Θρησκευτική ποίηση

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Αδεμαντάτο σκοτεινό και μέρα λυπημένη
που ήλθεν σήμερα σε μέν την πολλοπικραμένη
έπιασαν τον υιούλλην μου κι έμεινα 'ρφανεμένη.
Άρχοντες αγρικήσατε οσ' είστε συναγμένοι
να σας ειπώ μιαν γραφή την έχουσιν θεσμένη.
Ακούσατε μετά χαράς Αγίας ιστορίας
τα πάθη του Κυρίου μας, θρήνον της Παναγίας
και πρώτον πως εστάθηκε και πως εμελετήθη
πως επροδόθη ο Χριστός και πως εκατακρίθη.
Πρώτον εσυμβσυλεύθηκαν οι άνομοι Εβραίοι
οι γραμματείς και οι σοφοί αυτοί οι Φαρισαίοι
κατά Χριστού εφρίαξαν και να εμελετήσαν
για να σταυρώσουν τον Χριστόν την γνώμη τους έστησαν
όσοι προδώνουν τον Χριστόν αργύρια να τάξουν
ία όσοι γυρεύουν τον Χριστόν να παν να τον αρπάξουν.
Από τους μαθητάδες του εδόθην η αιτία
και επροδόθην ο Χριστός με την φιλαργυρία.
Ιούδας τον επρόδωσεν καθώς είναι γραμμένον
και επληρώθη το ρηθέν το πάλαιγεγραμμένον.
Τρέχει ο τρισκατάρατος και πάγει στους Εβραίους
και λέγει τους μια αφορμή αυτούς τους Φαρισαίους
τι έχετε να δώσετε για να σας βεβαιώσω
Εκείνον που γυρεύετε να σας τον παραδώσω.
Εκείνοι του ετάξασιν αργύρια τριάντα
και νόμισεν ο μιαρός πως θα τα έχει πάντα.
Τότε ευχαριστήθηκε και για να βεβαιώσει
έκαμεν όρκον φοβερόν να τους τον παραδώσει
εγώ πηγαίνω έμπροσθεν κι εσείς λοιπόν κοπιάστε
όποιον φιλήσω λέγει τους αυτός εστί τον πιάστε.
Έτρεξαν όλοι παρευθύς, οσάν οι διάβολοι
και πήγαν κ' ήβραν τον Χριστόν μέσα στο περιβόλι
Ιούδας τρέχει μπροστά χαίρε Ραββί, του λέγει
τάχα πως ελυπήθηκε κι αρχίνησεν να κλαίει
τα βρομερά τα χείλη του τον Ιησού φίλησαν
και στρατιώτες παρευθής όλοι τους τον έστησαν
ωσάν φονιά τον πιάνουσιν κιωσάν ληστή τον δίνουν
και στου Πιλάτου πήραν τον κι εμπρός του τον στήνουν
ο δε Πιλάτος λέγει τους έχετε μαρτυρία
κατ' εναντίον του Χριστού να γράψω την αιτία.
Όλοι του αποκρίθηκαν ότι το μαρτυρούμε
πως είναι ένοχος σταυρού για τούτον τον διούμεν
εμπρός του τρεις εστάθησαν καθείς να μαρτυρήσει
Γιατί είπε ότι τον Ναόν θέλει τον καταλύσει
και τρεις ημέρες ύστερα θέλει τον αναστήσει.
Είπεν ότι είναι Υιός Θεός κ' εποίησεν την χτίσην.
Ο δε Πιλάτος λέγει τους δεν του βρήκα αιτίαν
ούτε κανένα φταίξιμο ούτε καν αμαρτίαν
αλλ' όμως του εφώναξαν αν δεν το σταυρώσεις
οτ' έλθη που τον Καίσαρα να μην το μετανιώσεις
και ο Πιλάτος φοβηθείς στάθη και συλλογίσθη
και πρόσταξε και φέραν του ευθύς νερό και νίφθη
κι έδωσεν την απόφασην για να τον θανατώσουν
αδίκως τον κατέκρινεν για να τον ησταυρώσουν
πάλιν σας λέγω άρχοντες να πω στην αφεντιά σας
το κρίμαν του το αίμα του ας το βρουν τα παιδιά σας
γιατί κακόν δεν έκαμεν πως να τον κατακρίνω
αλλά σαν με βιάσατε στην γνώμη σας να κλίνω
και σεις όλοι σας όψεσθε ως λέγει η γραφή σας
επάρτε τον, σταυρώστε τον ως θέλετε ατοί σας
άρπαξαν τον οι άνομοι στα βρομερά τους χέρια
και πίπταν του στο πρόσωπο με βέργιες με μαχαίρια
εδίνασιν τα μάτια του κι όλοι τον εραπίζαν
έφτυναν του στο πρόσωπο κι ομπρός του γονάτιζαν
κι έλεγαν του προφήτεψε ημάς Χριστέ να δούμεν
αν βρεις ποιος σε ράπισε τώρα να πιστευτούμε.
Πολλά κακά του κάμασιν καθένας οτ' εμπόρεν
ύστερα του εβγάλασιν τα ρούχα που εφόρεν
έπιασαν και φορήσαν του χλαμίδα την κόκκινη
και τον επεριπέζασιν με τόση κατασχύνη
έπλεξαν και φορήσαν του στέφανον ακανθένον
το γένος το αχάριστον το τρις καταραμένον.
Έπιασαν τον και πήραν τον για να τον θανατώσουν
επάνω εις τον Γολγοθά για να τον σταυρώσουν
τον Κυριναίο Σίμωνα ηγκάρευσαν να άρει
του Ιησού μας του Χριστού Σταυρού για να του πάρει
επήραν τον στον Γολγοθά εκεί και σταύρωσαν τον
και διόρισαν φύλακες εκεί και έβλεπαν τον
πέντε καρφιά του βάλασιν μεγάλα σιδερένια
στα χέρια και στα πόδια του επίτηδες κομμένα
ένα καρφί πυρούμενο έμπηξαν στην καρδιά του
έκρουσαν και καήκασιν μέσα στα σωθικά του.
Βάλλει φωνή ζητά νερό, διψά να τον ποτίσουν
κι οι σκύλοι οι παράνομοι δεν θεν να καηλίσουν.
Μα της καρδιάς το καρφί δεν μπόρα να υποφέρει
κι όταν τον εσταυρώσασιν ήτανε μεσημέρι
εβάλαν ξύδι με χολή σε σπόγκο στο καλάμι
κι έδωσαν του το να το πιει την δίψα ν' αποκάμει.
Όταν του τα επότισαν τούτον τον λόγο είπε:
«Τώρα ετελιώθησαν τα λόγια τους προφήτες»
και με τα ταύτα πάραυτα, έγειρε και λιγώθη
Θεε Θεόν εφώναξε το πνεύμα παρεδόθη
τότε εγίνηκε σεισμός ως την ενάτην ώρα
ώστε πολλοί ελέγασιν θε να χαλάσει η χώρα
η γη όλη εσίστηκεν τα μνήματα ανοίχτηκαν
οι πέτρες εραγίστησαν κομμάτια εγινήκαν
ο ήλιος εσκοτίστηκεν κι γη χαμέ βρυχάτου
κι οι σκύλοι οι παράνομοι κανείς δεν ελυπάτουν.
Οι άγγελοι ετρόμαξαν το θαύμα που εγίνη
και ο Ναός εσχίσθηκε δυο μερτικά εγίνη
Όλον το καταπέτασμα το του Ναού εσχίσθη
όλη η γη κι ο ουρανός σαν δέντρον εμποσείσθη
Τότε η Παναγία μου εστέκετουν κλαμένη
θλιμένη και περίλυπη χαμέ στη γη φυρμένη
ετράβαν τα μαλάκια της το στήθος της εχτύπαν
ούτε τον κόσμο έβλεπε ούτε φωνές αγρίκαν.
Έκλαιε και εφώναζε: «Υιέ μου και Θεε μου
τι είναι ταύτα που θωρώ που δεν είδα ποτέ μου.»
«Αχ τέκνον μου τι έπαθες και είσαι τόσον θλιμένον
θλιμένον και περίλυπον καταδεδικασμένον».
Υιε μου κανακάρη μου κ' ακριβαναγιωμένον
Ποιος μου το λάλεν να σε δω στο ξύλο σταυρωμένον
όπου μαχαίρι να σφαγώ κι όπου γκρεμός να δώσω
κι όπου ποτάμι σαν θολό να μπω να παραδώσω
ειδέ μαχαίρι κοφτερό που μπήκε στην καρδιά μου
εμπήκε και κατέκοψε μέσα στα σωθικά μου
όπου τρομάρα τρέμουσιν τα μέλη μου σπαράζουν
τα σωθικά μου τρέμουσιν τα σπλάχνα μου ταράσουν
Τι έκανες, τι έπτεσες Υιέ μου των Εβραίων
και τώρα με εκάνασιν αληθινά να κλαίω
τόσα καλά που έκανες του αχάριστου γένους
τους παράλυτους γιάτρεψες και τους αρρωστημένους
κουτσούς χολούς εγιάτρεψες ομού και λεπρωμένους
τυφλούς το φως εχάρισες τους όντως λαβωμένους
ανάστησες δε και νεκρούς μόνο με την φωνή σου
και φεύγασιν οι δαίμονες μόνο με την βουλή σου.
Σαράντα χρόνια έτρωγαν στην έρημο το μάννα
και τώρα οι αχάριστοι ειδέ ήντα σου κάμαν.
Αντί του μάννα την χολή και ξύδι σε πότισαν
κι αντί της πέτρας το νερό με άλυσον σ' εδείσαν
αντί π' ανάστησες νεκρούς και είδαν και θαύμασαν
τώρα οι σκύλοι οι άνομοι στο ξύλο σε κρέμασαν.
Τιαύτα λόγια θλιβερά έλεγε η Κυρία
Η Παναγία η Δέσποινα η ταπεινή Μαρία.
«Υιέ μου, την μητέρα σου ιδέ την και λυπήθου
Ειδέ την και λυπήθου την, ειδέ την και σπλαχνίθου.»
Τούτο τον λόγο είπε τον κι έγειρε και λιγόθην
εφίρτην κι έπεσε χαμέ πάνω στη γη φυρμενη φυρμενη
μαύρη σκοτεινή ωσάν αποθαμένη
κι όταν την εποφύρασιν αρχίνησεν να κλαίει
Τον Γιόν της τον Μονογενή και πάλι να τον λέγει
Αχ τέκνον μου, γλυκύτατο και φως των αμαθκιών μου
και πουν οι μαθητάδες σου, οι εβδομήντα δυο μου,
και πουν οι μαθητάδες σου η πρώτη δωδεκάδα
και μοναχή μ' αφήσανε με θλίψη και πικράδα
και μοναχή μ' αφήσανε με θλίψη και πικρία
με πόνους και με βάσανα την ταπεινή Μαρία
και που να παπορευθώ και που να πα να μείνω
τίνος το σπίτι η φτωχή την κεφαλή να κλίνω
ποιον να έχω σύντροφο να κάθομαι να κλαίω,
τους πόνους και τα βάσανα και τίνος να τα λέω
πότε να έρθεις τέκνον μου ώστε να σε κατέχω
κλαίω απαρηγόρητα, παρηγοριά δεν έχω
τις βούκες της κατέσχισε τα αίματα έτρεχαν
τα δάκρυα της έτρεχαν χαμέ στη γη έβρεχαν
ετράβαν τα μαλλάκια της το στήθος της εκτύπαν
ούτε τον κόσμο έβλεπε ούτε φωνές εγρίκαν
δυο βρύσες εγινήκασιν τα δυο της αμάτια
το στήθος της τες βούκες της έκαμεν τες κομμάτια.
Υιέ μου όταν σε γέννησα δεν δεν είχα τέτοιους πόνους
και τώρα πόνοι τετραπλοί τα σωθικά μου σπρώχνουν
όταν σε γαλακτότρεφα είχες Θεού την χάρη
εθώρουσε και χαιρόμουν και βαστούν σε καμάρι
όταν σε ποσαράντονα τότε στον Ιερέα
τον Συμεών τον θαυμαστό τότε έτσι τον ελέγαν
αυτός μου επροφήτευσεν αυτή την προφητεία
πως μέλλει διελεύθουσα ρομφαία στην καρδιά.
Αυτά μου επροφήτευσεν ο Συμεών Θεόπτης.
Ιδού ρομφαίαν και σπαθίν τα σωθικά μου κόπτει
ιδού θωρώ το τέκνο μου στο ξύλο σταυρωμένο
και μέσα στην καρδιά του έχουν το καρφωμένο
ξύλο όπου σταυρώθηκε ο Πλάστης και Θεός μου
Ο ποιητής του Ουρανού της γης κι όλου του κόσμου
εποίησε τον Ουρανό ήλιο και το φεγγάρι
τη γην ομού την θάλασσα με κάθε λογής ψάρι.
Σταυρέ μου ξύλο Άγιο ξύλο ευλογημένο
ξύλο πανυπερθαύμαστο κι υπερδεδοξασμένο
ξύλο όπου εβλάστησες το είδος τριών ξύλων
πεύκος, κέδρος, κυπάρισσος του παραδείσου φύλλο
γιε μου την μητέρα σου ιδέ την και λυπήθου
ιδέ την και λυπήθου την ιδέ την και σπλαχνίθου.
Υιέ μου την μητέρα σου ιδέ και μίλησε της
σύντηχε της δυο λόγια και παρηγόρησε την.
Εις ποιον με παρέδωσες κ' εις ποιον θα μ' αφήσεις
και απεκρίθη ο Χριστός της Δέσποινας και λέγει
μητέρα μου, μητέρα μου σιώπησε μην κλαίεις
τον Ιωάννη φίλο μου εγώ σου παραδίδω
να σ' έχει σαν μητέρα του και συ υιόν εκείνον.
Ω Ιωάννη φίλε μου, έφθασε η τιμή σου
έπαρε την μητέρα μου και έχε την μαζί σου.
Τότε την επαράλαβε στο σπίτι του την παίρνει
και δεν είχε παρηγοριάν η πολλοπικραμένη.
Πάλιν δευτεροφίρτηκεν φιρμένη δύο ώρες
ράντιζαν την ροδόσταμμαν οι τότε μυροφόρες
Μάρθα, Μαρία ήτανε ομού και η Σωσάνα
κι άλλη Μαρία του Κλοπά ομού και Ιωάννα.
Τούτες οι πέντε ήτανε που την παραμυθούσαν
και βλέπαν την μην σκοτωθεί και την παρηγορούσαν.
Ετρεξαν εις τον Ιωσήφ από Αριμαθίας
και τον επαρακάλεσαν να πάει στου Πιλάτου
γιατί αυτού του Ιωσήφ έπαιρναν η ριτζιά του.
Ετρεξαν όλοι παρευθύς στου ηγεμόν να φτάσουν
τον Ιησού μας τον Χριστό για να τον κατεβάσουν
Επήγαινε κι η Δέσποινα μετά του Νικόδημου
Του Μαθητά του Ιησού κείνου του περίφημου
Νικόδημος και Ιωσήφ πηγαίνουν στου Πιλάτου
κι η Δέσποινα γονατιστή έκλαιε μπροστά του.
Να σε παρακαλέσουμε αφέντη μου Πιλάτε
γιατί την εξουσία σου ο κόσμος την φοβάται
για να μας δώσεις τον Χριστό κείνον τον σταυρομένο
κείνο που πάνω στον σταυρό Χριστό τον πεθαμένο
εκείνον που σταυρώσατε εχτές πάνω στο ξύλο
γιατί δεν έχει συγγενείς ούτε κανένα φίλο
δός μας τον να τον θάψουμε καθώς είναι η τάξη
γιατί δεν έχει συγγενείς τώρα να τον κοιτάξει.
Πιλάτε τι σε ωφελεί κι αν είναι σταυρωμένος
κι αν είναι πάνω στο σταυρό δυο μέρες κρεμασμένος
νεκρός χλωμός κατάντησε νεκρός και πεθαμένος.
Δός μας τον να τον θάψουμε κι είναι φτωχός και ξένος
εχόρτασε η δίψα τους τους άνομους Εβραίους
τέλειωσε το έργο τους αυτούς τους Φαρισαίους
τοιαύτα λόγια θλιβερά ο Ιωσήφ ελάλεν
εις τον Πιλάτον τον κριτήν και τον επαρακάλεν
και ο Πιλάτος λέγει του ποίον έχεις να πέψεις
να στείλει εκατόνταρχον για να τον κονταρέψει
αν ίσως και απέθανε χαπάριν να του πέψει
ευθύς επήγαν στον Χριστόν και εκονταρέψαν τον
που την δεξιά του την πλευρά αυτοί ελόγχεψαν τον
εκεί που τον ελόγχεψεν βγήκε νερό και αίμα
ιδών ο εκατοντάρχος και όλοι τους έτρεμαν
επιστεύσαν πως εν Θεός κι ήθελε εκουσίως
να σταυρωθεί και να ταφεί σαν θέλει αυτεξουσίως.
Αυτόν τον εκατόνταρχον έλεγαν τον Αογγίνο
επίστεψε στα χέρια του και πίστεψε σ' εκείνον
και στον Πιλάτο έτρεξε δια να τον προλάβει
πως εν νεκρός και πέθανε να μην αμφιβάλλει
και ο Πιλάτος παρευθύς του Ιωσήφ δανείζει
τον Ιησού μας τον Χριστό χάρη μας τον χαρίζει
τότε λοιπόν ο Ιωσήφ έτρεξε να προφθάσει
τον Ιησού μας τον Χριστό για να τον κατεβάσει
πάνω στον Τίμιο Σταυρό έτρεξαν καθώς ήσαν
και κατέβασαν τον Χριστό και τον επροσκυνήσαν
η Παναγία η Δέσποινα ήταν του πανωθκιόν του
και έσκιπτεν και φίλαν το συχνά το πρόσωπον του
έκλαιεν και εφώναζεν σαν κλαίσιν κι άλλες μάνες
και τρεχασιν τα μάτια της σαν τρέχουν οι φουντανες.
Ω Μιχαήλ Αρχάγγελε που τουν ο Λογισμός σου
κι είπες μου Χαίρε Δέσποινα έπιασαν τον Υιό σου
καλύτερα είχες μου πει δέχθου τον θάνατον σου
έχει τρία μερόνυχτα όπου τον τυρρανίζουν
ολόγυμνο τον γιουλλην μου τες στράτες τον γυρίζουν
φορεί στεφάνι αγκαθό πάνω στην κεφαλή του
και δεν το ξέρουν οι άνομοι πως εμε την βουλή του
έβαλαν λίτρες εκατόν σμύρναν με το λοβάρι
κι άλλα μυρωδικά πολλά στον τάφο για να πάρει
επήραν τον και θάψαν τον τον δίκαιο εκείνον
κι η Παναγία ταπισόν κάμνει μεγάλο θρήνο.
Αλίμονο, αλίμονο Υιέ μου και Θεέ μου
τι είναι τούτα που θωρώ που δεν είδα ποτέ μου.
Αλίμονο, αλίμονο Θεέ μου και Πατέρα
και πως με παλλησμόνισες ετούτην την ημέρα
όποιος διαβάζει την γραφή ετούτη του Υιού μου
ερώτησην να μην έχει στην κρίση του Θεού μου
κι η Δέσποινα που το έβγαλεν πρέπει να την υμνάτε
πρέπει να την δοξάζετε και να την προσκυνάτε
αυτής πρέπει η δόξαση κι εμένα το σπολλάτε.

Τέλος και του Θεού η δόξα
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Πρόσκληση

Έλα, το φώς το αληθινό,
έλα, η αιώνια ζωή,
έλα, το απόκρυφο μυστήριο,
ο ανώνυμος θησαυρός,
το ανεκφώνητο πράγμα,
το ακατανόητο πρόσωπο,
η παντοτινή αγαλλίαση, το ανέσπερο φως,
έλα, η αληθινή προσδοκία
αυτών που μέλλουν να σωθούν.
Έλα, των πεσμένων η έγερση,
έλα, των νεκρών η ανάσταση.
Έλα, Δυνατέ, που δημιουργείς,
μεταπλάθεις κι αλλοιώνεις τα πάντα
με μόνη τη θέλησή σου!
Έλα, αόρατε, ανέγγιχτε κι αψηλάφητε.
Έλα, συ που μένεις πάντα αμετακίνητος,
μα κάθε στιγμή μετακινείσαι ολόκληρος,
για να 'ρθεις σε μας, που κειτόμαστε στον άδη,
ο υπεράνω πάντων των ουρανών.
Έλα, πολυπόθητο και πολυθρύλητο όνομα,
που όμως αδυνατούμε να περιγράψουμε
τι ήσουν ακριβώς,
ή να γνωρίσουμε την ουσία και τις ιδιότητές σου.
Έλα, παντοτινή χαρά,
έλα, αμαράντινο στεφάνι,
έλα, πορφύρα του μεγάλου Θεού και βασιλιά μας.
Έλα, κρυστάλλινη ζώνη διαμαντοστόλιστη,
ελα, απλησίαστο υπόδημα,
έλα βασιλική αλουργίδα
κι όντως αυτοκρατορική δεξιά!
Έλα, συ που πόθησε και ποθεί
η ταλαίπωρή μου ψυχή,
έλα, συ ο Μόνος
προς εμένα τον μόνο
γιατί, καθώς βλέπεις
είμαι μόνος!…
Έλα, συ που με ξεχώρισες απ' όλα
και μ' έκανες μοναδικό πάνω στη γή.
Έλα, συ που έγινες ο πόθος της ψυχής μου
και μ' αξίωσες να σε ποθήσω
τον απρόσιτο παντελώς!
Έλα, πνοή μου και ζωή,
έλα της ταπεινής μου ψυχής παρηγοριά,
έλα, χαρά και δόξα μου κι' ατέλειωτη τρυφή.
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Ευχαριστία

Σ' ευχαριστώ, που έγινες ένα πνεύμα μαζί μου
ασυγχύτως, ατρέπτως κι αναλλοιώτως,
Θεέ του παντός,
κι' έγινες για χάρη μου τα πάντα σε όλα:
Τροφή ανεκλάλητη που ποτέ δεν τελειώνει,
που ξεχύνεται ακατάπαυστα
από της ψυχής μου τα χείλη
και πλούσια αναβλύζει
απ' την πηγή της καρδιάς μου.
Ενδυμα, που αστράφτει
και καταφλέγει τους δαίμονες.
κάθαρση, που με πλένεις
με τ' άφθαρτα κι' άγια δάκρυα
που η παρουσία σου χαρίζει
σ' όσους επισκεφθείς.
Σ' ευχαριστώ, γιατί για χάρη μου έγινες
ανέσπερο φως και ήλιος αβασίλευτος,
που δεν έχεις πού να κρυφτείς,
αφού γεμίζεις με τη δόξα σου τα σύμπαντα.
Ποτέ δεν κρύφτηκες από κανένα
αλλ' εμείς κρυβόμαστε πάντοτε από σένα,
μη θέλοντας ναρθούμε κοντά σου.
Μα πού να κρυφτείς
αφού πουθενά δεν υπάρχει τόπος
για την κατάπαυσή σου;
Και γιατί να κρυφτείς
εσύ που δεν αποστρέφεσαι κανένα
ούτε κανένα ντρέπεσαι;
Και τώρα, σε ικετεύω, Δέσποτά μου,
έλα να στήσεις τη σκηνή σου στην καρδιά μου,
να κατοικήσεις και να μείνεις εντός μου
αχώριστος κι ενωμένος μέχρι τέλους
με μένα τον δούλο σου, αγαθέ,
για να βρεθώ κι' εγώ
στην έξοδό μου κι έπειτα απ' αυτήν στους αιώνες
κοντά σου Αγαπημένε,
και να βασιλέψω μαζί σου
Θεέ του παντός!
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Ικεσία

Μείνε, Κύριε, και μη μ' αφήσεις μόνο.
Θέλω, όταν έρθουν οι εχθροί μου,
Που ζητούν να καταπιούν την ψυχή μου,
να σε βρούν μέσα μου,
και να φύγουν για πάντα,
για να μη μπορέσουν ξανά να με βλάψουν
βλέποντάς σε τον ισχυρότερο πάντων
να κάθεσαι στον οίκο της ταπεινής μου ψυχής.
Ναί, Δέσποτα,
όπως με θυμήθηκες όταν ζούσα στον κόσμο
και χωρίς να το καταλάβω
με διάλεξες εσύ, με χώρισες απ' τον κόσμο
και μ' έκανες κοινωνό της θείας σου δόξης,
έτσι και τώρα φύλαξέ με
πάντοτε σταθερό κι αμετακίνητο
στην ενοίκησή σου εντός μου.
Βλέποντάς σε αδιάκοπα εγώ ο νεκρός
θ'ανασταίνομαι και θα ζω,
έχοντάς σε εγώ ο φτωχός
θα πλουτίζω διαρκώς
και θα γίνω πλουσιότερος
απ' όλους τους βασιλιάδες.
και θα σε τρώγω και θα σε πίνω
και θα σε ντύνομαι κάθε ώρα,
ώστε να ζω και τώρα και πάντα
εντρυφώντας σε ανεκλάλητα αγαθά.
Γιατί εσύ είσαι
κάθε αγαθό και κάθε δόξα και κάθε τρυφή
και σε σένα πρέπει η δόξα
στην Αγία και Ομοούσιο και Ζωοποιό Τριάδα,
που όλοι οι πιστοί
τη σέβονται και τη γνωρίζουν,
την προσκυνούν και τη λατρεύουν
στα πρόσωπα
του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων.
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Δόξα τω Θεώ !


" Σ΄ ευχαριστώ Θεέ πολύ
που βάζεις μιαν ανατολή
μετά από κάθε δύση ...

Γι΄ αυτό η ψυχή μου λακταρά
να ρθει σε Σένανε κοντά
να σε δοξολογήσει ! "
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Θεία Πρόνοια !
...
"Για αύριο Θεέ μου, Σύ έχεις προνοήσει
.
Για μιας ημέρας μάννα έχεις Εσύ φροντίσει
.
Η δύναμη κι η Χάρη, το θάρρος και η πίστη
.
Ειν' αρκετά για μένα μέχρι να έρθει η δύση.
.
Ν' ανησυχώ, το ξέρω, δεν είναι θέλημά Σου
.
Όλα ασφαλή ευρίσκονται στα χέρια τα δικά Σου
.
Τώρα που βλέπω κύματα γύρω μου αφρισμένα
.
Τώρα είν' η ώρα Κύριε να εμπιστευτώ Εσένα!
.
Για σήμερα, Πατέρα, τα μάτια άνοιξέ μου
.
Κράτησε την καρδιά μου σε υπακοή Θεέ μου
.
Βοήθα με να κάνω μ' απλότητα και χάρη
.
Αυτό που Εσύ μ' αγάπη μπροστά μου έχεις βάλει ! "
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
ΜΙΧΣ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5035
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 23, 2012 9:24 am

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ »

Όσα και εάν πω ελάχιστα, θα είναι για την Κόρη
και δε γεννήθηκε άνθρωπος, σαν την Βασιλοκόρη..
Μόνο μια επίκληση του ονόματος γεμίζει
με δύναμη και ενέργεια το γένος να ελπίζει…..
Έχει την μεγαλύτερη πρεσβεία εις τα Θεία
και βασιλεύει επάξια στα δεξιά η Κυρία..
Σχέση έχει ιδιαίτερη, με των ανθρώπων γένος
και ύμνος πρέπει δια Αυτήν και κάθε ουράνιος αίνος…
Έφερε η πτώση αδελφοί , τον πόνο και αμαρτία
φθορά και κόπος έκτοτε , βρίσκονται , σε απαρτία..
Λάβαμε αποκάλυψη, δια του Θείου προσώπου
ευθέως την δώρισε ο Θεός , δια του Υιού , επιτόπου.
Πάει ο θάνατος μακριά, έρχεται η ισορροπία
και έχει ο Θεός το σχέδιον, να φύγει η ανομία……
Πρώτο και κύριο πρόσωπο, στην θεία οικονομία,
η Θεοτόκος , το όργανο και σωτηρίας αιτία…
Είναι η Αγία σιγή, της Θεοτόκου , χρώμα
λίγα γνωρίζει ο άνθρωπος για αυτό το Άγιο Σώμα,
Ο Άγιος τη ζωγράφισε , Λουκάς και έκτοτε, η Εικόνα,
έμεινε απαστράπτουσα, σε κάθε νέον αιώνα.
Γράφτηκαν στα ευαγγέλια, όσα μας πρέπουν λόγια
και όσα η ίδια έβαλε , σ, Αγίων Πατέρων στόμα….
Παιδιόθεν η Αμώμητος βρίσκεται μέσα στα άγια,
μεγάλωσε μες, το ναό , στην αγκαλιά , την άγια..
Εκεί θα βρει με προσευχή , τον Κύριο και Θεό της
και μέσα στην βαθιά καρδιά, το δρόμο το δικό της…
Είδε το πόνο τη φθορά, και τον επάρατο θάνατο, …
και έκλαψε για τον άνθρωπο, που ηρνήθη τον Αθάνατο..
Αγάπησε τον Ύψιστο, πριν κατά και κατόπιν,
και δίκαια αξιώθηκε να φέρει το Δεσπότην..
Το πνεύμα πήρε του θεού και το έκανε ικεσία,
προς το Θεό πατέρα μας, θερμότατη πρεσβεία…..
Είχε το λόγον με φειδώ και βιωτή με ευσέβεια
χάρισμα την ανατροφή και την πορεία , βεβαία.
Βίον καθόλα επαινετόν- ζωήν θεοφιλή
και έγινε Μάνα με έλευσιν του Πνεύματος , σ, αυτήν..
Έφλεξε την καρδιά της, η προσευχή και ο πόθος
να γίνει η δούλη του Θεού, όταν διέλθει ο Πρώτος..
Ζέουσα είχε προσευχή η Κεχαριτωμένη
και την αξίωσε ο Θεός , την Υπερευλογημένη..
Αξίωσον με, Δέσποτα, να καταστώ η δούλη,
νυχθημερόν προσεύχονταν τα Πάναγνα Της χείλη,
να πληρωθούν όσα έγραψαν, προφήτες και άξιοι δούλοι…
Μα αξίωσεν ο Πλάστης, μου να γίνει αυτή η Μητέρα
και λάμπρυνε τους ουρανούς, ως η Άγια Πλατυτέρα….
Έγινε διότι εκπλήρωνε , τον λόγο μες, τα στήθια
και πρώτα η ταπείνωση , ήταν για αυτή συνήθεια.
και απ, τον Ύψιστο ζητά να δίδει παραμύθια
και ανάπαυση στους δυστυχείς, που έχασαν την αλήθεια,,,,
Ο νους μες, την καρδία της, ήταν και παραμένει
χαίρει και ταπεινώνεται, κηρύττει και προσμένει……
Γεννιέται ο κόσμος από αρχής, ευθύς μετά το Γένοιτο
και εμείς θα μακαρίζουμε τη Κόρη που εδέχετο .
Το χαίρε διακόπτει την σιωπήν , και η Παρθένος απόρη
πως Μάνα Πλάστη θα γενεί, αλλά θα είναι Κόρη!
Σιωπά και διαλογίζεται , η της αγνοίας, ο τόκος,
δούλη ζητούσε να γενεί και όχι Θεοτόκος.
Η Παρθενία δέσμευση, νόμος βαρύς ο τρόπος,
ασήκωτος ο πέλεκυς και αβάσταχτος ο κόπος…
Γνωρίζει την υπόσχεση , ο Μνήστορας της Κόρης
προστάτης είναι και μάρτυρας Αγνής Βασιλοκόρης.
Τον νόμιμο γάμο θα ευλογεί με τούτο το δεσμό
και ο Ιωσήφ, προαισθάνθηκε τον Θείον ασπασμό…..
Αν και αρχικά αυτός σκέφτηκε την Κόρη να απολύσει
καρπός του Αγίου Πνεύματος το λογισμό θα σβήσει…
Σφραγίδα ο Αρχάγγελος , της Παρθενίας θα δώσει
και έτσι με νομιμότητα , το Πλάστη να μας δώσει,
η Κιβωτός που έμελλε την πλάση όλη , να σώσει…..
Εξαίρετα σε ευχαριστώ Κύριε και Θεέ μου
που χάρισες τη Δέσποινα , Πλάστη Δημιουργέ μου
και έγινε η Γέφυρα η Σεπτή, να ανεβώ στα ουράνια,
ίσως φορέσω ο άθλιος , τα ένδοξα στεφάνια…

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής


Είπε Γέρων… Παναγία μου… (Βασισμένο σε ομιλία Π. Ζαχαρία ΕΣΣΕΞ)


http://www.diakonima.gr/2013/05/31/%CE% ... BF-%CF%83/
+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Κ ύ ρ ι ε . . .
...
.
« Κύριε . . .
είναι στιγμές
που αναζητώ το βλέμμα Σου ,
της τραγικής εκείνης νύχτας .
Ίδιο βλέμμα !
Λυτρωτικό !
μέσα στα βάθη μου τ΄ αθώρητα
ογκόλιθο έχω κρυμμένο ,
σκληρό και παγερό , το " εγώ " μου .
.
.
Κύριε, ικετεύω Σε.
Σπλαχνίσου
το νέο αρνητή Σου...
Κι ας γίνει και για με
το θαύμα της ματιάς Σου.
Μια αχτίδα της , Χριστέ, ζεστή ,
να ακόντισει , την πέτρινή μου την καρδιά
να τη ραγίσει ,
και από μετάνοια και συντριβή ,
Χριστέ μου να δακρύσει . . . »
.
.
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Φλόγα Μυστική !



« Αισθάνομαι μια φλόγα μυστική
Για Σε Χριστέ να φλέγει τη ψυχή μου
γ΄ αυτό απόλαυση δεν έχω πιο γλυκιά
παρά όταν σου μιλώ στην προσευχή μου ! »
***
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Άβαταρ μέλους
fotis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4712
Εγγραφή: Δευ Σεπ 12, 2011 7:01 am
Τοποθεσία: ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗΣ

Re: Θρησκευτική ποίηση

Δημοσίευση από fotis »

Χριστέ μου . . .
...
" Χριστέ μου
Βοήθησέ με να μάθω
Την ορθογραφία της λέξης «αγαπώ»
Την ορθογραφία των λέξεων
«Ταπεινοφροσύνη»
«Αθωότητα»
«Υπομονή»
.
Για να υπομείνω
Τα βάσανα της ζωής
Όπως υπόμεινες Εσύ
Το μαρτύριο του Σταυρού
Για να μπορώ να ψαλιδίζω
Το πλέγμα του σκότους
Την επηρμένη λάμψη των καθρεφτών
Για να μπορώ να ελπίζω
Σ' ένα φως Αναστάσιμο ! "

( Του Τάκη Βαρβιτσιώτη , από τη συλλογή, Η θαυμαστή αλιεία - 1992)
Ο υπομείνας,εις τέλος ούτος,σωθήσεται.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”