Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Έρχονται παιδιά και μου παραπονιούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ για να διαβάσουν. Αν τα ζορίσω και εγώ δεν θα τα βοηθήσω.

Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.

Να θυμάμαι μια περίπτωση:

Ήταν σε μια πόλη δύο γειτονόπουλα.

Ο ένας ήταν πανέξυπνος. Με λίγο διάβασμα έπαιρνε συνέχεια άριστα, από το δημοτικό ως το γυμνάσιο.

Ο άλλος με λιγότερο μυαλό και με πολλή επιμέλεια τον ακολουθούσε.

Τελικά ο πρώτος μόλις τέλειωσε την πρώτη λυκείου, έμπλεξε με παρέες, άφησε το σχολείο, και τελικά αναγκάστηκε να εργαστεί σε μια επιχείρηση ως καθαριστής. Παντρεύτηκε κι όλας, απέκτησε και δυο παιδιά, και δύσκολα τα έβγαζε πέρα.

Ο άλλος τέλειωσε την νομική, πήγε και στην Ευρώπη για ανώτατες σπουδές και πήρε πτυχίο για επιχειρήσεις.

Μια μέρα στην επιχείρηση που εργαζόταν ο πρώτος, περίμεναν νέο διευθυντή.

Όλοι έλεγαν ότι έχει ανώτερη μόρφωση.

Και τελικά ο νέος διευθυντής ήταν εκείνος ο συμμαθητής του!

Μόλις τον είδε, τον γνώρισε. Τον έπιασε τέτοια απελπισία που έκανε δυο-τρεις απόπειρες αυτοκτονίας.

Κάποιος του είπε να έρθει στο Άγιο Όρος να με βρει.

Αφού μου μίλησε για τη ζωή του μου λέει πάνω στη συζήτηση:

Του δίνω τότε ένα ξεσκόνισμα γερό.

Βρε, του λέω, εσύ θα γινόσουν ανώτερος από αυτόν. Θα περνούσες και εσύ καλά και τα παιδιά σου καλά και θα έκανες και καλοσύνες!

Δεν φτάνει που έγινες αιτία και ταλαιπωρείται η οικογένειά σου, τώρα θέλεις να αυτοκτονήσεις για να τους δώσεις τη χαριστική βολή και να μείνουν ορφανά τα παιδιά σου; Εσένα δε σε λυπάμαι, γιατί από το κεφάλι σου έπαθες ότι έπαθες. Τα παιδιά σου λυπάμαι. Το καταλαβαίνεις;

Κοίταξε τώρα να κάνεις υπομονή και πιστεύω ότι με τη βοήθεια του Θεού και ο νέος διευθυντής θα σου φερθεί καλά. Μπορεί να σε βάλει και σε καλύτερη θέση. Και αν τυχόν δεν αναπαυθείς, να βρεις μια άλλη δουλειά να μην αφήσεις τα παιδιά σου στο δρόμο>>.

Έτσι συμμαζεύτηκε.

Aγιος Παίσιος - Από το βιβλίο Οικογενειακή Ζωή Δ’ Τόμος

[toula]

Ο Χριστός είναι ελευθερία και αγάπη. Προσκαλεί, δεν απαιτεί κι εκβιάζει.

Καλούμεθα να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους στην αγάπη προς τον Χριστό.

Όταν ο άνθρωπος είναι αυτοφυλακισμένος στα ισχυρά δεσμά του «εγώ», πάσχει από εγωϊσμό, ατομισμό, εγωπάθεια και υπερηφάνεια δυσκολεύεται ν’ αγαπήσει τους άλλους, πολύ περισσότερο τον Θεό.

Έτσι αδυνατεί και να τον ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων.

Όποιος δεν ομολογεί σημαίνει ότι δεν αγαπά.

Όποιος δεν αγαπά αυτοκαταδικάζεται σε μια παγερή μοναξιά, που θ’ αρχίσει σε αυτή τη ζωή και θα συνεχισθεί στην αιώνια.

Ο εγωιστής φίλαυτος την αγάπη του Θεού την αισθάνεται ως φωτιά, δεν την αντέχει, δεν την θέλει, τον ενοχλεί, τον καίει.

Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου:
«Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΗ ΣΗΜΕΡΑ;»,
σειρά: «ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ» τ. 14,
εκδ. «ΤΗΝΟΣ», Αθήναι 2010

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE

[toula]

Στον καιρό του πολέμου έστειλαν κάποιον φοβητσιάρη στρατιώτη για ανίχνευση. Όλοι τον ήξεραν σαν φοβητσιάρη. Και όλοι γέλασαν όταν άκουσαν που τον στέλνει ο διοικητής. Μόνο ένας στρατιώτης δεν γέλασε. Εκείνος πλησίασε τον σύντροφό του για να τον ενθαρρύνει. Αλλά ο φοβητσιάρης στρατιώτης του είπε:
– Θα σκοτωθώ σίγουρα, ο εχθρός είναι πολύ κοντά!
– Μη φοβάσαι, αδελφέ, ο Θεός είναι πιο κοντά! τον ενθάρρυνε εκείνος ο καλός φίλος.

Αυτά τα λόγια ήχησαν σαν μεγάλη καμπάνα στην ψυχή αυτού του φοβητσιάρη. Και ηχούσαν μέχρι το τέλος του πολέμου. Και τούτος ο κάποτε φοβητσιάρης γύρισε από τον πόλεμο στολισμένος με τα παράσημα για το θάρρος του!

Έτσι τον μεταμόρφωσε και τον ενδυνάμωσε εκείνος ο καλός λόγος:
«Μη φοβάσαι, ο Θεός είναι πιο κοντά»!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://www.askitikon.eu/

[toula]

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό; (Επίσκοπος Anthony Bloom)

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνει τελείως έξω από την ζωή μας, είναι έτοιμος να το σηκώσει αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνει απλώς ένα μέρος της ζωής μας.

Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;

Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.

Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωση μου». Βρίσκομαι ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!

Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε Κάτι από Εκείνον και καθόλου Εκείνον. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώσει ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθείτε την θέρμη, το βάθος και την ένταση που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.

Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλαξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.

Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.

Για να μπορέσουμε ναν προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει ναν ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;

Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για να αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Aπό το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι", εκδ. "Η ΕΛΑΦΟΣ"
http://orthodoxmathiteia.blogspot.com/

[toula]

Πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο...

Κάποτε ο Θεός έστειλε έναν άγγελο σε έναν ασκητή για να του δείξει, ότι πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο... Λέει λοιπόν ο άγγελος στον ασκητή:
- Έλα κοντά μου, για να σου δείξω τα παράξενα του κόσμου.

Τον πήρε μαζί του και εκεί που προχωρούσαν, συναντούνε κάποιον που είχε κόψει ξύλα στο δάσος και προσπαθούσε να τα φορτωθεί στην πλάτη του. Τα έδεσε στην πλάτη του και επιχείρησε να σηκωθεί. Ήταν όμως βαριά και δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Τα άφησε κάτω και πήγε να κόψει και άλλα ξύλα. Τα συνέλεξε και τα έφερε μαζί με τα άλλα και τα σήκωσε. Μα πως να τα σηκώσει, αφού δεν μπορούσε να σηκώσει τα πρώτα;

Προχώρησαν λίγο πιο κάτω και συνάντησαν έναν άλλον, που προσπαθούσε να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νερό, γιατί ο κουβάς ήταν τρύπιος και έτσι ματαιοπονούσε.

Προχώρησαν πιο κάτω και εκεί συνάντησαν μια Εκκλησία, που δεν είχε ψηλή πόρτα και να ένας καβαλάρης, πάνω σε ένα άλογο, θέλησε να μπει με το άλογο μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να κατέβει από το άλογο. Και επειδή ήταν χαμηλή η πόρτα της Εκκλησίας, δεν μπόρεσε να μπει.

- Τί θέλεις να με διδάξεις με αυτά; ρώτησε ο ασκητής τον άγγελο.
Και του λέει ο άγγελος:

- Ήθελα να σε διδάξω, ότι αυτός είναι ο κόσμος! Είδες τον πρώτο άνθρωπο, που αντί να λιγοστέψει τα ξύλα, πρόσθεσε και άλλα; Αυτοί είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που αναγνωρίζουν ότι έχουν αμαρτίες και αντί να τις λιγοστέψουν, προσθέτουν και άλλες και δεν διορθώνονται.

Ο άλλος με τον κουβά, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους, που κάνουν καλά έργα, που κάνουν ελεημοσύνες, από κενοδοξία, από συμφέρον και από τα κλεμμένα. Κάνουν ελεημοσύνες σε γηροκομεία και θέλουν να γραφτεί το όνομα τους στην εφημερίδα, κάνουν μια προσφορά στην Εκκλησία και θέλουν να γραφτεί το όνομά τους. Οι αγαθοεργίες τους είναι χωρίς αντίκρυσμα, γιατί δεν γίνονται με ταπείνωση και από τον ιδρώτα τον δικό τους.

Ο τρίτος, ο καβαλάρης, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους που είναι εγωιστές και δεν θέλουν να ταπεινωθούν. Είναι εκείνοι, που θεωρούν τον εαυτόν τους άξιο να μπει στην Εκκλησία και ότι η Εκκλησία τους έχει ανάγκη και όχι αυτοί την Εκκλησία. Θέλουν να γίνουν μέλη της Εκκλησίας με τον δικό τους τρόπο και πιστεύουν με το δικό τους τρόπο. Αυτός όμως ο τρόπος ζωής, όπως και οι δύο προηγούμενοι, μόνο κόλαση έχουν...

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας ♰

[toula]

Χριστέ μου, σ' αγαπώ!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ, ότι θα έλεγε κάτι πιο τρυφερό ένας άνθρωπος, λίγη ώρα πριν ετοιμαστεί για την έξοδό του...

Σήμερα (25/03), αξιώθηκα μετά από πολλές ημέρες να συναντήσω τον αγιότατό μου Γέροντα, τον Γέροντα Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος είναι άνθρωπος εγνωσμένης αγιότητος. Γνωρίζουμε ότι είναι άγιος, έχουμε δει θαύματα από την αγία του προσευχή και από την συμπεριφορά του. Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν άφησε ποτέ το μυαλό του να ξεφύγει, έχοντας την αίσθηση ότι μπροστά του είναι συνεχώς ο Χριστός.
Τώρα πλέον είναι στη δύση του. Τελειώνει... μετά από έναν ανυπόφορο καρκίνο, o οποίος του έχει γεμίσει το σώμα και ενώ όσοι δεν έχουν ακόμη γίνει θεοτόκοι, λένε "η κακιά αρρώστεια, η μακριά από εδώ ασθένεια" ...αυτός λέει, "το θείο δώρο" ο καρκίνος,το θείο δώρο και το επανέλαβε πολλές φορές ενόσω ήταν καλά.

Τώρα έχει 70 ημέρες σχεδόν στην καρέκλα χωρίς να μπορεί να ξαπλώσει από τους πόνους και έχοντας κυρτώσει εντελώς έτσι ώστε ούτε το κεφάλι του να μη μπορεί να σηκώσει.

Του πήγαμε τα λείψανα του Αγίου Ιωσήφ και το μόνο που μπορούσε να ψιθυρίσει πολύ πολύ χαμηλόφωνα, πολύ ξεψυχισμένα ήταν, "ευχαριστώ", "ευχαριστώ", "ευγνωμονώ", "ευγνωμονώ" ...πολλές φορές με όσο ελάχιστη δύναμη είχε. Τα χεράκια του δεν σηκώνονται πλέον, δεν μπορεί τα χέρια του, να τα σηκώσει.

Κάποια στιγμή, έλεγε κάτι το οποίο δεν το καταλάβαιναν οι συνοδοί του, αυτοί που ήταν κοντά του, καθώς φιλοξενείται σε ένα πλούσιο σπίτι μέχρι την εκδημία του για να του παρέχεται η σχετική αγωγή, ώστε να ανακουφίζεται λίγο από τους πόνους. Δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Να πιάσει στιλό στα χέρια του δεν είχε δύναμη και του έβαλαν στην αγκαλιά του ένα ηλεκτρονικό, ένα τάμπλετ για να χαράξει με το δάχτυλό του τι ήθελε να πει... και αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται σε τέτοια φρικτή και δεινή κατάσταση και σε τέτοιους πόνους και προσπαθούσε να πει και στους άλλους κάτι αλλά δεν γινόταν αντιληπτό, αυτό που έλεγε το έγραψε με τρεμάμενα χέρια.
Κι έγραψε "Χριστέ μου σ' αγαπώ"
Χριστέ μου σ' αγαπώ !

Την στιγμή που το σώμα οδυνάται, και όσοι δεν έχουν "γεννήσει" τον Χριστό στην κοιλιά τους, λένε: "Γιατί Θεέ μου να υποφέρω, γιατί σε μένα Θεέ μου;"
Και ενώ ο πειρασμός, ξέρετε τις τελευταίες στιγμές του ανθρώπου τον συγκλονίζει γιατί τον κάνει να νομίζει ότι αυτό είναι αιωνιότητα, ενώ βαίνει προς το τέλος.

Έχει κουραστεί η ψυχή από τις 70 ημέρες αυτής της δύσκολης κατάστασης και ο πειρασμός βρίσκει ευκαιρία στους ανθρωπους -θα το βιώσουμε κι εμείς, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να το ξέρουμε- αισθάνεται ο άνθρωπος ότι δεν είναι αλήθεια αυτά που έχει πει ο Θεός, ότι δεν υπάρχει Θεός, πού είναι ο Θεός τώρα. Μα εγώ... Μα εγώ τόσα χρόνια, αφιέρωσα την ζωή μου στον Χριστό και είναι να υποφέρω έτσι; Πρέπει να τυραννιέμαι τόσο άσχημα; Σε τόσο δεινή κατάσταση και πότε θα τελειώσει αυτό.

Κι όσο έρχονται αυτοί οι λογισμοί, ο διάβολος παίζει το τελευταίο του παιχνίδι και όπως μας λένε οι πατέρες, το τελευταίο παιχνίδι που παίζει ο διάβολος στην ψυχή του ανθρώπου είναι οι λογισμοί της απιστίας, να βάλουν τον άνθρωπο να κλονιστεί η πίστη του και να πιστεύει ότι όλα αυτά που πίστευε τόσα χρόνια ήταν ένα ψέμα.

Πονηρότατο σχέδιο, φρικτότατο σχέδιο.

Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν προετοιμαστεί τόσο καλά ώστε να το περάσουν "αβρόχοις ποσί". Κι ο Γέροντας, σε όλους αυτούς τους λογισμούς σε αυτή την δεινή κατάσταση, αντί να λέει "Γιατί Θεέ μου;" απαντούσε και απαντά με το"σας ευχαριστώ πολύ", "σας ευγνωμονώ" και το " Χριστέ μου σ' αγαπώ".

Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έλεγε κάτι πιο τρυφερό ένας άνθρωπος από το" Χριστέ μου σ' αγαπώ", λίγη ώρα πριν ετοιμαστει για την έξοδό του.

Αυτό θα πει να είναι κάποιος θεοτόκος.
Αυτό θα πει να έχει προετοιμάσει την ψυχή του και ότι άξιζε τελικά ο Χριστός να περάσει από αυτόν εδώ τον κόσμο.

Βγάλτε τον Χριστό... και αμέσως ο καρκίνος είναι μια φρικτή τιμωρία, μια απαίσια ασθένεια, είναι ένα βασανιστήριο, είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αντέξουμε και καλά είναι να πάρουμε κι ένα δηλητήριο να πάμε μια χαρά να κάνουμε μια ευθανασία και να ξεμπερδεύουμε... άμα βγάλεις τον Χριστό.

Άμα γεννήσεις τον Χριστό μέσα σου, το κάθε δευτερόλεπτο του πόνου είναι υπέροχο και τι λες ...με αξιώνει ο Θεός και υποφέρω ακόμα ένα λεπτό για το χατήρι του και δοκιμάζομαι ακόμα μια στιγμή της ζωής μου για το ότι τον αγαπώ κι απαντάω μ' αυτή τη φρασούλα σε όλους τους πειρασμούς του διαβόλου: "Χριστέ μου σ' αγαπώ".

Το σκεφτήκαμε ποτέ να το πούμε, στο μαξιλάρι μας, το σκεφτήκαμε ποτέ να το πούμε το πρωί πού σηκωνόμαστε, η πρώτη μας κουβέντα να είναι ...όχι η γκρίνια μας και τα νεύρα μας, αλλά να κοιτάξουμε την εικόνα του Δεσπότου Χριστού και να πούμε: Χριστέ μου σ' αγαπώ!

Τόσο τρυφερά και ερωτικά όπως κάνουν τα ζευγάρια, αλλά αυτή η τρυφερή σχέση είναι η σχέση που θα μας κρατήσει στον Παράδεισο και θα μας αξιώσει επειδή αγαπάμε τον Χριστό.

Να κάνουμε πίσω σε όλα τα κακά θεληματά μας, σε όσα ο Αγαπημένος μας Χριστός δεν αρέσκεται, δεν του αρέσουν, τα πράγματα που κάνουμε. Κι εμείς λέμε ...για το χατήρι σου Χριστέ μου εμείς, αυτά που δεν σου αρέσουν τα πατάμε.

Όχι απλώς Χριστέ, όχι απλώς Θεέ, αλλά ... "μου", Χριστέ μου, δικέ μου Χριστέ. Εσύ είσαι ο δικός μου Χριστός, δεν είσαι ένα ξένο πρόσωπο, είσαι ο Χριστός μου. Χριστέ μου σ' αγαπώ.Αμήν.

Γέροντας Παλαμάς Καλλιπετρίτης
Ομιλία, Σάββατο 25/03/2023

[toula]

Ὁδός γιά τήν σωτηρία...!

Νά ἡ πιό σύντομη καί εὔκολη ὁδός γιά τήν σωτηρία:
Νά εἶσαι ὑπάκουος, ἐγκρατής, νά μήν κατακρίνεις, καί νά φυλάγεις τό νοῦ καί τήν καρδιά σου ἀπό τούς κακούς λογισμούς. Νά σκέφτεσαι ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλοί καί τούς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος!
Γιά τίς ταπεινές αὐτές σκέψεις ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά κατοικήσει στήν καρδιά σου καί ἐσύ θά λές: «Ἐλεήμων ὁ Κύριος!».

Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

[toula]

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου;

Το αποφασιστικό ξεκίνημα

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου και να κερδίσεις την αιώνια ζωή; Αποφάσισε από τώρα ν’ αλλάξεις πορεία. Υπερνίκησε την τεμπελιά σου, κάνε το σημείο του σταυρού και πες με θέρμη και πίστη: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Δεν κατακτά κανείς την πίστη μόνο με ευσεβείς στοχασμούς, αλλά κυρίως με αγωνιστική προσπάθεια. Δε μας μαθαίνουν οι λέξεις και οι θεωρίες τι είναι ο Θεός, αλλά ή εμπειρία της πνευματικής ζωής. Πρέπει ν’ ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας. Πρέπει να βγούμε έξω για να μας λούσει στο φως του ο ήλιος. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε σε ένα σκοπό, αν καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, λένε οι άγιοι Πατέρες. Ας γίνει παράδειγμα μας ο άσωτος υιός. «Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού». (Λουκά ιε’ 20)... Μπορεί να είσαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσοδεμένος μ’ αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δε γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης πού έρχεται την ενδέκατη ώρα, παίρνει το ίδιο μεροκάματο μ’ αυτόν πού έρχεται την πρώτη. Ούτε πάλι είναι σωστό να νομίζεις πώς είναι πολύ νωρίς. Μια πυρκαγιά σ’ ένα δάσος δε σβήνεται στο πι και φι. Θα ήθελες αλήθεια να δεις την ψυχή σου να κατα­στρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς του κακού; Κινήσου λοιπόν με δραστηριότητα.

Από τότε πού βαφτίστηκες, ανέλαβες την υποχρέω­ση να πολεμάς εναντίον των αόρατων εχθρών της ψυχής σου. Τον αγώνα αυτόν ανάλαβε τον έστω και τώρα. Αρκετά δίστασες. Βυθισμένος στην αδιαφορία και στην τεμπελιά, άφησες πολύ καιρό πολύτιμο να πάει χαμένος. Για αυτό πρέπει να ξέρεις τούτο- την καθαρότητα πού πήρες με το βάφτισμα την άφησες να ποδοπατηθεί και να λερωθεί με τον πιο οικτρό τρόπο.

Σήκω λοιπόν επάνω! Κάνε το όμως γρήγορα, χωρίς αργοπορία. Μην αναβάλλεις την απόφαση σου «για το απόγευμα» ή «για αύριο» ή «για τότε που, όπως λες, θα είμαι έτοιμος αφού τελειώσω προηγουμένως τη δουλειά πού έχω». Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μπορεί να’ ναι ολέθριο.

Όχι! Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή πού πήρες την απόφαση, οφείλεις να δείξεις έμπρακτα ότι απαρνήθη­κες το παλιό εγώ σου και ότι άρχισες τώρα μια καινούρ­για ζωή, με καινούργιους σκοπούς και νέα μορφή. Σήκω, λοιπόν, χωρίς φόβο και πες: Κύριε, βοήθησε με να αρχίσω τώρα. Βοήθησε με! Γιατί αυτό πού χρειάζεται πριν απ’ όλα είναι ή βοήθεια του Θεού.

Προχώρησε στην καινούργια σου απόφαση και μη κοιτάς ξανά πίσω. Το πάθημα της γυναίκας του Λώτ πού έγινε στήλη άλατος αποτελεί για μας ένα σπουδαίο μάθημα (Γεν. ιθ’ 26). Έχεις «απεκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπον». Άφησε καθετί το δικό του. Όπως ό Αβρα­άμ, άκουσες τη φωνή του Κυρίου: «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις την γήν, ην αν σοι δείξω» (Γεν. ιβ’ 1). Προς αύτη τη χώρα πρέπει από δώ και πέρα να κατευθύνεις όλη σου την προσοχή και κάθε ενέργειά σου.

Πρώτο βήμα, ή διαπίστωση και παραδοχή της ανθρώπινης ανεπάρκειας

Οι Άγιοι πατέρες είναι σύμφωνοι σε αυτό το σημείο: Αυτό πού πρώτα πρώτα πρέπει να έχεις πάντα στο νου σου είναι να μην εμπιστεύεσαι ποτέ και με κανένα τρόπο στον εαυτό σου. Ο αγώνας πού αναλαμβάνεις τώρα είναι εξαιρετικά δύσκολος. Οι δυνάμεις σου είναι ανθρώ­πινες και γι’ αυτό πάρα πολύ ανεπαρκείς για να τα βγάλουν πέρα σ’ ένα τέτοιο αγώνα. Αν στηρίζεσαι μονάχα σ’ αυτές, γρήγορα θα πέσεις κάτω στη γη και δε θα έχεις όρεξη να συνεχίσεις την πάλη. Μονάχα ο Θεός μπορεί να σου δώσει την επιθυμητή νίκη.

Το να μην εμπιστευόμαστε τις δικές μας δυνάμεις, αποτελεί για πολλούς μια μεγάλη δυσκολία και ένα σοβαρό εμπόδιο απ’ την ίδια την αρχή της πνευματικής ζωής. Αυτό όμως πρέπει να το υπερνικήσουμε, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει καμιά προοπτική να προχωρή­σουμε παραπέρα. Γιατί πώς είναι δυνατό να δεχτεί ένας άνθρωπος συμβουλές ή βοήθεια όταν νομίζει πως τα ξέρει όλα, πώς είναι σε θέση να τα κατορθώνει μόνος του όλα και δε χρειάζεται γι’ αυτό καμιά υπόδειξη εκ μέρους των άλλων; Από έναν τέτοιο τοίχο αυτάρκειας δεν είναι δυνατό να περάσουν φωτεινές ακτίνες. «Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες!» φωνάζει ο προφήτης Ησαΐας (ε’ 21), και ο απόστολος Παύλος προτρέπει· «μη γίνεσθε φρόνιμοι παρ` εαυτοίς» (Ρωμ. ιβ’ 16). Ή βασιλεία των ουρανών αποκαλύπτεται στους απλούς και ταπεινούς. Σε κείνους όμως πού θεωρούν τον εαυτό τους σοφό και έξυπνο «αποκρύπτεται» (Ματθ. ια’ 25).

Έχουμε λοιπόν χρέος να φροντίσουμε με επιμέλεια να απαλλαγούμε από την υπερβολική εμπιστοσύνη πού έχουμε στον εαυτό μας. Είναι βέβαια τόσο βαθιά ριζωμέ­νη μέσα μας ώστε δεν παρατηρούμε πώς έχει κυριεύσει την καρδιά μας· Και όμως ή αναζήτηση της ικανοποίη­σης του εαυτού μας και ή φιλαυτία μας είναι ή αίτια των δυσκολιών πού συναντούμε, της ανελευθερίας μας κάτω από την πίεση των παθών, και της ανησυχίας μας.

Παρατήρησε λοιπόν προσεκτικά τον εαυτό σου και θα δεις πόσο είσαι δεμένος στα πάθη και τις επιθυμίες σου. Ή ελευθερία σου είναι αλυσοδεμένη και έτσι περπα­τάς σαν αιχμάλωτος από το πρωί ως το βράδυ. «Τώρα θα πιω». «Τώρα θα σηκωθώ». «Τώρα θα διαβάσω την εφημερίδα· Έτσι από στιγμή σε στιγμή σε τυλίγουν ολοένα πιο πολύ τα δεσμά της απασχόλησης με τον εαυτό σου. Δεν είναι ανεξήγητο λοιπόν γιατί είσαι ανικα­νοποίητος και γιατί παρουσιάζεσαι ανυπόμονος ή θυμώ­νεις με το παραμικρό μόλις παρουσιαστεί κάποιο εμπό­διο στην πορεία σου.

Παρατήρησε στα βάθη της ύπαρξης σου. Το ίδιο θέαμα θα δεις. Παρατηρείς πιο εύκολα την καχεξία σου, όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί σου. Έτσι αποδεικνύεται, ότι ζούμε σε κατάσταση σκλαβιάς. Κι όμως, ή Γραφή βεβαιώνει- «ου το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β’ Κορ. γ’ 17).

Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κάτι καλό από ένα τέτοιο εγώ πού περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του; Δε μας έδωσε ο Κύριος εντολή να αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας και τον Θεό πάρα πάνω απ’ όλα; Το κάνουμε όμως αυτό; Δεν κατέχει αντίθετα τη σκέψη μας κυρίως το δικό μας συμφέρον;

Όχι!! Πρέπει να αποκτήσεις την πεποίθηση πώς τίποτε το καλό δεν μπορεί να προέλθει από σένα τον ίδιο. Κι αν ακόμα συμβεί να σου έρθει χωρίς δική σου προσπά­θεια μια καλή σκέψη, τότε γνώριζε το, πώς δεν προέρχε­ται από σένα τον ίδιο, αλλά προέρχεται από την πηγή κάθε αγαθού. Είναι δώρο του ζώντος Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και με την πραγματοποίηση της καλής σκέ­ψης. Δεν ενεργείται μια καλή πράξη με τις δικές σου δυνάμεις, άλλα είναι δώρο της Παναγίας Τριάδας.

Ο λειμώνας της καρδιάς

Η νέα ζωή, στην οποία μπήκες, παρομοιάζεται συχνά με το έργο του κηπουρού. Τη γη πού καλλιεργεί την έχει από τον Θεό. Του Θεού δώρα είναι και ο σπόρος και ή θέρμη του ήλιου και ή βροχή και ή αύξηση του φυτού. Το έργο όμως της καλλιέργειας είναι δικό του.

Αν θέλει ο κηπουρός να ‘χει μια πλούσια συγκομιδή, πρέπει να δουλεύει συνεχώς· να βοτανίζει, να ποτίζει, να σκάβει. Αλλιώς, ότι φύτεψε απειλείται από πολλούς κινδύνους και είναι δυνατό να μη μαζέψει στο τέλος τίποτε. Ποτέ δεν πρέπει να σταματήσει τη δουλειά. Αντίθετα έχει χρέος ο κηπουρός να ‘ναι άγρυπνος και έτοιμος και για κάθε απρόοπτο. Τελικά όμως ή συγκομιδή θα εξαρτηθεί από τις καιρικές συνθήκες πού ο Θεός θα ρυθμίσει.

Ο κήπος πού έχουμε χρέος να φροντίζουμε γι’ αυτόν και ν’ αγρυπνούμε επάνω του διαρκώς είναι ή ίδια ή ψυχή μας. Ή συγκομιδή είναι ή αιώνια ζωή.

Η αιώνια ζωή είναι αιώνια, γιατί είναι έξω από χρόνο και τόπο και εξωτερικές περιστάσεις. Αιώνια ζωή σημαίνει ζωή αληθινής ελευθερίας, σημαίνει ζωή γεμάτη φως, αγάπη και καλοσύνη. Η ζωή αυτή δεν περιορίζεται από κανενός είδους όρια και για αυτό προχωρεί και εκτείνεται προς τα εμπρός χωρίς τελειωμό, χωρίς τέρμα. Είναι μια πνευματική ζωή σε μια πνευματική περιοχή. Είναι μια ατέλειωτη κατάσταση. Η αιώνια ζωή αρχίζει από εδώ, από τούτη τη γη, αλλά δεν έχει τέλος. Καμιά γήινη δύναμη δεν μπορεί να νικήσει τη ζωή αυτή και να την κάνει να πάψει να υπάρχει. Την αιώνια ζωή όμως πρέπει να την αναζητήσουμε όχι έξω από μας και γύρω μας, άλλα μέσα μας, στα βάθη της καρδιάς μας.

Καταπολέμησε τον εαυτό σου, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, και ο εχθρός φεύγει τόσο γρήγορα όσο εσύ πλησιάζεις. Εγκαθίδρυσε μέσα σου την ειρήνη και ό ουρανός και ή γη θα συνάψουν φιλία μαζί σου. Προσπάθησε με μια συνεχή επίδοση στην πνευματική ζωή να μπεις στον εσώτατο θάλαμο της καρδιάς σου και τότε θα μπορέσεις να ανακαλύψεις τον ουράνιο θάλαμο. Γιατί και οι δύο είναι το ίδιο πράγμα. Μόλις μπεις στον ένα βρίσκεσαι και στους δυο. Τα σκαλοπάτια για τη βασιλεία του ουρανού είναι μέσα σου, κρυμμένα στα βάθη της καρδιάς σου. Ξεφορτώσου τις αμαρτίες σου και τότε θα βρεις μέσα σου τις σκάλες που θα σου επιτρέψουν να ανέβεις πιο ψηλά.

Ο ουράνιος θάλαμος, για τον οποίο μιλάει ό άγιος του Θεού, είναι ή ίδια ή αιώνια ζωή. Ή αιώνια ζωή ονομάζεται και βασιλεία των ουρανών, βασιλεία του Θεού ή απλούστατα Χριστός. Στο τέλος αιώνια ζωή σημαίνει ζωή «εν Χριστώ Ιησού».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο δρόμος των ασκητών», του Tito Colliander

ΠΗΓΗ stratisandriotis
https://filoinikodimou.blogspot.com/

[toula]

Ο διάβολος με κανένα άλλο ελάττωμα δεν οδηγεί τόσο στο βάραθρο της απώλειας τον άνθρωπο, όσο με να τον πείσει να μην καταδέχεται να ρυθμίζει την ζωή του σύμφωνα με την διδασκαλία και τις υποδείξεις των Πατέρων, αλλά ν'ακολουθεί το δικό του θέλημα. Γιατί αυτός που πορεύεται σύμφωνα με την δική του κρίση και γνώμη, ποτέ δεν θα προχωρήσει με ασφάλεια, αλλά πολλές φορές θα σκοντάψει και θα πλανηθεί, και βαδίζοντας λες συνεχώς μέσα στο σκοτάδι, θα αντιμετωπίσει κινδύνους πολλούς και φοβερούς.

Αγίου Κασσιανού

[toula]

Είδα άνθρωπο που φανερά αμάρτησε ,άλλα μυστικά μετανόησε .
Και αυτόν , που εγώ τον κατέκρινα ώς ανήθικο , ο Θεός τον θεωρούσε αγνό.

Ιω. Σιναιτη Κλίμαξ.