Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Άλλο κοινωνικός άνθρωπος και άλλο κοσμικός.
Από μια παρανόηση των Κορινθίων, όταν τους είχε πει ότι δεν πρέπει να μετέχουν θα λέγαμε στις κοσμικές εκδηλώσεις, αυτοί νόμισαν ότι θα έπρεπε να φύγουν στα βουνά.
Προσέξτε, άλλο πράγμα ο Μοναχισμός,δεν μιλώ γι' αυτόν τώρα, είναι άλλο πράγμα ο Μοναχισμός, από τον οποίο δεν λείπει το κοινωνικό στοιχείο. λείπει μόνο το κοσμικό στοιχείο.
Εδώ πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ του κοινωνικού και του κοσμικού στοιχείου. Κοινωνικό στοιχείο θα πει το
«χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων»
(βλ. Ρωμ. 12, 15. Ψαλμ. 34, 13-14. Σ. Σειρ. 7, 32-36. Α' Κορ. 12,12-30. Α' Ιωάν. 1, 3-7. κ.α.)
Είναι το να πάω σ' ένα νοσοκομείο να δω τους αρρώστους.
Να πάω στο σπίτι του πένθους, όπως λέει ο Εκκλησιαστής.
«Είναι προτιμότερο, λέει, να πάει κανείς στο σπίτι του πένθους, παρά στο σπίτι του πότου, της διασκεδάσεως.»
(Εκκλ. 7, 2-4)
Αυτό λέγεται κοινωνικό στοιχείο.
Αν πηγαίνω σε χορούς και διασκεδάσεις και σε κάθε κοσμική προβολή, αυτό λέγεται κοσμικό στοιχείο.
Ο κοινωνικός άνθρωπος, αν το θέλετε, στο βάθος δεν είναι κοσμικός, και αν θέλετε, ακόμα χειρότερα, ο κοσμικός δεν είναι κοινωνικός.
Ο κοσμικός, που γυρίζει στις ποικίλες κοσμικές εκδηλώσεις της ζωής για να απολαύσει, δεν πηγαίνει στους τόπους της θλίψεως, του πόνου και της αρρώστια.
Λέει ότι έχει μία ευαισθησία...
ότι δεν αντέχει η καρδιά του...
ότι είναι...!
Κι αν ακόμα υποτεθεί ότι θα δώσει κάποια χρήματα για φτωχούς, ω..., θα τα δώσει μόνο διά του λεγομένου φιλανθρωπικού χορού,
θα χορέψει για να δώσει τα χρήματά του!
Αυτός όμως δεν είναι κοινωνικός άνθρωπος. Απατά τον εαυτό του, αν νομίζει ότι είναι κοινωνικός, είναι κοσμικός άνθρωπος.

“ΛΟΓΟΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ”
† π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΜΝΗΝΕΙΟΥ
ΣΤΟΜΙΟΝ ΛΑΡΙΣΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

[toula]

Με ρώτησε παλαιότερα κάποιος: "Γιατί τιμάμε τόσο πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο; Γιατί την τιμάμε περισσότερο από όλους τους Αγίους, αλλά και από τους Αγγέλους και τους Αρχαγγέλους;". Του απάντησα, ότι ούτε οι Άγγελοι, ούτε οι Αρχάγγελοι, ούτε τα Χερουβείμ, ούτε τα Σεραφείμ, είχαν τόσο στενή και ουσιαστική συμμετοχή στο έργο της σωτηρίας μας, όσο η Μητέρα του Θεού. Το έργο της σωτηρίας μας ονομάζεται "ένσαρκος οικονομία". Έπρεπε ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση. Χωρίς αυτήν την "πρόσληψη", δεν θα μπορούσε να οικοδομηθεί η σωτηρίας μας. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, έλαβε την ανθρώπινη φύση, από την Αειπάρθενη Μαρία, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοι υπηρέτησαν στην Θεία ενσάρκωση, χωρίς όμως να συμμετέχουν ουσιαστικά σ' αυτήν. Ενώ η Μητέρα του Θεού, εισέρχεται ουσιαστικά στο έργο της Θείας σαρκώσεως. Γι' αυτό την τιμάμε περισσότερο από όλα τα κτίσματα. Τί κάνουμε όταν Κοινωνούμε; Παίρνουμε μέσα μας το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού.. Και από πού προέρχεται αυτό; Από την Υπεραγία Θεοτόκο! Μακάρι ο νους και η καρδιά σας, να μελετούν την συμμετοχή της στο έργο της σωτηρίας και να την εξυψώνουν περισσότερο, από κάθε υλικό ή άϋλο πλάσμα του Θεού.

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου.

[toula]

""Ησυχία, ο τρόπος να ακούς την φωνή του Θεού""

Ο Χριστός συχνά αποσυρόταν σε ήσυχα μέρη για να προσευχηθεί. Άλλοτε στην έρημο και άλλοτε σε βουνά. Εκεί ησύχαζε για να ακούσει την φωνή του Θεού.
Όταν προσευχόμαστε το σημαντικό δεν είναι τι θα πούμε εμείς στο Θεό, μια και δεν υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζει, όσο το να ακούσουμε Εκείνος τι έχει να πει σε εμάς.
Γι’ αυτό και η ανώτερη μορφή προσευχής είναι η σιωπή. Ο Άγιος Ισαάκ Σύρος, αναφέρει ως γλώσσα της Βασιλείας Του Θεού την σιωπή. Δεν υπάρχουν λέξεις εκεί που υπάρχει η Παρουσία του Άλλου. Όταν σε παίρνω αγκαλιά δεν χρειάζεται να σου εξηγώ πόσο σ αγαπώ.
Έτσι στόχος της προσευχής είναι να μάθουμε να ακούμε την φωνή του Θεού μέσα μας.
Ο τρόπος να «ακούμε» μαθαίνεται στην σιωπή και ησυχία. Και σε αυτό θα μας βοηθήσει η προσευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με…». Δεν είναι τυχαίο που έχει ονομαστεί ως «μονολόγιστος» ευχή. Αφού σκοπός είναι ακριβώς αυτός, να αποκτήσουμε μια σκέψη κι έναν λογισμό, το πρόσωπο του Χριστού. Αυτός να γίνει τα πάντα στην ζωή μας.
Λέγοντας την ευχή του Ιησού, μαθαίνουμε να σιωπάμε και να ησυχάζουμε τις σκέψεις μας. Δεν ταραζόμαστε όταν φεύγει το μυαλό σε διάφορα αλλότρια πράγματα. Δεν νιώθουμε ενοχές ότι κι αν σκεφτούμε, όποια εικόνα κι εάν γεννηθεί στο νου μας δεν θυμώνουμε και δεν αισθανόμαστε αρνητικά άσχημα συναισθήματα. Δεν βάζουμε ταμπέλες στις σκέψεις μας, καλό κακό, όμορφο άσχημο, ιερό βέβηλο. Αυτά πρέπει να καταργηθούν, είναι τα ψέματα και οι κασέτες του νου. Οι προβολές του εγώ και του περιβάλλοντος μας.
Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε καλές σκέψεις, ούτε να δημιουργήσουμε ωραίες θρησκευτικές εικόνες με ηδονικά συναισθήματα ευφορίας. Σκοπός είναι το άδειασμα, το ξεγύμνωμα. Όσο πιο άδειοι είμαστε τόσο περισσότερο Χριστό θα γεμίσουμε. Όσο εμείς αδειάζουμε το ποτήρι του νου τόσο το γεμίζει ο Θεός.
Όταν όμως μιλάμε για ησυχία δεν εννοούμε απλά και μόνο μια εξωτερική ησυχία, αλλά μια εσωτερική ειρήνη. Όσο μέσα μας, αποκλείουμε μίση, κακίες, κατακρίσεις, αδικίες, ζήλιες, φθόνους, ακόρεστες επιθυμίες και άλογες απαιτήσεις, τόσο αναδύεται αυτό που πραγματικά είμαστε, δηλαδή Εικόνες Θεού.
Η ειρήνη και η ηρεμία υπάρχουν μέσα μας, κανείς δεν μπορεί να μας την χαρίσει παρά μονάχα ο Θεός.
Τόσο κατά την γέννηση μας, όσο και κατά την βάπτιση μας, καθώς δε και με την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού στην Θεία Ευχαριστία, εγκαθίσταται μέσα μας ο ίδιος ο Χριστός. Το φως και η νίκη του θανάτου. Αυτό όμως δεν γίνεται αντιληπτό και βιωματικά αναγνωρίσιμο διότι ζούμε στην ένταση της αμαρτίας και των παθών μας.
Δεν γίνεται βέβαια κανείς όσο ζει σε αυτό τον κόσμο και είναι ντυμένος την φθορά να γίνει αναμάρτητος, να ζήσει δίχως πάθη, ωστόσο όμως όσο περισσότερο καθαρίζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο τόσο περισσότερο λάμπει ο χρυσός που έχουμε μέσα μας. Κι αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός, μια και έχουμε δημιουργηθεί σύμφωνα με το δικό Του αρχέτυπο.
Ο Χριστός είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, είναι μέσα μας, είναι ο Σωτήρας του ανθρώπινου γένους και ολάκερης της κτίσης. Αυτό δεν είναι θέμα αποδοχής αλλά πραγματικότητα. Από Αυτόν δημιουργηθήκαμε και δεν θα βρούμε ησυχία μέχρι να ενωθούμε απόλυτα μαζί Του.
Η ησυχία λοιπόν σημαίνει αφήνομαι στο Θεό, σωπαίνω τα δικά μου σχέδια, εμπιστεύομαι Εκείνον, ηρεμώ από το άγχος του αύριο κι από τις ενοχές του παρελθόντος, από την φρικτή ανάγκη να ελέγχω τα πάντα ακόμη και την σωτηρία μου, αφήνομαι στην ροή της πρόνοιας Του και ακούω εσωτερικά μέσα μου αυτό που ζητάει Εκείνος από μένα και όχι αυτο που θέλω εγώ....
..................................................................................................

π.Χαρ. λίβυος Παπαδοπουλος

[toula]

Πιάσε το κομποσχοίνι και προσευχήσου για αυτόν που σε αδίκησε και σε πλήγωσε, που σε απαξίωσε και σε πρόσβαλε.
Εάν ο Χριστός συγχώρεσε τους σταυρωτές Του, ενώ ο ίδιος ήταν ο μόνος αθώος της ιστορίας, ποιοι είμαστε εμείς που κρατάμε κακιά και μίσος προς τους άλλους;
Μπορεί τώρα να μην φταίγαμε για το συγκεκριμένο που μας κατηγορούν, όμως έχουμε φταίξει σε αλλά και δεν «πληρώσαμε» τίποτα. Ευκαιρία λοιπόν να ταπεινωθούμε και να «ξεπληρώσουμε» κάποια λάθη και αμαρτίες του παρελθόντος με την δοκιμασία αυτή.
Όχι μόνο να μην μιλάμε πίσω από τις πλάτες των άλλων, αλλά εάν μάθουμε ότι οι άλλοι το κάνουνε μαζί μας, εμείς ας προσευχόμαστε γι’αυτούς, όπως λέει και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Κανείς δεν έχασε πνευματικά με την συγχώρεση και την αγαθότητα. Ο μόνος που χάνει είναι ο εγωισμός. Και αυτό είναι σωτήριο για την ψυχή μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Για την αδελφοσύνη στους δύσκολους καιρούς

– Στὶς μέρες μας καὶ νὰ μὴ θέλουν νὰ δεθοῦν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, θὰ τοὺς ἀναγκάση ὁ διάβολος νὰ δεθοῦν. Ὁ διάβολος μὲ τὴν πολλή του κακία κάνει τὸ μεγαλύτερο καλὸ σήμερα στὸν κόσμο. Γιατί, ἂς ποῦμε, ἕνας πατέρας ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει λ.χ. νὰ κάνη φροντιστήριο στὰ παιδιά του, θὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ βρῆ ἕναν καλὸ καὶ πιστὸ δάσκαλο, γιὰ νὰ βάλη στὸ σπίτι του. Ἕνας δάσκαλος πάλι ποὺ εἶναι πιστὸς καὶ θέλει νὰ κάνη φροντιστήριο σὲ παιδιά, γιατὶ δὲν διορίσθηκε ἀκόμη, θὰ ζητᾶ νὰ βρῆ μιὰ οἰκογένεια καλή, γιὰ νὰ νιώθη ἀσφάλεια. Ἢ ἕνας τεχνίτης ποὺ ζῆ πνευματικά, εἴτε ἐλαιοχρωματιστὴς εἶναι εἴτε ἠλεκτρολόγος κ.λπ., θὰ ψάχνη νὰ βρῆ νὰ δουλέψη σὲ μιὰ καλὴ οἰκογένεια, ὥστε νὰ νιώθη ἄνετα, γιατὶ σ᾿ ἕνα κοσμικὸ σπίτι θὰ βρίσκη τὸν μπελᾶ του. Ἕνας χριστιανὸς νοικοκύρης πάλι θὰ ψάχνη νὰ βάλη στὸ σπίτι του ἕναν καλὸ τεχνίτη, ποὺ νὰ εἶναι καὶ πιστὸς ἄνθρωπος. Ἔτσι θὰ ψάχνη καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ βρῆ ἕναν πνευματικὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ συνεργασθῆ.

Σιγὰ-σιγὰ λοιπὸν θὰ γνωρισθοῦν μεταξύ τους οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Τελικὰ ὁ διάβολος μὲ τὴν κακία του, χωρὶς νὰ τὸ θέλη, κάνει καλό: χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια. Θὰ χωρίσουν λοιπὸν τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια καὶ θὰ ζοῦν ὡς «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». Καὶ βλέπεις, ἄλλοτε στὰ χωριὰ εἶχαν τσομπάνο καὶ ὁ κάθε χωρικὸς ἔδινε τὰ πρόβατα ἢ τὰ γίδια ποὺ εἶχε, ἄλλος πέντε, ἄλλος δέκα, καὶ βοσκοῦσαν πρόβατα καὶ γίδια μαζί, γιατὶ τὰ γίδια τότε ἦταν φρόνιμα καὶ δὲν χτυποῦσαν μὲ τὰ κέρατα τὰ πρόβατα. Τώρα τὰ γίδια ἀγρίεψαν καὶ χτυποῦν ἄσχημα τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Τὰ πρόβατα πάλι ψάχνουν καλὸ βοσκὸ καὶ κοπάδι μόνον ἀπὸ πρόβατα. Γιατὶ ἔτσι ποὺ ἔγινε ὁ κόσμος, εἶναι μόνο γιὰ ὅσους ζοῦν στὴν ἁμαρτία.

Γι᾿ αὐτὸ θὰ χωρίζωνται οἱ ἄνθρωποι καὶ θὰ ξεχωρίσουν τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ ἐρίφια. Ὅσοι θὰ θέλουν νὰ ζήσουν πνευματικὴ ζωή, σιγὰ-σιγὰ δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο· θὰ ψάχνουν νὰ βροῦν τοὺς ὁμοίους τους, ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, νὰ βροῦν Πνευματικό, καὶ θὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ αὐτὸ τὸ καλὸ τὸ κάνει τώρα ὁ διάβολος μὲ τὴν κακία του, χωρὶς νὰ τὸ θέλη. Ἔτσι βλέπουμε, ὄχι μόνο στὶς πόλεις ἀλλὰ καὶ στὰ χωριά, ἄλλους νὰ τρέχουν στὰ νταούλια, στὰ μπουζούκια κ.λπ., νὰ ζοῦν ἀδιάφορα, καὶ ἄλλους νὰ τρέχουν στὶς ἀγρυπνίες, στὶς παρακλήσεις, στὶς πνευματικὲς συγκεντρώσεις, καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους. Στὰ δύσκολα χρόνια δημιουργεῖται μιὰ ἀδελφοσύνη πολὺ δυνατή. Στὸν πόλεμο δυὸ χρόνια ζήσαμε μαζὶ οἱ στρατιῶτες στὴν διλοχία καὶ ἤμασταν περισσότερο δεμένοι καὶ ἀπὸ ἀδέλφια, ἐπειδὴ ζήσαμε ὅλοι μαζὶ τὶς δυσκολίες, τοὺς κινδύνους. Ἤμασταν τόσο συνδεδεμένοι, ποὺ ἔλεγε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον «ἀδελφό». Ἦταν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, μὲ κοσμικὰ φρονήματα, καὶ ὅμως δὲν ἤθελε νὰ χωρισθῆ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον. Οὔτε Εὐαγγέλιο εἶχαν διαβάσει οὔτε πνευματικὰ βιβλία. Εἶχαν τὴν ἁπλὴ κοσμικὴ μόρφωση, μὲ τὴν καλὴ ἔννοια, ἀλλὰ εἶχαν τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀδελφοσύνη. Τώρα τελευταῖα πέθανε ἕνας συστρατιώτης μας καὶ μαζεύτηκαν στὴν κηδεία του οἱ ἄλλοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Ἦρθε καὶ ἐδῶ πρὸ ἡμερῶν ἕνας συστρατιώτης μου νὰ μὲ δῆ. Πῶς μὲ ἀγκάλιασε! Δὲν μποροῦσα νὰ βγῶ ἀπὸ τὰ χέρια του.

Τώρα πολεμᾶμε μὲ τὸν διάβολο. Γι᾿ αὐτὸ κοιτάξτε νὰ ἀδελφωθῆτε πιὸ πολύ. Ἔτσι θὰ συμβαδίσουμε ὅλοι μαζὶ στὸν δρόμο ποὺ χαράξαμε, στὸ ἀπότομο μονοπάτι τῆς ἀνηφόρας γιὰ τὸν γλυκὺ Γολγοθᾶ.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση», σελ. 69-70

[toula]

Ἡ πνευματικὴ συγγένεια

– Γέροντα, χθὲς μᾶς εἴπατε ὅτι ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἴδατε αὐτὲς τὶς μέρες τοὺς νιώσατε ἀδέλφια· πῶς εἶναι ἡ πνευματικὴ συγγένεια;
– Μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἴμαστε κατὰ σάρκα ἀδέλφια. Ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια καὶ ὅλοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ πιστοὶ εἴμαστε ἐπιπλέον κατὰ Χάριν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξαγορασμένοι μὲ τὸ θεϊκὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ κατὰ σάρκα συγγενεύουμε ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ κατὰ πνεῦμα ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅσοι ζοῦν πνευματικὰ νιώθουν μεταξύ τους αὐτὴν τὴν πνευματικὴ συγγένεια. Σκέφτονται τὸ ἴδιο, ἐπιδιώκουν τὸ ἴδιο, ἔχουν τὸν ἴδιο σκοπό. Ἂν εἶχες λ.χ. μιὰ κατὰ σάρκα ἀδελφὴ ποὺ εἶχε τὸ πρόγραμμά της, ζοῦσε κοσμικὰ κ.λπ., δὲν θὰ ἔνιωθες καμμιὰ πνευματικὴ συγγένεια μὲ αὐτήν.

– Διαλύεται ποτὲ ἡ πνευματικὴ συγγένεια;
– Ὅταν πάψη ὁ ἕνας νὰ ζῆ πνευματικά, παύει νὰ συγγενεύη μὲ τὸν ἄλλον ποὺ ζῆ πνευματικά. Μόνος του ἀποχωρίζεται· δὲν τὸν ἀπομακρύνει ὁ ἄλλος. Ὅπως καὶ ὅσο ζῆ κανεὶς κατὰ Θεόν, τόσο πλησιάζει στὸν Θεό· ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν ζωή, τόσο φεύγει μακριά Του. Δὲν τὸν διώχνει ὁ Θεός· ὁ ἄνθρωπος φεύγει μόνος του μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ἡ θεία Χάρις εἶναι μία δύναμη ποὺ ἐνεργεῖ ἀπὸ μακριὰ καὶ μεταδίδεται στοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι καὶ ἡ πονηρὴ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου εἶναι καὶ αὐτὴ μία δύναμη ποὺ ἐνεργεῖ ἀπὸ μακριὰ καὶ μεταδίδεται. Δύο ψυχὲς λ.χ. ἂν εἶναι σὲ πνευματικὴ κατάσταση καὶ σκέφτεται ἡ μία τὴν ἄλλη, ὑπάρχει μεταξύ τους μιὰ ἐπαφὴ πνευματικὴ καὶ μεταφέρει ἡ μία στὴν ἄλλη μιὰ δύναμη θεϊκή. Καὶ δύο ψυχές, ἂν ζοῦν ἁμαρτωλὰ καὶ ἔχουν κάποια ἐπικοινωνία μεταξύ τους, δέχεται ἀπὸ μακριὰ ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη μιὰ δαιμονικὴ ἐπίδραση· πάει τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν μία στὴν ἄλλη.

– Γέροντα, ὅταν ὑπάρχη τέτοια δαιμονικὴ ἐπικοινωνία σὲ δύο ἀνθρώπους, ἂν ἀλλάξη ὁ ἕνας πρὸς τὸ καλό, βοηθιέται ὁ ἄλλος;
– Ναί, δὲν βρίσκει ἀνταπόκριση, γιατὶ δὲν σηκώνει ὁ ἄλλος τό… ἀκουστικό. Κόβεται ἡ γραμμὴ καὶ δὲν ἔχει πιὰ ἐπικοινωνία. Ἔτσι ἴσως προβληματισθῆ καί, ἂν θέλη, μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ.

– Ὅταν συναναστρεφώμαστε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πάθη, καὶ δὲν ἐπηρεαζώμαστε ἀπὸ τὰ πάθη του, ἐμεῖς ἐπιδροῦμε στὸν χαρακτήρα του;
– Ἐὰν ἔχουμε πνευματικὴ κατάσταση, ἁγιότητα, πολὺ ἐπιδροῦμε, γιατὶ ἐπιδρᾶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ βοηθιέται ὁ συνάνθρωπός μας. Ὅταν ἀνεχώμαστε τὸν ἀδελφό μας ἀπὸ ἀγάπη, ἐκεῖνος τὸ καταλαβαίνει. Ὅπως καὶ ὅταν ὑπάρχη μέσα μας κακία, χωρὶς νὰ ἐκδηλώνεται, πάλι ἐκεῖνος τὴν καταλαβαίνει. Ὅ,τι ἔχει μιὰ ψυχή, αὐτὸ καὶ μεταδίδει. Τὸ πάθος μεταδίδει πάθος, ὁ θυμὸς θυμό, ἡ ὀργὴ ὀργή. Ἐνῶ, ὅταν στὴν ψυχὴ ὑπάρχουν χαρίσματα, τὸ χάρισμα θὰ μεταδώση χάρισμα.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση»

[Αναστάσιος]

«Πιο βρωμερή αμαρτία από την πορνεία δεν υπάρχει. Αν όμως ο ακόλαστος άνθρωπος θέλει να μετανοήσει, ο Θεός τον δέχεται πιο πρόθυμα και πιο θερμά, από όλους τους άλλους αμαρτωλούς. Γιατί ξέρει πόσο δυνατό είναι το πάθος τούτο, αφού και από την φυσική γενετήσια ορμή του ανθρώπου τρέφεται, αλλά και από τους δαίμονες επιπλέον κεντρίζεται, με τους διάφορους πειρασμούς. Όποιος θέλει να νικήσει αυτό το πάθος, θα το κατορθώσει μόνο αν αγωνιστεί να λιγοστέψει τον ύπνο του και το φαγητό του».
Άγιος Νήφων

[toula]

Όσο «ψηλά» κι αν φτάσεις, ποτέ σου μην απαξιώσεις τα μικρά και καθημερινά με τα οποία μπορείς να ασκήσεις την φιλαδελφία και την αγάπη.
Κανένα αξίωμα δεν μπορεί να σε κάνει «ανίκανο» για να σφουγγαρίζεις, για να πλένεις τα πιάτα, για να σκουπίζεις, για να σιδερώνεις, για να βγάζεις τα σκουπίδια στους κάδους.
Η αγάπη προς τους ανθρώπους μας φαίνεται από τα απλά και καθημερινά. Όλοι χαίρονται με ένα επιπλέον «χέρι βοηθείας». Διότι καλά είναι τα αξιώματα και οι θέσεις που ο Θεός σου εμπιστεύτηκε αλλά ωφέλιμο είναι να καταπιάνεσαι κάπου κάπου και με χειρονακτικές εργασίες.
Δεν είναι ότι μόνο ταπεινώνεσαι, είναι κυρίως ότι αποβάλλεις από πάνω σου το κόμπλεξ της αλαζονείας.
Ο απλός και ταπεινός άνθρωπος, ο άνθρωπος του Θεού, όσο πρόθυμα αναλαμβάνει μια περίοπτη θέση μέσα στην κοινωνία, άλλο τόσο πρόθυμα και ευχάριστα θα καθαρίσει και τουαλέτες όπως έκανε και ο Άγιος Νεκτάριος.
Καμία εργασία δεν μας είναι «αταίριαστη» λόγο κάποιας ιδιότητας που φερουμε. Το μόνο αταίριαστο πάνω μας είναι η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτούλη μας και η οποία μας εμποδίζει στο να καλλιεργούμε το πνεύμα θυσίας προς τους αδελφούς μας.
Αφού μπορείς να βοηθήσεις και να προσφέρεις κάντο. Η αγάπη ποτέ δεν χωρίζει τις δουλειές ούτε βάζει σε κουτάκια «επιτρεπόμενες ή μη» εργασίες.
Η αγάπη δίνεται χωρίς να υπολογίζει. Κυρίως χωρίς να υπολογίζει «αξιοπρέπεια» και κόπο.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ἕνας γέροντας εἶπε:

- Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους.
Γιατὶ ὅσο κρύβει ὁ ἄνθρωπος τοὺς λογισμούς του, τόσο πληθαίνουν καὶ δυναμώνουν.
Ὅπως δηλαδὴ τὸ φίδι, μόλις βγεῖ ἀπὸ τὴ φωλιά του, ἀμέσως φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμός, μόλις φανερωθεῖ, ἀμέσως χάνεται.
Καὶ ὅπως τὸ σκουλῆκι τρώει τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμὸς ἀφανίζει τὴν καρδιά.
Ὅποιος φανερώνει τοὺς λογισμούς του, γρήγορα θεραπεύεται. Ὅποιος ὅμως τοὺς κρύβει, πάσχει ἀπὸ ὑπερηφάνεια.
* * * * * * * * * * * * * * *
Νὰ μὴν ἐμπιστεύεται κανεὶς τὸν ἑαυτό του σὲ τίποτε, ἀλλὰ γιὰ ὅλα νὰ συμβουλεύεται τοὺς διακριτικοὺς πατέρες καὶ νὰ ἐξομολογεῖται καθαρὰ τὰ μυστικά της καρδιᾶς του.

Ἀπὸ τὸν ἅγιο Βαρσανούφιο
* * * * * * * * * * * * * * *
Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν προφήτη:
- Γιὰ ὅλους τοὺς λογισμούς, ποὺ ξεφυτρώνουν στὴν καρδιά μου, πρέπει νὰ ρωτάω τοὺς γέροντες;
- Δὲν εἶναι ἀνάγκη, ἀπάντησε ὁ γέροντας, νὰ ρωτάει κανεὶς γιὰ ὅλους τοὺς λογισμοὺς ποὺ περνοῦν ἀπὸ τὴν καρδιά, γιατὶ φεύγουν καὶ χάνονται. Νὰ ρωτάει μόνο γι᾿ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ποὺ ἐπιμένουν καὶ πολεμοῦν.
Συμβαίνει, θὰ λέγαμε, μὲ τοὺς λογισμοὺς ὅ,τι καὶ μὲ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ βρίζεται ἀπὸ πολλούς, ἀλλ᾿ ἀγνοεῖ καὶ προσπερνάει τὶς ὕβρεις.
Τότε δὲν κάνει καμιὰ ἐνέργεια. Ἂν ὅμως κάποιος (ἀπὸ τοὺς ὑβριστές του) στραφεῖ ἐναντίον του καὶ τὸν πολεμήσει, τότε τὸν καταγγέλλει στὶς ἀρχές. Ἔρχεται δηλαδὴ στὸν ἄρχοντα καὶ ὑποβάλλει μήνυση ἐναντίον ἐκείνου ποὺ τὸν πολέμησε.
Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τοὺς λογισμούς:
Πρέπει νὰ κάνουμε στοὺς γέροντες ἐξαγόρευση ἐκείνων μονάχα ποὺ μᾶς πολεμοῦν ἢ μένουν μέσα μας πολὺν καιρό.

Τοῦ ἀββᾶ Κασσιανοῦ
* * * * * * * * * * * * * * *
Ἀδελφέ, ἂν σφάλεις σ᾿ ἕνα πρᾶγμα, μὴν πεῖς ψέματα ἀπὸ ντροπή, ἀλλὰ βάλε μετάνοια λέγοντας (στὸν πλησίον), «Συγχώρεσέ με», καὶ τὸ σφάλμα σου ἐξαφανίζεται. Μὴν ἔχεις ἄλλα στὸ στόμα σου καὶ ἄλλα στὴν καρδιά σου, γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται, ὅλα τὰ βλέπει, καὶ τὰ κρυφὰ καὶ τὰ φανερά. Κάθε λογισμὸ λοιπὸν καὶ κάθε θλίψη καὶ κάθε θέλημά σου καὶ κάθε ὑποψία σου μὴν τὰ κρύψεις, ἀλλὰ φανέρωσέ τα ἐλεύθερα στὸ γέροντά σου. Καὶ ὅ,τι ἀκοῦς ἀπ᾿ αὐτόν, φρόντιζε νὰ τὸ ἐφαρμόζεις μὲ πίστη. Ἔτσι ὁ πόλεμος γίνεται ἐλαφρότερος. Γιατὶ χαρὰ ἀλλοῦ δὲν βρίσκουνε τὰ πονηρὰ πνεύματα, παρὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ κρατάει κρυφοὺς τοὺς λογισμούς του, εἴτε εἶναι καλοὶ εἴτε κακοί.
Παράδωσε τὴν καρδιά σου στὴν ὑπακοὴ τῶν πατέρων σου, καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ κατοικήσει μέσα σου. Μὴ θεωρεῖς τὸν ἑαυτό σου συνετό, γιὰ νὰ μὴν πέσεις στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν σου. Τὸ νὰ σωπαίνεις καὶ νὰ μὴν ἐξαγορεύεις τοὺς λογισμούς σου, δείχνει ὅτι ζητᾷς τὴν τιμὴ τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἄθλια δόξα του. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἔχει τὸ θάρρος νὰ ἐξαγορεύει τοὺς λογισμούς του στοὺς πατέρες του, τοὺς διώχνει μακριά του. Πάντα νὰ παίρνει τὴ συμβουλὴ τῶν πατέρων σου, καὶ θὰ εἶσαι σ᾿ ὅλη σου τὴ ζωὴ ἀναπαυμένος.

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

[toula]

Εδώ θα ακούσετε μια πρόσφατη ομιλία που έκανα γύρω από το θέμα του "Ψυχικού Τραύματος και πως αυτό μεταμορφώνεται μέσα στην Εκκλησία", στο Κυπριακό Ραδιόφωνο logosradio με την αγαπητή ψυχολόγο κ. Ελεονώρα Παπαλεοντίου Λουκά.
Καλή και ωφέλιμη ακρόαση...
Όσοι το επιθυμείτε κοινοποιείστε....

https://www.youtube.com/watch?v=nFjjTllWKDU

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος