Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

*_Γέροντας Αρσένιος Μπόκα:
Όταν ένας άνθρωπος κάνει το καλό με αγνές προθέσεις, ο Θεός θα τον υπερασπισθεί._*

[toula]

Θα 'ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσος θα νικά. Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ' ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθεί. Ένας εξαδάκτυλος Βασιλιάς θα είναι τότε!
προφητεία του πατρός Ηλία Διαμαντίδη του Μυροβλήτη, φίλου του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου.

Από το βιβλίο: ''Ασκητές μέσα στον κόσμο -τόμος Α'- Άγιον Όρος''.

[toula]

29 ΜΑΙΟΥ 1453 … «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»…!!!
Τρίτη 29 Μαΐου 1453, οκτώ η ώρα το πρωί.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καταπληγωμένος, καταματωμένος, με ξεσκισμένα ρούχα, κραυγάζει σαν Χριστός Σταυρωμένος:
«Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός, για να πάρει το κεφάλι μου»…;;;
(Από το «Χρονικό» του Γεωργίου Σφραντζή)

[toula]

*Κανένας δέν πήρε
τό βραβείο χωρίς νά τρέχει.
Οί κόποι γεννούν δόξα
καί οί μόχθοι φέρουν
τά στεφάνια.*_

_*Μέγας Βασίλειος*_

[toula]

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ Φ. Κόντογλου

Τον καιρό που δούλευα στο Μυστρά τύχαινε πολλές φορές ν’ απομείνω μονάχος μέσα στην Περίβλεπτο. Τ’ απόγευμα η εκκλησία σκοτείνιαζε κι αγρίευε, Από πάνου από τη εκκλησιά άκουγα πατήματα. «Κανένα φάντασμα θα περπατά» συλλογιζόμουνα και γύριζα το κεφάλι μου πάντα κατά το μέρος που ήτανε ζωγραφισμένοι οι στρατιώτες κι οι πολεμάρχοι. Στεκόντανε στη σειρά ένα γύρο, λίγο ψηλότερα από το χώμα, οι περισσότεροι με βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στο στήθος, πολλοί από αυτούς κομματιασμένοι από τις σπαθιές. Σε πολλά κεφάλια είχε απομείνει γερό ένα μάτι μονάχα, μα κείνο το μάτι έβλεπε σα δέκα ζωντανά. Μνήσθητί μου Κύριε! Χρόνια πέρασα μέσα σε κείνη την εκκλησιά και μ’ όλα ταύτα ανατρίχιαζα, σύγκρυο με διαπερνούσε. Κείνοι οι χορταριασμένοι τοίχοι ήτανε ζωντανοί, καρδιές χτυπούσανε, νεύρα τανυζόντανε, σπαθιά, σαγίτες, ταρκάσια, σκουτάρια τρίζανε απάνου στα κορμιά.

Ετούτοι είναι οι τελευταίοι στρατιώτες του Παλαιολόγου, τότες που ήρτανε και πιάσανε για μετερίζι της απελπισίας το φημισμένο βουνό του Ταΰγετου, σιμά στην αρχαία Σπάρτη. Ανεμοδαρμένοι απάνου στο βράχο, μαραζωμένοι, τα μάτια τους μελανιασμένα και λαμπερά από τη θέρμη, από την αγρύπνια, από την αγωνία. Ανατολίτες στρατολογημένοι από τα μέρη της Συλημβρίας, της Μαύρης Θάλασσας, από την Αγχίαλο, την Καβάρνα και άλλοι ντόπιοι από το Δρόγγο των Σκορτών, το Σάλαβρο, το Βοΐτουλο, τη Μάνη, τη Γρεμπενή, τον Αϊτό κ.α., αίματα παλιά. Δεν είναι στρατιώτες βαριοί, με κορμιά δυνατά. Τα χέρια τους και τα ποδάρια τους είναι κοκαλιασμένα, τα κορμιά λιγνά, περπατάνε αλαφριά σα φαντάσματα, πολεμιστές ενός βασιλείου που δεν είναι τούτου του κόσμου. «Θεία παρεμβολή, θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου». Σαν τον αφέντη τους τον Κωνσταντίνο ξέρουνε το κακό το ριζικό τους,
«Ω βασιλεύ παμφρόνιμε, κακόν ριζικόν οπού ‘χες!
Να ‘χεν χαθήν ο ήλιος, τα’ άστρα και το φεγγάριν.
όταν εσύ βουλήθηκες να βγής εκ τον Μορέαν
στην Πόλιν να σε στέψουνε Ρωμαίων. Βασιλέα,
εις την Κωνσταντινούπολιν, την θλιβερήν τη πόλιν
δια την τύχην την κακήν, ήν είχες εις τον κόσμον»

Σε τούτο το κοιμητήριο φυσομανά ο ογρός αγέρας, θρηνά μέσα στα σκλήθρα και στ’ απήγανα, από κείνα τα χρόνια, και τα φαντάσματα ακούνε τη άγρια αρμονία. Στέκονται αραδιασμένοι, έτοιμοι για πόλεμο! Κοντά στον άγιο Δημήτριο στέκεται
ο άγιος Ακίνδυνος, παλληκάρι απάνου στ’ άνθος του. Κοντά του ο άγιος Μηνάς, γέρος μ’ άσπρα γένια, έμπειρος του πολέμου. Παρά πέρα ο άγιος Νέστορας, παιδί αμούστακο κι άλλοι πολλοί. Όλοι τούτοι είναι χαλασμένοι από τις κονταριές κι από τις σπάθες, και τα νερά που πίνει ο τοίχος τους ξέβαψε ολότελα. Στη αντικρινή μεριά στέκουνται άλλοι τόσοι αρματωμένοι, μαζί με τον άγιο Γιώργη οι δύο άγιοι Θεόδωροι, ο Τήρων κι ο Στρατηλάτης, είναι χαλασμένοι, φαίνουνται σαν ίσκιοι. Πάσκισα να τους γλιτώσω με την τέχνη μου, μα δεν μπόρεσα, γιατί η μούχλα είχε φάγει τον ασβέστη. Τους άλλους δυο όμως, που στεκόντανε δίπλα τους, αυτούς τους γλίτωσα και στέκουνται ολοζώντανοι τούτη τη στιγμή, ύστερ’ από χρόνια και ζαμάνια π’ απομείνανε σαβανωμένοι. Μα αυτό το σάβανο τους γλίτωσε. Γιατί έτσι που ήτανε σκεπασμένοι από τ’ αλάτι ξεφύγανε το λιάνισμα εξόν από αλαφρές λαβωματιές στα ποδάρια. Βρίσκουνται κάτω από το βράχο που τρυπά τον τοίχο της εκκλησιάς. Ο ένας λέγω που θε να ‘ναι ο άγιος Προκόπιος κι ο άλλος ο άγιος Μερκούριος. Ο άγιος Προκόπιος είναι παλληκάρι που ιδρώνει του μουστάκι του σα Μεγ’ Αλέξαντρος. Ο άγιος Μερκούριος είναι πιο μεγάλος στην ηλικία, με γένεια μαύρα σγουρομάλλης.

Κι οι άλλοι οι σύντροφοί τους είναι παραπονεμένοι, μα τούτος είναι πολύ θλιμμένος, φαρμάκι στάζει από το στόμα του. Στέκεται σα πουλί αναφτερουγισμένο. Στο ΄να χέρι του βαστά αλαφρά το δοξάρι και τ’ άλλο τ’ ακουμπά απάνω στο σπαθί. Από το λαιμό του είναι κρεμασμένη η περικεφαλαία πισ’ από την ωραία κεφαλή του, στο έναν ώμο του έχει ριχμένο το ταρκάσι με τις σαγίτες και στον άλλο ώμο το σκουτάρι του.
Ώρες καθόμουνα και κουβέντιαζα μαζί του σε μια γλώσσα που δε χρειάζεται μηδέ στόμα για να την πει μηδέ αυτί για να την ακούσει. Τον άκουγα που μου μιλούσε από τον άλλο κόσμο, σαν τ’ αγέρι που φυσά απάνου στ’ αγρία χορτάρια που ‘ναι φυτρωμένα σε κάστρο ρημαγμένο, μα καταλάβαινα καθαρά τι μου ‘λεγε. Τούτος ο στρατιώτης δεν είναι κανένας άντρας δυνατός, με κορμί αντρειωμένο, χεροδύναμος και φοβερός. Το κορμί του είναι αλαφρό και λυγερό, το ποδάρια του ψιλά και μακριά σαν του ζαρκαδιού, Κείνα τα δάχτυλα των χεριών του είναι ίδια κοντύλια ψιλοπελεκημένα, ίδια αγιοκέρια κι απορείς πως κρατάνε τ’ άρματα. Το κεφάλι του γέρνει στον ώμο του σαν του Χριστού. Τέτοιο κεφάλι ποιο πινέλο να το ζωγραφίσει; Ζωγράφος είμαι κι εγώ κι όμως απορώ για την τόση τέχνη. Από ποιο μέρος ήρθε τούτο το χέρι, που κρατούσε το πινέλο για να τυπώσει αυτά τα πικραμένα μάτια, αυτό το πηγούνι, αυτό το στόμα, αυτά τα μαλλιά;. Τι μυστήριο κρύβεται μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη, π’ αντιφεγγίζει τις χαρές ενός άλλου κόσμου! Και τι ευτυχία για μας να φτάξει ίσαμε τα χρόνια μας ένα τέτοιο δώρο εξαίσιο! Πρόσωπο γλυκομελάχροινο, ψημένο από τον ήλιο της Ανατολής, στα μέρη που πολεμούσε για την πίστη του Χριστού. Από τα μισοσφαλισμένα μάτια του βγαίνει μια αντιφεγγιά γλυκειά, ήμερη και θλιμμένη, Σ’ όλο τον κόσμο δε βρέθηκε, μηδέ θ βρεθεί τέχνη όμοια με της Ανατολής, να δίνει τέτοιο πάθος και τέτοιο γλυκό παράπονο στα πλάσματά της. Όποιος έχει καρδιά θερμή εκείνος θα με καταλάβει. Καμιά τέχνη δε μεταχειρίστηκε τόσο απλά μέσα και καμιά τέχνη δεν έπιασε τέτοια πράματα. Από κοντά τα μάτια είναι δυο πινελιές, μια μαύρη και μια άσπρη, η μύτη είναι κανωμένη με δυο ελαφρές γραμμές. Δεν είναι λοιπόν μεγάλο μυστήριο; Τι θέλουνε να πούνε αυτοί που μιλάνε για φυσική και ανατομίες και για επιστήμες και για οφθαλμολογίες και τέτοια; Εδώ δεν υπάρχει μηδέ φυσικό μηδέ αφύσικο μηδέ τίποτα. Εδώ υπάρχει το ανεξερεύνητο μυστήριο που δεν μπορεί να το πιάσει μηδέ σοφός Σολομώντας, με λόγια, με σκολειά και με φιλοσοφίες. Φλόγα άπιαστη, ακατανόητη πνοή!

Η τέχνη της ανατολίτικης χριστιανοσύνης είναι καθαρή θροφή για το πνεύμα και χαρά για τα μάτια. Το ιδεώδες της Ανατολής απέχει από το ιδεώδες τη Δύσης όσο κι ο ουρανός από τη γή . Με το πάθος η Ανατολή πέτυχε το εξωτικό αποτέλεσμα που ζητά το πνεύμα σαν ελάφι διψασμένο. Η Δύση έκανε πράματα συνηθισμένα και μάταια. Γι αυτό ο Θεοτοκόπουλος έπεσε ανάμεσα στα έθνη εκείνα όπως ο Προμηθέας, που πήγε το φως σε κείνους που ζούσανε στο σκοτάδι. Πήγε και κούρνιαξε στην αϊτοφωλιά, στο Τολέδο. Ανατολίτης, ντερβίσης, κήρυκας της εγκράτειας στην τέχνη της ζωγραφικής, βαριεστημένος από τα πανηγύρια της Βενετιάς. Όπως ήταν κατατρεγμένοι οι Βυζαντινοί που σκαλώνανε στα βράχια του Μυστρά έτσι κι ο Θεοτοκόπουλος πήγε και φώλιασε στο Τολέδο.
Τότες που πάρθηκε η Πόλη και σκοτώθηκε ο Παλαιολόγος, δίπλα του, από το δεξί του χέρι, πολεμούσε o «Δον Φραγκίσκος ο εκ Τολέδης, όστις δια του στόματος και των ονύχων τους πολεμίους κατέκοπτε».

Αναγνώστη, καταλαβαίνεις πως ο Γραικός Θεοτοκόπουλος πήγε στους Ευρωπαίους την αληθινή ζωγραφική, όπως ο Βησσαρίωνας κι οι άλλοι πήγανε στην Ιταλία τη σοφία και τη ποίηση, κληρονομιά της Ανατολής. Σαν κουρσεύτηκε η Πόλη, τα παιδιά της σκορπίσανε σαν κλωσσόπουλα και δώσανε το φως σ΄ άλλα μέρη, όπως οι Δώδεκα Απόστολοι σαν σταυρώθηκε ο Χριστός πήρανε ο καθένας τα μάτια του και κηρύξανε το Ευαγγέλιο.
Σημείωση : Μιλώ έτσι για τα λιγοστά έργα του Θεοτοκόπουλου που φανερώνουνε περισσότερο τη Βυζαντινή καταγωγή του. Τα άλλα θαρρώ πως είναι χαλασμένα από το πνεύμα της ιταλικής Αναγέννησης. Μα και κείνα που έχουνε μια μυρουδιά βυζαντινή, είναι κι αυτά βαριά, σκληρά, δραματικά, βασανισμένα, επειδής έχουνε την κατάθλιψη του καθολικισμού. Γιατί στο έργο του Θεοτοκόπουλου φανερώνεται το Βυζάντιο καταπλακωμένο, ενώ τα έργα της γνήσιας βυζαντινής εικονογραφίας εκφράζουνε τη λύτρωση, ελπίδα και «χαρμολύπη». Έχουνε μέσα τους τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του Παρακλήτου.

[toula]

29 Μαΐου 1961

Η Δυτική Ευρώπη, με τις προγονικές μνήμες ζήλιας προς τον βυζαντινό πολιτισμό, με τους κληρικούς της να καταγγέλλουν τους Ορθόδοξους ως αμαρτωλούς σχισματικούς, και με ένα στοιχειωμένο αίσθημα ενοχής ότι απέτυχε να βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη στο τέλος, επέλεξε να ξεχάσει το Βυζάντιο.
Η Δυτική Ευρώπη δεν μπορούσε να ξεχάσει το χρέος που όφειλε στους Έλληνες, αλλά θεωρούσε ότι το χρέος οφειλόταν μόνο στην Κλασική εποχή.
Οι φιλέλληνες που ήρθαν να λάβουν μέρος στην Επανάσταση μιλούσαν για τον Θεμιστοκλή και τον Περικλή αλλά ποτέ για τον Κωνσταντίνο. Πολλοί διανοούμενοι Έλληνες αντέγραψαν το παράδειγμά τους, παρασυρμένοι από την κακιά ιδιοφυΐα του Κοραή, του μαθητή του Βολταίρου και του Γίββωνα, για τον οποίο το Βυζάντιο ήταν μια άσχημη ενδιάμεση περίοδος δεισιδαιμονίας που θα ήταν καλύτερα να αγνοηθεί.
Έτσι, ο πόλεμος της ανεξαρτησίας δεν είχε ποτέ ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ελληνικού λαού, αλλά μόνο τη δημιουργία ενός μικρού Βασίλειου της Ελλάδος.

Στα χωριά όμως οι άνθρωποι ήξεραν καλύτερα. Εκεί θυμόντουσαν τους θρήνους που είχαν συνθέσει όταν έφτασε η είδηση ​​ότι η πόλη έπεσε, τιμωρημένη από τον Θεό για την πολυτέλειά της, την υπερηφάνεια και την αποστασία της, δίνοντας όμως μια ηρωική μάχη μέχρι το τέλος.
Θυμήθηκαν εκείνη τη φοβερή Τρίτη, μια μέρα που όλοι οι αληθινοί Έλληνες γνωρίζουν ακόμη και σήμερα ότι είναι οιωνός κακών. Αλλά το φρόνημα και το θάρρος τους ανέβηκε καθώς μιλούσαν για τον τελευταίο Χριστιανό Αυτοκράτορα που στεκόταν στο ρήγμα των τειχών, εγκαταλελειμμένος από τους Δυτικούς συμμάχους του αμυνόμενος εναντίον των απίστων μέχρι που οι αριθμοί τους υπερίσχυσαν και πέθανε, μαζί με την Αυτοκρατορία του ως νεκρικό σάβανο.

Στήβεν Ράνσιμαν, ένας από τους σημαντικότερους Βυζαντινολόγους του 20ου αιώνα.
Από το βιβλίο «Άλωση της Κωνσταντινούπολης»
#byzantinetales

[toula]

"Για να γλυτώσεις από τις σαρκικές πτώσεις.."

Το φίδι βλάπτει συνήθως αυτόν που το ζεσταίνει και το σώμα μολύνει με την ηδονή αυτόν που το πολυφροντίζει
Αν θανατώσεις τα άτακτα πάθη σου και τις επιθυμίες σου, θα αρέσεις περισσότερο στο Θεό, παρά όταν αυστηρά νηστεύεις και ταλαιπωρείς το σώμα σου.
Εαν θέλεις να νικάς τους εχθρούς σου γρήγορα και εύκολα, τότε χρειάζεται, αδελφέ μου, να πολεμάς συνεχώς και ανδρειωμένα όλα σου τα πάθη.
Πρέπει να ξέρεις, αδελφέ μου, ότι τον πόλεμο δεν είναι δυνατό να τον αποφύγει κανείς είτε στη ζωή είτε στο θάνατο. Και όποιος δεν πολεμά να νικήσει τα πάθη του, κατ’ ανάγκη θα πιαστεί ή εδώ ή εκεί και θα πεθάνει!
Για να γλυτώσεις από τις σαρκικές πτώσεις απέφευγε την παρέα με πρόσωπα που σκανδαλίζουν, την τεμπελιά, την παρακοή στους πνευματικούς πατέρες, την κατάκριση προς τον πλησίον σου, να βρίσκεσαι σε εκγρήγορση με σκέψεις και έργα πνευματικά και να καλιεργείς την ταπείνωση.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

[toula]

Πάντοτε στη ζωή σου:
Να είσαι γλυκομίλητος και να αποδίδεις τιμή σε όλους τους ανθρώπους.
Να μην κάνεις κανέναν να θυμώσει και να οργιστεί και να μη ζηλοφθονήσεις κανέναν.
Φυλάξου να μην κατηγορήσεις και να μην ελέγξεις κανέναν για κάποια αδυναμία του, γιατί έχουμε στους ουρανούς κριτή απροσωπόληπτο. Εάν όμως θέλεις να τον βοηθήσεις να επιστρέψει στην αλήθεια, με αγάπη πες του ένα ή δυο λόγια και μην ανάψεις από θυμό εναντίον του, για να μη δει στην καρδιά σου σημείο έχθρας.
Γιατί η αγάπη του Θεού δε γνωρίζει να θυμώνει, ούτε να παροργίζεται, ούτε να κατηγορεί κάποιον με εμπάθεια.

Αββά Ισαάκ του Σύρου

[toula]

«ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΦΥΣΗ; ΕΙΣΑΙ ΑΘΕΟΣ!»
παπα Γιώργης Δορμπαράκης

«Ο όσιος Παΐσιος έβλεπε τα άρρωστα κλαδιά στα δένδρα και αμέσως ενδιαφερόταν να τα κόψει για να μην κολλήσουν τα υπόλοιπα. Μόλις χτυπούσε μια πόρτα ή ένα παράθυρο, πήγαινε εκεί ο νους του και φρόντιζε να μη σπάσουν, να μη γίνει κάποια ζημιά. Θεωρούσε ότι όποιος σκέφτεται και πονάει για τα δημιουργήματα, σκέφτεται πολύ περισσότερο τον Δημιουργό τους! Αν ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται με ευγενή τρόπο προς τη φύση, δεν θα μπορέσει να συντονιστεί με τον Θεό» (Γ. Φουκαδάκη, Ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης, Η ζωή και το έργο του).
Δεν πρόκειται για μία «ιδιοτροπία» ή μία «ευαισθησία» του μεγάλου συγχρόνου οσίου Παϊσίου του αγιορείτου. Η στάση μας έναντι της φύσεως, των ζώων αλλά και των φυτών και των δένδρων, αποκαλύπτει την ποιότητα της σχέσεώς μας με τον Θεό! Και δεν προχωρούμε στα «υψηλότερα» επίπεδα: τη στάση μας έναντι των συνανθρώπων μας, των κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργημένων – εκεί βρισκόμαστε μπροστά στον ίδιον τον «Θεό»!

Λοιπόν, η στάση μας απέναντι στη φύση δείχνει αν είμαστε άθεοι ή όχι. Πώς αυτό; Δεν ακούγεται υπερβολικό; Καθόλου! Αν δεν μπορούμε να δούμε την παρουσία του Θεού και στα μικρότερα δημιουργήματά Του, αυτά που βρίσκονται μπροστά κυριολεκτικά στα μάτια μας, πώς θα μπορέσουμε να πούμε πως βλέπουμε τον Θεό που είναι πέραν των σωματικών μας αισθήσεων, εκεί που απαιτείται η πιο μεγάλη ένταση για ενεργοποίηση της νοεράς αισθήσεως που καθιστά τον άνθρωπο ικανό να «βλέπει» τον Θεό;

Τι μας αποκαλύπτει η Αγία Γραφή; Ότι ο κόσμος όλος, πνευματικός και υλικός, είναι δημιούργημα του Τριαδικού Θεού που φανέρωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Έτσι ξεκινάει και όλη η Γραφή: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Και ο αποκαλυπτικός λόγος του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού συνεχίζει: «Πάντα δι’ Αυτού (του Υιού και Λόγου του Θεού, του Χριστού) εγένετο και χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε». Κάθε τι στη δημιουργία είναι σφραγισμένο από τον Κύριο, που σημαίνει κάθε τι αποτυπώνει την αγάπη Του και Εκείνου την ενέργεια διαλαλεί με τρόπο που αδυνατούμε οι πολλοί να επισημάνουμε. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες αυτήν» θα εξαγγείλει και αλλού ο λόγος του Θεού. Κι ο απόστολος Παύλος ερχόμενος στην Αθήνα το πρώτο που θέλησε να πει ως μαρτυρία για τον Θεό στον Άρειο Πάγο, στους συγκεντρωμένους Αθηναίους, ήταν πάλι ακριβώς το ίδιο: «Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτόν, είναι ο Κύριος του ουρανού και της γης… Αυτός δίνει ζωή και πνοή και τα πάντα σε όλα… και μπορεί κανείς να Τον ψηλαφήσει και να τον εύρει, αν και δεν είναι μακριά από κανέναν. Γιατί μέσα σ’ Αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε».

Οπότε, ένας πιστός που διαθέτει κι ένα ελάχιστο στοιχείο πίστεως, «ως κόκκον σινάπεως», έχει τα μάτια να δει την ενέργεια του Θεού όπως είπαμε στο κάθε τι της δημιουργίας, η οποία ακριβώς διακρατείται και υφίσταται από Εκείνον. Βλέπεις μία γάτα για παράδειγμα; Μη βλέπεις μόνο τη γάτα. Ύψωσε το νοερό βλέμμα σου σ’ Εκείνον που την κάνει να υπάρχει για έναν σκοπό που εσύ μεν δεν γνωρίζεις, γνωρίζει όμως πολύ καλά ο Ίδιος. Το ίδιο σε έναν σκύλο, στο οποιοδήποτε ζώο, στο παραμικρότερο χορταράκι. Γι’ αυτό το χορταράκι το ταπεινό και μηδαμινό είπε ο Κύριος τα συγκλονιστικά λόγια που φανερώνουν την Πρόνοιά Του: «Αν ο Θεός φροντίζει και το παραμικρότερο χορταράκι του αγρού, που σήμερα υπάρχει και αύριο το βάζουν στον φούρνο για προσάναμμα, πόσο περισσότερο θα φροντίσει και εσάς, ολιγόπιστοι;»

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει άγιος, του Θεού άνθρωπος δηλαδή, που να μη σέβεται τη δημιουργία του Θεού, να μη τη φροντίζει, να μην «πάσχει» θα λέγαμε όταν διαπιστώνει τραύματα πάνω της. Να θυμηθούμε και τον άγιο Αμφιλόχιο της Πάτμου που χαρακτήριζε ως «γιο» του ένα πεύκο – όταν τον άγγιζε ήταν σαν να ψηλαφούσε την ενέργεια του Θεού – όπως και τον αγώνα του να φυτευτούν δέντρα παντού στην Πάτμο, τα «αμφιλοχάκια» όπως τα ονόμαζαν. Λοιπόν, η ευγένεια, για να επανέλθουμε, του αγίου Παϊσίου προς τη φύση δεν ήταν ούτε ιδιοτροπία ούτε απλή ευαισθησία δική του.

Αποκάλυπτε το ήθος του αγίου ανθρώπου, που έχει ανοιχτά τα μάτια του για να βλέπει παντού και πάντοτε την παρουσία του Θεού. Κι είναι αυτό που δεν πρέπει να μας διαφεύγει: αν αδιάκοπα δεν βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη θέαση του προσώπου του Θεού, αν αυτό δεν συνιστά την προτεραιότητά μας, κατά τον γραφικό λόγο πάλι: «οι οφθαλμοί μου διά παντός προς τον Κύριον», που θα πει πρώτιστα στα δημιουργήματά Του, τότε είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι είμαστε αληθινά πιστοί Του και κυρίως ισορροπημένοι ως άνθρωποι. Ισορροπημένος πνευματικά άνθρωπος είναι εκείνος που μπορεί να ζει την πραγματικότητα που έφερε χαρισματικά ο Κύριος: να είναι συνδεδεμένος ως μέλος Χριστού με Εκείνον, γι’ αυτό και να μπορεί να βλέπει το φως Του σε ό,τι είναι δικό Του και Του ανήκει.

Κι έτσι να τονίσουμε το αυτονόητο: δεν υπάρχει αγάπη προς τη φύση, είτε είναι ζώο είτε είναι φυτό και δένδρο, αν δεν υπάρχει πρώτα από όλα η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Λες πως αγαπάς τη φύση, κάτι που ανήκει στον Θεό δηλαδή, και δεν αγαπάς εκείνον που συνιστά μια «επανάληψη» του Θεού, τον συνάνθρωπο; Δεν γίνεται. Υπάρχει τεράστιο ψέμα και υποκρισία εδώ. Στην πραγματικότητα είναι κρυμμένος ένας άδηλος εγωισμός που σε δεδομένη στιγμή θα εκφραστεί ως εχθρότητα απέναντι και στα φυτά και στα ζώα.

Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και πάλι στην Α΄καθολική επιστολή του: «Αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του που τον βλέπει με τα μάτια του, πώς θα αγαπάει τον Θεό που είναι αόρατος;» Η αγάπη δηλαδή προς τον συνάνθρωπο αποκαλύπτει την υπάρχουσα ή όχι αγάπη προς τον Θεό. Όπως και η αγάπη και πάλι προς τον συνάνθρωπο αποκαλύπτει την υπάρχουσα ή όχι αγάπη και προς την υπόλοιπη δημιουργία – Θεός και δημιουργία του Θεού πάνε μαζί, ό,τι έλεγε και ο άγιος στο παραπάνω απόσπασμα: «Δεν συμπεριφέρεσαι με ευγενή τρόπο προς τη φύση, δεν θα μπορέσεις να συντονιστείς με τον Θεό».

Μου έκανε εντύπωση προ ολίγου καιρού, σε μία σπουδαία τηλεοπτική εκπομπή («Πλάνα με ουρά»), που επιμελείται η σεμνή και καλή δημοσιογράφος Τ. Επτ., ότι κάποια φιλόζωη κυρία που συνομιλούσε με την υπεύθυνη δημοσιογράφο, επεσήμανε ακριβώς αυτήν την αλήθεια: «δεν μπορεί να αγαπάς τα ζώα, αν δεν αγαπάς ταυτόχρονα και τους ανθρώπους». Λοιπόν, η καθημερινότητά μας σε όλες τις διαστάσεις και τις παραμέτρους της φανερώνει το ποιόν της χριστιανικότητάς μας. Ακόμα κι απέναντι σ’ ένα πουλάκι και σ’ ένα φυλλαράκι!

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-Blog | «ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΦΥΣΗ; ΕΙΣΑΙ ΑΘΕΟΣ!»

[toula]

Σωτηρίου Θεολόγου

Ο Χριστός ήρθε για να σώσει όλο τον κόσμο και όχι μόνο εμάς τους χριστιανούς. Το μήνυμά Του είναι παγκόσμιο, το οποίο αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να έρθει κοντά Του. Άλλωστε, αν δούμε και τις πρώτες κινήσεις των Αποστόλων, ήταν να διαδώσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Δεν το κράτησαν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά ήθελαν να το κάνουν γνωστό «τοις πάσι».
Επίσης, βλέπουμε σε όλο το Ευαγγέλιο, ο Χριστός να πλησιάζει απλούς ανθρώπους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι μαθητές Του ήταν ψαράδες. Δεν μπορούσε να πλησιάσει στους ιερείς εκείνης της εποχής; Μπορούσε. Αλλά δεν θα Τον καταλάβαιναν. «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», είχε πει ο Χριστός. Τι δείχνει αυτό; Στις απλές και αθώες ψυχές κρύβεται η βασιλεία του Θεού και μπορεί εύκολα να καλλιεργήσει το μήνυμα του Ευαγγελίου.

Αλλά και οι πρώτοι που ακούνε το κήρυγμα του Χριστού ήταν αυτοί οι άνθρωποι που η κοινωνία τους θεωρούσε στο περιθώριο. Ας θυμηθούμε τους Φαρισαίους που έλεγαν: «διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;». Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι ο Χριστός ήρθε για όλο τον κόσμο. Ακόμα και για αυτούς.

Μήπως και σήμερα χρειάζεται να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού; Μήπως πρέπει να διαδώσουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου σε όλους τους ανθρώπους;

Επιτρέψτε μου, όμως, να καταθέσω μία σκληρή αλήθεια. Εμείς περισσότερο μοιάζουμε τους Φαρισαίους. Όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, οι πράξεις μας φανερώνουν τα λόγια των Φαρισαίων. Και εξηγώ· πόσες φορές μέσα στην εκκλησία έχουμε σκανδαλίσει ή έχουμε διώξει ανθρώπους μέσα από τον οίκο του Θεού; Πόσες φορές κατακρίναμε τον άλλον και τον βάλαμε στο περιθώριο; Πόσες φορές αντί για μήνυμα αγάπης είπαμε μήνυμα μίσους και κακίας για τον συνάνθρωπό μας;

Ο Χριστός μάς δείχνει το δρόμο που χρειάζεται να ακολουθήσουμε· Εκείνος δεν έχτισε ποτέ τοίχος απέναντι στον άνθρωπο, αλλά έχτισε γέφυρες για να προσεγγίσει τον άλλο. Εμείς, αντίθετα, χτίζουμε τοίχο για τον άλλον γιατί είναι, δύσκολο, να χτίσουμε γέφυρα. Για να γίνει μία γέφυρα απαιτεί κόπους και θυσία που, ίσως την πρώτη φορά, μπορεί να πέσει και να απαιτήσει και δεύτερη φορά τη δημιουργία της.

Ας καταφέρουμε να έχουμε ως παράδειγμα το Χριστό· δε δίστασε να μιλήσει με μία Σαμαρείτιδα, για να τη σώσει. Δε δίστασε να προσεγγίσει τον άνθρωπο για να τον σώσει. Να τον φέρει στο φως από το σκοτάδι που βρισκόταν. Ας προσεγγίσουμε και εμείς τον άνθρωπο και να τον φέρουμε κοντά στο Θεό.

ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ
ΛΥΘΡΟΔΟΝΤΑΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Ήλθε ο Χριστός για όλο τον κόσμο;