Φως πάνω στο σώμα μου
Πλανιέται ολόγυρα μου,
Αιχμάλωτο με έπιασε
Πονάει η καρδιά μου.
Ο νους μου εταράχτηκε
Τα λογικά σαλεύουν,
Κάποιοι για κάποιον ψάχνουνε..
…Εμμένανε γυρεύουν.
Είναι μορφές δυσβάσταχτες
Και μοιάζουν με την σκιά μου,
Όμως τους αναγνώρισε
Η αθάνατη καρδιά μου.
Ένας τους ήρθε μίλησε
Σα να με ξέρει χρόνια,
Μα ξέρω ότι θα ’θελε
Δικός του να ’μαι αιώνια.
Ξέρω τι θέλεις σκοτεινέ
Θέλεις την ύπαρξη μου,
Θέλεις όλο το είναι μου
Μαζί με τηn ψυχή μου,
Το φως σου δεν είναι όμοιο
Μ’ αυτό του ενός Θεού μου
Το φως σου είναι σκοτεινό
Σαν και αυτό του νου μου.
Προστάτευσε με Δέσποτα
Φύλαξε τα μυαλά μου,
Έλα και βγάλ’ τον πονηρό
Από τα όνειρα μου...
Να με ελεήσει ο Θεός
Και θάρρος να μου δώσει,
Συνέχεια να προσεύχομαι
Και να με χαρτώσει.
Κύριε δως μου δύναμη
Την προσευχή να λέω,
Αδιάλειπτα να περπατώ
Στον δρόμο τον ωραίο,
Στον δρόμο αυτόν που έστρωσες
Και μακριά απ το ψέμα,
Κρατά με υπερύμνητε
Με το δικό σου αίμα.
Re: Θρησκευτική ποίηση
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Μαρ 17, 2012 7:10 pm
από fotis
''Βάφτιση''
Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''
Φως διάχυτο γύρω μου,
Τα σύννεφα περνάω,
Και με ταχύτητα φωτός,
Το σύμπαν προσπερνάω.
Αχτίνες πέφτουν πάνω μου,
Τα μάτια του Θεού μου,
Είναι ο δικός μου Κύριος,
Το αφεντικό του νου μου,
Αχτίνες που με λούζουνε
Και που με χαρτώνουν,
Και την ψυχή μου τρέφουνε,
Θεία γνώση με φορτώνουν.
Βλάστηση αδιαπέραστη
Η σοφία του Θεού μου,
Σαν νέκταρ πέφτει πάνω μου
Το βλέμμα σου Ιησού μου,
Αυτό το βλέμμα ακολουθώ,
Κι αδημονώ να φθάσω,
Στις λίμνες και των δυο ματιών
Τον θησαυρό να πιάσω.
Κρύο υγρό, κρυστάλλινο,
Που μέσα του γλιστράω,
Γυμνός στα μάτια του Θεού
Και στον βυθό βουτάω.
Νεκρός μέσα σε μια στιγμή
Φαίνεται να ηττήθηκα,
Μα από το Άγιο πνεύμα ευθύς
Πάλι ξαναγεννήθηκα.
Και βγαίνοντας από το νερό
Με πήραν απ’ το χέρι,
Με παρασύραν σε χορό,
Δυο χρυσοί αγγελοι,
Σαλπίσματα μεθυστικά,
Απ’ του ουρανού τα μέρη,
Και πάνω στο κεφάλι μου
Ένα άσπρο περιστέρι,
Oi aχτίνες τώρα μέσα μου
Ζεσταίνουν την καρδιά μου,
Γεμίζουν άπλετη χαρά
Όλα τα όνειρα μου.
Με προστασία φοβερή
Οι άγγελοι με φυλάνε,
Του πνεύματος την συντριβή
Άλλο δεν την φοβάμαι.
Με όπλο μου την προσευχή
Με πίστη στην ψυχή μου,
Αρχίζei μέσα στην καρδιά
Η εν χριστώ ζωή μου,
Αυτή η ζωή που έδειξες
Στον κόσμο καθώς ήρθες,
Με τέλος βασανιστικό
Και μιαν αρχή όλο νίκες.
Αρχή του τέλους η ζωή
Που πρέπει να πεθάνεις,
Προτού πεθάνεις υλικά,
Και για να μην πεθάνεις,
Κι ο θάνατος ο εν ζωή,
Φέρνει του πνεύματος την συντριβή,
Πορεία προσπαθείας,
Ανάσταση πνευματική.
Με λάδωσαν, με μύρωσαν,
Με αγάπη με τυλίξαν,
Ταυτότητα μου δώσανε,
Και τον σταυρό μου ’δείξαν.
Re: Θρησκευτική ποίηση
Δημοσιεύτηκε: Κυρ Μαρ 18, 2012 7:23 am
από fotis
Στιχουργικά..
Αν είπε ο καλαδελφός
«Εγώ δεν είμαι ποητής»
Τι πρέπει τότενες να πω
Της ποίησης ο ληστευτής…
Να, παίρνω πένα και χαρτί
Κι αποσκαρώνω στίχους
Κάνω δυο λόγια προσευχή
Και πες ακούω ήχους
Πες την πανώρια μουσική
Κι αποκρεμώ στους τοίχους
Της μουντζουριάς… τη λογική.
Ψάχνω για λέξεις λούλουδα
Φράσεις ευωδιασμένες
Στεφάνια, ουρανόπουλα
Να ’δω τις κρεμασμένες
Εις το Σταυρό της Λύτρωσης
Στου πόνου βουνοκόρφι
Όδεμα στης συγχώρεσης
Κι Αδερφικό συντρόφι.
Re: Θρησκευτική ποίηση
Δημοσιεύτηκε: Δευ Μαρ 19, 2012 8:08 am
από fotis
ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ.
Ω!μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,
δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή,
μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
το μέτωπό μου λάμπει σαν αστέρι...
Στο Θεό φανείτε τώρα,’ηρθεν η ώρα,
από τα άγνωστα μυστικά σας μέρη,
Μάγοι,φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.
Φέρτε μου Μάγοι-θεία βουλή το γράφει
τη σμύρνα της ελπίδας,το λιβάνι
της πίστης,της αγάπης το χρυσάφι!
Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!
Και σεις,Θρόνοι πανάχραντοι,αγγελούδια,
στην καρδιά μου-στην κούνια του-σκυμμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια
υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.
Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου,φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει,γίνεται ναός
ω!μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
Κωστής Παλαμάς.
Re: Θρησκευτική ποίηση
Δημοσιεύτηκε: Δευ Μαρ 19, 2012 10:59 am
από panagiotisspy
fotis έγραψε:Στιχουργικά..
Αν είπε ο καλαδελφός
«Εγώ δεν είμαι ποητής»
Τι πρέπει τότενες να πω
Της ποίησης ο ληστευτής…
Να, παίρνω πένα και χαρτί
Κι αποσκαρώνω στίχους
Κάνω δυο λόγια προσευχή
Και πες ακούω ήχους
Πες την πανώρια μουσική
Κι αποκρεμώ στους τοίχους
Της μουντζουριάς… τη λογική.
Ψάχνω για λέξεις λούλουδα
Φράσεις ευωδιασμένες
Στεφάνια, ουρανόπουλα
Να ’δω τις κρεμασμένες
Εις το Σταυρό της Λύτρωσης
Στου πόνου βουνοκόρφι
Όδεμα στης συγχώρεσης
Κι Αδερφικό συντρόφι.
Εγώ δεν είμαι ποιητής....
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του....
Re: Θρησκευτική ποίηση
Δημοσιεύτηκε: Τρί Μαρ 20, 2012 6:50 am
από fotis
''Γεσθημανή''
Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''
Τρέμουν τα γόνατα ξανά,
Όπως τότε Θεέ μου,
Φίλος μέσα απ’ την συντροφιά
Σε πρόδωσε Ακριβέ μου.
Θυμάμαι στην Γεσθημανή
Το σούρουπο κοντά σου,
Τον σατανά να έρχεται
Να κάθεται μπροστά σου,
Να θέλει να παραδοθείς
Στα όπλα τα δικά του,
Πόσο γλυκά σε κράταγε
Το δειλινό αγκαλιά του...
Η προσευχή σε φύλαξε,
Άγρυπνος ο Πατέρας,
Σου έδωσε την δύναμη
Και έλιωσες το τέρας.
Την ένταση που είχε απλωθεί
Σ’ όλο τον ελαιώνα,
Δεν θα την ζήσει πια κανείς
Ποτέ εις τον αιώνα.
Το βράδυ κύλησε αργά
Συνέχεια μας ξυπνούσες,
Στην προσευχή να πέσουμε
Μ’ αγάπη μας ζητούσες,
Ήξερες Παντοκράτορα,
Το τέλος που φυλούσε
Για σένα ο Πατέρας μας,
Και σε καθοδηγούσε
Όμως εμείς αδύναμοι,
Aνάξιοι αγάπης,
Δεν βλέπαμε οι δύστυχοι
Την πλάνη της απάτης.
Η πέτρα που ακούμπαγες,
Εκεί που προσευχόσουν,
Έχει βουλιάξει στην μεριά
Εκεί που στηριζόσουν,
Τρύπες διάσπαρτες πολλές
Υπάρχουν και στους βράχους,
Απ’ της αγάπης την καυτή ροή
Κι από τα δάκρυα σου.
Τα δένδρα απ’ το σπαραγμό
Είναι χαρακωμένα,
Και τα κλαδιά ουρλιάζανε
Σα να ’ταν μαγεμένα,
Το χώμα ανέδυε οσμή
Που έμοιαζε πεθαμένου,
Το πένθος ένιωθε του νου
Του χιλιοματωμένου...
Ήρθες πάλι μας ξύπνησες,
Ήρθαν κι οι στρατιώτες,
Τελειώνει το κεφάλαιο
Κλείνουνε πια οι πόρτες...
Μπροστά σου κάποιος στέκεται,
Ιούδας το όνομα του,
Είναι αιώνες πια γνωστός
Για τα γλυκά φιλιά του,
Και σένα έτσι γλύκανε,
Με πίκρα και φαρμάκι,
Με άψινθο σε ράντισε,
Σ’ έσφαξε με μπαμπάκι.
Με ζήλο κάποιος αδερφός
Μπήκε μπροστά σε σένα,
Πίσω, αμέσως φώναξες
Αυτά είναι για μένα.
Μαχαίρι που δεν πρόλαβε
Μάτι ποτέ να πιάσει,
Τ’ αυτί του Μάλχου έκοψε
Κάποιος να κάνει κάτι,
Τη σάρκα ευθύς εκολλησες
Του δούλου με αγάπη,
Και ετοιμάστηκες να μπεις
Σε ένα μονοπάτι,
Δύσβατο κι απροσπέλαστο
Αδύνατο γι’ ανθρώπους,
Και χώραγε μόνον Αυτός
Που είναι απ’ αγάπης κόκκους,
Που όμοιο ποτέ κανείς
Δεν δύναται να αντιληφθεί,
Ποτέ δεν θα διαβάσει,
Δεν θα αντικρίσει στην ζωή,
Ώσπου να την εχάσει
Δρόμος τραχύς και δύσκολος,
Εκούσια θυσία,
Μονόδρομος, με έπαινο,
Αιώνια σωτηρία.