Θρησκευτική ποίηση

[fotis]

«Μακάριος ο άνθρωπος όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών.»
(Ψαλμός α΄ 1α )

Κύριέ μου,
Πόσο αλήθεια ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που άφησε σκέψη και καρδιά, όλο τον εαυτό του, στα δικά Σου χέρια. Εσύ είσαι η αγάπη. Το θέλημά Σου είναι το αγαθό, το ευάρεστο, το τέλειο. Ο ασεβής, που έχει στρέψει τα νώτα του σε Σένα, έχει αυτό-αποκλεισθεί από την αγάπη Σου, που είναι η μόνη πηγή μακαριότητας. Οι ταλαίπωροι ασεβείς, με το δικό τους θέλημα πασχίζουν να χτίσουν το δικό τους παράδεισο, μα μόνο να βουλιάζουν στη δική τους κόλαση καταφέρνουν. Αλήθεια, ο άνθρωπος που έχει μια μονάχα βουλή, τη δική Σου, που δεν ζητά παρά μόνο τη δόξα του ονόματός Σου, που «μένει εν Χριστώ Ιησού», μόνο αυτός μπορεί να είναι μακάριος.

«… Και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθισεν».
( Ψαλμός α΄ 1β)

Κύριέ μου,
Πόσο Σ’ ευχαριστώ, που μου αποκάλυψες μα και με απομάκρυνες από την περιοχή των χλευαστών, δηλαδή των ανθρώπων εκείνων, που ικανοποιημένοι μόνο από τον εαυτό τους, δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν ξέρουν να προσεύχονται για τους άλλους, δεν ξέρουν να χαίρονται και να απολαμβάνουν τα δώρα της αγάπης Σου και μόνη διέξοδο βρίσκουν στο χλευασμό, στην ειρωνεία και στην κοροϊδία. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι αυτής της κατηγορίας κοντά μας, δίπλα μας, ανάμεσά μας, μα Σου είμαι ευγνώμων, που δεν μπόρεσα ποτέ να ταιριάξω μαζί τους και με τη χάρη τη δική Σου με αξίωσες να δέχομαι τα πλάσματά Σου, όπως Εσύ ακριβώς τα έπλασες και τα δέχεσαι. Σ’ ευχαριστώ. Έτσι να με κρατήσεις μέχρι τέλους.

«Και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα».
(Ψαλμός α΄ 2)

Κύριέ μου,
Πάντοτε, όλοι οι άνθρωποι, και εγώ φυσικά, έχουν ένα στόχο, ένα σκοπό, ένα ιδανικό, που τους γεμίζει, και σ’ αυτό αποβλέπουν. Και εγώ κάποτε είχα τέτοια αντικείμενα μπροστά στα μάτια της ψυχής μου, μα τώρα όλα αυτά ξέπεσαν, μαράθηκαν, ατόνησαν και έπαυσαν να έχουν ενδιαφέρον πια για μένα. Μόνο μέσα στο Λόγο Σου, μέσα στο αιώνιο θέλημά Σου, εκεί αναπαύεται το πνεύμα μου και η ψυχή μου. Γι’ αυτό μέρα και νύχτα, αδιάκοπα μελετώ το νόμο Σου, την αιώνια βουλή Σου, και μ’ αυτή γνωρίζω τα θαυμάσιά Σου, που γεμίζουν την καρδιά μου με χαρά και αγαλλίαση. Μπροστά στον αιώνιο νόμο Σου όλα τα άλλα είναι τόσο μικρά, τιποτένια, ασήμαντα, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος σκύβαλα μπροστά στο έξοχο της γνώσεώς Σου, που μου δίνει τη μόνη ικανοποίηση.



«Και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή».
( Ψαλμός α΄ 3)


Είναι, Θεέ μου, μια τόσο θαυμαστή μεταχείριση, ώστε μόνο που τη διαβάζω, μου δίνει τέτοια χαρά, που με κάνει να πετάω στα σύννεφα. Αυτό το «πάντα», αυτή η αμείωτη , αυτή η απεριόριστη εμπιστοσύνη, έχει τόσο απέραντη έκταση, που για να είμαι ειλικρινής με τρομάζει. Μα είμαι υποχρεωμένος να το δεχτώ, όχι στο μέτρο που η καρδιά μου μπορεί να φτάσει, μα όπως Εσύ ο Θεός μου μού το φανερώνεις, και να πιστέψω σ’ αυτό.
Να το έχω σαν οριστικό και δεδομένο, στους καθημερινούς μου συλλογισμούς. Άλλωστε, δε ζητώ κάτι δικό μου, κάτι για τον εαυτό μου, αφού για πολλούς λόγους έπαψα να ασχολούμαι μ’ αυτόν και δεν ξέρω μάλιστα και αν υπάρχει καθόλου. Αυτά που θα «πράττω» θέλω να είναι για τη δόξα τη δική Σου και ταυτόχρονα, επειδή Σε αγαπώ, θα είναι και για το δικό μου αγαθό.

«Διότι γνωρίζει ο Κύριος την οδόν των δικαίων».
(Ψαλμός α΄ 6)

Κύριέ μου,
Είναι φορές, που με πνίγει μια αίσθηση μοναξιάς και εγκατάλειψης, λες και κανένας δεν στρέφει τα μάτια του σε μένα. Μα Σ’ ευχαριστώ, γιατί καθώς βαδίζω στη μοναχική μου στράτα, νιώθω πάνω μου το γλυκό βάρος των ματιών Σου και την απαλότητα της σκιάς της δικής Σου παρουσίας. Τότε συγκινημένος ψάλλω στο όνομά Σου, γιατί στους δρόμους που άνοιξε η αγάπη Σου για να βαδίσουν οι δίκαιοί Σου πάντα συναντώ την παρουσία Σου, τα θαυμάσιά Σου. Τους άλλους δρόμους τους φοβάμαι τόσο πολύ. Εκεί υπάρχει ο κίνδυνος και η απόγνωση.
Πόσο Σ’ ευχαριστώ!

[fotis]

Η Βίβλος…

Σαν ήμασταν μικρά παιδιά μας έλεγε η μάνα μας:
Να παίζετε, αλλά δε θα περπατάτε πάνω στα
λουλούδια, και δεν θα ανεβοκατεβαίνετε τα σκαλοπάτια.
~
Ο Άβελ ήταν ο πιο μεγάλος κι εγώ ο πιο μικρός.
Τρώγαμε το ψωμί μας τόσο λαίμαργα που οι
γυναίκες, γελούσαν όταν περνούσαμε
από δίπλα τους.
~
Συχνά σαν σκαρφαλώναμε στη σιταποθήκη του
μοναστηριού για να παίξουμε,
το μάτι μας έπεφτε σε ένα βιβλίο που ήταν στο πάνω μέρος ενός
ντουλαπιού, άφταστο για μας.
~
Σκαρφαλώσαμε μια μέρα μέχρις αυτό το μαύρο
βιβλίο. Δεν ξέρω πώς το αποκτήσαμε.
Αλλά, θυμάμαι ότι ήταν μια Βίβλος.
~
Αυτό το παλιό βιβλίο μύριζε λιβάνι.
Σταθήκαμε σε μια γωνιά συνεπαρμένοι.
Ζωγραφιές παντού! Τι ευτυχία! Τι ενθουσιασμός!
~
Τ΄ ανοίξαμε στα διάπλατα γόνατά μας
κι από την πρώτη κιόλας λέξη μας συνεπήρε!
Ξεχάσαμε το παιχνίδι• βαλθήκαμε να το διαβάζουμε.
~
Διαβάζαμε και οι τρεις όλο το πρωινό.
Για τον Ιωσήφ, τη Ρουθ, και τον Βοόζ, για τον
Καλό Σαμαρείτη. Συνεπαρμένοι, το ξαναδιαβάσαμε το βράδυ.
~
Σαν παιδιά, όταν πιάσουν ένα ουράνιο πουλί
με χαρούμενα ξεφωνητά και ανεκλάλητη χαρά,
νοιώθουν στα χέρια τους την απαλότητα των φτερών τους.

Βίκτωρ Ουγκώ

[fotis]

Σε ευχαριστώ!
Σ' ευχαριστώ, που έγινες ένα πνεύμα μαζί μου
ασυγχύτως, ατρέπτως κι αναλλοιώτως,
Θεέ του παντός, κι' έγινες για χάρη μου τα πάντα σε όλα:
Τροφή ανεκλάλητη που ποτέ δεν τελειώνει,
που ξεχύνεται ακατάπαυστα από της ψυχής μου τα χείλη
και πλούσια αναβλύζει απ' την πηγή της καρδιάς μου.
Ένδυμα, που αστράφτει και καταφλέγει τους δαίμονες.
κάθαρση, που με πλένεις με τ' άφθαρτα κι' άγια δάκρυα
που η παρουσία σου χαρίζει σ' όσους επισκεφθείς.
Σ' ευχαριστώ, γιατί για χάρη μου έγινες ανέσπερο φως
και ήλιος αβασίλευτος, που δεν έχεις πού να κρυφτείς,
αφού γεμίζεις με τη δόξα σου τα σύμπαντα.
Ποτέ δεν κρύφτηκες από κανένα αλλ' εμείς κρυβόμαστε
πάντοτε από σένα, μη θέλοντας ναρθούμε κοντά σου.
Μα πού να κρυφτείς αφού πουθενά δεν υπάρχει τόπος
για την κατάπαυσή σου;
Και γιατί να κρυφτείς εσύ που δεν αποστρέφεσαι κανένα
ούτε κανένα ντρέπεσαι;
Και τώρα, σε ικετεύω, Δέσποτά μου,
έλα να στήσεις τη σκηνή σου στην καρδιά μου,
να κατοικήσεις και να μείνεις εντός μου
αχώριστος κι ενωμένος μέχρι τέλους με μένα τον δούλο σου,
αγαθέ, για να βρεθώ κι' εγώ στην έξοδό μου κι έπειτα απ' αυτήν
στους αιώνες κοντά σου Αγαπημένε, και να βασιλέψω μαζί σου
Θεέ του παντός!

[fotis]

Ο κάθε άνθρωπος είναι μια εικόνα του Θεού.
Αν τα μάτια της ψυχής μας ήταν καθαρά, θα βλέπαμε την Αλήθεια.
Η Αγάπη Του ξετυλίγεται μπροστά μας όπου κι αν κοιτάξουμε, κι εμείς ψάχνουμε την ευτυχία σε πράγματα ανώφελα, εφήμερα, ανούσια...

Κάνε Θεέ μου να Σε νοιώθουμε κάθε στιγμή δίπλα μας. Λούσε μας τη ψυχή μας με την εξομολόγηση και βοήθησέ μας να σηκώσουμε το σταυρό μας.
Βοήθησέ μας να δούμε την Αλήθεια σου και να αισθανθούμε την Αγάπη Σου.

Κάνε την αμαρτωλή αφή μας να Σ' αγγίξει.
Άναψε του Θείου Έρωτα τη φλόγα στο καντηλάκι της καρδιάς μας.
Κάνε τα γήινά μας μάτια να κλάψουν και να ξεπλύνουν τις αμαρτίες.
Βοήθησέ μας να αφεθούμε στα χέρια Σου.
Γεννηθήτω τω θέλημά Σου...

Ένα χαμόγελο η ζωή
από τα χείλη ενός παιδιού
σαν δυο φτερά χελιδονιού
άνοιξη φέρνει.

Παράθυρο άνοιξε η καρδιά
στη μέσα γη, η Παναγιά
με το Χριστό μες την ποδιά
να μας προσμένει.

[fotis]

''Εδέμ''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''



Δροσοσταλίδα της χαράς,
Ανθός της ευεξίας,
Καρπός αγάπης μαγικής
Με ρίζες της υγείας.

Φυλλώματα ανθρώπινα
Με παιδικές ψυχούλες,
Αγγελικά προσχήματα
Με αγαθές καρδούλες.

Χαμόγελα ουράνια
Με ήχους παραδείσιους,
Εξωτικά παγόβουνα
Με στολισμένες νήσους,

Θάλασσα χρυσοστόλιστη,
Μίση ναυαγισμένα,
Νερά δροσοτρεχούμενα
Και μαργαριταρένια,

Βυθός καθάριος φιλικός
Στα μάτια των κατοίκων,
Ήλιος που κατοικεί κι αυτός
Στις στέγες των ενοίκων,

Άρπες που ευωδιάζουνε
Με Θεια μελωδία,
Σάλπιγγες που συνομιλούν
Για αυτήν την ευχαριστία,

Ωδές που πλέκονται παντού
Και ρίζες παντού βγάζουν,
Ύμνοι που γονατιστοί
Για την αγάπη κράζουν,

Κλαδιά που αγκαλιάζονται
Και κάνουν τον σταυρό τους,
Και δένδρα που σκυμμένα κλαιν
Κι υμνούν τον Κύριο τους,

Βράχοι που κατρακυλούν
Και λιώνουνε τα πάθη,
Άγγελοι που εξαφανίζουνε
Μα μιας όλα τα λάθη,

Βροχή με ψήγματα χρυσού,
Και οι ματιές του κόσμου,
Του κατοικούντες εν αυτώ,
Σαν μυρωδιές του δυόσμου,

Σύννεφα που χορεύουνε
Και σιγομουρμουρίζουν,
Δένδρα που δρασκελίζοντας
Προσεκτικά βαδίζουν,

Προσέχοντας μη λιώσουνε
Τίποτα απ’ την πλάση,
Κι ο αγέρας που περνά βουνά
Χαϊδεύοντας τα δάση,

Που όρθια κοιτάν ψηλά
Και ευθεία σημαδεύουν,
Στέλνοντας την αγάπη τους
Και τον Θεό στοχεύουν,

Λιμάνια που φιλοξενούν
Τα κάρα όλου του κόσμου,
Βοϊδάμαξες που περπατούν
Στον νου του υπερκόσμου,

Σκέψεις που απευθύνονται
Και ψάχνουν απαντήσεις,
Από ανθρώπους σαν και μας
Που ψάχνουνε τις λύσεις.

Σκέψου αν θα ’θελες να ζεις
Σε ένα τέτοιο μέρος,
Που όλες του οι εποχές
Είναι μονάχα θέρος,

Που ευφραίνονται όλες οι καρδιές
Και οι ψυχές δονούνται,
Και οι αμαρτίες ολονών
Πριν γίνουν συγχωρούνται,

Ξεκίνησε για την Εδέμ,
Πάρε και συ τον δρόμο,
Και τρέξε όσο θες εσύ,
Δεν έχει τροχονόμο.

[panagiotisspy]

Ωραίο θέμα Φώτη..

Το παρακάτω ποίημα τόχα ξαναβάλει πριν από χρόνια στο φόρουμ..
Μα είναι τόσο όμορφο, που καλό είναι να υπάρχει και σε αυτό το τόπικ, άλλωστε αποτελεί καθαρά θρησκευτική ποίηση....

Ζαχαρίας Παπαντωνίου....

Ἡ προσευχὴ τοῦ ταπεινοῦ....

Κύριε, σὰν ἦρθεν ἡ βραδιά, σοῦ λέω τὴν προσευχή μου.
Ἄλλη ψυχὴ δὲν ἔβλαψα στὸν κόσμο ἀπ᾿ τὴ δική μου.
Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.
Τὴν πίκρα μου τὴ βάσταξα. Μοῦ δίνεις καὶ τὴν ξένη.
Μ᾿ ἀπαρνηθῆκαν οἱ χαρές. Δὲν τὶς γυρεύω πίσω.
Προσμένω τὰ χειρότερα. Εἶν᾿ ἁμαρτία νὰ ἐλπίσω.
Σὰν εὐτυχία τὴν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τὴ φοβέρα.
Στὴν πόρτα μου ἄλλος δὲν χτυπᾷ κανεὶς ἀπ᾿ τὸν ἀγέρα.
Δὲν ἔχω δόξα. Εἶν᾿ ἥσυχα τὰ ἔργα ποὺ ἔχω πράξει.
Ἄκουσά τη γλυκιὰ βροχή. Τὴ δύση ἔχω κοιτάξει.
Ἔδωκα στὰ παιδιὰ χαρές, σὲ σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγᾶδες καλησπέρισα ποὺ γύριζαν τὸ βράδυ.
Τώρα δὲν ἔχω τίποτα νὰ διώξω ἢ νὰ κρατήσω.
Δὲν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ ῾ναι τέτοια ἐλπίδα.
Εὐδόκησε ν᾿ ἀφανιστῶ χωρὶς νὰ ξαναζήσω...
Σ᾿ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ βουνὰ καὶ γιὰ τοὺς κάμπους ποὺ εἶδα.

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

[fotis]

«Ερωτηματικά»

Ποίημα από τη συλλογή του Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Δάφναι και Μυρσίναι».


Είπα στον γέροντα ασκητή τον εβδομηκοντάρη,
που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:
Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ‘δω τη σφαίρα
αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί, σαν να ‘σαν δίδυμα, φυτρώνουμε αντάμα
τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;
Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα
σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;
Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει
και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,
μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει
κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει
το στάχυ, ώσπου να γενή ψωμάκι και καρβέλι
και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο
πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,
ενώ ο παρασιτισμός αυτόματα θεριεύει
κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιή γυρεύει;

Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία
να χώνεται η σύγχυσι κι η ακαταστασία;
Απήντησε ο ασκητής με τη βαρειά φωνή του
προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:
Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη
κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).
Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν
την όψι την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε.
Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπη
εκεί που να ευχαριστή και να δοξάζη πρέπει.

Πρέπει σαν Χριστιανός να έλθη η ημέρα
που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίση τον αιθέρα
και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξης
και τότε... όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις!

[fotis]

Βασιλιάς μας γεννήθηκες
Ο Βασιλιάς μας γεννήθηκ,,
για να μας δείξει τον δρόμο
το μονοπάτι που φτάνει στη ζωή
είναι στενό μα είν' το μόνο.
Πρώτος Αυτός τον περπάτησε
για να γιατρέψει τον πόνο
για να σηκώσει του κόσμου την βρώμια
μα βρήκε μίσος και φθόνο.
Παλάτια ελεφάντινα άφησε,
σε σταύλο αλόγων για να 'ρθεί,
απ' όλη τη δόξα Του άδειασε,
δούλου μορφή για να πάρει.
Σκληρό σταυρό για μας δέχτηκε,
χωρίς να ανοίξει το στόμα
αχαριστία και ξύδι και χολή
μα προσευχόταν ακόμα.
Πατέρα όλους συγχώρησε,
γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν
δώσε ζωή σ' όσους δέχονται Εμέ
αιώνια να μη πεθάνουν.
Με την καρδιά μας ευγνώμονη
γλυκιέ Ιησού Σε ευχαριστούμε.
Με δέος φόβο και ευλάβεια για Σε
μπρος στο σταυρό προσκυνούμε.

[fotis]

''Αγνή Παρθένε''

Ποίημα Αγίου Νεκταρίου

Αγνή Παρθένε Δέσποινα,
άχραντε Θεοτόκε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παρθένε μήτηρ άνασσα,
πανέδροσέ τε πόκε.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υψηλότερα Ουρανών,
άκτίνων λαμπρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαρά παρθενικών χορών,
αγγέλων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Εκλαμπροτέρα Ουρανών,
φωτός καθαρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τών Ουρανίων στρατιών,
πασών άγιωτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία άειπάρθενε,
κόσμου παντός κυρία

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αχραντε Νύμφη Πάναγνε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Μαρία νύμφη άνασσα,
χαράς ημών αιτία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή βασίλισσα,
Μήτηρ ύπεραγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τιμιωτέρα Χερουβείμ,
ύπερενδοξοτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Των ασωμάτων Σεραφείμ,
των Θρόνων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό άσμα Χερουβείμ,
Χαίρε ύμνος αγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ώδή των Σεραφείμ,
Χαρά των αρχαγγέλων

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε ειρήνη και χαρά,
λιμήν της σωτηρίας

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Παστός τοϋ λόγου ιερά,
άνθος της αφθαρσίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε παράδεισε τρυφής,
ζωής τε αιωνίας,

Χαϊρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε τό ξύλον της ζωής,
πηγή αθανασίας,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ ικετεύω Δέσποινα,
Σέ, νϋν, επικαλούμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Σέ δυσωπώ Παντάνασσα,
Σήν χάριν έξαιτοϋμαι,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κόρη σεμνή και άσπιλε,
Δέσποινα Παναγία,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Θερμώς επικαλούμαι Σε,
Ναέ ηγιασμένε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Αντιλαβού μου, ρϋσαι με,
από τοϋ πολεμίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Και κληρονόμον δειξόν με,
ζωής της αιωνίου,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

[filotas]

Παναγία, η μητέρα όλων μας
Παρασκευή, 03 Φεβρουάριος 2012 - από xristianos.net



Αν δεν ήσουν Εσύ, τι θα ήταν αλήθεια η ζωή μας;
Εσύ! Η πιο μεγάλη μας χαρά, η πρώτη χαρά του κόσμου όλου. Η πρώτη!

Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας, ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς;

Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας;

Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων;

Και ποιο χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι θα σκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;

Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία, αν δεν ήσουν Εσύ, η χαρά των αγγέλων,
η γλυκειά χαρμονή, η στοργή και η ελπίδα και το φως στην ασέληνη νύχτα,
στο πυκνότατο σκότος των πολλών πειρασμών της θλιμμένης ζωής μας;

Αν δεν ήσουν Εσύ, οδηγός των βημάτων μας, ασταθών και τρεμάμενων,
οδηγός προς Εκείνον που είναι η ζωή και η μόνη ατελείωτη κι αιώνια χαρά μας,
τον Υιό και Θεό σου, και δικό μας Σωτήρα;

Αν δεν ήσουν Εσύ…

Αλλά είσαι! Είσαι Εσύ! Η γλυκειά μας Μητέρα!

Καθημερινά στη ζωή μας.

Εσύ! Η χαρά μας!

Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη σου, ζέστανε τη ψυχή μας,
και κάνε μας έτοιμους, κράτησέ μας κοντά σου, στη ζεστή αγκαλιά σου.

Αλλά και τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου,
για να ‘μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού,
του απείρου Θεού μας, Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr