Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Εἶναι ἐκπληκτικός ἕνας λόγος της γιά τήν νοερά προσευχή, τόν ὁποῖον εἶπε σέ κάποιον ἐπισκέπτη της πού τήν ρώτησε σχετικά: «Γιαγιά, ἀκοῦμε τόν πνευματικό μας καμμιά φορά νά κάνη λόγο γιά νοερά προσευχή. Τί εἶναι αὐτό;».

Γερόντισσα Γαλακτία: «Φλόγα εἶναι, παιδί μου. Φλόγα μέσα στήν καρδιά. Ἀκοίμητη. Γυρίζει γύρου γύρου (κυκλικά) καί μουρμουρίζει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ… Δέν προκάνει νά πέσι πράμα κακό ἐκιά μέσα, γιατί τό καίει… Σοῦ δείχνει ἐκειόνα τό φαναράκι πόσο γλυκός εἶναι ὁ Παράδεισος καί πόσο ἁμαρτωλός εἶναι ἐκειόσας πού τό νοιώθει… Σοῦ δείχνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι τό πᾶν καί ἐμεῖς μηδέν! Γι’ αὐτό ἔχεις χαρά καί λύπη. Χαρά γιά τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ καί πόνο ἀβάσταχτο γιά τίς ἁμαρτίες σου. Ἐλπίζεις ὅμως, γιατί θωρεῖς ποιός εἶναι ὁ Χριστός… Ὅποιος τό ζήσει αὐτό καί καυχηθεῖ, δέν εἶναι πράμα… τοπάκι εἶναι στά πόδια τῶν κακῶν (δαιμόνων)… Λέω τοῦ π. Ἀντωνίου νά μή σᾶς μιλᾶ γι’ αὐτά. Γιά τίς ἁμαρτίες νά λέη, γιά μετάνοια νά λέη καί νά λέτε ἥσυχα, ἥσυχα τό ὄνομά Του, τοῦ Χριστοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με). Ἐδᾶ, παιδί μου, ζοῦνε οἱ ἄνθρωποι στσί ὑπονόμους… οὔτε κἄν πάνω στήν γῆ… οὔτε χοίροι δέν πᾶνε ὀμπρός τος. Ποῦ νά καταλάβουνε ἀπό τέτοιους ἥλιους…».

[toula]

«Η Διαθήκη που σας αφήνω είναι να γνωρίσετε το Άγιο Πνεύμα.
Να το εργαστείτε και να το χτίσετε μέσα σας, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου και έχοντας ειρήνη στη ψυχή σας.
Να έχετε αγάπη, ομόνοια και να φωνάζετε το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας.
Οι άγγελοι να σας συντροφεύουν».

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας (1928-2019✞)

[toula]

Τι είναι όμως η αγάπη; Αληθινή και γνήσια αγάπη υπάρχει, μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν, και στων δύο την ζωή ενεργεί το Μυστήριο, η άκτιστη ενέργεια, του Σταυρού του Χριστού.
Δηλ, αν μέσα στην καρδιά και στο νού τους , υπάρχει η διάθεση και η θέληση να θυσιάζεται ο ένας για να ζει ο άλλος. Αν, κάθε στιγμή, ο καθένας ζει για να ζήσει ο άλλος , και όχι για τον εαυτό του (πράγμα που το θέλει και το ζητεί ο Χριστός), τότε, κόβει, απαρνείται, τις επιθυμίες και τα θελήματα του, για χατίρι του άλλου, όταν ο άλλος του το ζητεί, επειδή τον αγαπά, και δεν αφήνει η εγκαταλείπει τον άλλον, Ταυτόχρονα, προσπαθεί να τον διακονήσει, να τον αναπαύσει, και να μη τον στεναχωρήσει σε τίποτα (εφ’οσον φυσικά, δεν του ζητεί να κάνει πράγματα που είναι αντίθετα προς το θέλημα του Θεού). Τότε, μοιράζεται την ζωή του άλλου, συμμετέχει σ’αυτήν σαν να ήταν δική του. Πονά ο άλλος; Πονά και αυτός. Χαίρεται ο άλλος; Χαίρεται και αυτός. Θέλει να σωθεί ο ίδιος; Φροντίζει, πρώτα να σωθεί ο άλλος , και μετά ο ίδιος. Επειδή, η αληθινή αγάπη σε κάνει να δίνεις την θέση σου στον άλλον και να παίρνεις εσύ την τελευταία θέση. Και, αν χρειασθεί, εκείνος που αγαπά, δίνει και την ζωή του ακόμη για να σωθεί ο άλλος. Αυτό είναι η μέγιστη αγάπη κατά τον λόγο του Κυρίου.

Η αγάπη διδάσκεται. Κάποιος πρέπει να μας την διδάξη. Όχι, όμως, με λόγια αλλά με το παράδειγμα του. Αλλιώς, δεν θα μάθουμε να αγαπάμε ποτέ. Κάποιος πρέπει να θυσιασθεί για να ζήσουμε εμείς. Εκείνος, τότε, θα είναι, για μας, ο δάσκαλος της αγάπης.
Αυτός ο Κάποιος, όμως, ήδη υπάρχει, και μάλιστα για κάθε ψυχή. Υπάρχει ήδη, κάποιος που θυσιάστηκε για να ζήσουμε εμείς. Για να μας διδάξει την αγάπη. Και, Αυτός δεν είναι άλλος από τον Χριστό. Πολλοί, μέσα στην ιστορία, θυσιάστηκαν για να ζήσει ένας άλλος, η μερικοί άλλοι. Κανείς, όμως, δεν θυσιάσθηκε για να ζήσουμε όλοι μας, όσοι εγεννήθησαν και πέθαναν, όσοι ζουν, και όσοι θα γεννηθούν. Κάτι τέτοιο άνθρωπος απλός δεν μπορεί να κάνει. Μόνο Εκείνος μπορούσε, και το έκανε.

….Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και στον έρωτα. Αν θεμέλιο στην σχέση σου με έναν άνθρωπο του άλλου φύλου βάλεις τον έρωτα, ο έρωτας είναι μεν κάτι φυσιολογικό και κάτι το υπέροχο, όμως δεν είναι το θέμελιο επάνω στο οποίο σε συμφέρει να κτίζεις πάντα στη ζωή σου. Διότι, ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξεως. Αν, όμως, δεν μείνεις με αυτόν τον άνθρωπο, στον έρωτα, αλλά από τον έρωτα περάσεις μαζί του στην αγάπη η οποία μένεις εις τον αιώνα εάν είναι αληθινή και η οποία ουδέποτε εκπίπτει, τότε, πράγματι, την σ΄χεση του την έκτισες επάνω στην πέτρα της αγάπης, η οποία, αν είναι γνήσια, συμβολίζει τον Χριστό, αφού στην αληθινή, την γνήσια γάπη, η οποία είναι ανιδιοτελής και «ου ζητεί τα εαυτής», υπάρχει πάντα κρυμμένο μέσα της το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού.

…Αναφέρει ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος : «Αληθινή αγάπη δεν μπορείς να έχεις, αν δεν πάρεις την ευθύνη του άλλου ανθρώπου. Αν δεν αποφασίσεις να ζήσεις μαζί του, για όλη σου τη ζωή. Η αληθινή αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ο γάμος είναι πρόσληψη του Αγίου Πνεύματος. Όσο δεν το αποφασίζεις αυτό, και δεν παίρνεις την ευθύνη του άλλου, ένα πράγμα δείχνεις : Ότι δεν αγαπάς. Κάποιος είπε : «Μα, ο γάμος είναι δεσμός! Ναι, αλλά ποιος φοβάται να δεσμευθεί; Μόνο όποιος δεν αγάπαει».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Δαμασκηνού Αγιορείτου «Σχέσεις ανδρόγυνου πριν και μετά τον γάμο – Μια Ορθόδοξη προσέγγιση» Εκδόσεις Μυριόβιβλος.
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
Αγάπη , όμως, τι είναι ; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του χριστιανού είναι βασική προυπόθεση για την πνευματική του πορεία. Η είσοδός του στην εκκλησία γίνεται με το Βάπτισμα,που τελείται"εις το όνομα του Πατρός κ του Υιού κ του Αγίου Πνεύματος".Κατα το Χρίσμα ,το Άγιο πνεύμα σφραγίζει το χριστιανό" σφραγίς δωρεάς πνεύματος Αγίου" καθιστώντας τον " πνευματοφόρο" μεταδίδοντας του τα χαρίσματα του Αγίου πνεύματος ως όπλα πνευματικά για τον αγώνα του κατά του κακού. Κατα την τέλεση της θείας Ευχαριστίας η μεταβολή του αρτου κ του οίνου σε Σώμα κ Αίμα Χριστού,γίνεται με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Αλλα κ κατα την καθημερινή προσευχή του πιστού η παρουσία του Αγίου Πνεύματος είναι απαραίτητη, γιατί ειναι αυτό που θα τον φωτίσει κ οδηγήσει στον αγιασμό κ τη θέωση.!!!

[toula]

Φοβηθείτε αύριο..
Φοβηθείτε αύριο της Πεντηκοστής, να γονατίσετε..
Οι άνθρωποι που έχουν επίγνωση, φοβούνται που θα γονατίσουνε...
Γιατί ξέρετε τί πάει να πει να γονατίσεις αυριο;
Πάει να πει: Είμαι εντάξει, ταπεινώθηκα.. και περιμένω την επιφοίτηση του Πνεύματος του Αγίου...
Να έρθει αυτή η περιστερά που κατεβαίνει από τον Ουρανό, να καθίσει και σε μένα τον αμαρτωλό...
Αλλά αυτή η περιστερά, η Χάρις του Πνεύματος του Αγίου, είναι η περιστερά της Κιβωτού...
Θυμόσαστε όταν ο Νώε απέλυσε τον κόρακα, για να δει κατά πόσο κόπασαν τα ύδατα, δεν επέστρεψε πίσω.. Τράφηκε με τα πτώματα...
Έπειτα ο Νώε απέλυσε την περιστερά. Βγήκε η περιστερά, αναφέρει η Γραφή και πέταξε.. Αλλά η περιστερά δεν κάθεται στο βρώμικο...
Δεν κάθεται πάνω στα θνησιμαία αυτά και στη βρώμα και στη δυσωδία που υπήρχε επί της επιφανείας των υδάτων, λόγω του κατακλυσμού.. Και μη έχουσα που να ξεκουράσει τας πόδας της, επέστρεψε εις την Κιβωτόν...
Αυτό θα συμβεί σε πολλούς από εμάς.. Θα γονατίσουμε
και θα πούμε:
Δεύτε κλίνατε στο γόνυ…
Και θα πέσουμε κάτω στρωματσάδα.. Θα βγει η περιστερά από το Ιερό και θα αρχίσει να πετά στους γονυκλιμένους ανθρώπους και θα τους εξετάζει.. Τί θα βρει επάνω μας;
Θα βρει αγάπη; Θα βρει παιδοποιϊα; Θα βρει νηστεία; Θα βρει εξομολογημένους ανθρώπους; Θα βρει αγαπημένους ανθρώπους; Τί θα βρει;
Πείτε μου, εάν πάμε την Κυριακή της Πεντηκοστής στην Εκκλησία και γονατίσουμε, θα καθίσει και σε εμάς το Πνεύμα το Άγιο;
Θα πάει εδώ… δεν μιλάει με την συννυφάδα της..
Θα πάει εκεί… ψευδορκίστηκε χθες..
Θα πάει πιο κάτω…
έφαγε τον παπά με τη γλώσσα της...
Θα πάει πιο πέρα… σκότωσε τα παιδιά της..
Θα πάει παραπέρα… κλέβει με το ζύγι..
Θα πάει, θα πάει, θα πάει… πείτε μου που θα καθίσει; Και από εκεί μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος, σε ποιά κατάσταση βρίσκεται...
Θα φτάσει κάτω μέχρι το παγκάρι και θα ξαναγυρίσει..
Και όπου βρει καθαρότητα και ετοιμασία, θα καθίσει...
Όπου όμως δεν βρει, δεν πρόκειται να καθίσει...
Δεν εκβιάζεται η Χάρις.. Η Χάρις είναι βασίλισσα και όπου θέλει πάει Δεν διατάσσεται!!
Πήγαινε εκεί, γιατί το είπε η μητέρα.. Να αγιάσει το γιό,
τον αμαρτωλό.. Να αγιάσει την κοπέλα που χώρισε το ανδρόγυνο…
Δεν τα κάνει αυτά το Πνεύμα το Άγιο. Δεν διατάσσεται!
Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν αγριέψει...
Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν κάνει ένα τρελοκομείο σήμερα και δεν έχουν κάνει την ωραία οικογένεια, με την αγάπη, την ειρήνη, με τη χαρά, με τη χρηστότητα, με την μακροθυμία, με τα πάντα που είναι καρποί της Χάριτος του Πνεύματος του Αγίου..:⁠-⁠*:⁠-⁠*

{*Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας *}

[toula]

Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση.....
από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο…
Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.
Στην πραγματικότητα μόνο αυτός, ο Χριστός, είναι και τέλειος Άνθρωπος. Εμείς όμως όλοι διερχόμαστε την περίοδο της επίγειας περιπλανήσεώς μας με την έφεση να ομοιωθούμε προς Αυτόν.
Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.
Εμείς όμως δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη πλήρως την αξία αυτή του ανθρώπου, και γι’ αυτό παρακάμπτουμε τον δρόμο της διαμορφώσεως μας, της αυξήσεως μας εν Πνεύματι Αγίω.
Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να δικαιώσουμε την ανθρωπότητα…
Και με τον τρόπο αυτό ο Χριστός, ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος, δικαιώνει τον Θεό μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Πατέρα, ενώ δικαιώνει και τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό, δείχνοντας στον Θεό Πάτερα τη γνήσια μορφή του Ανθρώπου.
Η δικαίωση όμως αύτη δεν είναι “νομική”, όπως πολλοί χριστιανοί τείνουν να νομίζουν, αλλά εντελώς άλλης τάξεως.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους.
Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο.
Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».

Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

[toula]

Εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ, τους δε δοξάζοντας με δοξάσω», λέγει ο Κύριος.
Ο Θεός δοξάζεται με τους Αγίους του και οι Άγιοι δοξάζονται από το Θεό.
Η δόξα που δίνει ο Θεός στους Αγίους είναι τόσο μεγάλη, που, αν έβλεπαν οι άνθρωποι τον Άγιο όπως είναι, από την ευλάβεια και τον φόβο θα έπεφταν καταγής, γιατί ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τη δόξα της ουράνιας εμφανίσεως.
Μην θαυμάζετε γι αυτό. Ο Κύριος αγάπησε τόσο πολύ το πλάσμα Του, ώστε έδωσε Άγιο Πνεύμα με αφθονία στον άνθρωπο , και με το Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος έγινε όμοιος με το Θεό.
Γιατί, λοιπόν, αγαπά ο Κύριος τόσο τον άνθρωπο; Γιατί είναι η Αυτοαγάπη και η αγάπη αυτή γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.
Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ο άνθρωπος τον Κύριο, το Δημιουργό του, και το Άγιο Πνεύμα γεμίζει με τη χάρη Του όλο τον άνθρωπο: και την ψυχή και το νου και το σώμα.
Ο Κύριος έδωσε στους Αγίους τη χάρη Του κι εκείνοι Τον αγάπησαν και προσκολλήθηκαν ολοκληρωτικά σ Αυτόν , γιατί η γλυκύτητα της αγάπης του Θεού υπερνικά την αγάπη για τον κόσμο και την ομορφιά του.

Κι αν έτσι γίνεται στη γη, τότε στον ουρανό οι Άγιοι είναι ακόμα πιο πολύ ενωμένοι με τον Κύριο με την αγάπη. Κι η αγάπη αυτή είναι ανείπωτα γλυκιά και εκχύνεται από το Άγιο Πνεύμα κι όλες οι επουράνιες δυνάμεις μ αυτήν τρέφονται.
Ο Θεός είναι αγάπη και το Άγιο πνεύμα στους Αγίους είναι αγάπη.
Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζεται ο Κύριος. Με το Άγιο Πνεύμα μεγαλύνεται ο Κύριος στους ουρανούς. Με το Άγιο Πνεύμα δοξάζουν οι Άγιοι τον Θεό και με το Άγιο Πνεύμα δοξάζει ο Κύριος τους Αγίους και αυτή η δόξα δεν έχει τέλος.
Σε πολλούς φαίνεται πως οι Άγιοι είναι μακριά μας. Αλλά μακριά είναι από εκείνους που οι ίδιοι απομακρύνθηκαν, ενώ είναι πολύ κοντά σ εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού κι έχουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Στους ουρανούς τα πάντα ζουν και κινούνται από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό ζει στην εκκλησία μας, Αυτό ενεργεί στα μυστήρια , Αυτό πνέει στην Αγία γραφή , Αυτό ζει στις ψυχές των πιστών. Τα Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πάντες και γι αυτό οι Άγιοι είναι κοντά μας. Κι όταν προσευχόμαστε σ αυτούς τότε ακούνε αυτοί με το Άγιο Πνεύμα τις προσευχές, κι οι ψυχές μας αισθάνονται την πρεσβεία τους για χάρη μας.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

[toula]

Ο Γέροντας Παΐσιος συνεννοείται με ετερογλώσσους με τη γλώσσα της Πεντηκοστής

Είναι γνωστό ότι ο Γέροντας, εκτός από τα ελληνικά, δεν γνώριζε άλλη γλώσσα. Όμως συνέβη επανειλημμένως –όταν υπήρχε λόγος- με την γλώσσα της Πεντηκοστής να συνομιλήσει και να συνεννοηθεί θαυμάσια με ετεροδόξους.
«Ήμουν παρών», διηγείται ο Ι.Ε.Κ., «κάποτε στο Κελλί του Γέροντα μαζί με άλλους τρεις επισκέπτες και ένα Γάλλο που δεν μιλούσε λέξη Ελληνικά. Όταν ήρθε η σειρά του να μιλήσει με τον Γέροντα , πήγαν πιο πέρα και για δεκαπέντε λεπτά συνομιλούσαν καθισμένοι στα κούτσουρα. Τους βλέπαμε που συζητούσαν με ενδιαφέρον. Πώς επικοινωνούσαν, αφού δεν υπήρχε κοινή γλώσσα επικοινωνίας; Ο ξένος έφυγε χαρούμενος. Η ικανοποίηση φαινόταν έκδηλη στο πρόσωπό του».
Ο Γάλλος περιηγητής είχε συμφωνήσει με κάποιο μοναχό να πανε μαζί να δούνε τον Γέροντα. Το βράδυ είχε αγρυπνία στο μοναστήρι που έμενε. Ο μοναχός μετά την αγρυπνία πήγε στο κελλί του να ξεκουραστεί. Αλλά ο αλλοδαπός από τον πόθο να δει τον Γέροντα κατέβηκε μόνος του στο Καλύβι. Συνομίλησαν θαυμάσια και από την συζήτηση σχημάτισε την εντύπωση ότι ο Γέροντας γνώριζε άπταιστα Γαλλικά.
Πνευματικό τέκνο του Γέροντα διηγείται: «Μια μέρα πήγα πρωί στην «Παναγούδα». Μόλις είχε φωτίσει. Χτύπησα το σιδεράκι και μου άνοιξε ο Γέροντας χαμογελώντας. Με ρώτησε:
– Τι λες εσύ, παπά… όταν ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος επισκέφτηκε τον Μέγα Βασίλειο, χρειάσθηκαν διερμηνέα;
-Νομίζω όχι, Γέροντα, του είπα.

Πέρασα στο Αρχονταρίκι και βρήκα έναν αλλοδαπό επισκέπτη. Μέχρι να ετοιμάσει ο Γέροντας το κέρασμα, με τα λίγα Αγγλικά που ήξερα πιάσαμε την συζήτηση και μου είπε ότι χθες βράδυ ήρθε αργά. Καθυστέρησε, γιατί έχασε τον δρόμο, πέρασε η ώρα και ο Γέροντας τον φιλοξένησε. Στην αρχή δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν. Ο Γέροντας τον άφησε για δέκα λεπτά (φαίνεται έκανε προσευχή) και μετά συνεννοούνταν χωρίς καμιά δυσκολία. Ο Γέροντας μιλούσε ελληνικά, ο αλλοδαπός αγγλικά, αλλά καταλάβαινε ο ένας τον άλλο.

Ιερομονάχου Ισαάκ
Από το βιβλίο:
Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος».

[toula]

Ἡ νοοτροπία τῆς σημερινῆς κοινωνίας κάνει κακό στά παιδιά.
Ἔχει ἄλλη ψυχολογία,ἄλλη παιδαγωγική, πού ἀπευθύνονται σέ παιδιά ἀθέων.
Ἡ νοοτροπία αὐτή ὁδηγεῖ στήν ἀσυδοσία. Φωνάζουν σήμερα οἱ νέοι.
Λένε:«Πρέπει νά μᾶς καταλάβετε!».
Δέν πρέπει ὅμως νά πᾶμε ἐμεῖς σ' αὐτούς. Ἀντίθετα, θά προσευχόμαστε γι' αὐτούς, θά λέμε τό σωστό, θά το ζοῦμε, θά τό κηρύττομε, ἀλλά δέν θά προσαρμοσθοῦμε μέ τό πνεῦμα τους.
Νά μή χαλάσομε το μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας. Δέν γίνεται, γιά νά τούς βοηθήσομε, ν'ἀποκτήσομε τή δική τους νοοτροπία.
Πρέπει νά εἴμαστε αὐτοί πού εἴμαστε καί νά κηρύττομε τήν ἀλήθεια τό φῶς.

Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Σύναξη της Παναγίας της Φανερωμένης στην Λευκάδα

Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λευκάδα, σ’ ένα μαγευτικό τοπίο, πάνω σ’ ένα καταπράσινο λόφο, βρίσκεται κτισμένο το μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης.
Σύμφωνα με την παράδοση, στο μέρος αυτό παλαιότερα ήταν χτισμένος ο ναός της θεάς Αρτέμιδος, στον οποίο ο μαθητής του Αποστόλου Παύλου Ηρωδίωνας (βλέπε 28 Μαρτίου), γονατιστός, προσευχήθηκε με πίστη στο Θεό και το είδωλο της Αρτέμιδας έπεσε κάτω και έγινε θρύψαλα.
Στη θέση αυτή οι χριστιανοί έχτισαν ένα μικρό ναό αφιερωμένο στην Παναγία. Το 332 μ.Χ. ο τότε επίσκοπος Λευκάδος Αγάθαρχος και δύο πατέρες εγκαθίστανται στο ναό, τον επεκτείνουν και χτίζουν τα πρώτα κελιά θέτοντας έτσι τις βάσεις του μοναχισμού στο νησί. Μετα από λίγα χρόνια το Μοναστήρι καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά, αλλά οι χριστιανοί της Λευκάδας το ξανάχτισαν. Μάλιστα παράγγειλαν την εικόνα της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη (5ος μ.Χ. αιώνας), στον αγιογράφο Κάλλιστο, πού ήταν ιερέας στην Αγιά Σοφιά. Εκείνος, ύστερα από προσευχή και νηστεία, άρχισε να ζωγραφίζει την εικόνα. Το σχέδιο της μορφής της Παναγίας αποκαλύφθηκε στον Κάλλιστο με θαυμαστό τρόπο. Ο αγιογράφος βρήκε από την ίδια την Παναγία σχεδιασμένη την εικόνα («αχειροποίητος») και ο ίδιος με όμορφα χρώματα την τελείωσε. Από το θαύμα αυτό ονομάστηκε η εικόνα «Φανερωμένη».

Στα χρόνια που ακολούθησαν το νησί θα γνωρίσει πολλούς κατακτητές και η Μονή θα δεχθεί αλλεπάλληλα χτυπήματα και καταστροφές. Το 1734 μ.Χ και ενώ το νησί είναι υπό Ενετική κυριαρχία, χτίζεται ο κεντρικός ναός στη σημερινή του μορφή. Ο ίδιος αυτός ναός θα καεί ολοκληρωτικά το 1886 μ.Χ. για να αρχίσει για μια ακόμη φορά η ανακατασκευή και ανακαίνιση του. Το τέμπλο κατασκευασμένο το 1887 μ.Χ. είναι έργο του Ευστράτιου Προσαλέντη ενώ οι εικόνες προστέθηκαν αργότερα, το 1919 μ.Χ., και φιλοτεχνήθηκαν από τους αδελφούς Χριστόδουλο και Θωμά Ζωγράφο. Η εικόνα της Παναγίας που υπάρχει σήμερα είναι αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας, φιλοτεχνημένο από τον Ιερομόναχο Βενιαμίν Κοντράκη στο Άγιο Όρος το 1887 μ.Χ.
Κατά την προ του 1887 μ.Χ. παράδοση, η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Φανερωμένης τελούταν το Σάββατο του Ακαθίστου ενώ στις μέρες μας τελείται τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος.

Ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη
Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ
Χαμογελά η ανατολή και ροδοκοκκινίζει
ολίγο ολίγο η καταχνιά, που τα βουνά στολίζει.
Λαλεί τ΄ ορνίθι της αυγής, το πρόβατο βελάζει.
Ξυπνούν στα πλάγια οι πέρδικες, η μια την άλλη κράζει.
Ξυπνά κι ο γέρο γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει
και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,
την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.
Κι εκεί που ετέντων ο παπάς τα χείλη να φιλήσει
του κάστηκε πως έλειπε - παράδοξη ιστορία -
απ΄ το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα Μαρία…
Ετρόμαξ΄ ο καλόγερος… Στην πλάκα γονατίζει,
χτυπά το μέτωπο στη γη, παρακαλεί, δακρύζει....
Με μιας αστράφτ΄ η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι
όπου τον ανασήκωνε… Μοσχοβολάει τ΄ αγέρι…
Τα μάτια του άνοιξ΄ ο παπας… Στο κατασπρο του γενι
το δακρυ του εσταζε βροχη.. Κυττάζει… καθισμένη
στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε
και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.
- Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη
να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;
Ποιό μαραμένο λούλουδο η χάρη Σου, Κυρούλα,
κρυφά ν΄ ανάστησε, σαν ουρανού δροσούλα;

Ποίημα του Νικ. Καρύδη
ΚΥΡΑ - ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ
Κυρά Φανερωμένη μου, του Λευκαδίτη σκέπη,
χαρά στον που σε προσκυνά, χαρά στον που σε βλέπει.
Σεμνή Παρθένο να κρατάς στ’ απέριττο Θρονί σου
τον Γιόκα σου τον ακριβό και τον Μονογενή σου.
Κι από τα πεύκα γύρωθε κι από τον κάμπο κάτω
κι απ’ του Ιονίου την πνοή που γέμει αφρό δροσάτο.
Κι από τα θάμνα, τα στρουθιά και τα άγρια λουλούδια
μύρα, ψαλμούς, λιβανωτό σου στέλνουν τα αγγελούδια.
Κάμε, Κυρά μου, του φτωχού τον μόχθο ευλογία,
του ανήμπορου τον πυρετό καν’ τον δροσιά αγία.
Της μάνας τον παραδαρμό που `χει παιδί στα ξένα
κάν’ τον τραγούδι και χορό με κορυφαία εσένα.
Βλόγα, Κυρά μου, του φτωχού το λάδι και το αμπέλι
ως σ’ ευλογούν ακοίμητοι οι δυό σου οι Αγγέλοι.
Κι ως στέκονται ο ένας ζερβά κι ο άλλος στα δεξιά σου,
στέλνε μας θεία μηνύματα και σώζε τα παιδιά σου.
Φανέρωνέ μας, Δέσποινα, την κρύφια τη βουλή σου,
διώξ’ το κακό κι αγκάλιασε το όμορφο το νησί σου.
Ως αγκαλιάζει με στοργή τα τέκνα της η μάνα,
ως αγκαλιάζει την ψυχή του δειλινού η καμπάνα.
Κι αξίωσέ μας αν ποτέ στα ξένα κοιμηθούμε
στο χώμα της δικής σου γης ανάπαυση να βρούμε.
Κυρά Φανερωμένη μου, της πίστης μου λαμπάδα,
Κυρά μου και Βασίλισσα, βοήθα την Λευκάδα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ΄.
Ἐν τῇ Μονῇ σου Παρθένε πόθῳ προστρέχοντες καί προσκυνοῦντες τήν θαυμαστήν σου Εἰκόνα, μετ'εὐλαβείας ἀντλοῦμεν τάς χάριτας· καί δι'αὐτῆς ἔκ τε σεισμοῦ, λιμοῦ, λοιμοῦ, αὐχμοῦ καί νόσων, ταῖς πρεσβείαις σου σωζόμεθα.
(Ποίημα Δανιήλ ἐπισκόπου Βονίτζης (+1852), Πρωτεύοντος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Πεφανερωμένης)

Μεγαλυνάριον
Χαίροις ὁ χριστώνυμος ὁ λαός, τῆς νήσου Λευκάδος ἀσπαζόμενος εὐλαβῶς, τήν θείαν Εἰκόνα τῆς Πεφανερωμένης· ἀεί γάρ διασώζει ἡμᾶς ἡ ἄχραντος.

Έτερον Μεγαλυνάριον
Ῥῦσαι ὀλεθρίου Κόρη σεισμοῦ, καί πάσης ἀνάγκης, καί κινδύνων ἐπαγωγῆς, ταύτην σου τήν νῆσον, Ἁγνή Φανερωμένη, τῇ θείᾳ σου Εἰκόνι ἀεί προσπίπτουσαν.