Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Το Ἅγιο Πνεῦμα δεν εἶναι σαν τό βίαιο ἄνθρωπο, που μπαίνει ἀπρόσκλητα στο ξένο σπίτι"

«Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι σὰν τό βίαιο ἄνθρωπο, ποὺ μπαίνει ἀπρόσκλητα στὸ ξένο σπίτι. Μπαίνει μόνο στὰ σπίτια ποὺ ἔχουν θεληματικὰ καὶ πρόθυμα τὴν πόρτα τους ἀνοιχτή, ἐκεῖ ποὺ τὸ λογαριάζουν ὡς κάτι τὸ ἀγαπητό, σὰν ἕνα ἐπισκέπτη ποὺ τὸν περιμένουν ἀπὸ καιρό.

Οἱ ἀπόστολοι τὸ περίμεναν μὲ ἔντονη ἐπιθυμία. Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἔκανε κατοικητήριό Του. Δὲν κατέβηκε κοντά τους μὲ κάποιο ἀπειλητικὸ θόρυβο, μὰ μὲ κραυγὴ χαρᾶς. Ἀδελφοί μου! Νὰ ξέρετε πόσο χαίρεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πόσο εὐφραίνεται μὲ ἀπερίγραπτη χαρὰ, ὅταν βρίσκει ψυχὲς ἁγνές, ποὺ ἔχουν ἀνοιχτὲς τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς τους, ποὺ τὸ νοσταλγοῦν! Σὲ αὐτὲς φτιάχνει τὸ κατοικητήριό του μὲ μία κραυγὴ χαρᾶς καὶ τοὺς χαρίζει τὶς πλούσιες δωρεές Του».

ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

"Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρίν δέκα ἡμέρες στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί σήμερα κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ αὐτήν "

«Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρὶν δέκα ἡμέρες στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ σήμερα κατέβηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ αὐτήν. Γιὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλλει κανένας καὶ νὰ μὴ ἀναρωτιέται τί ἔκαμε ἆραγε ὁ Χριστὸς, ὅταν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ἆραγε συμφιλίωσε τὸν Πατέρα; Ἆραγε τὸν ἔκαμε νὰ μᾶς συγχωρέσει; Θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι τὸν συμφιλίωσε μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τὰ δῶρα γιὰ τὴν συμφιλίωση. Στείλαμε ἐμεῖς πίστη καὶ πήραμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δῶρα· στείλαμε ὑπακοὴ καὶ πήραμε δικαιοσύνη».

ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

[toula]

"Τό ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ δύναμις πού ὥπλισε τούς Ἀποστόλους ἀπό ἄνω"

«Τὸ ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ δύναμις ποὺ ὥπλισε τοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ ἄνω, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτοὺς “καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους”. Αὐτὸ εἶναι ἔργο ἐκείνης τῆς καθόδου· διότι τὸ Πνεῦμα δὲν κατέβηκε μία μόνο φορά κι᾽ ἔπειτα μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλὰ εἶναι καὶ θὰ εἶναι μαζί μας γιὰ πάντα. Καὶ δὲν μᾶς ἔστειλε μόνο τὸ ἅγιο Πνεῦμα ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ μένει μαζί μας ἕως τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος. Ἀλλὰ ὁ μὲν Παράκλητος παρίσταται ἀοράτως, ὁ δὲ Κύριος καὶ βλέπεται καὶ στὴν ἁφὴ προσφέρεται μὲ τὰ φρικτὰ μυστήρια».

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

[toula]

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ˙ «ΕΑΝ ΤΙΣ ΔΙΨΑ, ΕΡΧΕΣΘΩ ΠΡΟΣ ΜΕ ΚΑΙ ΠΙΝΕΤΩ». ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΘΑ ἈΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ ΑΥΤΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Ἰωάν. 7, 37-52, 8, 12
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιωτου
Ο ΠΟΤΑΜΟΣ
«Ἐάν τις διψᾶ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ
πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ
ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος»
(Ἰωάν. 7, 37-38)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, σήμερα εἶνε μεγάλη γιορτή. Σήμερα εἶνε ἡ Πεντηκοστή. Εἶνε ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μὲ μορφὴ πυρίνων γλωσσῶν κατέβηκε στὴ γῆ καὶ φώτισε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς ἀνέδειξε πανσόφους κήρυκας τῆς διδασκαλίας του.
Σήμερα ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ γιʼ αὐτὸ ἡ Πεντηκοστὴ θεωρεῖται σὰν Ἡμέρα τῶν γεννεθλίων της.
Πῶς νὰ παρουσιάσουμε τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Ὁμολογοῦμε τὴν ἀδυναμία μας. Μόνο πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ αἰσθάνθηκαν μέσα τους τὴ φλόγα τῆς Πεντηκοστῆς νὰ κατακαίη κάθε εἶδος ἁμαρτίας καὶ νὰ φωτίζη τὴ διάνοιά τους καὶ νὰ τρανώνη τὴ γλῶσσα τους, μποροῦν ἐπαξίως νὰ ὑμνήσουν τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουμε ἱερὸ χρέος, παρʼ ὅλη τὴν ἀδυναμία καὶ ἀναξιότητά μας, νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἐξηγοῦμε μὲ ὅση δύναμι ἔχουμε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, θὰ τολμήσουμε νὰ ποῦμε λίγες λέξεις.
* * *
Γιὰ νὰ δώσουμε μιὰ εἰκόνα τῆς ἑορτῆς, ἀνοίγουμε τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ. Ἐκεῖ, στὸ κεφάλαιο 47, ὁ Ἰεζεκιὴλ διηγεῖται ἕνα ὅραμα ποὺ εἶδε.
Καὶ ἐπειδὴ ὁ λόγος περὶ ὁράματος, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὅπως ὑπάρχουν ἀληθινὰ καὶ ψεύτικα νομίσματα, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ ἀληθινὰ καὶ ψεύτικα ὁράματα. Ὁράματα ἀληθινὰ εἶνε ἐκεῖνα ποὺ εἶδαν προφήτες καὶ ἀπόστολοι καὶ ἄλλοι ἅγιοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς καινῆς διαθήκης, καὶ ὅσιοι καὶ μάρτυρες, ποὺ ἡ καθαρὴ καρδιά τους ἦταν ὁ καθρέπτης στὸν ὁποῖο ἀντανακλῶταν τὸ ὑπερφυσικὸ φῶς. Διότι μόνο οἱ «καθαροὶ τῆ καρδία τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, .
Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀληθινὰ ὁράματα ὑπάρχουν καὶ ἄλλα ψεύτικα ὁράματα, ποὺ πλάθει ἡ νοσηρὴ φαντασία ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ποὺ ἐνῶ δὲν ζοῦν ζωὴ ἁγία, ὅμως καυχῶνται ὅτι βλέπουν ὁράματα καὶ κατορθώνουν νὰ παρασύρουν πολὺ κόσμο, ἰδίως στὴν ἐποχή μας. Σὲ διάφορα μέρη καὶ προπαντὸς στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν γυναῖκες ὁραματίστριες, ποὺ λένε ὅτι βλέπουν ὁράματα, ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς ἁγίους καὶ διδάσκουν διάφορα πράγματα, ποὺ πολλὰ δὲν εἶνε σύμφωνα μὲ τὴν ἁγία Γραφή. Ἄς λένε ὅτι βλέπουν ἁγίους. Διότι ὁ διάβολος, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. 11, 14), γιὰ νὰ ξεγελάση τοὺς ἀνθρώπους, φοράει μάσκα ἀγγέλων καὶ ἐμφανίζεται σὰν ἄγγελος καὶ ἀρχάγγελος. Γιʼ αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ προσέχουν καὶ νὰ μὴ δίνουν πίστι σὲ κάθε πρόσωπο ποὺ λέει ὅτι βλέπει ὁράματα.
Ὁράματα ἀληθινὰ εἶνε ἐκεῖνα ποὺ ὑπάρχουν κυρίως στὴν ἁγία Γραφή. Τὰ εἶδαν, ὅπως εἴπαμε, προφῆτες καὶ ἀπόστολοι καὶ ἅγιοι ἄνθρωποι.
* * *
Ἕνα ἀπὸ τὰ ὁράματα αὐτὰ εἶνε καὶ τὸ ὅραμα τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ. Εἶδε ἀπὸ κάποια πλευρὰ τοῦ ναοῦ νὰ ἀναβλύζη μιὰ μικρὴ πηγή. Ἔτρεχε ἀθόρυβα καὶ σὲ ἀρκετὴ ἀπόστασι σχημάτιζε μικρὸ ρυάκι, ποὺ τὸ νερό του ἔφτανε μέχρι τὸν ἀστράγαλο τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνας ἄνθρωπος μέτρησε τὴν ἀπόστασι αὐτὴ καὶ ἡ ἀπόστασι ἦταν χίλια μέτρα. Ὕστερα ἀπὸ τὰ χίλια μέτρα τὸ νερὸ αὐξήθηκε καὶ ἔφθανε μέχρι τὰ γόνατα τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἡ ἀπόστασι αὐτὴ κάλυπτε μῆκος χιλίων μέτρων. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπόστασι αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος μέτρησε ἄλλα χίλια μέτρα καὶ τὸ νερό, ποὺ σχημάτιζε τώρα ποτάμι, εἶχε αὐξηθῆ τόσο, ὥστε ἔφθανε μέχρι τὴ μέση τοῦ ἀνθρώπου. Ὕστερα ὁ ἄνθρωπος μέτρησε ἄλλα χίλια μέτρα καὶ τὸ νερὸ εἶχε τόσο πολὺ αὐξηθῆ καὶ ἔτρεχε μὲ τόση ὁρμή, ὥστε ἦταν ἀδύνατο πιὰ νὰ περπατήση ἄνθρωπος μέσα στὴν κοίτη τοῦ ποταμοῦ. Καὶ τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ ὅλο καὶ αὐξάνονταν. Καὶ ὁ ποταμὸς ἔγινε πολὺ μεγάλος καὶ ὁρμητικὸς καὶ προχωροῦσε διαρκῶς. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ ποταμοῦ ὑψώνονταν δένδρα καρποφόρα, ποὺ ἔδιναν μιὰ ἐξαιρετικὴ ὡραιότητα στὸ τοπίο, καὶ πλῆθος ψάρια κολυμποῦσαν στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ. Ἄνθρωποι δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ ποταμοῦ ἔτρωγαν τοὺς καρποὺς καὶ ἀλίευαν τὰ ψάρια καὶ ἔπιναν τὸ ζωογόνο νερό, καὶ ζοῦσαν πανευτυχεῖς.
Αὐτὸ εἶνε τὸ ὅραμα τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ. Ἀλλὰ τί σημαίνει τὸ ὅραμα αὐτό; Ὅπως ἐξηγοῦν οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὅραμα αὐτὸ σημαίνει τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἄρχισε νὰ τρέχη τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τότε, ὅπως εἴπαμε, ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀρχὴ ἔμοιαζε μὲ ἕνα μικρὸ ρυάκι. Ὁ ἀριθμὸς ὅλων ἐκείνων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ποὺ πίστευαν στὸ Χριστό, ὅπως μᾶς λένε οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, δὲν ἦταν παραπάνω ἀπὸ ἑκατὸν εἴκοσι. Ἀλλὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο καὶ ὁ Πέτρος μίλησε μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ γιὰ τὸ Χριστό, τόση ἦταν ἡ ἐντύπωσι ποὺ προκάλεσε ἡ ὅμιλία τοῦ Πέτρου, ὥστε πίστεψαν τρεῖς χιλιάδες ψυχές. Ἡ Ἐκκλησία ἔμεινε στὸν ἀριθμὸ τῶν τριῶν χιλιάδων πιστῶν; Ὄχι. Δὲν πέρασαν λίγες ἡμέρες καὶ οἱ τρεῖς χιλιάδες ἔγιναν πέντε χιλιάδες, οἱ πέντε χιλιάδες ἔγιναν δέκα χιλιάδες, οἱ δέκα χιλιάδες ἔγιναν εἴκοσι χιλιάδες, καὶ διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία αὐξανόταν. Αὐξανόταν μὲ τὴν ταχύτητα ἐκείνη ποὺ αὐξανόταν ὁ ποταμὸς τοῦ ὁράματος τοῦ Ἰεζεκιήλ.

Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ στὴν ἀρχή της ἔμοιαζε μὲ ρυάκι, αὐξήθηκε καὶ ἔγινε ποταμός˙ ποταμὸς γεμᾶτος εὐλογία καὶ χάρι˙ ποταμὸς ποὺ πότιζε τὰ καρποφόρα δέντρα καὶ ἔτρεφε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς γλυκυτάτους καρποὺς τῶν δέντρων.
Θαυμαστὸ φαινόμενο ἡ πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ προκαλεῖ ἀπορία. Πῶς ἕνα μικρὸ ρυάκι, πῶς δηλαδὴ δώδεκα ἄνθρωποι, αὐξήθηκαν καὶ ὁ χριστιανισμὸς σήμερα σʼ ὅλες τὶς χῶρες εἶνε ἡ μεγαλύτερη θρησκεία καὶ ἀριθμεῖ πάνω ἀπὸ ἕνα δισεκατομμύριο πιστούς; Καὶ τὸ σπουδαιότερο εἶνε, ὅτι ἡ αὔξησις αὐτὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν ἔγινε μὲ τὴν βία, ἀλλὰ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἀπευθυνόταν πρὸς τὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο λέγοντας˙ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…» (Ματθ. 16, 24). Ὅπου δὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου πιστευόταν καὶ ἐφαρμοζόταν, ἐκεῖ ἕνας ἀληθινὸς παράδεισος ἄνθιζε καὶ καρποφοροῦσε, μιὰ νέα κοινωνία ἱδρυόταν.
Μὲ ποταμὸ παρομοιάζει καὶ ὁ Κύριος τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἄρχισε νὰ τρέχη ὕστερα ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς ἐπιφοιτήσεως. Λέει ὁ Χριστός, ὅτι ὅποιος πιστεύει σʼ Αὐτὸν, αὐτὸς θὰ γίνη σὰν ποταμός, ποὺ θὰ τρέχη, θὰ ποτίζη καὶ θὰ δροσίζη τὴν ἀνθρωπότητα. Νὰ τὰ λόγια του, ποὺ ἀκούσθηκαν σήμερα στὸ Εὐαγγέλιο˙ «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος».
* * *
Χριστιανοί μου! Ὁ ποταμὸς ποὺ εἶδε ὁ Ἰεζεκιὴλ δὲν στέρεψε. Ἐξακολουθεῖ νὰ τρέχη, νὰ ποτίζη καὶ νὰ δροσίζη τὴν ἀνθρωπότητα. Εἶνε ἡ ἁγία μας πίστι. Εἶνε ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Δίπλα μας εἶνε ὁ ποταμὸς αὐτός. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ σήμερα λέγοντας˙ «Ἐάν τις διψᾶ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Διψασμένοι ὁδοιπόροι τῆς γῆς, θὰ ἀκούσουμε τὴν πρόσκλησι αὐτὴ καὶ θὰ πᾶμε στὸν ποταμὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου; Ἐὰν ναί, τότε, ὤ τότε, ἕνας παράδεισος θὰ γίνη ἡ ψυχή μας. Ἐὰν ὄχι, ὤ εἶνε φοβερό, νὰ πεθάνη κανεὶς ἀπὸ δίψα δίπλα στὸν ἀστείρευτο αὐτό ποταμό!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 137-142 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).

[toula]

Θὰ ἤθελα τώρα νὰ μιλήσω γιὰ ἐκεῖνο ποὺ μοῦ χάρισε ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου σὲ Αὐτὸν σὲ ὥριμη ἡλικία, ὅταν οἱ θεῖες ἐπισκέψεις συνδέονταν μὲ βαθειὰ προσευχὴ μετανοίας. Στὴν ἀρχὴ αὐτῆς τῆς περιόδου τὸ Φῶς ἐμφανιζόταν μᾶλλον ὡς Πῦρ ποὺ κατέφλεγε ὁτιδήποτε αἰσθανόμουν ξένο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στὴν ἐπιφάνεια τοῦ σώματός μου καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς μου. Ὤ, τότε δὲν γνώριζα καὶ δὲν συνειδητοποιοῦσα τί συνέβαινε ἐντός μου. Ἡ σκέψη μου δὲν ἐπιχειροῦσε νὰ ἐρευνήσει τὴ φύση τοῦ Πυρὸς καὶ τοῦ Φωτὸς ἐκείνου.

Ἔπασχα στὴ μετάνοιά μου μὲ ὅλη μου τὴν ὕπαρξη· γνώριζα ὅμως ὅτι ἀναγεννήθηκα πνευματικά. Ἐκεῖνα τὰ χρόνια μὲ κατέκλυζαν ἰσχυρὰ κύματα συναισθημάτων καὶ σκέψεων. Ἔρχονταν ἄλλοτε ξαφνικά, ἄλλοτε σταδιακά· κάποτε ὅλα ἀναμιγνύονταν ὅπως σὲ καιρὸ νυχτερινῆς καταιγίδας· εἶναι ἀδύνατον νὰ προσδιορίσω τώρα κατὰ χρονολογικὴ σειρὰ αὐτὰ ποὺ ἔζησα. Ἐκεῖνο ποὺ μὲ βεβαιότητα θυμᾶμαι εἶναι ἡ ἀκατάσχετη ὁρμή μου πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν πόθο μου γι’ Αὐτὸν μέχρι θανάτου.

Τὸν πόθο μου αὐτὸν τὸν ἐξέφραζα στὶς δεήσεις μου μὲ τέτοια αὐτοσυγκέντρωση, ὥστε, καὶ ἂν κατέβαινε Πῦρ ἢ Φῶς, δὲν ἀποσποῦσε τὴν προσοχή μου ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ὅλη ἡ ὁρμή μου στρεφόταν πρὸς Αὐτόν. Καὶ νά, τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (ἴσως τὸ ἔτος 1924), τὸ Φῶς μὲ ἐπισκέφθηκε μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία καὶ τὸ αἰσθάνθηκα σὰν ἐπαφὴ τῆς Θείας αἰωνιότητος μὲ τὸ πνεῦμα μου. Ἱλαρό, γεμάτο εἰρήνη καὶ ἀγάπη, τὸ Φῶς παρέμεινε μαζί μου τρεῖς ἡμέρες. Διέλυσε τὸν γνόφο τῆς ἀνυπαρξίας ποὺ στεκόταν μπροστά μου. Ἀναστήθηκα, καὶ μέσα μου, μαζί μου, ἀναστήθηκε ὁ κόσμος ὅλος.
Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Πάσχα ἀντήχησαν μέσα μου μὲ συγκλονιστικὴ δύναμη: «Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος». Καταπονημένος ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ γενικοῦ θανάτου, ἀνέζησα ἐκείνη τὴ στιγμή: Ἀλήθεια, καὶ ἡ ψυχή μου ἀναστήθηκε καὶ κανέναν πιὰ δὲν βλέπω νεκρό... Ἂν τέτοιος εἶναι ὁ Θεός, πρέπει τὸ συντομώτερο νὰ ἐγκαταλείψω τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναζητήσω μόνον τὴν ἕνωση μὲ Αὐτόν.

Ἅγιος Σωφρόνιος ;ESSEX Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, σ. 274

[toula]

Mία αληθινή ι­στορία από το Άγιον Όρος….Τρεις ώρες στην κόλαση!

«Ένας μοναχός ήταν ασθενής και παράλυτος επί πολλά χρόνια. Έχασε όμως την υπομονή του και παρακαλούσε τον Θεό να του συντομεύσει τη ζωή για να μη βασανίζεται από την ασθένειά του. Τότε ο Πανάγαθος Θεός του έστειλε έναν άγγελο, ο οποίος και του είπε: «Πάτερ, ο Κύριος των οικτιρμών άκουσε την προσευχή σου και σου συντομεύει τον επί γης χρόνο της ζωής σου, αλλά με την προϋπόθεση: θέλεις να υποφέρεις ακόμη ένα χρόνο ως ασθενής ή να πάς στον άδη για τρεις ώρες; Τότε ο μο­ναχός του είπε: «Να παραμείνω ακόμη στη γη επί ένα χρόνο είναι πολύς χρόνος, καλλίτερα επιθυμώ να υποφέρω στον άδη για τρεις ώρες.

Μετά απ” αυτά τα λόγια του, ο άγγελος πήρε τη ψυχή του και την οδήγησε στον άδη, παρηγορώντας τον ότι θα επανέλθει πάλι μετά από τρεις ώρες. Μετά την αναχώρηση του αγγέλου κυριεύθηκε η ψυ­χή του από πηκτό σκοτάδι και με στεναγμούς ζητούσε βοήθεια. Οι φοβερές μορφές των δαιμόνων, το άσβεστο πυρ, ο ακοίμητος σκώληξ, τα απερίγραπτα βάσανα τον είχαν περικυκλώσει από παντού, αλλά στις φωνές του κανείς δεν του απαντούσε. Νόμιζε ότι είχαν περάσει τριακόσια χρόνια και κανείς δεν τον άκουγε, διότι καθέ­νας από τους εκεί κολασμένους ήταν φορτωμένος με τα δικά του βάσανα. Μέσα στα βάσανά του λοιπόν και την απελπισία του, ξαφνικά φως έλαμψε στη φυλακή του και άγγελος Κυρίου τον πλησίασε και του είπε:
«Πώς εί­σαι εδώ, αδελφέ, είναι καλά;» Και ο μοναχός του απάντησε: «Ουδέποτε θα μπορούσα να πιστέψω ότι ένας άγγε­λος λέει ψέμματα». Τότε ο άγγελος τον ρώτησε: «Τί θέ­λεις να πεις με αυτό»; «Δεν μου υποσχέθηκες, του λέει ο μοναχός, ότι θα με βγάλεις από εδώ μετά από τρεις ώρες, ενώ μέχρι τώρα πέρασαν εκατοντάδες χρόνια μέσα στα βάσανα;» «Τί λες αδελφέ, για εκατοντάδες χρόνια· μία ώρα μόνο πέρασε από τη στιγμή που σε άφησα και έ­χεις ακόμη άλλες δύο» του απάντησε ο άγγελος. «Δύο ώ­ρες, φώναξε ο μοναχός με απορία, δύο ώρες ακόμη!! Δεν είναι άραγε δυνατόν να βγω από εδώ, διότι δεν έχω άλλη δύναμη να υποφέρω αυτά τα βάσανα; Προτιμώ να υποφέρω στη γη από αρρώστιες εκατοντάδες χρόνια, ακόμη μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αρκεί να με βγάλεις από εδώ μέσα».

Τότε ο άγγελος του είπε: «Ο Πολυέλεος και Φιλάνθρωπος Θεός σου δείχνει τώρα την άπειρη αγαθότητά Του, αλλά εσύ μη ξεχνάς από εδώ και στο εξής να διηγείσαι στους άλλους τα σκληρά βάσανα του άδου».

[toula]

Πως ακριβώς έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!
του Αγίου Πορφυρίου

Την Πεντηκοστή εξεχύθη η χάρις του Θεού όχι μόνο στους αποστόλους, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο που βρισκόταν γύρω τους. Επηρέασε πιστούς και απίστους. Πώς το λένε οι Πράξεις;…
Ενώ ο Απόστολος Πέτρος μιλούσε τη δική του γλώσσα, η γλώσσα του μεταποιούνταν εκείνη την ώρα στο νου των ακροατών.
Με τρόπο μυστικό το Άγιο Πνεύμα τούς έκανε να καταλαβαίνουν τα λόγια του στη γλώσσα τους, μυστικά, χωρίς να φαίνεται. Αυτά τα θαυμαστά γίνονται με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Παραδείγματος χάριν, η λέξη «σπίτι» σ’ αυτόν που ήξερε γαλλικά θα ακουγόταν «la maison». Ήταν ένα είδος διοράσεως· άκουγαν την ίδια τους τη γλώσσα.

Ο ήχος χτυπούσε στο αυτί, αλλά εσωτερικά, με τη φώτιση του Θεού, τα λόγια ακούγονταν στη γλώσσα τους.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή την ερμηνεία της Πεντηκοστής δεν την αποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβούνται τη διαστρέβλωση. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Οι αμύητοι δεν μπορούν να καταλάβουν το νόημα του μυστηρίου του Θεού.
Παρακάτω λέει. «εγένετο δε πάση ψυχή φόβος…» (Πράξ. 2,43), δηλαδή κατέλαβε φόβος την κάθε ψυχή. Αυτός ο «φόβος» δεν ήταν φόβος. Ήταν κάτι άλλο, κάτι ξένο, κάτι ακατανόητο, κάτι, κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε.
Ήταν το δέος, ήταν το γέμισμα, ήταν η χάρις. Ήταν το γέμισμα υπό της θείας χάριτος. Στην Πεντηκοστή, οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε μία τέτοια κατάσταση θεώσεως, που τα χάσανε.

Έτσι, όταν η θεία χάρις τους επεσκίαζε, τους ετρέλαινε όλους -με την καλή έννοια- τους ενθουσίαζε. Αυτό μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση. Ήτανε αυτό που λέγω καμιά φορά «κατάστασις». Ενθουσιασμός ήταν. Κατάσταση τρέλλας πνευματικής.

(Αγίου Πορφυρίου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, σελ. 207-209)

[toula]

ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΣΕ ΕΠΙΣΚΙΑΖΕΙ

Όταν η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.
Εάν βλέπεις, σε κάθε λογισμό πού κινείται στην ψυχή σου, και σε κάθε ενθύμηση, και στις πνευματικές σου ενατενίσεις την ώρα της ησυχίας σου, να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, και να βρέχουν τις παρειές σου, χωρίς εσύ να βιάζεις τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, άρχισε να ανοίγει ο φράχτης μπροστά σου, για να έρθει η χάρη του Θεού και να καταστραφεί ο εχθρός.
Μπορεί πάλι, να βρίσκεις, από καιρού εις καιρόν, ότι βυθίζεται ο νους σου στην καρδιά σου, χωρίς εσύ να το επιδιώκεις κατά τη συνήθεια σου, και να διαμένει εκεί (ο νους σου) για κάποιο μικρό διάστημα.
Μετά απ’ αυτό, πράγμα πού είναι σύνηθες, μπορεί να βλέπεις τα μέλη του σώματος σου σαν να πέρασαν από μεγάλη αρρώστια, και να βασιλεύει η ειρήνη του Θεού στους λογισμούς σου, και αυτό να κρατάει πολύ. Σ’ αυτή την περίπτωση, να ξέρεις ότι η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου
«Περί Θείας Χάριτος»

[toula]

Η Γλώσσα του Αγίου Πνεύματος.(Η άθεη Γαλλίδα και ο Αγ. Πορφύριος)

Μια Γαλλίδα ιστορικός, άθεη και μηδενίστρια επισκέφθηκε τον Γέροντα Πορφύριο στο Ησυχαστήριο του στο Μήλεσι Αττικής. Δεν προσδοκούσε να μάθει τίποτα σπουδαίο μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου από έναν Απόφοιτο Β΄ Δημοτικού, αλλά χάριν των φίλων της δέχτηκε να πάει.
Ο Γέροντας ζήτησε να συνομιλήσουν οι δυο τους χωρίς την παρουσία άλλων ή διερμηνέα, κάτι που προκάλεσε την απορία των φίλων της οι οποίοι ήξεραν ότι η Γαλλίδα δεν μιλούσε καθόλου Ελληνικά, αλλά ούτε και ο Γέροντας Γαλλικά. Η θεολογική και υπαρξιακή συζήτηση έγινε τελικά με τους δυο τους μόνο, για αρκετή ώρα. Άνοιξε η πόρτα και βγαίνει η Άθεη Γαλλίδα με λυγμούς και δάκρυα μετανοίας. Όταν την ρώτησαν οι φίλοι της πώς συνεννοήθηκε με τον Γέροντα απάντησε:
''Μα μιλάει άπταιστα Γαλλικά''. Το ίδιο συνέβη και με Γερμανίδα Γιατρό, με Σέρβο, με Ρουμάνο, με Ιρλανδό.
Όταν πνευματικά του παιδιά τον ρώτησαν πώς γνωρίζει ξένες γλώσσες ενώ δεν τις διδάχτηκε ποτέ, απάντησε ''Εγώ στα Ελληνικά τους μιλώ και το Άγιο Πνεύμα τα διερμηνεύει στο νου και στην καρδιά τους ''
Αυτή είναι η Καινή (νέα) Γλώσσα του Αγίου Πνεύματος που υποσχέθηκε ο Χριστός στους Μαθητές Του, η γλώσσα του Παραδείσου η οποία συγχύστηκε λόγω της υπερηφανείας στον Πύργο της Βαβέλ και από την Ημέρα της Πεντηκοστής επανήλθε δια του Αγίου Πνεύματος μέσω της Εκκλησίας σε Αγίους όλων των εποχών.

Και με τον Όσιο Παϊσιο έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα και με Ρώσους Αγίους. Το Άγιο Πνεύμα, το Ουράνιο Πυρ με το οποίο Άπαξ άναψε η Φωτιά του Θυσιαστηρίου την Ημέρα της Πεντηκοστής είναι πάντα μέσα στην Εκκλησία και καίει είκοσι αιώνες τώρα. Ποτέ δεν έσβησε από ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη ''Και εγώ ερωτήσω (παρακαλέσω) τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ΄ημών εις τον αιώνα''.
Κάθε άλλη ''νέα φωτιά πνεύματος'' η οποία διαφημίζεται στις μέρες μας με χαρακτηριστική Έπαρση και Αλαζονεία ως αυθεντική, γνήσια και μοναδική πάνω στη γη από αιρετικούς είναι ξένη ''Αλλότριο Πυρ και όχι Θείο''.

Στην φωτογραφία είναι η ... άθεη Γαλλίδα ιστορικός, η Μοναχή Μαγδαληνή στην έρημο του Σινά, όπου ασκήτεψε μόνη της 18 χρόνια μέσα σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, έχοντας απαρνηθεί πλούτη, καριέρα, δόξες και άχρηστες φιλοσοφίες ζωής. Εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω την 12 Δεκ 2013.

[toula]

Τί είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος;
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Διαβάζεις στο ευαγγέλιο τα λόγια του Χριστού: «Πάντα αφεθήσεται τοις υιοίς των ανθρώπων τα αμαρτήματα και αι βλασφημήσωσιν, ος δ’ αν βλασφησμήση εις το Πνεύμα το Άγιον ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλά ένοχος εστίν αιωνίου κρίσεως» (Μαρκ.γ’ 28-29). Με ρωτάς λοιπόν: Ποια είναι η βλασφημία αυτή εναντίον του Αγίου Πνεύματος;
Είναι η βλασφημία εναντίον της αλήθειας και της ζωής που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Ο άπιστος που μισεί και απορρίπτει την αλήθεια του Θεού, βλασφημεί εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται Πνεύμα της Αληθείας και Ζωής Χορηγός. Στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο διαβάζουμε πως ο Κύριος τρεις φορές ονόμασε το Άγιο Πνεύμα, Πνεύμα Αληθείας (δι’ 26,ιε’ 26,ιστ’ 13).
Όποιος απορρίπτει και περιπαίζει την αλήθεια, αρνείται και περιπαίζει το Άγιο Πνεύμα, αρνείται και περιπαίζει το Θεό, που είναι πνεύμα και αλήθεια. Και ρωτάς γιατί δεν μπορεί να συγχωρεθεί η αμαρτία αυτή;

Κοίταξε, το Ζακχαίος συγχωρέθηκε για την απληστία του στα χρήματα. Η αμαρτωλή γυναίκα για τα σαρκικά της αμαρτήματα. Ο ληστής στο σταυρό για τις ληστείες και τα εγκλήματά του. Και πολλοί άλλοι για διάφορα αμαρτήματα.
Γιατί τότε η άρνηση της αλήθειας, η απιστία και ο εμπαιγμός του Αγίου Πνεύματος δε συγχωρούνται;
Επειδή στην πρώτη περίπτωση έχουμε ντροπή και μετάνοια, στη δεύτερη όμως δεν έχουμε τίποτα. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος, αν και βρίσκεται ακόμα στην αμαρτία, εξακολουθεί να έχει δεσμό με το Θεό, τρέχει κοντά Του με ντροπή και φόβο. Στην δεύτερη περίπτωση όλοι οι δεσμοί με το Θεό έχουν αποκοπεί, ο άπιστος άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από το Θεό απόλυτα, αιώνια. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ανθρώπινη αδυναμία, στη δεύτερη επιμονή. Στην πρώτη η ψυχή ταξιδεύει στο σκοτάδι, μα νοσταλγεί τουλάχιστον τον Θεό. Στην δεύτερη η ψυχή ταξιδεύει στο σκοτάδι και πιστεύει το σκοτάδι για φως.

Όταν ο άνθρωπος δε διαθέτει ένα μικρό κομμάτι θέλησης για να σώσει τον εαυτό του, ο Θεός δεν το σώζει βιαίως.
Η δεύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι το μίσος για τη ζωή, η αυτοκτονία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Χορηγός της Ζωής. Όταν ο άνθρωπος δέχεται τη ζωή από το Χορηγό της Ζωής χωρίς να γνωρίζει από ποιον έλαβε το δώρο αυτό και γι’ αυτό δεν τον ευχαριστεί, μπορεί να συγχωρεθεί. Ακόμα και αν κάποιος δέχεται τη ζωή από το Πνεύμα της Ζωής και γνωρίζει από ποιον έλαβε αυτό το ακριβό και πολύτιμο δώρο, αλλά συνεχίζει αν μη τον ευχαριστεί, θα μπορούσε και πάλι να συγχωρεθεί.
Όταν όμως κάποιος δέχεται τη ζωή από το Πνεύμα της Ζωής και από άγνοια το απορρίπτει, τότε δεν θα του συγχωρεθεί ούτε σ’ αυτή τη ζωή ούτε στην άλλη.

Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι σημαίνει συγχώρεση. Το να συγχωρέσεις έναν αμαρτωλό σημαίνει ν’ αναγεννήσεις τη ζωή του, να του ξαναδώσεις ζωή. Όταν αυτός όμως δεν επιθυμεί τη ζωή και ταυτόχρονα μισεί και αγνοεί τη ζωή, ο Θεός δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει. Γι’ αυτό και διαγράφεται από το Βιβλίο της Ζωής.
Κάνε προσευχή στο Θεό να προστατέψει εσένα και τους δικού σου από τις ασυγχώρητες αυτές αμαρτίες, που σηματοδοτούν την παράφρονα ανταρσία των πλασμάτων εναντίον του Δημιουργού.

Η τραγωδία της Πίστεως
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς