Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

ΠΕΡΙΗΓΕΝ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΓΑΛΙΛΑΙΑΝ.
«Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. 4, 23)

«Ὁ ᾿Ιησοῦς περιόδευε ὅλη τὴ Γαλιλαία. Δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ γιάτρευε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία»

Μετά τη Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει πως όλα όσα είδαμε να συμβαίνουν την περίοδο του Τριωδίου και του Πεντηκοσταρίου προϋποθέτουν πλέον την δική μας συμμετοχή. Όλα ξεκινούν από την αρχή και πάλι μέσα στον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και δεν είναι τυχαίο το ευαγγελικό ανάγνωσμα που μάς δίδεται για να κατανοήσουμε αυτή την μεγάλη αλήθεια.
Μετά την βάπτισή Του ο Χριστός ξεκίνησε το απολυτρωτικό Του έργο στον κόσμο. Η πρώτη Του κίνηση, πριν απευθυνθεί στους ανθρώπους, ήταν να καλέσει εκείνους που θα Τον συντρόφευαν στο έργο αυτό: τους δώδεκα μαθητές. Είναι σημαντικό το στοιχείο αυτό. Ο Θεάνθρωπος είχε την δύναμη να κάνει ό,τι ήθελε, να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων χωρίς και την φυσική παρουσία Του ακόμη. Δεν το έπραξε.
Ακολούθησε την οδό του καθένα που θέλει να στείλει ένα μήνυμα. Επικοινωνεί και καλεί. Δεν είναι μόνο η πρόβλεψη για μετά την Ανάληψη. Είναι και ότι κάθε έργο χρειάζεται όχι μόνο ηγέτη, αλλά και συνεργάτες. Έτσι είναι τα ανθρώπινα. Και ο Χριστός, εκτός από τέλειος Θεός, είναι και τέλειος άνθρωπος.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Ο Χριστός περιόδευε σε όλη την Γαλιλαία. Δεν ξεκίνησε από την πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, εκεί όπου η θρησκευτική ηγεσία θεωρούσε δεδομένη την καθοδήγηση των ανθρώπων με την δική της παρουσία, επίβλεψη και εξουσία. Ξεκίνησε από μία περιοχή στην οποία το θρησκευτικό στοιχείο δεν ήταν ενιαίο. Υπήρχαν και Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες. Υπήρχαν «άγιοι» και αμαρτωλοί. Πιστοί στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και πολλοί που δεν είχαν καμία σχέση μ’ Εκείνον, αλλά λάτρευαν τα είδωλα, δηλαδή τους ψεύτικους «θεούς» που ο νόμος του Μωυσή ρητά απαγόρευε την όποια πίστη σ’ αυτούς.
Δεισιδαίμονες άνθρωποι, που ακολουθούσαν διάφορες δοξασίες, αλλά και μεικτοί γάμοι, που απειλούσαν την καθαρότητα του ισραηλιτικού λαού. Η πρωτεύουσα περιφρονούσε την Γαλιλαία. Αλλά και οι μαθητές που διάλεξε ο Χριστός Γαλιλαίοι ήταν. Δεν διάλεξε δηλαδή ο Κύριος πρόσωπα που θα ακολουθούσαν την επίσημη θρησκευτική τάξη, αλλά ανθρώπους που η στάση της θρησκευτικής ηγεσίας έναντί τους θα ήταν υποτιμητική. «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη» (Α’ Κορ. 1, 27).

Τι σχέση έχουν αυτά με την σημερινή πραγματικότητα;
Πρώτα, ας κρατήσουμε το γεγονός ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν είναι μήνυμα για λίγους, αλλά για όλους. Ας μην οχυρωνόμαστε πίσω από την όποια θρησκευτική μας αυτάρκεια, ας μην νομίζουμε ότι επειδή γνωρίζουμε, ή οδός της Βασιλείας είναι για μας και για όσους μας μοιάσουν.
Ο Χριστός συχνά διαλέγει αυτούς που δεν περιμένει κανείς. Χρέος των χριστιανών είναι να δώσουμε μαρτυρία πίστης, ανάστασης, αγάπης όπου και όσο μπορούμε. Και ας μην κρατάμε με απολυτότητες και βεβαιότητες κλειστή την πόρτα του ουρανού για τους άλλους, διότι είναι «αμαρτωλοί», «χαλασμένοι», «ακάθαρτοι», δεν είναι σαν κι εμάς.
Δεύτερον, ότι σε κάθε εποχή δεν έχει σταματήσει, ούτε θα σταματήσει η κλήση του Θεού στους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν. Δεν υπάρχουν «χαλασμένες» εποχές. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δεκτικοί και άλλοι όχι. Δεν κάνει η εποχή τον άνθρωπο. Μπορεί να τον επηρεάζει, αλλά ο Θεός επιτρέπει να γεννιόμαστε σε συγκεκριμένους χρόνους. Δεν ωφελεί λοιπόν ούτε η μεμψιμοιρία, ούτε οι οιμωγές ότι «τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι ήταν καλύτεροι» και να γυρίσουμε πίσω.

Η Εκκλησία που σκέφτεται με κριτήριο το χτες, έχει χάσει το σήμερα και έχει υπονομεύσει το αύριο, κατά άνθρωπο, γιατί ο Θεός μπορεί όλα να τα αλλάξει. Όμως, το ότι ο Χριστός κάλεσε τους ανθρώπους του καιρού Του να τον συντροφεύσουν στον αγώνα του Ευαγγελίου μάς δείχνει ότι η πίστη είναι δώρο που υπερβαίνει τον χρόνο, τις συνθήκες, τα προτερήματα και τα ελαττώματα. Είναι κλήση προσωπική και ελεύθερη. Και ο Χριστός δεν εμφανίζεται μαγικά στον κόσμο, αλλά μέσα από τους ανθρώπους. Θα είμαστε άραγε δεκτικοί στο κάλεσμά Του;
Και τρίτον, οι μαθητές είπαν το μεγάλο ΝΑΙ σ’ αυτό που τους ζήτησε ο Χριστός. Έβαλαν προτεραιότητα το πρόσωπό Του και την αποστολή που τους ζήτησε να αναλάβουν κοντά Του και άφησαν, με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον, το έργο της επιβίωσης. Η σχέση θέλει θυσία. Θέλει παραίτηση. Θέλει εμπιστοσύνη. Αν αυτό ισχύει στα μεταξύ μας ανθρώπινα, πόσο μάλλον στην σχέση μας με τον Θεό. Όμως η παραίτηση δεν φέρνει λύπη, αλλά χαρά. Είναι το όμορφο, παράδοξο και ευλογημένο νόημα της συνάντησης με τον Χριστό.

Ας ζήσουμε αυτήν την συνάντηση στους καιρούς μας. Δεν έχει σημασία σε ποιον πολιτισμό ζούμε. Ας γνωρίζουμε τα στοιχεία του, αλλά δεν είναι αυτός που θα μας σώσει ή θα μας συντρίψει. Η αγάπη του Χριστού είναι η οδός της σωτηρίας, η οδός της καλής αλλοίωσης, η οδός που οδηγεί τον καθέναν μαζί με άλλους στην χαρά μιας ζωής με νόημα, μιας ζωής με άλλη ποιότητα και προοπτική. Χωρίς φόβο ας προχωρήσουμε στον κόσμο αυτό και ας δοξάσουμε τον Θεό που όχι μόνο επιτρέπει, αλλά έρχεται να μας συναντήσει, τον καθέναν μέσα από άλλους, που μας φέρνουν άλλοτε με λόγο, άλλοτε με έργα, άλλοτε με σιωπή, πάντοτε όμως με αγάπη, το μήνυμα της βασιλείας των ουρανών.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Δεν θα αναλύσουμε τι είναι τα μνημόσυνα αλλά το πώς μετέχουμε σε αυτά. Δυστυχώς τα μνημόσυνα έχουν καταντήσει μια κοινωνιολογική παράσταση.
Μια θεατρική παράσταση με τους συγγενείς να μένουν στρατιωτάκια ακούνητα , αμίλητα και αγέλαστα σε όλη την διάρκεια της ακολουθίας. Βλέπουμε πολλά φορές το κόλυβο μόνο του μαζί με την φωτογραφία του μακαρίτη ή της μακαρίτισσας. Οι συγγενείς έρχονται μετά την τρίτη καμπάνα ή μετά το ευαγγέλιο.
Έχουμε και περιπτώσεις που έρχονται στο τέλος, για τον Όρθρο δεν το συζητάμε καν, το πολύ πολύ να έχει έρθει η γιαγιά της οικογένειας. Το κόλυβο είναι φυσικά παραγγελία λόγω του μεγέθους, πρόσφορο και αυτό από το φούρνο και στην Θεία Κοινωνία δεν μετέχει κανείς. Η μοναδική μετοχή είναι στο καφεδάκι μετά την Λειτουργία. Απλά οι περισσότεροι περιμένουν να ακούσουν το όνομα στα ευλογητάρια και να πάνε στο καφενείο να πούνε τα νέα τους και τα κουτσομπολιά με το καφεδάκι και το κονιάκ. Αναφορά για Χριστό και σωτηρία πουθενά. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και διαδραματίζονται απίστευτα πράγματα : Συνήθως θα έρθουν κάποιοι συγγενείς να Κοινωνήσουν έτσι απροετοίμαστοι απλά επειδή κάνουν το μνημόσυνο λες και το μνημόσυνο από μόνο του σε αξιώνει για την Θεία Κοινωνία.

Η άλλη κατάσταση είναι να μην κοινωνάει κανένας απλά να σπρώχνουν τα παιδάκια ή καμιά γιαγιά για να κοινωνήσει για να μην πει κάτι ο κόσμος. Οι υπόλοιποι απλά ντυμένοι στα μαύρα περιμένουν να ακούσουν το όνομα του θανόντος και μέχρι εκεί. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο αλλά δεν μας απασχολεί ο Χριστός μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος. Είναι δυστυχώς ντροπή να λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι. Πολλές φορές δεν πάνε καν τα ονόματα από το βράδυ στον Ιερέα, και βλέπουμε κάποιο πιάτο και ρωτάμε ποιόν θα μνημονεύσουμε. Στην καλύτερη θα μας φέρουν το όνομα του κεκοιμημένου αλλά ονόματα υπέρ υγείας και μετάνοιας για την προσκομιδή δεν φέρνει ΚΑΝΕΙΣ, μιλάμε για απίστευτη κατάσταση. Στο τέλος θα μοιράζουμε προσκλήσεις στα μνημόσυνα όπως στους γάμους. Καλά για τους καλεσμένους τους μνημοσύνου δεν το συζητάμε. Συχνά τσιγαράκι, φραπεδιά έξω από την Εκκλησία και όταν ο παπάς αρχίζει τα νεκρώσιμα ευλογητάρια απλά θα μπούνε μέσα στο ναό έτσι για το τυπικό της υπόθεσης.Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι του μνημοσύνου δεν παίρνουν αντίδωρο αντίθετα πάνε γρήγορα έξω για να πάρουμε να κόλυβα και να πιάσουν πρώτη θέση το καφενείο ή στην αίθουσα για τον καφέ.

Η φράση θα κάνω μνημόσυνο έχει καταντήσει σε φράση “Θα κάνω πάρτυ αλλά ο καλεσμένος θα λείπει.” Υποτίθεται ότι παρακαλούμε και προσευχόμαστε για την ανάπαυση του κεκοιμημένου να πάει στον παράδεισο αλλά όσοι μένουν πίσω δυστυχώς δεν θέλει κανείς να πάει. Αποφεύγουμε το Άγιο Ποτήριο σαν το διάβολο με το λιβάνι. Ιδιαίτερα αν πεις στους συγγενείς ότι καλό είναι για την ψυχή σας και την σωτηρίας σας να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε στο μνημόσυνο σε κοιτάνε τόσο άγρια λες και τους είπες να πάρουν το Κώνειο. Η σωστή μετοχή: Εξομολόγηση ,άσκηση και ελεημοσύνες πριν το μνημόσυνο και φυσικά για όλη μας την ζωή. Καθημερινή προσευχή και κομποσχοίνι για την ψυχή τους κεκοιμημένου αδερφού μας. Ιδιαίτερα το πρόσφορο να το ζυμώσουμε με προσευχή και να πάμε από την πρώτη καμπάνα στην Εκκλησία προσευχόμενοι για τον άνθρωπο μας. Να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων , χαρά για τον άνθρωπο που έφυγε είναι αυτοί που μένουν να αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους.
Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός. Αυτός που ζούμε δεν είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα που διαβάζουμε στον Φώτη Κόντογλου. Τελικά, γνήσια Ορθοδοξία λατρεία και παράδοση βρίσκουμε στην Ιεραποστολή.. Καλή μετάνοια να έχουμε. .

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Μνημόσυνα: Δυστυχώς τα καταντήσαμε μια κοινωνιολογική θεατρική παράσταση - ΕΥΧΗ.gr
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ κ.ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:

Μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε από την τοποθέτησή μου γύρω από την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου και την αναφορά μου στο ναό των Αγίων Ισιδώρων του Λυκαβηττού, ακολούθησε ένας καταιγισμός μηνυμάτων, θετικών και αρνητικών, και συνεχείς οχλήσεις από τον δημοσιογραφικό χώρο. Επειδή πολλοί παρεξήγησαν τις θέσεις μου, θα ήθελα να προβώ σε ορισμένες επεξηγήσεις, τουλάχιστον για τους καλοπροαίρετους και όσους έχουν ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη κριτική σκέψη.
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που φτάνουν στα αυτιά μου τα όσα συμβαίνουν στους Αγίους Ισιδώρους. Δε θέλησα να ασχοληθώ, γιατί ξεφεύγει από τα όρια της δικαιοδοσίας μου. (Είναι κάτι για το οποίο με εγκαλούν οι υπερασπιστές του εν λόγω ναϊδρίου). Όμως, όταν το πρόβλημα χτυπάει στην πόρτα σου, δεν μπορείς να παραμείνεις αμέτοχος. Και εξηγούμαι.

Παρά τη ρητή εντολή της Ιεράς Μητρόπολης, κάποιοι εφημέριοι (λίγοι ευτυχώς) οργάνωσαν εκδρομή με προορισμό τους Αγίου Ισιδώρους. Στην αρχή έκανα τα στραβά μάτια. Όταν όμως έρχονταν άνθρωποι κατασκανδαλισμένοι από το όλο κλίμα και τη συμπεριφορά του εκεί εφημερίου, δεν μπορούσα να σιωπήσω. Όταν έρχονται άνθρωποι με πόνο και προβλήματα και ομολογούν ότι πήγαν στους Αγίους Ισιδώρους με ελπίδες πολλές και ήρθαν απογοητευμένοι, έχ ντας χάσει και τα τελευταία ίχνη πίστης που είχαν απομείνει, δεν μπορούσα να μην αντιδράσω. Βεβαίως δεν περίμενα ότι μια απλή κουβέντα σε ένα τοπικό κανάλι θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις…
Το συνηθέστερο ερώτημα που μου θέτουν όσοι αντέδρασαν στα λεγόμενά μου, είναι: «Δεν πιστεύετε στα θαύματα;»
Βεβαίως και πιστεύω. Σε ποια θαύματα όμως; Σ’ αυτά που είναι έμμεσα σημεία της παρουσίας του Χριστού. Τα θαύματα του Χριστού φανέρωναν το μέγιστο θαύμα, δηλαδή την ενανθρώπισή Του. Τα θαύματα του Χριστού και των αγίων δεν έχουν μαγικό χαρακτήρα αλλά σωτηριολογικό, δηλαδή αποβλέπουν στη σωτηρία του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Χριστός δεν αρνιόταν το θαύμα, εκτός από τις περιπτώσεις σκληροκαρδίας, απιστίας, πρόκλησης και αμετανοησίας. Όταν τον προκαλούσαν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι να κάνει θαύμα, αρνιόταν, γιατί έβλεπε ότι τα κίνητρά τους δεν ήταν γνήσια.
Προϋπόθεση για να γίνει το θαύμα είναι η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό υπογράμμιζε ο ίδιος στους ανθρώπους. Και βέβαια, ως γνώστης της ανθρώπινης αδυναμίας, δεχόταν ακόμη και τη μικρή και αδύναμη πίστη, όπως του δύστυχου πατέρα με το άρρωστο παιδί.

Και δεύτερη προϋπόθεση, εξίσου σημαντική, είναι η διάθεση για μετάνοια, για αλλαγή ζωής. Την ίαση του σώματος πρέπει να συνοδεύει η ίαση της ψυχής. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στην περίπτωση του παραλυτικού της Βηθεσδά. Όπως γράφει το συναξάρι, η αρρώστια του παραλυτικού είχε αιτία την αμαρτία. « Έδειξεν ο Κύριος εξ αμαρτιών αυτού την της παραλύσεως επισυμβήναι ασθένειαν». Τον θεραπεύει μεν αλλά τον προειδοποιεί. «Ἴδε ὑγιής γέγοναςž μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρὸν σοι τὶ γένηται» (Ιωαν. 5, 1-15). Και σε πολλές περιπτώσεις αρρώστων, πρώτα θεράπευε την αρρώστια της ψυχής («θάρσει τέκνονž ἀφέωνταὶ σοι αἱ ἁμαρτίαι σου») και έπειτα του σώματος («ἐγερθείς ἆρον σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εὶς τὸν οἶκον σου» [Ματθ. 9, 1-8]. Είναι αδύνατο να έλθει ο Χριστός στο σώμα μας χωρίς να έλθει στην καρδιά μαςž δεν γίνεται να γιατρέψει το σώμα μας χωρίς να γιατρέψει την ψυχή μας. Αν, με άλλα λόγια, το θαύμα δεν γίνει αφορμή ν’ αλλάξει ο άνθρωπος, δεν έχει νόημα. Γι’ αυτό και συχνά ο Θεός σιωπά. Ακόμη κι αν υπάρξει θαυματουργική επέμβαση και ο άνθρωπος ξαναγυρίσει στην προτέρα ζωή του, μακριά από τη Χάρη του Θεού, η ασθένεια μπορεί να επανέλθει. Και γι’ αυτήν την υποτροπή δε θα ευθύνεται ο Θεός, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Έτσι εξηγείται ίσως και το γιατί θαυμαστά γεγονότα και θεραπείες ήταν πρόσκαιρα.

Στο σημείο αυτό θα καταθέσω την προσωπική πολύχρονη εμπειρία μου ως πνευματικού. Υπάρχουν αρρώστιες που οφείλονται στον τρόπο ζωής μας. Πολλοί άνθρωποι, κυριευμένοι από την πλεονεξία και την απληστία, εργάζονται πυρετωδώς, μέρα – νύχτα, να αυξήσουν τα εισοδήματά τους. Το άγχος και η αγωνία τους κατατρώει. Κάποια στιγμή η καρδιά τους δεν αντέχει. Ένα έμφραγμα ή ένα εγκεφαλικό τους στέλνει στο νοσοκομείο.Αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια σχετική ωριμότητα, θα προβληματιστούν, θα κάνουν έναν τίμιο αυτοέλεγχο, θα καταλάβουν ότι αυτοί φταίνε που η καρδιά τους αρρώστησε και θα κοιτάξουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Δυστυχώς όμως, ελάχιστοι είναι αυτοί που το κάνουν. Συνήθως ψάχνουν να βρουν έξω από αυτούς την αιτία. Όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για όλη τη δική τους κακοδαιμονία φταίνε οι άλλοι. Φταίει η κοινωνία, η κυβέρνηση, ο ΟΤΕ, ακόμη και οι πέτρες ή κάποιος γείτονας που μας μισεί και μας έκανε μάγια! Μ’ αυτήν τη λογική θα ψάξουν να βρουν μια μαγική λύση: τον παπά που ξέρει να διαβάζει εξορκισμούς, την κυρά – Βαγγελιώ που έχει ειδικά μαντζούνια δια πάσαν νόσον, τον «γέροντα» που κατέχει τον ειδικό σταυρό που κάνει θαύματα και δεν συμμαζεύεται. Ο πνευματικός που θα τους συστήσει να μετανοήσουν, δηλαδή να αλλάξουν τρόπο ζωής και να μειώσουν την απληστία τους, δεν τους κάνει. Οπότε οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν αλύτρωτοι.

Άλλο συνηθισμένο παράδειγμα: τα ζευγάρια με έντονες διαπροσωπικές δυσκολίες. Δεν μπορούν αν επικοινωνήσουν, τσακώνονται, “δεν τα βρίσκουν”. Αντί να κάτσουν να μιλήσουν σοβαρά και έντιμα, να βρουν τί φταίει, πού έσφαλαν και να πάνε στον πνευματικό ή τέλος πάντων σε κάποιον ειδικό για να τους βοηθήσουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αποδεχθούν τα λάθη τους, δεν το κάνουν. Είναι οδυνηρό να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα, γι’ αυτό και το αποφεύγουν. Τρέχουν λοιπόν σ’ όλους τους αγύρτες που έχουν έτοιμες μαγικές λύσεις, ξεματιάστρες (κυρίως αυτές), μάγισσες, τσιγγάνες που λύνουν τη γλωσσοφαγιά ή παρακαλούν τον παπά να τους δώσει την αγία ζέστη, για να ζεστάνουν την αγάπη τους! Δυστυχώς όσα κιλά αγία ζέστη και να πιούν και όσα μαντζούνια κι αν δοκιμάσουν η κατάληξη θα ‘ναι στον δικηγόρο για διαζύγιο.
Είναι γνωστό ότι η προβληματική σχέση των συζύγων δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στα παιδιά. Όταν το καταλάβουν είναι αργά και πολλές φορές η κατάσταση ανεπίστροφη. Κι εδώ συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους κατηγορούν τους πάντες για την αρρώστια ή την παραβατική συμπεριφορά των παιδιών τους. Και πάλι η εύκολη λύση είναι να τρέξουν σε όποιον τσαρλατάνο προσφέρει φρούδες ελπίδες.
Θυμάμαι κάποια φορά είχε έλθει στο μοναστήρι ένα ζευγάρι με την κόρη τους 18 χρονών. Ήταν μια έξυπνη κοπέλα αλλά εμφανώς καταθλιπτική. Η μητέρα απαίτησε να της διαβάσω μια ευχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια μητέρα «αράχνη». Η καταπιεστική συμπεριφορά της είχε επηρεάσει την κόρη της. Της πρότεινα πριν διαβάσω την ευχή, να μιλήσω με την κόρη της. Ένιωσε πανικό. Επέμενε για μια ευχή. Της εξήγησα ότι για μένα ήταν πολύ εύκολο να διαβάσω 1-2 λεπτά μια ευχή, αλλά θεωρούσα προτιμότερο να κουβεντιάσω μαζί της λίγα λεπτά… Θύμωσε και άρχισε να φωνάζει: “τέτοιοι είστε οι νέοι παπάδες. Χαλάτε την εκκλησία κ.λπ”. Πήρε την κόρη της και έφυγαν. Σημειωτέον ότι ο σύζυγος σε όλη τη συζήτηση δεν τόλμησε να πει τίποτα. Είμαι σίγουρος ότι το ταλαίπωρο αυτό πλάσμα θα το έτρεχε δεξιά και αριστερά, μέχρι να το αποτρελάνει εντελώς.
Συμπέρασμα: Αν για την οποιαδήποτε κακοδαιμονία μας δεν αναλάβουμε τις ευθύνες μας, δεν αναγνωρίσουμε την αμαρτία μας και δε θελήσουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να επαναπροσδιορίζουμε τη σχέση μας με το Θεό και τον άλλον, ας μην περιμένουμε θεραπεία. Σε κάθε εποχή κάποιος θα βρεθεί να μας προσφέρει το νερό του Καματερού, το βραχιόλι της Βηθλεέμ, το φυλαχτό από τα Ιμαλάια. (Παρεμπιπτόντως είδα και τούτο το απίθανο. Σ’ ένα τουριστικό μέρος καταστηματάρχης διαφήμιζε τα προϊόντα του: Μελισσόχορτο για την χοληστερίνη, ραδίκι για την πίεση, χαμομήλι για την αϋπνία. Και καλά μέχρι εδώ. Είχε και άλλα “προϊόντα”: Μάτι για την αποφυγή του ματιάσματος, κάποια ειδικά μαντζούνια και το κυριότερο: μια υφασμάτινη γλώσσα – φυλαχτό για την γλωσσοφαγιά. Είμαι σίγουρος ότι θα έκανε χρυσές δουλειές!)

Με όλα αυτά, το τονίζω και πάλι: Δεν αρνούμαι το θαύμα. Ούτε προτείνω να μη ζητάμε από το Θεό την δική Του επέμβαση. Έτσι θα αναιρούσαμε την εντολή Του «ζητεῖτε καὶ δοθήσεται, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται…» (Ματθ. 7,7), και θα αμφισβητούσαμε τη δωρεά και τη χάρη Του που έδωσε στους αγίους Του, «ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἅ ὲγὼ ποιῶ, κἄκεῖνος ποιήσει καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιωαν. 14, 12). Η ευθύνη μας έγκειται στη δική μας προσευχή και διάθεση μετάνοιας. Να Του επιτρέψουμε με άλλα λόγια να μπει στην καρδιά και στη ζωή μας. Γιατί χωρίς την ελεύθερη συγκατάθεσή μας δεν μπορεί να μπει. Πάντα στέκεται διακριτικά, με σεβασμό απέναντί μας. Χτυπάει την πόρτα της καρδιά μας, αλλά δεν την παραβιάζει. Δική μας ευθύνη είναι να Του ανοίξουμε. Να Του προσκομίσουμε τα αιτήματά μας όχι σαν κακομαθημένα, πεισματάρικα παιδιά, αλλά ταπεινά και απλά. Ζητούμε αλλά δεν απαιτούμε, έτοιμοι να δεχτούμε το θέλημά Του. «Οὺχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλ’ ὡς σὺ…γενηθήτω το θέλημά σου» (Ματθ. 26, 39, 42)

Με εγκαλούν κάποιοι για τον Άγιο Λουκά και τα θαύματά του. Θεωρώ μεγάλη ευλογία από το Θεό την γνωριμία μου με τον Άγιο Λουκά. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω τα θαύματά του. Διαφορετικά “οἱ λίθοι κεκράξονται”. Όμως ας μην συγκρίνουμε τα ασύγκριτα. 26 χρόνια που βλέπω τις θαυματουργικές επεμβάσεις του, δεν φώναξα τα κανάλια, ούτε πρότεινα σε κάποιον να διατυμπανίσει το θαύμα του. Μία μόνο φορά μετά από πολλή πίεση και με πολλή δυσκολία βρέθηκα σε μία εκπομπή. Ευτυχώς ο παρουσιαστής σεβάστηκε τους δισταγμούς μου και η εκπομπή κρατήθηκε σ’ ένα σοβαρό επίπεδο. Όλα αυτά τα χρόνια κυκλοφορήσαμε μόλις δύο βιβλία με τα θαύματα του αγίου, επιλεγμένα με πολλή προσοχή και μάλιστα, όπως γράψαμε: με σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου. Ο Θεός παρεμβαίνει με τρόπο που όσοι θέλουν και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά να βλέπουν την παρέμβαση Του, ενώ πάλι όσοι δεν θέλουν να έχουν την δυνατότητα να την αρνηθούν. “Πιστεύω ότι ο Θεός παρεμβαίνει συνήθως διακριτικά και ήπια, “ως αύρα λεπτή”. Δεν θέλει να εντυπωσιάσει, ούτε να υποχρεώσει κάποιον να το παραδεχτεί. Σέβεται απόλυτα την ελευθερία μας και δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτόν που θέλει να αρνηθεί το θαύμα να το κάνει.”

Και αλλού σημειώνουμε: «Ο Θεός, όντας ο ίδιος πέλαγος φιλανθρωπίας, αγάπης και καλοσύνης, δεν αδιαφορεί για τα προβλήματά μας. Πολλές φορές, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς, παρεμβαίνει για να μας γλιτώσει από τα αδιέξοδα της επίγειας ζωή μας. Γεγονός που είναι πολύ παρήγορο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ούτε σε όλους, ούτε πάντοτε. Ένα όμως είναι βέβαιο: είτε παρεμβαίνει, είτε όχι, είτε θαυματουργεί είτε όχι, είτε απαντάει είτε σιωπά, κριτήριό Του πάντοτε είναι η αγάπη Του για μας και βέβαια το πνευματικό μας συμφέρον. Και η σιωπή του Θεού μπορεί να ‘ναι το μεγαλύτερο θαύμα, έστω κι αν το φτωχό και περιορισμένο μυαλό μας αδυνατεί να κατανοήσει».
Άλλωστε το πρώτο θαύμα στη ζωή του ανθρώπου είναι να γνωρίσει τον Χριστό, να συνδεθεί μαζί Του και να αφεθεί με πίστη – εμπιστοσύνη στην αγκαλιά Του. Και τότε η ζωή του είναι μια συνεχής ευχαριστία “ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν και ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ὑμᾶς γεγενημένων”(θεία Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου).

Οι υπερασπιστές των Αγίων Ισιδώρων φέρνουν ακόμη ένα επιχείρημα, ότι εκεί συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι, ενώ στις εκκλησίες ελάχιστοι. Μα είμαστε σοβαροί; Είναι επιχείρημα αυτό για έναν ορθόδοξο χριστιανό; Τί είναι η εκκλησία; Τσίρκο ή γήπεδο ή μπουζουκτσίδικο; Με show και ακροβατικά θέλουμε να έρθει ο κόσμος στην εκκλησία; Μου έλεγαν άνθρωποι που βρέθηκαν στους Αγίους Ισιδώρους, ότι σε όλη τη διαδρομή μέχρι το παρεκκλήσιο, υπάρχουν ψηλά κάμερες για να δείχνουν τον κόσμο που «πλημυρίζει». Θυμήθηκα τον Τάσο Μπιρσίμ με τις ειδικά στημένες κάμερες για να δείχνει το μέγα πλήθος των οπαδών του κόμματος, από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια και την Πατησίων… Αλήθεια, τι είναι η εκκλησία; Κομματική συγκέντρωση; Αυτό είναι το «μικρό ποίμνιο»;
Το έργο αυτό έχει ξαναπαιχτεί πάλιν και πολλάκις. Ο πόνος των ανθρώπων είναι πολλές φορές αβάσταχτος. Και τρέχουν όπου ακούνε για κάποιον που θα δώσει ελπίδα. Δυστυχώς την ανάγκη και αγωνία των ανθρώπων την εκμεταλλεύονται πολλοί επιτήδειοι, είτε εν ονόματι του Χριστού είτε εν ονόματι του διαβόλου. Θυμάμαι την δεκαετία του ΄50, την “φωτισμένη Μαγουλά”. Χιλιάδες κόσμος έτρεχε να την δει και να την ακούσει. Ποιος δεν θυμάται το νερό του Καμα ερού. Ή την Αθανασία του Αιγάλεω. Ήλθε ο καιρός που το ψέμα αποκαλύφθηκε. “Πομφόλυγες ἦσαν καί διερράγησαν”.
Γνωρίζω κάποιον “φωτισμένο” παπά που εδώ και χρόνια ανακάλυψε ότι είναι άγιος και διαβάζει ευχές και εξορκισμούς. Χιλιάδες άνθρωποι προσέρχονται κάθε χρόνο. Όσες φορές ο επίσκοπος προσπάθησε να τον συνετίσει, ξεσηκώθηκε το χωριό! Και κυρίως οι…ταβέρνες του χωριού που κάνουν χρυσές δουλειές!

Σε γνωστό μου χωριό κάποιος άνοιξε “μαγαζάκι του διαβόλου”, όπως το έλεγαν κάποιοι κάτοικοι. Έγινε μέγας μάγος που είχε λύσεις για όλα. Κάθε πρωί τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν τεράστια ουρά. Και δυστυχώς μεταξύ αυτών και επώνυμοι. Στην εκκλησία βέβαια του χωριού πράγματι πήγαιναν 50 -100 άνθρωποι…
Θεωρώ χειρότερες αμαρτίες τη φιλοχρηματία και τη ματαιοδοξία. Δύσκολα αντιμετωπίσιμες. Ειδικά η δεύτερη. Ο λαός μας λέει πολύ σοφά: «τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς». Ας το προσέξουν αυτό οι γέροντες που καυχώνται για την ακτημοσύνη τους.
Ειλικρινά φοβάμαι τους star παπάδες που επιδιώκουν την προβολή και την διαφήμιση. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι άλλο λέει το ευαγγέλιο: «ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Οι άγιοι κρύβονταν. Απέφευγαν την προβολή και τη διαφήμιση, τη δόξα των ανθρώπων. Δείγμα της αγιότητός τους δεν ήταν τα θαύματα αλλά η ταπείνωσή τους. Όταν οι μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου διαμαρτυρήθηκαν στο δάσκαλό τους, γιατί έφευγαν οι άνθρωποι από κοντά του και πήγαιναν στο Χριστό, είπε αυτόν τον εκπληκτικό λόγο: “Αὐτὸν δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ὲλαττοῦσθαι”. Έκανε το έργο του και διακριτικά απομακρύνθηκε. Δεν ήθελε να κρύψει το πρόσωπο του Χριστού, όπως συνήθως κάνουμε πολλοί από μας και ο Θεός να μας συγχωρέσει.

Πριν από 30 χρόνια επισκέφθηκα ένα μικρό και φτωχό μοναστήρι. Είχα ακούσει για μια εικόνα που μυρόβλυζε και πράγματι την είδα με τα μάτια μου. Περίμενα να δω ουρές ανθρώπων, όπως συμβαίνει συνήθως. Ψυχή δεν υπήρχε. Η γερόντισσα με παρακάλεσε να μην το πω πουθενά. Θαύμασα τη διάκριση και την ταπείνωσή της. Μέχρι σήμερα το ζωντανό αυτό θαύμα της Παναγίας παραμένει άγνωστο στους πολλούς.
Είναι παρατηρημένο πως οι άνθρωποι κρίνοντας εξωτερικά, εύκολα κάποιον καταδικάζουν και κατακρίνουν, αλλά και από την άλλη πλευρά εύκολα κάποιον αγιοποιούν. Και πάλι η ιστορία της εκκλησίας έχει πολλά παραδείγματα ψευτοαγίων, χαρισματούχων ψευδοπροφητών, θαυματοποιών. Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου διασώζεται ένας φοβερός λόγος του Χριστού που θα πρέπει πολύ να μας προβληματίσει. Κάποιοι από όλους αυτούς στέκονται μπροστά στο Χριστό την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και βλέπουν να αποστρέφει το πρόσωπό Του. Διαμαρτύρονται γιατί νόμισαν ότι είχαν τον παράδεισο στο “τσεπάκι” τους. “Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρὸς μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Πολλοὶ ἐροῦσὶ μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳž Κύριε, Κύριε οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν καὶ τὸ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τὸ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; Καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶςž ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν”. Στη βασιλεία του Θεού δεν θα μπει όποιος μου λέει “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου. Την ημέρα της κρίσεως πολλοί θα μου πουν: “Κύριε, Κύριε, δεν προφητέψαμε στο όνομά σου; Δεν διώξαμε δαιμόνια στο όνομά σου; Δεν κάναμε τόσα θαύματα στο όνομά σου; Και τότε θα τους πω κι εγώ: “Ποτέ δεν σας ήξεραž φύγετε μακριά μου, εσείς που αντιστρατεύεστε το νόμο του Θεού”(Ματθ. 7, 21-23).

Ο Θεός λοιπόν να μας φυλάει από τα προσόντα μας, τα “χαρίσματά” μας, την ανύπαρκτη αγιοσύνη μας…
Έγραψα τούτες τις γραμμές, δίχως να’ χω την ψευδαίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι που είναι προσκολλημένοι σε κάποιο πρόσωπο ή ιδεολογία, θα θελήσουν να προβληματιστούν και να ξεφύγουν. Η όλη υπόθεση θυμίζει προτεσταντικές σέκτες όπου παρατηρούνται εκστασιακά φαινόμενα και υστερικές καταστάσεις. Η απομάκρυνση από μια σέκτα είναι εξαιρετικά δύσκολη και άκρως οδυνηρή. Ο Άρθουρ Καίστλερ έλεγε: «τίποτα δεν είναι οδυνηρότερο από το γκρέμισμα ενός μύθου». Όταν καταρεύσει ο μύθος, ο άνθρωπος μπορεί να χάσει την ισορροπία του, βλέποντας το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Όταν το 1956 ο Χρουστώφ γκρέμισε το είδωλο του Στάλιν και αποκάλυψε τα εγκλήματά του, πολλοί σταλινικοί αυτοκτόνησαν. Δε θέλω να πω περισσότερα. Πιστεύω πολύ σύντομα θα καταπέσει και ένας ακόμη μύθος. «Πᾶσα φυτεία ἥν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατὴρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται»(Ματθ. 15,13).

Υ.Σ.:
Επειδή όλες αυτές τις ημέρες ιδιαίτερα καταπονήθηκα από τις συνεχείς οχλήσεις για συμμετοχή σε δημοσιογραφικές έρευνες και εκπομπές, θέλω να δηλώσω ότι μετά τη δημοσιοποίηση της ανοιχτής αυτής επιστολής, δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο, ούτε να συνεχίσω αυτήν την ψυχοφθόρο διαδικασία. Πιστεύω ότι είναι πλέον θέμα χρόνου οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει και έχουν τραυματιστεί ανεπανόρθωτα να ξεπεράσουν τις αναστολές τους και να μιλήσουν ευθέως με οποιοδήποτε τίμημα. Έχουν ευθύνη απέναντι στην εκκλησία και στο λαό του Θεού που δεν γνωρίζει και εύκολα παραμυθιάζεται.
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

"Εἴμαστε χριστιανοί, πραγματικοί χριστιανοί, ναί ἤ ὄχι

Ὁ Μέγας καί κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὑποβάλλει σέ ὅλους μας μία ἐρώτηση, τήν ὁποία σᾶς μεταφέρω: Εἴμαστε χριστιανοί, πραγματικοί χριστιανοί, ναί ἤ ὄχι; Ἐάν ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι εἴμαστε καλοί χριστιανοί, δέν σημαίνει, ὅτι πράγματι εἴμαστε. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέει, νά μή ἀγαποῦμε τόν Θεό μέ τήν γλώσσα, μέ λόγια μόνο, ἀλλά μέ ἔργα, νά ἔχουμε ἁπτές ἀποδείξεις καί μαρτυρίες.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε καί ἔδειχνε στούς Γαλάτες, πού τόν ἀμφισβητοῦσαν, ὅτι δέν εἶναι γνήσιος Ἀπόστολος, ἔδειχνε τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τίς πληγές, πού δέχτηκε γιά τό Ὄνομά Του. Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Γιά τό τί εἶμαι ἔχω μία ἀπολογία, τά στίγματα, τά παθήματα καί τούς κινδύνους, ού ὑπομένω γιά τόν Χριστό.
Αὐτά μαρτυροῦν λαπρότερα ἀπό κάθε φωνή καί σάλπιγγα, ὅτι ἐγώ τά ὑπομένω γιά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου. Δέν τά ἔχω ἁπλῶς, ἀλλά τά βαστάζω, σάν στεφάνι νικητικό καί σάν παράσημα καί διάδημα βασιλικό. Γι᾿ αὐτά καυχῶμαι καί μεγαλύνομαι καί παρησιάζομαι στόν Κύριο. Τά στίγματα μαρτυροῦν ὅτι εἶμαι γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ χριστιανός προσφέρει γιά τήν πίστη του, κουράζεται καί θυσιάζεται. Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (Β΄, πρός Κορ.) ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπαριθμεῖ ὅσα ὑπέμεινε γιά τήν πίστη του καί τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό: Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπό ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέχτηκα χτυπήματα μέ ἀφάνταστη ἀγριότητα, πού μοῦ προξένησαν βαθιές πληγές. Πολλές φορές μέ ἔκλεισαν στή φυλακή. Ἀμέτρητες φορές κινδύνευσα νά θανατωθῶ. Ἀπό τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα. Τρεῖς φορές μέ ἐράβδισαν, μία φορά μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα στή θάλασσα καί κινδύνεψα νά πνιγῶ. Κάποτε διαλύθηκε τό πλοῖο στά ἀνοιχτά τῆς θάλασσας καί πάλευα ἕνα μερόνυχτο μέ τά ἄγρια κύματα.
Ὑπηρέτησα τόν Κύριο πολλές φορές μέ κοπιαστικές ὁδοιπορίες. Διέτρεξα κινδύνους σέ ποτάμια, κινδύνεψα ἀπό ληστές, κινδύνεψα ἀπό τούς ὁμογενεῖς μου, ἀπό τό ἰουδαϊκό ἔθνος. Διέτρεξα κινδύνους ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, κινδύνους μέσα σέ πόλεις, μέσα στή θάλασσα. Κινδύνεψα ἀπό ἀνθρώπους πού ὑποκρινόντουσαν τούς ἀδελφούς.
Ὑπηρέτησα τόν Κύριο μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀγρυπνίες πολλές φορές, μέ πείνα καί δίψα, μέ νηστεῖες πολλές φορές, μέ ψύχος καί γυμνότητα. Ἐκτός ἀπό πολλά ἄλλα, πού παρέλειψα νά ἀπαριθμήσω, εἶχα καί τήν καθημερινή πίεση καί ἐπίθεση τῶν διωκτῶν μου καθώς καί τήν ἀγωνιώδη φροντίδα μου γιά ὅλες τίς ἐκκλησίες.
Στή Δαμασκό φρουροῦσαν τήν πόλη, ἐπειδή ὁ διοικητής ἐκεῖ ἤθελε νά μέ συλλάβει. Μέ κατέβασαν ὅμως ἀπό ἕνα παράθυρο τοῦ τοίχους μέσα σέ δίχτυ καί ἔτσι ξέφυγα ἀπό τά χέρια τῶν διωκτῶν μου.
Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν, ὄχι σέ κάποιο γερό ἄνθρωπο, ἀλλά σέ ἕνα φιλάσθενο Παῦλο. Εἶχε κάποια σωματική ἀσθένεια, πού τόν ταλαιπωροῦσε. Ὁ σατανᾶς, λέει, τόν βασάνιζε, σάν νά τόν τρυποῦσε μέ μυτερό ξύλο. Καί πάλι ὅλα αὐτά τά δέχτηκε μέ χαρά γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ πραγματικοῦ χριστιανοῦ.

Στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του μᾶς ἐξιστορεῖ ὅσα ἀντιμετώπισαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων. Μέ τήν πίστη κατετρόπωσαν βασίλεια, ἔφραξαν στόματα λεόντων, δηλαδή τούς ἔρριξαν μέσα στά λεοντάρια, ἀλλά ἐκεῖνα δέν τούς ἔφαγαν. Ἔσβησαν τήν δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τήν σφαγή, ἀναδείχθηκαν ἥρωες στόν πόλεμο. Ἔτρεψαν σέ φυγή ἐχθρικά στρατεύματα. Ἄλλοι βασανίσθηκαν μέχρι θανάτου, χωρίς νά δεχτοῦν τήν ἀπελευθέρωσή τους. Δηλαδή προτίμησαν νά θανατωθοῦν, παρά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί ἔτσι νά ἐλευθερωθοῦν. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμούς καί μαστιγώσεις, ἀκόμη δεσμά καί φυλακή. Λιθοβολήθηκαν, τούς ἔκαναν κομμάτια μέ τό πριόνι, πέρασαν δοκιμασίες φοβερές, θανατώθηκαν μέ μαχαίρι. Περιπλανήθηκαν μέσα στίς ἐρημιές ντυμένοι μέ προβιές, ἔζησαν μέ στερήσεις, καταπιέστηκαν φοβερά, ὑπέμειναν θλίψεις καί κακουχίες. Περιπλανήθηκαν στά βουνά, μέσα σέ σπηλιές καί σέ τρύπες τῆς γῆς. Ὅποιος γνωρίζει ἀπό Παλαιά Διαθήκη, καταλαβαίνει πολύ εὔκολα ποιούς ὑπονοεῖ ἐδῶ ὁ ἀπόστολος.
Ἀλλά, ἄν ἀνοίξουμε τό Συναξάρι καί διαβάσουμε τούς βίους τῶν Ἁγίων, θά δοῦμε ἐκεῖ μέσα βασανιστήρια φοβερά καί πρωτάκουστα. Τί δέν ἐπεννόησε ἡ διεστραμμένη φαντασία τῶν εἰδωλολατρῶν διωκτῶν! Ὅλα αὐτά τά ὑπέμειναν μέ καρτερία καί γενναιότητα τά τάγματα τῶν Μαρτύρων, οἱ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκόμη διαβάζοντας τούς βίους τῶν Ὁσίων Ἀσκητῶν μένουμε ἔκβαμβοι ἀπό τά πνευματικά ἀγωνίσματα καί τά τιτάνια παλαίσματά τους. Ἑκούσιες στερήσεις ἀναψυχῆς καί ἀνάπαυσης, νηστεῖες αὐστηρότατες, ἐξαντλητικές ἀγρυπνίες, προσευχές ἀσταμάτητες, ἀμέτρητες μετάνοιες, ἡ ταπείνωση καί ὁ ἐξευτελισμός καί ἄλλες σωματικές κακουχίες εἶχαν τήν πρώτη θέση στή ζωή τους. Ὁ πνευματικός τους ἀγώνας ἦταν ἀσταμάτητος, γιά νά κερδίσουν τόν ποθούμενο, δηλαδή τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφερόμενος στούς Πατέρες τῆς Α΄. Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέει, ὅτι ἐκεῖ μέσα ἦταν οἱ Ἅγοι Πατέρες ἄλλοι μέ ἕνα πόδι ἤ μέ ἕνα χέρι, χωρίς μάτια, μέ κομένη τήν μύτη ἤ τά αὐτιά, μέ ξεριζωμένα τά δόντια, μέ πολλές πληγές στά πρόσωπα, μέ σακατεμένα τά ἁγιασμένα σώματά τους. Ὅλοι εἶχαν τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως ἀκριβῶς τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γιατί αὐτό εἶναι πίστις καί αὐτό σημαίνει χριστιανός. Ἄνθρωπος τῆς μαρτυρίας, τῆς ὁμολογίας καί τοῦ μαρτυρίου, τῆς θυσίας.
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου, θά τολμήσουμε νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα, ἄν εἴμαστε χριστιανοί ἤ ὄχι; Πῶς καί μέ τί θά τό ἀποδείξουμε; Εἴμαστε χριστιανοί γιά νά προσφέρει σέ μᾶς ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, γιά νά μᾶς ἐπαινεῖ ὁ κόσμος ἤ γιά νά προσφέρουμε ἐμεῖς στόν Χριστό καί στούς ἀνθρώπους; Μᾶς ἀρέσει ὁ ἀγώνας, ἡ ἄσκηση ἤ ἡ ἀνάπαυση καί ἡ καλοπέραση; Μέχρι σήμερα τί κάναμε γιά τήν πίστη μας, γιά νά ἀποδείξουμε, ὅτι εἴμαστε χριστιανοί; Ὁ χριστιανός τῶν σαλονιῶν, τοῦ καναπέ καί τῆς τηλεόρασης, ὁ χριστιανός τοῦ καφενείου, τοῦ καφέ στή γειτονειά καί τοῦ κοτσομπολιοῦ δέν εἶναι κἄν χριστιανός.

Ἡ προσευχή ἔχει κάποιο κόπο. Ἡ νηστεία ἔχει δυσκολίες. Δέν εἶναι εὔκολο πάλι νά ἀφήσεις τόν πρωϊνό σου ὕπνο καί νά ἔρθεις στή θεία Λειτουργία. Οὔτε εἶναι τόσο εὔκολο νά ξεγυμνώσεις τά τραύματα τῆς ψυχῆς σου στόν πνευματικό. Τό νά συγχωρήσεις τόν ἐχθρόν σου, προϋποθέτει μεγαλεῖο ψυχῆς. Γιά νά βοηθήσεις τόν πάσχοντα ἀδελφό σου, πρέπει νά ἔχεις μεγάλη καρδιά. Τό νά κόψεις τό δικό σου θέλημα, γιά νά κάνεις τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ ἀδελφοῦ σου, εἶναι ἀρκετά ὀδυνηρό. Αὐτό πονάει, μᾶς στοιχίζει πολύ. Ὅταν αὐτά τά σχετικῶς ἁπλά καί ἐλάχιστα δέν μποροῦμε νά κάνουμε, πῶς θά φτάσουμε νά μαρτυρήσουμε καί νά πεθάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτό μᾶς ζητηθεῖ; Γιατί θά ἔρθει πάλι τέτοιος καιρός.
Θά τελειώσω μέ κάτι πού σᾶς τό εἶπα ἀρκετά παλαιότερα. Ὅταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἐξεστράτευε ἐναντίον τῶν Περσῶν, παρατήρησε σέ μιά μάχη, ὅτι ἕνας στρατιώτης ὅλο καί κρυβόταν, τήν μιά πίσω ἀπό ἕνα βράχο, τήν ἄλλη πίσω ἀπό ἕνα δέντρο κλπ. Μετά τήν μάχη τόν κάλεσε ὁ βασιλιάς καί τόν ρώτησε, πῶς σέ λένε; Ἐκεῖνος ἀπάντησε συνεσταλμένα, ὅτι Ἀλέξανδρος εἶναι τό ὄνομά του. Ἀ, τοῦ εἶπε, ἐδῶ θά τά χαλάσουμε. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι γενναῖος καί ἐσύ εἶσαι δειλός. Στό ἑξῆς ἕνα ἀπό τά δύο θά γίνει. Ἤ θά ἀλλάξεις τό ὄνομά σου ἤ θά ἀλλάξεις τακτική καί θά γίνεις κι᾿ ἐσύ γενναῖος.
Αὐτό θά πρέπει νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς: Ἤ θά ἀγωνισθοῦμε νά γίνουμε πραγματικοί χριστιανοί ἤ ἄν παραμείνουμε στήν κατάσταση πού εἴμαστε τώρα, νά παύσουμε νά λεγώμαστε χριστιανοί. Τέτοιους χριστιανούς δέν τούς θέλει ὁ Χριστός. Ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει καί νά μᾶς φωτίσει νά κάνουμε τό σωστό καί νά γίνουμε ὅλοι μας ἄξιοι χριστιανοί. Ἀμήν.-

kyrigma.blogspot.gr
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

΄΄Μην ανοίγεις τα αυτιά σου στον καθένα, που μιλάει και μη απαντάς σε κάθε φλύαρο κατά τις συζητήσεις, που δε συμφέρουν στο σκοπό του πνευματικού σου αγώνα΄΄.

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο τόπος και ο τρόπος της σωτηρίας

Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε:
«Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν! Αλλά, να! Όσοι είναι κενόδοξοι και ανθρωπάρεσκοι, μένουν στον κόσμο για ν’ απολαύσουν τη δόξα των ανθρώπων».

– Δεν είναι, παιδί μου, ο τόπος που σώζει, αλλά ο τρόπος, η επιμέλεια, η προθυμία και η εγρήγορση του καθενός. Πρόσεξε, και θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα:
Πρώτα-πρώτα ο Ενώχ, όπως μαρτυρεί και η Γραφή, ευαρέστησε τον Θεό, μολονότι και στον κόσμο ήταν και οικογένεια είχε και – το πιο αξιοθαύμαστο – ανάμεσα σε ασεβείς ανθρώπους ζούσε.

Θυμήσου έπειτα τον Αβραάμ. Τι φίλος του Θεού αναδείχθηκε! Και να σκεφτείς ότι κι αυτός είχε γυναίκα και τριακόσιους δεκαοκτώ συγγενείς και δούλους και κοπάδια και χρυσάφι και ασήμι πολύ. Ωστόσο, τίποτε απ’ αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην ευλάβειά του και στην αγάπη του στον Θεό και, τελικά, στη σωτηρία του.

Τι να πούμε όμως και για τον Λωτ; Πού κατοικούσε;
Μέσα στα σκάνδαλα του διαβόλου, ανάμεσα στους Σοδομίτες! Και μολονότι τους έβλεπε ο δίκαιος ν’ αμαρτάνουν συχνά μπροστά στα μάτια του, ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Γι’ αυτό τον αγάπησε ο Θεός και δεν του στέρησε τη βασιλεία Του.

Για σκέψου και τον Ιώβ, που ήταν «εὐγενής τῶν ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολῶν» (Ιώβ α’ 3). Και πλούτη είχε και δόξα ασύγκριτη και γυναίκα και παιδιά και δούλους και δούλες. Μα πέτυχε κι αυτός τη σωτηρία του, όπως οι άλλοι.

Το ίδιο και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ και αναρίθμητοι άλλοι, που ευαρέστησαν τον Θεό με τη ζωή τους.

Ο Μωυσής πάλι, σε ποιον τόπο επικαλέστηκε τον Θεό; Εκεί, στην Ερυθρά θάλασσα. Και ο Θεός αμέσως του απάντησε: «Μωυσή, Μωυσή, τι με φωνάζεις;»

Ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες πού προσευχήθηκαν;
Ο ένας στον λάκκο, οι άλλοι στο καμίνι. Και ο Θεός τούς άκουσε και έστειλε τον άγγελό Του και τους έσωσε.

Κοίταξε και τον Ιωνά, που εισακούστηκε μέσ’ από την κοιλιά του κήτους, και τον ληστή, που από τον σταυρό του άνοιξε με δυο μονάχα λόγια προσευχής τον παράδεισο. Αφήνω από την Παλαιά Διαθήκη τον Εζεκία, τον Μανασσή, τον Δαβίδ, τη Ραάβ και τόσους άλλους.

Βλέπεις, λοιπόν, αδελφέ μου, πώς ευαρέστησαν τον Θεό όλοι αυτοί σε διάφορους τόπους, λάμποντας με ποικίλες αρετές; Α, και ο μακάριος Παύλος τι έκανε; Καθόταν στο εργαστήρι του κι έραβε σκηνές.
Ξέρεις όμως ποιος ήταν, πώς κήρυξε και τι έγραψε! Αλλά νομίζω πως είπα ήδη αρκετά. Πιστεύω να έχεις πια πεισθεί, ότι σε κάθε τόπο μπορεί να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό. Παντού υπάρχει σωτηρία γι’ αυτόν που προσέχει. Γιατί και ο Θεός παντού είναι παρών.

Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής

https://www.askitikon.eu/
http://epanosifi.blogspot.com/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Οι Άγιοι Πατέρες ευωδίασαν με την ζωή τους την ασκητική το Άγιον Όρος και το αρωματίζουν με την επίσκεψη τους από τον ουρανό, μέσα σε μια λεπτή ουράνια ευωδία...

«Χρι­στοῦ εὐ­ω­δί­α ἐ­σμέν» (Β΄ Κορ. 2,15)

Ήταν η πανήγυρις των Αγιορειτών Πατέρων – εδώ δίπλα των Δανιηλαίων. Εγώ κάθισα εδώ με το κομποσχοίνι. Περνούσαν οι ώρες. Τα μεσάνυχτα ακριβώς έξι η ώρα με το αγιορείτικο εβγήκα έξω από το κελλί μου. Και έρχεται ένα άρωμα επάνω από τον Άθωνα! Μα τι άρωμα ήταν αυτό! Τι δεν είχε μέσα του αυτό το απερίγραπτο άρωμα! Θέλεις κρίνο – θέλεις τριαντάφυλλο- θέλεις μαργαρίτα, πασχαλιά, θυμάρι, πεύκο, όλα τα αρώματα μέσα σε μια λεπτή ουράνια ευωδία. Δεν ήταν γήινο, από γήινα άνθη.

Και μου λέει ο λογισμός:
Κοίταξε, πως αυτοί οι Άγιοι Πατέρες ευωδίασαν με την ζωή τους την ασκητική το Άγιον Όρος· και τώρα το ευλογούν, τρόπον τινά, και το αρωματίζουν με την επίσκεψη τους από τον ουρανό, κατά την χάρι που είχε ο καθένας και όλοι μαζί ως μυροφόρα δοχεία του Αγίου Πνεύματος.

Αχ, Πάτερ μου! Πως να το διηγηθώ! Επέστρεψα στο κελλί μου άλλος άνθρωπος, με άλλη αναπνοή. Έπειτα από λίγο εβγήκα πάλι έξω, μήπως το ξανααισθανθώ· όμως μια φορά ήταν· δεν το ξανάνιωσα έτσι.

Ο άνθρωπος, Πάτερ μου, όσον είναι πνευματικός, τόσον τα βλέπει, τα αισθάνεται τα πράγματα πνευματικώτερα, ωραιότερα, ευγενέστερα, ευωδέστερα.

Υψώνεται, πλατύνει ο νους, η καρδιά του στην θεία δοξολογία. «Πάντα εν σοφία εποίησας»! Εν πατρική αγάπη!

Όσον πνευματικώτερος, τόσον γλυκύτερα τα βλέπεις, Πάτερ μου! Όλα στηρίζονται στην Θεία Χάρι.

Όταν λάβεις την Θείαν Χάριν, έρχεται αυτή και σου τα φέρνει όλα αυτή όπως θέλει. Όταν φύγει η Θεία Χάρις, τα βλέπεις πάλι με τα μάτια τα σωματικά. Άλλα τα μάτια της Χάριτος, άλλα τα σωματικά· άλλα βλέπεις τότε, τα οποία τώρα δεν ημπορείς να τα συλλάβεις με τον νου σου.

Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου, Περί των Αγιορειτών Πατέρων διήγησις, της οποίας εγενόμεθα αυτήκοοι μάρτυρες, από το βιβλίο: «Άγιον Όρος – Οικουμενισμός και κόσμος» – Μοναχός Λουκάς Φιλοθεϊτης

https://iconandlight.wordpress.com
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Μπορούμε να γίνουμε άγιοι σήμερα; - Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Πολλές φορές ἀκοῦμε τούς χριστιανούς νά λένε: «Ἄν ζούσαμε κι’ ἐμεῖς στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἀξιωνόμασταν νά δοῦμε τό Χριστό, ὅπως Τόν εἶδαν ἐκεῖνοι, θά γινόμασταν ἅγιοι, ὅπως ἔγιναν κι’ αὐτοί».

Ὅσοι σκέφτονται ἔτσι, ξεχνοῦν ὅτι Ἐκεῖνος πού μιλοῦσε στόν καιρό τῶν ἀποστόλων, μιλάει καί τώρα. Ἴσως ὅμως καί πάλι νά πεῖ κάποιος: «Μά δέν εἶναι τό ἴδιο πράγμα νά δεῖ κανείς τό Χριστό μέ τά μάτια του, ὅπως Τόν εἶδαν οἱ ἀπόστολοι, καί ν’ ἀκούει μόνο τά λόγια Του ἀπό ἄλλους ἤ νά τά διαβάζει στή Γραφή, ὅπως ἐμεῖς σήμερα».

Κι’ ἐγώ ἀπαντῶ, ὅτι δέν εἶναι ὁπωσδήποτε τό ἴδιο τό τότε καί τό τώρα. Ἀλλά τό τωρινό εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἔζησαν οἱ Ἀπόστολοι, κι’ εὐκολότερα μᾶς φέρνει στήν πίστη! Μήν παραξενεύεστε. Μόνο ἀκοῦστε με...

Τότε ὁ Κύριός μας φαινόταν στούς ἀχάριστους Ἰουδαίους ὡς ἕνας πλάνος καί τιποτένιος ἄνθρωπος, ἐνῶ τώρα κηρύσσεται σέ μᾶς ὡς Θεός ἀληθινός. Τότε ἔτρωγε μέ τελῶνες καί ἄλλους ἁμαρτωλούς, τώρα ὅμως κάθεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τρέφει ὁλόκληρο τόν κόσμο. Τότε καταφρονιόταν κι’ ἀπό τούς πιό ἀσήμαντους ἀνθρώπους. Τώρα προσκυνεῖται ἀπό βασιλεῖς καί ἄρχοντες ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί δοξάζει αὐτούς πού Τόν προσκυνοῦν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».

Τότε Τόν θεωροῦσαν σάν ἕναν ἄνθρωπο φθαρτό καί θνητό, πού ἔτρωγε καί ἔπινε καί κοιμόταν καί κοπίαζε καί ἵδρωνε καί γενικά, ἔκανε ὅλα τ’ ἀνθρώπινα. Τότε λοιπόν, καί ὄχι τώρα, ἦταν παράξενο καί δύσκολο ν’ ἀναγνωρίσει κανείς ὡς Θεό Ἐκεῖνον, πού εἶχε αὐτά τά ταπεινά καί ἀνθρώπινα στοιχεῖα. Γι’ αὐτό καί τόν Πέτρο, πού εἶπε «σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», τόν μακάρισε ὁ Χριστός, λέγοντας: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ Μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ὅποιος λοιπόν δέν ὑπακούει μέ πίστη καί ταπείνωση στό Χριστό, πού μιλάει καί τώρα μεσα ἀπό τό ἅγιο Εὐαγγέλιό Του, ὅποιος ἀμφισβητεῖ ἤ ἀπορρίπτει ὅσα εἶπε καί ἔκανε τότε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος, ἔστω κι ἄν ἔβλεπε τόν ἴδιο τόν Κύριο νά θαυματουργεῖ καί Τόν ἄκουγε νά διδάσκει, θά ὀλιγοπιστοῦσε.

Τί λέω; Ὄχι μόνο θά ὀλιγοπιστοῦσε, ἀλλά φοβᾶμαι πώς θά γινόταν τελείως ἄπιστος καί θά βλασφημοῦσε τό Χριστό, νομίζοντάς Τον σάν ἀντίθετο ἤ μάγο ἤ τσαρλατάνο, καί ὄχι ἀληθινό Θεό...

Ἄλλοι πάλι λένε: «Ἄν ζούσαμε στήν ἐποχή τῶν ἁγίων Πατέρων, θ’ ἀγωνιζόμασταν περισσότερο, γιατί, βλέποντας τήν καλή πολιτεία καί τούς ἀγῶνες τους, θά τούς μιμούμασταν. Ἐνῶ τώρα, πού ζοῦμε μαζί μέ ὀκνηρούς καί χλιαρούς καί ἁμαρτωλούς, χωρίς νά τό θέλουμε παρασυρόμαστε μαζί τους στήν ἀπώλεια». Ὅσοι ὅμως τά λένε αὐτά, ξεχνοῦν ὅτι ἐμεῖς βρισκόμαστε σέ λιμάνι ἀσφαλέστερο ἀπό ἐκεῖνο πού ἦταν οἱ ἅγιοι Πατέρες.

Γιατί στήν ἐποχή τους ὑπῆρχαν πολλές καί φοβερές αἱρέσεις – φοβερότερες ἀπό τίς σημερινές – καί πολλοί «ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται», πού πέτυχαν νά πλανέψουν πολλούς ἀνθρώπους καί νά καταστρέψουν τίς ψυχές τους. Αὐτό πού σᾶς λέω, μπορεῖτε νά τό διαπιστώσετε λ.χ. ἀπό τούς βίους τῶν μεγάλων ὁσίων Ἀντωνίου, Εὐθυμίου καί Σάββα, πού ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων μαζί μέ πολλούς ἄλλους ἁγίους. Καί ποῦ νά διηγηθῶ τί ἔγινε στήν ἐποχή τῶν ἁγίων πατέρων Βασιλείου καί Χρυσοστόμου, πού ἦταν γεμάτη ἀπό ζιζάνια τοῦ πονηροῦ;

Βέβαια, ὄχι μόνο τότε, ἀλλά καί τώρα ἔχουμε ν’ ἀντιμετωπίσουμε φοβερά δεινά μέ τούς αἱρετικούς. Πολλοί λύκοι καί πολλά φίδια ζοῦν ἀνάμεσά μας. Ὅμως δέν ἔχουν καμμιά ἐξουσία πάνω μας, γιατί βρίσκονται κρυμμένοι στό σκοτάδι τῆς πονηρίας καί δέν βλάπτουν παρά μόνο ὅσους θεληματικά τούς ἀκολουθοῦν καί αὐτοπροαίρετα βαδίζουν στό δρόμο τῆς καταστροφῆς τους. Ἐκείνους πού βαδίζουν στό φῶς τῶν θείων Γραφῶν καί πορεύονται στή στράτα τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, δέν τολμοῦν νά τούς ἀντιμετωπίσουν, ἀλλά, βλέποντάς τους νά περνᾶνε, ἀπομακρύνονται σάν ἀπό φωτιά.

Ἴσως ὅμως ἀναρωτηθεῖτε: ποιούς αἱρετικούς ἐννοῶ; Μήπως τούς Ἀρειανούς, τούς Εὐνομιανούς, τούς Σαβελλιανούς, τούς Ἀπολλιναριστές ἤ τούς Διοσκουρίτες; Ὄχι, δέν ἐννοῶ αὐτούς, τούς ἀσεβεῖς καί ἄθεους, πού, ζώντας στό σκοτάδι, ἀφανίστηκαν ἀπό τήν πνευματική λάμψη τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν θεόπνευστων συγγραμάτων τους.

Αἱρετικούς ὀνομάζω ἐδῶ ἐκείνους πού λένε, πώς ἄν ἤμασταν στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων, θά μπορούσαμε νά φυλάξουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνουμε ἅγιοι, ἐνῶ σήμερα ὄχι.

Αὐτοί πού κάνουν τέτοιες σκέψεις, τολμώντας μάλιστα καί νά τίς διαδίδουν, δέν ἔχουν πέσει μόνο σέ μιά αἵρεση, ἀλλά σ’ ὅλες τίς αἱρέσεις μαζί. Γιατί ὅποιος ἰσχυρίζεται αὐτό τό πράγμα – ὅτι δηλαδή θά ἁγίαζε ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων – ἀνατρέπει ὅλες τίς ἱερές Γραφές καί τά συγγράμματα τῶν Πατέρων.

Ἄν δηλαδή πιστεύουμε, ὅτι σήμερα εἶναι ἀδύνατο νά πραγματοποιηθοῦν ὅσα ὁρίζει ὁ Θεός, τότε ὅλοι οἱ ἅγιοι, τόσο τοῦ παλαιοῦ καιροῦ ὅσο καί τῶν ἡμέρων μας, πῶς τά κατόρθωσαν;

Καί πῶς ἔγραψαν τόσα πολλά ἀπό τήν πείρα τῆς χριστομίμητης ζωῆς τους, γιά νά νουθετοῦν κι’ ἐμᾶς; Πιστεύοντας λοιπόν καί διακηρύσσοντας τέτοιες πλανεμένες ἀπόψεις, πού διαψεύδονται ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων καί τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο τούς ἑαυτούς μας ὁδηγοῦμε στήν ἀπώλεια, μά καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τίς ψυχές σπέρνουμε τά ζιζάνια τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς λιποψυχίας.

Ἔτσι μοιάζουμε στούς Φαρισαίους, στούς ὁποίους εἶπε φοβερά λόγια: «Οὐαί ὑμῖν, ὁδηγοί τυφλοί… ὅτι κλείετε τήν Βασιλείαν τῶν Οὐράνων ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γάρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδέ τούς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν».

Ἄς μή γελιόμαστε. Κι ἄς μήν παίρνουμε στό λαιμό μας καί ἄλλες ψυχές, «πλανῶντες καί πλανώμενοι».


Μποροῦμε καί σήμερα καί πάντα νά μιμηθοῦμε τούς ἁγίους στήν προαίρεση, τήν προθυμία, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη.

Γιατί καί οἱ ἅγιοι σάν κι’ ἐμᾶς ἦταν, ἀλλά ἄφηναν τή ζωή τους νά ὁδηγηθεῖ ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἄς συντριβοῦμε κι’ ἄς χύσουμε καυτά δάκρυα μετάνοιας, γιά νά μαλακώσει ἡ σκληρή, ἡ πέτρινη καρδιά μας. Ἔτσι θά καθαρθοῦμε, ἔτσι θά μοιάσουμε στούς ἁγίους.

Τά δάκρυα αὐτά, πού θά χύσουμε μέ κόπο καί πόνο καί βία, δέν εἶναι πικρά, ἀλλά γλυκά σάν τό μέλι. Ἔτσι τά κάνει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καί μή μοῦ πεῖτε πώς ὁρισμένοι ἄνθρωποι ἔχουν φυσική ἰδιοσυγκρασία τόσο ψυχρή καί σκληρή, πού δέν μποροῦν νά βγάλουν δάκρυα. Τά δάκρυα εἶναι δῶρο τῆς Χάριτος, ἐμεῖς βάζουμε τήν προαίρεση καί τή βία.

Ἑπομένως, μ’ αὐτή τήν προϋπόθεση, ὅλοι μποροῦν νά συντριβοῦν καί νά κλάψουν. «Πάντες δάκρυα πάντες κάθαρσιν, πάντες ἀνάβασιν καί τό τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτείνεσθαι», λέει τό θεόπνευστο στόμα τοῦ Θεολόγου Γρηγόριου. Πῶς λέτε τότε ἐσεῖς, ὅτι μερικοί εἶναι ἀπό τή φύση τους σκληροί, καί δέν μποροῦν νά ἔρθουν σέ κατάνυξη, νά πενθήσουν καί νά κλάψουν γιά τίς ἁμαρτίες τους;

Γιά νά καταλάβετε ὅτι εἶναι φυσικό νά κλαίει κάθε ἄνθρωπος, θυμηθεῖτε τά βρέφη, πού μόλις βγοῦν ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας τους, ἀρχίζουν νά κλαῖνε. Κι ἄν δέν κλάψουν, σημαίνει πώς δέν εἶναι ζωντανά. Εἶναι λοιπόν τά δάκρυα φυσικά στόν ἄνθρωπο. Φυσικά καί ἀπαραίτητα.

Ὁ ὅσιος Συμεών ὁ Στουδίτης ἔλεγε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἄν θέλει νά σωθεῖ, πρέπει νά περάσει τή ζωή του μέ πένθος καί κλάμα, κι’ αὐτά νά τόν συνοδεύουν μέχρι νά πεθάνει. Καί ὅπως τό φαγητό εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά ζήσει τό σῶμα μας, ἔτσι καί τά δάκρυα τῆς μετάνοιας εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν ψυχή μας. Ἐκεῖνος πού δέν κλαίει κάθε μέρα –δέν λέω κάθε ὥρα, γιά νά μήν κουραστεῖτε ὑπερβολικά-, ἀφήνει τήν ψυχή του νά πεθάνει ἀπό πείνα καί νά χαθεῖ αἰώνια.

Ἀφοῦ λοιπόν εἶναι φυσικά στόν ἄνθρωπο τά δάκρυα καί τό πένθος, ἄς μήν ἀρνηθοῦμε αὐτό τό καλό της φύσεως. Ἄς ἀποβάλουμε κάθε κακία καί πονηρία καί σκληρότητα, καί ἄς καλλιεργήσουμε μέ προθυμία τό μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἄς φυλάξουμε τό πένθος μέ προσοχή, σάν ἐντολή τοῦ Κυρίου, μέ τήν ταπείνωση, μέ τήν ἁπλότητα, μέ τήν ἀκακία τῆς ψυχῆς μέ τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς, μέ τή συνεχῆ μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, προπαντός ὅμως μέ τή συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τή βίωση βαρειᾶς ἐνοχῆς ἀπέναντι στόν Κύριο.

Ὅποιός λοιπόν εἶναι ὀκνηρός καί ἀμελής καί δέν νοιάζεται γιά τή σωτηρία του, ἄς μή λέει πώς εἶναι ἀδύνατο νά σωθεῖ κανείς σήμερα, γιατί ἔτσι κλείνει τήν πόρτα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐράνων καί σέ ἀλλούς ἀνθρώπους. Καί ἡ εὐθύνη του γι’ αὐτό εἶναι ἀνυπολόγιστη. Φυσικά αὐτός, ἀφοῦ θεωρεῖ ἀδύνατη τή σωτηρία, θεωρεῖ ἀδύνατο – ἤ μᾶλλον – περιττό – καί τό πένθος.

Ὑπάρχουν ὅμως, δυστυχῶς καί χριστιανοί, πού πιστεύουν στή σωτηρία ἀλλά ἀπορρίπτουν τό πένθος. Σ’ αὐτούς τονίζω τοῦτο: Ὅποιος λέει πώς εἶναι ἀδύνατο ἤ περιττό νά πενθεῖ καί νά κλαίει κανείς, αὐτός δέν πρόκειται νά καθαρθεῖ. Καί χωρίς κάθαρση, κανένας δέν θά σωθεῖ καί δέν θά δεῖ τόν Κύριο.

Ὅσοι πενθοῦν, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί καί θά παρακληθοῦν: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται». Ὅσοι δέν πενθοῦν, ἔχουν πέσει στή χειρότερη ἀπ’ ὅλες τίς αἱρέσεις: Νομίζουν ὅτι ἡ σωτηρία μπορεῖ ν’ ἀποκτηθεῖ μόνο μέ τά ἐξωτερικά σχήματα τῆς εὐσέβειας. Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι θά παρασταθοῦμε ὅλοι στό βῆμα τοῦ Χριστοῦ «Γυμνοί καί τετραχηλισμένοι (ὁλοφάνεροι)», γιά νά πάρει ὁ καθένας μας τό μισθό του σύμφωνα μέ τά ἀλάθητα κριτήρια Ἐκείνου, ὄχι τά δικά μας.

Ἀφοῦ λοιπόν θά βρεθοῦμε γυμνοί μπροστά στόν Θεό, γιατί σκεπάζουμε τό σῶμα μας μέ πολυτελεῖς στολές, μέ λαμπρά ἐνδύματα καί μέ ὡραῖα ὑποδήματα;

Γιατί τρέχουμε νά προϋπαντήσουμε τούς ἄρχοντες;

Γιατί μᾶς ἀρέσει νά μᾶς χαιρετοῦν;

Γιατί ἐπιδιώκουμε τίς πρωτοκαθεδρίες στά ἐπίσημα γεύματα;

Γιατί ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ κενοδοξία καί ὁ ἀκόρεστος πόθος νά ἐξουσιάζουμε;

Γιατί τά ὡραῖα σπίτια καί οἱ ὑπηρέτες, πού μᾶς ξεχωρίζουν ἀπό τούς ἄλλους;

Γιατί τά ἄκαιρα γέλια καί οἱ ἄπρεπες συζητήσεις;…

Γυμνοί, μπροστά στό μεγάλο Κριτήριο!

Ποῦ τότε τό καλό ὄνομα καί ἡ ἁγιοσύνη, πού νομίζουμε πώς ἔχουμε;

Ποῦ οἱ κόλακες καί οἱ ἀνήξεροι, πού μᾶς ὀνομάζουν ἁγίους;

Ποῦ οἱ ὑψηλές θέσεις καί οἱ μεγάλες ἰδέες γιά τόν ἑαυτό μας;

Ποῦ οἱ συγγενικοί δεσμοί;

Ποῦ ἡ δόξα τῶν ἀρχόντων;

Ποῦ ἡ σοφία τῶν σοφῶν τοῦ κόσμου; Ποῦ ἡ πεποίθηση πώς εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους ενω δεν είμαστε ΤΙΠΟΤΑ;

Ποῦ ἡ γλώσσα καί οἱ ρητορεῖες, πού τρέχουν σάν πηγή; «Ποῦ σοφός, ποῦ γραμματεύς, ποῦ συζητητής τοῦ αἰῶνος τούτου;». Τί φόβος καί τρόμος τήν ὥρα ἐκείνη!

Γι’ αὐτό μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού ταπεινωμένος καί συντριμμένος, πενθεῖ καί κλαίει νύχτα καί μέρα μπροστά στόν Θεό. Αὐτός θά καθήσει ὁλόλαμπρος στά δεξιά Του.

Καλότυχος εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀκούει τά λόγια τοῦ Κυρίου καί δέν περνάει ἀνώφελα τή ζωή του, ἀλλά βρίσκεται συνεχῶς σέ κατάσταση μετανοίας. Αὐτός θά ἐλεηθεῖ καί θά ἀπολαύσει στή μέλλουσα ζωή τά ἀνεκλάλητα ἀγαθά τῆς Οὐράνιας Βασιλείας. Αὐτός θά γίνει ἅγιος!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ – “ΟΜΟΛΟΓΙΑ”

Πηγή: orthopraxiaa.blogspot.gr
http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο Θεός μας δημιούργησε λίαν καλώς. Δεν μας δημιούργησε προβληματικούς, αμαρτωλούς. Σίγουρα δεν μας έκανε τέλειους. Αυτό το έκανε για να μας δώσει την δυνατότητα ώστε μέσα από την συνεργασία μας να φτάσουμε στην εν Χριστώ τελειότητα. Διότι η σωτηρία μας είναι θέμα ελεύθερης επιλογής.
Το δυστύχημα είναι ότι η προαίρεση (η πρόθεση) πολλών ανθρώπων είναι προβληματική. Εκεί έγκειται το πρόβλημα. Όταν ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του εγωισμού και της εμπάθειας καταλήγει να ζει αμαρτωλά· σκέφτεται χωρίς αγάπη και ταπείνωση, χωρίς έλεος και συγκατάβαση.
Αυτή είναι η μεγάλη μας αστοχία που δημιουργεί συγκρούσεις και μίση μεταξύ μας.
Δεν φταίει ο Θεός για το κατάντημά μας. Φταίει η εμμονή μας στο βόλεμά μας, στον τρόπο σκέψη μας, στην αδιαφορία μας, στην κακιά μας.
Χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το πνευματικό και θεάρεστο. Όλοι οι ασκητικού μας αγώνες έχουν έναν στόχο, την αγάπη. Αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή χωρίς αγάπη, χωρίς να έχουμε την καρδιά μας ανοικτή προς τους άλλους.
Όπως μερικοί άγγελοι εκ προαιρέσεως έγιναν δαίμονες, έτσι και μερικοί άνθρωποι με την δίκη τους στάση ζωής (εκ προαιρέσεως) απομακρύνονται από την σωτηρία τους.
Ο Θεός μας χάρισε το μέγα δώρο της ελεύθερης βούλησης. Αυτό χρειάζεται να το διαχειριστούμε με σύνεση και διάκριση ώστε να γίνει το εργαλείο που θα μας οδηγήσει προς τον ουρανό και όχι να μας αιχμαλωτίσει στα φθαρτά και μάταια.
Δική μας είναι η επιλογή προς τα που θα κινηθούμε, πως θα ζήσουμε. Και όλα αυτά αρχίζουν από τον λογισμό μας, από την πρόθεσή μας, από τα κίνητρά μας, από την προαίρεσή μας.
Μακάρι να μη αδικήσουμε τον εαυτό μας όπως οι δαίμονες που κινήθηκαν με αλαζονεία και εγωισμό απέναντι του Θεού. Μακάρι να δούμε το πραγματικό μας συμφέρον που είναι η ζωή της ταπείνωσης και της αγαθότητας, της συγχώρεσης και της μετανοίας, της απλότητας και της αγάπης.
Ο Θεός θέλει να γίνουμε τέλειοι, να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας, τα πάθη μας και να αναχθούμε στα ύψη της τελειότητας. Όχι γιατί θα κερδίσει κάτι Αυτός, αλλά διότι εμείς θα κερδίσουμε τα πάντα. Διότι ο Θεός μας αγαπά. Γι’ αυτό και μας δίνει την δυνατότητα της μετανοίας και νέας αρχής· μας καλεί να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να ανοίξει η καρδιά μας, να αποκτήσουμε καλή προαίρεση, ώστε η ζωή μας να γίνει μια μαρτυρία ανάστασης, αγάπης.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Είσαι φως ακόμη και όταν έχει σύννεφα. Μην το ξεχνάς στιγμή αυτό.
Εύχομαι αυτή η νέα μέρα που ξημερώνει, ο νέος μήνας που μας δόθηκε, να σου φέρει θαύματα και ευλογίες.
Απλά ανοίξου και τεντώσου στον Θεό, στην ζωή, αφήσου και ζήσε δίχως αναλύσεις. Απλά ζήσε μέσα στην ροή κι αυτής της ημέρας, που ως δώρο σου δόθηκε. Άνοιξε το μην φοβηθείς να το πάρεις.
"Θυμήσου ότι ο φόβος είναι ψεύτης, η αμφιβολία είναι κλέφτης και ο περιορισμός είναι ληστής".
Κάνε μικρά, σταθερά βήματα. Η μαγεία είναι στο ταξίδι. Και το δώρο είναι στην εξέλιξη που απολαμβάνεις παρέα με το Θεό και τους φίλους σου.
Ευχές πολλες!!

π. Λίβυος
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”