Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Η κόλαση μπορεί να συνοψιστεί με δύο λέξεις:Πολύ αργά.."
Ο Ντοστογιέφσκι, στους "Αδελφούς Καραμαζώφ" λέει πως η κόλαση μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις:
«Πολύ αργά!»
Ο χρόνος είναι απατηλός..
Μόνο η μνήμη του θανάτου μας επιτρέπει να ζήσουμε αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ να αντιμετωπίσουμε υπό το βάρος αυτής της φοβερής συνειδητοποίησης.
Όταν οι Πατέρες μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς τον θάνατο, δεν το κάνουν για να μας δώσουν φόβο για τη ζωή αλλά μας παροτρύνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε στιγμή είναι μονάχα η στιγμή που κατέχουμε.
Ουσιαστικά μας υποδεικνύεται όχι το βάθος αλλά η κορυφή του κύματος· όχι μια ήττα αλλά ένας θρίαμβος.
Έτσι, η μνήμη του θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη.

π. Αντώνιος Μπλουμ

[toula]

"Έκανα μεγάλη υπομονή.."

Πώς ο Άγιος Νεκτάριος αγίασε και έφτασε σε τόσο μεγάλα μέτρα πνευματικά;
Μία μοναχή που ήταν στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, όταν κοιμήθηκε ο Άγιος Νεκτάριος και άρχισαν να γίνονται χιλιάδες θαύματα με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος δια της προσευχής και πρεσβείας του Αγίου Νεκταρίου, σκεφτόταν και έλεγε:
"Μα τι έκανε αυτός ο άνθρωπος, ο γέροντάς μας; Δεν ήταν μεγάλος ασκητής όπως οι ασκητές της ερήμου. Δεν έκανε μεγάλες νηστείες, δεν έκανε μεγάλες αγρυπνίες, δεν έκανε μεγάλες προσευχές.
Δεν ήταν Μάρτυρας όπως ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος. Τι έκανε και έφτασε σε τόσο μεγάλα μέτρα;"
Και είχε αυτήν την απορία. Ήταν ένας Μητροπολίτης και καθηγητής στη Ριζάρειο σχολή. Εξωτερικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο...
Και τότε της εμφανίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος και της είπε:
"Πράγματι, δεν έκανα μεγάλες ασκήσεις όπως έκαναν οι μεγάλοι ασκητές της Εκκλησίας. Ούτε μαρτύρησα όπως μαρτύρησαν οι μεγάλοι Μάρτυρες της Εκκλησίας.
Αλλά έκανα μεγάλη υπομονή!"
Και για την μεγάλη του υπομονή ο Θεός τον δόξασε διότι ήταν συκοφαντημένος, ήταν αδικημένος και άφησε τα πάντα στα χέρια του Χριστού. Δεν υπεράσπισε τον εαυτό του, δεν εκδικήθηκε κανέναν.
Αντιμετώπισε τα πάντα με την πίστη και την ελπίδα στο Θεό. Έτσι μας έδωσε τον εαυτό του υπόδειγμα ζωής. Έγινε υπόδειγμα σε όλους μας υπομονής και προσευχής.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

[toula]

Γράφει ο Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός γιά τον Γέροντά του Ιωσήφ:

"Έκρυβε τις πνευματικές εμπειρίες του (ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός), προκειμένου να μας διδάξει να μη δίνουμε σημασία στις αποκαλύψεις και τα οράματα που πολλούς οδήγησαν στην πλάνη.
Όταν συνέβαιναν θαυμαστά γεγονότα προς παρηγορία του, τα απέκρυβε. Μερικές όμως φορές γινόταν αντιληπτά και από άλλους οι οποίοι με θαυμασμό τα κατέγραφαν.
Την περίοδο αυτή των δυσκολιών και της υπομονής στο Βατοπαίδι (όταν εγκαταστάθηκε εκεί η συνοδεία του Γέροντα Ιωσήφ κατόπιν προσκλήσεως), ο Γέροντας, όπως συνήθιζε με την συνοδεία του, έκαναν την Θεία Λειτουργία τα μεσάνυχτα στα μικρά παρεκκλήσια της Μονής, σύμφωνα με το τυπικό που είχε παραλάβει από τον Γέροντά του.
Ένα βράδυ που η Θεία Λειτουργία γινόταν στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδος, όταν ο ιερεύς εκφωνούσε, «Τον επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα και λέγοντα», ακούστηκε μία υπερφυσική ουράνια ψαλμωδία:
«Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ…».
Ο Γέροντας ήταν συντετριμμένος, τα δάκρυά του έτρεχαν βροχή, δεν είπε σε κανένα τίποτε, όμως την ουράνια αυτή ψαλμωδία την άκουσε και ο εφημέριος.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγε ο εφημέριος στο κελλί του, πριν ο Γέροντας ξεκουραστεί, και τον ρώτησε για το γεγονός.
Ο Γέροντας ναι μεν το επιβεβαίωσε, αλλά είπε ολιγόλογα «ήταν αγγελική ψαλμωδία».
Δεν το είπε σε κανένα άλλον, σαν να μη συνέβη ποτέ.
Προκειμένου να μας διασφαλίσει από τον κίνδυνο της υπερηφανείας και πλάνης έλεγε. «Δεν να ήθελα να αναγκάσω τον Θεό να μικρύνει για να μπορέσω να τον δω σε μία κατάσταση οφθαλμοφανώς, ούτε και θέλω να κάνει εξαιτίας μου κάτι τέτοιο, θέλω όμως να τον φέρω μέσα μου να ενωθώ μαζί Του με τον τρόπο που ξέρει εκείνος».
Είχε ανεπτυγμένα τα πνευματικά αισθητήρια της ψυχής του από νεαρά ηλικία, όταν είχε δει τον ζώντα Χριστό σε όραμα πριν γίνει μοναχός, και έτσι αντιλαμβανόταν εύκολα την υιική θέση των συγχρόνων Αγίων προς τον Θεό από τις αντίστοιχες εμπειρίες τους και τα βιώματά τους, πριν ακόμα ανακηρυχθούν επίσημα Άγιοι από την Εκκλησία.
Γι’ αυτό αναγνώρισε την αγιότητα του Γέροντος Σιλουανού του Αθωνίτου από την πρώτη φορά που διάβασε τον βίο του, τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς από τα συγγράματά του, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Παΐσιο
τον Αγιορείτη.
Είχε δώσει το όνομά τους στους μοναχούς του, πριν την επίσημη αγιοκατάταξή τους..

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, «Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός, 1.7.1921 – 1.7.2009», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

[toula]

"«Ευχαριστώ, παιδί μου, τώρα βρίσκομαι σε καλύτερη θέση!»

Ο Γέροντας Ιωσήφ είχε βγει έξω τη διακαινήσιμο εβδομάδα· πάνε πολλά χρόνια. Είπε εις τη Γερόντισσα Ευπραξία και τις άλλες αδελφές: «Βρήκα ένα παπαδάκι καλό» (για μένα έλεγε). Συνεννοήθηκε η Γερόντισσα με τις άλλες, και μου πλέξανε ένα σκουφάκι.
Όταν ήρθε ο γερο-Ιωσήφ, πήγε στις αλυκές· δεν ανέβηκε επάνω εις το σπίτι. Κατεβήκαμε όλοι κάτω. Λέει ο Γέροντας: «Βρε παπά, πάρε αυτό το σκουφάκι». Μόλις το φόρεσα εγώ το σκουφάκι αυτό, άναψα από προσευχή και θείο έρωτα! «Τι σκουφί είναι αυτό , Γέροντα;» του λέω. «Να ήξερες», λέει ο Γέροντας, «τι προσευχές έκανε η Γερόντισσα Ευπραξία σ' αυτό το σκουφάκι!»
Η Γερόντισσα Ευπραξία έστειλε ένα κομποσχοινάκι. Νομίζω ήτανε πενηντάρι, «Γέροντα», λέω, «δώσε μου αυτό το κομποσχοινάκι». «Πάρ' το», μου λέει. Εις την εικόνα που μου είχε δώσει ο Γέροντας, (μία εικόνα και ένα πολυσταύρι), το κρέμασα αυτό το κομποσχοινάκι. Και όταν αυτό ευωδίαζε την ημέρα, ήξερα ότι το βράδυ θα έχω προσευχή. Όταν δεν ευωδίαζε το κομποσχοινάκι, δεν είχα προσευχή Χρόνια πολλά αυτό.
Η προσευχή, το κομποσχοίνι, η ελεημοσύνη νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού.
Ένα κομποσχοίνι που κάνεις για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο. Ο Θεός θα τον βοηθήσει, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Το κομποσχοίνι, όχι βοηθάει, αλλά και ψυχή από την κόλαση μπορεί να βγάλει! Τόση δύναμη έχει η προσευχή.
Εγώ μνημόνευα τον παππού μου, ο οποίος ήτο ιερεύς. Τότε ήμασταν ζηλωταί· πριν λάβουμε τις πληροφορίες. Δεν τον μνημονεύαμε εις την λειτουργία, διότι ήτο νεοημερολογίτης. Του έκανα πολλά κομποσχοίνια, και παρακαλούσα το Θεό λέγοντας: «Κύριε, τόσες λειτουργίες σου έκανε, τόσες εξομολογήσεις κλπ., ελέησον αυτόν». Τούτο έπραττα επί καιρόν.
Ένα βράδυ τον είδα εις τον ύπνο μου (όραμα· ήτο αποκάλυψις Θεού), να με φιλεί και να μου λέει: «Ευχαριστώ, παιδί μου, τώρα βρίσκομαι σε καλύτερη θέση!» Τότε βλέπω και τη γιαγιά μου, να με πιάνει από το χέρι και να μου λέει: «Παιδί μου, προσευχήσου και για μένα, ίνα πάω εκεί που είναι και ο παππούς σου τώρα». Ήταν ολοζώντανο αυτό που έβλεπα. Αισθανόμουνα ότι ήσαν νεκροί..
Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο γερο-Ιωσήφ μας είχε ειπεί, ότι όχι μόνο με τη Θ. Λειτουργία, αλλά και με την προσευχή μπορείς να βγάλεις ψυχή από την κόλαση.
Προσευχότανε ο Γέροντας Ιωσήφ για μια ψυχή αρκετό καιρό. Και στο τέλος νομίζω, ότι μας είπε, είδε όραμα, που η ψυχή είπε: «Μεγάλη μου ημέρα σήμερα. Πηγαίνω εις το καινούργιο μου σπίτι». Και ούτω πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.
Εγώ κάποτε, όταν ήμουν αρχάριος, πολεμήθηκα από τον διάβολο· είχα σαρκικό πόλεμο. Ξάπλωσα να κοιμηθώ, αλλά ο πόλεμος της σαρκός δυνατός. Άρχισα με ζέση να λέω την ευχή. Τότε, μεταξύ ύπνου-ξύπνου βλέπω ένα όνειρο: Απέναντι εις την εξώπορτα, ήτανε ένας δαίμονας, όπως τον περιγράφουν οι Πατέρες, με κέρατα, με μαύρα φτερά κλπ., και κάγχαζε. Δεν ηδύνατο όμως να πλησιάσει εις το κελλί μου! Συνήλθα· πήγα και το διηγήθηκα κατόπιν εις τον γερο-Ιωσήφ. Μου λέει: «Βλέπεις, παιδί μου, ότι με την ευχή τον κρατάς εις την εξώπορτα, και δεν μπορεί να σε πλησιάσει!»
Η νοερά προσευχή ολίγον κατ' ολίγον φέρνει τον άνθρωπο εις την πρώτη χάρη του βαπτίσματος.

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης.

[toula]

Αγαπητά παιδιά, αχ! και να ξέρατε την δόξα που περιμένει το σώμα μας στην Βασιλεία των ουρανών ούτε μια τελίτσα με το στυλό δεν θα κάναμε επάνω του.
Κοιτάξτε το κάλλος, την ωραιότητα, την υπέρτατη ομορφιά των Αγίων. Χωρίς δερματικά σημάδια αλλά με κάποια άλλα σημάδια. Σημάδια ερωτικά από θυσία και πόνο για τον Χριστό , όχι σημάδια εγωισμού και μόδας του σύγχρονου κόσμου. Όχι σημάδια για να δείξω πρόχειρα μια φθαρτή ηδονική ομορφιά.
Αλλά σημάδια θυσίας, ερωτικές πληγές πόνου.
Οι Άγιοι δεν πόνεσαν και δέχτηκαν τα σημάδια του Χριστού για το χειροκρότημα του κόσμου. Ο πόνος των Αγίων ήταν ερωτική επιθυμία και θυσία για το αγαπημένο πρόσωπο του Χριστού ώστε να λάμψει η αγάπη τους για Εκείνον σε ολόκληρη την οικουμένη. Όχι με λόγια, αλλά με μια πραγματική θυσία.Με πράξη ζωής, δεν με νοιάζει ο θάνατος γιατί θέλω εσένα. Γιατί όποιος αγαπάει , αγαπάει και πονάει για τον άλλον μέχρι θανάτου.
Δεν φταίτε όμως εσείς…Σας είπανε ψέματα….
Ότι η ζωή είναι μέχρι τον τάφο και όλα εδώ τελειώνουν. Ότι το σώμα είναι ένα μέσο για απολαμβάνω καλύτερα τα πάθη και την ζωή. Ότι καθημερινά να με ενδιαφέρει πως θα φάω , θα πιώ και θα περάσω καλά. Σας είπαν ότι η ζωή είναι ένα παραμύθι και πρέπει να το περάσετε όσο απολαυστικά γίνεται. Ακόμα και για το σώμα, σας είπαν ότι μπορείς να ανέβεις και επαγγελματικά σκαλοπάτια αρκεί να το χρησιμοποιήσεις σωστά.
Σας είπαν ψέματα…. Πάμε να δούμε την αλήθεια….
Η ζωή δεν τελειώνει στο τάφο τότε αρχίζει, τότε ξεκινά η αιωνιότητα μέσα από αυτή την βιωματική προετοιμασία στο σκάμμα της εκκλησίας μέσα από την ασκητική της αγάπης.
Το Σώμα μας είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος, είναι ένα διαμάντι που δεν πρέπει να το μουτζουρώνουμε αλλά να το γυαλίζουμε και να το λαμπρύνουμε με αρετές. Εξάλλου, είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, ας μην το ξεχνάμε.
Η ζωή δεν είναι να τρώω να πίνω και να περάνω καλά διότι σύμφωνα και με τον Μέγα Βασίλειο τέτοιες σκέψεις μόνο οι χοίροι μπορούν να έχουν.
Ζούμε για να αγαπήσουμε, να θυσιαστούμε, να καλλιεργήσουμε το βάπτισμα ώστε να φτάσουμε σε σημείο να γίνουμε ότι είναι ο Θεός κατά φύσιν , να γίνουμε εμείς κατά χάριν. Τα Χριστούγεννα ο Υιός και λόγος του Θεού έλαβε σώμα ! Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!!! Τρομερή πρόσκληση και πρόκληση..για όλους μας.
Το σώμα παιδιά μου το τιμούμε λαμπρά το προστατεύουμε και το αγαπάμε. Με το σώμα αμαρτάνουμε αλλά και αγαπάμε ας επιλέξουμε το δεύτερο. Ήδη υπόκεινται στην φθορά και στο θάνατο ας μην κάνουμε αυτή την διαδικασία ταχύτερη (κάπνισμα , μέθη, καταχρήσεις, πλαστικές κλπ).
Μπορεί να παίρνεις αναβολικά για να δείξεις τα μπράτσα σου έτσι όμως δυσκολεύεις την άλλη να δει την καρδιά σου .Μπορεί να ντύνεσαι προκλητικά αποκαλύπτοντας περισσότερο το σώμα σου -γιατί είναι της μόδας η οποία μας μεθά και μας κάνει μαριονέτες- έτσι όμως καθοδηγείς τον άλλον να σε δει ως ηδονική σάρκα και όχι ως αγαπητική καρδιά. Να σε δει πολλές φορές ως αντικείμενο ηδονική χρήσης και όχι άνθρωπο που ζητάει πραγματική αγάπη. Να σηκωθείτε τελικά από το κρεβάτι της ηδονής με καρδιές ρημαγμένες γιατί τελικά οι καρδιές δεν ενώθηκαν και ράγισαν.
Η ομορφιά δεν λάμπει στο σκοτάδι του γλεντιού και της μέθης. Η ομορφιά ξεδιπλώνεται ακόμα και στην έκφραση της αδυναμίας. Ο άλλος είναι όμορφος παντού: όταν ξυπνά, όταν κλαίει, όταν στεναχωριέται, όταν γελάει. Γιατί εκεί η ομορφιά έχει την έκφραση της αλήθειας και όχι του στησίματος. - Σε αγαπω γιατί μου αρέσεις, σε αγαπώ γιατί είσαι εσύ - λέει ένα τραγούδι που ομολογεί μια αλήθεια με τεράστιο θεολογικό και οντολογικό βάθος.
Δείτε αγαπητά παιδιά την ζωή σας όχι από την φθηνή οπτική που κάποιοι σας έμαθαν , δείτε την ζωή από την οπτική των Αγίων. Τότε θα ζείτε τον παράδεισο από τώρα. Καλή προσπάθεια πάντα με την βοήθεια του θεού.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh . gr
Το σώμα μας, ο πολύτιμος λίθος του δημιουργού - ΕΥΧΗ.gr
EUXH.GR
Το σώμα μας, ο πολύτιμος λίθος του δημιουργού - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Τι μίσος για την Ορθοδοξία φωλιάζει στην κοινωνία μας; Έκαναν πόλεμο στον Α.Τσουβέλα, γιατί βοήθησε να φτιαχτεί ένα καμένο εκκλησάκι!

Θέλουν να σβήσουν από τον χάρτη ότι θυμίζει Ορθοδοξία - Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας δέχτηκε καταιγισμό ύβρεων επειδή βοήθησε να φτιαχτεί ένα εκκλησάκι στον Έβρο

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ένα γεγονός που για τον πολύ κόσμο πέρασε απαρατήρητο λόγω των καταστροφών που έπληξαν τη χώρα μας, δείχνει τη μανιασμένη λύσσα που διακατέχει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, απέναντι σε καθετί που σχετίζεται με την Ορθόδοξη πίστη. Δείχνει ακόμα το πόσο πολύ απέχουμε σαν κοινωνία από την αληθινή μετάνοια που θα έπρεπε να μας συντροφεύει στους δύσκολους καιρούς που μας περιμένουν μπροστά μας.

Σε αυτές τις μέρες της εθνικής συμφοράς που θα έπρεπε να στρέφεται η διάνοιά μας ακόμα περισσότερο στον Θεό, κάποιοι μασούν τις γλώσσες τους από μίσος γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν εκκλησίες να χτίζονται και θέλουν μόνο να τις βλέπουν να καταστρέφονται.

Ο δημοφιλής κωμικός Αλέξανδρος Τσουβέλας, ίσως μέχρι πρόσφατα να μην είχε συνειδητοποιήσει τη μανία, την εμπάθεια και τον φανατισμό μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου που επικαλείται έναν δήθεν «προοδευτισμό» και στην πραγματικότητα συμπεριφέρονται σαν μετανεωτερικοί «ταλιμπάν». Τώρα απέκτησε εμπειρία περί αυτού, με τον άσχημο τρόπο. Και σοκαρίστηκε από αυτό που βίωσε, όπως έγραψε ο ίδιος.

Το ζήτημα έχει ως εξής: Ο μάνατζερ και φίλος του Αλέξανδρου Τσουβέλα, Νίκος Γεωργιάδης, πρότεινε στον γνωστό κωμικό να πραγματοποιήσει μια παράσταση στην Αλεξανδρούπολη, για να μαζευτούν χρήματα ώστε να αναστηλωθεί ένα καμένο εκκλησάκι στο Αετοχώρι.

Πρόκειται για τον ιστορικό ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, έναν ναό – σύμβολο για την περιοχή του Αετοχωρίου, όπου πολλές οικογένειες είχαν συνδέσει με ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους, αφού πολλοί είχαν βαφτίσει εκεί τα παιδιά τους, εκεί είχαν κάνει τους γάμους τους και σε αυτή την αγαπημένη τους εκκλησία είδαν τελικά να καίγεται ολοσχερώς ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του τόπου τους, από την εφιαλτική πυρκαγιά που σάρωσε τον Έβρο για 15 μέρες.

Ο ίδιος ο Νίκος Γεωργιάδης είχε γράψει σε ανάρτησή του ότι «με λύγισε και με στεναχώρησε η καμένη εκκλησία του χωριού μου (Αετοχώρι) όπου πέρασα εκεί σχεδόν όλα τα Πάσχα από την εφηβική μου ηλικία έως και τώρα».

Ορμώμενος από την επιθυμία του ίδιου, άλλα και των συγχωριανών του να ξαναδούν όρθιο το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης να εξαγιάζει και πάλι τον τόπο τους, ο Νίκος Γεωργιάδης – όπως είπαμε – ζήτησε από τον Α.Τσουβέλα να γίνει μια παράσταση στην Αλεξανδρούπολη, ώστε τα έσοδα να διατεθούν αποκλειστικά για την ανέγερση της κατεστραμμένης εκκλησίας. Ο κωμικός δέχτηκε με την καρδιά του να βοηθήσει γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό και η παράσταση έλαβε χώρα στις 4 Σεπτεμβρίου στο δημοτικό θέατρο της πόλης, και έγινε sold out.

Από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Α.Τσουβέλας άρχισε να δέχεται έναν διαδικτυακό πόλεμο με καταιγισμό υβριστικών μηνυμάτων, ειρωνειών και «αναθεμάτων» για την απόφασή του να βοηθήσει στην αποκατάσταση της καμένης εκκλησίας! Μάλιστα πολλοί έφτασαν ακόμα και στο σημείο διαστροφής να τον κατηγορήσουν ότι κάνει… προσηλυτισμό στους θαυμαστές του!

Ενδεικτικό της λύσσας με την οποία στοχοποιήθηκε ο κωμικός, είναι το ότι παρά την εμπειρία του σε κακόβουλα σχόλια που σίγουρα έχει λόγω της μεγάλης δημοφιλίας του, έγραψε ότι δεν έχει ξαναδεί ποτέ τόσα πολλά υβριστικά μηνύματα! Η μαζική επίθεση που δέχθηκε ο Α.Τσουβέλας, τον ανάγκασε να προβεί σε μια αγανακτισμένη ανάρτηση όπου λέει τα αυτονόητα (που δυστυχώς στην εποχή μας έχουν γίνει ακατανόητα), ότι δηλαδή δεν κάνει ούτε προσηλυτισμό, ούτε όρισε σε κανέναν τι θα πιστέψει και τι όχι, άλλα απλά έπραξε αυτό που ένοιωσε ως σωστό.

Σε κάθε περίπτωση, ο δημοφιλής κωμικός πήρε μια καλή γεύση από τη μούχλα του μεσαίωνα που κουβαλούν μέσα τους, όλοι εκείνοι που καλύπτουν το μίσος τους για την Ορθοδοξία με τον μανδύα της «προοδευτικότητας». Οι αγαθοεργίες γι’ αυτούς είναι θεμιτές μόνο για ότι δεν σχετίζεται με τη χριστιανική πίστη και τα σύμβολά της. Και ανάθεμα αν πολλοί από αυτούς, δίνουν έστω και ένα πενηνταράκι στον ζητιάνο που θα βρεθεί στο διάβα τους.

Άφρισαν γιατί είδαν έναν λαοπρόβλητο κωμικό που τον αγαπά όλη η Ελλάδα να στηρίζει την αξία μιας εκκλησίας, σε μια τοπική κοινότητα που στηρίζει την παράδοσή της και την πίστη της. Άφρισαν γιατί δεν αντέχουν στην ιδέα ότι χιλιάδες νέοι θα παραδειγματιστούν και θα του πουν μπράβο.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν ο Α.Τσουβέλας ανακοίνωνε πως θα διέθετε τα έσοδα μιας παράστασής του στην ανέγερση ενός τζαμιού ας πούμε, θα πλημμύριζε το inbox του με κροκοδείλια συγχαρητήρια. Το να επισκευαστεί ένα ταπεινό εκκλησάκι στον ισοπεδωμένο Έβρο όμως, είναι αιτία πολέμου.

Γιατί; Γιατί θέλουν να εξαφανίσουν οτιδήποτε ελέγχει την τσαλαπατημένη συνείδησή τους. Όσο πιο πολύ θα σφιχταγκαλιάζονται οι άνθρωποι από τις αλυσίδες των παθών, τόσο πιο πολύ θα τρίζουν τα δόντια σε ότι τους θυμίζει την ελευθερία της ψυχής και την αιώνια προοπτική.

Η εκκλησία του χωριού ήταν πάντα το θεμέλιο της κάθε τοπικής κοινωνίας. Σε έναν ιερέα έβλεπαν οι χωριανοί την σεβάσμια, πατρική φιγούρα που τους ένωνε όλους. Από ένα καμπαναριό ρυθμιζόταν ολόκληρη η μέρα του χωριανού. Μέσα στην ανάπαυλα της κάθε ακολουθίας, συναντιούνταν τα εγκόσμια της βιοτής με τα υπερκόσμια της πίστης. Σε μία κοινή πλακόστρωτη αυλή μόνιαζαν και μονιάζουν οι χωριανοί στην χαρά και στην λύπη, στις γιορτές και στις συμφορές. Η εκκλησία του χωριού είναι η πραγματική, η ζωντανή, η ένθεη εκκλησία του Δήμου.

Και αν είναι και δύο ή τρεις ή περισσότερες οι εκκλησίες και τα προσκυνητάρια σε ένα χωριό, τόσο το καλύτερο για την ευλογία του τόπου με τις πρεσβείες των αγίων που τιμώνται.

Χάνονται αυτές οι αξίες δυστυχώς και σε πολλούς η εκκλησία φαίνεται σαν άχρηστο κτήριο που άδικα πιάνει τον τόπο. Πολλοί σήμερα καταριούνται τις αξίες και τις παραδόσεις που ανέστησαν την Ελλάδα από τον θάνατο της σκλαβιάς. Αυτή είναι η κοινωνική δεξαμενή της πέμπτης φάλαγγας που δρα στον τόπο μας και διαβρώνει την ψυχή της πατρίδας μας. Τι διαφορά έχει αυτή μηδενιστική ιδεολογία που καταδικάζει εκκλησίες να μείνουν για πάντα ερειπωμένες, από τα διαχρονικά εγκλήματα που διαπράττει ο Τούρκος στις σκλαβωμένες πατρίδες μας; Καμία απολύτως…

www.sportime.gr

[toula]

Γράφεις για το θυμό στην καρδιά του ανόητου. Ο θυμός από μόνος του, είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρο ψυχής. Και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθένας εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και σε όσους τον εμποδίζουν από το δρόμο του Θεού.

Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή γίνεσαι έκτος εαυτού, χαλάς τα έργα των χεριών σου, γνώριζε ότι πάσχεις από κενοδοξία και κάνεις παράχρηση του νεύρου της ψυχής. Απαλλάσσεσαι δε με την αγάπη προς όλους και την αληθινή ταπεινώση.

Γι’ αυτό, όταν σου έλθει θυμός κλείσε το στόμα δυνατά και μη μιλήσεις σ’ αυτόν που σε βρίζει ή σε ατιμάζει ή σε ελέγχει ή με πολλούς τρόπους και χωρίς λόγο σε πειράζει.

Και αυτός σαν το φίδι θα στρίψει μέσα στην καρδιά, θα ανέβει μέχρι το λαιμό, και αφού δεν θα του δώσεις διέξοδο θα πνιγεί και θα σκάσει. Και, όταν αυτό επαναληφθεί λίγες φορές, θα λιγοστέψει και θα πάψει τελείως.

Επειδή ο άνθρωπος είναι πλασμένος λογικός και ήμερος, διορθώνεται ασυγκρίτως καλύτερα με την αγάπη και τον ήμερο τρόπο, παρά με το θυμό και τη αγριότητα.

Αυτό το βρήκα και εγώ μετά από πολλή και μεγάλη δοκιμασία. Με το καλό και με την αγάπη μπορείς να κάνεις πολλούς να ημερέψουν, Και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάνεις γρήγορα να συμμορφωθεί, να γίνει Άγγελος του Θεού.

Λοιπόν αυτό λέω σε σένα και σε όλους. Ποτέ με θυμό μη ζητάτε να διορθώνεσθε, διότι πειρασμός τον πειρασμό δεν βγάζει· αλλά με ταπείνωση και αγάπη ειλικρινή.

Όταν βλέπεις ότι υπάρχει θυμός, άφησε προς στιγμήν την διόρθωση. Και όταν δεις ότι πέρασε ο θυμός και ήλθε ειρήνη και λειτουργεί χωρίς πάθος η διάκριση, τότε λες τα ωφέλιμα. Ποτέ δεν είδα εγώ να γίνει διόρθωση με θυμό, αλλά πάντοτε με αγάπη. Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται.

Λοιπόν έτσι να κάνετε. Πάρε παράδειγμα από τον ίδιο τον εαυτό σου. Πότε ημερεύεις; Με τις ύβρεις, ή με την αγάπη;

Και δεν θαυμάζεις τον λόγο που λέγει εκείνος ο Άγιος στο Γεροντικό «ότι ο θυμώδης και οργίλος άνθρωπος, και νεκρόν ακόμη εάν αναστήσει, δεν είναι δεκτός στη Βασιλεία του Θεού»! Λες ότι σέβεσαι τους λόγους μου. Δοκίμασε λοιπόν εάν αληθεύει αυτό, να κάνεις αυτά που σου γράφω.

Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγ. Όρος orthodoxia.online

[toula]

19 Σεπτεμβρίου, Ανάμνησις της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αμφιλοχίου Μακρή.
Δεν ημπορεί να λέγεται Χριστιανός εκείνος όπου δεν έχει αγάπην. Προσποιείται τον Χριστιανόν…
16η Απριλίου, 12η μεσημβρινή (Εις τον ιατρόν της Πάτμου)

– Το Πνεύμα του Θεού να είναι πάντοτε μαζΊ σας, όλες οι διαγνώσεις σας να είναι φωτισμένες. Να είσαι ευχάριστος και εις τους ανθρώπους και εις τον Θεόν. Εύχομαι εκ καρδίας να γίνης ένας Ιεραπόστολος ιατρός, διότι το πλησίασμα του Χριστιανού ιατρού εις τον άρρωστον παίζει σπουδαίον ρόλον. Εγώ σε αγαπώ διότι έχεις εντός σου εθνικότητα και θρησκευτικότητα. Δεν σε θεωρώ ως ιατρόν, αλλ’ ως ιδικόν μου πρόσωπον.
Εκοιμήθη μετ’ ολίγον (2.15 μ.μ.) εν Κυρίω.
Οποία όντως πνευματική διαύγεια!

(Αναδημοσίευσις από το περιοδικόν «Άγιος Νεκτάριος» Θεσ/νίκης του 1982)
Ψυχοσωτήρια Διδάγματα Συγχρόνων Γερόντων
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

[toula]

ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΑΝΤΡΕΣ

Η (χήρα) ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μὲ τὶς θυγατέρες της Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη εἶναι γυναῖκες κακοποιημένες καὶ μάλιστα ἀποτελοῦν μονογονεϊκὴ οἰκογένεια. Ὑποβλήθηκαν -χάριν γούστου!- σὲ φρικτὰ μέχρι θανάτου βασανιστήρια λόγῳ τῆς ἀγάπης τους στὸ Χριστό.
Ποιόν ἐνοχλοῦσε αὐτὴ ἡ ἀγάπη;
Ποιόν πείραξαν οἱ ἴδιες;
Ποιά νομοθεσία τὶς ὑποστήριξε ποτέ;
Ὅλοι οἱ κακοποιημένοι ἄνθρωποι, γυναῖκες, ἄντρες καὶ παιδιά, ἂς προστρέξουν στὶς πρεσβεῖες τῶν Μαρτύρων μας (12.000.000, μόνο στὰ χρόνια τῶν διωγμῶν) καὶ ἂν διαβάσουν τὰ Συναξάρια τους θὰ πληροφορηθοῦν γιὰ κακοποιήσεις ποὺ δὲ βάζει τὸ μυαλό τους.
Ποιός Νόμος ὑποστήριξε ποτὲ τοὺς Μάρτυρες, ἔστω καὶ τωρινός, γιὰ νὰ τοὺς δώσει ἀναδρομικῶς δικαίωση, ἂς ποῦμε;
Ἂς ποῦν τὴ γνώμη τους οἱ νομοθέτες μας ἐπὶ αὐτοῦ.
Ὡστόσο μόνοι αὐτοὶ οἱ τυραννισμένοι γιὰ τὸν Χριστό, εἶναι οἱ τελείως ἄμισθοι προστάτες μας.
Οἱ πλέον κακοποιημένοι ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ μάλιστα ἀδίκως.
Οἱ ὄντως ἀ-χρημάτιστοι γιατροί κακοποιημένων ψυχῶν καὶ σωμάτων, ποὺ γνωρίζουν τὸν πόνο μας καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον ὡς παθόντες οἱ ἴδιοι.
Ἔχει νὰ προτείνει κανεὶς κάποιους καλύτερους;
Τὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι διαχρονικά, εἶναι πάντοτε τὰ ἴδια. Ἀλλάζει ὁ τρόπος "πλασαρίσματος" καὶ "σερβιρίσματος" γιὰ νὰ δημιουργεῖ "καινούρια" ἀφηγήματα -τάχατες πρωτοφανῆ- ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ξεφύγει ἀπὸ τὸ ναρκισσισμό του, ὁ ἀμετανόητος καὶ ἀνεύθυνος σημερινὸς ἄνθρωπος ποὺ βρίσκει νὰ φταῖνε πάντοτε οἱ ἄλλοι..
Μπλεκόμαστε καὶ μεῖς οἱ "ἐκκλησιαστικοὶ" καὶ λέμε ἄλλα ἀντὶ ἄλλων...
Δὲν θ' ἀπαντήσει ὁ Χριστὸς ἄμεσα καὶ μὲ τρόπο ποὺ θὰ θέλαμε σὲ ὅσους ἔχουμε ἀδικηθεῖ. Λίγη ἀπὸ τὴν ἐλευθερία Του νὰ μᾶς χαρίσει ἂν Τὸν φωνάζουμε, μᾶς δωρίζει τὴν ὑπομονή Του. Ὑπομένοντας τὸν διπλανό μας γευόμαστε τὴ Ζωὴ ποὺ νίκησε τὸ Θάνατο. Μόνον ὅταν ἔχεις πονέσει καταλαβαίνεις τὸν πόνο τοῦ πλησίον σου καὶ τὸν ἀγαπᾶς μὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ μᾶς ἀνασταίνει καὶ τοὺς δύο. Τέλος!

Αρχιμ. Εφραιμ Τριανταφυλλοπουλος

[toula]

BΛΕΠΕΙΣ, λές, κάποιον νὰ θέλει μὲ τὴ συμπεριφορά του νὰ σοῦ στερεῖ τὸ χαμόγελο. Νὰ προσεύχεσαι διότι καὶ σένα ὁ Θεὸς σὲ ἀνέχεται, ὅπως ὅλους μας. Κάνε προσευχὴ καὶ γι' αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι δυσκολεμένος. Κοντά σου, νὰ βρεῖ κι αὐτὸς τὸ χαμόγελό του. Ἂν ὅμως εἶναι πολὺ δυσκολεμένος μὴν πᾶς γυρεύοντας. Μπορεῖ νὰ τὸ βρεῖ καὶ μακριά σου.

Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλλοπουλος