Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται, κοινωνούν, τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.
Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή...
Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχη πνευματικό που θα τον καθοδηγή με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάη δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήση ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξη. Δεν θα εμπιστευθή στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξη να βρη κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνη σ’ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά.
- Μπορεί, Γέροντα, να ζητάη κάποιος βοήθεια από τον πνευματικό του και συγχρόνως να προτείνη και την λύση;
- Εμ τότε, τι βοήθεια ζητάει; Άλλο είναι να πη ταπεινά σαν λογισμό στον πνευματικό του τι νομίζει ότι θα τον βοηθήση – αυτό επιβάλλεται – και άλλο είναι να επιμένη ότι ο λογισμός του αυτός είναι σωστός. Τότε είναι που δεν κάνει ο άνθρωπος προκοπή. Είναι σαν να πηγαίνη στον γιατρό και να του λέη: «Αυτό το φάρμακο να μου δώσης». Ο άρρωστος οφείλει να κάνη υπακοή στον γιατρό· δεν θα του υποδείξη τι είδους φάρμακα θα του δώση. Δεν είναι εδώ θέμα ορέξεως, όπως με τα φαγητά και τα γλυκά, για να πη κανείς: «Θέλω μπακλαβά ή θέλω κανταϊφι». Ανάλογα με την πάθηση ο γιατρός δίνει και το φάρμακο.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τους άλλους, αλλά από την άλλη η αλήθεια του καθενός κρύβεται βαθιά πίσω από τα προσωπεία μας. Είμαστε ψεύτες προς τον εαυτό μας.
Στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά στην αλήθεια μας. Φοβόμαστε τι θα ανακαλύψουμε κι έτσι δεν μπαίνουμε στην διαδικασία μιας εσώτερης αυτοκριτικής.
Είμαστε ο μεγάλος άγνωστος του εαυτού μας.
Χρειάζεται τόλμη για να παραδεχθείς τελικά ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι.
Είναι σκληρή η πραγματικότητά μας. Θέλει να διαθέτεις την απλότητα και την ταπείνωση για να την αποδεχθείς.
Οι περισσότεροι μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν σκάβουμε βαθιά στο νου και στην καρδιά μας.
Κρατάμε μια απόσταση από αυτήν την επώδυνη διαδικασία της αυτοανακάλυψης. Δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε γιατί αρνούμαστε να γκρεμίσουμε το αυτοείδωλο που τόσα χρόνια κτίζαμε.
Κι όμως, αν θελουμε πραγματικά να προοδεύσουμε ως άνθρωποι, ως χριστιανοί χρειάζεται να βρούμε την αλήθεια μας. Να κοιτάξουμε κατάματα το είναι μας, χωρίς δικαιολογίες, αφήνοντας την γνώμη των άλλων στην άκρη.
Διότι άλλο τι δείχνουμε και άλλο τι είμαστε πραγματικά. Άλλο τι πράττουμε και άλλο τι σκεφτόμαστε. Άλλο τι πετυχαίνουμε και άλλο τι ποθούμε. Άλλο πως ζούμε κι άλλο πως θέλαμε να ζούμε.
Χρειάζεται να παραδεχτούμε ποιοι είμαστε. Όλοι οι άνθρωποι σήμερα θεωρούν τον εαυτό τους καλό και δίκαιο. Τότε ποιος είναι ο κακός και άδικος; Γιατί η κοινωνία μας όζει από κακίες, διαπλοκές, προδοσίες, απάτες, πονηρίες, αδικίες;
Ναι σίγουρα κάποιοι είναι πιο κακοί από εμάς, πιο άδικοι, πιο πονηροί. Όμως εμείς είμαστε τελικά καθ’ όλα αθώοι;
Όχι δεν είμαστε. Τον μόνο Αθώο της ιστορίας Τον κρεμάσαμε πάνω στον Σταυρό. Μόνο Εκείνος είναι αθώος.
Στην εξομολόγηση σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι κακός, σκληρός, ιδιότροπος, αχάριστος, ανήθικος, αλαζόνας, απατεώνας. Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία. Επικαλούνται ότι χρειάζεται να επιβιώσουν , ότι δεν φταίνε, ότι παρασύρθηκαν κτλ.
Έχει εκλείψει η αρχοντιά της μετάνοιας. Γιατί; Διότι μάθαμε να κλαψουρίζουμε και όχι να κλαίμε με την αλήθεια μας, προτιμούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στα χάλια μας παρά να ταπεινωθούμε· και γι’ αυτό δεν έχουμε την διαύγεια να μετανοήσουμε. Κι έτσι εγκλωβιζόμαστε σε έναν τραγικό φαύλο κύκλο.
Οι Άγιοί μας όμως βρήκανε την αλήθεια τους· κατάλαβαν ποιοι είναι και αναλόγως πράξανε.
Αυτούς χρειάζεται και εμείς να ιχνηλατήσουμε. Να αποκτήσουμε το φρόνημά τους, την αυταπάρνησή τους, το ήθος τους, την μάτια τους.
Το πρώτο όμως που χρειάζεται είναι θέληση. Θέληση να νικηθώ παρά να πληγώσω και όχι να νικήσω με κάθε κόστος, θέληση να σταυρωθώ για χάρη των άλλων και όχι να σταυρώνω τους άλλους.
Θέληση για να περάσω από την αλήθεια μου στην αποκάλυψη της Αλήθειας στην ζωή μου.
Ναι, όντως όλα αυτά μας φαίνονται δύσκολα γιατί δεν θέλουμε.
Και αυτή είναι η αλήθεια των περισσοτέρων μας…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ψάχνεις κατανόηση, αποδοχή και αγάπη.
Σε καταλαβαίνω γιατί και εγώ τα ψάχνω, όπως όλοι μας. Απλά δεν πρέπει αυτή η αναζήτηση να γίνει εμμονή.
Ζήσε απλά και αγαπητικά και θα έρθουν μόνα τους. Μην απαιτείς από τους άλλους να σου τα δώσουν ενώ εσύ κινείσαι με ιδιοτροπία και ιδιοτέλεια.
Μην εκβιάζεις καταστάσεις γιατί δεν θα σου βγει σε καλό.
Γενικότερα μην απαιτείς τίποτα από τους άλλους, ούτε σεβασμό, ούτε αναγνώριση, ούτε αγάπη. Όλα αυτά σου δίδονται ελεύθερα από τους άλλους γιατί κάτι είδανε σε εσένα και το εκτίμησαν αναλόγως.
Η έννοια σου να είναι να ζεις με φως και καλοσύνη, με επιείκεια και συγχωρετικότητα, με ταπείνωση και αγάπη προς τους άλλους.
Εάν οι άλλοι φανούνε αχάριστοι προς αυτά, τότε εκείνοι φέρουν την ευθύνη.
Εσύ να εξετάζεις τον εαυτό σου. Άσε τι κάνουνε οι άλλοι.
Να είσαι απαλός άνθρωπος, χωρίς γκρίνιες και παράπονα, χωρίς ζήλιες και κατακρίσεις.
Όταν ζεις ως μια ανοικτή αγκαλιά προς όλους, χωρίς εμμονές και κόμπλεξ, τότε σίγουρα θα βρεθούνε και για εσένα άνθρωποι που θα σε βάλουν μέσα στην δική τους αγκαλιά και θα σου προσφέρουν απλόχερα κατανόηση, αποδοχή και αγάπη.
Μην ξεχνάς ότι αυτό που ψάχνεις εσύ, το ψάχνουν και οι άλλοι…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Στάσου για λίγο..
Άσε στην άκρη αυτά που νιώθεις, είτε είναι χαρά, είτε λύπη.
Κάτσε και σκέψου ότι ζεις, ότι ακόμα αναπνέεις.
Στοχάσου πάνω στο δώρο της ζωής.
Νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που σου χαρίστηκαν, για το έλεος που έλαβες, για τις δοκιμασίες που πέρασες, για τις ευλογίες που σε ευεργέτησαν.
Έτσι θα εκτιμάς τα πράγματα ορθά. Δεν θα υπερτιμάς πρόσωπα και καταστάσεις αλλά ούτε θα τα υποτιμάς.
Χανόμαστε συνήθως μέσα σε συναισθηματισμούς και οδηγούμαστε σε αδιάκριτες συμπεριφορές.
Χάνουμε τον δρόμο μας προς τον ουρανό γιατί προσηλωνόμαστε υπερβολικά στα επίγεια.
Η ισορροπία στην ζωή μας ξεκινά όταν καταλάβουμε ότι δεν θα ζήσουμε για πάντα.
Όταν ο νους μας και η καρδιά μας δεν είναι εντελώς δέσμια των μεριμνών.
Μην ξεχνούμε ότι όλα τα επίγεια κάποτε θα τελειώσουν και για εμάς. Αυτό μην μας κάνει να αγχωνόμαστε ή να λυπόμαστε. Η μνήμη του θανάτου μας ελευθερώνει από την πνευματική παραλυσία μας, μας αναγεννά πνευματικά, μας στερεώνει στην πίστη, μας ωθεί στην μετάνοια.
Γεννηθήκαμε, όχι για να πεθάνουμε αλλά για να ζήσουμε αιώνια. Ας μην κολλάμε λοιπόν στους μικρούς θανάτους που μας προσφέρει η καθημερινότητα. Αδικούμε τον εαυτό μας.
Ισορροπία στην ζωή μας σημαίνει πρωτίστως ισορροπία στον λογισμό μας.
Μόνο ένα πράγμα να κάνουμε στα άκρα.
Να αγαπούμε. Να αγαπούμε χωρίς όρια και φραγμούς, όπως ο Χριστός μας αγαπά.
Και αγάπη πρωτίστως σημαίνει έλεος και συγχώρεση.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Όπου κι αν πας να είσαι με τον Χριστό.
Όλα είναι καλά και ευλογημένα όταν γίνονται μαζί Του.
Μην δαιμονοποιούμε πράγματα και καταστάσεις. Κάθε τι μπορεί από αγαθό να γίνει αισχρό όταν εμείς το προσεγγίζουμε με την ανάλογη διάθεση. Άρα δεν φταίνε τα πράγματα ή οι καταστάσεις, αλλά η δίκη μας χρήση προς αυτά και η δίκη μας προσέγγιση.
Κάποιος δηλαδή, μπορεί να βρίσκεται μέσα στο Ναό και να αμαρτάνει και κάποιος άλλος να κάνει το μπάνιο του στην θάλασσα και να προσεύχεται. Δεν είναι ο τόπος αλλά ο τρόπος μας.
Γι’ αυτό ας μην βάζουμε ταμπέλες σε κανέναν και σε τίποτα. Όλα είναι σχετικά.
Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος που αγαπά τον Χριστό όπου κι αν πάει, ό,τι κι αν κάνει είναι συνετός, προσεχτικός, γεμάτος ευγνωμοσύνη, χαρά και ειρήνη.
Ο άνθρωπος του Θεού απολαμβάνει την ζωή που του χάρισε ο Ουράνιος Πατέρας του, χωρίς όμως τις εμμονές των παθών, αλλά με την αρχοντιά των αρετών.
Δεν είναι μόνο που πάμε και τι κάνουμε, αλλά κυρίως είναι γιατί πάμε εκεί ή γιατί το κάνουμε. Δηλαδή σημασία έχουν τα κίνητρά μας, τα κριτήρια που μας ωθούν στις συγκεκριμένες ενέργειες.
Μπορεί να έχουμε άσχημες ημέρες όμως η ζωή αυτή παραμένει όμορφη. Αυτή την ζωή λοιπόν καλούμαστε να την ζήσουμε ακομπλεξάριστα, χωρίς τα κουτάκια του ηθικισμού και του καθωσπρεπισμού, αλλά με την άνεση της αγάπης και της ταπείνωσης, μακρυά από το σκοτάδι του εγωισμού και της μιζέριας.
Να ζούμε τη κάθε στιγμή ως την τελευταία μας. Αυτό σημαίνει να ζούμε ως ετοιμοθάνατοι, δηλαδή με μετάνοια και συγχώρεση προς όλους, με απαλότητα και επιείκεια, με καλούς λογισμούς και καλοσύνη, με απλότητα και έλεος.
Η μνήμη του θανάτου μας δεν θα πρεπει να μας κάνει σκυθρωπούς, αντιθέτως μας ξυπνά από τον λήθαργο της συνήθειας και του συμβιβασμού, μας ωθεί να ζούμε πλέον με χαρά και ενθουσιασμό, εκμεταλλευόμενοι το σωρό της ζωής προς δόξα Θεού και συμπόνοιας προς τον πλησίον μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Καθημερινά συναντώ ανθρώπους πληγωμένους.
Ξέρετε τι κατάλαβα;
Ότι πάντα οι πληγωμένοι ρίχνουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον και ποτέ στον εαυτό τους.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους και της εσφαλμένης συμπεριφοράς τους.
Επίσης κατάλαβα (ως συνέχεια των παραπάνω) ότι για κάποιον σίγουρα κι εμείς είμαστε οι θύτες και οι κακοί της υπόθεσης.
Σε κάποιου το μυαλό ή την καρδιά είμαστε υπαίτιοι της θλίψης του (και αυτό μπορεί όντως να ισχύει, μπορεί και όχι).
Γι’ αυτό, καλού κακού, ας προσέχουμε όσο μπορούμε την συμπεριφορά μας, μη δίνουμε δικαιώματα σε κανέναν, ας κινούμαστε απαλά και διακριτικά, ώστε να έχουμε καθαρή την συνείδηση μας ότι δεν αδικήσαμε ή πληγώσαμε κάποιον συνάνθρωπό μας…
Βεβαίως υπάρχουν και αυτοί που ενώ δεν τους έχουμε κάνει τίποτα μας θεωρούν υπεύθυνους για το σκοτάδι τους. Μας κατηγορούν γιατί έτσι μάθανε: να κατηγορούν πάντα τους άλλους.
Όχι, σε αυτές τις περιπτώσεις, εργολάβος του σκοταδιού τους, της θλίψης τους, της μιζέριας τους, δεν είμαστε εμείς, αλλά ο λάθος και κακός λογισμός τους, ο απίστευτος εγωισμός τους που δεν τους επιτρέπει να δούνε την αλήθεια των γεγονότων αλλά πλάθουν φαντασίες, ώστε να αθωώσουν τον εαυτούλη τους και να ενοχοποιήσουν τους άλλους.
Μην αναρωτιέσαι γιατί σκέφτονται και νιώθουν έτσι. Άκρη δεν θα βγάλεις, μόνο τον χρόνο σου θα καταναλώσεις άσκοπα, θα συγχυστείς και θα χάσεις την ειρήνη σου…
Μόνο προσευχήσου γι’ αυτούς, διότι καμία συζήτηση δεν οφελεί μαζί τους. Δεν υπάρχει εξήγηση λογική στον παραλογισμό κάποιων.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μια είναι η λύση: «φεύγε και σώζου».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ποτέ μην ξεχάσεις ποιοι ήτανε κοντά σου την ώρα της δοκιμασίας· ποιοι ήτανε δίπλα σου και σήκωσαν μαζί σου το σταυρό σου για να σε ξεκουραστούν έστω για λίγο· ποιοι κρύβανε τα δάκρυα τους για να μην δειλιάσεις· ποιοι σου δίνανε ελπίδα για να μην καταρρεύσεις…
Ποτέ μην ξεχάσεις…
Ποτέ δεν ξεχνώ…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου

Καὶ ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ νηστεύσεις δυὸ ἡμέρας νήστευσον τουλάχιστον ἕως τὸ ἑσπέρας, καὶ ἐὰν δὲν ἠμπορεῖς πάλιν ἕως τὸ ἑσπέρας φυλάττου τουλάχιστον ἐκ τοῦ χορτασμοῦ τῆς κοιλίας, καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις ἅγιος κατὰ τὴν καρδίαν, γίνε καθαρὸς κατὰ τὸ σῶμα. Καὶ ἐὰν δὲν πενθεῖ ἡ καρδία σου ἂς πενθεῖ τὸ πρόσωπόν σου, καὶ ἐὰν δὲν ἠμπορεῖς νὰ ἐλεήσεις ὁμίλει τουλάχιστον ὡς ἁμαρτωλός. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις εἰρηνοποιὸς μὴ γίνου τουλάχιστον φιλοτάραχος. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις ἱκανὸς καὶ ἔμπειρος γίνου ἄοκνος κατὰ τὸ φρόνημα. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις νικητὴς μὴ ὑψηλοφρόνει κατὰ τῶν πταιόντων καὶ ὑπευθύνων. Καὶ ἐὰν δὲν δύνασαι νὰ φράξεις τὸ στόμα τοῦ καταλαλοῦντος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, φύλαξον τουλάχιστον τὸ σὸν καὶ μὴ συμφωνήσεις μετ᾿ αὐτοῦ.
Καθὼς μία δρὰξ ψάμμου πίπτουσα εἰς μεγάλην θάλασσαν χάνεται, οὕτω καὶ τὰ πταίσματα παντὸς ἀνθρώπου ἐνώπιον τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Θεοῦ, καὶ καθὼς διὰ μίας δρακὸς χώματος δὲν φράττεται μία πηγὴ ἥτις ἀναβρύει πολὺ ὕδωρ, οὕτω καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν νικᾶται ὑπὸ τῆς κακίας τῶν ἀνθρώπων.
Ἄπλωσον τὸ φόρεμά σου καὶ σκέπασον τὸν πταίοντα, καὶ ἐὰν δὲν δυνηθεῖς ν᾿ ἀναδεχθεῖς σὺ τὰ πταίσματα καὶ τὴν παιδείαν καὶ τὴν ἐντροπὴν ἀντ᾿ αὐτοῦ, κἂν τουλάχιστον ὑπόμεινον, καὶ μὴ καταισχύνῃς αὐτόν.
Ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ πραότης, ἥτις ὑποφέρει τὰς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἶναι κατόρθωμα γενναίας καὶ μεγάλης ψυχῆς.
Εἶπε ὁ Ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος·
Δίψησον διὰ τὸν Χριστόν, ἵνα σὲ μεθύσῃ ἐκ τῆς ἀγάπης Του.

[toula]

Εάν σκανδαλίζεσαι εύκολα με τους άλλους είναι γιατί δεν έχεις μετάνοια· δεν ασχολείσαι με τα δικά σου λάθη και πάθη και προτιμάς να ασχολείσαι με τα ατοπήματα των άλλων.
Δεν φταίει ο άλλος που σκανδαλίζεσαι.
Φταις εσύ που είσαι έτοιμος να κατακρίνεις.
Εύκολα ρίχνουνε το φταίξιμο στους άλλους.
Αυτό είναι άλλο ένα ιδίωμα του εγωισμού μας, της αλαζονείας μας, της σκληρότητάς μας, της αμετανοησίας μας.
Ο άλλος μπορεί να σφάλλει και να αμαρτάνει. Δεν είναι δίκη σου δουλειά να περιεργάζεσαι την ζωή του.
Δίκη σου εργασία είναι να δεις τα δικά σου σφάλματα και αμαρτίες και να προσπαθήσεις να διορθωθείς. Και το πρώτο βήμα σ’ αυτή την προσπάθεια είναι να καταλάβεις ότι η πνευματική σου προκοπή και σωτηρία περνάει μέσα από τον συνάνθρωπό σου, καθορίζεται μέσα από την σχέση σου με τον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός. Η στάση ζωής σου, η συμπεριφορά σου, οι λογισμοί σου προς τους άλλους φανερώνουν την ποιότητα της καρδιάς σου και της ψυχής σου.
Μην αυταπατάσαι, η σωτηρία σου δεν κρίνεται με την ατομική σου ηθική καθαρότητα ή από από την τήρηση κάποιων ατομικών κανόνων· διότι δεν αρκεί να ζω ηθικά με νηστείες και εκκλησιασμούς, με προσευχές και γονυκλισίες όταν παραμένω σκληρός προς τους άλλους, όταν μισώ και κατακρίνω, όταν δεν συγχωρώ και εξουθενώνω τους άλλους.
Η άσκηση χρειάζεται για να βρούμε την απλότητα και την αγάπη, κεκαθαρμένοι από τα πάθη μας και κυρίως από τον εγωισμό μας. Γι’ αυτό και η άσκηση χρειάζεται να είναι γεννημα της υπακοής· διότι η γνήσια υπακοή επιτελείται δια της ταπεινώσεως.
Για να δούμε εάν η άσκησή μας είναι θεάρεστη χρειάζεται να δούμε τους καρπούς της. Και οι καρποί της άσκησης είναι η αγαπητική σχέση μας με τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας. Εάν πάσχει κάποια από τις δυο αυτές σχέσεις σημαίνει ότι η άσκηση μας γίνεται εγωιστικά και φίλαυτα.
Όπως έλεγε ένας γέροντας: Μην μου λέτε πόσο νηστεύετε και αγρυπνείτε. Πείτε μου πόσο συμπονάτε, εάν συγχωρείτε, εάν υπομένετε αδικίες, εάν αγαπάτε, εάν μένετε απαθείς στις ύβρεις και στους επαίνους, εάν ζείτε με απλότητα χωρίς να γίνεστε εμπόδιο και βάσανο στην ζωή κανενός ανθρώπου.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Κάποιοι δυσανασχετούν με έναν ιερέα που δεν το παίζει θεός...
Φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι φυσιολογικός άνθρωπος όπως αυτοί...
Μάλλον, φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι πιο φυσιολογικός από αυτούς, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ευσεβισμό, χωρίς καθωσπρέπεια.
Δεν θέλουν ο ιερέας να καταπιάνεται με πολλά, να ξέρει πολλά, να ασχολείται με πολλά, να ζει την καθημερινότητα όπως ένα «κοινός θνητός».
Δυστυχώς βολεύει κάποιους ο ιερέας να είναι απόμακρος, σαν έχει έρθει ουρανοκατέβατος.
Προτιμούν ένα ράσο «ατσαλάκωτο», ποτισμένο μόνο με "θυμίαμα" και όχι με την "δυσοσμία" της καθημερινότητας.
Προτιμούν προϊσταμένους-εργολάβους
Ναών και όχι ιερουργούς και κατηχητές.
Προτιμούν νομοδιδασκάλους και όχι πατέρες και αδελφούς.
Προτιμούν την θρησκεία και όχι την Εκκλησία.
Προτιμούν τον Νόμο και όχι τον Χριστό.
Μέσα στην Εκκλησία τα «πρέπει» δυστυχώς κυριαρχούν· οι κανόνες θεοποιούνται, η «έξωθεν καλή μαρτυρία» γίνεται αυτοσκοπός, η ατομική ηθική καθαρότητα ειδωλοποιείται. Οι χριστιανοί ψάχνουν για «διορατικούς» ιερείς, για φανατικούς ηθικιστές, για «χαρισματούχους γέροντες» που θα τους καθοδηγήσουν πνευματικά.
Γι’ αυτό και δεν ακούνε τον ιερέα της ενορίας τους. Απαξιώνουν τον λόγο του, το έργο του, την διακονία του. Δεν εκτιμούν την παρουσία του, διότι τους φαίνεται πιο ανθρώπινος, πιο αδύναμος, πιο αληθινός, πιο συνηθισμένος από όσο πρέπει. Ακούνε μόνο τους διάσημους και φημισμένους ιερείς, μοναχούς, ηγουμένους, αρχιερείς που αυτοπροβάλλονται ως κάτοχοι της αλήθειας, της σοφίας, της «Πατερικής διδασκαλίας».
Το λάθος μας είναι ότι δεν ψάχνουμε τον Χριστό αλλά κάτι να μας ενθουσιάσει, όπως μια προφητεία, μια ρητορεία, ένα θαύμα, έναν γέροντα με μακρυά γενειάδα…
Εάν ψάχναμε τον Χριστό, τότε θα ακούγαμε και τον ιερέα της ενορίας μας, θα εκτιμούσαμε το έργο του. Τότε θα διαβάζαμε το ευαγγέλιο όχι ψάχνοντας βαθιές θεολογίες αλλά ως ένα βιβλίο που περιέχει τη Αλήθεια της ζωής, τον τρόπο ζωής, το «μυστικό» της σωτηρίας μας.
Τότε θα βλέπαμε τον αδελφό μας με επιείκεια, με συγκατάβαση, με συγχωρετικότητα, με αγάπη. Τότε η ζωή μας θα μοσχοβολούσε γνησιότητα και όχι υποκρισία, ήθος και όχι ηθική, ταπείνωση και όχι εγωισμό, φιλανθρωπία και όχι σκληρότητα, ορθή κρίση και όχι κατάκριση, ευλάβεια και όχι ευσεβισμό, συμπόνοια και όχι αδιαφορία, καλοσύνη και όχι κακιά, υπομονή και όχι μικροψυχία…
Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ας ελέγξουμε τον εαυτό μας κι ας πάψουμε να ελέγχουμε τους άλλους, οποίοι κι αν είναι, ό,τι κι να έχουνε κάνει. Ο καθένας θα δώσει λόγο για την δική του ζωή, για την δική του συμπεριφορά, για τις δικές του επιλογές.
Θα δώσουμε λόγο στον Χριστό μας· και όχι σε κάποιους δήθεν «εκλεκτούς» ρασοφόρους και λαϊκούς, που έχουνε στήσει «δικαστήρια πίστεως» μετρώντας την «πνευματικότητα» του καθενός μας με τα δικά τους εμπαθή και αντίχριστα κριτήρια.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος