Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Έρχεσαι στο Όρος. Και εκεί πλέον αφήνεσαι την Πρόνοιά Του.
Ζεις ως έσχατος πάντων.
Η ψυχή σου μίσεί την αμαρτία.
Ζεις με άσκηση και νήψη.
Πέρασαν μήνες και μήνες με προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής σου εξαντλήθηκαν.
Άγγιξες τα όρια των αντοχών σου.
Κούραση. Αυτή η πάλη δεν είχε τελειωμό.
Πάλευες με δάκρυα στα μάτια.
Αυτά τα μάτια σου τα αετίσια.
Έφθασες μέχρι την απόγνωση και φώναξες: «Θεέ μου,είσαι αδυσώπητος!». Έπεσες στα γόνατα. Απόκαμες.
Και τότε Τον είδες. Αποκαλύφθηκε μπροστά σου, Αυτός που πάντα βρισκόταν δίπλα σου.
Ο Χριστός.
Ήρθε και η Χάρις Του σε άγγιξε μια για πάντα.
Σε στιγμάτισε μέχρι τα έσχατά σου.
Εκείνα τα λόγια, εκείνη η φωνή Του.
"Έχε το νου σου στον Άδη, και μην απελπίζεσαι".
Πυρ γέμισε η ύπαρξή σου. Φως και Χάρη έγιναν τα πάντα.
Λίγο ακόμη να κρατούσε και δεν θα άντεχες.
Ειρήνη υπέρλογη. Σιγή του κόσμου.
Θεία τρέλα.
Όλα πήρανε νόημα.
Και όπως ήρθε έφυγε.
Αυτό το ανείπωτο πράο βλέμμα Του, θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο στης ζωής σου.
«Ο Θεός αγάπη εστί», θα λες και θα ξαναλές.
Το κηρύττεις γιατί το είδες, γιατί το έζησες.
Και το δικό σου βλέμμα πλέον έγινε παράδεισος.
Πλέον η ζωή σου γίνεται μια προσευχή, μια πράξη ειρήνης και αγάπης.
Ζεις σαν να μην ζεις.
Και πεθαίνεις για να Ζήσεις.
Εσύ που γνώρισες τον «Θεόν καθώς εστί»,τώρα γίνεσαι και εσύ θεός.
Άνθρωπος της αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης.
Μοναχός.
Άγιος.
Μέγας.
Χαριτωμένος.
Απλός.
Σιλουανός.
-------------------------------
Ένας από τους πιο αγαπημένους μου Αγίους είναι ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Σήμερα τον εορτάζουμε. Θυμόμαστε όλα εκείνα που υπέμεινε για την αγάπη του Χριστού, αλλά και αναλογιζόμαστε και όλα εκείνα που ο Όσιος έκανε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Όλα εκείνα τα βράδια που ξενυχτούσε, όλα εκείνα τα δάκρυα που ο Θεός και ο Άγγελός του γνωρίζουν, όλες εκείνες τις μάχες που έδωσε με το εγώ του.
Ο Όσιος Σιλουανός είναι ακόμη ένας άνθρωπος που τόλμησε να ζήσει έχοντας μία αγωνία. Να είναι του Χριστού. Να σωθεί ό,τι κι αν του στοιχίσει.
-------------------------------
Άγιε Σιλουανέ, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.
-------------------------------
Ο Βίος του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου: http://imverias.blogspot.com/2012/05/bl ... _1873.html
-------------------------------
Διψά η ψυχή μου τον Κύριο (μελοποιημένο ποίημα του Αγίου Σιλουανού):
https://www.youtube.com/watch?v=mrbeEUbWnnc

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Σε κάθε ανάπαυση ακολουθεί ταλαιπωρία και σε κάθε ταλαιπωρία για το Θεό ακολουθεί ανάπαυση».
Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Για ποιο λόγο λοιπόν αγάπησα τον Άγιο Σιλουανό; Διότι στο βίο του αποκαλυπτικώ τω τρόπω, άκουσε την φωνή του Χριστού σε ώρες απόλυτης απόγνωσης, να του λέει «Κράτα τον νου στον Άδη και μην απελπίζεσαι..». Όταν διάβασα αυτή την φράση σε στιγμές απόλυτης οδύνης, ένα βήμα πριν την ολική καταστροφή, λυτρώθηκα. Με ανέστησε υπαρξιακά και συντρόφευσε την καθημερινότητα του βιου για πολλά χρόνια. Βλέπετε, πολλές φορές μια φράση, μια κουβέντα, ίσως μια λέξη, είναι ικανή να μας σώσει και να μας κρατήσει από τον όλεθρο και την απειλή του μηδενός. Πόσω δε μάλλον όταν αυτή η φράση είναι αποκάλυψη Θεού και εμπειρία ενός αγίου ανθρώπου.

Ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν είμαι μόνος στην εσωτερική εγκατάλειψη. Αυτή η αίσθηση είναι απίστευτα θεραπευτική. Να γνωρίζεις ότι κι άλλοι βρίσκονται στην δική σου θέση.. Ο άγιος Σιλουανός είχε βιώσει τον άδη του, την ψυχική και πνευματική κούραση, τη θλίψη, την απελπισία και την απόγνωση. Ηταν σαν κι εμένα και όλους τους ανθρώπους, φωτεινός και σκοτεινός, αντιφατικός, και όχι αγγελικά απρόσιτος και ανθρώπινα ξένος…

**Απο το βιβλίο μου, "Κάθε τέλος μια αρχή" σελ.37,38

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Π ε ι ρ α σ μ ο ί

“Έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”! Είναι πραγματικά τόσο ευεργετικοί ώστε, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και την προετοιμασία για αυτούς ως χάρισμα. Διότι χάρισμα δεν είναι μόνο το να πιστεύουμε στο Χριστό, αλλά και το να πάσχουμε γι’ Αυτόν.
Έτσι γινόμαστε όντως κοινωνοί των παθημάτων Του. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να έχουμε χαρά μέσα μας μόνο όταν αναπαυόμαστε, αλλά και όταν βρισκόμαστε σε θλίψεις και στενοχωρίες για την αγάπη του Χριστού. Έτσι περιπατείται η οδός του Θεού, διά σταυρού και θανάτου. Άνευ πειρασμών βρισκόμαστε εκτός της οδού του Θεού. Κανείς δεν ανέβηκε στον Ουρανό μετ’ ανέσεως. Όταν έτσι διάγουμε τον βίο μας, με υπομονή και ελπίδα, χαρούμενοι και ευχαριστούντες, τότε η πρόνοια του Θεού ποτέ δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. “Οι σπείροντες εν δάκρυσιν, εν αγαλλιάσει θεριούσι”.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Δύο πράγματα έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι: Να παρατηρούμε τις δικές μας αμαρτίες και να αφήνουμε τις αμαρτίες των άλλων».
Αγ. Ανδρέας Κρήτης

[toula]

Σήμερα εορτάζει ο ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.

Διαβάζουμε ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης! (Πράξεις 10:34, Εφεσίους 6:9, Ρωμαίους 2:11).
Από τη μία λοιπόν μιλούμε για ηγαπημένο μαθητή και από την άλλη υποστηρίζουμε ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει κανέναν μας; Σα να έρχονται σε σύγκρουση αυτά τα δύο.

Ο Κύριος όντως αγαπά τους πάντες το ίδιο, δεν ξεχωρίζει κανέναν μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του. Ο Άγιος Ιωάννης όμως αγάπησε τόσο πολύ τον Κύριο που τον κατέστησε ηγαπημένο. Όχι γιατί ο Κύριος τον ξεχώρισε από τους άλλους, αλλά διότι η αγάπη του Ιωάννη προς τον Κύριο ήταν τόσο βαθιά και μεγάλη που μέσα στην καρδιά του Κυρίου κατείχε ξεχωριστή θέση.

Ο Άγιος Ιωάννης παραδόθηκε απόλυτα στον Χριστόν, διότι αυτό σημαίνει αγάπη. Αφέθηκε χωρίς φόβο, χωρίς να υπολογίζει το κόστος αυτής της αγάπης, χωρίς υπολογισμούς. Η αγάπη του ήταν αγαθή, γεμάτη ευγνωμοσύνη και απλότητα.
Τον βλέπουμε στο Μυστικό Δείπνο να γέρνει στο στήθος του Κυρίου, στο άκουσμα ότι κάποιος θα Τον προδώσει, και να ρωτά "μήπως εγώ Κύριε";
Δεν τον νοιάζει τι θα πούνε οι άλλοι. Εκφράζει την αγάπη του με τρόπο τρυφερό και παιδικό. Κουρνιάζει στην αγκαλιά του Κυρίου για να παρηγορηθεί αλλά και να στηρίξει τον Κύριο, να Του δείξει ότι είναι εκεί γι'Αυτόν. Και το απέδειξε, μιας και μόνο αυτός έμεινε μαζί με τον Κύριο σε όλο το πάθος και τον Σταυρό ενώ οι άλλοι μαθητές τον πρόδωσαν και κρύφτηκαν.
Αναπαύεται στο στήθος του Κυρίου ως ένα μικρό παιδί που ξεκουράζεται στο στήθος της μάνας του. Νιώθει ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του προστάτη του, του διδασκάλου του, του πατέρα του, του φίλου του.
Ηγαπημένος μαθητής και επιστήθιος φίλος διότι αγάπησε πολύ ο ίδιος και στάθηκε ως γνήσιος φίλος στον Χριστό. Γι'αυτό όχι μόνο αγαπήθηκε από τον Κύριο αλλά χαριτώθηκε και τόσο πολύ που του αποκαλύφθηκαν τα Έσχατα και ο ίδιος μετέστει στους ουρανούς ψυχή και σώμα μαζί.
----------------------------------------
Με ευκαιρία αυτής της εορτής να μου επιτραπεί να πω ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει και σήμερα μέσα στο πλαίσιο της πνευματικής πατρότητητος. Ο πνευματικός πατέρας αγαπά και νοιάζεται για όλα του τα πνευματικά τέκνα. Όμως για κάποια πνευματικά τέκνα ή για κάποιο πνευματικό του τέκνο μπορεί να νιώθει πιο οικεία από τα άλλα. Όχι ότι δεν αγαπά όλα τα πνευματικά του τέκνα αλλά κάποιο τέκνο του μπορεί να κατέχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά του λόγο ακριβώς της αγάπης που έχει το ίδιο το πνευματικό τέκνο του για τον ίδιο. Φυσικά στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας ο οποίος σίγουρα επηρεάζει άμεσα την αγαπητική σχέση μεταξύ πνευματικού πατρός και τέκνου. Δηλαδή η σχέση αυτή μπορεί να ενδυναμώνεται και από ένα φυσικό ταίριασμα των δύο προσώπων. Φυσικά και δεν είναι στόχος να γίνουμε τα αγαπημένα πνευματικά τέκνα του πνευματικού μας, διότι δεν είναι στόχος μας να νικήσουμε τους άλλους. Όμως κατα την διάρκεια της σχέσης μας με τον πνευματικό μας μπορεί να διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός αξίζει περισσότερο την αγάπη μας και το ενδιαφέρον μας, εκτιμώντας τις πνευματικές ευεργεσίες που μας έχει προσφέρει.

Νομίζω ότι δεν είναι θέμα σωστού ή λάθος, αλλά είναι κάτι το οποίο γίνεται ανεπιτήδευτα και πηγάζει μέσα από τις καρδιές (στο κάτω κάτω είναι φυσιολογικό να συμπαθής κάποιον πιο πολύ από κάποιον άλλο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπάς όλους).

Όταν κάποιο πνευματικό τέκνο σε βλέπει όχι μόνο ως εξομολόγο του αλλά σε περιβάλει με περισσή αγάπη εκδηλώνοντας μια απίστευτη ευλάβεια και αφοσίωση στο πρόσωπό σου είναι φυσικό να συνδέεσαι περισσότερο μαζί του, παρά με κάποιον που έρχεται να εξομολογηθεί μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα. Βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος ο πνευματικός να γοητευτεί από αυτό το ενδιαφέρον και την αγάπη των πνευματικών τέκνων του και να δημιουργηθεί μέσα του εμπαθή αγάπη προς αυτά. Γι'αυτό και χρειάζεται διάκριση ώστε να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις που φέρνουν παρεξηγήσεις και πνευματικές πτώσεις.

Όταν υπάρχει μεταξύ πνευματικού πατρός και τέκνου ο Χριστός δεν υπάρχει κανένας φόβος, αντιθέτως αυξάνεται μεταξύ τους η αγάπη τόσο πολύ που οι λοιποί των ανθρώπων δεν μπορούν να την κατανοήσουν και ίσως την "παρεξηγούν".

Γι'αυτό και ξαναλέγω ότι δεν υφίσταται θέμα σωστού ή λάθους αλλά είναι θέμα ανθρώπινο που χρειάζεται διάκριση για να μην οδηγήσει μια σχέση πνευματική σε μια σχέση κοσμική και εμπαθή. Το ηγαπημένο πνευματικο τέκνο αναπαύει κυρίως τον πνευματικό πατέρα όχι επειδή είναι καθ΄όλα εντάξει αλλά διότι έχει κυρίως μετάνοια, διάθεση πνευματικής προσπάθειας και φρόνημα υπακοής.
Είναι μεγάλη ευλογία, μιλώ ως πνευματικός πατέρας, να έχεις ηγαπημένο(α) πνευματικό(ά) τέκνο(α). Και είναι μεγάλη ευλογία διότι και εσύ ως άνθρωπος έχεις την ανάγκη να νιώσεις ηγαπημένος και όχι απλά "χρησιμοποιημένος". Δηλαδή οι άνθρωποι για τους οποίους προσεύχεσαι, οι οποίοι σε κάνανε κοινωνό των προβλημάτων τους, των αμαρτιών τους δεν σε "χρησιμοποιούν" απλά για να νιώσουν καλύτερα ή για να λάβουν άφεση αμαρτιών αλλά σε βλέπουν κι ως άνθρωπο· βλέπουν την κούρασή σου, το ενδιαφέρον σου, εκτιμούν την προσφορά σου σ'αυτούς και σου εκφράζουν με διάφορους τρόπους την ευγνωμοσύνη τους.

Είναι μεγάλη ευλογία να σε αγαπούν γνήσια και άδολα. Είναι δυνατόν λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι να μην έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου; Αυτό που ελπίζω είναι να φανώ άξιος της αγάπης τους.

Εάν έχω κάποιο ηγαπημένο πνευματικό τέκνο είναι διότι αυτό το πνευματικό τέκνο δεν με βλέπει ως πρόσωπο που εισέρχεται στην ζωή του σε έκτακτες περιπτώσεις αλλά διότι πλέον η ζωή του έχει συνδεθεί με την δική μου ζωή τόσο πολύ ώστε είναι αδύνατον να υπάρχουμε άσχετα μέσα στον χωροχρόνο. Πλέον ξεφεύγουμε από μια στείρα τυπικότητα και βιώνουμε μια σχέση εν Χριστώ που ξεπερνά την φθαρτότητα, την κοσμικότητα, τα δικαιώματά μας, την αξιοπρέπειά μας, το δικό μου και δικό σου...
Νομίζω ότι το ηγαπημένο πνευματικό μου τέκνο δεν είναι η αδυναμία μου αλλά η δύναμή μου, δεν είναι κάτι το μεμπτό αλλά το καμάρι μου. Όπως ακριβώς ο Χριστός είχε καμάρι Του τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και δεν ντράπηκε να του το δείξει και να το φανερώσει σε όλο τον κόσμο μέχρι συντελείας των αιώνων.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Όποιος επιθυμεί να ενωθεί με το Θεό, πρέπει να ντυθεί την ταπείνωση».
Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ

[toula]

Μόλις είδα ένα βίντεο από μια διαμαρτυρία εναντίον των τοξικομανών και των ομοφυλόφιλων. Αιτία μια ληστεία ή ίσως ληστεία δεν είναι ακόμη σίγουρο, από τοξικομανή ομοφυλόφιλο. Το σύνθημα που φώναζαν στην συγκέντρωση ήταν «πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι». Και σαφέστατα η άποψη τους, είναι να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης, με οποιοδήποτε τρόπο. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που δεν είναι αναγκαίοι; Πόσο βαριά και σκοτεινή κουβέντα. Πόσο βαθιά απάνθρωπη, κτηνώδης και αντιχριστιανική.

Λίγο αργότερα μια άλλη είδηση έπεσε στην αντίληψη μου, που αναφερόταν με φωτογραφικό υλικό αυτή την φορά, σε προκηρύξεις που είχαν πετάξει άτομα του ίδιου χώρου, αναγράφοντας πάνω την άποψη, «η αυτοάμυνα δεν είναι αδίκημα αλλά ένστικτο», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, στις σημερινές κοινωνίες του 21αιων, μετα την σάρκωση του Χριστού οι άνθρωποι πρέπει να αντιδρούμε βάσει ενστίκτων, άρα με κυρίαρχη την ζωώδη πλευρά του εαυτού και της φύσης μας. Εκείνη την πτωτική, την πιο σκοτεινή και ανελεύθερη. Γιατί εάν είμαι τα ένστικτα μου, δεν υπάρχει ελευθερία, απλά λειτουργώ ορμέμφυτα ενστικτωδώς και αναγκαστικά. Άρα ως ζώο, και σαφέστατα όχι θεούμενο.

Ξέρω ότι αρκετοί που αυτή την στιγμή διαβάζεται αυτό το κείμενο, θα αναρωτιέστε, «μα καλά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες σκέψεις και πρακτικές; Εαν υπάρχουν θα είναι ελάχιστοι.». Σας απαντώ λοιπόν λέγοντας πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι δίπλα σας, μαζί σας, μέσα μας. Και όχι μόνο δεν είναι λίγοι αλλά με την ίδια ψυχολογία και ρητορική είναι πάρα πολλοί. Το κακό δεν κατοικεί κάπου σε ένα άλλο πλανήτη αλλά σε αυτόν που υπάρχουμε και ζούμε.

Οι άνθρωποι του σκότους και οι υμνητές του μίσους δεν ανήκουν σε κάποια σπάνια φυλή ή είδος. Ούτε ήρθαν από έναν άλλο κτηνώδη πλανήτη. Όχι. Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας και οι γείτονες μας, ίσως εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε καθημερινός άνθρωπος.
Εκείνοι που έκαναν τα πιο φρικτά εγκλήματα κατά αμάχων πληθυσμών, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν ο φασιστικός τακτικός στρατός, αλλά οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μου μεταμορφώθηκαν σε κτηνώδεις προσωπικότητες. «Το έγκλημα της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης δεν έγινε από μόνο του, το έκαναν άνθρωποι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν μόνο τα στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος, τα Ες Ες και κάποια άλλα τέρατα, ήταν οι κανονικοί άνθρωποι της γερμανικής κοινωνίας, καλοί οικογενειάρχες, προκομμένοι επαγγελματίες, ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Το έγκλημα έγινε με την ενεργό συμπαράσταση ή με την ένοχη αδιαφορία όλης της γερμανικής κοινωνίας. Οχι όμως μόνο της γερμανικής κοινωνίας. Το έργο που ανέλαβε η Γερμανία, τον αφανισμό δηλαδή των Εβραίων από τον κόσμο, δεν ήταν εύκολο να το φέρει σε πέρας μόνη της. Χρειαζόταν συνεργούς. Τους βρήκε εύκολα και πρόθυμα στους φασίστες και αντισημίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών»(1)

Το κακό είναι μέσα μας, το ζώο κρύβεται καλά στις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Διψά για αίμα, και όταν το μυρίσει βγαίνει να το απολαύσει.
Η βαρβαρότητα από τον πολιτισμό και η αγιότητα από την δαιμονιώδη αντίληψη του μίσους, δεν απέχουν πιστέψτε με και πολύ. Είναι πολύ κοντά εάν δεν προσέξουμε και αν καθημερινά δεν ασκούμαστε στην υπεύθυνη επιλογή να παραμείνουμε αυτό που θέλησε ο Θεός, άνθρωποι, εικόνες Του. Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι οι άνθρωποι αντιδρούν κατά αυτόν τον φασιστικό τρόπο διότι υπάρχει οικονομική κρίση και οριακές συνθήκες βίου, είναι απογοητευτικά άστοχο. Αντιθέτως, σε τέτοιες οριακές καταστάσεις πρέπει να φανερώσουμε τις πολιτισμικές μας αξίες και την χριστιανική μας ταυτότητα. Το κατά πόσο είμαστε μαθητές Εκείνου. Ο αυστριακός αγρότης Φραντς Γαιγκερσταίτερ, θα είναι ο μόνος από το χωριό του, που θα ψηφίσει εναντίον της συνεργασίας της Αυστρίας με την φασιστική Γερμανία, και κατά επέκταση θα αρνηθεί να πάρει μέρος στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, όχι επειδή ανήκει σε κάποια πολιτική οργάνωση ή ιδεολογία, αλλά γιατί είναι χριστιανός. «…είναι πιστός χριστιανός, που τοποθετεί καθημερινά τον εαυτό του και τα έργα του ενώπιον του Θεού. Η βαθιά πίστη του θα τον οδηγήσει το 1943 να αρνηθεί να υπηρετήσει στον ναζιστικό στρατό και να συμπολεμήσει με τους ναζήδες σε έναν άδικο πόλεμο. Τη στάση του δεν την καταλαβαίνει κανείς απολύτως, κληρικοί, συγχωριανοί, φίλοι, η ίδια η γυναίκα του, κανείς. Ολοι προσπαθούν να τον μεταπείσουν με διάφορους τρόπους. Εκείνος όμως μένει αμετάπειστος, θεωρεί ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή, και τώρα είναι μια τέτοια ακριβώς στιγμή, που είναι καλύτερα να υπακούς στον Θεό παρά να ακούς τους ανθρώπους. Ο Φραντς Γαιγκερσταίτερ παίρνει τοις μετρητοίς την εντολή της αγάπης για τον πλησίον και δεν παίζει με τη μέλλουσα κρίση του Θεού. Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο και η ποινή εκτελείται, με γκιλοτίνα, στη φυλακή Μπράντενμπουργκ, στο Βερολίνο. Πεθαίνει άφοβα για την πίστη του, μαρτυρεί ως χριστιανός, όχι ως πολιτικός αγωνιστής. Εχει τρία μικρά παιδιά, κορίτσια, το μεγαλύτερο έξι χρόνων»(2).
Το κρίσιμο διακύβευμα είναι να παραμένεις άνθρωπος και χριστιανός στις δύσκολες στιγμές του ατομικού και συλλογικού βίου.

Θα κλείσω αυτές τις σύντομες σκέψεις, με κάτι που είχε επισημάνει ο Σ. Ζουμπουλάκης, στην σημαντική ομιλία του «Για το Ολοκαύτωμα»: «Το πρώτο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι προφυλαγμένος από το κακό της αβέβαιης, ρευστής και αντιφατικής ανθρώπινης φύσης. Και το δεύτερο, ότι η παθητικότητα μπροστά στο κακό δεν είναι μια ηθικά ουδέτερη στάση, μια και αφήνει το κακό να κυριεύει. Ηθικά επιλήψιμος δεν είναι μονάχα εκείνος που διαπράττει το κακό, αλλά και αυτός που το παρατηρεί αμέτοχος».

[1]«Για το Ολοκαύτωμα», Στ. Ζουμπουλάκης, Εκδόσεις Πόλις, σελ.14-16 .

[2]Σ. Ζουμπουλάκης:Φραντς Γαιγκερσταίτερ (1907-1943), Καθημερινή,02.09.2018

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Αυτός ο κόσμος δεν αντέχει τους ευαίσθητους ανθρώπους ή τους τρελλαίνει ή τους σταυρώνει.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Στο όνομα της «κανονικότητας» και της «ορθότητας», γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Δηλαδή όταν έχουμε την αντίληψη ότι υπερασπιζόμαστε το «ορθό» του οποίου βέβαια η διασάλευση ή αμφισβήτηση μας τρομάζει. Η Χάνα Άρεντ θα πει, «στηριζόμενοι στην κανονικότητα πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με ένα οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία, με την οποία άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές, «ως ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα».
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής, ότι η οποιοδήποτε μορφή δικαιοσύνης εάν δεν εμπνέεται από την έννοια το «ελέους» και της αγάπης, μπορεί να αποδειχθεί ως η μεγαλύτερη αδικία. Πολλές φορές αδικούμε τους συνανθρώπους μας, ακριβώς επειδή θέλουμε να είμαστε απόλυτα «δίκαιοι». Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που προσέφερε ο Χριστιανισμός στο κόσμο και ιδιαιτέρως στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι η σύνδεση της δικαιοσύνης με την αγάπη, της κατανόησης του λάθους από έναν όχι διαφορετικό αλλά μοναδικό άνθρωπο και περίσταση. Ο Λεβινάς θα μας πει, «η αγάπη είναι αδύνατη χωρίς την δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη παραμορφώνεται χωρίς την αγάπη».

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος