Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ» (Ἐφ. 5,9)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, μετὰ τὴν χθεσινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ ἑωρτάσαμε τὸ γεγονὸς τῆς καθόδου τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπάνω στοὺς ἀποστόλους, ἔχουμε ἄλλη ἑορτή· ἑορτάζουμε «αὐτὸ τὸ πανάγιον Πνεῦμα», ὡς Πρόσωπο. Σήμερα ἑορτάζει τὸ Ἕνα ἀπὸ τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Θεότητος· σήμερα ἑορτάζει ὁ Παράκλητος Βασιλεὺς καὶ Κύριος.

Εἶνε μεγάλη ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ ἀρθρώσῃ λόγον ἄξιον τῆς ἑορτῆς; Ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος ἀδυνατοῦν. Σᾶς ὑπενθυμίζω ἕνα ἀνέκδοτο γνωστὸ στοὺς περισσοτέρους ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Ἐπιχείρησε ὁ ἱερὸς αὐτὸς διδάσκαλος νὰ ἑρμηνεύσῃ τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος, νὰ δώσῃ μία ἐξήγησι· ἀλλὰ ματαίως. Κοπίασε πολύ, τὸν ἔπιασε ἴλιγγος, καὶ ζαλισμένος ὅπως ἦταν βγῆκε στὴν ἀκρογιαλιά. Καθὼς περπατοῦσε ἐκεῖ, εἶδε ἕνα παιδάκι, ποὺ εἶχε ἀνοίξει στὴν ἄμμο μιὰ λακκούβα· μ᾽ ἕνα κουβαδάκι μετέφερε νερὸ ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ τὸ ἔρριχνε στὴ λακκούβα. Τὸ ρωτάει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος· –Τί κάνεις ἐκεῖ, παιδί μου; Ὁ μικρὸς ἀπαν τᾷ· –Βλέπεις, παππούλη, τὴ θάλασσα; Ἐγὼ θὰ τὴν ἀδειάσω μέσα στὴ λακκούβα. Γέλασε ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. –Μπᾶ, παιδάκι μου, αὐτὸ εἶνε ἀδύνατον· χωράει ἡ θάλασσα σὲ μιὰ λακκούβα; Καὶ τότε ὁ μικρός, ποὺ δὲν ἦταν ἄνθρωπος ἀλλὰ ἦταν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, τοῦ λέει· –Ἐὰν αὐτὸ εἶνε ἀδύνατον, πολὺ περισσότερο ἀδύνατον εἶνε ἐσὺ στὴ μικρή σου διάνοια νὰ μεταφέρῃς τὸν ὠκεανὸ ποὺ λέγεται ἁγία Τριάς.

Ἂν μπορῆτε, ἀγαπητοί μου, σ᾽ ἕνα μικρὸ ποτήρι νὰ χωρέσετε τὸν Ἁλιάκμονα, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ συλλάβῃ ἡ μικρὴ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸς εἶνε μιὰ ἰδιοφυΐα, τὸ μυστήριο τῆς Θεότητος.

Μέγα τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος! Ἀλλὰ εἶνε αὐτὸ τὸ μόνο μυστήριο; Ἀναρίθμητα - ἄπειρα εἶνε τὰ μυστήρια· ὁλόκληρη ἡ φύσι γύρω μας κλείνει μέ σα της μυστήρια. Στὴν ἐποχή μας μάλιστα ἀνακαλύφθη κε ἄλλο ἕνα τρομακτικὸ μυστήριο, ἡ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Ποιός φανταζόταν ὅτι σ᾽ ἕνα πετραδά κι θὰ κρύβεται τέτοια δύναμι; Καὶ τὸ ἄλλο θαυμα στό· ὅταν διασπᾶται τὸ ἄτομο, βγαίνουν τρεῖς φλόγες! Δὲν εἶνε αὐτὸ μία μικρὴ εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος;

Ἀλλ᾽ ἀφοῦ δὲν μποροῦμε νὰ θεολογήσουμε ἀνερχόμενοι σὲ ὕψη, ἂς κατέλθουμε σὲ ἐπίπεδα προσιτὰ καὶ ἂς μιλήσουμε πρακτικά. Ἂς θυμηθοῦμε, ἀγαπητοί μου, μερικὲς ἀλήθειες.

* * *

Πῶς ἐμφανίσθηκε στὸν κόσμο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο; Ὡς «βιαία πνοὴ» ἀνέμου (Πράξ. 2,2) μὲ ἐπί κεντρο τὸ ὑπερῷο τῆς Ἰερουσαλήμ.

Γιατί ὡς ἄνεμος σφοδρός; Ὁ σφοδρὸς ἄνεμος ξερριζώνει καὶ δέντρα μὲ ῥίζες βαθειές. Τί θέλω νὰ πῶ· ὅτι ὑπῆρχε στὸν ἀρχαῖο κόσμο ἕνα δέντρο πελώριο, ποὺ ἡ θανατηφόρα σκιά του ἐκάλυπτε Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, μὰ κανείς δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ξερριζώσῃ. Ποιό ἦταν τὸ δέντρο; Ἡ εἰδωλολατρία. Κάποτε λοιπὸν τὸ δέντρο αὐτὸ ξερριζώθηκε. Ποιός τὸ ξερρίζωσε; οἱ φιλόσοφοι; Ὄχι. Τὸ ξερρίζωσε τὸ κήρυγμα τῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας, ἡ βιαία πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· ἔτσι καταλύθηκε ἡ εἰδωλολατρία.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο αὐτὸ δένδρο ὑπάρχει κ᾽ ἕνα ἄλλο, ποὺ εἶνε πολὺ …σύγχρονο καὶ πολὺ …δικό μας. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Εἶ νε δέντρο ἰδεολογικό, ἀόρατο μὲν ἀλλὰ αἰσθητό· ὑπάρχει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλων μας. Πῶς λέγεται; Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας τὸ ἔλεγαν «φύσιν πονηράν». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ λέει «παλαιὸν ἄνθρωπον» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9) . Τὸ δέντρο αὐτὸ εἶνε οἱ κακίες καὶ τὰ πάθη μας. Εἶνε, νομίζετε, εὔκολο νὰ ξερριζωθῇ; Καθόλου.

Πρὸ ἡμερῶν στὰ γραφεῖα τῆς μητροπόλεως ἦρθε ἕνας νέος καλός, ζηλωτής. –Θέλω, λέει, νὰ γίνω ἱερεύς. –Ναί, τοῦ λέω, ἀλλὰ βλέπω τὰ δάχτυλά σου κίτρινα. –Ναί, καπνίζω. Εἶμαι ἀπὸ καπνοχώρι κ᾽ ἐκεῖ ποὺ δουλεύαμε στὰ καπνὰ ἔμαθα τὸ κάπνισμα. –Γιὰ νὰ γίνῃς ὅμως ἱερεύς, τοῦ λέω, πρέπει νὰ κόψῃς τὸ κάπνισμα. –Ἄ, λέει, δὲν τὸ κόβω· δὲν θὰ γίνω ἱερεύς…

Βλέπετε τί δύσκολο εἶνε; Προσπαθῆστε νὰ κόψετε ἕνα ἐλάττωμά σας, ἀκόμη κ᾽ ἕνα μικρό, καὶ θὰ δῆτε ποιά δυσκολία συναντᾶτε. Εὐκολώτερο εἶνε νὰ ξερριζώσῃς ἕνα πλατάνι παρὰ ἕνα ἐλάττωμα. Μόνο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μπορεῖ. Αὐτὸ δὲν εἶνε μῦθος, εἶνε γεγονός. Ἀνοῖξτε τοὺς βίους τῶν ἁγίων, καὶ θὰ δῆτε πλῆθος παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ μετεβλήθησαν.

Ἀλλὰ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶνε μόνο ἄρνησις, εἶνε καὶ θέσις· δὲν εἶνε μόνο «ἔκκλινον ἀ πὸ κακοῦ», εἶνε «καὶ ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ. 33,15). Τί σημαίνει αὐτό; Βλέπετε τί κάνει ὁ γεωργός. Ἔχει χωράφι χέρσο, γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ φίδια; Βάζει φωτιὰ καὶ τὰ καίει, καὶ κατόπιν τὸ καλλι εργεῖ. Κ᾽ ἐσὺ κόψε ἕνα ἐλάττωμα καὶ στὴ θέσι του βάλε τὴν ἀντίστοιχη ἀρετή. Τί ἄλλο κάνει ὁ γεωργός; Ἔχει ἕνα δέντρο ἄγριο· δὲν τὸ κόβει, ἀλλὰ τὸ μεταβάλλει σὲ καρποφόρο – πῶς; Μὲ ἕνα ἐμβόλιο. Ἐνσωματώνει στὸν κορμό του μιὰ μικρὴ φλούδα, καὶ βλέπεις τὴν ἄγρια ἐλιὰ νὰ γίνεται ἥμερη, τὴν ἄγρια ἀχλαδιὰ νὰ γίνεται ἥμερη. Τί θαυμαστό! Μποροῦμε νὰ ποῦμε «Αὕ τη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου» (Ψαλμ. 76,11).

Τί θέλω νὰ πῶ· ἄγρια δέντρα εἴμαστε κ᾽ ἐ μεῖς, ἀδελφοί μου, καὶ θέλουμε ἐμβολιασμό.

Κάποτε, στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς, εἶχα μιὰ σφοδρὴ ἰδεολογικὴ συζήτησι μὲ ἕνα κομμουνιστή. Μοῦ ᾽λεγε, ὅτι ὁ κομμουνισμὸς εἶνε χριστιανισμός. Παλεύαμε μία ὥρα μαζί. Στὸ τέλος τοῦ εἶπα· Ὁ κομμουνισμὸς εἶνε δέντρο ἄγριο, ἔχει ἐγκλήματα καὶ φόνους· χρειάζεται ἐμβόλιο, καὶ τὸ ἐμβόλιό του εἶνε ὁ Χριστιανισμός. Ἐὰν ἐμβολιασθῇ –πρᾶγμα ἀπίθανο– μὲ τὸ ἐμβόλιο τοῦ Χριστοῦ, τότε τὸ ἄκαρπο δέντρο μπορεῖ νὰ γίνῃ καρποφόρο.

Καὶ ὄχι μόνο ἡ θεωρία τοῦ κομμουνισμοῦ ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλη, καὶ κάθε σύστημα (δεξιό, ἀριστερό, κεντρῷο) καὶ κάθε ἄνθρωπος γενικὰ εἶνε ἕνα ἄγριο δέντρο. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγ κη ἀπὸ ἐμβόλιο. Τὸ δὲ ἐμβόλιό μας εἶνε ἕνα καὶ μόνο· Ἰησοῦς Χριστός. Μόνο δι᾽ αὐτοῦ τὰ ἄγρια γίνονται ἥμερα.

Θέλετε παραδείγματα; Τί ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Ἄγριο δέντρο· κατεδίωκε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μετά, τὸ ἄγριο αὐτὸ δέν τρο ἔγινε ἥμερο, ἔγινε ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων. Καὶ ὁ μεγαλύτερος ἄθεος, ὅταν πλησιάσῃ τὸ Χριστό, εἶνε δυνατὸν νὰ μεταβληθῇ.

Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Δὲν εἶνε πολλὰ χρόνια ποὺ ἕνας περιηγητὴς πῆγε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ νησιὰ τῆς Νοτίου Θαλάσσης. Ἐκεῖ κατοικοῦσαν ἄγριοι ποὺ σκότωναν ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔτρωγαν ὠμούς, ὅπως τρώγεται τὸ λάχανο καὶ τὸ καρῶτο. Ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια ξαναπῆγε ἐκεῖ, στὴ χώρα τῶν ἀγρίων, καὶ τί νὰ δῇ· εἶχαν ἀλλάξει. Ρώτησε, πῶς ἔγινε ἡ μεταβολή, καὶ τοῦ ἀπήντησαν· Εὐλογημένη ἡμέρα ποὺ στὸ νησί μας ἦρθε ἕνας ἱεραπόστολος, μᾶς κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, κι ἀπὸ τότε ἀλλάξαμε. Καὶ τὸ βράχο, ὅπου σπάζαμε τὰ κεφάλια τῶν ἀν θρώπων καὶ τρώγαμε τὰ μυαλά, τὸν λαξεύσα με καὶ κάναμε ἐκεῖ κολυμβῆθρες νὰ βαπτιζώμαστε. Ὦ Χριστέ, ἡ δύναμί σου εἶνε μεγάλη!

* * *

Πιστέψτε με, ἀγαπητοί μου. Σᾶς μιλῶ ἀ πὸ τὴν πεῖρα μου· ἂν τὸ ἔθνος μας σωθῇ, θὰ σωθῇ μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸ Χριστό.

Τὸ δέντρο τὸ καταλαβαίνεις ἀπὸ τὸν καρπό του. «Ἕκαστον δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται», εἶπε ὁ Κύριος (Λουκ. 6,43) . Καὶ ὁ Χριστιανὸς διακρίνεται ἀπὸ τοὺς καρπούς του. Ποιοί εἶνε οἱ καρποί; Ἀνοῖξτε τὴν Καινὴ Διαθήκη στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ κεφ. 5, στίχ. 22, κ᾽ ἐκεῖ θὰ δῆτε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ κηπουρὸς τοῦ Πνεύματος καὶ ἐπιστήμων τῶν ψυχῶν, λέει ὅτι ἐννέα εἶνε οἱ καρποὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· πρῶτος καρπὸς ἡ ἀγάπη· ὅπου εἶνε ἡ ἀγάπη, ἐκεῖ καὶ ἡ χαρά· ὅπου εἶνε ἡ χαρά, ἐκεῖ καὶ ἡ εἰρήνη· ὅπου εἶνε ἡ εἰρήνη, ἐκεῖ καὶ ἡ μακροθυμία· ὅπου εἶνε ἡ μακροθυμία, ἐκεῖ καὶ ἡ χρηστότης· ὅπου εἶνε ἡ χρηστότης, ἐκεῖ καὶ ἡ ἀγαθωσύνη· ὅπου εἶνε ἡ ἀγαθωσύνη, ἐκεῖ καὶ ἡ πίστις· ὅπου εἶνε πίστις, ἐκεῖ καὶ ἡ πραότης· ὅπου εἶνε ἡ πραότης, ἐκεῖ καὶ ἡ ἐγκράτεια. Ἐννέα καρποὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τοὺς ἔχουμε; Δὲν τοὺς ἔχουμε. Ποῦ εἶνε ἡ χαρά μας; ποῦ ἡ ἀγάπη μας; ποῦ ἡ εἰρήνη μας; ποῦ ἡ πραότης μας; ποῦ ἡ μακροθυμία μας; ποῦ ἡ χρηστότης; ποῦ ἡ ἀγαθωσύνη μας; Ὅλα χέρσα, ὅλα ἄγρια· ἰδιοτελὲς τὸ ἔδαφος, συμφεροντολόγοι ἄνθρωποι.

Τί πρέπει νὰ γίνῃ; Πνεῦμα ἅγιο! Ἂς ἔρθῃ Πνεῦμα ἅγιο ὡς βιαία πνοή· ἂς ἔρθῃ μέσα στὴν οἰκογένειά μας, στὴν κοινωνία μας, στὸ στρατό μας, στὰ δικαστήριά μας, στὶς καλύβες μας, στὰ ἐργοστάσιά μας, στὰ νησιὰ καὶ στοὺς αἰθέρες μας. Ἂς ἔρθῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἀπὸ Κέρκυρα μέχρι Κύπρο, κι ἀπὸ Ἕβρο μέχρι Κρήτη. Ἂς ἔρθῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, καὶ τότε ἡ ταλαίπωρη πατρίδα μας θὰ γίνῃ ἄστρο τοῦ οὐρανοῦ, πρὸς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος, εἰς αἰῶνα αἰῶνος· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Τριάδος Πτολεμαΐδος τὴν Δευτέρα 23-6-1975. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 21-5-2017), Ακτίνες

[toula]

[toula]

Το Άγιο Πνεύμα πάντοτε υπήρχε και υπάρχει και θα υπάρχει, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, αλλ' είναι πάντοτε ενωμένο και αριθμείται μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Διότι δεν θα άρμοζε ποτέ να ελλείπει ο Υιός από τον Πατέρα ή το Πνεύμα από τον Υιό, επειδή θα ήταν σε μέγιστο βαθμό άδοξη η θεότητα, σαν από μεταμέλεια ακριβώς να ήλθε σε συμπλήρωση για να γίνει τέλεια. [Το Άγιο Πνεύμα] λοιπόν πάντοτε και αιώνια μεταλαμβάνεται [με τις θείες ενέργειές Του], δεν μεταλαμβάνει∙ οδηγεί στην τελείωση [τους ανθρώπους], δεν τελειώνεται∙ παρέχει την πνευματική πλήρωση, δεν έχει ανάγκη πληρώσεως∙ αγιάζει, δεν αγιάζεται∙ κάνει [τους ανθρώπους] θεούς, δεν θεώνεται αυτό προς Εαυτό, και προς εκείνους με τους οποίους είναι ενωμένο, είναι πάντοτε το ίδιο και απαράλλακτο∙ αόρατο, άχρονο, αχώρητο, αναλλοίωτο, υπεράνω από κάθε έννοια ποιότητας, ποσότητας και μορφής, αψηλάφητο, κινούμενο αφ' Εαυτού, κινούμενο συνεχώς, έχοντας αφ' Εαυτού εξουσία, έχοντας αφ' Εαυτού δύναμη, παντοδύναμο (αν καί ως προς την πρώτη αρχή, όπως ακριβώς όλα τα αναφερόμενα εις τον Μονογενή Υιό, έτσι και του Πνεύματος ανάγεται [εις τον Θεό Πατέρα]). Είναι ζωή και πρόξενος ζωής, το φως και χορηγεί φως, αφ' Εαυτού αγαθό και πηγή αγαθότητας. Πνεύμα ευθές, ηγεμονικό, κύριο [καλεί και] αποστέλλει [τους άξιους, όπως ο Πατήρ και ο Υιός], θέτει όρια [σε όλη την κτίση] κάνει τους ανθρώπους ναούς οίκους Του, οδηγεί, ενεργεί όπως θέλει, διανέμει χαρίσματα. Είναι Πνεύμα υιοθεσίας [κάνει τους ανθρώπους υιούς του Θεού], αληθείας, σοφίας, συνέσεως, γνώσεως, ευσέβειας, βουλής, δυνάμεως, φόβου [θείου], όσων έχουν απαριθμηθεί. Δια του Αγίου Πνεύματος γνωρίζεται ο Πατήρ και δοξάζεται ο Υιός, και από Αυτούς μόνο γνωρίζεται Αυτό, είναι δηλαδή τα τρία πρόσωπα Εν, μία είναι η λατρεία και η προσκύνηση [που προσφέρεται], μία η δύναμη, η τελειότητα, ένας ο αγιασμός [που παρέχεται]. Και γιατί να μακρολογώ; Όλα όσα έχει ο Πατήρ, είναι του Υιού, εκτός από την αγεννησία. Όλα όσα έχει ο Υιός, είναι του Αγίου Πνεύματος, εκτός από την γέννηση. Αυτά (τα ιδιώματα), όσο βέβαια μπορώ να εκφρασθώ με τον λόγο μου, δεν ξεχωρίζουν ουσίες, αλλ' ορίζουν την μία και ενιαία ουσία της θεότητας.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

[toula]

Οι 8 μακαρισμοί του σπιτιού.

Μακάριο το σπίτι εκείνο όπου προσεύχονται, εκεί είναι η κατοικία του Κυρίου.
Μακάριο το σπίτι που δεν το αφήνουν για να συχνάσουν σε διεφθαρμένα ή επικίνδυνα κέντρα, εκεί μέσα θα βασιλεύει η χαρά.
Μακάριο το σπίτι όπου δεν εισέρχεται ούτε η βλασφημία, ούτε τα κακά αναγνώσματα, ούτε η ακράτεια, γιατί θα πληρωθεί από ευλογίες και από ειρήνη.
Μακάριο το σπίτι όπου ο ένας ανέχεται και εύκολα συγχωρεί τον άλλο, γιατί εκεί θα βασιλεύει η γλυκειά πνευματική γαλήνη.
Μακάριο το σπίτι που έχει στην πιο καλή γωνιά του την εικόνα του Χριστού και της Αγίας του Μητέρας, της Παναγίας, γιατί από αυτές ο καθένας θα αντλεί τη δύναμη για τον αγώνα της ζωής.
Μακάριο το σπίτι όπου καλούν εγκαίρως τον ιερέα πλησίον των ασθενών γιατί ο θάνατος θα είναι ευλογημένος.
Μακάριο το σπίτι όπου η κατήχησις, η ιερά Ιστορία και η ζωή των αγίων αναγινώσκονται, μελετώνται από κοινού, γιατί η πίστις θα παραμένει μέσα σ’ αυτό ζωηρή και πάντα φωτεινή.
Μακάριο το σπίτι, όπου τα παιδιά ακούουν και σέβονται τους γονείς και όπου βλέπουν σ’ αυτούς το παράδειγμα όλων των αρετών, γιατί θα είναι ο προθάλαμος του ουρανού.

[toula]

“H προσευχή που λέγεται ήσυχα και με την προσοχή της καρδιάς, έχει δύναμη και κατά παράδοξο τρόπο, ηρεμεί την αναστατωμένη ψυχή”

Άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης

[toula]

«Τις κακές κουβέντες,
είναι καλλίτερα,
να τις αντικρούει και
να τις αντιμετωπίζει κανείς,
με καλές πράξεις!»!!

Άγιος Φιλάρετος Μόσχας

[toula]

“Ευτυχισμένος είναι εκείνος που βρίσκεται κοντά στο Θεό, έστω κι αν ζει πάνω σε ένα βράχο”

ΌΣΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

[toula]

«Ο βλάσφημος, αγανακτεί κατά του Θεού και βγάζει από την πονηρή καρδιά του βλάσφημες εκφράσεις, γεμάτες χολή και ασέβεια...
Ο βλάσφημος, αγανακτεί και βρίζει τον Θεό τον Δημιουργό, που τον έφερε στη ζωή από το μηδέν...
Αγανακτεί και βρίζει Αυτόν, που τον φύλαξε κάτω από τη σκέπη της Χάριτός Του, γιά να μην χαθή η ύπαρξή του...
Βλασφημεί, τον Χορηγό όλων των αγαθών, Αυτόν που γεμίζει τους ανθρώπους από Αγάπη και Φιλανθρωπία...
Βρίζει τον Αγαθό και Φιλάνθρωπο Θεό, που προσφέρει πλούσιες τις δωρεές Του, ακόμη και στον βλάσφημο...
Βρίζει Αυτόν, που γεμίζει με καλωσύνη όλο τον κόσμο...
Βρίζει Αυτόν, που συγκρατεί όλο το Σύμπαν, πάνω στο μηδέν...
Βρίζει Αυτόν, που όλη η Δημιουργία, η ορατή και η Αόρατη, Τον σέβεται, Αυτόν που όλη η Κτίση δοξολογεί...»!!

Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως (1846-1920)

[toula]

Εὐχή μυστική, είς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

ΕΥΧΗ ΜΥΣΤΙΚΗ : Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Συμεών εὐχή μυστική, δι᾿ ἧς ἐπικαλεῖται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὁ αὐτό προορῶν.

Ἐλθέ τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ ἡ αἰώνιος ζωή, ἐλθέ τό ἀποκεκρυμμένον μυστήριον, ἐλθέ ὁ ἀκατονόμαστος θησαυρός, ἐλθέ τό ἀνεκφώνητον πρᾶγμα, ἐλθέ τό ἀκατανόητον πρόσωπον, ἐλθέ ἡ ἀΐδιος ἀγαλλίασις, ἐλθέ τό ἀνέσπερον φῶς, ἐλθέ πάντων τῶν μελλόντων σωθῆναι ἡ ἀληθινή προσδοκία, ἐλθέ τῶν κειμένων ἡ ἔγερσις, ἐλθέ τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις, ἐλθέ ὁ δυνατός, ὁ πάντα ἀεί ποιῶν καί μεταποιῶν καί ἀλλοιῶν μόνῳ τῷ βούλεσθαι!
Ἐλθέ ὁ ἀόρατος καί ἀναφής πάντῃ ἀψηλάφητος, ἐλθέ ὁ ἀεί μένων ἀμετακίνητος καί καθ᾿ ὥραν ὅλος μετακινούμενος καί ἐρχόμενος πρός ἡμᾶς τούς ἐν τῷ ᾅδη κειμένους, ὁ ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἐλθέ τό περιπόθητον ὄνομα καί θρυλούμενον, λαληθῆναι δέ παρ᾿ ἡμῶν, ὅπερ εἷς, ἤ γνωσθῆναι, ὁποῖος ἤ ποταπός, ὅλως ἡμῖν ἀνεπίδεκτον.
Ἐλθέ ἡ αἰώνιος χαρά, ἐλθέ τό στέφος τό ἀμαράντινον, ἐλθέ ἡ πορφύρα τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί βασιλέως ἡμῶν, ἐλθέ ἡ ζώνη ἡ κρυσταλλοειδής καί διάλιθος, ἐλθέ τό ὑπόδημα τό ἀπρόσιτον, ἐλθέ ἡ βασίλειος ἁλουργίς καί αὐτοκρατορική ὄντως δεξιά!
Ἐλθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή, ἐλθέ ὁ μόνος πρός μόνον, ὅτι μόνος εἰμί, καθάπερ ὁρᾷς!
Ἐλθέ ὁ χωρίσας ἐκ πάντων καί ποιήσας με μόνον ἐπί τῆς γῆς, ἐλθέ ὁ γενόμενος πόθος αὐτός ἐν ἐμοί καί ποθεῖν σε ποιήσας με, τόν ἀπρόσιτον παντελῶς!
Ἐλθέ ἡ πνοή μου καί ἡ ζωή, ἐλθέ ἡ παραμυθία τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, ἐλθέ ἡ χαρά καί ἡ δόξα καί ἡ διηνεκής μου τρυφή!
Εὐχαριστῶ σοι, ὅτι ἕν πνεῦμα ἐγένου μετ᾿ ἐμοῦ˙ ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀναλλοιώτως ὁ ἐπί πάντων Θεός, καί αὐτός μοι τά πάντα ἐν πᾶσι γεγένησαι, τροφή ἀνεκλάλητος καί εἰς ἅπαν ἀδάπανος, ἀενάως ὑπερεκχεομένη τοῖς τῆς ἐμῆς ψυχῆς χείλεσι καί ὑπερεκβλύζουσα ἐν τῇ πηγῇ τῆς καρδίας μου, ἔνδυμα ἀπαστράπτον καί καταφλέγον τούς δαίμονας, κάθαρσις διά ἀφθάρτων καί ἁγίων δακρύων ἐκπλύνουσά με, ὧν ἡ σή παρουσία, πρός οὕς παραγίνῃ, χαρίζεται.
Εὐχαριστῶ σοι, τό φῶς ἀνέσπερόν μοι γεγένησαι καί ἥλιος ἄδυτος, ποῦ κρυβῆναι μή ἔχων ὁ πληρῶν τῆς σῆς δόξης τά σύμπαντα.
Οὐδέποτε γάρ ἀπεκρύβης ἀπό τινος, ἀλλ᾿ ἡμεῖς ἀεί κρυπτόμεθα ἀπό σοῦ, ἐλθεῖν πρός σέ μή βουλόμενοι.
Ποῦ γάρ καί κρυβήσῃ ὁ μηδαμοῦ ἔχων τόπον τῆς σῆς καταπαύσεως; Ἤ διά τί, ὁ μήποτε ἀποστρεφόμενος τῶν πάντων τινά, μήτε τινά αὐτῶν ἐντρεπόμενος;
Νῦν οῦν ἐνσκήνωσον, Δέσποτα, ἐν ἐμοί καί κατοίκησον καί μεῖνον ἀδιαστάτως, ἀχωρίστως μέχρι τέλους ἐν ἐμοί τῷ δούλῳ σου, ἀγαθέ, ἵνα κἀγώ εὑρεθῶ ἐν τῇ ἐξόδῳ μου καί μετά τήν ἔξοδον ἐν σοί, ἀγαθέ, καί συμβασιλεύσω σοι, τῷ ἐπί πάντων Θεῷ!
Μεῖνον, Δέσποτα, καί μή ἐάσῃς με μόνον, ἵνα ἐρχόμενοι οἱ ἐχθροί μου, οἱ ζητοῦντες ἀεί τοῦ καταπιεῖν τήν ψυχήν μου καί εὑρίσκοντές σε μένοντα ἐν ἐμοί, φεύξωνται παντελῶς καί μή ἰσχύσωσι κατ᾿ ἐμοῦ, βλέποντές σε, τόν ἰσχυρότερον πάντων, ἔνδοθεν καθήμενον ἐν τῇ οἰκίᾳ τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς.
Ναί, Δέσποτα, ὡς ἐμνήσθης μου, ὅτε ἐν τῷ κόσμῳ ἐτύγχανον καί ἀγνοοῦντός μου αὐτός ἐξελέξω με καί ἀπό τοῦ κόσμου ἐχώρισας καί πρό προσώπου τῆς δόξης σου ἔστησας, οὕτω καί νῦν ἔνδον ἱστάμενόν με εἰς ἀεί καί ἀμετακίνητον ἐν τῇ ἐμοί οἰκήσει σου διαφύλαξον, ἵνα μή βλέπων σε διηνεκῶς ὁ νεκρός ἐγώ ζῶ, καί ἔχων σε ὁ πένης ἀεί πλουτῶ, καί βασιλέων πάντων ἔσομαι πλουσιώτερος, καί ἐσθίων καί πίνων σε καθ᾿ ὥραν ἐπενδυόμενος ἐν ἀνεκλαλήτοις ὦ καί ἔσομαι ἐντρυφῶν ἀγαθοῖς, ὅτι σύ ὑπάρχεις πᾶν ἀγαθόν καί πᾶσα δόξα καί πᾶσα τρυφή καί σοί πρέπει ἡ δόξα, τῇ Ἁγίᾳ καί Ὁμοουσίῳ καί Ζωοποιῷ Τριάδι, τῇ ἐν Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι σεβομένῃ τε καί γνωριζομένῃ καί προσκυνουμένῃ καί λατρευομένῃ ὑπό πάντων νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

[toula]

Πῶς νιώθει κανείς τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα του
Ἄγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, Ἀρχιεπισκόπος Κριμαίας

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο κατῆλθε μὲ τρόπο ὁρατὸ καὶ ἀναπαύτηκε πάνω σὲ καθένα ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους μὲ τὴν μορφὴ πύρινων γλωσσῶν. Γιὰ ποιὸ λόγο ἦταν ἀπαραίτητο αὐτό; Ἀκριβῶς γιὰ νὰ μάθει ὁ κόσμος, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο κατέρχεται στοὺς ἀνθρώπους.
Στὶς μεγάλες καὶ τρομερὲς ἐκδηλώσεις τῆς φύσης, βλέπουμε τὴν ἰσχυρὴ δύναμη τῶν στοιχείων τῆς φύσης. Στὸν τυφῶνα, ὁ ὁποῖος ἀφανίζει ὅλα ὅσα βρίσκονται στὸ δρόμο του, βλέπουμε τὶς φοβερές, βλέπουμε τὶς μεγάλες δυνάμεις τῆς φύσης. Στὸν φοβερὸ σεισμό, ὅταν θὰ ἀνοίξει διάπλατα ἡ γῆ καὶ θὰ γκρεμιστοῦν, ὡσὰν χάρτινα σπιτάκια, οἱ μεγάλες πέτρινες οἰκοδομές, θὰ δοκιμάσουμε τὴ μεγάλη καὶ ἰσχυρὴ δύναμη τῆς φύσεως.
Καὶ σὲ αὐτὸ τὸ ἐξαίρετο περιστατικὸ τῆς καθόδου τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου στοὺς ἀποστόλους, εἶδε καὶ αἰσθάνθηκε ὁ κόσμος, πόσο κραταιὰ εἶναι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὅμως γνωρίζετε, ὅτι στὴν ἐλαφρά, στὴ λεπτή, στὴν εὐχάριστη πνοὴ τῆς καλοκαιρινῆς αὔρας ἐνεργεῖ ἡ ἴδια δύναμη κίνησης τοῦ ἀέρα, ἡ ὁποία, σὲ ἀσύγκριτα μεγαλύτερο βαθμὸ καὶ δύναμη, ἐνεργεῖ καὶ στὸν τυφῶνα. Γνωρίζετε, ὅτι ὅλες ἐκεῖνες οἱ δυνάμεις, οἱ ὁποῖες θέτουν σὲ κίνηση ὅλο τὸν ἀστρικὸ κόσμο, ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν ὁποίων τρέχουν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα ὅλα τὰ οὐράνια ἄστρα, αὐτὲς οἱ ἴδιες δυνάμεις δροῦν καὶ στὴν κίνηση ἑνὸς μικροσκοπικοῦ ἐντόμου καὶ ἑνὸς μυρμηγκιοῦ, δροῦν καὶ τότε, ὅταν ἕνα λεπτὸ χνουδάκι χωρὶς ἄνεμο πετάει στὸν ἀέρα.

Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο: ὅλες αὐτὲς οἱ ἴδιες δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται ἄλλοτε μὲ μεγάλη, μὲ ἀπέραντη δύναμη, ἄλλοτε μὲ ἀσθενῆ, ἐλαφρό, λεπτὸ βαθμὸ δράσης. Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ Ὁποῖο μὲ μεγάλη δύναμη καὶ ἐνέργεια κατῆλθε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μέχρι σήμερα κατέρχεται στὶς καρδιὲς ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀγαπήσουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, οἱ ὁποῖοι μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ θὰ πιστέψουν στὴν Ἁγία Τριάδα, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐξυψωθοῦν μὲ τὸ πνεῦμα, ἔχοντας ἀποστραφεῖ τὸ κακὸ καὶ τὴν βία.
Μὲ ἐλαφρά, μὲ διακριτική, μὲ ἀνεπαίσθητη πνοή, ὄχι μὲ τὴν μορφὴ πύρινων γλωσσῶν, ὄχι μὲ τὴν βοὴ τοῦ ἐρχόμενου ἀνέμου ἀλλὰ ἀθόρυβα καὶ ἀνεπαίσθητα εἰσέρχεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὴν καθαρὴ καρδιά, στὴν καρδιὰ ποὺ τὸ ἀξίζει. Κάθε καθαρό, φωτεινὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα αἰσθάνεται αὐτὴ τὴν ἀνεπαίσθητη καὶ ἐλαφρὰ πνοὴ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, τὴν αἰσθάνεται ὡσὰν σιωπηλὴ χαρά, ὡσὰν θαυμάσια εἰρήνη καὶ ἀνάπαυση. Αὐτὴ ἡ ἀνάπαυση ποὺ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν χαρά, δὲν συγκρίνεται μὲ τίποτα.
Ὅμως ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἀπομακρυσμένοι, ἀπείρως ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν Τὸ γνωρίζουν, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ἐκεῖνοι ποὺ διάλεξαν τὸν δρόμο τοῦ κακοῦ καὶ ὄχι τὸν δρόμο τοῦ καλοῦ, ποὺ ἀρνήθηκαν τὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ποὺ προτίμησαν τὸν δρόμο τῶν ἐγκλημάτων, τῆς βίας, τῆς ληστείας, τοῦ φόνου, τὸν δρόμο τοῦ ψεύδους, τῆς συκοφαντίας, τῶν ἐπιορκιῶν καὶ τῆς καταγγελίας ἐναντίον τῶν πλησίον τους, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη, ἐκεῖνοι ποὺ ἡ καρδιὰ τοὺς εἶναι γεμάτη μίσος, ἐκεῖνοι, ἀσφαλῶς, ποτὲ δὲν θὰ νιώσουν αὐτὴ τὴ χαρά, δὲν θὰ νιώσουν αὐτὴ τὴν εἰρήνη, αὐτὴ τὴν βαθειὰ εὐτυχία τῆς αἰσθήσεως τῆς παρουσίας τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου στὴν καρδιά τους.

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νιώθουν διαφορετικά, ἐντελῶς ἀντίθετα, διότι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος διαπράττει τὸ κακό, βρίσκεται κατὰ συνέπεια σὲ κοινωνία μὲ τὸν πατέρα κάθε κακοῦ, κάθε ψεύδους, κάθε ἀκαθαρσίας. Βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ τὸν διάβολο, μὲ τοὺς ἀγγέλους του, τοὺς δαίμονες. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ὑπὸ τὴν πνευματικὴ ἐπιρροὴ αὐτῶν τῶν βρομερῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ, τότε νιώθει στὴν καρδιὰ του κάτι ἀντίθετο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ νιώθουν οἱ καθαροὶ ἄνθρωποι, οἱ καλοί, οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι.
Αἰσθάνεται στὴν καρδιὰ του ἕνα δυνατὸ κάψιμο, αἰσθάνεται βαθειὰ ἀνησυχία, ἡ ὁποία ποτὲ δὲν καταπραΰνεται καὶ τὸν βασανίζει. Στὴν καρδιά του δὲν ὑπάρχει εἰρήνη: δαιμονικὴ φωτιὰ καίει τὴν ἀκάθαρτη ψυχή, τὴν καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ ἀκάθαρτου καὶ δυστυχισμένου ἀνθρώπου.
Ὅμως ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, ἄραγε δὲν θὰ ἀναζητοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο; Ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἐπιτρέψουμε νὰ καιγόμαστε ἀπὸ αὐτὴ τὴν κακιά, δαιμονικὴ φωτιά; Εἴθε νὰ μὴν συμβεῖ αὐτό!
Εἴθε νὰ βασιλεύει στὴν καρδιά σας, ἡ ὁποία ἀγάπησε τὸν Κύριο, ἡ αἰώνια εἰρήνη, ἡ αἰώνια ἀνάπαυση, ἡ αἰώνια χαρὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου!
Ἀμήν.