Θρησκευτική ποίηση

[ΜΙΧΣ]

Κορυφαίο, συγκινητικότατο και συγκλονιστικό! Ευχαριστώ!

[fotis]

ΔΕΗΣΙΣ.

Η θάλασσα στα βάθη της πήρε έναν ναύτη.
Η μάνα του,ανήξερη πιαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και ναν καλοί καιροί

και όλο προς τον άνεμο στήνει τα αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει,σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα έλθει πια ο υιός που περιμένει.

Κ.Π.Καβάφης.

[fotis]

Είδωλα να προσκυνήσω;
Μα έχω ζωντανό Θεό,
τον Ιησού, τον βασιλιά μου
που μαζί Του περπατώ·
προσπερνάμε τους αιώνες
κάθε δείλι και αυγή,
με τον Λόγο της Γραφής Του
περιτρέχουμε τη γη.

Είδωλα να προσκυνήσω;
Μα είναι «έλκη σεσηπότα,»
κουρελόρουχα της σάρκας
που σαπίσανε στα χόρτα,
της φθοράς τα απομεινάρια
πεταμένα στη γωνία,
ζυμωμένα με τον πόνο
με λυγμούς, με αγωνία.

Είδωλα να προσκυνήσω;
Όχι, λέω στον εχθρό
που παγίδεψε στην πλάνη
κάθε έθνος και λαό·
έξω ολόλαμπρος ο Ήλιος
μέσα τους όμως σκοτάδι,
τους καλεί ο ουρανός Του
μ΄ αυτοί προτιμούν τον Άδη.

Είδωλα δεν προσκυνάω,
έχω τόπο ιερό,
τον Μεγάλο Αρχιερέα
στον ναό Του προσκυνώ,
και φωνή δοξολογίας
μες΄ απ’ την καρδιά Του αφήνω
την τιμή και την λατρεία
μόνο σε Εκείνον δίνω.

[fotis]

''Κυριακή''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Καμπάνες αντηχήσανε
Στα πέρατα της πλάσης,
Κι αμέσως αντιλήφθηκα
Πως θέλεις να με πιάσεις,

Σφιχτά από το χέρι μου
Και να με οδηγήσεις,
Μέσα στην Μια Εκκλησιά
Στ’ αυτί να μου μιλήσεις.

Τα χερουβείμ, τα σεραφείμ
Και όλοι οι αγγέλοι,
Ψέλναν χαρμόσυνη χαρά
Με τον σταυρό στο χέρι.

Το όνομα μου φώναζαν
Ανάμεσα στους ήχους,
Και απαντήσεις μου ’δινες
Στους άγνωστους τους γρίφους.

Μέλι στάζαν τα μάτια μου
Φλόγα μες στην καρδιά μου,
Γλυκά ήρθες και χώθηκες
Μέσα στα όνειρα μου,

Άχτιστο φως με έλουσε
Φωτίστηκε η ζωή μου,
Χορός αγγέλων γύρω μου
Ψέλναν για την ψυχή μου,

Στον κόσμο επετούσανε
Διάφορες ευλογίες,
Αγάπη, ειρήνη και χαρά
Σωτήριες ευκαιρίες,

Όλοι μας ευρισκόμασταν
Σε μια ευφορία,
Που μόνο Κυριακή πρωί
Βιώνεις σ’ εκκλησία,

Πιστεύω εις σ’ έναν Κύριο
Για μας τους ανάξιους,
Κι ο Ιερέας κήρυξε
Τα Άγια Στους Άγιους.

Ήμουν στο τέλος της γραμμής
Και ερχόμουνα κοντά σου,
Αργά και κατανυκτικά
Να λάβω τ’ άχραντά σου.

Έφαγα απ’ την σάρκα σου
Και ήπια το άρωμα σου,
Βοήθα με Πατέρα μου
Να γίνω απ’ τα παιδιά σου.

Ήχος γλυκός ξεγλίστρησε
Απ’ τ’ ουρανού το χέρι,
Και στην καρδιά μου κούρνιασε
Σαν άσπρο περιστέρι.

Φεύγω γεμάτος με Χριστό
Πλήρης ειν’ η καρδιά μου,
Το Άγιο Πνεύμα χώθηκε
Μέσα στα σωθικά μου.

Κι ανοίξανε οι ουρανοί
Κι οι άγγελοι σαλπίσαν,
Με το έλεος του ενός Θεού
Ολόλευκα μας ντύσαν.

[fotis]

ΜΑΘΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ Ν' ΑΓΑΠΩ)

Συ η Ελπίδα της καρδιάς μου,
το καταφύγιο και η χαρά, Θεέ μου,
Συ το απάνεμο λιμάνι,
το φως του ήλιου μες την σκοτεινιά.

Μάθε με Κύριε ν' αγαπώ,
τον εαυτό μου να ξεχνώ,
μες το λιμάνι Σου να ζω
και νύχτα-μέρα για Σε να τραγουδώ Θεέ μου

πως μακρυά Σου η ζωή μου
μοιάζει μ' ανθό που ζει χωρίς νερό και
πως τώρα Χριστέ που Σε γνωρίζω
ζώντας στη γη, πετώ στον ουρανό!

Μάθε με Κύριε ν'αγαπώ,
τον εαυτό μου να ξεχνώ,
μες το λιμάνι Σου να ζω
και νύχτα-μέρα για Σε να τραγουδώ Θεέ μου

πως η ψυχή δίχως Εσένα
είναι καράβι δίχως οδηγό και
πως τώρα που μ' άγγιξε η πνοή Σου
για τη δική Σου δόξα μόνο ζω!

[fotis]

Εκκλησιασμός

Μόλις έλαμπαν τα κάλλη της αυγής τερπνά,
τα παιδάκια η μητέρα τρέχει και ξυπνά
« Αι παιδιά, καιρός, ξυπνάτε, κι είναι Κυριακή
η καμπάνα μας φωνάζει, την ακούτ' εκεί; »
« Τωρ' αμέσως, μητερίτσα » λέγουν κι εν ταυτώ
πώς ευρέθησαν στο πόδι όλα στο λεπτό!
Η μητέρα με δροσάτο τάπλυνε νερό,
τα μαλλάκια τους με χτένι χώρισ' αργυρό,
τ' άλλαξε σιδερωμένα ρούχα γιορτερά
κι έλαμπαν σαν αγγελούδια, κι ήσαν μια χαρά.
Τώρα νά στο πεζοδρόμι τα παιδιά, κι αυτή
το μικρό της απ' το χέρι τρυφερά κρατεί.
Φρόνιμα στην Εκκλησία στέκουν τα παιδιά
και τη λειτουργία ακούουν με καλή καρδιά,
φως και μέσα και απ' έξω. Πάλι νά! μαζί
εις το σπίτι η συνοδεία έρχεται πεζή.
Σ' όλη χύθηκε τη στράτα μόσχος θαυμαστός
και αόρατος μαζί των έρχετ' ο Χριστός!

[fotis]

''Ο κανόνας''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Γονατιστός στο εικόνισμα,
Τα μάτια μου κλεισμένα,
Τα χείλη μου μισάνοιχτα,
Γυρεύουνε εσένα,

Ανάσα σιγανή, κοφτή,
Kαι θαλπωρή στο πνεύμα,
Aνατριχίλα στην καρδιά,
M’ ένα μικρό σου νεύμα,

Ρίγος, πάνω στο δέρμα μου,
Κάτω απ’ το δέρμα, θέρμη,
Κατάνυξη και συντριβή,
Ταπείνωση κι αγάπη.

σκέπασε με Κύριε
Με την συνέπεια σου,
Και χάρισε στον δούλο σου
Λίγη σεμνότητα σου,

Δως μου χαρά συγκέντρωσης,
Ορθότητας και τάξης,
Και κράτα με σε μια σειρά
Κοντά σου, μη με χάσεις.

Σε τόσο σκοτεινή γωνιά,
Πρώτη φορά, Θεέ μου,
Μ’ έλουσε φως μοναδικό,
Ευχαριστώ σε Ακριβέ μου.

Ας οψεται η αγάπη σου,
Μα και το έλεος σου,
Που έδειξες σ’ έναν τυφλό,
Τον δρόμο τον δικό σου.

Έξω στο μισοσκόταδο,
Και μέσα στο μυαλό μου,
Άχτιστο φως τριγύρω μου,
Δεν είναι στ’ Όνειρο μου.

Προσπάθεια επίμονη
Κανόνας της ζωής μoy,
Να μπεις μέσα στην σκέψη μoy
Μα και στην ύπαρξη μoy.

Από το φως του καντηλιού
Που σιγοτρεμοπαίζει,
Και από το θυμίαμα,
Που με τις σκέψεις παίζει...

Σηκώθηκα πια όρθιος

Αχνή φλόγα, τρεμάμενη
Αντίκρισα εμπρός μου,
Και επιβλητικά ορθός,
Ο ξύλινος σταυρός μου,

Το έμβλημα, του αθάνατου
Δεσπότη και Θεού μου,
Του λυτρωτή,
Του πλάστη μου,
Και του δημιουργού μου.

[fotis]

'Πίστη''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Κάψιμο μες στο στήθος μου,
Δροσιά μες στην καρδιά μου,
Βάρος πάνω στην πλάτη μου,
Φτερούγες στα όνειρα μου.

Στο στήθος μου ειν’ το εγώ,
Στην πλάτη ο σταυρός μου,
αγάπη μέσα στην καρδιά,
Και στο μυαλό ο Θεός μου.

Τρέμουλο σκέψης τριγυρνά
Σαράκι υποψίας,
Σκέψεις που με φοβίζουνε
Θέμα δολοφονίας...

Γιατί στην πλάτη ο σταυρός;
Ποιός να ναι τώρα θύμα;
Γιατί θα πρέπει άραγε
Να μπει κι άλλος στο μνήμα;

Ρωγμές με μιας eγέμισα
Και κλόνισα την πίστη,
Αυτή που αρκετό καιρό
Με είχε συγκλονίσει.

Θεμέλια όχι γερά
Του πονηρού οι εργάτες,
Με προσευχή θε να φανούν
Του κόσμου οι αυταπάτες.

Λάμα μικρή και δίκοπη...
Τέλος στο κάψιμο μου,
Επήρα την απόφαση
Να μείνει ο σταυρός μου,

Χαράκωσα το στήθος μου
Να φύγει ο εγωισμός μου,
Να γίνει χώρος και να μπει
Ο Ένας και Θεός μου.

[fotis]

Ξωκλήσι
(«Παναγιές» - Λέρος)

Τῆς Παναγιᾶς ἐρημοκλήσι
πάνω στό βράχο λαξευτό,
πέτρα στήν πέτρα τὄχουν κτίσει
στό πέλαγος ἀντικριστό.

Εκεῖ αἰῶνες τώρα στέκει
μέ δέντρων ἴσκιους συντροφιά
κι ἡ σκέπη κόκκινη προβάλλει
στοῦ ἥλιου τή χρυσή θωριά.

Τό καντηλάκι ἀχνοφωτίζει
τῆς Θεοτόκου τή μορφή
καθώς ὁλόθερμα βαστάζει
τόν ᾿Ιησοῦ της τόν γλυκύ.

Στήν κοίμησή της ἡ καμπάνα
μέ τά ἐγκώμια ἀντηχεῖ,
λιβανωτοῦ κι ἁρμύρας αὔρα
φτάνουν στά μύχια τῆς ψυχῆς!

Μαρ. Δωρ.-Μπίσσ.

[fotis]

Παιδιῶν Χριστούγεννα


᾿Απόψε,
καθώς τά μάτια Σου θ’ ἀνοίξεις, Θεῖο Βρέφος,
στήν ἄξενη τοῦ κόσμου μας «σπηλιά»,
κι ἀναζητήσει ἡ Θεϊκή ματιά Σου
τῆς παιδεμένης γῆς μας τά παιδιά,

θαρρῶ,
σ’ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη πού θά φτάσει
Δύση -᾿Ανατολή -Νότο -Βορρᾶ,
γιά «τῶν μικρῶν» πού ἀγάπησες, θά κλάψει,
τή συμφορά!

῾Ηρῶδες νέοι στή Βηθλεέμ τοῦ κόσμου!...
῎Αλλη «νηπίων σφαγή»,
ἀνίλεα μέ δόλο θανατώνει
τήν παιδική χιλιάκριβη ψυχή!
— ῎Εξω ὁ Χριστός ἀπό τήν κάμαρά τους...
— ῎Εξω ἡ Βασιλεία Του ἀπ’ τήν καρδιά τους...
— Τῆς Τρίτης Χιλιετίας τά παιδιά τά μεγαλώνει,
ἡ ...θεά ᾿Οθόνη!

Κι ἄκου!
πέντε φυλῶν τίς Μάννες πού θρηνοῦν,
ἐδῶ τῆς πείνας, ...τοῦ «λευκοῦ θανάτου» ἐκεῖ,
τά σκέλεθρα παιδιά τους!
Τῆς ἐρημιᾶς καί τῆς ὀρφάνιας τό λυγμό, ἄκου!
Τόν τρόμο ἀπό τή βόμβα τοῦ θανάτου!...
Καθώς, ξανά πορεύεσαι στήν Αἴγυπτο,
«φυγάς» τοῦ μίσους,
τ’ ἀποδιωγμένα ἀπ’ τήν αὐλή τοῦ παιχνιδιοῦ,...
τή σπιτική φωλιά, ...θυμήσου.
Κι ἄς γίνει ὁ ἐρχομός Σου,
«ἐπί γῆς Εἰρήνη...»!
᾿Από τή φάτνη Σου ἄς κυλήσει,
ὦ «᾿Ανατολή», τό φῶς Σου,
νέα αὐγή στή σκοτεινιά τοῦ κόσμου!
Νά ξεχυθεῖ, νά γαληνέψει ἡ φρίκη!
Νά ξεδαγκώσουν τά παιδιά,
τοῦ σκοταδιοῦ οἱ λύκοι...
Μέ τῶν ᾿Αγγέλων τά δοξαστικά
νά σμίξει τῆς χαρᾶς τους τό «᾿Αλληλούια»!
Στήν κατσουφιά τοῦ ἀνθρώπου,
«Κάλαντα» γλυκά
κι ἀθῶα, γελαστά παιδιῶν τραγούδια!...

Θεῖο Βρέφος, τῆς φτωχικῆς Σπηλιᾶς,
στήν εὐσπλαχνία τῆς Θείας Σου ματιᾶς,
κλεῖσε τοῦ κόσμου ὅλου τά παιδιά.
Τή Θεϊκή Σου ἄνοιξε ἀγκαλιά
στά «βρέφη» πού ἀγάπησες...
῎Ελα, καί πές ξανά
— ᾿Αφῆστε τά παιδιά νά ’ρθοῦν σέ Μένα!...
Ποιός τά γυρίζει πίσω;!...
Τῆς Βασιλείας μου τήν Πύλη, σ’ ὅποιον
μέ παιδική ψυχή, θ’ ἀνοίξω.
Α. Αὐγερινοῦ