Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Το να αλλάξουμε εξωτερικά κάποιες συνήθειές μας και γενικότερα τον τρόπο ζωής μας είναι σίγουρα ένα βήμα στον πνευματικό μας αγώνα αλλά δεν πρέπει να μείνουμε σ' αυτό. Χρειάζεται εσωτερική αλλαγή του τρόπου σκέψη μας και έστω να μεταμορφωθούμε πραγματικά. Πολλές φορές αλλάζουμε ως προς τα εξωτερικά πράγματα (το ντύσιμο μας, το τί τρώμε, το πώς μιλάμε, το που συχνάζουμε) αλλά ο εσωτερικός μας κόσμος παραμένει ίδιος και απαράλλακτος (οι κακές επιθυμίες, οι πονηροί λογισμοί, οι εμπάθειες, η υπερηφάνεια, η φιλαυτία, η κενοδοξία) και παρόλα αυτά έχουμε και την πλάνη ότι μπορούμε να βοηθήσουμε και άλλους πνευματικά.
---------------------------
Πολλές φορές αγωνιούμε για το ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν ζούνε όπως θέλει ο Θεός και προσπαθούμε να τους διορθώσουμε, έχοντας την εντύπωση ότι δικαιωματικά αναλαμβάνουμε τον ρόλο του κριτού και του ελεγκτού των αλλών μιας και τηρούμε κάποια εξωτερικά γνωρίσματα του "καλού χριστιανού". Στην ουσία όμως όχι μόνο δεν ωφελούμε τους άλλους αλλά γινόμαστε αιτία να απομακρυνθούν από την Αλήθεια λόγο του λάθους μας τρόπου.
---------------------------
«Απόκτησε εσωτερική γαλήνη και χιλιάδες γύρω σου θα σωθούν», δίδασκε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Το ζητούμενο λοιπόν είναι εσωτερικά να αποκτήσουμε ειρήνη και γαλήνη οι οποίες έρχονται όταν η Χάρις του Θεού αγγίξει την καρδιά μας. Και η Χάρις του Θεού έρχεται σε καρδιές ταπεινές και απλές χωρίς σκληρότητα, χωρίς εμπάθειες, χωρίς μίση και κακίες, χωρίς ιδιοτροπίες και παραξενιές.
---------------------------
Αυτό λοιπόν που χρειαζόμαστε είναι μετάνοια, ταπείνωση και απλότητα. Είναι μεγάλη παγίδα το να αλλάζουμε πρώτα εξωτερικά ελπίζοντας να αλλάξουμε και κάποτε εσωτερικά. Και είναι παγίδα διότι τις περισσότερες φορές επειδή μια εξωτερική αλλαγή φαίνεται και αναγνωρίζεται από τους άλλους, μας αρκεί και επαναπαυόμαστε σ'αυτήν, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πλέον "καλά" και έτσι δεν μπαίνουμε στην διαδικασία εσωτερικής μεταμόρφωσης και αλλαγής.
---------------------------
Η πνευματική μας μεταμόρφωση αρχίζει από μέσα προς τα έξω. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εάν δεν αλλάξουμε εσωτερικά όσο κι αν έχουμε αλλάξει εξωτερικά πάντα θα παραμένουμε δέσμιοι της παλιάς ζωής μας, θα ταλαιπωρούμαστε από τον παλαιό εαυτό μας που δεν νεκρώθηκε αλλά ζει και βασιλεύει μέσα στην καρδιά μας.
---------------------------
Θέλει λοιπόν τόλμη, ανδρεία και αποφασιστικότητα ώστε να μην επαναπαυτούμε κι εμείς σε μια εξωτερική αλλαγή ζωής αλλά να εμβαθύνουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, να δούμε τα βαθιά μας, να αναγνωρίσουμε τις κινήσεις την καρδιάς μας, τις αμαρτίες και τα πάθη που φωλιάζουν μέσα στην ψυχή μας τα οποία καμουφλάρονται πολλές φορές εντέχνως, ώστε να τα φανερώσουμε στον πνευματικό μας πατέρα, ο οποίος θα μας καθοδηγήσει, και με τη Χάρη του Θεού να μεταμορφωθούμε, να θεραπευτούμε και πλέον να λάμψη και προς τα έξω μας αυτό το φως που ήταν τόσο καιρό φυλακισμένο μέσα μας...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ δεν φανερώνει κάτι που δεν ήταν ή κάτι που δεν είχε. Ήταν Θεός. Είχε διδάξει και κάνει δεκάδες θαύματα, κι όμως οι μαθητές δε μπορούσε να αναγνωρίσουν απολύτως την Θεότητα του. Γιατί άραγε; Ίσως για τον ίδιο λόγο που και εμείς στο μικρόκοσμό μας, κοιτάμε τόσα πράγματα και δεν βλέπουμε τίποτα. Μην αυταπατάσθε. Βλέπουμε ένα ελάχιστο μέρος από την αλήθεια που μας περιβάλει. Ξέρετε πόσοι περνάνε κάθε μέρα κάτω από το λόφο της Ακροπόλεως και δεν έχουν δει ποτέ με την βαθύτερη έννοια, την μεταφυσική του Παρθενώνα; Ξέρετε πόσοι είναι μες στην εκκλησία, χρόνια ολόκληρα, και όμως δεν έχουν καταλάβει ούτε τι είναι η εκκλησία και βεβαίως ποιος είναι ο Χριστός;
Ας μην πάμε πολύ μακριά. Μες στα σπίτια μας, μήπως βλέπουμε πότε μεγάλωσαν τα παιδιά μας; Τις βαθύτερες ανάγκες τους της ξέρουμε ; Τα βλέπουμε κάθε μέρα, ε και; Τα γνωρίζουμε;

Πολλές φορές θα χρειαστεί να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε. Σε ένα χωρισμό, σε ένα αντίο, σε μια δοκιμασία. Τότε λες, τι είχα και δεν το έβλεπα. Το ίδιο δε θα γίνει με τους μαθητές του Χριστού; Όταν πλέον τον χάνουν, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποιον είχαν τόσο χρόνια κοντά τους.
Υπάρχει όμως και ένα άλλος λόγος που οι μαθητές ενώ ήταν μαζί με τον Χριστό δυσκολευόταν να κατανοήσουν ποιος ακριβώς ήταν ο Κύριος τους. Και αυτός ήταν, ότι η γνώση του Θεού, η πίστη στην Θεότητα του Ιησού, δεν είναι αποτέλεσμα και μόνο της ανθρώπινης προσπάθειας. Αλλά πρωτίστως δωρεά και αποκάλυψη Θεού. Όσο κι αν προσπαθήσει ένας άνθρωπος, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει την χαρισματική πίστη, εάν ο ίδιος ο Θεός δεν θελήσει να αποκαλυφθεί, χαρίζοντας το δώρο της πίστεως και την χαρά στην συνάντησης μαζί Του.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Αν δεν μπορείς να με νιώσεις, τουλάχιστον μη με κρίνεις, είναι και αυτό μια φιλανθρωπία.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Η λέξη Μεταμόρφωση είναι σύνθετη και σημαίνει αλλαγή μορφής. Ο Χριστός αποκάλυψε-φανέρωσε την δόξα της Θεότητος η οποία ήταν καλυμμένη. Ο Άγ. Ιωάννης o Δαμασκηνός μας αναφέρει οτι «δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητές Του αυτό που ήταν». Αλλά και πάλι, δεν έδειξε όλη την Θεότητα αλλά μια μικρή ενέργειά της, «καθώς ηδύνατο» όπως σημειώνεται στο Απολυτίκιο, διότι πρώτον ήθελε να τους πληροφορήσει για τη Θεότητά Του και δεύτερον από φιλανθρωπία, για να μην χάσουν τη ζωή τους βλέποντας όλη τη δόξα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Μεταμόρφωση είναι όχι απλά η αποκάλυψη της Θεότητος, άλλα και μία έκφραση της φιλανθρωπίας του Θεού.

Oι Μαθητές είδαν το φως της Θεότητος το όποιο δεν ήταν μία κτιστή πραγματικότητα. Η Μεταμόρφωση έγινε κατά την διάρκεια της ημέρας και γι' αυτό στην αρχή ενώ έβλεπαν δύο φωτα, το κτιστό και το άκτιστο, όταν είδαν μεγαλύτερη την ενέργεια της Θεότητος ο κτιστός ήλιος χάθηκε, «υπεκρύβη ακτίσι θεότητος αισθητός ήλιος», λέει o Δαμασκηνός. Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί την δόξα του νοητού ηλίου δεν την είδαν όλοι οι άνθρωποι στη γη, παρά μόνο οι 3 Μαθητές και οι Προφήτες Μωυσής και Ηλίας; Την απάντηση μας την δίνει ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, που μας λέει «τον αισθητό ήλιο τον βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, στη γη, εκτός και αν κανείς είναι τυφλός. Τον νοητό όμως Ήλιο της δικαιοσύνης τον βλέπουν όσοι είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι». Αυτό γίνεται διότι ο αισθητός ήλιος δεν εχει βούληση, ενώ ο νοητός Ήλιος έχει και φύση και θέληση. Γι' αυτό και εμφανίζεται σε όσους αυτός θέλει και εάν και όσο θέλει. Αυτό γίνεται πάντοτε, ακόμα και τώρα. Γι' αυτό τον νοητό Ήλιο τον βλέπουν όσοι αξιώνονται από τον Θεό αυτής της εμπειρίας και η αποκάλυψη είναι ανάλογη με την πνευματική κατάσταση που βρίσκονται.

Έτσι λοιπόν η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί ένα πολύ βασικό σημείο στη ζωή του ανθρώπου. Ζούμε μέσα στην Εκκλησία με έναν βασικό σκοπό. Όχι απλά να γίνουμε καλοί άνθρωποι (καλοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες) αλλά να γίνουμε κατά Χάριν θεοί. Να μεταμορφωθούμε από χοϊκοί και σαρκικοί, σε ουράνιοι και πνευματικοί. Σ’ αυτό το ύψος μας καλεί η Αγία μας Εκκλησία.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Αργά βαδίζει ο Χριστός…

Για όσους προσμένουν με ανυπομονησία την βασιλεία του Χριστού

Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν το βαθύ ποτάμι που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν το σιτάρι που το σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για τον σπόρο του Χριστού.

Ο δρόμος Του είναι δύσκολος, γι΄αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί οι πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα εμπρός. Γι΄αυτό βαδίζει αργά.

Βαδίζει αργά γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του επεκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα…

(από την εισαγωγή του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Αργά βαδίζει ο Χριστός… Προσέχει που θα σταθεί το άγιο πόδι Του, γιατί δεν θέλει να σταθεί στο αίμα. Επιλέγει στενά σοκάκια στη γη, στενόχωρα, γιατί δεν μπορεί να περπατά στην πλατιά ιδιοκτησία της αμαρτίας. Ξεγλιστρά ανάμεσα στους ληστές, διαγκωνιζόμενος διαρκώς, γιατί πρέπει να περάσει μπροστά.

Έρχεται, φερ΄ ειπείν ο Χριστός σε εμάς σαν φιλοξενούμενος και μας ρωτά:
«Δείξτε μου δρόμο χωρίς αίμα, χωρίς αμαρτία και ληστές!»
Ποια απάντηση θα μπορούσαμε να Του δώσουμε; Πού θα βρίσκαμε δρόμο άξιο του βαδίσματός Του; Εάν κόχλαζε όλο το ξεραμένο αίμα από τη γη, η γη θα παρουσίαζε έναν ωκεανό αίματος. Εάν άναβε φωτιά σε κάθε μέρος ατιμασμένο από την αμαρτία, η γη θα είχε μεταμορφωθεί σε μία φλεγόμενη κόλαση. Εάν είχαν αναστηθεί όλοι οι νεκροί ληστές και παρέλαυναν στη γη μαζί με τους ζωντανούς, η γη θα ήταν ένα αδιάβαστο δάσος ανθρωπίνων σωμάτων.

Ω, Κύριε, μεγάλη είναι η αισιοδοξία Σου! Όταν εμάς πονέσει το μικρό μας δαχτυλάκι, γινόμαστε απαισιόδοξοι. Ενώ η δική Σου πίστη στην νίκη του καλού δεν αποδυναμώνεται ακόμα και όταν όλοι μας καρφώνουμε από ένα αγκάθι στο σώμα Σου.

Είναι μικροί και κοντινοί οι στόχοι μας, γι΄ αυτό τους προφταίνουμε τρέχοντας. Ενώ ο δικός Σου στόχος είναι μεγάλος και μακρύς, και Εσύ περπατάς βήμα βήμα.

Κύριε, κατεύθυνέ μας προς το στόχο Σου. Άπλωσε έστω μια σκιά του Πνεύματός Σου στο λόγο μας και εμείς θα γίνουμε αρκετά λογικοί ’άπλωσε έστω μια σκιά από την ευγένειά Σου στην καρδιά μας και η καρδιά μας θα καθαρίσει. Και εμείς θα δούμε τον Θεό όπως Τον έβλεπες Εσύ, όταν περπατούσες στη γη, κάτω από τον σταυρό και το αγκαθωτό Σου στεφάνι’ και θα ζήσουμε μαζί με τον Θεό, όπως ζούσες και Εσύ μαζί Του. Στην ένωση με τον Θεό θα πράττουμε θαύματα μεγάλα, όπως μεγάλα ήταν και τα δικά Σου. Είναι πλέον καιρός να ωριμάσει ο κόσμος. Φώτισέ μας με το Φως Σου, γιατί στον ίσκιο δεν ωριμάζει τίποτα. Κάτω από τις ακτίνες μας το λογικό Σου θα ωριμάσει και η ψυχή μας θα μεγαλώσει πολύ. Και εμείς θα γίνουμε ένα μαζί Σου, όπως είσαι Εσύ, Κύριε, ένα με τον Ουράνιο Πατέρα. Αμήν.

http://agiameteora.net/

[toula]

«Ο Σύρος Μαϋσιμάς ήταν ένας πτωχός χωρικός. Είχε ένα μόνο ρούχο, το οποίο συνήθως διόρθωνε, ράβοντας μπαλώματα επάνω στα παπλώματα. Είχε όμως μεγάλη αγάπη στους ξένους και τους φτωχούς, για τους οποίους κρατούσε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της καλύβας του. Είχε δυο πιθάρια, το ένα γεμάτο σιτάρι και το άλλο γεμάτο λάδι και από αυτό έδινε σε όσους τον επισκέπτονταν. Συνέβαινε δε τούτο το θαυμαστό. Το σιτάρι και το λάδι δεν τελείωναν ποτέ και ότι τα πιθάρια ήσαν πάντα γεμάτα, όπως άλλοτε επί Ηλιού του προφήτη είχε συμβεί με την υδρία του αλεύρου και τον καμψάκη του ελαίου της Χήρας εις τα Σαρεπτά της Σιδωνίας» ( Γ΄ Βασ. ιζ΄9-16, Συναξάρι, 23 Ιανουαρίου ) .

Ό,τι κέρδισε ο Αδάμ, προτιμώντας τη γη και τα γήινα και εγκαταλείποντας τον Θεό, ήταν ένα κομμάτι ψωμί κι αυτό «εν ιδρώτι του προσώπου του» ( Γεν. γ΄ 19 ) . Ο άγιος Μαϋσιμάς , αφοσιωμένος στην αγάπη του Θεού και των συνανθρώπων του, διατηρούσε γεμάτα τα πιθάρια του με σιτάρι και λάδι. Στον Αδάμ, η γη δεν μπορούσε να δώσει τίποτε περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί. Στον Μαϋσιμά, ο Θεός κρατούσε γεμάτα τα πιθάρια του.
Εξαρτάται λοιπόν από πού ο άνθρωπος περιμένει τη ζωή και την ευτυχία του. Εάν στρέφεται στη γη και τα αισθητά αγαθά της, από εκεί δεν έχει να εξασφαλίσει παρά ένα φτωχό μεροκάματο. Εάν ο άνθρωπος κτυπά την πόρτα του Θεού, τότε γεμίζει τις αποθήκες του με ανεξάντλητα αγαθά.
Ο Άσωτος υιός, ζώντας μακριά από το σπίτι του πατέρα του, όχι μόνο εξόδευσε και την τελευταία πεντάρα της «ουσίας» του, αλλά και κατάντησε να τρέφεται με λίγα «ξυλοκέρατα» και αυτά κλεμμένα. Ο Χριστός , ευλογώντας τους «πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας» , τους πολλαπλασιάζει, ώστε να φάνε και κα χορτάσουν «πεντακισχίλιοι άνδρες, χωρίς γυναικών και παιδίων» ( Ματθ. ιδ΄21 ). Στον οίκο του Θεού Πατέρα, «οι άρτοι περισσεύουν» ( Λουκ. ιε΄17 ), στην εξορία της αποστασίας, τα αγαθά στερεύουν και ο άνθρωπος λιμοκτονεί. Αυτήν ακριβώς την εμπειρία εκφράζει η Εκκλησία, κατά την Ακολουθία της Αρτοκλασίας και της Ευλογίας των Άρτων , με τη γνωστή δήλωση: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

[toula]

Δεν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερη δύναμη ν' αλλάξουν και κάποιοι έχουν λιγότερη. Είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι ν' αλλάξουν και κάποιοι όχι.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

η αγιότητα ειναι γι αυτούς που δεν κοίταξαν ποτέ την "ζωούλα" τους, και έζησαν δίχως να κρατάνε μεζούρες στην αγάπη

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Πόσο όμορφο που είναι να δέχεσαι ένα δώρο, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.
Το δώρο δείχνει το ενδιαφέρον του άλλο για σένα. Δεν έχει σημασία τόσο το δώρο αυτό καθ' αυτό αλλά κυρίως η κίνηση του άλλου προς τα εσένα. Διότι πίσω από το δώρο υπάρχει αυτή η λεπτότητα του άλλου, αυτή η έννοια για το πρόσωπό σου, αυτή η ομορφιά της αγάπης που ψάχνει τρόπους να εκφραστεί.
Όμορφο λοιπόν είναι να δέχεσαι ένα δώρο, μα ακόμα ομορφότερο είναι να δίνεις ένα δώρο στον άλλον ή ακόμα καλύτερο είναι να γίνεσαι εσύ το δώρο προς τον άλλον.
Και ειδικά το τελευταίο είναι ότι πιο πολύτιμο, ότι πιο γνήσιο μπορεί η αγάπη να γεννήσει και να προσφέρει...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Είναι το λιγότερο αφελές, να λες ότι πιστεύω στον Χριστό ή σε αυτά που είπε ο Χριστός αλλά όχι στην εκκλησία. Μα ο Χριστός που λες ότι πιστεύεις είναι της εκκλησίας. Είναι οι καταγραφές και η εικόνα που έχουν οι πρώτες εκκλησιαστικές κοινότητες. Δεν υπάρχει Χριστός έξω από την εκκλησία. Τα ευαγγέλια μέσα απο τα οποία αντλούμε εικόνα του λόγου και της παρουσίας του Χριστού, είναι η καταγραφή της αρχαικής εκκλησίας. Αυτή διασώζει την πίστη περι του Χριστού. Ο Χριστός δεν έγραψε κανένα βιβλίο, η εκκλησία έγραψε γι αυτόν. Οπότε Χριστός και εκκλησία δεν διαχωρίζονται. Τώρα εάν θέλεις να πεις ότι κάποιες φορές μέσα στην δισχελιετή πορεία της, η χριστιανική εκκλησία ως ανθρώπινος φορέας έκανε λάθη και εξέκλινε του ρόλου της έχοντας στην πορεία της και μαύρες σελίδες, κατα αρχήν θα συμφωνήσω και επιπροσθέτως θα απαντήσω με τα λόγια του μεγάλου Γάλλου συγχρόνου φιλοσόφου Ζαν-Λυκ Μαριόν: «Ποτέ δεν είχα την ελάχιστη πρόθεση να πάψω να είμαι Χριστιανός. Για πολλούς λόγους. Γιατί πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός είναι απολύτως αληθής. Εντελώς. Και όσο έχω μελετήσει φιλοσοφία, ιστορία της φιλοσοφίας, λογοτεχνία κι όλα τα υπόλοιπα, τόσο πεπεισμένος είμαι γι’ αυτό. Το ότι μπορώ να κάνω μια λίστα με σφάλματα, δεν είναι λόγος να αφήσω την Εκκλησία. Όπως δεν είναι λόγος το να πω ότι η Εκκλησία δεν είναι τέλεια. Πώς θα μπορούσε να είναι τέλεια αφ’ ης στιγμής αποτελείται από αμαρτωλούς;»

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος