε ότι στην ψυχής της σιγόκαιγε η ελπίδα της σωτηρίας, από τον ερχόμενο Μεσσία, τον οποίο περίμενε εναγωνίως, σε αντίθεση με την θρησκευτική και πολιτική ιουδαϊκή ηγεσία, η οποία τον περίμενε ως έναν εγκόσμιο λαμπρό και ισχυρό βασιλιά και τίποτε περισσότερο. Γι’ αυτό και Τον σταύρωσαν, όταν είδαν ότι δεν εκπλήρωσε τις φθηνές προσδοκίες τους. Εδώ βλέπουμε το υπέρτατο μεγαλείο της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία δεν «χωρά» στα υπερφίαλα μυαλά των σοφών του κόσμου, αλλά στις ταπεινές καρδιές.
Στο πρόσωπο της αγίας Φωτεινής καταξιώθηκε η γυναικεία φύση, η οποία βρισκόταν στο απόλυτο περιθώριο στον προχριστιανικό κόσμο και συνεχίζει να βρίσκεται, στον σύγχρονο εξωχριστιανικό. Ο λόγος Του καρποφόρησε στην ψυχή της και η ως τότε η αμαρτωλή και ταπεινή αυτή γυναίκα αναδείχτηκε θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου στους ομοφύλους της και αλλαχού, ώστε η Εκκλησία μας να της προσδώσει τον υπέρτατο τιμητικό τίτλο της ισαποστόλου. Είναι η κατοπινή αγία Φωτεινή, σωστό φωτεινό ορόσημο στην πορεία του κόσμου προς τη σωτηρία.

Τελειώνοντας, μπορούμε να φανταστούμε με ποιους «συνομιλεί» σήμερα ο Χριστός. Προφανώς όχι με τους σύγχρονους μεγαλορρημονούντες «θεολόγους», ιδιαίτερα με όσους διαστρέφουν το λόγο Του, με τον γνωστή άνυδρη και ξύλινη «θεολογία» τους, την οποία διατυπώνουν, με ακαταλαβίστικους συλλογισμούς και φιλοσοφικούς όρους, για να κάμουν επίδειξη γνώσεων και να καταστούν ως «σημαίνοντες θεολόγοι». Τέτοια παραδείγματα έχει να μας παρουσιάσει πάμπολλα η μεσαιωνική αιρετική σχολαστική «θεολογία», αλλά και η σύγχρονη προτεσταντική, η οποία επιχειρεί μέσω της «θεολογίας» να καταρρίψει την πίστη στο Θεό! Δε «συνομιλεί» με τους θιασώτες της λεγομένης Οικουμενικής Κινήσεως, του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού, οι οποίοι σχετικοποιούν την σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας και αναβιβάζουν σε «σώζουσες αλήθειες» τις αιρετικές δοξασίες των αιρετικών και αλλοθρήσκων, ως δήθεν «διαφορετικές παραδόσεις και πίστεις», τις αιρετικές τους κοινότητες σε «εκκλησίες» και τις θρησκείες σε «διαφορετικούς τρόπους αναγωγής στον ίδιο Θεό». Δε «συνομιλεί» με τη σύγχρονη διανόηση, η οποία κλεισμένη στα στεγανά της, δεν έχει να προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση ταυτότητας και βιώνει πρωτοφανή υπαρξιακή αγωνία. Δεν «συνομιλεί» με τους ισχυρούς του κόσμου, οι οποίοι τον εκθρόνισαν και στη θέση Του θρόνιασαν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Με ποιους λοιπόν «συνομιλεί»; Αναμφίβολα, με ταπεινούς στην καρδιά, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, των οποίων ο απλοϊκός λόγος είναι αγνή και αυθεντική θεολογία, διότι είναι ξεχείλισμα πίστεως και αγάπης προς Αυτόν και προς τους αδελφούς τους!

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Πηγή: Aktines
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

«ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ»
Σχόλιο στο ευαγγέλιο της Σαμαρείτιδος
«Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ιωάν. 4,10)

Αποκρίθηκε ο Ιησούς και της είπε: «Αν ήξερες την δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου λέει, “δώσε μου να πιώ”, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δίνει ζωή»
Σ’ έναν από τους πιο ωραίους ευαγγελικούς διαλόγους, ο Χριστός αναφέρεται στην γυναίκα από την Σαμάρεια και της λέει χαρακτηριστικά ότι «αν ήξερες την δωρεά του Θεού και ποιος είναι αυτός που σου ζητά να του δώσεις να πιει νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε το νερό που δίνει ζωή».
Η παρατήρηση του Χριστού «αν ήξερες», απευθύνεται στον καθέναν από εμάς. Διότι στην θέση της γυναίκας από την Σαμάρεια βρίσκεται ο καθένας μας, κάθε στιγμή της ζωής μας, στην οποία βλέπουμε τον Χριστό να στέκεται κουρασμένος από την οδοιπορία, από την ζέστη του κόσμου τούτου που δεν είναι της θερμοκρασίας, αλλά της πνευματικής ανομβρίας, και περιμένει από εμάς το λίγο, για να μας δώσει το αιώνιο.
«Αν ήξερες». Το ερώτημα ξεκινά από μέσα μας. Αν ξέραμε ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, που ξεπερνά την επιβίωση, την απόλαυση, την ευτυχία της κατοχής, της επίτευξης στόχων, της διάκρισης και της ικανοποίησης της φιλοδοξίας, θα σπεύδαμε να βρούμε τον Χριστό στο πρόσωπο του πλησίον μας. Στους ανθρώπους της οικογενείας μας, που συχνά τους θεωρούμε δεδομένους. Στους ανθρώπους που μας κουράζουν και που η ψυχή μας τους αποστρέφεται στιγμές-στιγμές.
Στους ακατάσχετα φλύαρους για τον εαυτό τους, τις απόψεις και τα επιτεύγματά τους, που μοιάζει μαρτύριο η αναστροφή μαζί τους. Σε εκείνους που ζούνε αμαρτωλά, αλλά το γνωρίζουμε, ενώ συχνά εμείς είμαστε γεμάτοι αμαρτίες, λογισμούς, πάθη, αλλά δεν το ξέρουμε ή δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Σε εκείνους τους ταπεινούς που γελάμε μαζί τους, γιατί δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο εμείς.
Σε όλους αυτούς, αν ξέραμε ότι βρίσκεται ο Χριστός, όχι γιατί ταυτίζεται με το φορτίο που κουβαλούνε και που μας προσφέρουν, αλλά γιατί και γι’ αυτούς έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, χωρίς να υπολογίζει το «πέντε άνδρας έσχες», το «ου συγχρώνται», το «μετά γυναικός ωμίλει», τότε η καρδιά μας θα γέμιζε με δεκτικότητα και αγάπη. Πώς να πεις όχι στον Θεό;
«Αν ήξερες». Το ερώτημα περνά σε όσους έχουν ταυτίσει την γνώση με τον κόσμο αυτό, με τα φαινόμενα, με τις επιστήμες, τις βιβλιοθήκες, μεταπράτες συνήθως άλλων, χρήστες αγαθών που άλλοι φρόντισαν να δημιουργήσουν. Κι ενώ σχεδόν όλοι έχουμε γνώσεις από δεύτερο χέρι, καυχόμαστε ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Αφήνουμε έτσι στην άκρη τον Θεό, διότι δήθεν έχει ξεπεραστεί, είναι στη γωνία πλέον, δεν μας χρειάζονται οι απαντήσεις Του, αφού μας αρκούν οι δικές μας.
Ακόμη κι όταν έρχονται ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος, μας φτάνει το μηδέν, έχουμε συμβιβαστεί μαζί του, διότι τι να κάνεις μια αιωνιότητα, όταν δεν ελπίζεις σ’ αυτήν ή όταν χρειάζεται να τηρήσεις εντολές που μοιάζουν βουνά, καθώς δίνουν την αίσθηση του περιορισμού του «εγώ», ενώ για μας το «εγώ» είναι ο θεός μας;
«Αν ήξερες». Αναζητούμε νόημα στην οικολογία, στην φύση, στην ομορφιά του κόσμου τούτου, λατρεύοντας την κτίση παρά τον Κτίσαντα. Φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε τον παραλογισμό ότι τόση ομορφιά υπάρχει από μόνη της, δεν έχει Δημιουργό, μόνο και μόνο για να μην αναγκαστούμε να βάλουμε στην εξίσωση της ζωής μας τον Θεό. Να μην σταματήσουμε μπροστά στο μεγαλείο, στην τάξη, στην αρμονία, στις δωρεές, και αναγκαστούμε να πούμε «ευχαριστώ», να υψώσουμε τα μάτια μαζί με τα τίμια δώρα, τον άρτο και τον οίνο της θείας λειτουργίας, για να πούμε «τα σα εκ των σων σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα». Όχι, δεν μας χρειάζεται κάτι τέτοιο.
Όλα δικά μας είναι. Όλα μπορούν να γίνουν περισσότερο δικά μας. Δεν έχει σημασία αν καταστρέφουμε, ρυπαίνουμε, χρησιμοποιούμε περισσότερο από όσο χρειαζόμαστε, σκοτώνουμε στο όνομα της δικής μας άνεσης, ανταγωνιζόμαστε, καταργούμε την αγάπη, κάποτε καυχόμενοι ότι πιστεύουμε.
«Αν ήξερες». Μένουμε στο νερό που ξεδιψά την υλική μας δίψα, αλλά δεν βλέπουμε εκείνο το νερό που δίνει ζωή, το Ευαγγέλιο, το οποίο κάνει την καρδιά μας να ξεχειλίζει από αγάπη, από νόημα, από ελευθερία, από μέτρο, από θυσία, από προσφορά, από ελπίδα ανάστασης, από Χριστό. Κι όμως, Εκείνος βρίσκεται δίπλα μας. Δεν παίρνει από τα χέρια μας το άντλημα, δεν μας ποτίζει χωρίς να το θέλουμε, αλλά ζητά από εμάς έναν λόγο: «βοήθησέ μας να μάθουμε». Και τότε, όπως την γυναίκα από την Σαμάρεια, μας φωτίζει, μας απαντά, μας ξεδιψά, μας αποκαλύπτει εν Πνεύματι και αληθεία ότι Αυτός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.
«Αν ήξερες». Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει η απάντηση, υπάρχει το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον. Εσύ κι εγώ θα Του το ζητήσουμε;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Όταν κάποιος δεν αμαρτάνει με το νου, ούτε με το έργο θα αμαρτήσει.
Μη δέχεσαι τις κακές ιδέες για να μην αναγκάζεσαι να υποχωρείς
στο κακό και στα έργα του.
Διότι, όταν κάποιος δεν αμαρτάνει με το νου,
ούτε με το έργο δεν θα αμαρτήσει.
Όταν πέσετε σε ποικίλους πειρασμούς να το θεωρείτε ως μεγάλη χαρά.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Στην μητέρα ενός παιδιού που έπασχε από σύνδρομο Down, είπε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης:
Όταν ο Γιωργάκης ανέβει πάνω, θα του πει ο Χριστός:
''Διάλεξε σε ποιό κελλάκι θέλεις να μείνεις!''.
Και εκείνος θα πει:
''Χριστούλη μου, θέλω και την μανούλα μαζί μου...!''.
Και έτσι ο Χριστός, θα σας βάλει όλους μαζί στον Παράδεισο...
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35665
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει.
Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.
Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.
Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός.
Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς.
Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς.
Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς.
Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν.
Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων.
Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.
Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη.
Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα.
Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος.
Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου.
Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα.
Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.
Όσοι δε πίστεψαν στη θεοποιημένη λογική τους και στο υπερφίαλο εγώ τους πλανέθηκαν από μία επικίνδυνη αυτάρκεια, ένα μοντέρνο χριστιανισμό μιας φαρισαϊκής αγιότητος κι έγιναν παίγνια δαιμόνων. Η αγιότητα δεν είναι ποτέ αταπείνωτη, υποκριτική, εγωκεντρική, αφιλάδελφη και απομονωμένη.
Οι άγιοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και στα έργα τους αλλά ελπίζουν και επικαλούνται συνεχώς το άπειρο έλεος του Πανάγαθου Θεού.
Οι άγιοι παρακινούν κι εμάς τους αμαρτωλούς να συγκινηθούμε και να συνετισθούμε από τα παραδείγματα των μεγάλων αμαρτωλών που μετανόησαν και έγιναν άγιοι.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η εύλαλη σιωπή» | Eκδ. Εν πλώ*
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”